Onhaalbare verwachtingen van studenten uit de Antillen

In de zomer van 2006 ben ik met de beurshalen vliegtuig samen met min of meer 500 net geslaagde jongvolwassene geslaagden van HAVO/VWO niveau in de beurshalen vliegtuig gevlogen van Curacao naar Nederland om daar definitief te gaan wonen om een HBO of WO studie te volgen. Dit is een hele normale gebeurtenis op de eiland en elke jaar verhuizen er veel van de geslaagde HAVO/VWO scholieren naar Nederland en hier in dit land te wonen en een studie te volgen, dit wordt gezien als iets heel vanzelfsprekend op de Caribische eiland die officieel een onderdeel zijn van de gehele Nederlandse koninkrijk. Het wordt op deze eiland zelfs gezien als een rite of passage en als tot de slimste slimste of beste scholieren hoort van de eilanden moet je het zien als een eer en dankbaar zijn dat je deze kans krijgt. Ik ga nu niet heel veel woorden aan deze ‘rite of passages’ toewijden, maar ik moet toch echt wel zeggen dat dit eigenlijk een hele rampzalige en slecht doordachte idee waarvan ik niet snap dat dit gewoon blijft doorgaan zoals het nu verloopt. Niks wat deze Caribische immigranten hebben geleerd toen ze vanaf baby opgegroeide op de eilanden met Papiaments als hun moedertaal en gebrekkig de Nederlandse taal beheersen omdat ze op de basisschool Nederlands leren praten en schrijven, en meestal alleen Nederlands spraken of schrijven in de schoolbanken en verder buiten school grotendeels Papiaments (en soms Engels) spreken met elkaar en andere cultuur genoten, bereid deze jonge Caribische immigranten voor hun nieuwe leven in Nederland. De meesten van hen zijn altijd gewend geweest dat hun moeder en vader hun eten klaarmaken en hun kleren wassen, de de kleine en best simpel en rustige Curaçaose samenleving zit totaal anders in elkaar dan de veel grotere en meer complexe Nederlandse samenleving en de Caribische immigrant die hier komen wonen krijgen het altijd super ernstig zwaar en kunnen vrijwel nooit in de veel snellere Nederlandse samenleving met veel meer bureaucratie met totaal andere normen en waarden die de meeste van deze nieuwe Antilliaanse immigranten hebben meegekregen. Er is vrijwel letterlijk niks in de Nederlandse samenleving die deze nieuwe studenten goed opvangt en geduldig of adequaat begeleid en hen helpt om te acclimatiseren in hun nieuwe land en woonplek. Heel vaak gaat heel veel ernstig mis in de eerste jaren van deze nieuwe Caribische studenten en de samenleving houdt totaal geen rekening en heeft geen begrip en mededogen voor hun Caribische medemensen die eigenlijk al onderdeel van het Nederlandse koninkrijk zijn (op papier tenminste). Daarbij moeten deze studenten van de Caribische onderdeel van het koninkrijk helemaal wennen en acclimatiseren aan de klimaat en seizoenspatronen van Nederland en Noord-Europa. Op Curacao heb je nooit winter, het is altijd warm en zonnig met af en toe een stevige regenbui. Mensen zijn gewend om daar veel buiten te lopen en vaak elke week naar de strand te gaan en genieten van de felle zon. Hier moeten wij wennen aan binnen zitten grootste delen van de dag gedurende de wintermaanden. Vergeet dat dat wij helemaal nieuw hier arriveren heel vaak met geen enkele familie of vrienden in dichtbij of zelfs in dezelfde stad. Deze jonge studenten van de eilanden zijn nog 18 en hun hersenen zijn nog niet volgroeid, toch worden gedwongen om heel snel zonder genade volwassen te worden hele zware eenzaamheid en depressie te moeten ondergaan als onderdeel van deze ‘rite of passage’ die iedereen daar nog steeds heel normaal vindt en gewoon bij het leven hoort als je een ijverige scholier bent geweest op Curacao. Het is lachwekkend en krankzinnig hoe het gaat, als je er goed over nadenkt…

