Psyche
alle pijlers
niet van je ouders houden
zaterdag 27 augustus 2022 om 19:33
Ik heb een rotjeugd gehad. Wat er allemaal gebeurd is, en waar het mij allemaal aan ontbroken heeft, is de trigger geweest waardoor mijn bipolaire stoornis zich openbaarde. Ik ben bijna altijd depressief en meestal ernstig. Kort samengevat was er in mijn jeugd sprake van emotionele verwaarlozing, psychologische mishandeling door mijn broer en ouders en lichamelijke mishandeling door mijn broer.
Ik heb mijn hele leven gedacht en gevoeld dat ik niet van mijn ouders houd en hen niet zou missen na hun dood. Maar men zegt dat zelfs de meest mishandelde kinderen op de een of andere manier toch van hun ouders houden. Ik wist dat ik pas zeker kon weten dat ik echt niet van hen hield na hun dood.
En nu is het dus zover. Een paar maanden geleden is mijn moeder na een ziekbed van een paar weken overleden. En haar dood doet mij inderdaad vrijwel niets en ik mis haar niet, integendeel. Het voelt vrij dat er vast een ouder weg is. Ik heb wel ontzettend veel verdriet om de moeder en vader die ik niet gehad heb en zo graag had willen hebben, maar dat heb ik mijn hele volwassen leven al, dat is niks nieuws.
Ik heb haar die laatste weken regelmatig opgezocht, maar alleen uit plichtsgevoel. Ik ben niet naar de uitvaart geweest, met als smoes tegenover de familie mijn bipolaire stoornis. Ik heb vorige week op verzoek van mijn vader haar as in de urn gedaan en voelde daar niks bij.
Mijn vader zie ik sinds mijn moeders dood op zijn verzoek heel vaak, ook alleen maar uit plichtsgevoel en medelijden. Het valt me zwaar om zoveel contact te moeten hebben met iemand die ik het liefst nooit meer zou zien, die mij zo ongelooflijk veel pijn bezorgd heeft en dat op geen enkele manier wil erkennen en er geen verantwoordelijkheid voor neemt, laat staan excuus voor aanbiedt.
Ik ben benieuwd of er meer mensen zijn met soortgelijke ervaringen? Maar het is al een opluchting dat ik hier mijn verhaal kwijt kan.
Ik heb mijn hele leven gedacht en gevoeld dat ik niet van mijn ouders houd en hen niet zou missen na hun dood. Maar men zegt dat zelfs de meest mishandelde kinderen op de een of andere manier toch van hun ouders houden. Ik wist dat ik pas zeker kon weten dat ik echt niet van hen hield na hun dood.
En nu is het dus zover. Een paar maanden geleden is mijn moeder na een ziekbed van een paar weken overleden. En haar dood doet mij inderdaad vrijwel niets en ik mis haar niet, integendeel. Het voelt vrij dat er vast een ouder weg is. Ik heb wel ontzettend veel verdriet om de moeder en vader die ik niet gehad heb en zo graag had willen hebben, maar dat heb ik mijn hele volwassen leven al, dat is niks nieuws.
Ik heb haar die laatste weken regelmatig opgezocht, maar alleen uit plichtsgevoel. Ik ben niet naar de uitvaart geweest, met als smoes tegenover de familie mijn bipolaire stoornis. Ik heb vorige week op verzoek van mijn vader haar as in de urn gedaan en voelde daar niks bij.
Mijn vader zie ik sinds mijn moeders dood op zijn verzoek heel vaak, ook alleen maar uit plichtsgevoel en medelijden. Het valt me zwaar om zoveel contact te moeten hebben met iemand die ik het liefst nooit meer zou zien, die mij zo ongelooflijk veel pijn bezorgd heeft en dat op geen enkele manier wil erkennen en er geen verantwoordelijkheid voor neemt, laat staan excuus voor aanbiedt.
