Psyche
alle pijlers
ongelukkig zijn
maandag 13 april 2009 om 14:53
Ik ben nu 24 jaar. Zo'n 4/ 5 jaar terug zat ik zo lekker in mijn vel. Ik was net single na een hele slechte relatie en had het gevoel dat ik de wereld aan kon. Was zeker van mezelf en wist precies wat ik wou in het leven. na zo'n twee jaar kwam ik mijn toenmalige vriend tegen. In het begin liep het lekker. dacht dat dit was wat ik wilde. maar langzaam verloor ik mezelf en dat gelukkige gevoel. Ik kreeg veel tegenslagen en dit gaat nu al zo'n vier jaar zo door zonder een moment van rust. Eerst kreeg ik te horen dat mijn opa kanker had en niet meer beter werd. Er kwam ook veel druk op mijn vader te liggen en de sfeer thuis ging slechter. In tussentijd kregen we ook te horen dat mijn schoonmoeder van mijn toenmalige vriend kanker had, ook zij kon niet beter worden. 2 maand na de diagnose is zij overleden. Een hele moeilijke tijd waarbij mijn vriend mij volledig buitensloot en mij onwetend ontzettend heeft gekwetst. Niet lang daarna overleed mijn andere opa heel plotseling. Ik was toen net op vakantie met mijn vriend, we konden vrijwel direct weer terug zodat ik op de crematie kon zijn. 2 maanden daarna overleed mijn andere opa na een lang gevecht tegen kanker. Zo'n drie maand later is er nog iemand overleden (plotseling) die de wereld voor mij was, zij was mijn steun en toeverlaat diegene waarbij ik mijn verdriet kwijt kon ineens was ook dat weg. Intussen verslechterde de relatie met mijn vriend en nu heb ik zo'n 2 maand terug een punt gezet achter onze relatie. Weer iemand die ik moet missen ook al was het mijn eigen keus.
het gaat nu al vier jaar zo, en ik ben op moment even volledig de weg kwijt. Gedachten die bij mij opkomen soms daar wordt ik weleens bang van. Ik zie het gewoon niet meer zitten. Ik doe mijn best om dit alles een plek te geven, maar het valt niet mee wanneer je ook nog eens het gevoel hebt er alleen voor te staan. Er zijn zoveel mensen in mijn omgeving, mijn ouders, vriendinnen maar toch voel ik me ontzettend eenzaam. Ik kan eigenlijk bij niemand echt terecht om eens te praten. Anderen gaan eigenlijk weer verder met hun leven, terwijl ik zoveel te verwerken heb, zoveel heb verloren, er is niemand die daar eens bij stil staat. Ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen en hoe te beginnen. Waar moet ik terecht als niemand luistert?
Ik kon vroeger heel goed thuis zijn, nu wil ik niks anders dan weg zijn, bezig zijn. Als ik maar niet hoef te voelen, het doet allemaal teveel pijn en er is gewoon teveel emoties nog van alles wat ik nog lang niet heb verwerkt.
Is er iemand die dit herkend? Misschien ideeën wat ik nu verder zou moeten doen? Want ik weet het niet meer, voel me gewoon zo hopeloos.
het gaat nu al vier jaar zo, en ik ben op moment even volledig de weg kwijt. Gedachten die bij mij opkomen soms daar wordt ik weleens bang van. Ik zie het gewoon niet meer zitten. Ik doe mijn best om dit alles een plek te geven, maar het valt niet mee wanneer je ook nog eens het gevoel hebt er alleen voor te staan. Er zijn zoveel mensen in mijn omgeving, mijn ouders, vriendinnen maar toch voel ik me ontzettend eenzaam. Ik kan eigenlijk bij niemand echt terecht om eens te praten. Anderen gaan eigenlijk weer verder met hun leven, terwijl ik zoveel te verwerken heb, zoveel heb verloren, er is niemand die daar eens bij stil staat. Ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen en hoe te beginnen. Waar moet ik terecht als niemand luistert?
Ik kon vroeger heel goed thuis zijn, nu wil ik niks anders dan weg zijn, bezig zijn. Als ik maar niet hoef te voelen, het doet allemaal teveel pijn en er is gewoon teveel emoties nog van alles wat ik nog lang niet heb verwerkt.
Is er iemand die dit herkend? Misschien ideeën wat ik nu verder zou moeten doen? Want ik weet het niet meer, voel me gewoon zo hopeloos.
maandag 13 april 2009 om 15:27
Het spijt me dat je je zo voelt..
Maar even van de andere kant bekeken, oudere mensen overlijden.. ja dat klinkt hard. Ik ben zelf in korte tijd mijn oom en vader verloren, en drie van mijn 5 grootouders..het enige wat je kan doen is ze proberen te herinneren zoals ze je ze het liesft zag en proberen het beste te maken van je leven..
Je vindt dat je zo veel verloren hebt, mensen kunnen geen gedachten lezen. Als jij hierover wil praten spreek je vrienden of familie hier dan op aan, of gaan praten met een professioneel iemand ( rouwverwerking, daar is hier ook een topic over).
