Ongelukkig

Sjemig Badeendje, jij voelt je niet op je top.

en



Er zijn veel dingen en mensen om je heen die je (op dit moment) niet leuk vindt, en die je meer moeite kosten dan dat je het gevoel hebt er iets voor terug te krijgen. Da's een vervelend gevoel, maar komt waarschijnlijk vooral voort uit je eigen negatieve gevoelens van deze tijd.



Waar zou je op dit moment echt zin in hebben? En dan echt zelf he. Wat je zelf zou willen DOEN. En dan niet als in 'wegrennen' of 'op de bank hangen' maar iets wat je een fijn positief gevoel geeft als je eraan denkt. Iets kleins of iets groots... iemand een kaartje sturen, een boek (her)lezen, je hele kamer anders inrichten, een schilderij maken, beroemd worden, een winkel beginnen.. ik noem maar wat... wat maakt jou in gedachten blij?

het beste?

pas op de plaats en bedenken wat je echt wilt.

Wil je die studie, en heb je al die dispuutclubs en commissies nodig?

Ik heb nooit een hbo studie gedaan, dus weet niks van dat wereldje.

En of die vriend nou echt zo superlief en leuk is, als hij zich niet kan inleven in wat jij wilt , is ook maar de vraag.

En ik geloof niet dat vriendinnen , die geen vriendinnen meer zijn , als jij niet meegaat/kunt , echte vriendinnen zijn.

Neem wat je wilt, maar betaal ervoor, heb ik ooit ergens gelezen.

Dus wat je ook doet, staat de kwaliteit wat je krijgt in verhouding met de prijs?

zoniet, dan moet je onderhandelen, al is het met jezelf.

wil je die studie echt, of kun je voor je gevoel ook gelukkig zijn met iets minder?

En misschien moet je je vrien eens wat loonstrookjes laten zien, misschien dat hij dan wat meer besef krijgt van jouw inkomsten

Vervelend voor je zeg !

Heb je misschien een vriendin die je in vertrouwen kan nemen, die oprecht naar je luistert ?



Probeer te genieten van de kleine dingen die je wel hebt !



"Het grootste geschenk dat je iemand kan geven is oprechte aandacht"



Sterkte !

Hoi,



Ben erg moe, dus heb niet je hele mail nauwkeurig gelezen, maar wilde je even vertellen dat ik me erg in je verhaal herken van toen ik zelf studeerde. Veel studenten voelen zich eenzaam, het domme is volgens mij alleen dat niemand het toegeeft. Je moet als student immers 'de tijd van je leven hebben' dus iedereen die zich ongelukkig voelt, durft dat niet vaak te zeggen,...maar believe me! Achteraf komen vaak de bekentenissen dat het ook een moeilijke tijd was/kon zijn.



Daarnaast: f*ck dat dispuut. Of nou ja, ga bij jezelf te rade of je bij het dispuut wil blijven. Persoonlijk heb ik een hekel aan dat soort 'groepjes'. Krijg je een boze mail omdat je tijdens de vakantie weinig sociaal hebt gedaan....nou..je dwingen iets te doen vind ik ook asociaal.



Tjsa...lastig...eigenlijk moet je wat meer vanuit jezelf kijken en voelen wat je wilt. Niet te veel laten leiden door dispuut, vriend, etc...Maar weet ook van mezelf dat ik dat in m'n studietijd niet goed kon...nu veel beter.



Je doet het in ieder geval zo slecht nog niet...onthou dat!

TO, veel sterkte gewenst in deze periode. Ik herken het gevoel en het is echt niet leuk. Ik zou mij als ik jou was niet teveel zorgen maken over vrienden en het dispuut. Laat ze maar denken en doen.Het belangrijkste is je studie; wat is dat extra jaartje nu op een mensenleven. Misschien lijkt het op het hbo minder maar, probeer er maar het beste van te maken. Ik vond mijn studie en alles wat er mee te maken had (ook de sfeer op school) 3 x niks, maar achteraf heb ik spijt dat ik er toch niet meer uit heb gehaald.



