Niet meer bij emoties kunnen

Wegens herkenbaarheid een nieuwe nick aangemaakt.

Ik heb een verleden met een traumatische jeugd waardoor ik veel last heb gehad van depressies en burnouts etc. Hier echter verschillende therapien voor gehad waardoor ik veel heb kunnen verwerken en eigenlijk naar mijn idee weer prima functioneer.
Toch ben ik recent opnieuw in therapie gegaan omdat ik last heb van bepaalde patronen (piekeren, (lichamelijke)spanning opbouwen, stemmingswisselingen). Hiervoor volg ik nu cgt en sta ik op de wachtlijst voor (schema)groepstherapie.

Echter merk ik de afgelopen maanden een vreemde omslag ik mijn gevoel. Normaal als im deoressief was had ik erg veel last van negatieve gedachten en moest ik veel huilen. Ik ben op het moment niet depressief(niet gediagnostiseerd) maar voel me soms wel zo heb ik het idee. Echter kan ik voor mijn gevoel de laaste tijd niet meer bij mijn emoties. Toch voel ik me constant of ik moet huilen, heb ik een brok in mijn keel, weinig motivatie om tot iets te zetten, enorm veel lichamelijke spanning en gevoel van een freezemodus. Toch weet ik niet waar al deze spanning vandaan komt omdat ik er op deze momenten geen beeld/gedachten/gevoelens bij heb. Ik probeer in therapie mijn gevoelens te accepteren en mijn kwetsbaarheid te omarmen maar ik heb het gevoel dat deze juist nog verder weg gedrukt wordt terwijl ik dat niet bewust doe.
Op mijn werk gaat alles goed en functioneer ik prima, vind het ook erg leuk. Wel combineer ik het met een studie wat soms intensief is. Mijn relatie zit ook goed we hebben wel recent een pittige verhuizing achter de rug waardoor we elkaar wat kwijtraakte maar inmiddels is dat ook achter de rug en hebben we het fijn samen.

Normaal zou ik denken 'wat fijn, ik voel weinig emoties en hoef niet meer te huilen'. Maar nu klopt het voor mijn gevoel niet en heb ik het idee dat ik al die emoties nog verder weg stop achter een 'muur' waardoor ik dus zoveel lichamelijke spanning ervaar.

Mensen die dit herkenen? Hoort dit bij therapie. Zijn er tips etc? Alvast bedankt. Ik ga dit ook bespreken met mijn psycholoog.

Ik denk dat het wel in die richting zit. Heb het erg druk de laatste tijd en probeer wel momenten van rust te creeeren maar de mogelijkheid is er ook niet echt. Over een maand ga ik gelukkig wel wat minder uren werken waardoor ik hopelijk wat meer lucht krijg.

Ik word wel blij van kleine dingetjes, maar ik merk ook dat het 'lege' gevoel daarna snel terugkeert en ik niet lang energie haal uit de kleine geluksmomentjes. De laatste tijd voel ik ook niet echt boosheid of angst meer eingelijk voel ik me wat onverschillig worden.

Ik wil mijzelf er weer toezetten om wat yoga oefeningetjes te doen, maar zelfs daar de motivatie voor vinden is lastig.
Het rare is dat ik op mijn werk wel goed functioneer, ben er echt bij dan,voel me happy en zit vol met ideeën. Op de een of andere manier stort ik thuis in en ga ik opslot, alsof ik een soort van overprikkeld ben zonder dat ik dat kan beseffen. Alle gevoelens en emoties zitten dan ineens achter een soort van vage mist ofzo.