Psyche
alle pijlers
Ongelukkig
donderdag 12 oktober 2017 om 19:29
Lieve forummers,
Ik wist eigenlijk niet zo goed of ik dit bij psyche, relaties, gezondheid? of werk/studie etc. moest zetten maar gezien het algehele gevoel van "ongelukkig zijn" me op dit moment zo beklemd, toch bij psyche.
Ik weet eigenlijk niet eens waar ik precies moet beginnen, alleen dat ik me de laatste tijd zo ontzettend vaak teneergeslagen, uitgeblust, moe en depressief voel. Ik ben een vrouw van 23 jaar, ben bezig om een master rechtsgeleerdheid af te ronden, heb een bijbaan bij een trustkantoor op de zuidas, leuke vrienden en een lieve familie. 5 jaar geleden werd BDD (Body dysmorphic disorder) bij mij geconstateerd. Daar heb ik therapie voor gehad en tegenwoordig weet ik er gelukkig goed mee om te gaan in die zin dat het me niet meer elk moment van de dag in mijn dagelijks leven belemmerd. Vlak nadat ik klaar was met therapie werd bij mijn vader longkanker gediagnostiseerd. Hij leeft op dit moment nog wel maar het is niet te genezen en het is al 4 jaar lang een soort aflopende zaak met tig behandelingen/operaties en van alles. Op mijn 20e heb ik een juridische strijd gehad met een werkgever, die uiteindelijk voor de rechter is gekomen. Ook niet leuk.
Ik heb vanaf mijn 19e tot 21e een hele giftige relatie gehad waarbij ik mezelf volledig ben kwijtgeraakt. Daarna ben ik een jaar vrijgezel geweest, gevolgd door een maand beetje losbollerig zijn, en 4 maanden geleden heb ik toen besloten dat het wel weer tijd was om mezelf weer rustig in de date-poule te gooien. Daar ben ik een paar rotte vissen tegengekomen, maar die kon ik dan ook wel weer makkelijk aan de kant zetten. Vlak voor de zomer ben ik een leuke man tegengekomen en daar ben ik vrij intensief mee gaan daten. We klikten op alle vlakken fantastisch en ik voelde me eindelijk weer een soort van happy om iets. Toen had hij opeens een nare thuissituatie waarbij hij mij mededeelde dat hij even niet kon daten, vervolgens na 4 weken amper contact weer verder gegaan. Helaas nog steeds een aantrekken/afstoten verhaal waar ik een enorme mentale breakdown door heb gehad. Uiteindelijk heb ik het zelf afgekapt, hij wilde het niet maar een dergelijke onzekere factor kan ik er op dit moment gewoon niet bijhebben, maar god wat deed dat pijn en god wat vond/vind ik die man leuk.
Maar goed, het klinkt wellicht heel dramatisch, maar vanaf de middelbare school voelt mijn hele leven constant als 1 grote opgave waarin ik van mezelf zo ontzettend veel moet. Ik moet hoge cijfers halen, goede baantjes hebben want CV is belangrijk in mijn vakgebied, 5x sporten in de week, een groot sociaal leven (waar ik natuurlijk ook wel weer veel plezier uithaal), een leuke relatie want vrijgezel zijn is niks voor mij. Maar aan de andere kant krijg ik steeds dingen voor mijn kiezen waarbij ik het gevoel krijg dat het een constante strijd is waarbij ik val en opsta, val en opsta, val en een lange tijd blijf liggen en toch weer een beetje omhoog krabbel. BDD is niet makkelijk om mee te leven, een vader met kanker die 5 van de 10 dagen doodziek is ook niet, maar toch gebeuren er ook steeds dingen daarnaast waarvan ik eigenlijk denk: kan het **** niet eens een keer een paar maanden gewoon rustig gaan? En iedereen om me heen denkt dat ik die leuke, vrolijke spontane meid ben met veel ambitie en een leuk leven. Zo presenteer ik mezelf ook, want ik heb altijd hoge cijfers, een goede baan, sport 5x per week en ik ben toch ook elke do-vrij-za avond wel met vrienden ergens te vinden. Vanbinnen kan ik elke avond wel janken, en janken doe ik dan ook; alleen onder de douche.
