Psyche
alle pijlers
Onrust!
maandag 23 februari 2009 om 11:51
2 jaar geleden heb ik een depressie gehad, een gevolg van een fobie voor overgeven, flauwvallen, niet goed worden etc. samengevat: de controle verliezen. Het heeft ruim een half jaar geduurd voordat ik er vanaf was. Ik ben in behandeling geweest bij een psycholoog, heb geen anti-depressiva geslikt.
Nu, 2 jaar later lijk ik weer af te dalen. Elke dag ben ik bang om de controle te verliezen. Ik sta op met een hartslag van 180, ben al benauwd en draaierig voordat ik de trein in stap, en kom vervolgens helemaal bezweet van angst aan op school. Op dagen dat ik niet veel te doen heb, dus thuis zit, heb ik er vrijwel geen last van. Als ik thuiskom van school, werk, stad etc. voel ik me doodmoe, mijn keel doet zeer doordat ik te hoog adem, en mijn maag lijkt wel een ballon.
Ik merk dat ik hierdoor weer steeds meer dingen ga vermijden. Nu heb ik vorige week een grote angst overwonnen door op wintersport te gaan; ik moest 20 uur in een bus zitten. Maar naar school gaan doe ik liever niet. Omdat ik weet dat ik me weer zo rot ga voelen.
Ik wil liever niet meer in therapie, maar ik heb een paar goede tips en houvast nodig om mij door deze periode heen te slaan.
Nu, 2 jaar later lijk ik weer af te dalen. Elke dag ben ik bang om de controle te verliezen. Ik sta op met een hartslag van 180, ben al benauwd en draaierig voordat ik de trein in stap, en kom vervolgens helemaal bezweet van angst aan op school. Op dagen dat ik niet veel te doen heb, dus thuis zit, heb ik er vrijwel geen last van. Als ik thuiskom van school, werk, stad etc. voel ik me doodmoe, mijn keel doet zeer doordat ik te hoog adem, en mijn maag lijkt wel een ballon.
Ik merk dat ik hierdoor weer steeds meer dingen ga vermijden. Nu heb ik vorige week een grote angst overwonnen door op wintersport te gaan; ik moest 20 uur in een bus zitten. Maar naar school gaan doe ik liever niet. Omdat ik weet dat ik me weer zo rot ga voelen.
Ik wil liever niet meer in therapie, maar ik heb een paar goede tips en houvast nodig om mij door deze periode heen te slaan.
maandag 23 februari 2009 om 11:55
Klinkt als paniekaanvallen.. Waarom ga je niet terug naar die therapeut van toen en vraag wat tips die voorkomen dat je (nog verder) terugvalt?
Wij kunnen je hier wel ontspanningsoefeningen aanraden (zoek eens met google, er zijn er genoeg), maar volgens mij moet je de kern van je angst aanpakken. En het scheelt je heel veel tijd als je teruggaat naar de therapeut van toen.
Je hoeft niet meteen weer in therapie, gewoon even die cirkel doorbreken meid!
Succes!
Wij kunnen je hier wel ontspanningsoefeningen aanraden (zoek eens met google, er zijn er genoeg), maar volgens mij moet je de kern van je angst aanpakken. En het scheelt je heel veel tijd als je teruggaat naar de therapeut van toen.
Je hoeft niet meteen weer in therapie, gewoon even die cirkel doorbreken meid!
Succes!
maandag 23 februari 2009 om 11:59
Welke houvast had je vorige keer, kan je dat nog terughalen? Je kan ook voor 1 keer weer even naar jouw therapeut, om je valkuilen weer even helder te krijgen. Ben je ook bang om weer bang te worden? Dus angst voor de angst? Probeer in ieder geval ontspanning te zoeken (oefeningen), ga afentoe zwemmen, dan kan je je lijf ook 'loslaten'. Wel super dat je op wintersport bent gegaan, ging dat wel goed, heb je genoten? Bedenk je ook wat het ergste is wat er kan gebeuren als je de controle verlies, wat is dan het ergste wat er kan gebeuren? Meestal is dat minder erg dan de angst. Maar vervelend is het absoluut. Sterkte
maandag 23 februari 2009 om 12:00
Ik wil liever niet in therapie, omdat ik het allemaal zelf moet doen. Dat is me 2 jaar geleden ook gezegd door mijn psycholoog. Een andere reden is, is dat ik me schaam voor mijn angsten. Ik ben altijd onrustig, moet altijd op een rustig plekje zitten, meld me vaak ziek en ben altijd moe. De enige die weet dat het nu weer wat minder gaat is mijn vriend. En doordat hij ervan weet, heb ik er minder last van wanneer ik bij hem ben, dit komt doordat hij me helpt en gerust stelt. Helaas zie ik hem alleen in het weekend.
maandag 23 februari 2009 om 12:04
Wat weerhoudt je precies om hulp te zoeken? Ik zie je schrijven "omdat ik het allemaal zelf moet doen". Uiteindelijk moet je het natuurlijk ook zelf doen maar een beetje back-up in de vorm van iemand die je tot zelfreflectie aanzet en je in de goede richting helpt is toch juist fijn? En bedenk dat er ook andere vormen van hulpverlening zijn dan 'therapeuten'.
