Psyche
alle pijlers
Nieuw ritme vinden
zaterdag 20 mei 2017 om 07:19
Omdat mijn hoofd wat vol is, maak ik toch maar een topic aan. Ik ben benieuwd of meer mensen dit herkennen.
Ik heb nog maar een paar dagen geleden mijn relatie van meer dan vijf jaar verbroken. En nu, bijna 28 jaar oud, slaap ik bij m'n ouders op een klein kamertje. Ik weet dat ik de goede keuze heb gemaakt en dat het ondanks dat nog best even verdrietig zal zijn.
Maar ik merk ook dat ik me nu een soort van "ontheemd" voel. Even geen eigen thuis, geen vertrouwde basis en mijn leven ziet er ineens anders uit. Hoewel ik er enorm naar uit keek om even geen rekening met een ander te houden en te doen wat ík wil, word ik nu ineens ook onzeker. Word ik niet eenzaam straks? Wat als ik alleen blijf? In mijn leeftijdscategorie gaan toch wel veel mensen voor het eerst samenwonen, trouwen en/of kinderen krijgen en ik ben weer "terug bij af".
Nu besef ik me best dat het niet het einde van de wereld is en dat ik prima gelukkig kan zijn zonder relatie, maar ik ben even mijn ritme en mijn gewoonten kwijt. Ik ben een prater en gevoelsmens en straks zit ik in een leeg huis. De opluchting die ik had en het uitkijken naar het alleen-zijn is ineens toch een beetje omgeslagen. En niet omdat ik terug wil mijn relatie in, maar omdat ik mijn leven weer en beetje opnieuw moet vormgeven en dat vind ik ook wel weer heel spannend.
Wat ik hiermee wil zeggen? Eigenlijk geen idee: even mijn verhaal kwijt, met m'n rare gedachten die mij maar uit m'n slaap houden. En wie weet kijk ik er morgen weer heel anders tegenaan!
Bedankt voor het lezen
Ik heb nog maar een paar dagen geleden mijn relatie van meer dan vijf jaar verbroken. En nu, bijna 28 jaar oud, slaap ik bij m'n ouders op een klein kamertje. Ik weet dat ik de goede keuze heb gemaakt en dat het ondanks dat nog best even verdrietig zal zijn.
Maar ik merk ook dat ik me nu een soort van "ontheemd" voel. Even geen eigen thuis, geen vertrouwde basis en mijn leven ziet er ineens anders uit. Hoewel ik er enorm naar uit keek om even geen rekening met een ander te houden en te doen wat ík wil, word ik nu ineens ook onzeker. Word ik niet eenzaam straks? Wat als ik alleen blijf? In mijn leeftijdscategorie gaan toch wel veel mensen voor het eerst samenwonen, trouwen en/of kinderen krijgen en ik ben weer "terug bij af".
Nu besef ik me best dat het niet het einde van de wereld is en dat ik prima gelukkig kan zijn zonder relatie, maar ik ben even mijn ritme en mijn gewoonten kwijt. Ik ben een prater en gevoelsmens en straks zit ik in een leeg huis. De opluchting die ik had en het uitkijken naar het alleen-zijn is ineens toch een beetje omgeslagen. En niet omdat ik terug wil mijn relatie in, maar omdat ik mijn leven weer en beetje opnieuw moet vormgeven en dat vind ik ook wel weer heel spannend.
Wat ik hiermee wil zeggen? Eigenlijk geen idee: even mijn verhaal kwijt, met m'n rare gedachten die mij maar uit m'n slaap houden. En wie weet kijk ik er morgen weer heel anders tegenaan!
