Psyche
alle pijlers
ocd
woensdag 28 mei 2008 om 15:45
Ik vraag me af of iemand van jullie ervaring heeft met een partner met een obsesieve compulsieve dwangneurose.
Dit lijkt op smetvrees maar is een andere variant op het thema zullen we maar zeggen. Mijn partner heeft dit en dit uit zich in vraag dwang, tel dwang en controle dwang.
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.
Dit lijkt op smetvrees maar is een andere variant op het thema zullen we maar zeggen. Mijn partner heeft dit en dit uit zich in vraag dwang, tel dwang en controle dwang.
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.
woensdag 28 mei 2008 om 15:48
woensdag 28 mei 2008 om 15:54
Goed dat je het onder controle hebt! Mijn partner is na een heel lange tijd weer aan de medicijnen (pfff) hij gebruikt nu clomipamide. Ikheb erg veel last van zijn dwangneurose want ik heb het gevoel dat hij me meetrekt hierin.Ik merk dat ik mezelf hierdoor een beetje kwijt raak en dat is niet de bedoeling. Ik wil graag weten hoe je als partner het beste hiermee om kan gaan en dan bedoel ik negeren of juist niet? Of steeds als ik zie dat hij staat te dwangen een opmerking maken, of juist niet???
Ben benieuwd hoe jij dat ziet
Ben benieuwd hoe jij dat ziet
woensdag 28 mei 2008 om 16:01
Het meeste van mijn dwang gebeurde in m'n hoofd, of met dingen waar het eigenlijk niet uitmaakt HOE je iets doet. Dus dat het dan graag op mijn manier ging was geen probleem. (niet zo zeer met een partner maar met ouders/vrienden etc)
Als hij zich er niet van bewust is kan je misschien wel een 'codewoord' afspreken. Dan hoef jij niet te zeggen 'je staat weer te dwangen' maar weet ie toch dat ie bezig is.
Als ie er wel bewust van is, (ik weet het dondersgoed wanneer het gebeurt) dan heeft vertellen niet zo veel nut. Ik weet het zelf immers al. Soms wordt het er erger van. Soms kan een grapje of een afleiding genoeg zijn om het te breken.
Spreekt je vriend er over? weet je hoe hij over zijn dwangen denkt?
Als hij zich er niet van bewust is kan je misschien wel een 'codewoord' afspreken. Dan hoef jij niet te zeggen 'je staat weer te dwangen' maar weet ie toch dat ie bezig is.
Als ie er wel bewust van is, (ik weet het dondersgoed wanneer het gebeurt) dan heeft vertellen niet zo veel nut. Ik weet het zelf immers al. Soms wordt het er erger van. Soms kan een grapje of een afleiding genoeg zijn om het te breken.
Spreekt je vriend er over? weet je hoe hij over zijn dwangen denkt?
woensdag 28 mei 2008 om 16:13
Ja mijn vriend weet het ook wel en soms denk ik dat het helpt als ik er iets van zeg en soms lijkt het idd dat hij een beetje geirriteerd raakt. Het gaat ook idd om dingen die voor mij niet belangrijk zijn (meestal) zoals zijn broekzakken leeghalen en dan een vast aantal keer, als het mis gaat (wanneer het mis gaat weet ik niet) dan moet het weer hetzelfde aantal keer maal het oude aantal keer. Nou ingewikkeld uitleggen zo maar ik hoop dat je het snapt.
Verder merk dat hij alles wil controleren en dan ook een vast aantal keer. Soms wil hij erover praten en soms heb ik het idee dat hij het ontkent of net wil doen of het er niet is.
Ook is hij erg angstig en dan voornamelijk verlatingsangsten enzo
Verder merk dat hij alles wil controleren en dan ook een vast aantal keer. Soms wil hij erover praten en soms heb ik het idee dat hij het ontkent of net wil doen of het er niet is.
Ook is hij erg angstig en dan voornamelijk verlatingsangsten enzo
woensdag 28 mei 2008 om 16:20
Dat compulsieve van dingen een aantal keer doen heb ik gelukkig niet, lijkt me heel lastig als je de deur uit moet 
Ik vind het makkelijker om er over te praten op momenten dat het niet speelt. Als ik druk aan het tellen ben, help je me niet door te storen 'joh zou je dat wel doen' dan moet ik namelijk ook op nieuw beginnen
Is ie al weer lang met de medicatie bezig? werkt het voor hem? of is dat nog even afwachten?