Sterkte!
Sterkte!
maandag 23 februari 2009 om 12:04
quote:pennylane schreef op 23 februari 2009 @ 11:59:
Welke houvast had je vorige keer, kan je dat nog terughalen? Je kan ook voor 1 keer weer even naar jouw therapeut, om je valkuilen weer even helder te krijgen. Ben je ook bang om weer bang te worden? Dus angst voor de angst? Probeer in ieder geval ontspanning te zoeken (oefeningen), ga afentoe zwemmen, dan kan je je lijf ook 'loslaten'. Wel super dat je op wintersport bent gegaan, ging dat wel goed, heb je genoten? Bedenk je ook wat het ergste is wat er kan gebeuren als je de controle verlies, wat is dan het ergste wat er kan gebeuren? Meestal is dat minder erg dan de angst. Maar vervelend is het absoluut. Sterkte
Ik woon nog bij mijn ouders, toen zij 2 jaar geleden 4 weken op vakantie gingen was ik die tijd alleen thuis. Na die 4 weken ging het opeens zo veel beter met me omdat ik het toen allemaal zelf moest doen; ik moest de deur uit om boodschappen te doen etc.
Het is inderdaad ook de angst voor de angst. Echte paniekaanvallen heb ik niet (meer), dit komt doordat ik lange tijd mensendieck heb gehad en ik weet dat het gevoel komt door verkeerd ademen.
Wintersport ging verbazingwekkend goed. De eerste dag wel enorm onrustig, maar dit kwam ook door een nacht niet slapen en slecht eten.
Welke houvast had je vorige keer, kan je dat nog terughalen? Je kan ook voor 1 keer weer even naar jouw therapeut, om je valkuilen weer even helder te krijgen. Ben je ook bang om weer bang te worden? Dus angst voor de angst? Probeer in ieder geval ontspanning te zoeken (oefeningen), ga afentoe zwemmen, dan kan je je lijf ook 'loslaten'. Wel super dat je op wintersport bent gegaan, ging dat wel goed, heb je genoten? Bedenk je ook wat het ergste is wat er kan gebeuren als je de controle verlies, wat is dan het ergste wat er kan gebeuren? Meestal is dat minder erg dan de angst. Maar vervelend is het absoluut. Sterkte
Ik woon nog bij mijn ouders, toen zij 2 jaar geleden 4 weken op vakantie gingen was ik die tijd alleen thuis. Na die 4 weken ging het opeens zo veel beter met me omdat ik het toen allemaal zelf moest doen; ik moest de deur uit om boodschappen te doen etc.
Het is inderdaad ook de angst voor de angst. Echte paniekaanvallen heb ik niet (meer), dit komt doordat ik lange tijd mensendieck heb gehad en ik weet dat het gevoel komt door verkeerd ademen.
Wintersport ging verbazingwekkend goed. De eerste dag wel enorm onrustig, maar dit kwam ook door een nacht niet slapen en slecht eten.
maandag 23 februari 2009 om 12:09
quote:CoachKris schreef op 23 februari 2009 @ 12:04:
Wat weerhoudt je precies om hulp te zoeken? Ik zie je schrijven "omdat ik het allemaal zelf moet doen". Uiteindelijk moet je het natuurlijk ook zelf doen maar een beetje back-up in de vorm van iemand die je tot zelfreflectie aanzet en je in de goede richting helpt is toch juist fijn? En bedenk dat er ook andere vormen van hulpverlening zijn dan 'therapeuten'.
Sterkte!
Ik ben bang dat ik hier op moet antwoorden: mijn ouders.
Zij vinden het allemaal maar onzin, en ik stel me aan. Dat is eigenlijk ook zo, want het probleem zit tussen mijn oren. 2 jaar geleden ging het zo slecht me me, dat ik wel in therapie moest. Maar ook toen zaten ze te zeuren dat het allemaal veel te duur was, en dat ik het ook wel alleen zou kunnen.
