Psyche
alle pijlers
Onwerkelijk en oneerlijk
dinsdag 27 april 2021 om 09:16
Onlangs onverwacht iemand verloren, piepjong en in de bloei van haar leven. We zijn samen opgegroeid, zagen elkaar ook regelmatig.
Ik weet dat het zo is, maar het voelt zo onwerkelijk. Alsof het niet waar is. Ik denk ook telkens dat ik haar zie lopen. Ik ben bang voor het moment dat het echt binnenkomt. Iedere ochtend lijkt het alsof ik wakker word in een droom (nachtmerrie).
Ik voel me zo schuldig ook. Ga werken, sporten, deze week een terras gereserveerd met mijn vriend. Alsof er niks aan de hand is. En telkens denk ik: ik wel, zij niet. En dat schuldgevoel breekt me behoorlijk op. Maar ik kan ook moeilijk de hele dag in bed gaan liggen.
Ik ben ook zo boos. Op wie weet ik niet. Maar het is zo oneerlijk. Dat ik het recht heb om misschien wel oud te mogen sterven en dat zij de 30 niet heeft mogen halen. Iemand zei: je gaat wanneer het je tijd is. Maar hoe kan dit iemands tijd zijn?
Ik ben bang voor de toekomst. Voor het moment dat het besef echt binnenkomt en het gemis groter wordt. De gedachte aan haar naaste familie vind ik ook niet te verteren. Wat een verdriet.
Ik ben bang, bang voor hoe het allemaal verder moet...
Ik weet dat het zo is, maar het voelt zo onwerkelijk. Alsof het niet waar is. Ik denk ook telkens dat ik haar zie lopen. Ik ben bang voor het moment dat het echt binnenkomt. Iedere ochtend lijkt het alsof ik wakker word in een droom (nachtmerrie).
Ik voel me zo schuldig ook. Ga werken, sporten, deze week een terras gereserveerd met mijn vriend. Alsof er niks aan de hand is. En telkens denk ik: ik wel, zij niet. En dat schuldgevoel breekt me behoorlijk op. Maar ik kan ook moeilijk de hele dag in bed gaan liggen.
Ik ben ook zo boos. Op wie weet ik niet. Maar het is zo oneerlijk. Dat ik het recht heb om misschien wel oud te mogen sterven en dat zij de 30 niet heeft mogen halen. Iemand zei: je gaat wanneer het je tijd is. Maar hoe kan dit iemands tijd zijn?
Ik ben bang voor de toekomst. Voor het moment dat het besef echt binnenkomt en het gemis groter wordt. De gedachte aan haar naaste familie vind ik ook niet te verteren. Wat een verdriet.
Ik ben bang, bang voor hoe het allemaal verder moet...
dinsdag 27 april 2021 om 09:25
Allereerst gecondoleerd.
Wat jij beschrijft is herkenbaar bij het overlijden van een naaste.
Uitsoraken als gaan wanneer het je tijd is of dat get bij het leven hoort...allemaal waar maar zit je nu niet op te wachten.
Het zal een keer binnenkomen...dat besef en ik hoop dat je fijne mensen om je heen hebt die je kunnen steunen en vice versa.
Wat jij beschrijft is herkenbaar bij het overlijden van een naaste.
Uitsoraken als gaan wanneer het je tijd is of dat get bij het leven hoort...allemaal waar maar zit je nu niet op te wachten.
Het zal een keer binnenkomen...dat besef en ik hoop dat je fijne mensen om je heen hebt die je kunnen steunen en vice versa.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
dinsdag 27 april 2021 om 09:26
Dat je denkt dat je haar ziet is heel normaal, dat had ik ook telkens toen een goede vriendin (jong) overleed. En de andere gevoelens zijn ook normaal en begrijpelijk. Mensen willen altijd dingen begrijpen, er een logisch verhaal van maken. Maar als iemand jong overlijdt is er geen logica, niets te begrijpen. En dat maakt het heel moeilijk.
Dit is een rottijd met veel nare emoties. Daar moet je doorheen en dat kan alleen dag voor dag. Kijk welke gevoelens zich aandienen en ga er zo goed mogelijk mee om. Stapje voor stapje. Dat is het enige en het beste wat je kunt doen.
Als je merkt dat het schuldgevoel je echt in de weg gaat zitten in je leven of het verdriet te groot is, kun je altijd kijken of je rouwbegeleiding kunt krijgen. Voor nu, wees lief en aardig tegen jezelf en tegen de andere mensen die haar nu moeten missen.
Sterkte!
Dit is een rottijd met veel nare emoties. Daar moet je doorheen en dat kan alleen dag voor dag. Kijk welke gevoelens zich aandienen en ga er zo goed mogelijk mee om. Stapje voor stapje. Dat is het enige en het beste wat je kunt doen.
Als je merkt dat het schuldgevoel je echt in de weg gaat zitten in je leven of het verdriet te groot is, kun je altijd kijken of je rouwbegeleiding kunt krijgen. Voor nu, wees lief en aardig tegen jezelf en tegen de andere mensen die haar nu moeten missen.
Sterkte!
dinsdag 27 april 2021 om 09:33
https://youtu.be/lb9jN4-s_1w
Kijk eens naar de Universiteit van Vlaanderen met Manu Keirse over rouwverwerking. Titel ‘bestaat er een medicijn tegen verdriet?’ Hij is een psycholoog die rouwverwerking bestudeert en hele zinnige dingen zegt.
dinsdag 27 april 2021 om 10:10
Gecondoleerd met je verlies.