Maar goed, ook ik heb dit dus moeten meemaken en ervaren en geslaagde van mijn HAVO/VWO school die naar Nederland moest verhuizen en bij mij net zoals vele anderen liept het ernstig mis met mij vanwege een opeenstapelende hoop stress, ellende en trauma waar niks of niemand mij tijdens mijn leven en volwassen worden op Curacao heeft voorbereid. De laatste druppel in de emmer waardoor ik letterlijk en figuurlijk in elkaar stortte was mijn eerste echte serieuze verliefdheid en de subsequente hartbreuk die daarop volgde. Let op: Ik zeg niet dat de enige of volledige reden waardoor ik mijn realitie niet meer aankon en ik uiteindelijk mijn eerste psychose heb gekregen. Er was echt van alles mis met mij en in mijn leven al vanaf Curacao dat ik nog niet had verwerkt en helemaal niet de ruimte of tijd kreeg om uberhaupt erbij stil te staan en bewust te zijn van zwaar, moeilijk en traumatiserende het leven ja jaren ervaarde en dat het alleen maar zwaarder en moeilijker werd met telkens nieuwe traumatische ervaringen die erbij kwamen zonder genade of medelijden. Ik werd voor het allereerst oprecht verliefd op een beeldschone half Surinaamse en half Nederlander vrouw van ongeveer mijn leeftijd die ik op mijn studie van toen heb leren kennen. Ze vond me ook leuk, ze vond mij heel knap en ik zou erachter komen dat volgens de schoonheidsideaal van de Nederlandse samenleving ik ogenschijnlijk een hele knappe en aantrekkelijke mannelijke exemplaar ben (of was, volgens mij ben ik afgetakeld nu ik ouder ben) wat ik op Curaçao nooit zo radicaal heb ervaren zoals hier in Nederland. Maar kennelijk voldeed ik al bijna aan alle checklisten om op top 5 procent van de knapste mannen erbij te horen kennelijk? Een kleine zegen in een grote ongeluk, zou ik deze ervaring noemen. Op Curacao was ik nooit echt zo gewild en populair bij de vrouwen, ik hoorde dat ik wel oke was met een leuke gezicht daar met gespierde en athletische lichaam en ik was best lang (1.87m), maar toch vonden de meeste vrouwen waarmee ik ben opgegroeid op Curacao dat ik toch een nerd was die zich nooit bezig hielden met goede mode of mee wilde doen met de popjopi types. Op Curacao zagen sommige vrouwen wel potentie in mij, maar hier in Nederland moest ik opeens vrouwen van me afslaan alsof mijn zaad kanker kon genezen. Ik snap nog steeds niet helemaal hoe dat werkt en ik heb niet zo optimaal van dit privilege genoten zoals velen zouden denken. Zoal ik zei, toen ik vanwege mijn onervarenheid en onkunde met vrouwen toen het verklootte bij deze eerste verliefd en de vrouw mij diepte en mij friendzonede, was dat dat de laatste druppel in de emmer en ik isoleerde mezelf volledig van alles en iedereen inclusief mijn studie en vrienden die heb kunnen maken op de studentencampus waar ik toen woonde. Ongeveer drie of vier maanden later brak de hel volledig los in mijn hoofd en ik kreeg mijn allereerste psychose en dat was de meest enge en zwaar ellendigste ervaring die ik ooit tot zover in mijn heb meegemaakt. Ik toen toen 19 halverwege onder naar mijn 20ste verjaardag en zag het nooit aankomen. Ik wist niet eens dat zoiets een mens kan overkomen en dat dit überhaupt bestond, ik had never nooit verwacht dat ik zoiets zou overkomen en ik voelde me jarenlang hierna alsof ik instrinctiek zwak of defect was en dat ik nooit had mogen bestaan, alsof ik een fluke was van de natuur of dat gaat een defecte mens op aarde heeft gezet. Later zou ik erachter komen dat de deskundigen over psychoses dit vaker zien bij mijn mensen die voor eerst een psychose krijgen en dat noemen ze heel eenvoudig de “zelf-stigma” die heel veel mensen met psychosegevoeligheid ontwikkelen en lang meedragen wat hun herstelproces heel erg in de weg kan zitten.