Vorig schooljaar heb ik eindelijk eens voor mezelf gekozen door mijn scriptie een half jaar uit te stellen, ik was dusdanig overwerkt dat ik tegen een burn-out aanzat. En nu voel ik me daar weer een loser over want er zijn toch zat mensen die het lastig hebben en gewoon presteren? En het lukt me nu gewoon niet om me op die scriptie te concentreren, ik kan alleen maar voor mezelf uit staren. Dus nu loop ik weer tegen het probleem aan dat ik die scriptie niet af ga krijgen, en wat dan? Ik moet in februari weer met een tweede master beginnen.
Het staat er nu warrig, maar zo voelt het in mijn hoofd ook. Ik voel me zo verschrikkelijk kut met alles wat er nu in mijn leven is. Ik leef naar het weekend zodat ik 's avonds weer met wat vriendinnen kan doen om even niet te denken aan alles. Maar daar zit ook weer een probleem want voor mijn gevoel drink ik veels te veel alcohol in het weekend (doordeweeks drink ik niet, en black-outs heb ik ook niet, maar ik tetter gerust 1,5 fles wijn in mijn eentje weg en als ik alleen ben op een zaterdagavond dan gerust ook). Alcohol verdooft alles in mijn hoofd een beetje en dat vind ik dan weer een fijn gevoel.
Ik heb al 2x een verwijsbrief voor een therapeut bij de huisarts gehaald. Dan bel ik en hoor ik dat de wachttijd 4 a 5 maanden is en dan zakt de moed me eigenlijk alweer in de schoenen en verdwijnt die verwijsbrief in de prullenbak. Dus eigenlijk saboteer ik mezelf ook, want als ik die eerste verwijsbrief gewoon gebruikt had dan zat ik nu onderhand al in het traject. En bovenal word ik gewoon moe van mezelf dat ik me zo voel en dat ik er niet volledig uit lijk te komen. Soms gaat het 2 weken goed, waarnaar het weer 4 weken slecht kan gaan. Mijn ouders weten er vanaf maar ik wil hun ook niet te erg belasten. Mijn moeder heeft het al zwaar zat met mijn vader natuurlijk, en mijn vader met zijn ziekte. Mijn zus is heel lief en daar praat ik veel mee maar die heeft ook haar eigen leven. Ik heb topvriendinnen die er ook altijd voor me zijn, maar ik wil ook niet altijd die depressieve vriendin uithangen.
Wat ik hiermee wil? Geen idee, maar ik zat net weer te janken tijdens het avondeten en het leek me goed om het een keer van me af te schrijven. Wellicht heeft iemand tips om deze negatieve spiraal te doorbreken, want ik weet echt niet meer hoe ik eruit moet komen.
Ik wist eigenlijk niet zo goed of ik dit bij psyche, relaties, gezondheid? of werk/studie etc. moest zetten maar gezien het algehele gevoel van "ongelukkig zijn" me op dit moment zo beklemd, toch bij psyche.
Ik weet eigenlijk niet eens waar ik precies moet beginnen, alleen dat ik me de laatste tijd zo ontzettend vaak teneergeslagen, uitgeblust, moe en depressief voel. Ik ben een vrouw van 23 jaar, ben bezig om een master rechtsgeleerdheid af te ronden, heb een bijbaan bij een trustkantoor op de zuidas, leuke vrienden en een lieve familie. 5 jaar geleden werd BDD (Body dysmorphic disorder) bij mij geconstateerd. Daar heb ik therapie voor gehad en tegenwoordig weet ik er gelukkig goed mee om te gaan in die zin dat het me niet meer elk moment van de dag in mijn dagelijks leven belemmerd. Vlak nadat ik klaar was met therapie werd bij mijn vader longkanker gediagnostiseerd. Hij leeft op dit moment nog wel maar het is niet te genezen en het is al 4 jaar lang een soort aflopende zaak met tig behandelingen/operaties en van alles. Op mijn 20e heb ik een juridische strijd gehad met een werkgever, die uiteindelijk voor de rechter is gekomen. Ook niet leuk.
