Psyche
alle pijlers
Niet op mijn gemak voelen bij vreemden, grote groepen mensen
vrijdag 14 september 2007 om 21:35
Wie herkent dit? In nieuwe situaties, op feestjes, met vreemden of mensen die ik nog maar net ken voel ik me slecht op mijn gemak. Ik weet niks leuks te vertellen en sla eigenlijk een beetje dicht. Laatst had ik een etentje op mijn nieuwe werk waar ik nog weinig mensen kende. Ik voelde me erg ongemakkelijk. Ook vind ik het dan moeilijk om contact te maken met de mensen die ik nog niet ken.
Ik zou heel graag willen dat ik daar iets aan kon doen. Maar hoe kan ik dit veranderen? Overigens gaat het vaak een stuk makkelijker als ik wat alcohol op heb.
Maar als je moet rijden kan dat dus ook niet. Iemand nog tips?
Ik zou heel graag willen dat ik daar iets aan kon doen. Maar hoe kan ik dit veranderen? Overigens gaat het vaak een stuk makkelijker als ik wat alcohol op heb.
Maar als je moet rijden kan dat dus ook niet. Iemand nog tips?
vrijdag 14 september 2007 om 21:56
Heel veel mensen hebben daar last van. Het is ook niet makkelijk om zonder dat je mensen kent in een grote groep te vertoeven.
Alcohol haalt wel wat van je remmingen weg en dat maakt het makkelijker. Maar om altijd alcohol te gebruiken om dit wel te kunnen is natuurlijk niet de oplossing. Blowen evenmin. Trouwens alcohol of blowen kan verkeerd vallen en dan kunnen je reacties weleens heel anders zijn dan de bedoeling is. Hiermee maak je dan geen vrienden bij je collega's.
Wat helpt is peilen wat er zoal besproken wordt. Zeker tijdens zo'n dinertje kun je dan aan tafel inhaken op wat de personen naast je bespreken. Overigens vind ik dat je nieuwe collega's ook wel een beetje rekening met je mogen houden en dus zelf een praatje aanknopen aan tafel. Ze zijn toch niet vergeten dat zij net nieuw in het team waren?!
En dat voor je denkt "makkelijker gezegd dan gedaan", wat overigens wel een beetje klopt hoor....ik heb een angststoornis dus weet waar je tegenaan loopt. Zelf kom ik door mijn verschillende werkzaamheden vaak in contact met grote groepen en veel nieuwe gezichten. Als ik naar zoiets toe moet zinkt de moed me soms ook in de schoenen, heb ik zweterige handjes en wil liever weg. Maar over het algemeen bijten mensen niet, hebben begrip als je uitlegt dat je nieuw bent en willen best een praatje met je maken of dingen uitleggen.
Als je een poosje doorzet zul je zien dat je meer kunt en durft dan je denkt. Door niet met je collega's te praten mis je ook een hoop, zowel qua werk als sociaal gezien. En da's zo ontzettend jammer.
Alcohol haalt wel wat van je remmingen weg en dat maakt het makkelijker. Maar om altijd alcohol te gebruiken om dit wel te kunnen is natuurlijk niet de oplossing. Blowen evenmin. Trouwens alcohol of blowen kan verkeerd vallen en dan kunnen je reacties weleens heel anders zijn dan de bedoeling is. Hiermee maak je dan geen vrienden bij je collega's.
Wat helpt is peilen wat er zoal besproken wordt. Zeker tijdens zo'n dinertje kun je dan aan tafel inhaken op wat de personen naast je bespreken. Overigens vind ik dat je nieuwe collega's ook wel een beetje rekening met je mogen houden en dus zelf een praatje aanknopen aan tafel. Ze zijn toch niet vergeten dat zij net nieuw in het team waren?!
En dat voor je denkt "makkelijker gezegd dan gedaan", wat overigens wel een beetje klopt hoor....ik heb een angststoornis dus weet waar je tegenaan loopt. Zelf kom ik door mijn verschillende werkzaamheden vaak in contact met grote groepen en veel nieuwe gezichten. Als ik naar zoiets toe moet zinkt de moed me soms ook in de schoenen, heb ik zweterige handjes en wil liever weg. Maar over het algemeen bijten mensen niet, hebben begrip als je uitlegt dat je nieuw bent en willen best een praatje met je maken of dingen uitleggen.
