Psyche
alle pijlers
onzeker in een groep
woensdag 6 februari 2008 om 20:29
Ik hou ook niet van groepen. Is dat echt een reden om een hekel te hebben aan jezelf, móet je een groepsmens zijn van jezelf? Gelukkig bestaat elke groep uit individuen en kun je dus altijd wel een gesprekje aanknopen met iemand. Zo niet, zit achterover en geniet van de gesprekken van de anderen. Dat is in elk geval mijn strategie.
woensdag 6 februari 2008 om 20:33
Herkenbaar! Op die momenten heb ik ook een hekel aan mezelf. Gewoon omdat alle andere mensen groepsdieren lijken, en ik daar op de een of andere manier niet tussen pas. Bovendien vind ik het soms heel frustrerend omdat ik niet verlegen ben, wel iets wil en durf te zeggen, maar gewoonweg niets kan zeggen omdat ik er altijd eerst even over na moet denken. Grrrr
Af en toe lukt het me om net als mamzelle achter over te leunen en van de gesprekken te genieten.
Af en toe lukt het me om net als mamzelle achter over te leunen en van de gesprekken te genieten.
woensdag 6 februari 2008 om 21:33
Het fijnste is een groep waarin je mensen al wat beter 1 op 1 kent. In een groep nieuwe collega's lukt het me domweg niet om een positie in te nemen
-ga dan maar aan de praat met andere obvious outcasts-
Vaak last van het gevoel dat wat ik zeg er niet toe doet, dat niemand daarop zit te wachten. Of gewoon stilvallen, niets te zeggen hebben.
Ben ook al eens voor arrogant versleten vanwege dat teruggetrokkene.
Heel vervelend, maar ik ga mezelf echt niet belasten met een hekel aan mezelf hierom. Gelukkig zijn er veel meer mensen die ook niet zo best in een groep functioneren.
-ga dan maar aan de praat met andere obvious outcasts-
Vaak last van het gevoel dat wat ik zeg er niet toe doet, dat niemand daarop zit te wachten. Of gewoon stilvallen, niets te zeggen hebben.
Ben ook al eens voor arrogant versleten vanwege dat teruggetrokkene.
Heel vervelend, maar ik ga mezelf echt niet belasten met een hekel aan mezelf hierom. Gelukkig zijn er veel meer mensen die ook niet zo best in een groep functioneren.
woensdag 6 februari 2008 om 22:30
ik herken het wel vanuit m'n werk, vooral het stukje over wat ik zeg doet er niet toe enz enz.....maar toch weet ik van mezelf wel dat ik dondersgoed in de gaten heb wat ik kan en dat ik eigenlijk ook wel geod in m'n werk ben....In 1 op 1 gesprekken met invallers en stagiaires of wie dan ook, kan ik haargijn uitleggen wat we doen, hoe en waarom.
In groepen heb ik er minder last van, omdat ik me op de een of andere manier weet aan te passen aan de oppervlakigheid die er op dat moment heerst, (de interessantere gesprekken komen wel weer 1 op 1) maar heb ook wel de neiging om terug te trekken en idd ook even op je gemakje de boel bekijken en beluisteren en er dan mar weer voor gaan.
In groepen heb ik er minder last van, omdat ik me op de een of andere manier weet aan te passen aan de oppervlakigheid die er op dat moment heerst, (de interessantere gesprekken komen wel weer 1 op 1) maar heb ook wel de neiging om terug te trekken en idd ook even op je gemakje de boel bekijken en beluisteren en er dan mar weer voor gaan.
vrijdag 8 februari 2008 om 09:49
Dit is herkenbaar voor mij.
Ik ben in een groep ook vaak heel stil en soms ga ik mezelf zelfs helemaal opvreten omdat ik niets zeg. Iedereen om me heen lijkt zo makkelijk grappen te maken of goede opmerkingen en ik weet op dat moment gewoon niets. Ik voel me dan ook ongelukkig met mezelf. Soms zelfs minderwaardig.
