Psyche
alle pijlers
Onzekerheid (WaJong, studie etc)
donderdag 14 mei 2009 om 13:50
Hallo,
Ik ben al een tijdje actief op dit forum maar heb een nieuwe account aangemaakt voor dit topic. Het is namelijk nogal prive maar ik wilde graag even van me af schrijven.
Vanaf heel klein af aan heb ik in een erg onveilige situatie gewoond. Ik wil niet te veel in detail treden maar dit heeft ervoor gezorgt dat ik nu in behandeling ben bij een psycholoog voor een angststoornis. Hiervoor heb ik een studie gedaan en liep daarnaast stage, had een leuke vriendengroep en daarnaast verschillende hobby's. Alles ging prima dus voor ik deze stoornis kreeg die zo erg werd dat ik niet meer naar m'n stage kon, later niet meer naar school en het zelfs zo erg geweest is dat ik een tijd het huis niet eens uitdurfde. Mijn studie is dus ook nooit afgemaakt en veel vrienden, op enkele na, ben ik in deze periode kwijtgeraakt.
Inmiddels ben ik dus onder behandeling bij een psycholoog en ga ik niet meer naar school. Ik ben volledig afgekeurd en krijg een WaJong-uitkering. Hetgeen wat ik nu dus van mij af probeer te schrijven en waar ik erg mee zit is dat ik me hier zo voor schaam. Het voelt als zo'n grote stempel, dat ik helemaal niks kan en dat dit het is. Met mijn psycholoog heb ik dit natuurlijk besproken maar hij raadt mij enkel aan niet met studie ed bezig te zijn en mij voorlopig te richten op deze angst en hoe daar mee om te gaan. Natuurlijk heeft hij daar gelijk in maar dat verminderd niet voor mij het dagelijkse gevoel van leegheid. Via het LOI ben ik vanuit huis met een vak begonnen van een studie die mij interesseerd en dit gaat erg goed. Ik wil binnenkort met nog een vak van deze opleiding beginnen via het LOI zodat ik daarmee vrijstellingen kan krijgen voor de volledige studie (hbo) wanneer ik daar aan begin in de toekomst.
Sorry als dit verhaal een beetje onduidelijk is maar ik wilde het even van mij af schrijven. Het probleem waar ik vooral ook mee zit is dat als ik nieuwe mensen leer kennen (ben langzamerhand weer met enkele hobby's begonnen op aanraden van mijn psych) is dat ik me zo schaam om te vertellen dat ik een WaJong heb terwijl zij allemaal studeren of een leuke baan hebben. Daar ben ik dan zo jaloers op. Veelal durf ik het dan ook niet te zeggen en als mij gevraagd word naar wat ik doe antwoord ik vaak met de studie waar ik nu wat vakken van volg en hoop ik de toekomst te kunnen gaan doen. Voor een kort gesprekje werkt dit prima maar niet als je iemand daarna beter leert kennen en de waarheid zeggen vind ik echt verschrikkelijk in dit geval. Vaak zorgt dit er voor mij voor dat ik deze persoon ga vermijden om maar niet te hoeven antwoorden en op deze manier nog geen nieuwe vriendschappen kan opbouwen. Sinds kort heb ik een leuke jongen leren kennen die ik hetzelfde antwoord heb gegeven toen hij vroeg naar mijn studie. Binnenkort hebben we met z'n tweetjes afgesproken voor een 'date'. Ik heb er veel zin in maar maak me nu al druk om wat ik moet zeggen als het onderwerp 'studie' ter sprake komt. Aan de ene kant voel ik me daar heel erg onzeker over terwijl ik aan de andere kant zo iets heb van 'ik ben veel meer dan een angststoornis, ben ook aardig, leuk, gezellig etc'.
Zo he, dat is eruit...bedankt voor het lezen en misschien ook voor de reactie..
Ik ben al een tijdje actief op dit forum maar heb een nieuwe account aangemaakt voor dit topic. Het is namelijk nogal prive maar ik wilde graag even van me af schrijven.
Vanaf heel klein af aan heb ik in een erg onveilige situatie gewoond. Ik wil niet te veel in detail treden maar dit heeft ervoor gezorgt dat ik nu in behandeling ben bij een psycholoog voor een angststoornis. Hiervoor heb ik een studie gedaan en liep daarnaast stage, had een leuke vriendengroep en daarnaast verschillende hobby's. Alles ging prima dus voor ik deze stoornis kreeg die zo erg werd dat ik niet meer naar m'n stage kon, later niet meer naar school en het zelfs zo erg geweest is dat ik een tijd het huis niet eens uitdurfde. Mijn studie is dus ook nooit afgemaakt en veel vrienden, op enkele na, ben ik in deze periode kwijtgeraakt.
