Psyche
alle pijlers
Onzeker en verlegen
donderdag 3 september 2009 om 02:04
Ik zit met een probleem.
Vroeger was ik een heel verlegen kind. Echt extreem. Langzamerhand is dat beter geworden. Ik heb destijds via school een paar assertiviteitstrainingen gevolgd en ben later via een vereniging ook een cursus gaan volgen. Ook vanwege het volwassen worden is dat minder geworden, heb ik het idee.
Feit is dat ik nu niet meer echt verlegen ben. Natuurlijk zijn er situaties waarin ik me ongemakkelijk voel en waarin ik dichtklap of een rode kop krijg maar over het algemeen vind ik dat ik goed functioneer.
Nu is het zo dat mijn partner een aantal vriendengroepen heeft. 1 van die groepen ken ik niet zo goed omdat hij er zelf ook maar sporadisch contact mee heeft. De laatste tijd begint dit echter aan te trekken. Ik heb die mensen in totaal 2 of 3 keer ontmoet. Ik kom daar een groep binnen die elkaar heel goed kent. Ik klap dan dicht. Ik ken ze niet en zij kennen elkaar wel heel goed, kortom: ze kletsen druk en hebben vanalles te vragen en te vertellen. Ik voel me op zo'n moment echt zo een ongelooflijke doos. Ik kan dan gewoon écht niets bedenken wat ik kan vragen zonder dat ik denk dat ik raar over ga komen. Echt zo jammer vind ik dit. De laatste keer heb ik bijna de hele avond niets gezegd. Daarna voel ik me nog rotter omdat ik denk dat ze me nu vast geen kans meer willen geven en dat ze mij een gek wijf vinden. Ik weet wel dat zoiets tijd nodig heeft maar ik baal gewoon dat ik in al die jaren zo'n vooruitgang heb geboekt en dan komt er zo'n soort situatie en dan gaat alles mis. Ik sta absoluut open voor nieuwe contacten maar op 1 of andere manier blokkeert het gewoon omdat zij elkaar wel goed kennen en ik de enige ben die de rest niet kent.
Ik baal ervan en ook dat ik zo denk want ik ben al lang en breed volwassen en toch houd ik last van dit soort gedachten (ze zullen me nu vast een doos vinden enz.)
Is er misschien iemand die tips heeft?
Groetjes
Vroeger was ik een heel verlegen kind. Echt extreem. Langzamerhand is dat beter geworden. Ik heb destijds via school een paar assertiviteitstrainingen gevolgd en ben later via een vereniging ook een cursus gaan volgen. Ook vanwege het volwassen worden is dat minder geworden, heb ik het idee.
Feit is dat ik nu niet meer echt verlegen ben. Natuurlijk zijn er situaties waarin ik me ongemakkelijk voel en waarin ik dichtklap of een rode kop krijg maar over het algemeen vind ik dat ik goed functioneer.
Nu is het zo dat mijn partner een aantal vriendengroepen heeft. 1 van die groepen ken ik niet zo goed omdat hij er zelf ook maar sporadisch contact mee heeft. De laatste tijd begint dit echter aan te trekken. Ik heb die mensen in totaal 2 of 3 keer ontmoet. Ik kom daar een groep binnen die elkaar heel goed kent. Ik klap dan dicht. Ik ken ze niet en zij kennen elkaar wel heel goed, kortom: ze kletsen druk en hebben vanalles te vragen en te vertellen. Ik voel me op zo'n moment echt zo een ongelooflijke doos. Ik kan dan gewoon écht niets bedenken wat ik kan vragen zonder dat ik denk dat ik raar over ga komen. Echt zo jammer vind ik dit. De laatste keer heb ik bijna de hele avond niets gezegd. Daarna voel ik me nog rotter omdat ik denk dat ze me nu vast geen kans meer willen geven en dat ze mij een gek wijf vinden. Ik weet wel dat zoiets tijd nodig heeft maar ik baal gewoon dat ik in al die jaren zo'n vooruitgang heb geboekt en dan komt er zo'n soort situatie en dan gaat alles mis. Ik sta absoluut open voor nieuwe contacten maar op 1 of andere manier blokkeert het gewoon omdat zij elkaar wel goed kennen en ik de enige ben die de rest niet kent.