1 op 1 gesprekken gaan wel goed. Dan voel ik me op mijn gemak.
Maar: als ik 1 op 1 met iemand sta te praten en er komt een derde bij val ik vaak weer stil. Soms heb ik dan ook het gevoel dat ik 'vergeten 'wordt omdat mijn gesprekspartner mij dan negeerd en alleen de derde persoon nog maar aankijkt. Ja, dan voel je je onzeker hoor!!
Ben ik niet leuk of interessant genoeg..? Er gaat van alles door je heen.
Ik heb nu 2 kinderen en ben met hele andere dingen bezig maar heb er soms nog last van. Ik nodig vriendinnnen nu gewoon alleen uit zodat we met z'n tweeen kunnen bijkletsen. Dat vind ik alitjd gezellig!
Ik ben in een groep ook vaak heel stil en soms ga ik mezelf zelfs helemaal opvreten omdat ik niets zeg. Iedereen om me heen lijkt zo makkelijk grappen te maken of goede opmerkingen en ik weet op dat moment gewoon niets. Ik voel me dan ook ongelukkig met mezelf. Soms zelfs minderwaardig.
1 op 1 gesprekken gaan wel goed. Dan voel ik me op mijn gemak.
Maar: als ik 1 op 1 met iemand sta te praten en er komt een derde bij val ik vaak weer stil. Soms heb ik dan ook het gevoel dat ik 'vergeten 'wordt omdat mijn gesprekspartner mij dan negeerd en alleen de derde persoon nog maar aankijkt. Ja, dan voel je je onzeker hoor!!
Ben ik niet leuk of interessant genoeg..? Er gaat van alles door je heen.
Ik heb nu 2 kinderen en ben met hele andere dingen bezig maar heb er soms nog last van. Ik nodig vriendinnnen nu gewoon alleen uit zodat we met z'n tweeen kunnen bijkletsen. Dat vind ik alitjd gezellig!
zaterdag 9 februari 2008 om 11:10
Heel herkenbaar
Ik weet niet wat het precies is, maar in een groep raak ik onzeker. Ik heb dan het gevoel controle kwijt te raken. Mensen willen vaak andere dingen dan dat ik wil en in een groep delf je al snel het onderspit.
Maar sowieso voel ik me in groepen niet op mijn gemak
Heb altijd het idee dat wat ik wil zeggen er inderdaad niet toe doet, of dat iedereen wel luistert maar ondertussen denkt: "jeetje denk jij dat je interessant bent of zo?"
Het is niet zo dat ik totaal niet functioneer in een groep. Mensen zullen het niet eens echt heel erg aan mij merken denk ik..........maar toch.
Zoals gisteravond: na het werk nog ff borrelen met een groep collega's....
Ja ik weet niet, ik voel me dan al snel een beetje verloren en eigenlijk heb ik ook geen ZIN in het oppervlakkige gekeuvel.
Als mensen mij bijv. vragen hoe het met m'n opleiding gaat of m'n verhuizing...dan wil ik daar best ff op antwoorden, maar ik merk gewoon aan mezelf dat ik het een verplichting vind om dan meteen hele verhalen op te hangen over bijv. het afstuderen of die muur in m'n huis die ik nog moet verven. PfFFF....
ik ben ook niet zo van het uitgaan en drinken en dat soort dingen. En vaak is dat wat er in een groep wel gebeurt. Niemand lijkt het erg te vinden dat het al 2 uur 's nachts is, maar schenkt gewoon nog een glas in.
Of er wordt voorgesteld om met z'n allen naar de kroeg te gaan...........ik weet niet maar in dat soort situaties voel ik me oingelukkig. Omdat ik dan dus dat gevoel krijg niet meer te kunnen doen wat ik wil.
ik wil niet vroeg naar huis want dan krijg je steevast gezeik, maar in zo'n kroeg heb ik dan ook geen zin en sta ik echt op m'n horloge te kijken wanneer ik weer kan gaan.
