Onrustig / gespannen

Hoi allemaal,

Ik vind het nogal lastig om te praten over hoe ik mij voel, maar het voelt hier veilig dus wil ik toch graag mijn verhaal doen. Ik voel me de afgelopen tijd heel erg onrustig, bijna overspannen. Dit heb ik met vlagen sinds een paar jaar, het komt voor een paar weken en dan verdwijnt het weer. Ik vind het alleen lastig wanneer ik iets overspannen kan noemen.. Ik slaap moeilijk (doe ik altijd al), ik word veel wakker en schiet dan meteen in paniek.
Overdag gaat het allemaal wel als ik bezig ben met werk oid, maar in de avond wanneer het even rustig is slaat de paniek toe. Ik ben op het moment niet blij met waar ik sta in het leven. Hierin een verandering aanbrengen gaat niet zo makkelijk als ik dacht. Niet blij met mijn werk, geen relatie meer. Hierdoor maak ik verkeerde keuzes voor tijdelijk genot. Ik weet dat het slecht is. Mijn lichaam is heel onrustig 's avonds. Ik probeer te sporten etc. maar de onrust verdwijnt niet. Paniek heb ik over: ik wil ergens anders werken, gaat dat ooit nog lukken? Krijg ik ooit nog een relatie waarin ik gelukkig ben? Etc. Ik merk ook dat ik afgelopen tijd minder afkrijg op werk, ik kan me er niet toe zetten. Of ik ben er juist nog de hele avond mee bezig. Uiteindelijk zal het wel goedkomen, maar ik zit er nu heel erg mee en word er soms angstig van. Er zal vast wel iets onderliggends zijn, maar ik weet niet goed waar ik moet beginnen met zoeken.. Hebben jullie tips/ervaring? Ik dacht aan mindfullness cursussen?
Ik zie een psycholoog, maar niet zo vaak. Ik twijfel ook of ik niet moet switchen, omdat de insteek bij deze psycholoog en waarom ik daar begon met iets anders te maken had. Hierdoor lijken de gesprekken hier steeds meer afgerond te zijn.. Deze psycholoog heb ik overigens niet via de huisarts gekregen, maar zelf gevonden.
Ik praat hier eigenlijk niet met vrienden/familie over omdat ik het moeilijk vind om over dit soort onderwerpen te praten wanneer het over mijzelf gaat.
Ik vind het dus moeilijk om toe te geven aan deze klachten, vind al snel dat ik me aanstel. Terwijl ik dat bij anderen helemaal niet vind. Zijn dit klachten waarmee je naar de huisarts kan gaan? Ik weet het allemaal even niet meer..

Liefs

Bulbul schreef: ↑

21-04-2020 10:55

Wat bedoel je met "verkeerde keuzes voor tijdelijk genot"?

Ik weet bijvoorbeeld dat ik heel graag een relatie wil, huisje boompje beestje. In plaats daarvan zoek ik contacten waarmee ik het tijdelijk leuk heb, maar weet dat zij niet op zoek zijn naar een relatie. Ik blijf mezelf voorhouden dat ik dat ook graag wil en het leuk heb. Dat heb ik ook, maar dat is uiteindelijk niet waar ik op zoek ben. Ik merk dat het achteraf erg aan me knaagt. Of een tijd geleden weer contact zoeken met mijn ex, het is leuk maar niet slim en niet voor op langere termijn.
Ik word een beetje moe van mezelf door telkens 'extern' dingen te zoeken die mij tijdelijk blij maken. Terwijl ik even aan mezelf moet werken en op mezelf moet focussen. Dat weet ik ook, alleen ik weet gewoon even niet meer hoe en vind dit ook zo lastig. Ik kan dit advies altijd heel goed aan anderen geven, maar het lukt op 1 of andere manier niet bij mezelf waardoor ik al snel toegeef aan verkeerde keuzes.

HerleenM schreef: ↑

21-04-2020 10:55

Ja hiermee kan je naar de huisarts.

Dankjewel, ik merk dat ik het lastig vind om de telefoon te pakken en de huisarts hierover te bellen. Een hoge drempel waar ik mezelf even over moet pushen..Herkent iemand deze angst om daadwerkelijk de huisarts hierover te bellen? Zo ja, hoe hebben jullie dat uiteindelijk overwonnen?
Ik merk ook dat ik het snel loslaat als ik me na een paar dagen weer wat beter voel, terwijl het na een tijdje weer terugkomt. Maar dat ik dat vaak ook als reden gebruik om er niet over te praten/hulp te zoeken.

