Psyche
alle pijlers
niet van je ouders houden
zaterdag 27 augustus 2022 om 19:33
Ik heb een rotjeugd gehad. Wat er allemaal gebeurd is, en waar het mij allemaal aan ontbroken heeft, is de trigger geweest waardoor mijn bipolaire stoornis zich openbaarde. Ik ben bijna altijd depressief en meestal ernstig. Kort samengevat was er in mijn jeugd sprake van emotionele verwaarlozing, psychologische mishandeling door mijn broer en ouders en lichamelijke mishandeling door mijn broer.
Ik heb mijn hele leven gedacht en gevoeld dat ik niet van mijn ouders houd en hen niet zou missen na hun dood. Maar men zegt dat zelfs de meest mishandelde kinderen op de een of andere manier toch van hun ouders houden. Ik wist dat ik pas zeker kon weten dat ik echt niet van hen hield na hun dood.
En nu is het dus zover. Een paar maanden geleden is mijn moeder na een ziekbed van een paar weken overleden. En haar dood doet mij inderdaad vrijwel niets en ik mis haar niet, integendeel. Het voelt vrij dat er vast een ouder weg is. Ik heb wel ontzettend veel verdriet om de moeder en vader die ik niet gehad heb en zo graag had willen hebben, maar dat heb ik mijn hele volwassen leven al, dat is niks nieuws.
Ik heb haar die laatste weken regelmatig opgezocht, maar alleen uit plichtsgevoel. Ik ben niet naar de uitvaart geweest, met als smoes tegenover de familie mijn bipolaire stoornis. Ik heb vorige week op verzoek van mijn vader haar as in de urn gedaan en voelde daar niks bij.
Mijn vader zie ik sinds mijn moeders dood op zijn verzoek heel vaak, ook alleen maar uit plichtsgevoel en medelijden. Het valt me zwaar om zoveel contact te moeten hebben met iemand die ik het liefst nooit meer zou zien, die mij zo ongelooflijk veel pijn bezorgd heeft en dat op geen enkele manier wil erkennen en er geen verantwoordelijkheid voor neemt, laat staan excuus voor aanbiedt.
Ik ben benieuwd of er meer mensen zijn met soortgelijke ervaringen? Maar het is al een opluchting dat ik hier mijn verhaal kwijt kan.
Ik heb mijn hele leven gedacht en gevoeld dat ik niet van mijn ouders houd en hen niet zou missen na hun dood. Maar men zegt dat zelfs de meest mishandelde kinderen op de een of andere manier toch van hun ouders houden. Ik wist dat ik pas zeker kon weten dat ik echt niet van hen hield na hun dood.
En nu is het dus zover. Een paar maanden geleden is mijn moeder na een ziekbed van een paar weken overleden. En haar dood doet mij inderdaad vrijwel niets en ik mis haar niet, integendeel. Het voelt vrij dat er vast een ouder weg is. Ik heb wel ontzettend veel verdriet om de moeder en vader die ik niet gehad heb en zo graag had willen hebben, maar dat heb ik mijn hele volwassen leven al, dat is niks nieuws.
Ik heb haar die laatste weken regelmatig opgezocht, maar alleen uit plichtsgevoel. Ik ben niet naar de uitvaart geweest, met als smoes tegenover de familie mijn bipolaire stoornis. Ik heb vorige week op verzoek van mijn vader haar as in de urn gedaan en voelde daar niks bij.
Mijn vader zie ik sinds mijn moeders dood op zijn verzoek heel vaak, ook alleen maar uit plichtsgevoel en medelijden. Het valt me zwaar om zoveel contact te moeten hebben met iemand die ik het liefst nooit meer zou zien, die mij zo ongelooflijk veel pijn bezorgd heeft en dat op geen enkele manier wil erkennen en er geen verantwoordelijkheid voor neemt, laat staan excuus voor aanbiedt.
Ik ben benieuwd of er meer mensen zijn met soortgelijke ervaringen? Maar het is al een opluchting dat ik hier mijn verhaal kwijt kan.
