
Non-dualiteit


dinsdag 8 oktober 2019 om 18:13
Wat mooi dat je het kan ervaren! Voel je op zo'n moment dat jij jij bent (als in je naam, leeftijd e.d.) of voel je dat jij niet bestaat en dat je iets anders bent?Qiyara schreef: ↑08-10-2019 09:26Ik heb deze ervaringen regelmatig. Zeker na een meditatie retraite. Daar kom ik volledig terug bij mijzelf en daarna nog tijden in een staat dat alles goed is, zoals het is. Niet bezig ben met mijn verleden of toekomst, maar in het nu. Heel fijn.
Op dit moment ben ik nog op het punt dat ik er af en toe in schiet en af en toe weer aan m'n ego waarde hecht.
Voel je dan ook dat alles 1 is? En hoe dan? Want je bent toch gebonden aan waar jouw lichaam en geest is?
Als in de boeken erover lees, dan komt het op mij soms zo over alsof je dan een soort van onverschillige zombie gaat zijn over het leven. Als alles goed is zoals het is, komt over dat je je nergens meer druk over maakt en geen echte emoties ervaart, dus heb je dan eigenlijk nog wel gevoel? Ik bedoel stel dat je kind of partner een ongeluk krijgt, ben je dan nog overstuur/verdrietig o.i.d., aangezien alles goed is zoals het is?
En heb je op zo'n moment het gevoel dat alles vanzelf gaat, dat je geen eigen controle hebt over jouw leven?
Ik ben benieuwd! In alle boeken lees ik dezelfde woorden/zinnen terug, ik vind het heel interessant klinken, maar vraag mij dan af of ik snap hoe ze het bedoeld, ik vind het lastig om te vertalen naar een begrijpelijk beeld.
Ik heb ooit eens toen ik mezelf vroeger afvroeg 'wie ben ik' dat ik ineens in een ander soort 'dimensie' kwam, buiten mezelf, alsof ik naar mezelf keek. Ik vond dat doodeng/controleverlies over mijn geest, heeft best een lange periode geduurd voordat ik daar helemaal uitkwam. Ik vermoed dat dat depersonalisatie/derealisatie was. Maar nu ik lees over non-dualiteit, vraag ik mij af of dat niet een beetje overeenkomt met depersonalisatie/derealisatie (maar dan zonder de angst).

dinsdag 8 oktober 2019 om 18:18
Hoe zien je dagen er uit tijdens zo'n lange periode van 4-5 maanden? Ben je dan nog wel echt erbij in je normale werkzaamheden? Je werk, de mensen om je heen etc.?FlowerSpirit schreef: ↑08-10-2019 11:48Bij periodes of momenten, ja. Langste ooit was 4 - 5 maanden.
Maar tis ook weer niet de bedoeling om persé continu zo te willen leven, want dan groei je niet meer. Groei komt juist uit contrast waardoor een nieuw verlangen ontstaat. Dus feitelijk is het een golfbeweging waarbij het er om gaat dat de opwaartse golf langer is dan de neerwaartse.
Ik heb zelf ervaren dat naarmate je verder komt met jezelf, je intuitieve, persoonlijke en spirituele ontwikkeling, dit vanzelf ook gebeurt.
Dingen waar ik eerst 4-5 dagen voor nodig had om mijn voeten te hervinden doe ik nu soms in een minuut.
Voelt het ook beangstigend dat het anders is?
Merken anderen het aan jou?
Wil je ook weer 'terug', als je weer 'ingezoomd' leeft?
Hoe ga je om met tegenslagen tijdens zo'n periode en buiten zo'n periode? Een groot verschil?

