Psyche
alle pijlers
Ongelukkig
vrijdag 29 september 2017 om 11:37
Ik heb nog nooit een topic geschreven, dus ik vind dit wel erg spannend.
Ik ben een vrouw van 25 en ik voel mij heel ongelukkig. Ik worstel met een angststoornis en een depressie.
Er is geen duidelijke reden voor dat ik mij zo voel, maar toch zit ik er dag en nacht mee.. ik heb nergens zin in en ik zie het leven niet meer zitten. Ook vind ik het leven raar en zie ik er het nut niet meer van in. Ik neem mezelf kwalijk dat ik mij zo voel, ondanks dat ik weet dat je je zo mag voelen.
Sinds een paar weken ga ik naar een psycholoog. Ik heb nog geen echte behandelingen gehad. Alleen nog intakegesprekken. Hij zegt dat ik te streng ben voor mezelf. Maar hoe kan ik dat nou niet zijn?
Bij alles wat ik doe denk ik nu na waarom ik dat doe en wat voor zin het heeft. Ik kan niet normaal tv kijken zonder na te denken over waarom ik mij voel zoals mij voel.
Ik weet dat ik kan leven zonder deze gedachtes, want dat deed ik vroeger ook. Maar ik ben bang omdat ik ze NU eenmaal heb ik er nooit meer vanaf zal komen en mij nooit meer gelukkig zal voelen.
Natuurlijk zijn dit gedachtes die bij een angststoornis horen, maar toch voel ik mij alsof het nooit meer goed zal komen en dat maakt mij nog banger.
Het idee om aan de antidepressiva te gaan maakt mij ook bang. Wat als het niet helpt? Dit lijkt de enige oplossing van mijn probleem. Wil ik dan echt dood?
Ik denk dat mijn angststoornis ervoor heeft gezorgd dat ik in een depressie ben geraakt. Het begon met simpele dingen waar ik bang voor was zoals bijvoorbeeld alleen naar een andere stad gaan of bang zijn voor geesten.
Nu ben ik bijvoorbeeld bang voor electrische apparaten die kunnen ontploffen, ik maak mij constant druk of mijn familie of vrienden iets overkomt en ik ben super bang om te presenteren, bang wat mensen van mij denken, dat ik paniekaanvallen krijg, bang dat ik paranoide wordt, dat mijn vriend mij hierdoor wil verlaten, dat mijn vrienden gek worden van mij.
Mijn leven is hierdoor natuurlijk anders dan ik vroeger gehoopt had. Ik durf geen grote beslissingen te nemen, niet te solliciteren, geen HBO studie te doen.
Ik voel mij constant gespannen. Vooral in sociale kringen. Het is raar, want ik ben juist altijd heel sociaal geweest. Ik had juist altijd graag mensen om mij heen. Waarom heb ik er nu dan zo'n last van om tussen de mensen te zijn?
Daarbij weet ik ook niet wat mij gelukkig maakt. Een kind is te eng, trouwen is te eng.. alles is te eng en zinloos.
En nee, ik zit niet bang in een hoekje, ik probeer juist veel afleiding te zoeken en soms helpt het ook wel even, maar vaak kost het mij heel veel energie.
Ik heb ook niet het gevoel dat ik hiermee terecht kan bij vrienden en familie. Ik heb het wel gedaan en zij zijn er voor me en leven met mij mee, maar ik wil ze hier niet constant mee lastig vallen. Ik loop hier nu 4 maanden constant mee en er is geen verbetering.
Ik zal vast wel dingen vergeten zijn.
Ik ben een vrouw van 25 en ik voel mij heel ongelukkig. Ik worstel met een angststoornis en een depressie.
Er is geen duidelijke reden voor dat ik mij zo voel, maar toch zit ik er dag en nacht mee.. ik heb nergens zin in en ik zie het leven niet meer zitten. Ook vind ik het leven raar en zie ik er het nut niet meer van in. Ik neem mezelf kwalijk dat ik mij zo voel, ondanks dat ik weet dat je je zo mag voelen.
Sinds een paar weken ga ik naar een psycholoog. Ik heb nog geen echte behandelingen gehad. Alleen nog intakegesprekken. Hij zegt dat ik te streng ben voor mezelf. Maar hoe kan ik dat nou niet zijn?