It is no measure of health to be well adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zaterdag 27 augustus 2022 om 21:53
Dit, en je openingspost, zou ik geschreven kunnen hebben. Ik zit in exact dezelfde situatie. Ook mijn moeder is een aantal maanden overleden in dezelfde omstandigheden. Ik kan nu niet uitgebreid reageren maar later wel!tourmalijn schreef: ↑27-08-2022 21:12Dank voor de knuffel. Ik heb het contact al verminderd van 2 telefoontjes per dag en 1 bezoek per week (ik woon 5 kwartier rijden bij hem vandaan) al verminderd naar 1 telefoontje per dag en 1 bezoek per 2 weken en daar was hij helemaal niet blij mee. . Mijn vader had -en heeft nog steeds- zo hartverscheurend veel verdriet van mijn moeders dood dat ik het, ondanks het gebrek aan liefde, niet over mijn hart kan verkrijgen om nog minder vaak te bellen en te gaan. Toen mijn moeder nog leefde belden we max 1 x per maand en ging ik er eens in de 2 maanden heen. Maar hier kan ik voorlopig wel mee leven, al is het moeilijk. Mijn vader (volgende maand 89) gaat ook in snel tempo achteruit, zowel geestelijk als lichamelijk, en ik maak me veel zorgen over hoe hij zich redt. Het stelt mij enigszins gerust dat er sinds een paar weken elke ochtend thuishulp komt.
En ik weet heel goed dat het niet mijn schuld is.
ievie9 wijzigde dit bericht op 27-08-2022 22:00
0.91% gewijzigd
zaterdag 27 augustus 2022 om 21:53
Dan niet klagen maar dragen. Zeker als therapie ook geen optie is.tourmalijn schreef: ↑27-08-2022 21:31Tja, contact vergreken is dus geen optie. Het schuldgevoel dat ik daarover had is nog erger dan de bezoekjes en de telefoontjes.
zaterdag 27 augustus 2022 om 21:55
Heb je nog contact met broers of zussen?
Kan je een deel in hun bord droppen?
Bijvoorbeeld dat hij dagelijks belt ... Hij belt maar ook naar je broers en zussen zodanig dat je hem niet persé elke dag hoeft te horen.
En zij gaan ook maar af en toe langs, wie weet kan je de boel dan verzetten naar 1 keer per maand langsgaan.
Helemaal breken zou bij mij ook moeilijk zijn bij een man van 89.
Het contact terug wat meer beperken zou wel eventueel een optie zijn als er vervanging is.
Kan je een deel in hun bord droppen?
Bijvoorbeeld dat hij dagelijks belt ... Hij belt maar ook naar je broers en zussen zodanig dat je hem niet persé elke dag hoeft te horen.
En zij gaan ook maar af en toe langs, wie weet kan je de boel dan verzetten naar 1 keer per maand langsgaan.
Helemaal breken zou bij mij ook moeilijk zijn bij een man van 89.
Het contact terug wat meer beperken zou wel eventueel een optie zijn als er vervanging is.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
zaterdag 27 augustus 2022 om 22:09
Knuffel
It is no measure of health to be well adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zaterdag 27 augustus 2022 om 22:10
Toen mijn vader overleed had ik al jaren geen contact meer met hem.
In die jaren waarschuwden mensen me regelmatig dat ik spijt zou krijgen als ik het contact niet hersteld zou hebben als hij dood ging.
Toen ik hoorde dat hij overleden was, was één van mijn eerste gedachten dat ik nu te weten zou komen of ik idd spijt zou krijgen.
Inmiddels 21 jaar verder en nog steeds geen spijt.
Nee, ik hield niet van mijn vader, maar ik heb ook geen hekel meer aan hem.
Hij was er absoluut van overtuigd dat zijn manier van opvoeden het beste was. En dat kan ik deels ook plaatsen in de tijdgeest en deels in zijn eigen moeilijke jeugd.
In die jaren waarschuwden mensen me regelmatig dat ik spijt zou krijgen als ik het contact niet hersteld zou hebben als hij dood ging.