Als je een poosje doorzet zul je zien dat je meer kunt en durft dan je denkt. Door niet met je collega's te praten mis je ook een hoop, zowel qua werk als sociaal gezien. En da's zo ontzettend jammer.
zaterdag 15 september 2007 om 12:33
Hej Snoepie.
Ik herken het helemaal! Ik zit met precies hetzelfde probleem.... bijv. als ik naar een feestavond van het werk van mijn vriend moet, of als ik een etentje heb met mijn nieuwe stageplek, etc. Ik vind het heel moeilijk om gewoon vanalles te lullen zeg maar en denk dan vaak ook heel lang na over 'wat zal ik gaan zeggen' 'hoe zal ik het gaan zeggen' etc. Daardoor ga ik mij heel ongemakklijk en onzeker voelen en zeg ik nog minder. Ik probeer het los te laten, de onzekerheid, maar steeds opnieuw krijg ik zulke situaties. Toen ik een maand geleden met mijn nieuwe stage begon, zei ik tegen mezelf: "en nu ga je goed je best doen en probeer je spontaan te zijn, stel vragen aan mensen over hoe het met ze gaat en blokkeer niet!" De eerste dag ging heeeel goed, maar nu ik er ongeveer 5 keer ben geweest, vind ik het weer heel erg moeilijk worden om te 'kletsen' met collega's.
Ook vind ik het inderdaad veel makkelijker als ik wat alcohol op heb, maar goed, dat is natuurlijk geen oplossing. Dus... ik wil er graag met je over praten Snoepie!
Ik herken het helemaal! Ik zit met precies hetzelfde probleem.... bijv. als ik naar een feestavond van het werk van mijn vriend moet, of als ik een etentje heb met mijn nieuwe stageplek, etc. Ik vind het heel moeilijk om gewoon vanalles te lullen zeg maar en denk dan vaak ook heel lang na over 'wat zal ik gaan zeggen' 'hoe zal ik het gaan zeggen' etc. Daardoor ga ik mij heel ongemakklijk en onzeker voelen en zeg ik nog minder. Ik probeer het los te laten, de onzekerheid, maar steeds opnieuw krijg ik zulke situaties. Toen ik een maand geleden met mijn nieuwe stage begon, zei ik tegen mezelf: "en nu ga je goed je best doen en probeer je spontaan te zijn, stel vragen aan mensen over hoe het met ze gaat en blokkeer niet!" De eerste dag ging heeeel goed, maar nu ik er ongeveer 5 keer ben geweest, vind ik het weer heel erg moeilijk worden om te 'kletsen' met collega's.
Ook vind ik het inderdaad veel makkelijker als ik wat alcohol op heb, maar goed, dat is natuurlijk geen oplossing. Dus... ik wil er graag met je over praten Snoepie!
zaterdag 15 september 2007 om 17:36
Ik denk dat dit voor zo'n beetje de hele wereldbevolking herkenbaar is. Zelfs voor de mensen die het hoogste woord hebben op een feestje of lijken te stralen van zelfvertrouwen. In iedereen zitten stukjes onzekerheid en 'niet weten wat ik moet zeggen' en 'kom ik niet stom over?'.
Wat voor mij helpt is voorafgaand aan zo'n feestje met mezelf juist afspreken dat ik niks MOET. Ik moet niet spontaan zijn, ik moet niet iedereen de oren van het hoofd kletsen, ik moet niet de hele tijd bedenken wat ik moet zeggen, ik moet moet niet perse met mensen die ik niet ken praten.
Ik mag bij binnenkomst eerst eens even op mijn gemakje rondkijken om mezelf op mijn gemak te stellen. Ik mag even bedenken welke persoon ik zou willen aanspreken, of aan wie ik wil vragen hoe het gaat (bijv iemand van wie ik privé iets weet of dat ze iets leuks hebben gedaan, ernaar vragen hoe dat was geweest). Ik mag best een tijdje met een drankje ergens staan zonder iemand te spreken.
