Onhaalbare verwachtingen van studenten uit de Antillen

In de zomer van 2006 ben ik met de beurshalen vliegtuig samen met min of meer 500 net geslaagde jongvolwassene geslaagden van HAVO/VWO niveau in de beurshalen vliegtuig gevlogen van Curacao naar Nederland om daar definitief te gaan wonen om een HBO of WO studie te volgen. Dit is een hele normale gebeurtenis op de eiland en elke jaar verhuizen er veel van de geslaagde HAVO/VWO scholieren naar Nederland en hier in dit land te wonen en een studie te volgen, dit wordt gezien als iets heel vanzelfsprekend op de Caribische eiland die officieel een onderdeel zijn van de gehele Nederlandse koninkrijk. Het wordt op deze eiland zelfs gezien als een rite of passage en als tot de slimste slimste of beste scholieren hoort van de eilanden moet je het zien als een eer en dankbaar zijn dat je deze kans krijgt. Ik ga nu niet heel veel woorden aan deze ‘rite of passages’ toewijden, maar ik moet toch echt wel zeggen dat dit eigenlijk een hele rampzalige en slecht doordachte idee waarvan ik niet snap dat dit gewoon blijft doorgaan zoals het nu verloopt. Niks wat deze Caribische immigranten hebben geleerd toen ze vanaf baby opgegroeide op de eilanden met Papiaments als hun moedertaal en gebrekkig de Nederlandse taal beheersen omdat ze op de basisschool Nederlands leren praten en schrijven, en meestal alleen Nederlands spraken of schrijven in de schoolbanken en verder buiten school grotendeels Papiaments (en soms Engels) spreken met elkaar en andere cultuur genoten, bereid deze jonge Caribische immigranten voor hun nieuwe leven in Nederland. De meesten van hen zijn altijd gewend geweest dat hun moeder en vader hun eten klaarmaken en hun kleren wassen, de de kleine en best simpel en rustige Curaçaose samenleving zit totaal anders in elkaar dan de veel grotere en meer complexe Nederlandse samenleving en de Caribische immigrant die hier komen wonen krijgen het altijd super ernstig zwaar en kunnen vrijwel nooit in de veel snellere Nederlandse samenleving met veel meer bureaucratie met totaal andere normen en waarden die de meeste van deze nieuwe Antilliaanse immigranten hebben meegekregen. Er is vrijwel letterlijk niks in de Nederlandse samenleving die deze nieuwe studenten goed opvangt en geduldig of adequaat begeleid en hen helpt om te acclimatiseren in hun nieuwe land en woonplek. Heel vaak gaat heel veel ernstig mis in de eerste jaren van deze nieuwe Caribische studenten en de samenleving houdt totaal geen rekening en heeft geen begrip en mededogen voor hun Caribische medemensen die eigenlijk al onderdeel van het Nederlandse koninkrijk zijn (op papier tenminste). Daarbij moeten deze studenten van de Caribische onderdeel van het koninkrijk helemaal wennen en acclimatiseren aan de klimaat en seizoenspatronen van Nederland en Noord-Europa. Op Curacao heb je nooit winter, het is altijd warm en zonnig met af en toe een stevige regenbui. Mensen zijn gewend om daar veel buiten te lopen en vaak elke week naar de strand te gaan en genieten van de felle zon. Hier moeten wij wennen aan binnen zitten grootste delen van de dag gedurende de wintermaanden. Vergeet dat dat wij helemaal nieuw hier arriveren heel vaak met geen enkele familie of vrienden in dichtbij of zelfs in dezelfde stad. Deze jonge studenten van de eilanden zijn nog 18 en hun hersenen zijn nog niet volgroeid, toch worden gedwongen om heel snel zonder genade volwassen te worden hele zware eenzaamheid en depressie te moeten ondergaan als onderdeel van deze ‘rite of passage’ die iedereen daar nog steeds heel normaal vindt en gewoon bij het leven hoort als je een ijverige scholier bent geweest op Curacao. Het is lachwekkend en krankzinnig hoe het gaat, als je er goed over nadenkt…