Er is heel veel gebeurd rondom mijn eerste psychose wat ik nu even niet gaat vertellen omdat het al een hele lange verhaal is, maar als je meer wilt weten mag je mij alles vragen in je reactie nadat je mijn hele OP heb gelezen. Mijn eerste psychose ontwaakte aan de einde van 2007 of aan het begin van 2008, en ik denk dat ik net voor mijn verjaardag in April wil rationeel kon denken en gedragen waardoor ik met ontslag mocht van de Capriles kliniek op Curacao waar ik in april nog opgenomen zat. Mijn psychose ontwaakte in Nederland (wintermaaden) en ik ben eerst opgenomen in de beruchte Altrecht WA huis hier in Utrecht, mijn familie wist niet waar ik was en duurde een paar weken voordat een Nederlandse ex mij heeft kunnen vinden opgenomen in het Altrechtgebouw (mijn ex vond me toen in hun isoleercel) en ze heeft meteen contact gezocht met mijn moeder op Curacao en haar ingelicht waar ik was. Mijn moeder pakte de eerste vliegtuig naar Nederland die ze kon krijgen en wist mij uit die armzalige situatie te halen en bracht me mee terug naar Curacao. Eenmaal op Curacao was ik nog steeds verre van stabiel en mijn gedrag was onvoorspelbaar en onbehandelbaar voor mijn moeder. Hierdoor moest ik ook op Curacao opgenomen worden intern, eerst op de PAAZ afdeling van de oude verpauperde ziekenhuis in Otrobanda, en toen daar van alles mis ging werd ik opgenomen in de beruchte Capriles kliniek van Curacao waar een paar weken lang achter tralies zat en weer op en neer de isoleercel in moest dat dat de medicijnen die ze mij gaven begonnen te werken. Ik mocht het weekend voor mijn verjaardag weer naar huis om bij mijn moeder thuis te herstellen, het duurde een jaar en vele gesjoemel met medicatie voordat ik enigszins normaal kan functioneren een meedoen met de samenleving als een ‘ gezonde’ persoon en ik begreep nog steeds niet wat mij was overkomen. Maar ik was ben nog steeds een trots persoon en ik wist toen een ding zeker: Ik wilde weer terug naar Nederland om alsnog een goede studie af te ronden, vooral omdat ik aan mezelf en iedereen in mijn omgeving wilde bewijzen dat ik niet zwak was het gewoon kon doen! Na veel discussie en ruzie met mijn moeder mocht ik kiezen om terug te gaan naar Nederland, maar mijn moeder wilde dit keer met mij mee omdat ik haar enigste kind was en ze wilde mij steunen en helpen met wennen en acclimatiseren in Nederland dat hadden we toen met elkaar afgesproken dat ze voor in ieder tijdelijk met mij zou verhuizen om weer in Utrecht te gaan wonen. In de zomer van 2009 hebben mijn moeder en ik alles ingepakt en afscheid genomen van ons grote comfortabele huis daar waar ik heel mijn jeugd heb opgegroeid om samen naar Nederland te verhuizen in de stad Utrecht,. We zijn gaan wonen in Utrecht Leidsche Rijn. Tot op de dag van vandaag heb ik nooit meer op Curacao en ik moet eerlijk bekennen: Ik mis het totaal niet.