Wat weerhoudt je precies om hulp te zoeken? Ik zie je schrijven "omdat ik het allemaal zelf moet doen". Uiteindelijk moet je het natuurlijk ook zelf doen maar een beetje back-up in de vorm van iemand die je tot zelfreflectie aanzet en je in de goede richting helpt is toch juist fijn? En bedenk dat er ook andere vormen van hulpverlening zijn dan 'therapeuten'.
Sterkte!
Ik ben bang dat ik hier op moet antwoorden: mijn ouders.
Zij vinden het allemaal maar onzin, en ik stel me aan. Dat is eigenlijk ook zo, want het probleem zit tussen mijn oren. 2 jaar geleden ging het zo slecht me me, dat ik wel in therapie moest. Maar ook toen zaten ze te zeuren dat het allemaal veel te duur was, en dat ik het ook wel alleen zou kunnen.
maandag 23 februari 2009 om 12:13
Hey Frederiek,
Teruggaan naar je therapeut is geen teken van zwakte, maar een teken van sterkte. Je voelt dat het weer minder gaat en wilt daar aan werken. Dat moet je inderdaad zelf doen, maar enige hulp erbij kan best heel fijn zijn. Ik zou gewoon even voor een "APK" gaan, zodat je even weer weet hoe het zit, snap je?
Sterkte!
Teruggaan naar je therapeut is geen teken van zwakte, maar een teken van sterkte. Je voelt dat het weer minder gaat en wilt daar aan werken. Dat moet je inderdaad zelf doen, maar enige hulp erbij kan best heel fijn zijn. Ik zou gewoon even voor een "APK" gaan, zodat je even weer weet hoe het zit, snap je?
Sterkte!
maandag 23 februari 2009 om 12:14
quote:Frederieke87 schreef op 23 februari 2009 @ 12:09:
[...]
Ik ben bang dat ik hier op moet antwoorden: mijn ouders.
Zij vinden het allemaal maar onzin, en ik stel me aan. Dat is eigenlijk ook zo, want het probleem zit tussen mijn oren. 2 jaar geleden ging het zo slecht me me, dat ik wel in therapie moest. Maar ook toen zaten ze te zeuren dat het allemaal veel te duur was, en dat ik het ook wel alleen zou kunnen.
Zoooo dan... Echt empathische ouders dus. Niet fijn ook!
Maar een psycholoog wordt over het algemeen gewoon vergoed hoor, kijk er je verzekeringsgegevens maar eens op na.
Iets heel anders: as 87 ook je geboortejaar is, wordt het dan geen tijd om een plek voor jezelf te gaan zoeken?
[...]
Ik ben bang dat ik hier op moet antwoorden: mijn ouders.
Zij vinden het allemaal maar onzin, en ik stel me aan. Dat is eigenlijk ook zo, want het probleem zit tussen mijn oren. 2 jaar geleden ging het zo slecht me me, dat ik wel in therapie moest. Maar ook toen zaten ze te zeuren dat het allemaal veel te duur was, en dat ik het ook wel alleen zou kunnen.
Zoooo dan... Echt empathische ouders dus. Niet fijn ook!
Maar een psycholoog wordt over het algemeen gewoon vergoed hoor, kijk er je verzekeringsgegevens maar eens op na.
Iets heel anders: as 87 ook je geboortejaar is, wordt het dan geen tijd om een plek voor jezelf te gaan zoeken?
maandag 23 februari 2009 om 12:17
quote:Tientje79 schreef op 23 februari 2009 @ 12:14:
[...]
Zoooo dan... Echt empathische ouders dus. Niet fijn ook!
Maar een psycholoog wordt over het algemeen gewoon vergoed hoor, kijk er je verzekeringsgegevens maar eens op na.
Iets heel anders: as 87 ook je geboortejaar is, wordt het dan geen tijd om een plek voor jezelf te gaan zoeken?
Het wordt inderdaad vergoed, maar tot een bepaald aantal afspraken.
Ik ga over 4 maanden uit huis. Moet nog even mijn studie hier afmaken, en dan verhuis ik naar het Noorden van het land. (richting vriendlief)
[...]
Zoooo dan... Echt empathische ouders dus. Niet fijn ook!
Maar een psycholoog wordt over het algemeen gewoon vergoed hoor, kijk er je verzekeringsgegevens maar eens op na.
Iets heel anders: as 87 ook je geboortejaar is, wordt het dan geen tijd om een plek voor jezelf te gaan zoeken?
Het wordt inderdaad vergoed, maar tot een bepaald aantal afspraken.
Ik ga over 4 maanden uit huis. Moet nog even mijn studie hier afmaken, en dan verhuis ik naar het Noorden van het land. (richting vriendlief)
maandag 23 februari 2009 om 12:30
quote:Frederieke87 schreef op 23 februari 2009 @ 12:17:
[...]