Ik heb vanaf mijn 19e tot 21e een hele giftige relatie gehad waarbij ik mezelf volledig ben kwijtgeraakt. Daarna ben ik een jaar vrijgezel geweest, gevolgd door een maand beetje losbollerig zijn, en 4 maanden geleden heb ik toen besloten dat het wel weer tijd was om mezelf weer rustig in de date-poule te gooien. Daar ben ik een paar rotte vissen tegengekomen, maar die kon ik dan ook wel weer makkelijk aan de kant zetten. Vlak voor de zomer ben ik een leuke man tegengekomen en daar ben ik vrij intensief mee gaan daten. We klikten op alle vlakken fantastisch en ik voelde me eindelijk weer een soort van happy om iets. Toen had hij opeens een nare thuissituatie waarbij hij mij mededeelde dat hij even niet kon daten, vervolgens na 4 weken amper contact weer verder gegaan. Helaas nog steeds een aantrekken/afstoten verhaal waar ik een enorme mentale breakdown door heb gehad. Uiteindelijk heb ik het zelf afgekapt, hij wilde het niet maar een dergelijke onzekere factor kan ik er op dit moment gewoon niet bijhebben, maar god wat deed dat pijn en god wat vond/vind ik die man leuk.
Maar goed, het klinkt wellicht heel dramatisch, maar vanaf de middelbare school voelt mijn hele leven constant als 1 grote opgave waarin ik van mezelf zo ontzettend veel moet. Ik moet hoge cijfers halen, goede baantjes hebben want CV is belangrijk in mijn vakgebied, 5x sporten in de week, een groot sociaal leven (waar ik natuurlijk ook wel weer veel plezier uithaal), een leuke relatie want vrijgezel zijn is niks voor mij. Maar aan de andere kant krijg ik steeds dingen voor mijn kiezen waarbij ik het gevoel krijg dat het een constante strijd is waarbij ik val en opsta, val en opsta, val en een lange tijd blijf liggen en toch weer een beetje omhoog krabbel. BDD is niet makkelijk om mee te leven, een vader met kanker die 5 van de 10 dagen doodziek is ook niet, maar toch gebeuren er ook steeds dingen daarnaast waarvan ik eigenlijk denk: kan het **** niet eens een keer een paar maanden gewoon rustig gaan? En iedereen om me heen denkt dat ik die leuke, vrolijke spontane meid ben met veel ambitie en een leuk leven. Zo presenteer ik mezelf ook, want ik heb altijd hoge cijfers, een goede baan, sport 5x per week en ik ben toch ook elke do-vrij-za avond wel met vrienden ergens te vinden. Vanbinnen kan ik elke avond wel janken, en janken doe ik dan ook; alleen onder de douche.
Vorig schooljaar heb ik eindelijk eens voor mezelf gekozen door mijn scriptie een half jaar uit te stellen, ik was dusdanig overwerkt dat ik tegen een burn-out aanzat. En nu voel ik me daar weer een loser over want er zijn toch zat mensen die het lastig hebben en gewoon presteren? En het lukt me nu gewoon niet om me op die scriptie te concentreren, ik kan alleen maar voor mezelf uit staren. Dus nu loop ik weer tegen het probleem aan dat ik die scriptie niet af ga krijgen, en wat dan? Ik moet in februari weer met een tweede master beginnen.
Het staat er nu warrig, maar zo voelt het in mijn hoofd ook. Ik voel me zo verschrikkelijk kut met alles wat er nu in mijn leven is. Ik leef naar het weekend zodat ik 's avonds weer met wat vriendinnen kan doen om even niet te denken aan alles. Maar daar zit ook weer een probleem want voor mijn gevoel drink ik veels te veel alcohol in het weekend (doordeweeks drink ik niet, en black-outs heb ik ook niet, maar ik tetter gerust 1,5 fles wijn in mijn eentje weg en als ik alleen ben op een zaterdagavond dan gerust ook). Alcohol verdooft alles in mijn hoofd een beetje en dat vind ik dan weer een fijn gevoel.