Het hoeft niet zo te zijn dat het besef nog binnen moet komen en het gemis groter wordt, want je bént je er al heel bewust van en er veel mee bezig. Rouwen kent zoveel facetten. Het loopt allemaal door elkaar, de boosheid om het onrecht, de pijn van het missen, het verdriet, het schuldig voelen, het gevoel dat het niet echt kan zijn en dan alle herinneringen die daar soms volslagen onverwacht ineens in opkomen en al die gevoelens weer versterken.
Veel sterkte gewenst.
Het hoeft niet zo te zijn dat het besef nog binnen moet komen en het gemis groter wordt, want je bént je er al heel bewust van en er veel mee bezig. Rouwen kent zoveel facetten. Het loopt allemaal door elkaar, de boosheid om het onrecht, de pijn van het missen, het verdriet, het schuldig voelen, het gevoel dat het niet echt kan zijn en dan alle herinneringen die daar soms volslagen onverwacht ineens in opkomen en al die gevoelens weer versterken.
Veel sterkte gewenst.
dinsdag 27 april 2021 om 10:36
Wat verdrietig, Charlotte 
Mensen zeggen rare dingen om met moeilijke zaken om te gaan. Probeer het te zien als een onhandige manier waarop ze jou, maar vooral zichzelf proberen te troosten. Voor hun werkt het blijkbaar om zichzelf, zoals in jouw voorbeeld, wijs te maken dat je gaat wanneer het je tijd is. Alsof het zo moet zijn. Voor anderen is zo'n opmerking vooral pijnlijk omdat het duidelijk maakt dat ze niet worden begrepen - terwijl je dat begrip juist zo nodig hebt als je zulke moeilijke dingen meemaakt.
Heel veel sterkte!
Mensen zeggen rare dingen om met moeilijke zaken om te gaan. Probeer het te zien als een onhandige manier waarop ze jou, maar vooral zichzelf proberen te troosten. Voor hun werkt het blijkbaar om zichzelf, zoals in jouw voorbeeld, wijs te maken dat je gaat wanneer het je tijd is. Alsof het zo moet zijn. Voor anderen is zo'n opmerking vooral pijnlijk omdat het duidelijk maakt dat ze niet worden begrepen - terwijl je dat begrip juist zo nodig hebt als je zulke moeilijke dingen meemaakt.
Heel veel sterkte!
dinsdag 27 april 2021 om 12:17
Allereerst, gecondoleerd met je vriendin!
Helaas bestaat er geen handleiding voor rouw, net als bij liefdesverdriet. Het is erg persoonlijk en iedereen rouwt op zijn/haar eigen manier en duurt zo lang het duurt. Dat mensen rare of kwetsende dingen zeggen hoor er helaas een beetje bij, want wat valt er überhaupt te zeggen als iemand zo jong komt te overlijden.
Het is goed om je verdriet toe te laten, maar vergeet daarnaast vooral niet te genieten van het leven!
Sterkte!
Helaas bestaat er geen handleiding voor rouw, net als bij liefdesverdriet. Het is erg persoonlijk en iedereen rouwt op zijn/haar eigen manier en duurt zo lang het duurt. Dat mensen rare of kwetsende dingen zeggen hoor er helaas een beetje bij, want wat valt er überhaupt te zeggen als iemand zo jong komt te overlijden.
Het is goed om je verdriet toe te laten, maar vergeet daarnaast vooral niet te genieten van het leven!
Sterkte!
dinsdag 27 april 2021 om 12:42
dinsdag 27 april 2021 om 13:58
Zo’n opmerking als dat je gaat als het je tijd is, vind ik ook een vreselijke kutopmerking. Ik kan daar ook heel kwaad om worden.
Verder herkenbaar wat je zegt TO. Het schuldgevoel en de boosheid. Bij mij begon dat al toen ik hoorde dat betreffende vriend nog maar een paar maanden te leven had. Rouw is een raar beest. En bedenk: je doet het nooit goed of fout. Mijn ervaring is dat het heel erg in golven komt. Soms ebt het wat weg, om vervolgens weer compleet over je heen te spoelen. Soms door externe triggers, soms ‘gewoon’ door gedachten. De eerste keer dat ik een bepaald nummer wat op de uitvaart was gedraaid weer hoorde, zat ik in de auto. Ik heb de auto aan de kant moeten zetten omdat ik zó hard moest huilen. En dit was maanden na de uitvaart.
Het heeft vooral tijd nodig. En eens met een bovenstaande opmerking: vergeet niet te leven. Dat hoort er ook bij namelijk.
Verder herkenbaar wat je zegt TO. Het schuldgevoel en de boosheid. Bij mij begon dat al toen ik hoorde dat betreffende vriend nog maar een paar maanden te leven had. Rouw is een raar beest. En bedenk: je doet het nooit goed of fout. Mijn ervaring is dat het heel erg in golven komt. Soms ebt het wat weg, om vervolgens weer compleet over je heen te spoelen. Soms door externe triggers, soms ‘gewoon’ door gedachten. De eerste keer dat ik een bepaald nummer wat op de uitvaart was gedraaid weer hoorde, zat ik in de auto. Ik heb de auto aan de kant moeten zetten omdat ik zó hard moest huilen. En dit was maanden na de uitvaart.
Het heeft vooral tijd nodig. En eens met een bovenstaande opmerking: vergeet niet te leven. Dat hoort er ook bij namelijk.
dinsdag 27 april 2021 om 15:06
Ja, vooral muziek doet mij vaak herinneren. Ik wist haar muziekkeuze al voordat zij euthanasie pleegde en had de nummers meteen gedownload, zodat ze op de dag vd begrafenis niet zo hard zouden binnenkomen.
Nu, 7 jaar na haar overlijden, draai ik ze regelmatig bewust, de ene keer met een traan maar soms ook met een lach!
Nu, 7 jaar na haar overlijden, draai ik ze regelmatig bewust, de ene keer met een traan maar soms ook met een lach!