Maar goed, ook ik heb dit dus moeten meemaken en ervaren en geslaagde van mijn HAVO/VWO school die naar Nederland moest verhuizen en bij mij net zoals vele anderen liept het ernstig mis met mij vanwege een opeenstapelende hoop stress, ellende en trauma waar niks of niemand mij tijdens mijn leven en volwassen worden op Curacao heeft voorbereid. De laatste druppel in de emmer waardoor ik letterlijk en figuurlijk in elkaar stortte was mijn eerste echte serieuze verliefdheid en de subsequente hartbreuk die daarop volgde. Let op: Ik zeg niet dat de enige of volledige reden waardoor ik mijn realitie niet meer aankon en ik uiteindelijk mijn eerste psychose heb gekregen. Er was echt van alles mis met mij en in mijn leven al vanaf Curacao dat ik nog niet had verwerkt en helemaal niet de ruimte of tijd kreeg om uberhaupt erbij stil te staan en bewust te zijn van zwaar, moeilijk en traumatiserende het leven ja jaren ervaarde en dat het alleen maar zwaarder en moeilijker werd met telkens nieuwe traumatische ervaringen die erbij kwamen zonder genade of medelijden. Ik werd voor het allereerst oprecht verliefd op een beeldschone half Surinaamse en half Nederlander vrouw van ongeveer mijn leeftijd die ik op mijn studie van toen heb leren kennen. Ze vond me ook leuk, ze vond mij heel knap en ik zou erachter komen dat volgens de schoonheidsideaal van de Nederlandse samenleving ik ogenschijnlijk een hele knappe en aantrekkelijke mannelijke exemplaar ben (of was, volgens mij ben ik afgetakeld nu ik ouder ben) wat ik op Curaçao nooit zo radicaal heb ervaren zoals hier in Nederland. Maar kennelijk voldeed ik al bijna aan alle checklisten om op top 5 procent van de knapste mannen erbij te horen kennelijk? Een kleine zegen in een grote ongeluk, zou ik deze ervaring noemen. Op Curacao was ik nooit echt zo gewild en populair bij de vrouwen, ik hoorde dat ik wel oke was met een leuke gezicht daar met gespierde en athletische lichaam en ik was best lang (1.87m), maar toch vonden de meeste vrouwen waarmee ik ben opgegroeid op Curacao dat ik toch een nerd was die zich nooit bezig hielden met goede mode of mee wilde doen met de popjopi types. Op Curacao zagen sommige vrouwen wel potentie in mij, maar hier in Nederland moest ik opeens vrouwen van me afslaan alsof mijn zaad kanker kon genezen. Ik snap nog steeds niet helemaal hoe dat werkt en ik heb niet zo optimaal van dit privilege genoten zoals velen zouden denken. Zoal ik zei, toen ik vanwege mijn onervarenheid en onkunde met vrouwen toen het verklootte bij deze eerste verliefd en de vrouw mij diepte en mij friendzonede, was dat dat de laatste druppel in de emmer en ik isoleerde mezelf volledig van alles en iedereen inclusief mijn studie en vrienden die heb kunnen maken op de studentencampus waar ik toen woonde. Ongeveer drie of vier maanden later brak de hel volledig los in mijn hoofd en ik kreeg mijn allereerste psychose en dat was de meest enge en zwaar ellendigste ervaring die ik ooit tot zover in mijn heb meegemaakt. Ik toen toen 19 halverwege onder naar mijn 20ste verjaardag en zag het nooit aankomen. Ik wist niet eens dat zoiets een mens kan overkomen en dat dit überhaupt bestond, ik had never nooit verwacht dat ik zoiets zou overkomen en ik voelde me jarenlang hierna alsof ik instrinctiek zwak of defect was en dat ik nooit had mogen bestaan, alsof ik een fluke was van de natuur of dat gaat een defecte mens op aarde heeft gezet. Later zou ik erachter komen dat de deskundigen over psychoses dit vaker zien bij mijn mensen die voor eerst een psychose krijgen en dat noemen ze heel eenvoudig de “zelf-stigma” die heel veel mensen met psychosegevoeligheid ontwikkelen en lang meedragen wat hun herstelproces heel erg in de weg kan zitten.
Er is heel veel gebeurd rondom mijn eerste psychose wat ik nu even niet gaat vertellen omdat het al een hele lange verhaal is, maar als je meer wilt weten mag je mij alles vragen in je reactie nadat je mijn hele OP heb gelezen. Mijn eerste psychose ontwaakte aan de einde van 2007 of aan het begin van 2008, en ik denk dat ik net voor mijn verjaardag in April wil rationeel kon denken en gedragen waardoor ik met ontslag mocht van de Capriles kliniek op Curacao waar ik in april nog opgenomen zat. Mijn psychose ontwaakte in Nederland (wintermaaden) en ik ben eerst opgenomen in de beruchte Altrecht WA huis hier in Utrecht, mijn familie wist niet waar ik was en duurde een paar weken voordat een Nederlandse ex mij heeft kunnen vinden opgenomen in het Altrechtgebouw (mijn ex vond me toen in hun isoleercel) en ze heeft meteen contact gezocht met mijn moeder op Curacao en haar ingelicht waar ik was. Mijn moeder pakte de eerste vliegtuig naar Nederland die ze kon krijgen en wist mij uit die armzalige situatie te halen en bracht me mee terug naar Curacao. Eenmaal op Curacao was ik nog steeds verre van stabiel en mijn gedrag was onvoorspelbaar en onbehandelbaar voor mijn moeder. Hierdoor moest ik ook op Curacao opgenomen worden intern, eerst op de PAAZ afdeling van de oude verpauperde ziekenhuis in Otrobanda, en toen daar van alles mis ging werd ik opgenomen in de beruchte Capriles kliniek van Curacao waar een paar weken lang achter tralies zat en weer op en neer de isoleercel in moest dat dat de medicijnen die ze mij gaven begonnen te werken. Ik mocht het weekend voor mijn verjaardag weer naar huis om bij mijn moeder thuis te herstellen, het duurde een jaar en vele gesjoemel met medicatie voordat ik enigszins normaal kan functioneren een meedoen met de samenleving als een ‘ gezonde’ persoon en ik begreep nog steeds niet wat mij was overkomen. Maar ik was ben nog steeds een trots persoon en ik wist toen een ding zeker: Ik wilde weer terug naar Nederland om alsnog een goede studie af te ronden, vooral omdat ik aan mezelf en iedereen in mijn omgeving wilde bewijzen dat ik niet zwak was het gewoon kon doen! Na veel discussie en ruzie met mijn moeder mocht ik kiezen om terug te gaan naar Nederland, maar mijn moeder wilde dit keer met mij mee omdat ik haar enigste kind was en ze wilde mij steunen en helpen met wennen en acclimatiseren in Nederland dat hadden we toen met elkaar afgesproken dat ze voor in ieder tijdelijk met mij zou verhuizen om weer in Utrecht te gaan wonen. In de zomer van 2009 hebben mijn moeder en ik alles ingepakt en afscheid genomen van ons grote comfortabele huis daar waar ik heel mijn jeugd heb opgegroeid om samen naar Nederland te verhuizen in de stad Utrecht,. We zijn gaan wonen in Utrecht Leidsche Rijn. Tot op de dag van vandaag heb ik nooit meer op Curacao en ik moet eerlijk bekennen: Ik mis het totaal niet.