Ik heb al 2x een verwijsbrief voor een therapeut bij de huisarts gehaald. Dan bel ik en hoor ik dat de wachttijd 4 a 5 maanden is en dan zakt de moed me eigenlijk alweer in de schoenen en verdwijnt die verwijsbrief in de prullenbak. Dus eigenlijk saboteer ik mezelf ook, want als ik die eerste verwijsbrief gewoon gebruikt had dan zat ik nu onderhand al in het traject. En bovenal word ik gewoon moe van mezelf dat ik me zo voel en dat ik er niet volledig uit lijk te komen. Soms gaat het 2 weken goed, waarnaar het weer 4 weken slecht kan gaan. Mijn ouders weten er vanaf maar ik wil hun ook niet te erg belasten. Mijn moeder heeft het al zwaar zat met mijn vader natuurlijk, en mijn vader met zijn ziekte. Mijn zus is heel lief en daar praat ik veel mee maar die heeft ook haar eigen leven. Ik heb topvriendinnen die er ook altijd voor me zijn, maar ik wil ook niet altijd die depressieve vriendin uithangen.
Wat ik hiermee wil? Geen idee, maar ik zat net weer te janken tijdens het avondeten en het leek me goed om het een keer van me af te schrijven. Wellicht heeft iemand tips om deze negatieve spiraal te doorbreken, want ik weet echt niet meer hoe ik eruit moet komen.
donderdag 12 oktober 2017 om 19:56
Wat naar dat je je zo voelt. Als ik lees wat je allemaal doet kan ik alleen maar concluderen dat je veel te veel hooi op je vork neemt. Daarbij komen ook nog de andere problemen in je leven...ja, dan loop je op een gegeven moment helemaal vast. Zoveel twintigers kampen met een burn-out omdat ze van zichzelf veel te veel moeten. Zoiets houd je wel even vol, maar niet heel lang!
Je zult echt gas terug moeten nemen, maar ja...je bent perfectionistisch en je vindt dat je al die ballen in de lucht moet houden. Er komt een moment dat je volledig instort als je zo doorgaat.
BDD (ik spreek uit eigen ervaring) alleen al is een last die je leven heel sterk beinvloedt waardoor alles nog meer energie kost.
Wat ik bedenk: zet die mannen nou even aan de kant, daar ben je nu nog lang niet klaar voor. Ook wilde nachten met vriendinnen en alcohol moet je voorlopig behoorlijk matigen. Studeer in het tempo dat je aankunt, eis niet meer van jezelf. En geef jezelf en je ouders liefdevolle aandacht: daar haal je meer voldoening uit dan daten en lange nachten maken.
Dat laatste komt echt wel weer, maar dat kun je er nu zeker niet bij hebben. Eis dat ook niet van jezelf.
Je zult echt gas terug moeten nemen, maar ja...je bent perfectionistisch en je vindt dat je al die ballen in de lucht moet houden. Er komt een moment dat je volledig instort als je zo doorgaat.
BDD (ik spreek uit eigen ervaring) alleen al is een last die je leven heel sterk beinvloedt waardoor alles nog meer energie kost.
Wat ik bedenk: zet die mannen nou even aan de kant, daar ben je nu nog lang niet klaar voor. Ook wilde nachten met vriendinnen en alcohol moet je voorlopig behoorlijk matigen. Studeer in het tempo dat je aankunt, eis niet meer van jezelf. En geef jezelf en je ouders liefdevolle aandacht: daar haal je meer voldoening uit dan daten en lange nachten maken.
Dat laatste komt echt wel weer, maar dat kun je er nu zeker niet bij hebben. Eis dat ook niet van jezelf.
donderdag 12 oktober 2017 om 20:16
Eens met Francieneke en een eventuele tweede master kan toch ook wachten tot je eerste helemaal klaar is. Verder hebben de meeste universiteiten een psycholoog voor studenten. Deze kan je misschien ook een beetje bijstaan totdat je hulp hebt. Verder kan je zorgverzekering aan wachtlijstbemiddeling doen.
donderdag 12 oktober 2017 om 20:40
@ Francieneke
Ik heb gelukkig een hele lieve scriptiebegeleider die wel alle begrip toont. Ik mag van haar op eigen tempo mijn scriptie schrijven maar dat voelt ook weer zo raar? Alsof ik geen stok achter de deur heb of iets. Dus nu heb ik eigen deadlines gezet maar ik merk dat ik die van aankomende maandag ook niet echt ga halen. Ik had eigenlijk dus mijn scriptie afgelopen juli af moeten hebben, maar heb toen besloten om die break te nemen. Over dat stappen heb je misschien wel gelijk, want ik heb mijn hele vakantie eigenlijk ingevuld met stappen/clubs/drinken/jongens. Ik voel me altijd op zo'n avond zelf queen of the world en de dag daarna helemaal waardeloos omdat je dan weer terugkomt in de realiteit. Misschien niet zo'n gek idee om dat gewoon even helemaal niet meer te doen. Had vanavond eigenlijk ook een feestje maar ik denk dat ik jouw advies maar eens ga opvolgen en gewoon een avond rustig thuisblijf
Ik had zelf nog niet zo bedacht dat het stappen zelf (niet alleen de alcohol) me ook gewoon uitput natuurlijk.