Het wordt inderdaad vergoed, maar tot een bepaald aantal afspraken.
Ik ga over 4 maanden uit huis. Moet nog even mijn studie hier afmaken, en dan verhuis ik naar het Noorden van het land. (richting vriendlief)Maar zou je dan niet gewoon beginnen met een aantal afspraken? Wie weet heb je er echt maar een paar nodig voor je weer 'back on track' bent... En als je er nu aan begint, kun je straks bij je vriend ook met een schone lei beginnen en zo voorkom je dat je meer op hem hoeft te leunen dan strikt wenselijk en noodzakelijk is.
[...]
Het wordt inderdaad vergoed, maar tot een bepaald aantal afspraken.
Ik ga over 4 maanden uit huis. Moet nog even mijn studie hier afmaken, en dan verhuis ik naar het Noorden van het land. (richting vriendlief)Maar zou je dan niet gewoon beginnen met een aantal afspraken? Wie weet heb je er echt maar een paar nodig voor je weer 'back on track' bent... En als je er nu aan begint, kun je straks bij je vriend ook met een schone lei beginnen en zo voorkom je dat je meer op hem hoeft te leunen dan strikt wenselijk en noodzakelijk is.
maandag 23 februari 2009 om 12:34
Frederieke, je bent zo te lezen nog erg bezig met wat je ouders er van denken. Als je zo oud bent als ik (ben van 77) dan weet je wel beter.
Die mensen hebben de wijsheid niet in pacht.
Zoek dan eens uit wat het kost, een psycholoog. Bel met je verzekeraar en vraag het.
Zo veel mensen die ik ken inclusief ikzelf zijn wel eens een tijd bij een psycholoog in behandeling geweest.
Zoek iemand met wie het klikt, en probeer uit te zoeken waar je onrust en bijna paniek vandaan komt.
Ik herken het hoor. Ik heb zelf ook altijd last van die 'onrust'. Zeker als ik stressie ben. Dan eet ik niet meer van tevoren, omdat ik bang ben dat ik niet goed word ergens.
Uit eten is ook lastig, al gaat dat wel als ik zelf op de fiets ben (en dus kan 'vluchten').
Als het te erg wordt vermijd ik ook dingen, zoals afspraken, en ben ook wel eens te laat op werk erdoor.
Het komt in periodes, en na jaren er geen (erge) last van gehad te hebben is het nu weer een beetje terug.
Daarom ben ik ook naar een psycholoog gegaan.
Want ja, het zit tussen je oren. Maar, je stelt je niet aan. Neem jezelf serieus en probeer het heft in eigen handen te nemen door een oplossing te zoeken.
En probeer toch dapper te zijn. Dingen vermijden maakt dat je steeds minder durft.
Succes!
Die mensen hebben de wijsheid niet in pacht.
Zoek dan eens uit wat het kost, een psycholoog. Bel met je verzekeraar en vraag het.
Zo veel mensen die ik ken inclusief ikzelf zijn wel eens een tijd bij een psycholoog in behandeling geweest.
Zoek iemand met wie het klikt, en probeer uit te zoeken waar je onrust en bijna paniek vandaan komt.
Ik herken het hoor. Ik heb zelf ook altijd last van die 'onrust'. Zeker als ik stressie ben. Dan eet ik niet meer van tevoren, omdat ik bang ben dat ik niet goed word ergens.
Uit eten is ook lastig, al gaat dat wel als ik zelf op de fiets ben (en dus kan 'vluchten').
Als het te erg wordt vermijd ik ook dingen, zoals afspraken, en ben ook wel eens te laat op werk erdoor.
Het komt in periodes, en na jaren er geen (erge) last van gehad te hebben is het nu weer een beetje terug.
Daarom ben ik ook naar een psycholoog gegaan.
Want ja, het zit tussen je oren. Maar, je stelt je niet aan. Neem jezelf serieus en probeer het heft in eigen handen te nemen door een oplossing te zoeken.
En probeer toch dapper te zijn. Dingen vermijden maakt dat je steeds minder durft.
Succes!
maandag 23 februari 2009 om 12:44
Komt je angst om de controle te verliezen toevallig ook voort uit de relatie met je ouders?
Ik verbaas me wel over de opstelling van je ouders maar wellicht is dat ook wel weer te verklaren vanuit hun eigen opvoeding. Psychologen worden overigens vaak vergoed en coaches soms ook. Informeer daarvoor gewoon eens bij je zorgverzekeraar.
