Nooit goed genoeg?

Even getwijfeld tussen Kinderen en Psyche maar aangezien ik denk dat het vooral in mijn hoofd zit, toch maar hier.
Al sinds mijn oudste geboren is, heb ik de schrik te pakken dat ik 'het' fout doe. Hij is niet het makkelijkste kind en alles kan leiden tot verdriet, woede, frustratie, waardoor ik me heel vaak voel alsof ik hem tekort doe of schaad. Mijn jongste heeft dit minder, maar ook hier een pittig karaktertje (een stuk minder prominent aanwezig wel).
Hun vader en ik zijn uit elkaar en iedere keer klampt mijn oudste zich aan hem vast als hij na het weekend terug naar mij moet. Huilen, voelt zich onbegrepen, wil bij papa zijn en niet bij mama want bij papa is het altijd vakantie. En ik snap het, hij mist hem, ik praat er met hem over en hij mag papa de allerliefste vinden, maar het doet me desondanks toch pijn. Alles wat papa doet of zegt is heilig, alles wat ik doe of zeg is maar 'meh'.
Het maakt me bang, bang dat hij zich zo gaat verzetten tegen mij dat hij me ooit niet meer wil zien en me alles wat ik ooit heb gedaan kwalijk gaat nemen. Dat is een hele grote angst en een grote last op mijn schouders. Ik huil zo vaak om de moeite die hij heeft met zowat alles en om of het ooit goedkomt. Of ik het wel goed genoeg doe.
Als ik het rationeel bekijk weet ik dat ik het van me af moet zetten en dat alles wellicht wel goed komt uiteindelijk. Maar het voelt zo anders op het moment zelf..

Geen co ouderschap door de verre afstand (+-2 uur rijden) en zijn veeleisende job (erg lange dagen, soms van 6u tot 21u). Hem door de week daar laten zou ook betekenen dat hij zijn zusje nog amper ziet (Hij hier wanneer zij daar is en omgekeerd).