Ik ben benieuwd of er meer mensen zijn met soortgelijke ervaringen? Maar het is al een opluchting dat ik hier mijn verhaal kwijt kan.
It is no measure of health to be well adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
maandag 29 augustus 2022 om 22:44
tourmalijn schreef: ↑29-08-2022 11:41Mijn huidige leven is een hel. Op een decennium na was ik of doodongelukkig of (meestal ernstig) depressief (dat zijn verschillende dingen). Ik ben dus ongeveer de helft van mijn 53 jaar depressief. Geen enkele pil en geen enkele therapie heeft ook maar het kleinste beetje geholpen. Ik wil niets liever dan doodgaan, maar heb niet genoeg lef om dat te doen. Mijn doel is dus niet al te oud worden.
Dat is heel verdrietig.
En ik kan het nog begrijpen ook. Kan je verder alleen maar sterkte wensen.
dinsdag 30 augustus 2022 om 13:02
Ik heb het idee dat haar ouders haar hebben afgeleerd van jezelf te houden. Zo’n jeugd kan dat tot resultaat hebben.
Ook nu, wil de vader dat zijn behoefte belangrijker is dan de hare.
In zo’n mishandelingsrelatie is het uiteindelijk onmogelijk om bij jezelf te blijven.
dinsdag 30 augustus 2022 om 20:39
Ik heb er, misschien wat vreemd, echt geen probleem mee om van mezelf te houden. En dicht bij mezelf te blijven. Dat heb ik mezelf al lang geleden kunnen leren gelukkig. Niet dankzij, maar ondanks therapie. Helaas wil dat niet zeggen dat de depressie significant vermindert.
It is no measure of health to be well adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
dinsdag 30 augustus 2022 om 21:06
Hug van snug .
Ik geloof zeker dat je van jezelf houdt. Misschien dat je onbewust 'de buitenwereld' gelijkstelt aan het oordeel van je ouders. En je ouders dus overal tegenkomt. En al bij voorbaat teleurgesteld raakt. Misschien zou je dat meer moeten proberen los te koppelen.
Is het een idee om je slaapkamer wat rustiger te maken? En daar voor een kalmerende geurtje te zorgen? Een vleugje lavendel bijvoorbeeld. Regelmatig het raam open voor extra frisheid. Alle beetjes helpen. Jouw plek die uitnodigt om tot rust te komen.
.Ik geloof zeker dat je van jezelf houdt. Misschien dat je onbewust 'de buitenwereld' gelijkstelt aan het oordeel van je ouders. En je ouders dus overal tegenkomt. En al bij voorbaat teleurgesteld raakt. Misschien zou je dat meer moeten proberen los te koppelen.
Is het een idee om je slaapkamer wat rustiger te maken? En daar voor een kalmerende geurtje te zorgen? Een vleugje lavendel bijvoorbeeld. Regelmatig het raam open voor extra frisheid. Alle beetjes helpen. Jouw plek die uitnodigt om tot rust te komen.
zaterdag 17 september 2022 om 22:18
Wat ongelooflijk rot voor je dat je zo in een spagaat zit. Het kind in jou blijft loyaal, maar eigenlijk wil je je vader niet zien door wat hij jou heeft aangedaan.
Hij gaat dat zoals je zegt, ook nooit meer zien. Kun je dat accepteren?
Zelf probeer ik het te accepteren. Maar het lukt me nog niet. Ik heb een soortgelijke thuissituatie gehad. Broer en ouders. Ik ben altijd boos op mijn broer geweest, maar hij was ook maar slachtoffer van ouders met een trauma.
Ik heb sinds een jaar geen contact meer met ze. De bom was gebarsten.
