Niet gezien voelen

Hoe ziet je sociale kring eruit? Kun je dingen plannen met vriendinnen? Een uurtje wandelen & bijpraten is al fijn.
Of bij 1 van jullie thuis een avondje wijn drinken of samen eten.

Sporten mag ook, als je daar vaste momenten voor maakt in je agenda (elke avond?) dan kom je toch weer onder de mensen.

Succes!

Muurbloempje115 schreef: ↑

02-12-2020 11:14

Dankjewel voor je reactie. Ik heb wel een aantal losse vriendinnen waar ik nu ook zo vaak mogelijk mee probeer af te spreken, zoals samen sporten of naar de bioscoop. Ik merk dat ik dat op dat moment wel fijn vindt, maar de volgende dag voel ik me weer gelijk zo nutteloos.

zorg dat je wat dingen in je agenda hebt staan, om naar uit te kijken
Een afspraak met een vagere vriendin bijvoorbeeld. Al is het pas in januari.
Of koffie met een collega
Kijk of je je cirkel net wat groter kunt maken. het leven wordt al saai genoeg.

Je hebt geen kinderen. Wel een partner?

Ik snap wel dat je op jouw leeftijd een beetje voelt of je tussen wal en schip valt. Naast wat hierboven al is gezegd aan kijken naar wat er wél kan, denk ik dat je het idee even moet loslaten "dat je in deze fase alles uit het leven moet halen". Er is een wereldwijde pandemie gaande, niemand kan dat nu op de manier zoals vorig jaar nog heel normaal was. Dat komt echt wel weer terug, en op je 27e (of zelfs je 37e of 47e... ) kan je nog steeds alles uit het leven halen.

Ik zou zelf wat initatief nemen, vraag eens iemand voor een wandeling met koffie. Of gewoon alleen koffie?

Kijk of je online een spel kan spelen met anderen?
Hoe zit het met familie?


Ow, je hebt wel contacten maar je voelt je alleen/nutteloos als je weer thuis bent?

Dan wil ik zeggen dat de best wat mensen met een gezin of inwonende partner juist het tegen overgestelde hebben op het moment.

Ik word gek van steeds iedereen thuis, rare roosters voor partner en kinderen steeds naar huis gestuurd worden als er geen leerkracht is, of een te koud lokaal ect.

En verder ook weinig zinnigs te doen, net als jij. Werken en huishouden en de fijne ontsnapmomenten die allemaal niet kunnen nu.

Iedereen zit in het (bijna) zelfde schuitje. Misschien helpt dat besef een beetje?

Dat ‘alles uit het leven halen’ is nogal onzinnig. De meeste mensen doen maar wat en het leven is vele malen minder maakbaar dan gedacht. Ja, voor mensen die toevallig zijn geboren in een rijk en veilig land, met goede scholing en met gezonde genen en liefhebbende ouders met voldoende middelen voelt het leven heel maakbaar. Ik garandeer je dat het voor iemand geboren in een arm en platgebombardeerd land, met ouders met oorlogstrauma’s, zonder geld of scholing echt minder maakbaar voelt


En in praktijk is het leven niet maakbaar. Je hebt zeker wél invloed, en die moet je benutten. Door jezelf te laten zien als je gezien wilt worden, door risico’s te nemen en dingen te doen die je eng vindt en door jezelf bijvoorbeeld geen muurbloempje te noemen maar iets positievers.

Je kunt jezelf saboteren door dingen heel groot te maken: ‘ik moet álles uit het leven halen’ ‘ik moet iets bijdragen aan de maatschappij’ en dat is dan een uitstekend excuus niets te doen en jezelf nog sneu te vinden ook.

Of je kunt accepteren dat de meeste mensen een relatief saai en middelmatig leven leiden, en dat dat prima is. Maar dat je moet zoeken naar waar jij voldoening uit haalt: een leuk gesprek met een vriendin, naar buiten voor een wandeling, een goed boek lezen, iets voor een ander doen, goed voor jezelf zorgen door voeding en slaap en beweging, je talenten ontwikkelen (en dan niet met het idee dat je iets groots moet presteren maar gewoon omdat je jezelf wilt verbeteren)

En of dat nu koffie schenken is in een bejaardentehuis of je eigen moestuin beginnen, je baan in een callcenter zo goed mogelijk doen of een studie medicijnen cum laude afronden, twee vriendinnen hebben of een enorme kring met kennissen of een bruisend sociaal leven hebben doet er niet echt toe.