Toen ik hoorde dat hij overleden was, was één van mijn eerste gedachten dat ik nu te weten zou komen of ik idd spijt zou krijgen.
Inmiddels 21 jaar verder en nog steeds geen spijt.
Nee, ik hield niet van mijn vader, maar ik heb ook geen hekel meer aan hem.
Hij was er absoluut van overtuigd dat zijn manier van opvoeden het beste was. En dat kan ik deels ook plaatsen in de tijdgeest en deels in zijn eigen moeilijke jeugd.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zaterdag 27 augustus 2022 om 22:10
Ik heb 1 broer waar ik geen contact mee heb en die ook wel eens iets doet voor mijn vader, maar niet veel.Wissewis schreef: ↑27-08-2022 21:55Heb je nog contact met broers of zussen?
Kan je een deel in hun bord droppen?
Bijvoorbeeld dat hij dagelijks belt ... Hij belt maar ook naar je broers en zussen zodanig dat je hem niet persé elke dag hoeft te horen.
En zij gaan ook maar af en toe langs, wie weet kan je de boel dan verzetten naar 1 keer per maand langsgaan.
Helemaal breken zou bij mij ook moeilijk zijn bij een man van 89.
Het contact terug wat meer beperken zou wel eventueel een optie zijn als er vervanging is.
It is no measure of health to be well adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zaterdag 27 augustus 2022 om 22:13
Dat dacht ik inderdaad ook toen we te horen kregen dat mijn moeder vergevorderde longkanker had, dat ik nu ging uitvinden of het klopte dat ik niet van haar hield, En het klopte. Jammer dat jij ook zoeits hebt moeten meemaken, maar ik ben toch wel 'blij' (raar woord hier misschien) dat ik niet de enige ban.Solomio schreef: ↑27-08-2022 22:10Toen mijn vader overleed had ik al jaren geen contact meer met hem.
In die jaren waarschuwden mensen me regelmatig dat ik spijt zou krijgen als ik het contact niet hersteld zou hebben als hij dood ging.
Toen ik hoorde dat hij overleden was, was één van mijn eerste gedachten dat ik nu te weten zou komen of ik idd spijt zou krijgen.
Inmiddels 21 jaar verder en nog steeds geen spijt.
Nee, ik hield niet van mijn vader, maar ik heb ook geen hekel meer aan hem.
Hij was er absoluut van overtuigd dat zijn manier van opvoeden het beste was. En dat kan ik deels ook plaatsen in de tijdgeest en deels in zijn eigen moeilijke jeugd.
It is no measure of health to be well adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zaterdag 27 augustus 2022 om 22:17
Alleen heb ik middels therapie heel veel kunnen verwerken en in perspectief plaatsen.tourmalijn schreef: ↑27-08-2022 22:13Dat dacht ik inderdaad ook toen we te horen kregen dat mijn moeder vergevorderde longkanker had, dat ik nu ging uitvinden of het klopte dat ik niet van haar hield, En het klopte. Jammer dat jij ook zoeits hebt moeten meemaken, maar ik ben toch wel 'blij' (raar woord hier misschien) dat ik niet de enige ban.
Als ik lees hoeveel therapie je gehad hebt en hoe je daarover schrijft, dan gaan mijn haren overeind staan.
Therapie helpt als je het toestaat.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zondag 28 augustus 2022 om 03:20
tourmalijn schreef: ↑27-08-2022 21:29Tja, als je de rest van het topic gelezen hebt, weet je waarom dat geen optie is.
Het klinkt misschien confronterend, maar je houdt je eigen pijn, de duur van de mishandeling, in stand.
Dat schuldgevoel is onderdeel van de mishandeling. Daar zou je actief iets mee kunnen doen bij een therapeut. Want hoewel schuldgevoel het ergste lijkt, is je mogelijkheid tot géén herstel vele malen erger. Soms zul je door die pijn heen moeten, om tot een gezonde situatie voor jezelf te komen.
zondag 28 augustus 2022 om 08:48
Je kiest dus bewust voor "lijden ".