Ik baal ervan en ook dat ik zo denk want ik ben al lang en breed volwassen en toch houd ik last van dit soort gedachten (ze zullen me nu vast een doos vinden enz.)
Is er misschien iemand die tips heeft?
Groetjes
donderdag 3 september 2009 om 02:42
Geen tips maar wel heel herkenbaar..
Ik zeg ook bijna niets op plaatsen waar ik weinig mensen ken. Jarenlang heb ik dat soort situaties gemeden, maar afgelopen jaar werd ik er toch weer mee geconfronteerd op een familie-feestje van iemand die ik van vroeger kende. De hele avond heb ik van die hele familie moeten aanhoren dat ik zo stil was. Wat een verschrikkelijk gevoel heb ik daaraan over gehouden.
Ik ga dus weer automatisch dat soort dingen mijden, wetend dat dat in ieder geval niet de oplossing is.
Ik hoop voor je dat er nog goede reacties komen.
Ik zeg ook bijna niets op plaatsen waar ik weinig mensen ken. Jarenlang heb ik dat soort situaties gemeden, maar afgelopen jaar werd ik er toch weer mee geconfronteerd op een familie-feestje van iemand die ik van vroeger kende. De hele avond heb ik van die hele familie moeten aanhoren dat ik zo stil was. Wat een verschrikkelijk gevoel heb ik daaraan over gehouden.
Ik ga dus weer automatisch dat soort dingen mijden, wetend dat dat in ieder geval niet de oplossing is.
Ik hoop voor je dat er nog goede reacties komen.
donderdag 3 september 2009 om 03:26
Je zit vol met vooroordelen:
1. ze geven je geen kans meer
2. ze vinden je een gek wijf
3. het is allemaal misgegaan
4. ze vinden me een doos
Waarschijnlijk denken ze:
1. Goh, leuke vriendin heeft hij
2. ze zegt niet veel
3. leuk dat ze er ook bij is
4. zou het ook eng vinden, zo tussen allemaal mensen die ik niet goed ken
5. Volgende keer zal ik eens een praatje met haar maken
Verreweg de meeste mensen zijn namelijk gewoon aardige, lieve mensen.
En ook: de meeste mensen zijn vooral met zichzelf bezig (wat ze zeggen, hoe ze overkomen, net als jij dus) en letten helemaal niet op een ander.
1. ze geven je geen kans meer
2. ze vinden je een gek wijf
3. het is allemaal misgegaan
4. ze vinden me een doos
Waarschijnlijk denken ze:
1. Goh, leuke vriendin heeft hij
2. ze zegt niet veel
3. leuk dat ze er ook bij is
4. zou het ook eng vinden, zo tussen allemaal mensen die ik niet goed ken
5. Volgende keer zal ik eens een praatje met haar maken
Verreweg de meeste mensen zijn namelijk gewoon aardige, lieve mensen.
En ook: de meeste mensen zijn vooral met zichzelf bezig (wat ze zeggen, hoe ze overkomen, net als jij dus) en letten helemaal niet op een ander.
donderdag 3 september 2009 om 07:05
Nou, als ik in een hele nieuwe groep mensen zou komen zou ik ook redelijk mn mond houden. Dan zou ik het niet meer dan sociaal vinden als zij MIJ aanspraken.
Jouw verhaal komt op mij over alsof jij er prima voor open staat maar niemand moeite heeft gedaan met jou een gesprek te beginnen. Dat vind ik nogal triest! Het is logisch dat jij weinig kan zeggen, je kent immers niemand! ZIJ zouden met jou een gesprek moeten aanknopen en je erbij moeten betrekken. Als ze dat niet doen, zijn ze niet erg sociaal en zou ik hen er op aankijken, niet jezelf!
Jouw verhaal komt op mij over alsof jij er prima voor open staat maar niemand moeite heeft gedaan met jou een gesprek te beginnen. Dat vind ik nogal triest! Het is logisch dat jij weinig kan zeggen, je kent immers niemand! ZIJ zouden met jou een gesprek moeten aanknopen en je erbij moeten betrekken. Als ze dat niet doen, zijn ze niet erg sociaal en zou ik hen er op aankijken, niet jezelf!
donderdag 3 september 2009 om 08:14
Ik vind het zelf nooit zo storend als er mensen in het gezelschap zijn die wat minder zeggen; je kunt immers niet allemaal tegelijk kletsen. En als je 'nieuw' in een groep komt die elkaar al kent, is het logisch dat je nog niet mee kunt kletsen. Oordeel dus niet zo negatief over jezelf, het is normaal!