HerleenM schreef: ↑

21-04-2020 11:16

Ik ga ook niet graag naar mijn huisarts toe. Dr is eens een uhm.....akkefietje geweest tussen mij en mijn huisarts en sindsdien ga ik niet meer graag naar de beste man toe.

Oei! Ik ken mijn huisarts gewoon niet echt omdat ik haar maar 1 keer heb gezien. Maar dat mag natuurlijk geen reden zijn om geen hulp te zoeken.

Verbinder schreef: ↑

21-04-2020 11:29

Ik zou er mee naar een huisarts gaan en doorverwijzing vragen voor een psycholoog, andere dan je nu hebt.
Ik denk dat Mindfullness niet zoveel kan helpen op dit moment omdat je bijv ook geen verlichting merkt als je sport.
Dat betekent dat je dus niet kan loslaten van je problemen en dat zou dan ook niet lukken met Mindfullness.
Je hebt wat begeleiding van buitenaf nodig.

Dankjewel! Daar had ik nog niet zo naar gekeken. Sport geeft ook weer tijdelijk rust, dat is uiteindelijk niet wat ik zoek. Ik moet ook zeggen dat ik het moeilijk vind onder woorden te brengen wat er in mij omgaat. De enige die ik wel van deze klachten heb verteld is mijn ex, hij kon er niet zo goed mee omgaan omdat hij vond dat ik niet echt kon uitleggen wát er dan speelt en dat ik op deze manier niet geholpen kan worden. Ik kan alleen aangeven wat ik voel en hoe het precies komt en waarom ik me zo voel, dat gedeelte vind ik heel lastig uit te leggen.
Ik ben bang dat ik hier tegen aan ga lopen als ik naar de huisarts ga en moet vertellen waarom ik daar ben. Vinden jullie het in mijn topic wel goed uitgelegd? Misschien dat ik het moet opschrijven oid.

Bulbul schreef: ↑

21-04-2020 11:34

Het is geen schande om aan jezelf te werken, om te erkennen dat je een probleem hebt waar je vanaf wilt. Dat getuigt juist van kracht. Er zijn heel veel hulpmiddelen en handvatten, maar de eerste stap is erkennen dat je het anders wilt. En dat doe je al. Wat kan er "beschamend" zijn aan het inzicht dat je graag een beter mens wilt worden?

Lief, dankjewel. Ik kom uit een cultuur waar hulp zoeken niet echt gedaan wordt, waardoor ik er thuis ook niet goed over kan praten. Gelukkig is onze generatie hier wel wat anders in. Maar ik merk omdat er thuis zo weinig over gevoelens gepraat werd, dat ik daar nu ook tegenaan loop. Dat krijg ik ook terug van mensen om mij heen. Over bepaalde dingen kan ik het wel hebben, maar het gevoel waar ik nu mee zit vind ik toch net te lastig om te delen met mensen om mij heen. Terwijl ik eigenlijk wel graag wil dat zij ook weten hoe ik mij voel.

tanteslankie schreef: ↑

21-04-2020 11:47

Ik herken het. Ben twee jaar geleden naar mijn HA gegaan en kreeg een paar afspraken met de praktijkondersteuner elke huisartsenpraktijk heeft. Hij of zij kijkt en luistert naar je en bepaalt samen met jou wat voor jou helpt. Gesprekken met haar of hem of doorsturen naar andere hulp. Ik werd doorgestuurd naar een psycholoog en samen kijken we wat helpt.

Deze mensen zijn er voor jou, hebben hier voor geleerd en kunnen je helpen. Ik voel geen schaamte of wat dan ook, soms lukt het je gewoon niet zelf in het leven bepaalde dingen aan te pakken. En dan is hulp van buitenaf, iemand die je niet kent, objectief is en die weten en snappen wat er aan de hand is en wat je nodig hebt om vooruit te komen. Ik praat er ook niet over met naasten. Zij staan te dichtbij en hebben niet de kennis om echt te helpen en vinden het lastig en verdrietig.

Succes!

Dankjewel voor je berichtje, ik hoop dat jij je inmiddels wat beter voelt. Wat gaf voor jou de doorslag om uiteindelijk over de drempel heen te gaan. En voelde je je gehoord door de praktijkondersteuner?
Ja, zij kunnen inderdaad niet veel doen. Maar had jij ze wel op de hoogte gesteld zodat ze weten wat er speelt? Ik merk dat ik minder toenadering zoek naar vrienden toe omdat ik hiermee zit en lijkt alsof ik wat verborgen hou..

Theamuts schreef: ↑

21-04-2020 12:29

Hoe oud ben je, kan het de overgang zijn?

Ik ben 26.