Ik vind een zaterdagavond met 1 vriendin of misschien nog net 2 vriendinnen gewoon veel gezelliger. Heb het idee dat ik dan veel meer mezelf kan zijn en ook eerder kan zeggen dat ik ergens niet zo'n zin in heb zonder dat ik er meteen op word aangekeken
Soms baal ik wel eens dat ik geen groepsmens ben want het lijkt me best gezellig als je daar helemaal in op kan gaan, maar ja....ik doe het gewoon niet zo goed in groepen.
Ik weet niet wat het precies is, maar in een groep raak ik onzeker. Ik heb dan het gevoel controle kwijt te raken. Mensen willen vaak andere dingen dan dat ik wil en in een groep delf je al snel het onderspit.
Maar sowieso voel ik me in groepen niet op mijn gemak
Heb altijd het idee dat wat ik wil zeggen er inderdaad niet toe doet, of dat iedereen wel luistert maar ondertussen denkt: "jeetje denk jij dat je interessant bent of zo?"
Het is niet zo dat ik totaal niet functioneer in een groep. Mensen zullen het niet eens echt heel erg aan mij merken denk ik..........maar toch.
Zoals gisteravond: na het werk nog ff borrelen met een groep collega's....
Ja ik weet niet, ik voel me dan al snel een beetje verloren en eigenlijk heb ik ook geen ZIN in het oppervlakkige gekeuvel.
Als mensen mij bijv. vragen hoe het met m'n opleiding gaat of m'n verhuizing...dan wil ik daar best ff op antwoorden, maar ik merk gewoon aan mezelf dat ik het een verplichting vind om dan meteen hele verhalen op te hangen over bijv. het afstuderen of die muur in m'n huis die ik nog moet verven. PfFFF....
ik ben ook niet zo van het uitgaan en drinken en dat soort dingen. En vaak is dat wat er in een groep wel gebeurt. Niemand lijkt het erg te vinden dat het al 2 uur 's nachts is, maar schenkt gewoon nog een glas in.
Of er wordt voorgesteld om met z'n allen naar de kroeg te gaan...........ik weet niet maar in dat soort situaties voel ik me oingelukkig. Omdat ik dan dus dat gevoel krijg niet meer te kunnen doen wat ik wil.
ik wil niet vroeg naar huis want dan krijg je steevast gezeik, maar in zo'n kroeg heb ik dan ook geen zin en sta ik echt op m'n horloge te kijken wanneer ik weer kan gaan.
Ik vind een zaterdagavond met 1 vriendin of misschien nog net 2 vriendinnen gewoon veel gezelliger. Heb het idee dat ik dan veel meer mezelf kan zijn en ook eerder kan zeggen dat ik ergens niet zo'n zin in heb zonder dat ik er meteen op word aangekeken
Soms baal ik wel eens dat ik geen groepsmens ben want het lijkt me best gezellig als je daar helemaal in op kan gaan, maar ja....ik doe het gewoon niet zo goed in groepen.
dinsdag 19 februari 2008 om 13:42
hoi gelukkig,
nee hoor, je bent zeker niet de enige hierin!
Ik heb er eerlijk gezegd nu niet zo behoefte om er op door te praten omdat ik nu met zulke andere dingen bezig ben.(niet verkeerd bedoeld)
Het irriteert me eerlijk gezegd wel een beetje dat je niet op het antwoord dat roomsoes je gaf in gaat.....
nee hoor, je bent zeker niet de enige hierin!
Ik heb er eerlijk gezegd nu niet zo behoefte om er op door te praten omdat ik nu met zulke andere dingen bezig ben.(niet verkeerd bedoeld)
Het irriteert me eerlijk gezegd wel een beetje dat je niet op het antwoord dat roomsoes je gaf in gaat.....
woensdag 20 februari 2008 om 14:40
Dan vraag ik mij het volgende af: ben je pas 'iemand interessant', die beter aanvaard wordt, als je 'iets zegt' in groep, en dan nog wel iets 'zinnigs' bij voorkeur?