Als je geen hulp wil in deze situatie, je schuldgevoel de overhand neemt als je het contact zou verbreken, maar je tegelijkertijd ook lijdt onder de situatie, dan is er maar 1 oplossing en dat is acceptatie om zo je lijden te verzachten.
Vrienden en kennissen kun je zelf uitkiezen. Je familie niet.
Dat deze man 89 is, wil niet zeggen dat hij binnen een jaar overlijdt.
Als je geen hulp wil in deze situatie, je schuldgevoel de overhand neemt als je het contact zou verbreken, maar je tegelijkertijd ook lijdt onder de situatie, dan is er maar 1 oplossing en dat is acceptatie om zo je lijden te verzachten.
Vrienden en kennissen kun je zelf uitkiezen. Je familie niet.
Dat deze man 89 is, wil niet zeggen dat hij binnen een jaar overlijdt.
zondag 28 augustus 2022 om 10:19
Je mag altijd voor jezelf kiezen, ook als je ouders het zonder jou niet redden.
Ik heb ook met mijn ouders gebroken en heb daardoor (na vele jaren) meer vrede en afstand. Ik voel zelfs weer de liefde die ik als kind voor ze had.
Ik zie hen nu gewoon als (beschadigde) mensen en heb juist empathie voor wat wij als gezin doormaakten, ook al ving ik als jongste de klappen op.
Maar dat boeit eigenlijk helemaal niet want ik vind daardoor iets nog veel belangrijkers terug, het kind dat ik was en mijn natuurlijke liefde voor alles, voor het leven. De kanten van mezelf die zij niet konden zien en er daarom niet mochten zijn. Daar doe je het voor, want zonder dat besta je niet echt, blijf je altijd eenzaam en depressief en bang voor wat in jezelf leeft.
Wat je ervoor opoffert is het verlangen naar de liefde en goedkeuring van deze mensen die je zo nodig had en waar je recht op had, en daarmee sterft ook iets in jezelf, wat erg veel pijn doet. Maar het maakt je wel vrij, het maakt dat je geen slachtoffer meer bent.
Zij gaan je nooit verlossen van je schuldgevoel, ook al doe je alles wat ze willen. Ze zijn blind en zien alleen maar hun eigen demonen.
Jouw leven gaat over jou, en alléén maar over jou. Dat mag en hoort echt, ook al lijkt het in strijd met alles wat je geleerd is en hoor je continu hun afkeurende stemmen in je hoofd. Het is van jou en je mag het pakken, je moet het pakken zelfs, want helemaal niemand mag daar aan komen.
Ik snap en ken de innerlijke strijd heel goed, maar juist daarom weet ik dat als je hier niet rigoureus in bent het lijden, de ontkenning en daarmee je opgebouwde muur om je heen alleen maar groter worden. En dat kost je jouw levensgeluk en je verbinding met de mensen om je heen, die wèl jou zien, bij je willen zijn en om je geven.
Ik heb ook met mijn ouders gebroken en heb daardoor (na vele jaren) meer vrede en afstand. Ik voel zelfs weer de liefde die ik als kind voor ze had.
Ik zie hen nu gewoon als (beschadigde) mensen en heb juist empathie voor wat wij als gezin doormaakten, ook al ving ik als jongste de klappen op.
Maar dat boeit eigenlijk helemaal niet want ik vind daardoor iets nog veel belangrijkers terug, het kind dat ik was en mijn natuurlijke liefde voor alles, voor het leven. De kanten van mezelf die zij niet konden zien en er daarom niet mochten zijn. Daar doe je het voor, want zonder dat besta je niet echt, blijf je altijd eenzaam en depressief en bang voor wat in jezelf leeft.
Wat je ervoor opoffert is het verlangen naar de liefde en goedkeuring van deze mensen die je zo nodig had en waar je recht op had, en daarmee sterft ook iets in jezelf, wat erg veel pijn doet. Maar het maakt je wel vrij, het maakt dat je geen slachtoffer meer bent.