Zijn er mensen hier die veel weten over de omstandigheden en moeilijkheden waarin heel veel immigranten uit Curaçao en omstreken eilanden mee moeten dealen als ze hier komen wonen om te studeren? Of heb je persoonlijke ervaringen of nauwe banden met iemand uit Curaçao die hiernaartoe is verhuisd om een studie te volgen? Zo ja, wat vind je zeer herkenbaar in mijn verhaal en wat vind je moeilijk om te geloven?

xynix schreef: ↑

03-10-2023 08:45

Even iets checken. Je schrijft over je ongelukkige liefde en meteen een heel stuk over hoe goed jouw uiterlijk hier wordt ontvangen. Daaruit maak ik op dat je vreemdging en denkt dat je dat niet kon helpen omdat het je nou eenmaal aangeboden werd. Maar misschien is dat een overhaaste conclusie dus vandaar dat ik even check: klopt dat? Zo niet, wat doet dat stuk over je uiterlijk dan in een verhaal over onhaalbare verwachtingen van Antilliaanse studenten? Wat wil je ermee duidelijk maken?

Ik ben nooit vreemdgegaan en ik heb geen specifieke reden om zo lang door te blijven praten over mijn uiterlijk toen ik jonger was eerlijk gezegd… ik denk dat ik het heel ironisch vind dat iemand die zo beschadigd en kwetsbaar was (en nog steeds is) zoals mij nog steeds zo goed in de smaak viel bij vrouwen toen en ik werd altijd veel hoger ingeschat dan dat ik daadwerkelijk was. Kan je vanuit mijn perspectief begrijpen hoeveel moeilijker het voor mij werd soms en tegelijkertijd ook makkelijker om begrip en mededogen te krijgen wanneer ik het nodig had? Vanwege mijn uiterlijk/uitstraling en de eerste indruk die mensen van me hebben heb ik veel zwaardere oneerlijke tegenslagen gehad helaas… toch mag ik niet klagen . Begrijp je wat ik bedoel of moet ik wat echte voorbeelden geven die ik echt heb meegemaakt?

nitflex schreef: ↑

03-10-2023 08:18

Gooi nou toch niet je hele leven met naam en toenaam op het internet. Gewoon dom. Je hoeft je niet te schamen, maar mensen hoeven niet alles te weten.

Het is verre van mijn hele leven en ik wil dat mensen dit weten. Mijn username is niet mijn echte naam trouwens.

lemoos2 schreef: ↑

03-10-2023 08:33

Mijn ervaring met studenten uit de Antillen: net als de rest van ons uitzoeken hoe een wasmachine werkt en hoe je met weinig geld toch iedere dag een enigszins voedzame maaltijd op tafel zet. Eigenlijk het enige verschil: familie zit veel verder weg dus ze hadden een veel hogere telefoonrekening. De ene studente had in NL nog een zus die ook hier studeerde dus ze vierde met haar zus de feestdagen. De andere studente deed heel veel met en voor een vereniging die feesten en vieringen organiseerde speciaal voor studenten uit de Antillen. Of ze kwam met een van ons mee naar huis voor kerst of zo. Oud en nieuw, carnaval en dat soort feesten vierden we in ons studentenhuis samen.

Binnen het onderwijs heb ik nooit echt een verschil gemerkt. Ze liepen wel eens tegen ‘boektaal’ aan maar dat hadden ze zo rechtgetrokken.

85% van de studenten van de Caribische eilanden hiernaartoe komen om te studeren halen geen diploma, wist je dat? Dat is laatst onderzocht. Er zijn altijd succesverhalen natuurlijk om anecdotal te vertellen als voorbeeld dat het wel kan, maar de grote meerderheid van de studentenimmigranten uit de Antillen haalt hun primaire doel niet binnen 10 jaar. Wist u dat?

Frizz schreef: ↑

03-10-2023 07:42

Ik ken iemand die een bedrijf/hulpverleningsorganisatie is gestart om jongeren die vanuit het Caraïbisch gebied hierheen komen te begeleiden. Omdat het inderdaad erg moeilijk kan zijn.

Ik wens je veel sterkte, hopelijk gaat het gauw weer beter!

Oh interessant! Kan ik misschien een website zien waar ik meer over dit bedrijf kan lezen? Ben benieuwd!

Campanula schreef: ↑

03-10-2023 09:41

Waarschijnlijk is er nog een restje mannelijk ego en trots wat, tussen de psychoses door, opboert. Frustraties en eigenpijperij. De pijn van de mislukking eruitspacen. Waar is Glenn Helberg toch als je hem nodig hebt?

Ik ken Glenn Helberg persoonlijk . Ik heb zijn privé nummer opgeslagen in mijn telefoon en kan hem bellen wanneer ik wil. Hele slimme sympathieke man.

RaveMeisje schreef: ↑

03-10-2023 09:29

Als hulpverlener herken ik dit verhaal wel. Ook cliënten met Arubaanse/ Antilliaanse afkomst. Moeilijk te bereiken in een gesprek. Zal ook wel schaamte zijn en misschien taalbarriere. Ze lachen veel weg, zeggen dat het goed gaat, verzwijgen veel over hoe het nou echt met ze gaat, tot het echt te laat is en ze tegen psychose aanzitten.

Open en eerlijk zijn over onze problemen en struggles kunnen Antillianen gewoon niet en het wordt keihard gestraft of tegen je gebruikt als je dat wel zou doen op onze eiland . Daarom is alles daar nog steeds een puinhoop, de overheersende mentaliteit en collectieve culturele geest op Curaçao is gebroken en bedorven. Niemand wil erover praten of aanhoren, witte Nederlanders niet want ze krijgen dan last van schuldgevoelens of verantwoordelijkheidsgevoelens die ze al heel lang niet mee geconfronteerd willen worden. Zwarte/Caribische mensen willen het niet openlijk erkennen en toegeven uit schaamte en wij als groep willen niet meer gezien worden als minderwaardig en onbekwaam/inferieur (zoals al eeuwen het geval is geweest).