Ik ben ook geen groepsmens en ja, zelfs niet alle 1 op 1 gesprekken lukken bij mij even goed. Bv. met collega's of kennissen. Het is toch normaal lijkt me, dat niet iedereen even goed met elkaar kan opschieten, even goed elkaar kent of elk evenveel te zeggen heeft?
Toch weet ik dat het best wel eens handig zou zijn, als ik meer een 'groepsmens' zou worden.
Ik vreet mij ook soms echt op omdat ik stil ben, en dan merk ik ook dat mijn collega's en de groepen waarin ik nog vertoef dit wel héél snel doorhebben. En, hiermee wil ik geen beschuldigende vinger naar hen uitsteken, maar dan praten ze ook minder met mij en troepen de 'praters' bijeen, voel ik mij uitgesloten omdat ik toch niets interessants te melden heb o.a. en als ik iets zeg, dan heb ik het gevoel: "wat wil je hier nu mee bereiken? hoort dit echt wel bij het onderwerp?" ofwel hebben anderen al net gezegd wat ik ook kon zeggen, en 'herhaal' ik beter dit niet nog eens, ofwel 'ben ik er precies niet echt bij...' ==> dus zwijg ik ook in vele gevallen en meet ik mijzelf die rol ook een beetje aan, niet?
Dan geraak je ook ergens in een vicieuze cirkel, deels ook door je eigen 'fout', waar je enkel uitkomt door die eerste 'stille' indruk van je te doorbreken. En geloof mij, dat is hééél moeilijk.
In mijn laatste 'functioneringsgesprek' zeiden ze mij dat ze een stillere, rustige collega als iets positiefs zagen voor een groep, een soort 'rustig element', maar TOCH: ik moet mij meer laten gelden en dan ook laten ZIEN en HOREN dat ik er sta, zelfvertrouwen heb... Dus: 'wat meer zeggen'...
En hoe minder of weinig dat je (blijft) zeg(gen), hoe meer in de praktijk ze je ook precies mijden... dus, cirkel rond.
Wat dan ook voor mij een soort probleem blijkt: mijn eerste indruk is veeleer 'vrij zeker', 'vriendelijk', 'ietwat verlegen, maar dat zal zeker beteren...', 'ze is van goede wil; dat zie je'... ik doe mij dan helemaal niet anders voor, maar kennen ze mij al wat langer (bv op mn werk, school vroeger) dan begin ik steeds maar stiller te worden, laat ik ook idd meer fouten zien en lijkt het erop dat ik eerder afwachtend, te stil en 'precies bang', verstrooid...ben.... ligt dit dan aan mij, interpreteer ik de dingen dan zo verkeerd of blijk ik dit gedrag aan te uiten of aan te nemen als een soort 'zelfbescherming'.
Het rare is eigenlijk:
*ik voel mij onzeker in groep als ik hun gedrag observeer.
*ik voel mijzelf toch vrij zeker in bepaalde 1 op 1 gesprekken
*t.o.v. andere groepsleden toon ik meestal stil, héél soms verstrooid, bang, onzeker en geef ik hun niet het vertrouwen dat ik zou moeten hebben om een volwaardige collega te zijn (in dit geval bejaardenverzorgster) voor deze job.
*ikzelf voel mij niet echt slecht dat ik stil ben, maar ik voel me niet goed als stillere in groep
*en, (meen ik dit nu of is het zo?) ik doe anderen die met mij praten ook anders reageren tov mij, en uiteindelijk wil ik dit niet echt zo, en wil ik die cirkel doorbreken, gewoon eens zeker overkomen...
*Ze hebben mij al zo dikwijls gezegd 'wordt eens wat losser', dan gaan de 'anderen' u ook beter aanvaarden...
Het gekke is dat ik het allemaal weet en mij ook zo probeer te gedragen, maar uiteindelijk blijk ik (op mijn werk dan) in hetzelfde patroon terug te vallen...