Bedankt voor het lezen
zaterdag 20 mei 2017 om 07:38
zaterdag 20 mei 2017 om 08:18
Er zit een enorme kracht in je om te overleven en gelukkig te willen zijn. Als het erop aankomt moet alles daarvoor wijken. Je zal dus weer gelukkig worden zolang je de rechte weg blijft volgen en niet bezwijkt voor de een of andere vlucht. Dat is op zich al moeilijk genoeg want soms wéét je nieteens dat je aan het vluchten bent. Dus probeer je keuzen zo zuiver mogelijk te houden, dan moet het goed komen.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zondag 21 mei 2017 om 23:11
ranjaa schreef: ↑20-05-2017 07:19Omdat mijn hoofd wat vol is, maak ik toch maar een topic aan. Ik ben benieuwd of meer mensen dit herkennen.
Ik heb nog maar een paar dagen geleden mijn relatie van meer dan vijf jaar verbroken. En nu, bijna 28 jaar oud, slaap ik bij m'n ouders op een klein kamertje. Ik weet dat ik de goede keuze heb gemaakt en dat het ondanks dat nog best even verdrietig zal zijn.
Maar ik merk ook dat ik me nu een soort van "ontheemd" voel. Even geen eigen thuis, geen vertrouwde basis en mijn leven ziet er ineens anders uit. Hoewel ik er enorm naar uit keek om even geen rekening met een ander te houden en te doen wat ík wil, word ik nu ineens ook onzeker. Word ik niet eenzaam straks? Wat als ik alleen blijf? In mijn leeftijdscategorie gaan toch wel veel mensen voor het eerst samenwonen, trouwen en/of kinderen krijgen en ik ben weer "terug bij af".
Nu besef ik me best dat het niet het einde van de wereld is en dat ik prima gelukkig kan zijn zonder relatie, maar ik ben even mijn ritme en mijn gewoonten kwijt. Ik ben een prater en gevoelsmens en straks zit ik in een leeg huis. De opluchting die ik had en het uitkijken naar het alleen-zijn is ineens toch een beetje omgeslagen. En niet omdat ik terug wil mijn relatie in, maar omdat ik mijn leven weer en beetje opnieuw moet vormgeven en dat vind ik ook wel weer heel spannend.
Wat ik hiermee wil zeggen? Eigenlijk geen idee: even mijn verhaal kwijt, met m'n rare gedachten die mij maar uit m'n slaap houden. En wie weet kijk ik er morgen weer heel anders tegenaan!
Bedankt voor het lezen
Enigste wat ik kan zeggen, hoort erbij. Dat ontheemd gevoel. Ook omdat je geworpen bent op jezelf nu. Er is niemand meer letterlijk die snachts je handje vasthoudt.
In het verleden heb ik dat ook gehad na een relatie te breken. Jij hebt het geluk dat je ergens goed bent. Ik kwam toen weer in een huisje waar het k*t was. Ontheemd en verloren haha ... Oh als ik er nu aan denk ... Vreselijke tijd! Jah daarna denk je , net als nu. Was goed keus, maar als je in die emoties zit enzo denk je echt k*t.
Het is cliche, maar je bent je eigen creator! En geluk & gezondheid helpt erbij!
maandag 22 mei 2017 om 06:04
Bedankt voor jullie positieve reacties!!
Ik merk na een paar nachten wat beter te hebben geslapen dat mijn lichaam ook weer wat tot rust komt en langzamerhand mijn gepieker ook.
Wat jij zegt, retrostar, ik probeer er inderdaad goed op te letten dat ik niet in een soort vluchtgedrag beland. Ik probeer eerst ook even stil te staan bij wat ik zelf nu graag wil, dat heb ik eigenlijk best lang veel te weinig gedaan.
Ik merk na een paar nachten wat beter te hebben geslapen dat mijn lichaam ook weer wat tot rust komt en langzamerhand mijn gepieker ook.
Wat jij zegt, retrostar, ik probeer er inderdaad goed op te letten dat ik niet in een soort vluchtgedrag beland. Ik probeer eerst ook even stil te staan bij wat ik zelf nu graag wil, dat heb ik eigenlijk best lang veel te weinig gedaan.