Ik heb gemerkt dat 'hoe gaat het met je' of 'wat doe je in het dagelijks leven' ondanks hun clichégehalte wel handige vragen zijn om een gesprek te beginnen. Je toont interesse in iemand, ook al ken je die persoon niet. Vragen naar werk, relatie, kinderen, sporten, hobbies, vakantie maakt dat je er snel achter kan komen of iemand dezelfde interesses heeft waar je een leuk gesprek over kan hebben.
Als je merkt dat je onzeker en gespannen wordt en niet meer weet wat je moet zeggen, probeer dan terug te gaan naar de basis: ok, ik ben hier, en ook al ben ik stagiaire en ken ik deze mensen niet zo goed, ik mag rustig worden. Als je je wat rustiger voelt kun je makkelijker spontaan reageren op een gesprek.
Succes!
Wat voor mij helpt is voorafgaand aan zo'n feestje met mezelf juist afspreken dat ik niks MOET. Ik moet niet spontaan zijn, ik moet niet iedereen de oren van het hoofd kletsen, ik moet niet de hele tijd bedenken wat ik moet zeggen, ik moet moet niet perse met mensen die ik niet ken praten.
Ik mag bij binnenkomst eerst eens even op mijn gemakje rondkijken om mezelf op mijn gemak te stellen. Ik mag even bedenken welke persoon ik zou willen aanspreken, of aan wie ik wil vragen hoe het gaat (bijv iemand van wie ik privé iets weet of dat ze iets leuks hebben gedaan, ernaar vragen hoe dat was geweest). Ik mag best een tijdje met een drankje ergens staan zonder iemand te spreken.
Ik heb gemerkt dat 'hoe gaat het met je' of 'wat doe je in het dagelijks leven' ondanks hun clichégehalte wel handige vragen zijn om een gesprek te beginnen. Je toont interesse in iemand, ook al ken je die persoon niet. Vragen naar werk, relatie, kinderen, sporten, hobbies, vakantie maakt dat je er snel achter kan komen of iemand dezelfde interesses heeft waar je een leuk gesprek over kan hebben.
Als je merkt dat je onzeker en gespannen wordt en niet meer weet wat je moet zeggen, probeer dan terug te gaan naar de basis: ok, ik ben hier, en ook al ben ik stagiaire en ken ik deze mensen niet zo goed, ik mag rustig worden. Als je je wat rustiger voelt kun je makkelijker spontaan reageren op een gesprek.
Succes!
zondag 16 september 2007 om 14:39
Natuurlijk herken ik dat, volgens mij heeft bijna iedereen hier last van. Ik dacht altijd dat ik het alleen had, omdat ik nou eenmaal niet zo´n enorm feestbeest ben. Toen heb ik het er eens over gehad met wat mensen die ik echt hele sociale persoonlijkheden vind, en bleek dat zij het ook gewoon hadden. Gek genoeg heeft dat mij geholpen. Ik besef nu dat het helemaal niet vreemd is om je zo te voelen, en dat maakt het ter plekke minder erg.
Overigens heb ik voor mijn werk wel eens een cursus netwerken en lichaamstaal gedaan, en hoe suf dat ook klinkt, er zaten toch wel tips bij waar ik nog wel eens wat aan heb, misshcien een idee?
Overigens heb ik voor mijn werk wel eens een cursus netwerken en lichaamstaal gedaan, en hoe suf dat ook klinkt, er zaten toch wel tips bij waar ik nog wel eens wat aan heb, misshcien een idee?
maandag 17 september 2007 om 10:36
Als ik het zo lees zijn er toch wel veel mensen die hetzelfde ervaren. Toch heb ik op zo'n feestje altijd het idee dat iedereen leuk spontaan met elkaar zit te kletsen en dat ik de enige ben die niks te melden heeft.
Het liefste zou ik dat soort dingen vermijden maar dat gaat nou eenmaal niet. Plus dat het dan waarschijnlijk alleen maar erger wordt....