Zij gaan je nooit verlossen van je schuldgevoel, ook al doe je alles wat ze willen. Ze zijn blind en zien alleen maar hun eigen demonen.
Jouw leven gaat over jou, en alléén maar over jou. Dat mag en hoort echt, ook al lijkt het in strijd met alles wat je geleerd is en hoor je continu hun afkeurende stemmen in je hoofd. Het is van jou en je mag het pakken, je moet het pakken zelfs, want helemaal niemand mag daar aan komen.
Ik snap en ken de innerlijke strijd heel goed, maar juist daarom weet ik dat als je hier niet rigoureus in bent het lijden, de ontkenning en daarmee je opgebouwde muur om je heen alleen maar groter worden. En dat kost je jouw levensgeluk en je verbinding met de mensen om je heen, die wèl jou zien, bij je willen zijn en om je geven.
zondag 28 augustus 2022 om 10:31
Ik snap dat heel goed. Ik ga plat gezegd met mijn ouders om voor mijn eigen gemoedsrust.tourmalijn schreef: ↑27-08-2022 21:29Tja, als je de rest van het topic gelezen hebt, weet je waarom dat geen optie is.
Ik zie ze wel op mijn voorwaarden. Ik hoor toch een beetje dat je zoekende bent naar je eigen grens.
Bedenk eerlijk hoe vaak jij zelf zou willen gaan als je zelf de keuze hebt en doe dat.
Het is triest dat je vader zoveel verdriet heeft maar niet perse aan jou om dat op te lossen.
Ik ben daarin heel economisch: zou diegene ook tegen zijn zin naar mij toe komen als ik het zwaar zou hebben (in dit geval dus als hij nog in goede gezondheid etc zou zijn?).
Dus: stel jezelf centraal. Wil je gaan, prima, maar alles wat je voor je vader doet is voor hem een mazzeltje, je bent hem niks verplicht.
Mijn ouders weten heel goed dat als ze beginnen met 'je zou meer dit en ik wil dat je meer dat' ik het bezoek kort hou en ze een tijdje niet zie.
Wees blij dat ik er ben, vind je het niet leuk dat ik er ben kom ik dus niet. Ik heb ook andere dingen te doen.
Sowieso snap ik niet hoe je als je perse iemand zo graag wil zien je eerst gaat zeuren en klagen wat diegene allemaal anders zou moeten doen dus geen geduld meer mee.
Succes en veel sterkte!
zondag 28 augustus 2022 om 10:49
Ik heb ook niet gezegd dat ik iets anders wil of een oplossing zoek. Ik wou gewoon mijn verhaal kwijt en kijken of er meer mensen zijn met dergelijke ervaringen.
It is no measure of health to be well adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zondag 28 augustus 2022 om 10:50
zondag 28 augustus 2022 om 10:56
Na 7 therapeuten heb ik het helemaal gehad met therapie. Het ligt ongetwijfeld aan mijzelf, maar ik ben daar alleen maar slechter van geworden. En hoew{el de huidige situatie niet echt gezond iis, is het mi wel de minst ongezonde optie. Ik weet hoe het is om met je ouders te breken en ik weet dus dat dat schuldgevoel daarover erger is voor mij dan de huidige situatie. Het is allebei kut, maar het een net nog wat erger dan het ander. 'Herstel' zit er voor mij op geen enkele manier in, en ook die opmerking komt voort uit vele jaren lang ervaring.Sherlock schreef: ↑28-08-2022 03:20
Het klinkt misschien confronterend, maar je houdt je eigen pijn, de duur van de mishandeling, in stand.
Dat schuldgevoel is onderdeel van de mishandeling. Daar zou je actief iets mee kunnen doen bij een therapeut. Want hoewel schuldgevoel het ergste lijkt, is je mogelijkheid tot géén herstel vele malen erger. Soms zul je door die pijn heen moeten, om tot een gezonde situatie voor jezelf te komen.