Sporten vind ik heel moeilijk om minder te doen omdat het een hele grote uitlaatklep is. Ik merk helaas wel de laatste 2 maanden dat ik door de stress eigenlijk veels te weinig eet en dat die combinatie natuurlijk helemaal niet goed is. Ik vond mezelf er gisteren ook voor het eerst echt ziek uitzien toen ik onder de douche vandaan kwam, was natuurlijk aanleiding voor nog een grote jankbui.
@ Rose210 en ook een beetje francieneke
Ik vind het heel erg moeilijk om het rustiger aan te doen. Ik had eigenlijk deze september al moeten beginnen met die tweede master maar gelukkig is er ook een februari-instroom. Ik zou het heel lastig vinden om die niet te halen, en bovenal heb ik werk beloofd dat ik november klaar ben met mijn scriptie en dat ik dan tot februari fulltime ga werken op de legal afdeling van het trustkantoor. Dus het voelt ook gewoon alsof ik zoveel druk heb en veel moet.
Een psycholoog voor studenten dat wist ik nog niet. Daar kan ik morgen weleens naar gaan kijken! Dat van die zorgverzekering heb ik al eens gehoord ja, maar volgens mij moet je voor wachtlijstbemiddeling een zekere spoed hebben en dat heb ik niet.. Mijn vader zei al dat hij op zich wel de 'kanker-kaart' wilde spelen eventueel zodat ik sneller ergens terecht kan, maar dat vind ik dan weer niet eerlijk want dat is maar een gedeelte van waarom ik me ongelukkig voel. Maar goed, de studentenpsycholoog kan ik wel even achteraan gaan.
Bedankt alvast voor de feedback, dat waardeer ik
Ik heb gelukkig een hele lieve scriptiebegeleider die wel alle begrip toont. Ik mag van haar op eigen tempo mijn scriptie schrijven maar dat voelt ook weer zo raar? Alsof ik geen stok achter de deur heb of iets. Dus nu heb ik eigen deadlines gezet maar ik merk dat ik die van aankomende maandag ook niet echt ga halen. Ik had eigenlijk dus mijn scriptie afgelopen juli af moeten hebben, maar heb toen besloten om die break te nemen. Over dat stappen heb je misschien wel gelijk, want ik heb mijn hele vakantie eigenlijk ingevuld met stappen/clubs/drinken/jongens. Ik voel me altijd op zo'n avond zelf queen of the world en de dag daarna helemaal waardeloos omdat je dan weer terugkomt in de realiteit. Misschien niet zo'n gek idee om dat gewoon even helemaal niet meer te doen. Had vanavond eigenlijk ook een feestje maar ik denk dat ik jouw advies maar eens ga opvolgen en gewoon een avond rustig thuisblijf
Ik had zelf nog niet zo bedacht dat het stappen zelf (niet alleen de alcohol) me ook gewoon uitput natuurlijk. Sporten vind ik heel moeilijk om minder te doen omdat het een hele grote uitlaatklep is. Ik merk helaas wel de laatste 2 maanden dat ik door de stress eigenlijk veels te weinig eet en dat die combinatie natuurlijk helemaal niet goed is. Ik vond mezelf er gisteren ook voor het eerst echt ziek uitzien toen ik onder de douche vandaan kwam, was natuurlijk aanleiding voor nog een grote jankbui.
@ Rose210 en ook een beetje francieneke
Ik vind het heel erg moeilijk om het rustiger aan te doen. Ik had eigenlijk deze september al moeten beginnen met die tweede master maar gelukkig is er ook een februari-instroom. Ik zou het heel lastig vinden om die niet te halen, en bovenal heb ik werk beloofd dat ik november klaar ben met mijn scriptie en dat ik dan tot februari fulltime ga werken op de legal afdeling van het trustkantoor. Dus het voelt ook gewoon alsof ik zoveel druk heb en veel moet.