Ook merk ik dat mensen gelijk een vooroordeel over je hebben omdat je in het begin de kat uit de boom kijkt. Ze denken dat je saai bent omdat je niet gelijk spontaan reageerd. Ik hoor vaak later als iemand me beter kent van je bent eigenlijk wel leuk! Of ze denken dat je arrogant bent omdat je niet uitbundig iedereen groet.
Het liefste zou ik dat soort dingen vermijden maar dat gaat nou eenmaal niet. Plus dat het dan waarschijnlijk alleen maar erger wordt....
Ook merk ik dat mensen gelijk een vooroordeel over je hebben omdat je in het begin de kat uit de boom kijkt. Ze denken dat je saai bent omdat je niet gelijk spontaan reageerd. Ik hoor vaak later als iemand me beter kent van je bent eigenlijk wel leuk! Of ze denken dat je arrogant bent omdat je niet uitbundig iedereen groet.
maandag 17 september 2007 om 19:10
Ik herken een hoop hiervan en voel me in een groep ook helemaal niet op mijn gemak. Constant ben ik me bewust van mezelf en hoe ik overkom. Ik ben ook niet spontaan en stap niet snel op iemand af voor een praatje. Ik durf het simpelweg niet en weet vaak ook niet wat ik zeggen moet. Met een paar wijntjes op is het geen punt en maak ik makkelijk contact. Ik drink daarom altijd wel een paar glaasjes om los te komen. Ik probeer het te accepteren en te bedenken dat ik nu eenmaal een rustig iemand ben.
Het is ook moeilijk om ineens ander gedrag te gaan vertonen als je altijd stiller bent geweest. Dat komt ook zo raar over. Bovendien moet je wel jezelf blijven.
Ik maak wel altijd gebruik van mijn 'betere' momenten want die zijn er ook. Op zulke momenten voel ik me net iets ontspannener en zelfverzekerder waardoor contact maken iets makkelijker gaat. Ik maak dan wel eerder een praatje. Andere momenten voel ik me weer erg gespannen en onzeker en trek me daarom liever terug. Gelukkig blijven er altijd betere momenten komen. Deze zorgen ervoor dat je niet alle moed laat zinken en helemaal je mond houdt of weg blijft uit sociale situatties.
Het is ook moeilijk om ineens ander gedrag te gaan vertonen als je altijd stiller bent geweest. Dat komt ook zo raar over. Bovendien moet je wel jezelf blijven.
Ik maak wel altijd gebruik van mijn 'betere' momenten want die zijn er ook. Op zulke momenten voel ik me net iets ontspannener en zelfverzekerder waardoor contact maken iets makkelijker gaat. Ik maak dan wel eerder een praatje. Andere momenten voel ik me weer erg gespannen en onzeker en trek me daarom liever terug. Gelukkig blijven er altijd betere momenten komen. Deze zorgen ervoor dat je niet alle moed laat zinken en helemaal je mond houdt of weg blijft uit sociale situatties.
maandag 17 september 2007 om 20:52
dinsdag 18 september 2007 om 18:06
hallo allemaal.
Wat ben ik blij dat er weer een topic over is, liever niet natuurlijk. Maar fijn om erover te lezen en erover mee te praten.
Ikzelf heb namelijk een sociale fobie, dat is de diagnose van mijn therapeut.
Hoe oud ben je snoepie? Ik ben 27.
maar ik herken het precies, dan je last hebt van dichtklappen bij groepen mensen. Ik voel me ook vaak leeg en weet niets te zeggen, en denk over dingen na, hoe kom ik over, ben dan traag met reageren. En denk dat mensen anderen veel aardiger vinden.
Ik werk nu al 6 jaar bij hetzelfde bedrijf maar vind het in pauzes nog steeds lastig... ik heb veel spanning, en reageer ook op spanningen bij anderen, ik wordt achterdochtig als mensen mij aankijken en denk dat opmerkingen op mij slaan.
In therapie heb ik geleerd om met te onspannen, door middel van een onspanningoefening.
Misschien iets voor jou snoepie om erover na te denken om hiervoor in therapie te gaan.
O en degenen die lichaamshouding-training had gevolgd, (weet zo de naam niet), heb je nog wat tips die je daar had geleerd?