It is no measure of health to be well adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zondag 28 augustus 2022 om 11:10
Dat is dus precies wat therapie met mij gedaan heeft: ik ben het laatste beetje verbinding dat ik kon voelen met een klein aantal mensen kwijtgeraakt. Ik ben grotendeels het vermogen tot het ervaren van intense gevoelens (positief en negatief) kwijtgeraakt, mijn belangrijkste (en niet heel ongezonde) copingsmeachnsime werkt niet meer en de muur om mij heen heb ik alleen maar hoger en dikker gemaakt. En ik leg bij al deze dingen absoluut een oorzakelijk verband met de therapie.Avage schreef: ↑28-08-2022 10:19Je mag altijd voor jezelf kiezen, ook als je ouders het zonder jou niet redden.
Het klinkt misschien tegenstrijdig met wat ik allemaal gezegd heb, maar aangezien de huidige situatie minder moeilijk voor mij is dan het contact verbreken, heb ik tit op zekere hoogte al (een beetje) voor mezelf gekozen.
Maar dat boeit eigenlijk helemaal niet want ik vind daardoor iets nog veel belangrijkers terug, het kind dat ik was en mijn natuurlijke liefde voor alles, voor het leven. De kanten van mezelf die zij niet konden zien en er daarom niet mochten zijn. Daar doe je het voor, want zonder dat besta je niet echt, blijf je altijd eenzaam en depressief en bang voor wat in jezelf leeft.
Fijn dat jij het zo ervaart! Ik ben nooit bang geweest voor wat in mijzelf leeft.
Wat je ervoor opoffert is het verlangen naar de liefde en goedkeuring van deze mensen die je zo nodig had en waar je recht op had, en daarmee sterft ook iets in jezelf, wat erg veel pijn doet. Maar het maakt je wel vrij, het maakt dat je geen slachtoffer meer bent.
Inderdaad blijft een deel van mij verlangen naar een andere, betere, liefdevollere situatie, maar ik wist als kind al dat dat nooit zou gebeuren.
Zij gaan je nooit verlossen van je schuldgevoel, ook al doe je alles wat ze willen. Ze zijn blind en zien alleen maar hun eigen demonen.
Klopt.
Ik snap en ken de innerlijke strijd heel goed, maar juist daarom weet ik dat als je hier niet rigoureus in bent het lijden, de ontkenning en daarmee je opgebouwde muur om je heen alleen maar groter worden. En dat kost je jouw levensgeluk en je verbinding met de mensen om je heen, die wèl jou zien, bij je willen zijn en om je geven.
tourmalijn wijzigde dit bericht op 28-08-2022 11:12
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
1.86% gewijzigd
It is no measure of health to be well adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zondag 28 augustus 2022 om 16:58
tourmalijn schreef: ↑28-08-2022 10:56Na 7 therapeuten heb ik het helemaal gehad met therapie. Het ligt ongetwijfeld aan mijzelf, maar ik ben daar alleen maar slechter van geworden. En hoew{el de huidige situatie niet echt gezond iis, is het mi wel de minst ongezonde optie. Ik weet hoe het is om met je ouders te breken en ik weet dus dat dat schuldgevoel daarover erger is voor mij dan de huidige situatie. Het is allebei kut, maar het een net nog wat erger dan het ander. 'Herstel' zit er voor mij op geen enkele manier in, en ook die opmerking komt voort uit vele jaren lang ervaring.
Ik begrijp je gevoel van niet aansluitende therapieën helemaal.
En toch... toch is dit ongezonder voor je dan op het eerste gezicht wellicht lijkt. Iets wat net iets minder rot aanvoelt, is niet per definitie beter voor je.