Net willen doen of het er niet is begrijp ik wel. T'is niet relaxed om te weten dat je rare dingen doet Bevestiging dat 'ja het is raar/ongebruikelijk...- Maar ik vind je toch lief' is misschien wel fijn.
Heeft hij ook dwang naar jou toe? (20 keer zoenen voor het slapen... ah nee das ook te mooi om waar te zijn...)
Ik vind het makkelijker om er over te praten op momenten dat het niet speelt. Als ik druk aan het tellen ben, help je me niet door te storen 'joh zou je dat wel doen' dan moet ik namelijk ook op nieuw beginnen
Is ie al weer lang met de medicatie bezig? werkt het voor hem? of is dat nog even afwachten?
Net willen doen of het er niet is begrijp ik wel. T'is niet relaxed om te weten dat je rare dingen doet
Bevestiging dat 'ja het is raar/ongebruikelijk...- Maar ik vind je toch lief' is misschien wel fijn. Heeft hij ook dwang naar jou toe? (20 keer zoenen voor het slapen... ah nee das ook te mooi om waar te zijn...)
donderdag 29 mei 2008 om 08:56
ha ha ha helaas!! Nou hij heeft wel een vraagdwang naar mij toe. Dan stelt hij mij steeds achter elkaar dezelfde vraag en daar moet ik dan ook op een goede manier op antwoorden. Doe ik dat niet dan moet het opnieuw. Zo ben ik wel eens midden in de nacht wakker gemaakt om een vraag te beantwoorden.
Ik ben dan zo moe dat ik maar weer toegeef omdat ik dan sneller weer kan slapen dan wanneer ik een hele discussie aanga. De volgende dag voel ik me dan weer schuldig dat ik er in mee ben gegaan want ik denk dat ik zijn gedrag dan stimuleer. Hij is nu 4 maanden aan de medicijnen en hij heeft nu al iets langere periodes dat het rustig is maar het kan opeens weer de kop opsteken en voor zover ik kan zien heeft het niets met stress of spanning te maken.
Maar hoe heb jij dan dan gedaan?
En ben jij voor zover jij weet de enige in je familie? Ik heb namelijk gelezen en gehoord dat het erfelijk is en ik ben zwanger op het moment. Ik merk dat ik me toch ook wel druk maak over of ons kind gezond is. Waarschijnlijk onzin maar ja maak me er toch een beetje zorgen om.
Ik ben dan zo moe dat ik maar weer toegeef omdat ik dan sneller weer kan slapen dan wanneer ik een hele discussie aanga. De volgende dag voel ik me dan weer schuldig dat ik er in mee ben gegaan want ik denk dat ik zijn gedrag dan stimuleer. Hij is nu 4 maanden aan de medicijnen en hij heeft nu al iets langere periodes dat het rustig is maar het kan opeens weer de kop opsteken en voor zover ik kan zien heeft het niets met stress of spanning te maken.
Maar hoe heb jij dan dan gedaan?
En ben jij voor zover jij weet de enige in je familie? Ik heb namelijk gelezen en gehoord dat het erfelijk is en ik ben zwanger op het moment. Ik merk dat ik me toch ook wel druk maak over of ons kind gezond is. Waarschijnlijk onzin maar ja maak me er toch een beetje zorgen om.
donderdag 29 mei 2008 om 09:42
Dit klinkt wel ernstig hoor, die vraagdwang. Die kende ik niet vanuit puur ocd, maar alleen vanuit autistisch gedrag.
Is je vriend wel eens in behandeling geweest of heeft hij alleen medicijnen?
Inderdaad lijkt het me niet goed hierin mee te gaan, maar ja dat is makkelijk praten.
Dat je je zorgen maakt over je kindje snap ik, maar ik zou het toch proberen los te laten. Ik heb er niet echt veel verstand van, maar de gevoeligheid voor ocd is volgens mij wel erfelijk. Maar dat hoeft niet te betekenen dat je kindje dit ook zal krijgen.