Ik ben zelf van het type 'kijk even de kat uit de boom' als ik in nieuw gezelschap ben, en dan ben ik ook wat stiller. Om toch 'mee te doen' met het gesprek vraag ik dan meestal naar de achtergrond van de verhalen die worden verteld. Mensen vinden het vaak leuk om uit te leggen - ze helpen je immers; bovendien hoef je zelf niet veel te zeggen; en je laat je interesse blijken. Daarna wordt het dan vanzelf makkelijker om mee te praten.
En als je het gemakkelijker vindt om wat rustiger one-to-one te kletsen, help de gastvrouw en vraag haar van alles.
Het zijn misschien erg logische dingen, open deuren enzo... Maar mss heb je er iets aan.
Ik ben zelf van het type 'kijk even de kat uit de boom' als ik in nieuw gezelschap ben, en dan ben ik ook wat stiller. Om toch 'mee te doen' met het gesprek vraag ik dan meestal naar de achtergrond van de verhalen die worden verteld. Mensen vinden het vaak leuk om uit te leggen - ze helpen je immers; bovendien hoef je zelf niet veel te zeggen; en je laat je interesse blijken. Daarna wordt het dan vanzelf makkelijker om mee te praten.
En als je het gemakkelijker vindt om wat rustiger one-to-one te kletsen, help de gastvrouw en vraag haar van alles.
Het zijn misschien erg logische dingen, open deuren enzo... Maar mss heb je er iets aan.
donderdag 3 september 2009 om 08:37
quote:Brenda1981 schreef op 03 september 2009 @ 07:05:
Nou, als ik in een hele nieuwe groep mensen zou komen zou ik ook redelijk mn mond houden. Dan zou ik het niet meer dan sociaal vinden als zij MIJ aanspraken.
Jouw verhaal komt op mij over alsof jij er prima voor open staat maar niemand moeite heeft gedaan met jou een gesprek te beginnen. Dat vind ik nogal triest! Het is logisch dat jij weinig kan zeggen, je kent immers niemand! ZIJ zouden met jou een gesprek moeten aanknopen en je erbij moeten betrekken. Als ze dat niet doen, zijn ze niet erg sociaal en zou ik hen er op aankijken, niet jezelf!
Tja, ik ben het hier wel mee eens, maar het is weinig constructief om het de volgende keer beter te laten gaan. TO wil juist zélf iets doen om het anders te doen. Wat dat betreft heb je meer aan de opmerking van Kadushi denk ik.
Misschien ben je gewoon te streng voor jezelf? Je hoeft niet gelijk de hele avond de gangmaker te zijn! Misschien kun je de volgende keer proberen bij één of twee onderwerpen aan te haken/een opmerking te maken en er zo langzaam in te groeien.
Nou, als ik in een hele nieuwe groep mensen zou komen zou ik ook redelijk mn mond houden. Dan zou ik het niet meer dan sociaal vinden als zij MIJ aanspraken.
Jouw verhaal komt op mij over alsof jij er prima voor open staat maar niemand moeite heeft gedaan met jou een gesprek te beginnen. Dat vind ik nogal triest! Het is logisch dat jij weinig kan zeggen, je kent immers niemand! ZIJ zouden met jou een gesprek moeten aanknopen en je erbij moeten betrekken. Als ze dat niet doen, zijn ze niet erg sociaal en zou ik hen er op aankijken, niet jezelf!
Tja, ik ben het hier wel mee eens, maar het is weinig constructief om het de volgende keer beter te laten gaan. TO wil juist zélf iets doen om het anders te doen. Wat dat betreft heb je meer aan de opmerking van Kadushi denk ik.
Misschien ben je gewoon te streng voor jezelf? Je hoeft niet gelijk de hele avond de gangmaker te zijn! Misschien kun je de volgende keer proberen bij één of twee onderwerpen aan te haken/een opmerking te maken en er zo langzaam in te groeien.
donderdag 3 september 2009 om 09:32
quote:MissShy schreef op 03 september 2009 @ 02:04:
Is er misschien iemand die tips heeft?