Bij alles wat ik doe denk ik nu na waarom ik dat doe en wat voor zin het heeft. Ik kan niet normaal tv kijken zonder na te denken over waarom ik mij voel zoals mij voel.
Ik weet dat ik kan leven zonder deze gedachtes, want dat deed ik vroeger ook. Maar ik ben bang omdat ik ze NU eenmaal heb ik er nooit meer vanaf zal komen en mij nooit meer gelukkig zal voelen.
Natuurlijk zijn dit gedachtes die bij een angststoornis horen, maar toch voel ik mij alsof het nooit meer goed zal komen en dat maakt mij nog banger.
Het idee om aan de antidepressiva te gaan maakt mij ook bang. Wat als het niet helpt? Dit lijkt de enige oplossing van mijn probleem. Wil ik dan echt dood?
Ik denk dat mijn angststoornis ervoor heeft gezorgd dat ik in een depressie ben geraakt. Het begon met simpele dingen waar ik bang voor was zoals bijvoorbeeld alleen naar een andere stad gaan of bang zijn voor geesten.
Nu ben ik bijvoorbeeld bang voor electrische apparaten die kunnen ontploffen, ik maak mij constant druk of mijn familie of vrienden iets overkomt en ik ben super bang om te presenteren, bang wat mensen van mij denken, dat ik paniekaanvallen krijg, bang dat ik paranoide wordt, dat mijn vriend mij hierdoor wil verlaten, dat mijn vrienden gek worden van mij.
Mijn leven is hierdoor natuurlijk anders dan ik vroeger gehoopt had. Ik durf geen grote beslissingen te nemen, niet te solliciteren, geen HBO studie te doen.
Ik voel mij constant gespannen. Vooral in sociale kringen. Het is raar, want ik ben juist altijd heel sociaal geweest. Ik had juist altijd graag mensen om mij heen. Waarom heb ik er nu dan zo'n last van om tussen de mensen te zijn?
Daarbij weet ik ook niet wat mij gelukkig maakt. Een kind is te eng, trouwen is te eng.. alles is te eng en zinloos.
En nee, ik zit niet bang in een hoekje, ik probeer juist veel afleiding te zoeken en soms helpt het ook wel even, maar vaak kost het mij heel veel energie.
Ik heb ook niet het gevoel dat ik hiermee terecht kan bij vrienden en familie. Ik heb het wel gedaan en zij zijn er voor me en leven met mij mee, maar ik wil ze hier niet constant mee lastig vallen. Ik loop hier nu 4 maanden constant mee en er is geen verbetering.
Ik zal vast wel dingen vergeten zijn.
vrijdag 29 september 2017 om 11:56
Klote dat je je zo voelt. Het is goed dat je naar een psycholoog gaat, dat zal je helpen met begrijpen waarom je zo raar reageert op alles. Ik heb heel veel boeken gelezen over angststoornissen en de menselijke psyche en daardoor inzicht in mechanismes gekregen.
Als je kunt begrijpen waarom je bent zoals je bent, overzie je het geheel beter en dus ook de gevolgen van je acties naar jezelf.
Verdiep je in je gedrag, probeer het niet te negeren.
Mijn angst is daardoor weg, alleen het ongelukkige is er nog.
Ik raad je aan om het te benoemen bij je psycholoog. Gooi alles op tafel en neem alles van hem/haar aan voor waar.
Als je kunt begrijpen waarom je bent zoals je bent, overzie je het geheel beter en dus ook de gevolgen van je acties naar jezelf.
Verdiep je in je gedrag, probeer het niet te negeren.
Mijn angst is daardoor weg, alleen het ongelukkige is er nog.
Ik raad je aan om het te benoemen bij je psycholoog. Gooi alles op tafel en neem alles van hem/haar aan voor waar.
vrijdag 29 september 2017 om 11:59
Je geeft aan dat er geen duidelijke reden voor je angst is dus wellicht is het goed om het rationeel aan te pakken.
Misschien helpt het als je je verdiept in hoe je gedachten werken en wat angst precies is. Angst is iets dat je zelf bedenkt en tussen je oren zit, en altijd gericht is op de toekomst. (behalve de oerangst bijv. een schrikreactie op gevaar).