Later in je leven komen er echt wel mooiere/betere dingen/mensen aan...probeer ook zoveel mogelijk nieuwe mensen via clubs etc te leren kennen, hoe jonger hoe makkelijker het meestal gaat. Misschien ook een nieuw baantje dat beter betaalt? Leer je gelijk nieuwe mensen kennen. Als barvrouw b.v. leer je gegarandeerd nieuwe mensen kennen.

Knap dat jij gewoon 55 uur in de week werkt. Vind je dat niet knap van jezelf?



Dat alsmaar vrienden met iedereen moeten zijn kost bergen energie. Stop er mee. Zeer makkelijk gezegd, het kostte mij ook tijd, maar mensen die jou laten vallen als je niet meekunt op vakantie of jou een zeikwijf vinden omdat ze zelf het geld krijgen toegworpen en jij je kapotwerkt, die moet je enorm dumpen. Die komen zichzelf nog wel tegen. Of niet, maar daar moet je je niet mee bezighouden.



Kun je niet naar een andere stad en opnieuw beginnen? Of vind je deze stad gewoon te leuk? Zoek een andere kamer dan, misschien iets voor jezelf. En om jezelf te ontlasten, kun je niet lenen bij de IB? Heb je die 55 werkuren echt nodig? Ik denk van niet, als je dat gebral en geborrel met mensen die jou niet leuk vinden maar een imago hebben hoog te houden (sorry, ik heb in Leiden een tijdje gestudeerd en ik zie die types voor me) laat? Je krijgt een basisbeurs, hebt recht op aanvulling omdat je ouders niet mee willen betalen, je kunt de helft minder werken en een klein bedrag lenen, dat scheelt al zoveel rust in je donder. Dan pas kun je inzien wat je wil, je concentreren op je studie, etcetera. Op deze manier help je jezelf recht de afgrond in.



Succes!

Kort door de bocht reactie:



- Zoals Biancaah als zei: f*ck dat dispuut



- doe gewoon je best op 't hbo... het is maar een jaar voor je P toch? En zo erg is het niet.. juist omdat het een stuk makkelijker is haal je er voor jezelf de druk er vanaf. Heb zelf ook eerst hbo gedaan, weinig uitdaging, maar had behoorlijke persoonlijke problemen waar ik toen wel tijd voor had om er aan te werken. Nu dus een master en ik heb uiteindelijk toch veel geleerd tijdens mijn hbo studie!



- Probeer minder uit te geven: Maak een begroting voor je uitgaven en hou je daaraan... als je te weinig geld hebt omdat je te veel uitgeeft... dan moet je maar proberen om minder uit te geven...



Succes!

Jij moet ook veel! Van jezelf of van anderen, wat dan vaak ook weer van jezelf moet.



Je moet aansluiting vinden bij de dames van je dispuut, commisiegenootjes en studie.

Je moet opnieuw beginnen met je studie. Je moet meer inzet hebben. Je moet naar een andere stad.

Je moet een leuk studentenhuis hebben. Je moet je ambities waarmaken. je moet je energie in je sociale netwerk stoppen waar je verder niet veel uit terug krijgt.

Je moet veel werken. Je moet meer geld hebben. Je moet meer werken voor meer geld en je moet beter met geld omgaan.

Je moet eigenlijk naar de unversiteit en moet niet zo laks zijn. Je moet een betere instelling hebben. Of je moet je ei kwijt kunnen op je HBO.

Je moet het net zo goed doen als je vriend. En je moet meer aandacht krijgen van hem.

Je moet wat van je laten horen om geirriteerde dispuutsgenoten voor te zijn. En je moet mee op vakantie terwijl je het niet op kunt brengen.

En misschien zijn er nog wel meer moetjes.



Pfff, als je zoveel moet, daar zou ik ook ongelukkig van worden! Ik zou eerst eens wat 'moetjes' schrappen en eens kijken welke van deze dingen nu echt belangrijk zijn voor JOU.