Is je vriend wel eens in behandeling geweest of heeft hij alleen medicijnen?
Inderdaad lijkt het me niet goed hierin mee te gaan, maar ja dat is makkelijk praten.
Dat je je zorgen maakt over je kindje snap ik, maar ik zou het toch proberen los te laten. Ik heb er niet echt veel verstand van, maar de gevoeligheid voor ocd is volgens mij wel erfelijk. Maar dat hoeft niet te betekenen dat je kindje dit ook zal krijgen.
donderdag 29 mei 2008 om 10:36
Ik ben de enige in mijn familie. Er zijn ook redelijk wat theorien over dat het niet aangeboren is maar door omstandigheden kan komen.
Lijkt me niet relaxed om wakker gemaakt te worden met vragen.. Is je wel verteld HOE je dan moet antwoorden? Dan kan je het iig in 1 keer goed doen, of is het steeds een andere vraag en moet je gokken?
De discussie aangaan helpt niet hoor denk ik. Als het interne gevoel zegt dat het moet, dan moet het. Zelfs als je 'normale ik' dondersgoed weet dat het onzin is.
Fijn dat er iig veel goede rustige momenten zijn!
Lijkt me niet relaxed om wakker gemaakt te worden met vragen.. Is je wel verteld HOE je dan moet antwoorden? Dan kan je het iig in 1 keer goed doen, of is het steeds een andere vraag en moet je gokken?
De discussie aangaan helpt niet hoor denk ik. Als het interne gevoel zegt dat het moet, dan moet het. Zelfs als je 'normale ik' dondersgoed weet dat het onzin is.
Fijn dat er iig veel goede rustige momenten zijn!
donderdag 29 mei 2008 om 14:16
Nou hij is vroeger heel lang in behandeling geweest maar omdat het op een gegeven moment heel goed ging was dat niet meer nodig. Toch heeft hij toen nog ongeveer een jaar z'n medicijnen geslikt.
Toen is hij er in 1 keer mee gestopt (zonder overleg) omdat hij vond dat het niet meer nodig was!!
Dat is een aantal jaar goed gegaan en toen (het voelt als opeens maar was waarschijnlijk heel geleidelijk) was het weer terug.
En tja met die vraagdwang is het een beetje gokken en een beetje ervaring van mij hiermee en meestal gaat het voornamelijk om het precies hetzelfde herhalen van een antwoord op een vraag (meestal 2 x 4).
En nu je het zegt autisme is nog nooit onderzocht bij hem, misschien een idee. Het is alleen een heel sociaal mens echt mensen mens dus dat past niet zo in het beeld van autisme (althans dacht ik).
Ik hoop idd dat ik ons kind een goede en veilige basis kan bieden en hierdoor de kans op éen dwangneurose wat minder maken.
Toen is hij er in 1 keer mee gestopt (zonder overleg) omdat hij vond dat het niet meer nodig was!!
Dat is een aantal jaar goed gegaan en toen (het voelt als opeens maar was waarschijnlijk heel geleidelijk) was het weer terug.
En tja met die vraagdwang is het een beetje gokken en een beetje ervaring van mij hiermee en meestal gaat het voornamelijk om het precies hetzelfde herhalen van een antwoord op een vraag (meestal 2 x 4).
En nu je het zegt autisme is nog nooit onderzocht bij hem, misschien een idee. Het is alleen een heel sociaal mens echt mensen mens dus dat past niet zo in het beeld van autisme (althans dacht ik).
Ik hoop idd dat ik ons kind een goede en veilige basis kan bieden en hierdoor de kans op éen dwangneurose wat minder maken.
donderdag 29 mei 2008 om 15:03
donderdag 29 mei 2008 om 17:09
Een stabiele basis en een nuchtere moeder zullen zeker helpen in de opvoeding van een kind, ook als een van de ouders geen OCD heeft. En mocht het wel zo zijn dat jullie kindje er last van krijgt, dan herken je het, weet je wat het is, en kan je er mee omgaan en het erkennen.
Er valt met veel ocd prima te leven
Er valt met veel ocd prima te leven