Wat ben ik blij dat er weer een topic over is, liever niet natuurlijk. Maar fijn om erover te lezen en erover mee te praten.
Ikzelf heb namelijk een sociale fobie, dat is de diagnose van mijn therapeut.
Hoe oud ben je snoepie? Ik ben 27.
maar ik herken het precies, dan je last hebt van dichtklappen bij groepen mensen. Ik voel me ook vaak leeg en weet niets te zeggen, en denk over dingen na, hoe kom ik over, ben dan traag met reageren. En denk dat mensen anderen veel aardiger vinden.
Ik werk nu al 6 jaar bij hetzelfde bedrijf maar vind het in pauzes nog steeds lastig... ik heb veel spanning, en reageer ook op spanningen bij anderen, ik wordt achterdochtig als mensen mij aankijken en denk dat opmerkingen op mij slaan.
In therapie heb ik geleerd om met te onspannen, door middel van een onspanningoefening.
Misschien iets voor jou snoepie om erover na te denken om hiervoor in therapie te gaan.
O en degenen die lichaamshouding-training had gevolgd, (weet zo de naam niet), heb je nog wat tips die je daar had geleerd?
donderdag 27 september 2007 om 17:00
Ik ben 29. Ik merk wel dat naar mate je ouder wordt het iets minder wordt. Gelukkig gaat het bij mij wel over als ik ergens langer werk. Maar ik ben gewoon te vaak bezig met wat anderen wel niet van mij denken. Ik herken het ook dat als mensen tegen elkaar fluisteren ofzo dat ik dan gelijk denk; ze zullen het wel over mij hebben.
maandag 1 oktober 2007 om 11:39
Jeetje, herkenbaar zeg!
Ik kan ook niet zo goed over iets beginnen te praten met mensen die ik niet of amper ken. Ik weet gewoonweg niet waar ik het over kan hebben met mensen! Natuurlijk kun je vragen wat ze afgelopen weekend gedaan hebben, maar daar ben je na vijf minuten toch ook al wel over uitgepraat :S
De laatste tijd wordt het wel ietsje beter. Vooral het afgelopen half jaar ben ik wel een beetje losser geworden, hoor ik ook van mensen om mij heen.
Ik vond het echt altijd vreselijk om in mijn eentje ergens nar toe te gaan, bijvoorbeeld in mijn eentje een kroeg binnenstappen waar ik met vrienden heb afgesproken. Ga graag net iets te laat weg van huis, zodat ik niet in mijn eentje hoef te zitten of te staan! De laatste tijd is dit ook iets minder erg geworden gelukkig! Ik denk ook veel te snel dat mensen naar me kijken (niet in positief opzicht...) als ik alleen de kroeg in stap.
Ook als er wordt gefluisterd of gelachen is mijn eerste gedachte vaak (geweest): doe ik iets stoms? sta of zit ik hier raar?
Erg fijn om te weten dat je niet alleen hierin bent. Hopelijk hebben we iets aan elkaars tips!
Tips heb ik zelf eigenlijk niet echt (nog). Ik heb wel een paar goede gesprekken met een vriendin en zus gehad. Ik dacht altijd dat zij zo zelfverzekerd waren, maar zelfs de mensen van wie je het niet verwacht, zijn bij tijd en wijle reuze onzeker! Daar denk ik dan maar aan als ik alleen een cafe in moet gaan: iedereen gaat liever samen ergens heen: mensen zijn niet voor niets 'gezelligheidsdieren'!
Ik kan ook niet zo goed over iets beginnen te praten met mensen die ik niet of amper ken. Ik weet gewoonweg niet waar ik het over kan hebben met mensen! Natuurlijk kun je vragen wat ze afgelopen weekend gedaan hebben, maar daar ben je na vijf minuten toch ook al wel over uitgepraat :S
De laatste tijd wordt het wel ietsje beter. Vooral het afgelopen half jaar ben ik wel een beetje losser geworden, hoor ik ook van mensen om mij heen.