dinsdag 8 oktober 2019 om 18:22
Als je het verstandelijk wilt begrijpen dan gaat het mis, het is niet iets verstandelijks. Het is niet rationeel.bleekwater schreef: ↑08-10-2019 18:13Wat mooi dat je het kan ervaren! Voel je op zo'n moment dat jij jij bent (als in je naam, leeftijd e.d.) of voel je dat jij niet bestaat en dat je iets anders bent?
Voel je dan ook dat alles 1 is? En hoe dan? Want je bent toch gebonden aan waar jouw lichaam en geest is?
Als in de boeken erover lees, dan komt het op mij soms zo over alsof je dan een soort van onverschillige zombie gaat zijn over het leven. Als alles goed is zoals het is, komt over dat je je nergens meer druk over maakt en geen echte emoties ervaart, dus heb je dan eigenlijk nog wel gevoel? Ik bedoel stel dat je kind of partner een ongeluk krijgt, ben je dan nog overstuur/verdrietig o.i.d., aangezien alles goed is zoals het is?
En heb je op zo'n moment het gevoel dat alles vanzelf gaat, dat je geen eigen controle hebt over jouw leven?
Ik ben benieuwd! In alle boeken lees ik dezelfde woorden/zinnen terug, ik vind het heel interessant klinken, maar vraag mij dan af of ik snap hoe ze het bedoeld, ik vind het lastig om te vertalen naar een begrijpelijk beeld.
Ik heb ooit eens toen ik mezelf vroeger afvroeg 'wie ben ik' dat ik ineens in een ander soort 'dimensie' kwam, buiten mezelf, alsof ik naar mezelf keek. Ik vond dat doodeng/controleverlies over mijn geest, heeft best een lange periode geduurd voordat ik daar helemaal uitkwam. Ik vermoed dat dat depersonalisatie/derealisatie was. Maar nu ik lees over non-dualiteit, vraag ik mij af of dat niet een beetje overeenkomt met depersonalisatie/derealisatie (maar dan zonder de angst).
Het is ook niet heel makkelijk uit te leggen.
Het is een gevoel, een gevoel van verbondenheid met alles! De mensen, de bomen, de wereld. Een gevoel van rust, veiligheid en vertrouwen.
Natuurlijk kan je verdrietig zijn, dat hoort bij het leven. Je emoties houden niet op, het is er nog steeds en dat is goed. Het grote verschil is denk ik de weerstand die je dan los laat. Het mag er zijn, het is wat het is.
Ik raad je echt nogmaals het boek aan uit mijn vorige bericht. Dat boek beantwoord al jouw vragen heel uitgebreid.

dinsdag 8 oktober 2019 om 19:33
Het klinkt als een heel fijn gevoel!Qiyara schreef: ↑08-10-2019 18:22Als je het verstandelijk wilt begrijpen dan gaat het mis, het is niet iets verstandelijks. Het is niet rationeel.
Het is ook niet heel makkelijk uit te leggen.
Het is een gevoel, een gevoel van verbondenheid met alles! De mensen, de bomen, de wereld. Een gevoel van rust, veiligheid en vertrouwen.
Natuurlijk kan je verdrietig zijn, dat hoort bij het leven. Je emoties houden niet op, het is er nog steeds en dat is goed. Het grote verschil is denk ik de weerstand die je dan los laat. Het mag er zijn, het is wat het is.
Ik raad je echt nogmaals het boek aan uit mijn vorige bericht. Dat boek beantwoord al jouw vragen heel uitgebreid.
Boeken die ik nu heb gelezen:
- Uitzoomen - Paul Smit
- Verlichting voor luie mensen - Paul Smit
- Bewustzijn - Anthony de Mello
- Jij bestaat niet - Roeland de Loods
- Ik Ben Zijn - Shri Nisargadatta Maharaj
-De zeven sleutels van geluk - Deepak Chopra
En in afwachting van boek:
-Het directe pad - Greg Goode
Ik wacht eerst af wat ik daarmee kan en dan kijk ik of ik Eckhart Tolle ga bestellen. Bij een aantal van mijn bestelde boeken stond bij de reviews dat sommigen het beter vonden dan die van Eckhart Tolle, vandaar dat ik daar nog niet voor gekozen heb.

dinsdag 8 oktober 2019 om 21:40
Veel geprobeerd (thuis via apps, ook korte meditaties geprobeerd, via 8-weekse mindfulnesscursus veel lange meditaties gehad en bij een yoga-school geleide ademhalingsmeditaties gehad) maar elke keer gaan mijn gedachten al heel snel over naar nadenken over dingen die ik nog moet regelen, of dingen waar ik mij druk om maak (als ik weer eens vind dat ik iets fout heb aangepakt, waar elke keer wel weer iets nieuws voor in de plek komt), dingen die ik wil verbeteren etc. Ook al probeer ik mijn gedachten weer terug te brengen naar de meditatie, dat doe ik een paar keer en dan laat ik mij weer volledig meetrekken in mijn gedachten/gepieker.