Wat kan ik hieraan doen? Hoe kan ik mezelf een beetje veranderen? Helpe wie helpen kan?
Ik ben ook geen groepsmens en ja, zelfs niet alle 1 op 1 gesprekken lukken bij mij even goed. Bv. met collega's of kennissen. Het is toch normaal lijkt me, dat niet iedereen even goed met elkaar kan opschieten, even goed elkaar kent of elk evenveel te zeggen heeft?
Toch weet ik dat het best wel eens handig zou zijn, als ik meer een 'groepsmens' zou worden.
Ik vreet mij ook soms echt op omdat ik stil ben, en dan merk ik ook dat mijn collega's en de groepen waarin ik nog vertoef dit wel héél snel doorhebben. En, hiermee wil ik geen beschuldigende vinger naar hen uitsteken, maar dan praten ze ook minder met mij en troepen de 'praters' bijeen, voel ik mij uitgesloten omdat ik toch niets interessants te melden heb o.a. en als ik iets zeg, dan heb ik het gevoel: "wat wil je hier nu mee bereiken? hoort dit echt wel bij het onderwerp?" ofwel hebben anderen al net gezegd wat ik ook kon zeggen, en 'herhaal' ik beter dit niet nog eens, ofwel 'ben ik er precies niet echt bij...' ==> dus zwijg ik ook in vele gevallen en meet ik mijzelf die rol ook een beetje aan, niet?
Dan geraak je ook ergens in een vicieuze cirkel, deels ook door je eigen 'fout', waar je enkel uitkomt door die eerste 'stille' indruk van je te doorbreken. En geloof mij, dat is hééél moeilijk.
In mijn laatste 'functioneringsgesprek' zeiden ze mij dat ze een stillere, rustige collega als iets positiefs zagen voor een groep, een soort 'rustig element', maar TOCH: ik moet mij meer laten gelden en dan ook laten ZIEN en HOREN dat ik er sta, zelfvertrouwen heb... Dus: 'wat meer zeggen'...
En hoe minder of weinig dat je (blijft) zeg(gen), hoe meer in de praktijk ze je ook precies mijden... dus, cirkel rond.
Wat dan ook voor mij een soort probleem blijkt: mijn eerste indruk is veeleer 'vrij zeker', 'vriendelijk', 'ietwat verlegen, maar dat zal zeker beteren...', 'ze is van goede wil; dat zie je'... ik doe mij dan helemaal niet anders voor, maar kennen ze mij al wat langer (bv op mn werk, school vroeger) dan begin ik steeds maar stiller te worden, laat ik ook idd meer fouten zien en lijkt het erop dat ik eerder afwachtend, te stil en 'precies bang', verstrooid...ben.... ligt dit dan aan mij, interpreteer ik de dingen dan zo verkeerd of blijk ik dit gedrag aan te uiten of aan te nemen als een soort 'zelfbescherming'.
Het rare is eigenlijk:
*ik voel mij onzeker in groep als ik hun gedrag observeer.
*ik voel mijzelf toch vrij zeker in bepaalde 1 op 1 gesprekken
*t.o.v. andere groepsleden toon ik meestal stil, héél soms verstrooid, bang, onzeker en geef ik hun niet het vertrouwen dat ik zou moeten hebben om een volwaardige collega te zijn (in dit geval bejaardenverzorgster) voor deze job.
*ikzelf voel mij niet echt slecht dat ik stil ben, maar ik voel me niet goed als stillere in groep
*en, (meen ik dit nu of is het zo?) ik doe anderen die met mij praten ook anders reageren tov mij, en uiteindelijk wil ik dit niet echt zo, en wil ik die cirkel doorbreken, gewoon eens zeker overkomen...
*Ze hebben mij al zo dikwijls gezegd 'wordt eens wat losser', dan gaan de 'anderen' u ook beter aanvaarden...