Ik herken je verhaal van mijn studententijd. Ik heb er toen voor gekozen om niet bij een dispuut te gaan en om eerlijk te zijn ben ik daar blij om. Je krijgt altijd wel aansluiting bij een aantal mensen en sommige vriendinnen heb ik nu nog steeds ( 14 jaar later) Verder heb ik op een gegeven moment een lening afgesloten bij de IB een beetje meer lucht zodat ik niet te veel buiten de studie moest werken. Ik werkte daardoor 4 avonden in de week en dat was zwaar maar zeker te doen. Ik moest de rust vinden om te studeren en als je 55 uur werkt dan ben je op! Verder ben ik op een gegeven moment naar een psycholoog gegaan. Ik probeerde er ook zelf uit te komen, maar ik zag uiteindelijk in dat iemand die eens objectief naar mijn leven keek erg nuttige tips kan hebben.



Heel veel succes meis!

Moeten is geen basis voor vriendschap. Het dispuut geeft je geen energie maar ontneemt het je. Echte vrienden blijven toch wel. Met andere woorden: het dispuut heeft absoluut geen toegevoegde waarde voor je. Integendeel. Stop er gewoon mee. De echte vrienden zullen wel blijven en de rest, daar moet je blij mee zijn dat ze weg zijn.



Wat Digi schrijft, ik heb ook gestudeerd in Leiden maar zonder bij een studentenvereniging te gaan. Want ik heb a) geen vereniging nodig om vrienden te maken en b) een gruwelijke hekel aan dingen MOETEN. Als jij een probleem met A hebt, is het constructiever om te werken aan jezelf om inzicht te krijgen waarom je moeite hebt vrienden te maken dan om de makkelijke weg te kiezen via een dispuut waarin iedereen VERPLICHT bevriend is. Dat is geen echte vriendschap en je houdt jezelf zo voor de gek. Het kan wel echte vriendschap worden natuurlijk maar de basis is een verplichting en in jouw hele OP straal je uit dat dit niet jouw ding is.

Kun je het VWO alsnog gaan doen- als je die niet mocht hebben- dan kun je daarna naar de universiteit voor wellicht een studie die je beter bevalt.

quote:Badeend89 schreef op 06 augustus 2009 @ 23:35:

Ik weet niet wat het is met mij, maar ik word soms zo ontzettend verdrietig...



Ik zit sinds een jaar bij een dispuut, maar ik denk dat dat achteraf een enorme vergissing is geweest. Het zijn niet mijn types... ik sluit niet bij ze aan, ze zijn 'anders'. Nu is dat natuurlijk niet slecht bedoeld, maar ik vind gewoon niet zoveel aansluiting bij ze.Ik heb wel een paar goede vriendinnen hoor, alleen... tja.



Ik ben nu net 20 en ik moet wéér overnieuw beginnen met mijn studie, door gebrek aan inzet (en dus te weinig punten). Nu moet ik ook nog naar een andere stad... ik blijf gewoon in mijn studentenkamertje zitten hier, na een jaar mag ik weer in mijn eigen woonplaats, maar nu dus even niet.



Ik twijfel aan alles. En dan ook echt aan alles. Mijn studentenhuis is niet leuk, ik voel me eenzaam tussen mijn eigen vrienden, mijn commissiegenootjes heb ik ook niet altijd evenveel mee en mijn studiegenoten ook niet. Ik ben stiekem best ambitieus, maar omdat ik voor mijn gevoel zoveel energie verlies in het onderhouden van mijn moeizame sociale netwerk, kan ik daar gewoon geen energie voor opbrengen. Ook heb ik heel weinig geld en moet ik veel werken. Ik had zo graag naar de universiteit gewild, maar in het verleden was ik laks. Ik kan mijn ei niet kwijt op het hbo en ga daarom gewoon maar niet meer. Geen goede instelling, ik weet het, maar...



Verder heb ik een superlieve leuke vriend, maar hij is echt heel druk met alles. Voornamelijk zijn vrienden, bestuur, studie.. hij doet het wél heel goed, zit op de universiteit (ik op het hbo), heeft een heel uitgebreide vriendenkring en veel geld. Hij krijgt alles aanwaaien. Hij weet dat het slecht met me gaat, maar doet nooit even moeite om even iets liefs te doen... ik moet altijd minimaal in janken uitbarsten voordat hij op het idee komt om tijd voor me te maken. En ik claim niet, ik zou gewoon graag één avondje per week willen waarbij hij niet ineens weg moet, de helft van de tijd zit te bellen of zo brak is dat hij alleen maar wil slapen. Ik wil zo graag af en toe in de watten gelegd worden. Een enkele roos op mijn kussen af en toe is al goed, of dat hij gewoon een romantische komedie met me kijkt zonder te zeuren. Oftewel: ik wil meer aandacht!