Toevoeging: wat is je doel m.b.t. jezelf, je ontwikkeling, je toekomst en het huidige leven?
zondag 28 augustus 2022 om 18:00
Als ik in therapie ergens niet uitkwam stelde ik mezelf de vraag wat dat betreffende gedrag me opleverde. Want als veranderen niet lukt is het blijkbaar voordeliger om het gedrag in stand te houden.tourmalijn schreef: ↑28-08-2022 10:56Na 7 therapeuten heb ik het helemaal gehad met therapie. Het ligt ongetwijfeld aan mijzelf, maar ik ben daar alleen maar slechter van geworden. En hoew{el de huidige situatie niet echt gezond iis, is het mi wel de minst ongezonde optie. Ik weet hoe het is om met je ouders te breken en ik weet dus dat dat schuldgevoel daarover erger is voor mij dan de huidige situatie. Het is allebei kut, maar het een net nog wat erger dan het ander. 'Herstel' zit er voor mij op geen enkele manier in, en ook die opmerking komt voort uit vele jaren lang ervaring.
Jij hebt meer last van je schuldgevoel dan dat het je rust geeft om het contact te verbreken.
En dat is prima, maar is dus wel je eigen keuze.
Als je 7 therapeuten verslijt zonder daar beter van te worden, dan begrijp je wrsch niet hoe therapie werkt.
Ik heb ook meerdere therapeuten gehad, steeds met een aantal jaren ertussen. En zelfs als ik geen klik had kon ik daar alsnog iets van leren.
Therapie is hard werken.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zondag 28 augustus 2022 om 18:09
Leuk altijd, de mensen die oordelen over een ander zijn of haar pad.
To, ieder heeft zijn eigen pad. Het is heel normaal om niet-beredeneerbare gevoelens te hebben na een extreme jeugd.
Het is ook heel normaal (ik ken naast mezelf nog een aantal zeer normaal functionerende mensen) om zelf te bepalen hoe je met je geschiedenis en jouw verleden omgaat.
En ook om na een heftige gebeurtenis zoals een overlijden daar een nieuwe balans in te moeten vinden.
Natuurlijk mag je daarover klagen of dat zwaar vinden.
Mijn ene vriendin is heel blij dat zij de laatste maanden van haar vader, die echt geen prettige man was, heeft mogen meemaken. Dat is aan haar. Net zoals het dan logisch is dat het zwaar is.
Het is ook zwaar om het te laten gaan of om afstand te nemen.
Niemand zegt jou meer wat jij wel of niet moet doen of mag voelen, zelfs het forum niet!
To, ieder heeft zijn eigen pad. Het is heel normaal om niet-beredeneerbare gevoelens te hebben na een extreme jeugd.
Het is ook heel normaal (ik ken naast mezelf nog een aantal zeer normaal functionerende mensen) om zelf te bepalen hoe je met je geschiedenis en jouw verleden omgaat.
En ook om na een heftige gebeurtenis zoals een overlijden daar een nieuwe balans in te moeten vinden.
Natuurlijk mag je daarover klagen of dat zwaar vinden.
Mijn ene vriendin is heel blij dat zij de laatste maanden van haar vader, die echt geen prettige man was, heeft mogen meemaken. Dat is aan haar. Net zoals het dan logisch is dat het zwaar is.
Het is ook zwaar om het te laten gaan of om afstand te nemen.
Niemand zegt jou meer wat jij wel of niet moet doen of mag voelen, zelfs het forum niet!
maandag 29 augustus 2022 om 11:41
Mijn huidige leven is een hel. Op een decennium na was ik of doodongelukkig of (meestal ernstig) depressief (dat zijn verschillende dingen). Ik ben dus ongeveer de helft van mijn 53 jaar depressief. Geen enkele pil en geen enkele therapie heeft ook maar het kleinste beetje geholpen. Ik wil niets liever dan doodgaan, maar heb niet genoeg lef om dat te doen. Mijn doel is dus niet al te oud worden.Sherlock schreef: ↑28-08-2022 16:58Ik begrijp je gevoel van niet aansluitende therapieën helemaal.
En toch... toch is dit ongezonder voor je dan op het eerste gezicht wellicht lijkt. Iets wat net iets minder rot aanvoelt, is niet per definitie beter voor je.
Toevoeging: wat is je doel m.b.t. jezelf, je ontwikkeling, je toekomst en het huidige leven?
It is no measure of health to be well adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