Ik vond het echt altijd vreselijk om in mijn eentje ergens nar toe te gaan, bijvoorbeeld in mijn eentje een kroeg binnenstappen waar ik met vrienden heb afgesproken. Ga graag net iets te laat weg van huis, zodat ik niet in mijn eentje hoef te zitten of te staan! De laatste tijd is dit ook iets minder erg geworden gelukkig! Ik denk ook veel te snel dat mensen naar me kijken (niet in positief opzicht...) als ik alleen de kroeg in stap.
Ook als er wordt gefluisterd of gelachen is mijn eerste gedachte vaak (geweest): doe ik iets stoms? sta of zit ik hier raar?
Erg fijn om te weten dat je niet alleen hierin bent. Hopelijk hebben we iets aan elkaars tips!
Tips heb ik zelf eigenlijk niet echt (nog). Ik heb wel een paar goede gesprekken met een vriendin en zus gehad. Ik dacht altijd dat zij zo zelfverzekerd waren, maar zelfs de mensen van wie je het niet verwacht, zijn bij tijd en wijle reuze onzeker! Daar denk ik dan maar aan als ik alleen een cafe in moet gaan: iedereen gaat liever samen ergens heen: mensen zijn niet voor niets 'gezelligheidsdieren'!
maandag 1 oktober 2007 om 23:11
Hoi Snoepie,
Heel herkenbaar. Ik denjk dat de meeste mensen zich wel in jou verhaal herkennen. Een groep nieuwe mensen leren kennen, die al heel wat delen is moeilijk als nieuweling. Ik heb ook al een paar van dat soort etentjes achter de rug. Nu moet ik wel zeggen dat het niet alleen aan die persoon zelf ligt, maar ook aan de groep. Heb je een leuke, beleefde groep dan komt er wel het 1 en ander los. Maar heb je van die strakke groepen die buitenstaanders niet snel binnenlaten, of pas wanneer de "oppercollega/chef" je heeft geaccepteerd dan is het toch minder leuk.
Heel herkenbaar. Ik denjk dat de meeste mensen zich wel in jou verhaal herkennen. Een groep nieuwe mensen leren kennen, die al heel wat delen is moeilijk als nieuweling. Ik heb ook al een paar van dat soort etentjes achter de rug. Nu moet ik wel zeggen dat het niet alleen aan die persoon zelf ligt, maar ook aan de groep. Heb je een leuke, beleefde groep dan komt er wel het 1 en ander los. Maar heb je van die strakke groepen die buitenstaanders niet snel binnenlaten, of pas wanneer de "oppercollega/chef" je heeft geaccepteerd dan is het toch minder leuk.
maandag 15 oktober 2007 om 14:16
Dit omschrijft precies ook hoe ik me voel. Als het pauze is op het werk voel ik me heel ongemakkelijk. We zitten aan lange kantinetafels tegenover elkaar. Mijn eerste gemeenschappelijke lunches bracht ik door met observeren van de nieuwe collega's. Waar hebben ze het over, met wie gaat wie om? Zijn er onderwerpen aan tafel waarbij ik me kan aansluiten? Dat "onderwerp" kwam natuurlijk niet. Mijn collega's deden wel erg hun best om mij bij de tafel te betrekken door vragen te stellen aan mij. Toch kon ik in mijn verlamd van angst toestand niet veel antwoorden. Ik antwoordde kort waar ik woonde, dat ik samenwoonde etc etc. Ik kwam in de zomerperiode te werken bij het bedrijf. Mijn collega's hadden allemaal verhalen over hun vakanties of plannen daarvoor. Ga jij nog wat leuks doen? Ik ben niet met vakantie geweest, gezien ik tijdelijke contracten had en nog geen financiele zekerheid had, om me een vakantie te kunnen veroorloven. Einde onderwerp. Alle pogingen die mijn collega's deden om mij erbij te betrekken heb ik dichtgesmeten met korte, vaak negatieve antwoorden.
Ik ben nog steeds stil aan tafel. Soms komt het onderwerp wel voorbij en maak ik er enkele opmerkingen over. Als ik dan spreek voel ik een rode kleur opkomen, omdat ik alle ogen op mij gericht voel. Als ik namelijk wat zeg, dan zijn mijn collega's namelijk een en al aandacht voor mij. Juist die aandacht, daar voel ik me heel ongemakkelijk bij!