Het gekke is dat ik het allemaal weet en mij ook zo probeer te gedragen, maar uiteindelijk blijk ik (op mijn werk dan) in hetzelfde patroon terug te vallen...
Wat kan ik hieraan doen? Hoe kan ik mezelf een beetje veranderen? Helpe wie helpen kan?
woensdag 20 februari 2008 om 14:50
Laat het duidelijk zijn: ik ben helemaal niet depressief of zo, maar die gedachten komen nu eenmaal in mij op, vooral op werkgebied.
Ik ben niet zo 'perfectionistisch' of 'bang voor verkeerd te doen'. Dus zo slecht moet ik ook niet zijn, want anders kon ik niet voor mijn werk deugen en zouden ze mij al lang hebben ontslagen...
In wezen ben ik eigenlijk een prettig gestoorde, dikwijls introverte, koppige, grappige, warme, lieve, rustige, maar even dikwijls 'babbelzieke' meid, die zelfs eens wat meer zou moeten zwijgen in sommige gevallen...
En daarnaast (waar ik ook teveel energie in steek) ben ik nogal een piekeraar, iemand die soms teveel doordenkt, en ja... (al geef ik het niet echt graag toe) soms ook dingen te persoonlijk opvat en er soms iets negatiefs in ziet, soms ook onterecht. (En van dat gedrag wil ik eens AF, gewoon AF)
En dan weet ik van mezelf dat er ook wat meer 'tijd' en energie kan worden gestoken in 'zinnige' dingen EN dat ik ook al heel anders overkom in groep...
Maar ik heb nu eenmaal van die gedachten en daardoor komt het wellicht dat ik zulke lange schrijfsels post, die misschien wat negatief kunnen overkomen... maar hier kan ik mijn gevoelens eens anoniem de vrije loop laten...
Alvast bedankt voor het lezen!
Groetjes, en jullie ook veel sterkte!
Varkentje1905
Ik ben niet zo 'perfectionistisch' of 'bang voor verkeerd te doen'. Dus zo slecht moet ik ook niet zijn, want anders kon ik niet voor mijn werk deugen en zouden ze mij al lang hebben ontslagen...
In wezen ben ik eigenlijk een prettig gestoorde, dikwijls introverte, koppige, grappige, warme, lieve, rustige, maar even dikwijls 'babbelzieke' meid, die zelfs eens wat meer zou moeten zwijgen in sommige gevallen...
En daarnaast (waar ik ook teveel energie in steek) ben ik nogal een piekeraar, iemand die soms teveel doordenkt, en ja... (al geef ik het niet echt graag toe) soms ook dingen te persoonlijk opvat en er soms iets negatiefs in ziet, soms ook onterecht. (En van dat gedrag wil ik eens AF, gewoon AF)
En dan weet ik van mezelf dat er ook wat meer 'tijd' en energie kan worden gestoken in 'zinnige' dingen EN dat ik ook al heel anders overkom in groep...
Maar ik heb nu eenmaal van die gedachten en daardoor komt het wellicht dat ik zulke lange schrijfsels post, die misschien wat negatief kunnen overkomen... maar hier kan ik mijn gevoelens eens anoniem de vrije loop laten...
Alvast bedankt voor het lezen!
Groetjes, en jullie ook veel sterkte!
Varkentje1905
zondag 24 februari 2008 om 22:26
Hoi iedereen:)
Ik heb hetzelfde probleem als jullie, tot op zekere hoogte dan.
Al lang heb ik last (gehad!) van een sociale fobie. Ik durfde niet meer alleen over straat (ging meestal met vriend), deed niks meer behalve de noodzakelijke dingen, en was zó bang voor elk contact. Nu is dat door veel therapie een stuk minder, maar het blijft lastig in een groep (>2) normaal te functioneren. Ik kan totaal niet normaal nadenken, floep ondoordachte dingen er uit, word knalrood en zeg uiteindelijk helemaal niks meer. Niet erg handig op je werk bijvoorbeeld.