Een psycholoog voor studenten dat wist ik nog niet. Daar kan ik morgen weleens naar gaan kijken! Dat van die zorgverzekering heb ik al eens gehoord ja, maar volgens mij moet je voor wachtlijstbemiddeling een zekere spoed hebben en dat heb ik niet.. Mijn vader zei al dat hij op zich wel de 'kanker-kaart' wilde spelen eventueel zodat ik sneller ergens terecht kan, maar dat vind ik dan weer niet eerlijk want dat is maar een gedeelte van waarom ik me ongelukkig voel. Maar goed, de studentenpsycholoog kan ik wel even achteraan gaan.
Bedankt alvast voor de feedback, dat waardeer ik
donderdag 12 oktober 2017 om 21:12
Als je een glas water oppakt om een slok te nemen, voelt dat niet zwaar. Als je datzelfde glas een uur omhoog moet houden, is het aan het einde een loodzwaar ding. En dan doet het er totaal niet toe dat anderen een twee keer zo groot glas kunnen optillen om even uit te drinken.
Als je jaren achter elkaar een last draagt, wordt dat op gegeven moment te veel. Als je dan door gaat (want dat moet van jezelf), overbelast je alleen maar meer.
Je zult jezelf dus moeten ontzien, en dat betekent dat je nee moet gaan zeggen. Dat is niet altijd leuk, maar nu wel nodig. Dingen die je leuk, of belangrijk vindt, kunnen óók energie kosten. Heel leuk en uitdagend, dat extra werk, maar niemand heeft er iets aan als je jezelf opbrand. Goed op je cv, die extra master, maar totaal nutteloos als je daarna geen energie hebt om er iets mee te doen. En je werk overleeft het ook echt wel als jij besluit je grenzen aan te geven.
Dus: is het sporten iets dat je energie levert, of kost? Is het feit dat je verbergt hoe het echt met je gaat ter bescherming van anderen, of omdat je iets moeilijks wilt ontwijken voor jezelf?
Met hulp kun je leren om jezelf weerbaar te maken en te leren naar je eigen grenzen te luisteren. Studentenpsycholoog is inderdaad een idee; vrijgevestigde psychologen heeben vaak ook minder wachttijden.
Als je jaren achter elkaar een last draagt, wordt dat op gegeven moment te veel. Als je dan door gaat (want dat moet van jezelf), overbelast je alleen maar meer.
Je zult jezelf dus moeten ontzien, en dat betekent dat je nee moet gaan zeggen. Dat is niet altijd leuk, maar nu wel nodig. Dingen die je leuk, of belangrijk vindt, kunnen óók energie kosten. Heel leuk en uitdagend, dat extra werk, maar niemand heeft er iets aan als je jezelf opbrand. Goed op je cv, die extra master, maar totaal nutteloos als je daarna geen energie hebt om er iets mee te doen. En je werk overleeft het ook echt wel als jij besluit je grenzen aan te geven.
Dus: is het sporten iets dat je energie levert, of kost? Is het feit dat je verbergt hoe het echt met je gaat ter bescherming van anderen, of omdat je iets moeilijks wilt ontwijken voor jezelf?
Met hulp kun je leren om jezelf weerbaar te maken en te leren naar je eigen grenzen te luisteren. Studentenpsycholoog is inderdaad een idee; vrijgevestigde psychologen heeben vaak ook minder wachttijden.
What a nuanced anxiety
donderdag 12 oktober 2017 om 21:28
Ik herken mijzelf in je verhaal. Toen ik studeerde moest het ook allemaal perfect, een honours programma, 24 uur werken naast mijn scriptie, goede cijfers halen, veel feestjes en leuke avonden. Mijn studie heb ik echt fantastisch afgerond, met meerdere talent routes, gemiddeld een 8, bestuursjaar en commisiejaren in 4 jaar.
In mijn laatste jaar had een docent door dat het niet goed met mij ging. Ik had teveel hooi op mijn vork en zat er helemaal door heen.