En bedenk je, de mensen die je verloren bent zouden je gelukkig willen zien, niet verdrietig..
Sterkte
Maar even van de andere kant bekeken, oudere mensen overlijden.. ja dat klinkt hard. Ik ben zelf in korte tijd mijn oom en vader verloren, en drie van mijn 5 grootouders..het enige wat je kan doen is ze proberen te herinneren zoals ze je ze het liesft zag en proberen het beste te maken van je leven..
Je vindt dat je zo veel verloren hebt, mensen kunnen geen gedachten lezen. Als jij hierover wil praten spreek je vrienden of familie hier dan op aan, of gaan praten met een professioneel iemand ( rouwverwerking, daar is hier ook een topic over).
En bedenk je, de mensen die je verloren bent zouden je gelukkig willen zien, niet verdrietig..
Sterkte
Mijn mening, mijn keuze.
maandag 13 april 2009 om 15:55
Vervelend dat je je zo voelt, herken het wel, niet zozeer van dierbare verliezen maar het gevoel compleet de weg kwijt te zijn. Het enige wat ik je kan adviseren is toch proberen er met iemand over te praten. Kan je niet bij je ouders terecht of bij vriendinnen, denk je dat ze niet op jouw verhaal zitten te wachten? Je kan niet van mensen verwachten dat ze je gedachten kunnen lezen en kunnen weten dat het niet goed met je gaat dan zal je toch zelf aan de bel moeten trekken.
maandag 13 april 2009 om 16:44
Lieve Memorylane,
Het is wel erg veel zo snel achter elkaar, heel begrijpelijk dat je een beetje de weg kwijt bent. Maar het wegstoppen en er voor weg rennen, dat werkt niet.
Heb je wel geprobeerd om er over te praten/huilen bij vriendinnen. Als het echte vriendinnen zijn, zullen ze graag naar je luisteren. Misschien weten ze gewoon zelf niet zo goed hoe ze je moeten/kunnen helpen. Of heb je niet echt laten merken hoe moeilijk je het ermee hebt.
Veel mensen weten gewoon niet wat ze moeten doen/zeggen om iemand te steunen in zulke tijden. Laat mensen om je heen weten hoe je je voelt en hoe ze je kunnen helpen.
Daarnaast kun je inderdaad ook professionele hulp zoeken. Of praten met lotgenoten op b.v. het rouwverwerkings topic, want je bent niet alleen.
Heel veel sterkte
Het is wel erg veel zo snel achter elkaar, heel begrijpelijk dat je een beetje de weg kwijt bent. Maar het wegstoppen en er voor weg rennen, dat werkt niet.
Heb je wel geprobeerd om er over te praten/huilen bij vriendinnen. Als het echte vriendinnen zijn, zullen ze graag naar je luisteren. Misschien weten ze gewoon zelf niet zo goed hoe ze je moeten/kunnen helpen. Of heb je niet echt laten merken hoe moeilijk je het ermee hebt.
Veel mensen weten gewoon niet wat ze moeten doen/zeggen om iemand te steunen in zulke tijden. Laat mensen om je heen weten hoe je je voelt en hoe ze je kunnen helpen.
Daarnaast kun je inderdaad ook professionele hulp zoeken. Of praten met lotgenoten op b.v. het rouwverwerkings topic, want je bent niet alleen.
Heel veel sterkte
vrijdag 17 april 2009 om 14:00
Het is wel zo dat mensen niet kunnen aanvoelen dat ik me niet lekker voel en het klopt dat ik er niet vanuit moet gaan dat ze elk moment weten hoe ik me voel, maar als ik er dan over begin dan komt er altijd weer iets anders tussendoor. Er is gewoon niet tijd (of mensen nemen niet de tijd) dat ik even mijn hart kan uitstorten. Vooral bij mijn ouders is dit zo. Ik ben er weleens over begonnen, maar dan is er altijd wel iets wat voor gaat en dat ik nog zit met alles wat ik nog over had willen praten. Het lijkt wel of niemand nog tijd voor elkaar heeft.
Ik blijf het gewoon moeilijk vinden, nu zag ik op hyves (na me nog zo te hebben voorgenomen niet te kijken) van mijn ex dat hij weer contact heeft met een andere ex van hem. Het stelt niks voor, maar toch wordt ik daar zo verdrietig van. Ik weet dat ik jaloers ben en dat ken ik helemaal niet van mezelf. Ik weet gewoon niet meer hoe ik verder moet. En wat moet ik ermee dat er gewoon geen tijd wordt gemaakt als ik mijn ei kwijt kan?