Ik kan denken/voelen wat ik wil, een boek van René Diekstra kan je inzicht geven. En zo mogelijk ook wat rust.
Praten met je psycholoog kan nooit kwaad.
Waarom zou je niet wat minder streng zijn voor jezelf eigenlijk?
Misschien helpt het als je je verdiept in hoe je gedachten werken en wat angst precies is. Angst is iets dat je zelf bedenkt en tussen je oren zit, en altijd gericht is op de toekomst. (behalve de oerangst bijv. een schrikreactie op gevaar).
Ik kan denken/voelen wat ik wil, een boek van René Diekstra kan je inzicht geven. En zo mogelijk ook wat rust.
Praten met je psycholoog kan nooit kwaad.
Waarom zou je niet wat minder streng zijn voor jezelf eigenlijk?
vrijdag 29 september 2017 om 12:00
Wat rottig dat je je zo voelt. Maar geef jezelf wat ruimte: je bent nog niet eens met je behandeling begonnen! Ik kan me voorstellen dat het nu uitzichtloos voelt, maar geef nog niet op.
Ik ben ook ooit op dat punt geweest waarop ik dacht dat ik niet te helpen was en dat het nooit meer goed zou komen. Maar uiteindelijk bleek ik heel veel aan therapie te hebben. En het leven is nog steeds moeilijk, soms. Maar ik kan er veel beter mee dealen en ik heb ook het gevoel dat ik het aan kan.
En misschien helpt het om hier van je af te schrijven.
Ik ben ook ooit op dat punt geweest waarop ik dacht dat ik niet te helpen was en dat het nooit meer goed zou komen. Maar uiteindelijk bleek ik heel veel aan therapie te hebben. En het leven is nog steeds moeilijk, soms. Maar ik kan er veel beter mee dealen en ik heb ook het gevoel dat ik het aan kan.
En misschien helpt het om hier van je af te schrijven.
vrijdag 29 september 2017 om 12:02
vrijdag 29 september 2017 om 12:02
Hoi Jarielle,
Klinkt heel heftig! Ik kamp zelf al jaren met een angststoornis, maar ben er gelukkig nog niet depressief van geworden, al lijkt het me wel een enorm goede trigger voor een depressie. Het is niet niks om hier dag in dag uit mee te worstelen. Zelf heb ik nu ook therapie en dat helpt wel wat.
Heb jij enig idee hoe dit begonnen is voor jou? Is er iets gebeurd in je leven waardoor je gedachtenpatroon zo veranderd is, want je schrijft dat je het vroeger niet had. Er moet dus iets veranderd zijn..,.
Klinkt heel heftig! Ik kamp zelf al jaren met een angststoornis, maar ben er gelukkig nog niet depressief van geworden, al lijkt het me wel een enorm goede trigger voor een depressie. Het is niet niks om hier dag in dag uit mee te worstelen. Zelf heb ik nu ook therapie en dat helpt wel wat.
Heb jij enig idee hoe dit begonnen is voor jou? Is er iets gebeurd in je leven waardoor je gedachtenpatroon zo veranderd is, want je schrijft dat je het vroeger niet had. Er moet dus iets veranderd zijn..,.
vrijdag 29 september 2017 om 12:13
Om met bepaalde problemen om te gaan.
Tja, dat geloof ik persoonlijk.
Er zijn altijd mensen die denken dat ze zomaar leven, ik denk zo niet.
Zelfmoord is daarom in mijn ogen geen optie, omdat ik geloof dat je dan in een volgend leven het opnieuw 'moet gaan oplossen'.
Maar dat geloof ik hé, ik heb zelf ook recent een klote periode doorgemaakt i.v.m. een overlijden.
vrijdag 29 september 2017 om 12:19
Ik heb heel veel gehad aan mijn psycholoog. Ik zat erbij als een hoopje ellende en mijn enige hoop voor de toekomst was dat ik er altijd uit kon stappen. Gelukkig was mijn psycholoog een hele fijne kerel die me met een maand of 3 weer helemaal op de rit had. Ik snap het nog steeds niet, want het waren best af en toe open deuren die hij intrapte, maar alles bij elkaar heb ik er een aantal inzichten aan over gehouden die mij weer aan de gang hebben gekregen.