Ik kan door wat er gebeurd is mijn emoties niet goed reguleren en heb sinds mijn 14de een eetstoornis ontwikkeld. Ik ben en was ontzettend gevoellg. Als kind werd dat de kop in gedrukt. Ik heb me altijd en nu nog, ontzettend alleen gevoeld. Ik heb jaren en jaren therapie gehad. De labels depressieve stoornis, eetstoornis, borderline, angststoornis. Ze kwamen allemaal voorbij. 2 jaar geleden stak mijn eetstoornis weer wat de kop op en wou ik hulp van een kliniek. Na alle testen en vragenlijsten zeiden ze tegen mij dat al mijn klachten kwamen van traumatische hechting. Toen viel het kwartje. Deze diagnose had ik nog nooit gehad. Ik heb altijd symptoombestrijding gedaan met mijn therapien.
Het verklaarde waarom ik ze zo vaak wou bellen als ik alleen was. Gehoord wou worden. Als ik ze zag er liever niet
wou zijn. Als mijn moeder me aanraakte kreeg ik een naar gevoel. Knuffelen probeerde ik wel, op aandringen. Want ik deed het nooit. De laatste jaren van ons contact geprobeerd. Maar jemig, wat een naar gevoel. Vooral bij mijn moeder.
Ook verklaart het waarom het me niet lukt in liefdesrelaties. Ik wil me zo graag binden, maar ook weer niet. Want wat moet iemand met mij?
Ik start binnenkort met schematherapie. Ik wil echt dat ik me anders ga voelen en denken. Dan gaan we ook kijken of ik het nog kan repareren (nu zien ze het niet) met mijn ouders. Zo niet, dan ga ik leren alleen verder te gaan.
Ik wil je het boek (H)echt Niet aanraden.
En nu lees ik Bevrijding van Trauma Angst en Onmacht. Voor zover ik ben ook een aanrader!
Sterkte!!
Hij gaat dat zoals je zegt, ook nooit meer zien. Kun je dat accepteren?
Zelf probeer ik het te accepteren. Maar het lukt me nog niet. Ik heb een soortgelijke thuissituatie gehad. Broer en ouders. Ik ben altijd boos op mijn broer geweest, maar hij was ook maar slachtoffer van ouders met een trauma.
Ik heb sinds een jaar geen contact meer met ze. De bom was gebarsten.
Ik kan door wat er gebeurd is mijn emoties niet goed reguleren en heb sinds mijn 14de een eetstoornis ontwikkeld. Ik ben en was ontzettend gevoellg. Als kind werd dat de kop in gedrukt. Ik heb me altijd en nu nog, ontzettend alleen gevoeld. Ik heb jaren en jaren therapie gehad. De labels depressieve stoornis, eetstoornis, borderline, angststoornis. Ze kwamen allemaal voorbij. 2 jaar geleden stak mijn eetstoornis weer wat de kop op en wou ik hulp van een kliniek. Na alle testen en vragenlijsten zeiden ze tegen mij dat al mijn klachten kwamen van traumatische hechting. Toen viel het kwartje. Deze diagnose had ik nog nooit gehad. Ik heb altijd symptoombestrijding gedaan met mijn therapien.
Het verklaarde waarom ik ze zo vaak wou bellen als ik alleen was. Gehoord wou worden. Als ik ze zag er liever niet
wou zijn. Als mijn moeder me aanraakte kreeg ik een naar gevoel. Knuffelen probeerde ik wel, op aandringen. Want ik deed het nooit. De laatste jaren van ons contact geprobeerd. Maar jemig, wat een naar gevoel. Vooral bij mijn moeder.
Ook verklaart het waarom het me niet lukt in liefdesrelaties. Ik wil me zo graag binden, maar ook weer niet. Want wat moet iemand met mij?
Ik start binnenkort met schematherapie. Ik wil echt dat ik me anders ga voelen en denken. Dan gaan we ook kijken of ik het nog kan repareren (nu zien ze het niet) met mijn ouders. Zo niet, dan ga ik leren alleen verder te gaan.
Ik wil je het boek (H)echt Niet aanraden.
En nu lees ik Bevrijding van Trauma Angst en Onmacht. Voor zover ik ben ook een aanrader!
Sterkte!!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