Ik weet het echt niet meer. Ik heb deze zomervakantie weinig opgetrokken met mijn dispuut, en als ik dan weer een geirriteerd mailtje krijg waar ik uithang, moet ik spontaan janken. Tuurlijk is het mijn eigen schuld, ik moet ook wat van me laten horen, maar... het kost me zoveel energie. Ik heb op het moment drie baantjes, en mijn vriend en ik gaan zondag op vakantie. Ik heb geen geld maar hij wil zo graag weg... ik kan het gewoon niet betalen! Net als onze lustrumreis met het dispuut... ik kan het gewoon niet opbrengen, maar ik MOET mee. Als ik niet ga ben ik in een keer al mijn vriendinnen kwijt, omdat ik genoeg tijd heb gehad om het geld te regelen (een half jaar).... Hij zei laatst tegen mij dat ik dan maar "meer moest gaan werken". Hij werkt 4 uur in de week voor het bedrijf van zijn vader en krijgt 4x mijn uurloon! Ik werk op het moment 55 uur in de week op een 'normaal' studentenbaantje! Ik ben uiteraard heel boos geworden



Het contact met mijn ouders is ook bijzonder moeizaam, ik heb een lastige jeugd gehad en ik kan niet op ze terugvallen, zeker niet voor geld.



Hoe kom ik van dat ongelukkige gevoel af? Ik voel me zo ontzettend waardeloos... Ik heb best goed communicatieve vaardigheden, ben echt niet dom of extreem lelijk, maar ik heb onderhand het zelfvertrouwen van een anorexiapatiente en voel me zo ontzettend waardeloos!

Het voelt alsof ik 'vast' zit... Sorry voor het lange stuk hoor.. pfff, dit voelt goed Wat kan ik het beste doen?





Lieve meid, Al dat vetgedrukte duidt inderdaad op een persoon met een enorm laag zelfbeeld en nul zelfvertrouwen.



Wat nou HBO niet goed genoeg? En je vriend doet het wel goed? Jij dus niet?



Ik herken een hoop in je verhaal, alleen dan niet qua studie (ik heb alleen maar havo en heb daarna me omhoog gewerkt naar het hoger management).



Het klinkt allemaal alsof je tot een bepaald wereldje wil behoren, omdat je je zelf afkeurt. Pas als je voldoet aan bepaalde normen die je jezelf gesteld hebt, zou je deugen. Maar neem het aan van een 34 jarige ervaringsdeskundige: zo werkt het niet!



Lieve schat, wat jij moet doen is vrede krijgen met jezelf. Je hebt een moeilijke jeugd gehad schrijf je. Laat me raden: waarschijnlijk kind van gescheiden ouders, of vroeger weinig aandacht gehad.



Klinkt toch echt dat je wel wat professionele hulp nodig hebt. En weg uit het wereldje waar je niet gelukkig in bent. Pittig, ik weet het.



Ook met je vriend zal je de issues uit moeten werken. Maar zo te horen heeft hij wel de solide basis meegekregen vroeger en denkt waarschijnlijk een stuk luchtiger dan jij.



Dat je ongelukkig bent vind ik niet gek. Maar aub probeer er niet in te verzanden en probeer het aan te pakken. Moeilijk, ik weet het.

Sterkte.

Zoals de rest al zegt, kap met dat dispuut. Zoals je het zelf omschrijft, weet je zelf ook al dat je hier verloren tijd in steekt. Wat is de kwaliteit van zo'n nepvriendschap als je gelijk gedumpt wordt als je ergens niet op komt dagen?