Cognitieve gedragstherapie had ik. Gedrag - gedachte -gevoel. Ergens gaat die koppeling mis in een depressief brein waardoor je het idee hebt dat dat gevoel er altijd is. Maar gelukkig kun je leren hoe je dat om kunt buigen. En als ik het kon, kan jij het ook.
De eerste tip die ik van hem kreeg was elke dag buiten bewegen, en dan echt bewegen om het bewegen, zweet op de rug. Dus haasten om de trein te halen viel er niet onder. Maar rennen om het rennen weer wel. Of flink wandelen, fietsen, tennissen, rolschaatsen, noem maar op.
Cognitieve gedragstherapie had ik. Gedrag - gedachte -gevoel. Ergens gaat die koppeling mis in een depressief brein waardoor je het idee hebt dat dat gevoel er altijd is. Maar gelukkig kun je leren hoe je dat om kunt buigen. En als ik het kon, kan jij het ook.
De eerste tip die ik van hem kreeg was elke dag buiten bewegen, en dan echt bewegen om het bewegen, zweet op de rug. Dus haasten om de trein te halen viel er niet onder. Maar rennen om het rennen weer wel. Of flink wandelen, fietsen, tennissen, rolschaatsen, noem maar op.
vrijdag 29 september 2017 om 12:24
Grappig dat je dat schrijft, want mijn therapeut vertelde al tijdens de eerste sessie dat bij 9 van de 10 mensen een depressie ontstaat zonder aanwijsbare reden. Eerst was het er niet en opeens kom je op een punt dat je duidelijk een depressie kunt noemen. Er is soms wel een trigger die je net het zetje de verkeerde kant op kan geven, maar meestal dus niet. Eerst ben je een dag somber, dan is dat opeens een paar dagen achter elkaar, en voor je het weet hebben al je dagen een zwarte sluier die alles zwaar en moeilijk maakt.newbie1987 schreef: ↑29-09-2017 12:02
Heb jij enig idee hoe dit begonnen is voor jou? Is er iets gebeurd in je leven waardoor je gedachtenpatroon zo veranderd is, want je schrijft dat je het vroeger niet had. Er moet dus iets veranderd zijn..,.
De oplossing zit hem bij een depressie meestal niet in achterhalen wat de trigger is geweest. Je moet juist leren om weer op een gezonde manier met je emoties om te gaan. Voor mij werkte dat in ieder geval heel goed.
vrijdag 29 september 2017 om 12:28
Gecondoleerd.Delhi23 schreef: ↑29-09-2017 12:13Om met bepaalde problemen om te gaan.
Tja, dat geloof ik persoonlijk.
Er zijn altijd mensen die denken dat ze zomaar leven, ik denk zo niet.
Zelfmoord is daarom in mijn ogen geen optie, omdat ik geloof dat je dan in een volgend leven het opnieuw 'moet gaan oplossen'.
Maar dat geloof ik hé, ik heb zelf ook recent een klote periode doorgemaakt i.v.m. een overlijden.
Ik denk inderdaad dat we zomaar leven, zonder doel.
En soms komt een mens niet meer uit zijn problemen.
De gedachte aan een eventuele uitweg kan dan erg geruststellend zijn.
vrijdag 29 september 2017 om 12:34
Dat hoeft inderdaad ook niet persé, bij mij is er wel een duidelijk startpunt waarop het 'mis' gegaan is en dat inzicht helpt mij dan juist wel weer te relativeren. Zoals altijd gaat dat zeker niet bij iedereen op.ninanoname schreef: ↑29-09-2017 12:24Grappig dat je dat schrijft, want mijn therapeut vertelde al tijdens de eerste sessie dat bij 9 van de 10 mensen een depressie ontstaat zonder aanwijsbare reden. Eerst was het er niet en opeens kom je op een punt dat je duidelijk een depressie kunt noemen. Er is soms wel een trigger die je net het zetje de verkeerde kant op kan geven, maar meestal dus niet. Eerst ben je een dag somber, dan is dat opeens een paar dagen achter elkaar, en voor je het weet hebben al je dagen een zwarte sluier die alles zwaar en moeilijk maakt.