Het wil wel eens helpen om er een opmerking over te maken. Mensen hebben in zo'n situatie vaak helemaal niet in de gaten dat er iemand is die niet mee kan babbelen, omdat ze enthousiast zijn elkaar weer te zien. Bijvoorbeeld: "Zal ik wat te drinken halen, jullie zullen wel een droge mond/bek (dit even afhankelijk van het gezelschap) van al dat praten/ jeuzelen "(idem) over voetbal/ studie/ Salou/ mountainbiken/ World of Warcraft/ beleggen/ zeilen/ paarden/ oliehandel/ Sensation White (of Black) undsoweiter."
Of draai het juist om en vraag wat er zo leuk is/was aan hetgeen de mensen daar bindt.
Of ga naar de keuken. In de keuken komt het altijd goed!
Is er misschien iemand die tips heeft?
Het wil wel eens helpen om er een opmerking over te maken. Mensen hebben in zo'n situatie vaak helemaal niet in de gaten dat er iemand is die niet mee kan babbelen, omdat ze enthousiast zijn elkaar weer te zien. Bijvoorbeeld: "Zal ik wat te drinken halen, jullie zullen wel een droge mond/bek (dit even afhankelijk van het gezelschap) van al dat praten/ jeuzelen "(idem) over voetbal/ studie/ Salou/ mountainbiken/ World of Warcraft/ beleggen/ zeilen/ paarden/ oliehandel/ Sensation White (of Black) undsoweiter."
Of draai het juist om en vraag wat er zo leuk is/was aan hetgeen de mensen daar bindt.
Of ga naar de keuken. In de keuken komt het altijd goed!
donderdag 3 september 2009 om 09:36
Bedankt voor alle reacties. Ik weet wel dat jullie gelijk hebben. Ik hóef ook niet gelijk de gangmaker te zijn e.d. maar dat gevoel heb ik altijd een beetje. Denkend dat iedereen me leuk moet vinden en dan meteen vanaf de 1e minuut terwijl ik weet dat het onmogelijk is.
Als ik nu denk aan de volgende keer vind ik het al eng. Niet wetende wát ik zou moeten vragen. Ik zit nu al te bedenken wat ik zou kunnen vragen (nieuw huis van iemand, wedstrijd van een ander ...)
Als ik nu denk aan de volgende keer vind ik het al eng. Niet wetende wát ik zou moeten vragen. Ik zit nu al te bedenken wat ik zou kunnen vragen (nieuw huis van iemand, wedstrijd van een ander ...)
donderdag 3 september 2009 om 09:44
Hi MissShy, ik ben het tegenovergestelde en dat is nog erger. Als ik een groep binnen kom die ik niet ken ga ik uit verlegenheid (?) extreem druk doen. Flink aan de wijn, zodat ik maar tof en losjes overkom. En echt... dat is veel fouter en stommer dat wat jij doet. Ik probeer dat nu te veranderen. Sowieso al door geen wijn te nemen zo'n avond (ben ik toch wat geremder).
Ik vind het altijd tof als er een nieuw iemand komt in de vriendengroep als die eerst uitkijkt wat de verhoudingen zijn, hoe ze met elkaar om gaan en niet net doet alsof ze "een van hen" is.
Ik weet dat er altijd iemand is met wie je een blik wisselt, dat het goed voelt ofzo. Ga daarnaast zitten en zeg dat je het zo spannend vindt en niet zo goed weet hoe je het aan moet pakken zonder "dom" over te komen. Ik weet voor 100% zeker dat het goed overkomt.
Doe niet zoals ik, hoor! Dat is vreselijk zo'n tetter in een groep die er eigenlijk nog helemaal niet bij hoort! Je doet het perfect. Je bent netjes en bescheiden. Daar heeft niemand iets op tegen!!!!
Ik vind het altijd tof als er een nieuw iemand komt in de vriendengroep als die eerst uitkijkt wat de verhoudingen zijn, hoe ze met elkaar om gaan en niet net doet alsof ze "een van hen" is.
Ik weet dat er altijd iemand is met wie je een blik wisselt, dat het goed voelt ofzo. Ga daarnaast zitten en zeg dat je het zo spannend vindt en niet zo goed weet hoe je het aan moet pakken zonder "dom" over te komen. Ik weet voor 100% zeker dat het goed overkomt.