Maar om het nu toch een positieve draai te geven, immers, jullie zullen allemaal dit verhaal deels herkennen?
Door mijn sociale fobie training, heb ik veel beter geleerd mijn emoties te beheersen, en te accepteren dat ik nu eenmaal veel meer hou van één op één contacten. Dat is ook een eigenschap die mensen juist zouden kunnen waarderen. Daarnaast is voor mij de beste 'oplossing' toch oefening gebleken. Dus niet meteen naar een verjaardag gaan met veel mensen, maar bijvoorbeeld met drie mensen afspreken, en daar een gezellig avondje mee doorbrengen. Je moet niet meteen verwachten dat je die groep 'aankunt' zonder oefening. Dat het niet in je zit, wil niet zeggen dat je je er altijd onprettig bij zult voelen!
Onzekerheid speelt zeker een rol bij dit probleem denk ik, dus het is handig daar aan te werken. Eens nagaan waarom je het zo rot vind in een groep niks te zeggen? Dat is opzich niets slechts...
Er bestaan ook sociale vaardigheid-trainingen. Dat klinkt heel suf,maar het kan echt heel handig zijn, gewoon een beetje trucjes leren om ijs te breken, je te mengen in een gesprek, je voor te stellen zonder trilhanden en rooie hoofden...
Wat een lang verhaal...en nogal breed uitgelegd...
Ik hoop toch dat iemand er iets aan heeft, en (Dit gaat stom klinken) ik heb zoveel verschillende therapieen gedaan inmiddels, dat ik best nog wat specifiekere hulp zou willen geven aan anderen, juist omdat ik weet hoe erg het kan zijn en niet wil dat anderen zich zo voelen!
Liefs
Ik heb hetzelfde probleem als jullie, tot op zekere hoogte dan.
Al lang heb ik last (gehad!) van een sociale fobie. Ik durfde niet meer alleen over straat (ging meestal met vriend), deed niks meer behalve de noodzakelijke dingen, en was zó bang voor elk contact. Nu is dat door veel therapie een stuk minder, maar het blijft lastig in een groep (>2) normaal te functioneren. Ik kan totaal niet normaal nadenken, floep ondoordachte dingen er uit, word knalrood en zeg uiteindelijk helemaal niks meer. Niet erg handig op je werk bijvoorbeeld.
Maar om het nu toch een positieve draai te geven, immers, jullie zullen allemaal dit verhaal deels herkennen?
Door mijn sociale fobie training, heb ik veel beter geleerd mijn emoties te beheersen, en te accepteren dat ik nu eenmaal veel meer hou van één op één contacten. Dat is ook een eigenschap die mensen juist zouden kunnen waarderen. Daarnaast is voor mij de beste 'oplossing' toch oefening gebleken. Dus niet meteen naar een verjaardag gaan met veel mensen, maar bijvoorbeeld met drie mensen afspreken, en daar een gezellig avondje mee doorbrengen. Je moet niet meteen verwachten dat je die groep 'aankunt' zonder oefening. Dat het niet in je zit, wil niet zeggen dat je je er altijd onprettig bij zult voelen!
Onzekerheid speelt zeker een rol bij dit probleem denk ik, dus het is handig daar aan te werken. Eens nagaan waarom je het zo rot vind in een groep niks te zeggen? Dat is opzich niets slechts...
Er bestaan ook sociale vaardigheid-trainingen. Dat klinkt heel suf,maar het kan echt heel handig zijn, gewoon een beetje trucjes leren om ijs te breken, je te mengen in een gesprek, je voor te stellen zonder trilhanden en rooie hoofden...
Wat een lang verhaal...en nogal breed uitgelegd...
Ik hoop toch dat iemand er iets aan heeft, en (Dit gaat stom klinken) ik heb zoveel verschillende therapieen gedaan inmiddels, dat ik best nog wat specifiekere hulp zou willen geven aan anderen, juist omdat ik weet hoe erg het kan zijn en niet wil dat anderen zich zo voelen!
Liefs