De oplossing zit hem bij een depressie meestal niet in achterhalen wat de trigger is geweest. Je moet juist leren om weer op een gezonde manier met je emoties om te gaan. Voor mij werkte dat in ieder geval heel goed.
vrijdag 29 september 2017 om 12:58
Lieve TO, ik heb me precies zo gevoeld als jij. Bij mij was er wel een 'trigger', maar ik heb ook eerst angst/paniekklachten ontwikkeld en van daaruit in een depressie beland. Ik herken enorm de gedachten dat niks zin heeft, of dat je niet snapt hoe je je ooit anders zou voelen, en dat je nu je eenmaal deze gevoelens hebt, je er nooit meer anders in zal kunnen staan. En dus veel denken aan de dood.
Wat bij mij een enorme opluchting/stap was: ik realiseerde me dat ik niet dood wilde, maar dat ik bang was dood te willen. Ik wilde niet dood, ik was bang om te leven. Ik was bang dat mijn leven voor altijd tragisch zou zijn. Eigenlijk waren alle nare gedachten en gevoelens die ik had, geboren uit angst. Ik dacht bijvoorbeeld dat ik niet wilde sporten/studeren/werken omdat het me allemaal koud liet omdat ik me alleen maar kut voelde, maar eigenlijk kwam het voort uit de angst dat ik zou falen, of teleurgesteld zou raken.
Voor mij was dus stap 1, loslaten. Niet meer fixeren op de gedachten en gevoelens, want zo werden ze alleen maar veel groter. Ik was steeds bang dat ik mezelf iets zou aandoen. Daardoor leek het heel dichtbij, bijna zelfs iets waar ik zelf geen invloed op zou hebben. Tot ik probeerde de gedachte gewoon toe te laten, en ik me realiseerde dat er niets gebeurde. Het was allemaal angst. En angst heeft alleen macht als je er op reageert.
Ik heb uiteindelijk wel jaren antidepressiva geslikt, maar meer omdat ik geen psychologische ondersteuning kreeg. Die pillen hebben me in het begin ook bijna mijn leven gekost. Ze kunnen enorm helpen, maar onder goede begeleiding en niet ter vervanging van therapie. Inmiddels gebruik ik al een half jaar niks meer, en het gaat erg goed. Ik heb soms nog angstgedachten, maar ik weet nu inmiddels dat ze weggaan als je ze niet voert door je te verzetten, of in een maalstroom van angsten terecht te komen.
Ik hoop dat je hier ook iets aan hebt. Heel veel sterkte
Wat bij mij een enorme opluchting/stap was: ik realiseerde me dat ik niet dood wilde, maar dat ik bang was dood te willen. Ik wilde niet dood, ik was bang om te leven. Ik was bang dat mijn leven voor altijd tragisch zou zijn. Eigenlijk waren alle nare gedachten en gevoelens die ik had, geboren uit angst. Ik dacht bijvoorbeeld dat ik niet wilde sporten/studeren/werken omdat het me allemaal koud liet omdat ik me alleen maar kut voelde, maar eigenlijk kwam het voort uit de angst dat ik zou falen, of teleurgesteld zou raken.
Voor mij was dus stap 1, loslaten. Niet meer fixeren op de gedachten en gevoelens, want zo werden ze alleen maar veel groter. Ik was steeds bang dat ik mezelf iets zou aandoen. Daardoor leek het heel dichtbij, bijna zelfs iets waar ik zelf geen invloed op zou hebben. Tot ik probeerde de gedachte gewoon toe te laten, en ik me realiseerde dat er niets gebeurde. Het was allemaal angst. En angst heeft alleen macht als je er op reageert.
Ik heb uiteindelijk wel jaren antidepressiva geslikt, maar meer omdat ik geen psychologische ondersteuning kreeg. Die pillen hebben me in het begin ook bijna mijn leven gekost. Ze kunnen enorm helpen, maar onder goede begeleiding en niet ter vervanging van therapie. Inmiddels gebruik ik al een half jaar niks meer, en het gaat erg goed. Ik heb soms nog angstgedachten, maar ik weet nu inmiddels dat ze weggaan als je ze niet voert door je te verzetten, of in een maalstroom van angsten terecht te komen.
Ik hoop dat je hier ook iets aan hebt. Heel veel sterkte