Doe niet zoals ik, hoor! Dat is vreselijk zo'n tetter in een groep die er eigenlijk nog helemaal niet bij hoort! Je doet het perfect. Je bent netjes en bescheiden. Daar heeft niemand iets op tegen!!!!
Volg je hart. Dat klopt.
donderdag 3 september 2009 om 10:01
Pink, grappig dat jij dit ook hebt maar dan de andere kant op schiet. Mij lijkt het, gezien vanaf mijn kant, wel beter om me te gedragen zoals jij doet maar dat durf ik toch niet 
hihi er moet toch een gulden middenweg zijn?
BGB: op die feestjes is het vaak zo dat de mannen bijvoorbeeld buiten aan hangtafels staan en de vrouwen zitten binnen dus dan zit je als het ware alleen met vrouwen opgescheept. (Komt er rot uit maar bedoel het niet zo, hopelijk begrijp je wat ik bedoel)
hihi er moet toch een gulden middenweg zijn?BGB: op die feestjes is het vaak zo dat de mannen bijvoorbeeld buiten aan hangtafels staan en de vrouwen zitten binnen dus dan zit je als het ware alleen met vrouwen opgescheept. (Komt er rot uit maar bedoel het niet zo, hopelijk begrijp je wat ik bedoel)
vrijdag 4 september 2009 om 21:05
Ja, daar heb je gelijk in. Maar ik wil juist mezelf aanpassen dus dan blijf ik daar toch maar zitten.
Ik heb weleens gedacht dat ik een sociale fobie heb. Als ik nu denk aan de volgende keer word ik helemaal gek, dan ga ik trillen en mijn hart gaat tekeer. Niet normaal toch? En waarom? Ik heb zelf ook vrienden en daar heb ik dat helemaal niet. Het is ook niet zo dat ik sociaal gezien raar ben ofzo maar met sommige mensen gaat het zoals hier boven beschreven en dat vind ik zó irritant.
Ik heb weleens gedacht dat ik een sociale fobie heb. Als ik nu denk aan de volgende keer word ik helemaal gek, dan ga ik trillen en mijn hart gaat tekeer. Niet normaal toch? En waarom? Ik heb zelf ook vrienden en daar heb ik dat helemaal niet. Het is ook niet zo dat ik sociaal gezien raar ben ofzo maar met sommige mensen gaat het zoals hier boven beschreven en dat vind ik zó irritant.
vrijdag 4 september 2009 om 21:14
Echt raar is dat he, ik heb het ook, vooral als ik met meiden onderling ben die ik niet zo goed ken. Bij mij is het echter pas de laatste paar jaar. Bij mannen voel ik me prima op me gemak en is er niets aan de hand maar bij vrouwen voel ik me zooo onzeker terwijl ik helemaal niet verlegen ben ofzo. Soms denk ik ook dat ik een soort van sociale fobie heb. Binnenkort krijg ik ook een assertiviteitstraining via mijn werk, dat heb ik zelf aangevraagd. Ben benieuwd of het helpt! Jij ook succes!
vrijdag 4 september 2009 om 21:22
Ja Haarlem, bij mannen heb ik dat idd ook minder. Geen idee waarom. Ik vind het gewoon moeilijk in dit geval om wat te vragen. Dan ben ik bang dat ik iets raars vraag of dat ze zich afvragen waar ik me mee bemoei.
Wat goed van je dat je een assertiviteitstraining gaat volgen. Ik heb dat ook weleens gedaan toen ik jonger was maar misschien dat ik er nog wel 1 ga volgen.
Heel veel succes, ik ben benieuwd hoe het je vergaat.
Wat goed van je dat je een assertiviteitstraining gaat volgen. Ik heb dat ook weleens gedaan toen ik jonger was maar misschien dat ik er nog wel 1 ga volgen.
Heel veel succes, ik ben benieuwd hoe het je vergaat.
vrijdag 4 september 2009 om 21:37
Bedankt! Echt vaag om jou topic te lezen en te weten dat ik niet de enige ben. Ik heb bij vrouwen het gevoel dat ze me niet mogen of me raar vinden. Voel me dan buiten gesloten. Ik moet ook zeggen dat ik meer vrienden heb dan vriendinnen.