Ik blijf het gewoon moeilijk vinden, nu zag ik op hyves (na me nog zo te hebben voorgenomen niet te kijken) van mijn ex dat hij weer contact heeft met een andere ex van hem. Het stelt niks voor, maar toch wordt ik daar zo verdrietig van. Ik weet dat ik jaloers ben en dat ken ik helemaal niet van mezelf. Ik weet gewoon niet meer hoe ik verder moet. En wat moet ik ermee dat er gewoon geen tijd wordt gemaakt als ik mijn ei kwijt kan?
zaterdag 18 april 2009 om 11:33
Hey Memorylane,
Heftig verhaal hoor, ik begrijp wel dat je je zo voelt en zeker als je het gevoel hebt dat je nergens je ei kwijt kan.
Dat is heel erg vooral omdat het heel erg kan opluchten om gewoon over dingen te praten.
Ik heb een opleiding voor Life coach gedaan (dmv vragen mensen helpen met problemen)
Er is in de psychologie een lijst van ingrijpende gebeurtenissen, het overlijden van familie/mensen die dicht bij je staan of belangrijk voor je zijn staat daar ook bij.
Het is belangrijk om daar over te praten, kan je niet met een vriendin daar over praten?
Misschien kan je bij je ouders aangeven dat je het gevoel hebt dat ze niet de tijd voor je nemen als je hier over wil praten?
Ik weet niet of het voor jou helpt, maar het kan helpen om bijvoorbeeld een brief te schijven naar je opa, of naar degene die je steun en toeverlaat was (begreep niet helemaal of het een vriendin was?) en dan gewoon schrijven wat er in je op komt, je gevoelens, je gedachtes, gewoon alles wat je kwijt wilt.
Ik hoop dat het je een beetje helpt.
Heel veel sterkte.
Liefs
Heftig verhaal hoor, ik begrijp wel dat je je zo voelt en zeker als je het gevoel hebt dat je nergens je ei kwijt kan.
Dat is heel erg vooral omdat het heel erg kan opluchten om gewoon over dingen te praten.
Ik heb een opleiding voor Life coach gedaan (dmv vragen mensen helpen met problemen)
Er is in de psychologie een lijst van ingrijpende gebeurtenissen, het overlijden van familie/mensen die dicht bij je staan of belangrijk voor je zijn staat daar ook bij.
Het is belangrijk om daar over te praten, kan je niet met een vriendin daar over praten?
Misschien kan je bij je ouders aangeven dat je het gevoel hebt dat ze niet de tijd voor je nemen als je hier over wil praten?
Ik weet niet of het voor jou helpt, maar het kan helpen om bijvoorbeeld een brief te schijven naar je opa, of naar degene die je steun en toeverlaat was (begreep niet helemaal of het een vriendin was?) en dan gewoon schrijven wat er in je op komt, je gevoelens, je gedachtes, gewoon alles wat je kwijt wilt.
Ik hoop dat het je een beetje helpt.
Heel veel sterkte.
Liefs
zondag 19 april 2009 om 16:34
Hai Memorylane,hier even een reactie van mij.Nou als iemand begrijpt wat je voelt dan ben ik het wel.Ik heb zelf (een aantal jaren geleden),in 2 jaar tijd, mijn ouders,man en 2 beste vrienden verloren.Mijn moeder,man,en een van mijn beste vrienden,heb ik zelf ook thuis tot het einde toe verpleegd.Mijn mams had alvleesklierkanker,mijn man botkanker,en mijn beste vriend longkanker.Ze zijn alle drie in mijn armen gestorven.Wat ik hiermee zeggen wil,is,dat ook ik hier niet goed over kon praten met derden.Mijn zoons hebben heel veel voor mij betekent,in die periode,maar qua vrienden?,ik moet je eerlijk zeggen,ze leven natuurlijk met je mee,maar als ze zelf die vreselijke dingen niet hebben meegemaakt,is inleven vaak toch erg moeilijk.(het leven gaat door he?) Nou dat weten wij ook wel!!,maar de vraag is hoe.Ik ben kapot van verdriet gegaan,toen,en toch er weer boven opgekomen,dat heeft wel een paar jaar geduurd.Want het is TEVEEL,en in een te korte periode.Ik wil je graag een steuntje in de rug meegeven,maar eerlijk gezegd moet ik bekennen,dat mijn leven door deze gebeurtenissen toch wel getekend is.Ik herken ook je gevoel,van altijd maar weg willen,maar je bent in feite,ook voor jezelf en je eigen gedachten op de vlucht.Stilstaan en beseffen,dat doet zo"n pijn.Ik heb over hulp bij rouwverwerking nagedacht,maar het toch niet gedaan,want geloof me,lieve meid,uiteindelijk moet je het toch zelf verwerken.Erover praten kan mooi zijn,en je enigzins steunen,maar als je "s avonds in je mandje ligt,en de dingen,zoals ze gegaan zijn,de revue laat passeren,en je je kussen stuk wil bijten,van de ondragelijke pijn die je voelt,dan is er in feite niemand die je helpen kan.En geloof me, de scherpe kantjes slijten,en je verdriet maakt op een gegeven moment plaats voor mooie herinneringen,en dan ben je aan het "genezen"".Ik wilde dit even met je delen,en je voor de toekomst,heel veel sterkte en liefs toewensen.