Normaal ben ik energiek, spontaan en enthousiast. Maar daar was weinig van over. Het enige dat ik kon, was alle ballen hoog houden en keihard door werken. Ik kon niet stoppen, stoppen en minderen waren voor mij het zelfde als falen. Ook al kon ik eigenlijk niets meer hebben. Ik werd nergens meer blij van en kon mij niet meer herinneren hoe ik me voelde als ik gelukkig was. Het was allemaal hardstikke uitzichtloos, en ik kon breken om de lulligste dingen.
Die docent heeft toen gezegd dat ze mij van bepaalde courses af zou halen, als ik niet minder mijn best zou gaan doen. Dat heeft wel geholpen..
Ook ben ik online een (gratis) e-health cursus gaan doen. Een soort zelfhulp programma. Ik dacht van Lentis oid. Met verschillende opdrachten. Dat zorgde er ook wel voor dat ik weer kon relativeren. Uiteindelijk is het mij gelukt om op verschillende vlakken een tandje terug te doen. Samen met het mooiere weer dat na de winter kwam, heeft dat ervoor gezorgd dat ik opknapte. Ik heb een derde studie uitgesteld en ben voor mijn eigen geluk gegaan.
Het is inmiddels de tijd van levenslang studeren, die master komt een andere keer wel voor mij.
Maar echt, neem een paar stappen terug. Anders kom je er niet.. plan avonden in dat je echt niets mag doen, behalve lezen of Netflix oid. Doe de dingen waarvan je kan ontspannen en waar je echt gelukkig van kan worden.
In mijn laatste jaar had een docent door dat het niet goed met mij ging. Ik had teveel hooi op mijn vork en zat er helemaal door heen.
Normaal ben ik energiek, spontaan en enthousiast. Maar daar was weinig van over. Het enige dat ik kon, was alle ballen hoog houden en keihard door werken. Ik kon niet stoppen, stoppen en minderen waren voor mij het zelfde als falen. Ook al kon ik eigenlijk niets meer hebben. Ik werd nergens meer blij van en kon mij niet meer herinneren hoe ik me voelde als ik gelukkig was. Het was allemaal hardstikke uitzichtloos, en ik kon breken om de lulligste dingen.
Die docent heeft toen gezegd dat ze mij van bepaalde courses af zou halen, als ik niet minder mijn best zou gaan doen. Dat heeft wel geholpen..
Ook ben ik online een (gratis) e-health cursus gaan doen. Een soort zelfhulp programma. Ik dacht van Lentis oid. Met verschillende opdrachten. Dat zorgde er ook wel voor dat ik weer kon relativeren. Uiteindelijk is het mij gelukt om op verschillende vlakken een tandje terug te doen. Samen met het mooiere weer dat na de winter kwam, heeft dat ervoor gezorgd dat ik opknapte. Ik heb een derde studie uitgesteld en ben voor mijn eigen geluk gegaan.
Het is inmiddels de tijd van levenslang studeren, die master komt een andere keer wel voor mij.
Maar echt, neem een paar stappen terug. Anders kom je er niet.. plan avonden in dat je echt niets mag doen, behalve lezen of Netflix oid. Doe de dingen waarvan je kan ontspannen en waar je echt gelukkig van kan worden.
vrijdag 13 oktober 2017 om 09:50
@ Tyche
Je hebt een goed punt. Het lastige is, dat veel studenten tijdens hun bachelor al veel ernaast hebben gedaan. Dat heb ik destijds niet gekund omdat mijn vader zo ziek was.. Toen ik begon met mijn master dit jaar had ik het idee dat ik ver achterliep op andere studenten. Ik had de cijfers wel, maar niet het CV. Toen ben ik er dus 25 uur per week naast gaan werken bij een groot medisch bedrijf, en voor de zomer heb ik dus gesolliciteerd voor deze functie bij een trustkantoor. Ik ben stiekem heel erg bang dat ik niet goed genoeg ben om later ergens aan de slag te kunnen, en daardoor moet ik nu zo verschrikkelijk veel van mezelf. Laten zien dat ik wel tot de top behoor en dat ik aantrekkelijk ben voor grote kantoren later..
Als ik het zo opschrijf dan klinkt het eigenlijk belachelijk, je eigen gezondheid is natuurlijk veel belangrijker. Die extra master wil ik heel erg graag doen, omdat gezondheidsrecht een gebied is waar ik later 100% in verder wil. Ik kan er natuurlijk altijd voor kiezen om daar in september 2018 pas mee te beginnen en om wat rust te nemen na februari.