Maar goed, ik wacht de training af en ben ondertussen bezig mijn vrouwelijke vriendengroep uit te breiden en het in iedergeval niet te mijden. Succes!!
Maar goed, ik wacht de training af en ben ondertussen bezig mijn vrouwelijke vriendengroep uit te breiden en het in iedergeval niet te mijden. Succes!!
zaterdag 5 september 2009 om 09:07
Ik herken het heel erg.
Ik dacht ook redelijk over mijn verlegenheid te zijn. Ik heb sinds kort een vriend. Had laatst een etentje met zijn ouders en nog wat mensen. We waren maar met een klein groepje.
Maar viel weer helemaal terug. Ik klapte dicht en wist niet wat voor vragen ik moest stellen. Er werd wel wat aan mijn gevraagd, maar vond het moeilijk iets te vertellen en t gesprek gaande te houden.
Voelde me toen ook rot en had de gedachte van, ze zullen me nu wel raar vinden en ik heb t verknalt. Ik heb dit niet uitgesproken tegen mijn vriend. voel me dan zo falen ofzo. Terwijl ik volgens mij alles tegen hem kan zeggen.
Ik probeer t te verbergen. Straks zullen er nog meer feestjes/verjaardagen etc. aankomen, dat zie ik ook helemaal niet zitten.
Raar, zodra ik dan niet in n vertrouwde omgeving ben, voel ik me weer klein. Zie dat andere lekker relaxt zijn en meepraten enzo, ik klap dan nog meer dicht. Het valt me op dat ik geen blikken krijg van de mensen, ik denk dan dat ze me niet leuk vinden.
Misschien ben ik ook wel te streng voor mezelf. Ik wilde dit even kwijt, fijn om herkenning te lezen hier.
Ik dacht ook redelijk over mijn verlegenheid te zijn. Ik heb sinds kort een vriend. Had laatst een etentje met zijn ouders en nog wat mensen. We waren maar met een klein groepje.
Maar viel weer helemaal terug. Ik klapte dicht en wist niet wat voor vragen ik moest stellen. Er werd wel wat aan mijn gevraagd, maar vond het moeilijk iets te vertellen en t gesprek gaande te houden.
Voelde me toen ook rot en had de gedachte van, ze zullen me nu wel raar vinden en ik heb t verknalt. Ik heb dit niet uitgesproken tegen mijn vriend. voel me dan zo falen ofzo. Terwijl ik volgens mij alles tegen hem kan zeggen.
Ik probeer t te verbergen. Straks zullen er nog meer feestjes/verjaardagen etc. aankomen, dat zie ik ook helemaal niet zitten.
Raar, zodra ik dan niet in n vertrouwde omgeving ben, voel ik me weer klein. Zie dat andere lekker relaxt zijn en meepraten enzo, ik klap dan nog meer dicht. Het valt me op dat ik geen blikken krijg van de mensen, ik denk dan dat ze me niet leuk vinden.
Misschien ben ik ook wel te streng voor mezelf. Ik wilde dit even kwijt, fijn om herkenning te lezen hier.
vrijdag 11 september 2009 om 16:19
Ik herken dit ook! Ik heb het beide kanten op bij verlegenheid; of ik word heel druk en praat (te) veel of ik zeg bijna niets.
Ik word stil bij groep vreemde mensen waar ik niet zoveel mee heb, maar waarvan ik weet dat ik bijvoorbeeld een hele avond mee door moet brengen. In het begin probeer ik lekker mee te kletsen / vragen te stellen, maar na een tijd heb ik het wel gehad en word ik steeds stiller en stiller. Mensen vragen dan gelijk waarom ik zo stil ben, komt gewoon omdat ik de mensen niet interessant genoeg vind en dan is m'n gespreksstof in één keer weg... heel irritant, net alsof ik heel oppervlakkig ben.
Bij nieuwe mensen die ik interessant vind, kan ik bijna mn mond niet meer dicht houden en word ik steeds drukker en drukker. En daar word ik daarna weer onzeker door; vonden ze me irritant druk? Bleven ze uit beleefdheid met me praten etc.?