Zijn er mensen hier die veel weten over de omstandigheden en moeilijkheden waarin heel veel immigranten uit Curaçao en omstreken eilanden mee moeten dealen als ze hier komen wonen om te studeren? Of heb je persoonlijke ervaringen of nauwe banden met iemand uit Curaçao die hiernaartoe is verhuisd om een studie te volgen? Zo ja, wat vind je zeer herkenbaar in mijn verhaal en wat vind je moeilijk om te geloven?

ollie-ollie schreef: ↑

02-10-2023 22:20

Het is inderdaad een hele lap tekst met lange zinnen, dus ik heb alleen de eerste en laatste alinea aandachtig gelezen. Als je dit schrijven van lange teksten herkent als voorteken van psychose: zoek op tijd hulp, hè. Hoe eerder je erbij bent, hoe beter.

Om antwoord te geven op je vragen:
Ik ken een paar mensen die van Curaçao naar Nederland zijn gekomen, eerst een paar vrienden uit mijn eigen studietijd en later studenten waarvan ik de docent/mentor ben. De meesten daarvan woonden in de eerste jaren trouwens wel bij familie in, dus die waren niet helemaal alleen. Ik begrijp de cultuurshock zeker. Als mentor vind ik het lastig dat mijn leerlingen van Curaçao niet zo gewend lijken te zijn om open te zijn naar docenten. Ze zeggen meestal dat alles goed gaat, dat ze het wel redden etc, ook al is dat niet altijd zo. Terwijl het in Nederland zo geregeld is dat je via scholen vaak allerlei hulp kan krijgen, maar dan moet iemand van de school wel weten dat er iets niet goed gaat.