Het is al heel lang dweilen met de kraan open daar en echte feitelijke situatie van Caribische Nederlanders en de eilanden zelf niet meer hanteerbaar en gezond. Het is allang voorbij “the point of no return” en iedereen doet alsof zijn neus bloed .

Zijn er mensen hier die het anders ziet of anders erover denkt? Bespreek het maar hier met mij als je wilt

RaveMeisje schreef: ↑

03-10-2023 09:29

Als hulpverlener herken ik dit verhaal wel. Ook cliënten met Arubaanse/ Antilliaanse afkomst. Moeilijk te bereiken in een gesprek. Zal ook wel schaamte zijn en misschien taalbarriere. Ze lachen veel weg, zeggen dat het goed gaat, verzwijgen veel over hoe het nou echt met ze gaat, tot het echt te laat is en ze tegen psychose aanzitten.

Open en eerlijk zijn over onze problemen en struggles kunnen Antillianen gewoon niet en het wordt keihard gestraft of tegen je gebruikt als je dat wel zou doen op onze eiland . Daarom is alles daar nog steeds een puinhoop, de overheersende mentaliteit en collectieve culturele geest op Curaçao is gebroken en bedorven. Niemand wil erover praten of aanhoren, witte Nederlanders niet want ze krijgen dan last van schuldgevoelens of verantwoordelijkheidsgevoelens die ze al heel lang niet mee geconfronteerd willen worden. Zwarte/Caribische mensen willen het niet openlijk erkennen en toegeven uit schaamte en wij als groep willen niet meer gezien worden als minderwaardig en onbekwaam/inferieur (zoals al eeuwen het geval is geweest).

Het is al heel lang dweilen met de kraan open daar en echte feitelijke situatie van Caribische Nederlanders en de eilanden zelf niet meer hanteerbaar en gezond. Het is allang voorbij “the point of no return” en iedereen doet alsof zijn neus bloed .

Zijn er mensen hier die het anders ziet of anders erover denkt? Bespreek het maar hier met mij als je wilt

belgali schreef: ↑

03-10-2023 11:27

Ik denk dat je hier tegen de verkeerde doelgroep praat. De mensen die dit moeten horen zijn Caribische jongeren die nog gaan vertrekken en dan liefst niet met horror verhalen maar wel tips en trics om met een realistisch verwachtingspatroon te vertrekken.

Los van het feit dat een emigratie natuurlijk een life changing event is, komt er bij jouw nog een persoonlijke mentale issues bij. Die je zelf er ook automatisch aan koppelt, maar dat lijkt me echt niet voor iedereen aan de orde.

Ik ben met dit topic gewoon aan het venten en de meeste van mijn cultuurgenoten gaan echt niet mij luisteren, want ze willen niet de waarheid horen omdat het pijnlijk en pessimistisch is. Ik wilde het ook niet horen toen ik 18 was.

Verder doe ik wat ik kan om de mensen te helpen die wel openstaan voor mijn hulp en adviezen. Zo heb ik nu een oude jeugdvriend uit Curaçao opgevangen die deze zomer pas hier is komen wonen om een betere toekomst op te bouwen voor zichzelf en zijn familie. Ik vang hem goed op en hij is heel dankbaar en blij met mijn hulp. Helaas ben ik maar één persoon en ik ben beschadigd en kwetsbaar ook nog, zoals ik nu ben kan je niet verwachten dat ik als een soort Messiah-figuur die shithole eilanden gaat redden terwijl de meeste mensen daar niet eens geholpen willen worden. Mijn vader heeft geprobeerd om “zijn volk” te redden uit patriotisme of zoiets, hij heeft het hoogst haalbare gehaald in de Curaçaose politiek en samenleving, maar het heeft hem verbroken en verslagen achtergelaten. Ik gun diezelfde lot niet voor mijzelf, mijn leven is al zwaar genoeg geweest en ik vind de meeste mensen daar gewoon niet waardig genoeg om door het voor te gaan voor ze.

Als ik geen psychoses heb gehad en Schizoaffectieve stoornis heb ontwikkeld was ik nu een succesvolle jurist met de ambitie om Minister-President van Curaçao te worden. Het lijkt erop dat God andere plannen voor mij heeft . Toch?