Mezelf weerbaarder maken zou inderdaad een goede zijn. Ik heb t idee dat ik soms echt zo snel uit het veld geslagen kan worden om kleine dingen.
@ Zoraa
Ik herken mij dan ook weer heel erg in jouw verhaal. Bij mij zag mijn scriptiebegeleider vorig jaar dat het niet goed met me ging, anders had ik nooit uiteindelijk gekozen voor uitstel. Wat knap dat jij een stapje terug hebt kunnen doen! Dat niet weten hoe het voelt om echt gelukkig te zijn mis ik ook. Ik weet gewoon niet meer hoe het is om een week lang helemaal happy te zijn met alles en jezelf, ik kan ook echt huilen om de stomste dingen.
@ Lavendel & JustcallmeTuT
Het is inderdaad eens tijd om lief voor mezelf te worden. Ik vind het zo lastig
Gisteren zou ik eigenlijk de hele dag aan mijn scriptie hebben moeten zitten, maar uiteindelijk heb ik voornamelijk een beetje comedy central gekeken en "gehangen". Nu voel ik die extra druk vandaag weer omdat ik had afgesproken met mijn begeleider om maandag iets in te leveren. Ik heb gekeken bij de studentenpsycholoog op mijn universiteit en de eerstvolgende mogelijkheid is halverwege november. Dat valt dus nog wel te overzien gelukkig, dus even kijken op werk en dan ga ik daar een afspraak mee maken
Je hebt een goed punt. Het lastige is, dat veel studenten tijdens hun bachelor al veel ernaast hebben gedaan. Dat heb ik destijds niet gekund omdat mijn vader zo ziek was.. Toen ik begon met mijn master dit jaar had ik het idee dat ik ver achterliep op andere studenten. Ik had de cijfers wel, maar niet het CV. Toen ben ik er dus 25 uur per week naast gaan werken bij een groot medisch bedrijf, en voor de zomer heb ik dus gesolliciteerd voor deze functie bij een trustkantoor. Ik ben stiekem heel erg bang dat ik niet goed genoeg ben om later ergens aan de slag te kunnen, en daardoor moet ik nu zo verschrikkelijk veel van mezelf. Laten zien dat ik wel tot de top behoor en dat ik aantrekkelijk ben voor grote kantoren later..
Als ik het zo opschrijf dan klinkt het eigenlijk belachelijk, je eigen gezondheid is natuurlijk veel belangrijker. Die extra master wil ik heel erg graag doen, omdat gezondheidsrecht een gebied is waar ik later 100% in verder wil. Ik kan er natuurlijk altijd voor kiezen om daar in september 2018 pas mee te beginnen en om wat rust te nemen na februari.
Mezelf weerbaarder maken zou inderdaad een goede zijn. Ik heb t idee dat ik soms echt zo snel uit het veld geslagen kan worden om kleine dingen.
@ Zoraa
Ik herken mij dan ook weer heel erg in jouw verhaal. Bij mij zag mijn scriptiebegeleider vorig jaar dat het niet goed met me ging, anders had ik nooit uiteindelijk gekozen voor uitstel. Wat knap dat jij een stapje terug hebt kunnen doen! Dat niet weten hoe het voelt om echt gelukkig te zijn mis ik ook. Ik weet gewoon niet meer hoe het is om een week lang helemaal happy te zijn met alles en jezelf, ik kan ook echt huilen om de stomste dingen.
@ Lavendel & JustcallmeTuT
Het is inderdaad eens tijd om lief voor mezelf te worden. Ik vind het zo lastig
Gisteren zou ik eigenlijk de hele dag aan mijn scriptie hebben moeten zitten, maar uiteindelijk heb ik voornamelijk een beetje comedy central gekeken en "gehangen". Nu voel ik die extra druk vandaag weer omdat ik had afgesproken met mijn begeleider om maandag iets in te leveren. Ik heb gekeken bij de studentenpsycholoog op mijn universiteit en de eerstvolgende mogelijkheid is halverwege november. Dat valt dus nog wel te overzien gelukkig, dus even kijken op werk en dan ga ik daar een afspraak mee maken