Ik snap eigenlijk niet waarom jij er zo zeker van bent dat je met die studie door wilt gaan. Ik zou het nieuwe schooljaar een paar maanden aankijken en dan een beslissing maken dat dit het niet voor je is als je nog steeds niets uitvoert. Lig je nu in je eerste jaar al een volledig jaar achter? Als het echt allemaal koek en ei voor je is, maak het je uitdaging om allemaal negens en tienen te halen of ga een VWO certificaat halen. Dat tweede lijkt me toch het beste want met zo'n ''ik ben hier te goed voor'' instelling nog minimaal vier jaar met tegenzin gaan studeren lijkt me niet best.



Wat betreft klagen over geldgebrek.... je werkt 55 u/wk Je huurt toch geen studentenkamer van 1200 euro/mnd ofzo? Ik zou eens wat tips gaan zoeken over hoe je beter met geld om kunt gaan. Een jaartje stoppen met studeren en gaan werken levert je ook een leuk zakcentje op om daarna weer fris aan een nieuwe studie te beginnen maar ik vraag me nu af of je uberhaupt in staat bent om te sparen. Ik kan me voorstellen dat dit spanning in een relatie geeft als je daarna niet met je vriend op vakantie kunt.



De oorzaken die je geeft voor je ongelukkige gevoel zijn alledrie (uitzichtloze pogingen tot vriendschappen, studie waar je niets voor doet, geldgebrek) dingen waarbij je maar wat aan lijkt te modderen momenteel. Zo'n periode heeft bijna iedereen wel, denk ik. Maak beslissingen dat het zo niet werkt en verander het. Lekker makkelijk gezegd, ik weet het.

quote:Badeend89 schreef op 07 augustus 2009 @ 00:12:

Mijn vriend betaald nu de vakantie,



ik heb een hoog (getest) IQ, Bah. :PBetaalt met een D en een hoog IQ??? Wil je dat even uitleggen?

Bianca, jeetje even wat minder mag ook wel hoor. Ik typ ook wel eens een d waar een t hoort te staan en ik denk dat de TO dit waarschijnlijk niet eens bewust heeft gedaan tijdens het schrijven van die post. Waar maak je je druk om denk ik dan...

was het eerste wat in me opkwam toen ik het topic las, en er waren al heel veel goede adviezen gegeven. Het irriteert me gewoon als iemand zegt intelligent te zijn en vervolgens de Nederlandse taal verkracht. Neemt niet weg dat ik het rot vind voor TO en me aansluit bij de hiervoor gegeven adviezen.

.

Ik denk dat de belangrijkste tip is dat je dit verhaal bij de studentpsycholoog brengt. Deze kan jou waarschijnlijk helpen je problemen te structureren, en samen met jou oplossingen bedenken. Ik begrijp dat je hier liever zelf uit zou willen komen, lieve badeend, maar als je echt zo ongelukkig bent, is het wel erg praktisch om samen met een professional je problemen eens onder de loep te nemen. Heel veel sterkte in ieder geval!

Je staat op het punt overspannen te worden door alle verplichtingen in je leven.



Neem het van me aan, ik herken je situatie.



Ik heb een goed idee voor je.



Maak eens pas op de plaats. Stop een jaar met studeren. Kun je meteen stoppen met dat dispuut dat alleen maar energie vreet (waarom wil je vrienden zijn met mensen die je niet leuk vindt?).

Kun je eens goed nadenken over welke studie je echt wilt gaan doen, en of je inderdaad eerst je vwo gaat halen om naar de uni te kunnen gaan.

Dan kun je rustig je financiële situatie op een rijtje zetten, zonder dat je je stufi verbruikt of studieschulden maakt.

Dan kun je een psycholoog inschakelen om je te helpen beter voor jezelf op te komen.



Na dat jaar, of desnoods twee, kun je weer vol frisse moed aan een studie beginnen.



Maak je niet druk over je leeftijd. Je bent nog hartstikke jong. Je hebt nog zoveel tijd, je hele leven nog voor je. Luister niet naar die brallers die op hun 23e al een managementbaan hebben. Dat soort mensen zijn waarschijnlijk niet jouw soort mensen.

En, als je vriend nooit tijd voor je kan maken, is dat dan de realtie die jij wilt en nodig hebt?!



Loop je eigen pad en laat je niet gek maken door anderen.