Ik word stil bij groep vreemde mensen waar ik niet zoveel mee heb, maar waarvan ik weet dat ik bijvoorbeeld een hele avond mee door moet brengen. In het begin probeer ik lekker mee te kletsen / vragen te stellen, maar na een tijd heb ik het wel gehad en word ik steeds stiller en stiller. Mensen vragen dan gelijk waarom ik zo stil ben, komt gewoon omdat ik de mensen niet interessant genoeg vind en dan is m'n gespreksstof in één keer weg... heel irritant, net alsof ik heel oppervlakkig ben.
Bij nieuwe mensen die ik interessant vind, kan ik bijna mn mond niet meer dicht houden en word ik steeds drukker en drukker. En daar word ik daarna weer onzeker door; vonden ze me irritant druk? Bleven ze uit beleefdheid met me praten etc.?
vrijdag 11 september 2009 om 20:16
Herkenbaar, maar bij mij gaat het inmiddels egt goed! Het heeft een heel tijdje geduurd, maar ik merk nu echt een groot verschil.
Heb een keer met een studie moeten stoppen ivm te erge onzekerheid en verlegenheid. En nu doe ik wederom dezelfde studie en (tot nu toe) gaat het erg goed! Ik heb al een aantal vriendinnen in de klas, veel contact met klasgenoten en praat mee in bijv. projectvergaderingen. (Vorige keer durfde ik niets te zeggen, vooral niet in groepjes, bijv. in projectgroepjes. Maar verder ook bijna niet.)
Mijn tips:
-> Schrijf elke dag 3 punten op die jij echt goed gedaan hebt. (Bijv. ik ben vandaag hard gewerkt en heb de opdracht afgekregen. Ik heb gezond gekookt voor mezelf vandaag. Ik heb genoten van het lekkere weer.)
-> Ga schrijven, veel schrijven...Bijvoorbeeld over: Waarom zou jij raar/stom zijn? Wat zijn je goede eigenschappen? Waar heb je dat idee gekregen dat je raar bent?
-> Maak een poster en zet hier alles op wat jij leuk vind, motivaties etc. Herinner je jezelf er elke dag aan dat jij dat wilt bereiken en ga ervoor!
-> Maak een positieve zin die tegenover je negatieve zin past, bijvoorbeeld: "Ik ben goed zoals ik ben." En herhaal die meerdere keren per dag tegen jezelf en probeer deze ook echt te voelen!
-> Schrijf situaties op waarin je dat positieve gevoel gevoeld hebt.
-> Spreek met jezelf een stappenplan af, bijvoorbeeld: bij het eerstvolgende feest moet ik minimaal 2 keer iets zeggen.
Bij mij is het op deze manier gelukt en ben ik nu heel veel verder dan ik aantal jaar terug was!!
Hoop dat je er iets aan hebt
Heb een keer met een studie moeten stoppen ivm te erge onzekerheid en verlegenheid. En nu doe ik wederom dezelfde studie en (tot nu toe) gaat het erg goed! Ik heb al een aantal vriendinnen in de klas, veel contact met klasgenoten en praat mee in bijv. projectvergaderingen. (Vorige keer durfde ik niets te zeggen, vooral niet in groepjes, bijv. in projectgroepjes. Maar verder ook bijna niet.)
Mijn tips:
-> Schrijf elke dag 3 punten op die jij echt goed gedaan hebt. (Bijv. ik ben vandaag hard gewerkt en heb de opdracht afgekregen. Ik heb gezond gekookt voor mezelf vandaag. Ik heb genoten van het lekkere weer.)
-> Ga schrijven, veel schrijven...Bijvoorbeeld over: Waarom zou jij raar/stom zijn? Wat zijn je goede eigenschappen? Waar heb je dat idee gekregen dat je raar bent?
-> Maak een poster en zet hier alles op wat jij leuk vind, motivaties etc. Herinner je jezelf er elke dag aan dat jij dat wilt bereiken en ga ervoor!
-> Maak een positieve zin die tegenover je negatieve zin past, bijvoorbeeld: "Ik ben goed zoals ik ben." En herhaal die meerdere keren per dag tegen jezelf en probeer deze ook echt te voelen!
-> Schrijf situaties op waarin je dat positieve gevoel gevoeld hebt.
-> Spreek met jezelf een stappenplan af, bijvoorbeeld: bij het eerstvolgende feest moet ik minimaal 2 keer iets zeggen.
Bij mij is het op deze manier gelukt en ben ik nu heel veel verder dan ik aantal jaar terug was!!
Hoop dat je er iets aan hebt