Ik verbaas me wel over de opstelling van je ouders maar wellicht is dat ook wel weer te verklaren vanuit hun eigen opvoeding. Psychologen worden overigens vaak vergoed en coaches soms ook. Informeer daarvoor gewoon eens bij je zorgverzekeraar.
maandag 23 februari 2009 om 13:34
Die angst komt volgens mij wel voort uit de relatie met mijn ouders. Mijn moeder is een controlefreak. In huis mag geen stofje te bekennen zijn, alles moet op tijd dus er wordt altijd gehaast. En ze moet altijd alles checken en overal mee bemoeien. Mijn vader is nuchterder en relaxer gelukkig.
Ik moet nu -onverwacht- naar mijn oma, het gaat niet goed met haar. Dus ik zal even niet reageren.
Ik moet nu -onverwacht- naar mijn oma, het gaat niet goed met haar. Dus ik zal even niet reageren.
maandag 23 februari 2009 om 17:59
Hulp zoeken. Het gaat om jou. Niet om wat je ouders denken of vinden. Wie weet is het zo dat je er met een paar gesprekken weer door bent en weer weet hoe het op te pakken en dat het weer goed gaat. Geweldig resultaat dan toch!!! (of niet?)
En als je wat meer sessies weer nodig hebt. Dat ben je wel waard hoor. Tuurlijk zit het tussen je oren. Alles zit tussen je oren. Maar ja dat betekent niet dat je het dan niet kan aanpakken en maar moet negeren. Juist goed dat je er (weer) aan wilt werken.
Wie weet komt het wel doordat je binnenkort het huis uit gaat en een nieuwe spannende en leuke fase begint met vriendlief samen.
En als je wat meer sessies weer nodig hebt. Dat ben je wel waard hoor. Tuurlijk zit het tussen je oren. Alles zit tussen je oren. Maar ja dat betekent niet dat je het dan niet kan aanpakken en maar moet negeren. Juist goed dat je er (weer) aan wilt werken.
Wie weet komt het wel doordat je binnenkort het huis uit gaat en een nieuwe spannende en leuke fase begint met vriendlief samen.
dinsdag 24 februari 2009 om 11:13
dinsdag 24 februari 2009 om 12:38
Beste Frederiek,
Waarom ging het op wintersport wel goed?
Ik heb het idee dat het zowiezo beter met je zal gaan als je je eigen verantwoordelijkheden hebt/bij je ouders weggaat. Ik vraag me af of het goed is dat je meteen gaat samenwonen. Misschien is het noodzakelijk voor je eigen vertrouwen en zelfstandigheid dat je op jezelf gaat wonen, zodat je leert en voelt dat je de wereld ook in je eentje aankan. Anders blijf je met het idee zitten dat je iemand nodig hebt om het te redden, terwijl dat waarschijnlijk niet zo is!
En misschien heb je een algemene angststoornis en zou je iets kunnen slikken om geen last te hebben van onverklaarbare angsten in "gewone" situaties. Maar dat moet je psycholoog maar uitmaken!
Succes meid.
Waarom ging het op wintersport wel goed?
Ik heb het idee dat het zowiezo beter met je zal gaan als je je eigen verantwoordelijkheden hebt/bij je ouders weggaat. Ik vraag me af of het goed is dat je meteen gaat samenwonen. Misschien is het noodzakelijk voor je eigen vertrouwen en zelfstandigheid dat je op jezelf gaat wonen, zodat je leert en voelt dat je de wereld ook in je eentje aankan. Anders blijf je met het idee zitten dat je iemand nodig hebt om het te redden, terwijl dat waarschijnlijk niet zo is!
En misschien heb je een algemene angststoornis en zou je iets kunnen slikken om geen last te hebben van onverklaarbare angsten in "gewone" situaties. Maar dat moet je psycholoog maar uitmaken!
Succes meid.
dinsdag 24 februari 2009 om 13:22
@ extrahalo, ik zit op een superklein schooltje, ze hebben hier geen eens een vertrouwenspersoon, dus dat gaat helaas niet lukken. Maar bedankt voor de tip!
@ Juffrouwjannie, ik ga nog niet samenwonen, alleen in dezelfde stad (nu is het ruim 3 uur reizen). Het klopt dat het beter gaat als ik een tijdje niet bij mijn ouders ben. Maar voor de komende 4 maanden zal ik toch een oplossing moeten vinden.
@ Juffrouwjannie, ik ga nog niet samenwonen, alleen in dezelfde stad (nu is het ruim 3 uur reizen). Het klopt dat het beter gaat als ik een tijdje niet bij mijn ouders ben. Maar voor de komende 4 maanden zal ik toch een oplossing moeten vinden.