Doe gewoon kleine dingen die voor jou zin hebben. Maak contact met mensen en accepteer dat Corona nou eenmaal kut is maar dat het de vraag is of je zonder wel een bruisend en extreem geslaagd leven zou leiden....

Er is zóveel te doen. Je hebt een brein en twee handen, spreek je creativiteit aan. Youtube staat vol met tutorials.

Ik voel me heel erg thuis in wat jij schrijft, TO. Ik ben 24 en woon met mijn partner maar verder heb ik weinig sociaal contact en ik merk dat ik langzaam steeds minder toekomstperspectief krijg. Ik zie niet echt meer in waarvoor ik elke ochtend opsta.

Ik heb aan het begin van dit jaar een lijst opgesteld met dingen die ik dit jaar graag zou willen doen/bereiken maar al deze dingen zijn door de huidige omstandigheden onmogelijk gemaakt (behalve mijn deeltijdstudie dan, maar dat is ook allemaal vanuit huis natuurlijk). Ik word er langzamerhand erg somber van en heb ook niet het idee dat meer oppervlakkig sociaal contact hier iets aan zal verbeteren.

De zorg zit nu te springen om vrijwilligers ; als je je ergens nuttig door wilt voelen...

https://www.google.nl/search?q=corona+v ... ent=safari

blijfgewoonbianca schreef: ↑

02-12-2020 11:49

De zorg zit nu te springen om vrijwilligers ; als je je ergens nuttig door wilt voelen...

Thordïs schreef: ↑

02-12-2020 11:33

Dat ‘alles uit het leven halen’ is nogal onzinnig. De meeste mensen doen maar wat en het leven is vele malen minder maakbaar dan gedacht. Ja, voor mensen die toevallig zijn geboren in een rijk en veilig land, met goede scholing en met gezonde genen en liefhebbende ouders met voldoende middelen voelt het leven heel maakbaar. Ik garandeer je dat het voor iemand geboren in een arm en platgebombardeerd land, met ouders met oorlogstrauma’s, zonder geld of scholing echt minder maakbaar voelt


En in praktijk is het leven niet maakbaar. Je hebt zeker wél invloed, en die moet je benutten. Door jezelf te laten zien als je gezien wilt worden, door risico’s te nemen en dingen te doen die je eng vindt en door jezelf bijvoorbeeld geen muurbloempje te noemen maar iets positievers.

Je kunt jezelf saboteren door dingen heel groot te maken: ‘ik moet álles uit het leven halen’ ‘ik moet iets bijdragen aan de maatschappij’ en dat is dan een uitstekend excuus niets te doen en jezelf nog sneu te vinden ook.

Of je kunt accepteren dat de meeste mensen een relatief saai en middelmatig leven leiden, en dat dat prima is. Maar dat je moet zoeken naar waar jij voldoening uit haalt: een leuk gesprek met een vriendin, naar buiten voor een wandeling, een goed boek lezen, iets voor een ander doen, goed voor jezelf zorgen door voeding en slaap en beweging, je talenten ontwikkelen (en dan niet met het idee dat je iets groots moet presteren maar gewoon omdat je jezelf wilt verbeteren)

En of dat nu koffie schenken is in een bejaardentehuis of je eigen moestuin beginnen, je baan in een callcenter zo goed mogelijk doen of een studie medicijnen cum laude afronden, twee vriendinnen hebben of een enorme kring met kennissen of een bruisend sociaal leven hebben doet er niet echt toe.

Doe gewoon kleine dingen die voor jou zin hebben. Maak contact met mensen en accepteer dat Corona nou eenmaal kut is maar dat het de vraag is of je zonder wel een bruisend en extreem geslaagd leven zou leiden....

Mooie reactie.

TO, je klinkt behoorlijk depressief. Of toch tenminste het slachtoffer van de welgekende winterblues. Herkenbaar.
Je kan ook aan lichttherapie doen, hier in het Noorden zijn de dagen zo kort en in combinatie met een kutjaar en weinig perspectief is het geen verrassing dat men zich 'somber' voelt. Online kan je lampen kopen die artificieel zonlicht nabootsen. Die kan je in je woonkamer zetten. Ik overweeg nu zelf nl eentje aan te schaffen.

Sterkte!

Hoe ziet je sociale kring eruit ? Toon je wel genoeg interesse in anderen of ben je echt alleen maar met jezelf bezig?
Dit zorgt ervoor dat je uiteindelijk in een sleur komt met jezelf.