Ik weet dat de angst bij mij ligt en dat mijn collega's me graag betrekken aan tafel. Voor hen hoef ik helemaal niet bang te zijn. Toch voel ik een ongemakkelijke angst als ik wat zeg binnen een groep.
Ik ben nog steeds stil aan tafel. Soms komt het onderwerp wel voorbij en maak ik er enkele opmerkingen over. Als ik dan spreek voel ik een rode kleur opkomen, omdat ik alle ogen op mij gericht voel. Als ik namelijk wat zeg, dan zijn mijn collega's namelijk een en al aandacht voor mij. Juist die aandacht, daar voel ik me heel ongemakkelijk bij!
Ik weet dat de angst bij mij ligt en dat mijn collega's me graag betrekken aan tafel. Voor hen hoef ik helemaal niet bang te zijn. Toch voel ik een ongemakkelijke angst als ik wat zeg binnen een groep.
dinsdag 16 oktober 2007 om 17:09
ik voel me ook vaak ongemakkelijk en onzeker in groepen. Zelfs als het mensen zijn die ik al ken.
Ik ben gewoon geen groepsmens. Het is niet zo dat ik volledig dichtklap of een muurbloem ben, ik sta vaak wel mee te kletsen. Maar toch voel ik me ongemakkelijk..........bang dat niemand mijn opmerking leuk vind, bang dat ik iets geks zeg....bang dat opeens de aandacht in de groep zich op mij richt omdat iemand bijv. een grap maakt en ik dan niet weet hoe ik ermee om moet gaan.
Ik heb het op mijn werk nu heel erg
ben freelancer en zit overal en nergens. ik werk nu elke week 3 dagen bij een bedrijf maar ben daar in hetbegin niet voorgesteld door mijn baas. Het werd een beetje een gekke situatie want hij bracht me meteen naar mijn bureau en ging me van alles uitleggen
Ja en toen ging ik halverwege de dag dus ook niet meer opstaan om langs allemaal mensen te lopen die mij al uren hadden zien zitten. hele gekke situatie....aan de lunchtafel voelde ik me er ook maar verloren erbij zitten.
Erg stom ook van zo'n leidinggevende vind ik, om mij niet voor te stellen maar ja....
ik merk vaak dat ik me in groepen niet lekker voel. Niet mijn eigen ding kan doen...ik ben veel liever met 1 of 2 vriendinnen, dan op bijv. een verjaardag vol mensen.
Tcoh vinden mensen het gek als ik dat zeg omdat ze mij niet stil vinden overkomen....
Ik ben gewoon geen groepsmens. Het is niet zo dat ik volledig dichtklap of een muurbloem ben, ik sta vaak wel mee te kletsen. Maar toch voel ik me ongemakkelijk..........bang dat niemand mijn opmerking leuk vind, bang dat ik iets geks zeg....bang dat opeens de aandacht in de groep zich op mij richt omdat iemand bijv. een grap maakt en ik dan niet weet hoe ik ermee om moet gaan.
Ik heb het op mijn werk nu heel erg
ben freelancer en zit overal en nergens. ik werk nu elke week 3 dagen bij een bedrijf maar ben daar in hetbegin niet voorgesteld door mijn baas. Het werd een beetje een gekke situatie want hij bracht me meteen naar mijn bureau en ging me van alles uitleggen
Ja en toen ging ik halverwege de dag dus ook niet meer opstaan om langs allemaal mensen te lopen die mij al uren hadden zien zitten. hele gekke situatie....aan de lunchtafel voelde ik me er ook maar verloren erbij zitten.
Erg stom ook van zo'n leidinggevende vind ik, om mij niet voor te stellen maar ja....
ik merk vaak dat ik me in groepen niet lekker voel. Niet mijn eigen ding kan doen...ik ben veel liever met 1 of 2 vriendinnen, dan op bijv. een verjaardag vol mensen.
Tcoh vinden mensen het gek als ik dat zeg omdat ze mij niet stil vinden overkomen....