Wat zou je mij, als docent van studenten die net van Curaçao komen, voor advies kunnen geven?

Laat hen dit topic van mij lezen haha . En lees jij het zelf ook goed door wanneer je tijd hebt, ik weet dat mijn OP heel lang en warrig lijkt, toch denk ik dat een harde onprettige waarheid vertel waar zowel Curaçao als Nederland al jaren struisvogelpolitiek toepast, snap je wat ik bedoel?

Lees mijn tekst eerst helemaal en da wil ik luchtig met je ideeën en tips over hoe jij het beste met je Antilliaanse studenten kan helpen of overtuigen dat ze helemaal open en eerlijk naar jou kunnen zijn met al hun problemen en moeilijkheden.

Ik kan je alvast vertellen dat ze jarenlang op Curaçao hebben geleerd dat ze niemand kunnen vertrouwen ongeacht wat de persoon of instantie beweerd. Zelfs hun eigen familie niet vaak, de culturele geest van Curaçao is bedorven en corrupt na de eeuwenlange genocide, slavernij en onderdrukking die het geschiedenis van het eiland omschrijft. Ze horen alleen horrorverhalen over racistische Nederlanders die hen altijd zal naaien. Het duurde mij jaren om te beseffen dat ik hier open en eerlijk mag zijn zonder daarvoor gestraft te worden, en nu vloeit het over uit mij als een waterval.

ollie-ollie schreef: ↑

02-10-2023 22:20

Het is inderdaad een hele lap tekst met lange zinnen, dus ik heb alleen de eerste en laatste alinea aandachtig gelezen. Als je dit schrijven van lange teksten herkent als voorteken van psychose: zoek op tijd hulp, hè. Hoe eerder je erbij bent, hoe beter.

Om antwoord te geven op je vragen:
Ik ken een paar mensen die van Curaçao naar Nederland zijn gekomen, eerst een paar vrienden uit mijn eigen studietijd en later studenten waarvan ik de docent/mentor ben. De meesten daarvan woonden in de eerste jaren trouwens wel bij familie in, dus die waren niet helemaal alleen. Ik begrijp de cultuurshock zeker. Als mentor vind ik het lastig dat mijn leerlingen van Curaçao niet zo gewend lijken te zijn om open te zijn naar docenten. Ze zeggen meestal dat alles goed gaat, dat ze het wel redden etc, ook al is dat niet altijd zo. Terwijl het in Nederland zo geregeld is dat je via scholen vaak allerlei hulp kan krijgen, maar dan moet iemand van de school wel weten dat er iets niet goed gaat.

Wat zou je mij, als docent van studenten die net van Curaçao komen, voor advies kunnen geven?

Laat hen dit topic van mij lezen haha . En lees jij het zelf ook goed door wanneer je tijd hebt, ik weet dat mijn OP heel lang en warrig lijkt, toch denk ik dat een harde onprettige waarheid vertel waar zowel Curaçao als Nederland al jaren struisvogelpolitiek toepast, snap je wat ik bedoel?

Lees mijn tekst eerst helemaal en da wil ik luchtig met je ideeën en tips over hoe jij het beste met je Antilliaanse studenten kan helpen of overtuigen dat ze helemaal open en eerlijk naar jou kunnen zijn met al hun problemen en moeilijkheden.

Ik kan je alvast vertellen dat ze jarenlang op Curaçao hebben geleerd dat ze niemand kunnen vertrouwen ongeacht wat de persoon of instantie beweerd. Zelfs hun eigen familie niet vaak, de culturele geest van Curaçao is bedorven en corrupt na de eeuwenlange genocide, slavernij en onderdrukking die het geschiedenis van het eiland omschrijft. Ze horen alleen horrorverhalen over racistische Nederlanders die hen altijd zal naaien. Het duurde mij jaren om te beseffen dat ik hier open en eerlijk mag zijn zonder daarvoor gestraft te worden, en nu vloeit het over uit mij als een waterval.

impala schreef: ↑

02-10-2023 22:09

Ik vind het wel een interessant verhaal, maar krijg ook de indruk dat je mss opnieuw tegen een psychose aanzit. En dat jouw ervaring met studeren in NL ook meer te maken heeft met je psychische kwetsbaarheid ipv andersom.