Stokbroodje schreef: ↑

03-10-2023 11:58

Je hebt in korte tijd verschillende topics geopend. Los van de problemen die je ervaart vraag ik mij af of je een sociale kring hebt. Het komt op mij over alsof je lange tijd met niemand over je problemen gepraat hebt en hier je weg hebt gevonden waardoor er een overstroming aan gedachten en overtuigingen neergedropt worden.

Ook krijg ik het idee alsof je iemand de schuld wil geven van al je problemen en ons(viva) een wijze geschiedenis/maatschappij les wil geven.

Verder kan ik mij een meisje herrineren dat ook vanuit Curacau naar NL was gekomen om een hbo studie te doen. Ze moest eerst nog 1 of 2 jaartje mbo doen om vervolgens door te kunnen stromen. Ook voor dit meisje een enorme cultuurshock. Vond geen aansluting met de groep. Uiteindelijk wel mbo diploma gehaald en begonnen met hbo. Eerste jaar had ze niet gehaald, is gestopt en vrij snel daarna of intussen tijd(weet niet meer) een kindje gekregen. Uiteindelijk viavia te horen gekregen dat ze een puinzooi van haar financiën heeft gemaakt en 'teruggegaan' is naar Curacau.

Ik heb een grote sociale netwerk met veel vriend en familieleden waar ik op kan steunen. Mijn moeder woont in dezelfde stad als ik en mijn familie is welvarend. Ik ben niet eenzaam of geïsoleerd, juist populair en ik krijg veel respect en liefde van de mensen om mij heen op dit moment. Maar ik ben wel gebroken en getraumatiseerd door alles wat ik heb meegemaakt aan opeenstapeling van trauma’s en tegenslagen. Mijn leven is heel hard en meedogenloos geweest de afgelopen 15 jaren, 3 jaar geleden heb ik mijn diepste punt bereikt en ik was de wanhoop nabij. Toch heb ik het overleefd en heb nu weer een mooie leven opgebouwd met grote sociale netwerk inclusief een serieuze liefdesrelatie. Ik ga nu een aparte topic openen over de afgelopen drie jaar tot heden om dat te bespreken. We kunnen daar mijn huidige stand van zaken bespreken.

Tot later

Stokbroodje schreef: ↑

03-10-2023 11:58

Je hebt in korte tijd verschillende topics geopend. Los van de problemen die je ervaart vraag ik mij af of je een sociale kring hebt. Het komt op mij over alsof je lange tijd met niemand over je problemen gepraat hebt en hier je weg hebt gevonden waardoor er een overstroming aan gedachten en overtuigingen neergedropt worden.

Ook krijg ik het idee alsof je iemand de schuld wil geven van al je problemen en ons(viva) een wijze geschiedenis/maatschappij les wil geven.

Verder kan ik mij een meisje herrineren dat ook vanuit Curacau naar NL was gekomen om een hbo studie te doen. Ze moest eerst nog 1 of 2 jaartje mbo doen om vervolgens door te kunnen stromen. Ook voor dit meisje een enorme cultuurshock. Vond geen aansluting met de groep. Uiteindelijk wel mbo diploma gehaald en begonnen met hbo. Eerste jaar had ze niet gehaald, is gestopt en vrij snel daarna of intussen tijd(weet niet meer) een kindje gekregen. Uiteindelijk viavia te horen gekregen dat ze een puinzooi van haar financiën heeft gemaakt en 'teruggegaan' is naar Curacau.

Ik heb een grote sociale netwerk met veel vriend en familieleden waar ik op kan steunen. Mijn moeder woont in dezelfde stad als ik en mijn familie is welvarend. Ik ben niet eenzaam of geïsoleerd, juist populair en ik krijg veel respect en liefde van de mensen om mij heen op dit moment. Maar ik ben wel gebroken en getraumatiseerd door alles wat ik heb meegemaakt aan opeenstapeling van trauma’s en tegenslagen. Mijn leven is heel hard en meedogenloos geweest de afgelopen 15 jaren, 3 jaar geleden heb ik mijn diepste punt bereikt en ik was de wanhoop nabij. Toch heb ik het overleefd en heb nu weer een mooie leven opgebouwd met grote sociale netwerk inclusief een serieuze liefdesrelatie. Ik ga nu een aparte topic openen over de afgelopen drie jaar tot heden om dat te bespreken. We kunnen daar mijn huidige stand van zaken bespreken.

Tot later