Geen psychose maar ik heb inderdaad al aan de bel getrokken en ik ga deze woensdag preventief een opname in altrecht doen want voorkomen is beter dan genezen . Ik ben nog wel stabiel genoeg dat mijn verhaal een echte waarheid is en geen fantasie of waan. Dus neem het serieus en reageer inhoudelijk erop aub

impala schreef: ↑

02-10-2023 22:55

Zeg ik dan dat ik je niet geloof?
Ik heb geen ervaring met studenten uit de Cariben in NL en hun specifieke problemen, maar gezien je verhaal (en dat je daar al problemen had) denk ik dat jouw ervaring niet typerend is voor de gemiddelde overzeese student -ook al zullen die vast gemeenschappelijke issues hebben- , maar dat die vooral veel te maken heeft met jouw persoonlijke psychische gesteldheid.

Ik snap dat je deze aanname maakt, maar toch is het een aanname die niet klopt. Ik heb een best goed leven hier in Nederland nu en mijn studentenleven was geweldig nadat ik terugkwam wonen in Utrecht Leidsche Rijn met mijn moeder. In 2009. Ik vertel zo meer daarover als je wilt.

Lotus90 schreef: ↑

02-10-2023 23:11

Mijn beste vriendinnen (die ik al sinds mijn studie ken) zijn Antilliaans. Zij zijn allemaal succesvol. Dat waren ze tijdens onze studie al. Ook degenen die niet in NL zijn geboren, maar voor onze studie van Curaçao naar NL zijn gekomen. Niet alleen mijn eigen vriendinnen zijn succesvol, maar ook hun vriendinnen & kennissen. Dus ik denk dat jouw probleem meer een persoonlijk probleem is. En dat de grote veranderingen in je omstandigheden (naar NL verhuizen) een trigger zijn geweest voor jou. Ontzettend naar voor je. Veel sterkte!

Maar lieve schat, wie zegt dat ik niet succesvol ben dan? Wat weet jij over mijn leefomstandigheden nu?

Lotus90 schreef: ↑

02-10-2023 23:29

Nou ja. Je eerste studie / ervaring in NL liep uit op een ramp. Dat beschrijf je zelf best wel uitgebreid in je OP. Ik vermoed dat jouw geestelijke gesteldheid daarvan de oorzaak geweest is. De Antilliaanse studenten die ik destijds dagelijks zag & sprak en waar ik ook bij over de vloer kwam hadden niet de problemen die jij beschrijft. They where doing just fine. Ik heb echt niemand van hen over dit soort problemen gehoord. Zij haalden hun diploma ook vrijwel allemaal in 1x. Maar goed, het is zeker mogelijk dat meer mensen grote moeite hebben gehad met de overgang van de Antillen naar NL. Maar ik ken er geen.

Je hebt het de volgorde verkeerd in je aanname van wat misging. Het is niet mijn problematische psychische gesteldheid die mijn moeilijke eerste ervaringen als student in Nederland veroorzaakte, maar mijn moeilijke eerste ervaringen als student in Nederland veroorzaakte mijn problematische psychische gesteldheid die ik nu nog steeds heb en mee moet leven tot de dood . Ik heb gewoon pech .

Het leven is geen krentenbol .

RonJja schreef: ↑

02-10-2023 23:32

Je draaft een beetje door en dat is denk ik een teken dat er op dit moment veel in je hoofd speelt en ook nog eens allemaal door elkaar.
Ik geloof best dat je een knap persoon bent met veel potentie en dat het voor een achttienjarige heel moeilijk is/was om hier te aarden. Zulke life events zijn voor jonge mensen met een psychosegevoeligheid enorme triggers. Ik denk dat je een hele nare en angstige periode heb meegemaakt. Wie weet krijg je hier reacties van mensen die ook zoiets hebben meegemaakt.
Verder hoop ik dat je veel rust en ontspanning opzoekt en fijn dat je zelf merkt dat je beter alvast preventieve hulp kan inzetten om te voorkomen dat je opnieuw verzandt in gedachtes en gevoelens. Zet hem op t.o.

Heel erg bedankt . Ik vind dit een lieve bericht om te lezen !