Inmiddels ben ik dus onder behandeling bij een psycholoog en ga ik niet meer naar school. Ik ben volledig afgekeurd en krijg een WaJong-uitkering. Hetgeen wat ik nu dus van mij af probeer te schrijven en waar ik erg mee zit is dat ik me hier zo voor schaam. Het voelt als zo'n grote stempel, dat ik helemaal niks kan en dat dit het is. Met mijn psycholoog heb ik dit natuurlijk besproken maar hij raadt mij enkel aan niet met studie ed bezig te zijn en mij voorlopig te richten op deze angst en hoe daar mee om te gaan. Natuurlijk heeft hij daar gelijk in maar dat verminderd niet voor mij het dagelijkse gevoel van leegheid. Via het LOI ben ik vanuit huis met een vak begonnen van een studie die mij interesseerd en dit gaat erg goed. Ik wil binnenkort met nog een vak van deze opleiding beginnen via het LOI zodat ik daarmee vrijstellingen kan krijgen voor de volledige studie (hbo) wanneer ik daar aan begin in de toekomst.
Sorry als dit verhaal een beetje onduidelijk is maar ik wilde het even van mij af schrijven. Het probleem waar ik vooral ook mee zit is dat als ik nieuwe mensen leer kennen (ben langzamerhand weer met enkele hobby's begonnen op aanraden van mijn psych) is dat ik me zo schaam om te vertellen dat ik een WaJong heb terwijl zij allemaal studeren of een leuke baan hebben. Daar ben ik dan zo jaloers op. Veelal durf ik het dan ook niet te zeggen en als mij gevraagd word naar wat ik doe antwoord ik vaak met de studie waar ik nu wat vakken van volg en hoop ik de toekomst te kunnen gaan doen. Voor een kort gesprekje werkt dit prima maar niet als je iemand daarna beter leert kennen en de waarheid zeggen vind ik echt verschrikkelijk in dit geval. Vaak zorgt dit er voor mij voor dat ik deze persoon ga vermijden om maar niet te hoeven antwoorden en op deze manier nog geen nieuwe vriendschappen kan opbouwen. Sinds kort heb ik een leuke jongen leren kennen die ik hetzelfde antwoord heb gegeven toen hij vroeg naar mijn studie. Binnenkort hebben we met z'n tweetjes afgesproken voor een 'date'. Ik heb er veel zin in maar maak me nu al druk om wat ik moet zeggen als het onderwerp 'studie' ter sprake komt. Aan de ene kant voel ik me daar heel erg onzeker over terwijl ik aan de andere kant zo iets heb van 'ik ben veel meer dan een angststoornis, ben ook aardig, leuk, gezellig etc'.
Zo he, dat is eruit...bedankt voor het lezen en misschien ook voor de reactie..
donderdag 14 mei 2009 om 14:54
Hee Bloemetjess,
Schaam je in ieder geval niet! Je hebt toch een heel goede, duidelijke reden om even niet met een fulltime studie/ baan bezig te zijn? En al had je geen reden, moet je daar dan verantwoording over afleggen aan de buitenwereld? En tegen wie? Tegen niemand, behalve jezelf. En als een ander dat niet begrijpt/ dom/ oninteressant vindt, dan moet je ook geen vriendschap met zo iemand beginnen. Als zo iemand dat al niet begrijpt, dan zal het nooit een goede, wederkerige vriendschap worden.
Je bent toch ook niet verplicht om anderen te vertellen over de precieze reden?
Schaam je in ieder geval niet! Je hebt toch een heel goede, duidelijke reden om even niet met een fulltime studie/ baan bezig te zijn? En al had je geen reden, moet je daar dan verantwoording over afleggen aan de buitenwereld? En tegen wie? Tegen niemand, behalve jezelf. En als een ander dat niet begrijpt/ dom/ oninteressant vindt, dan moet je ook geen vriendschap met zo iemand beginnen. Als zo iemand dat al niet begrijpt, dan zal het nooit een goede, wederkerige vriendschap worden.
Je bent toch ook niet verplicht om anderen te vertellen over de precieze reden?
donderdag 14 mei 2009 om 15:16
Zo herkenbaar...
Natuurlijk ben je niet verplicht mensen de reden te vertellen dat je niet een "normale" studie doet, maar in kletsgesprekjes komt altijd de vraag "en wat doe jij?". Ik heb een chronische ziekte en heel lang "niks" gedaan. Geprobeerd om deelcertificaten te halen, maar ik zat dus wel altijd thuis. Dat antwoord, "ik doe niks", ik schaam me er nog steeds voor, ook al is het door de situatie zo gerechtvaardigd. Mensen zijn over het algemeen geïnteresseerd en willen weten waarom je "niets" doet, het is heel moeilijk om er echt onderuit te komen en je wilt ook niet meteen het hele verhaal spuien.
En toch, uit ervaring: de meeste mensen maakt het helemaal niets uit. Je hebt een hele goede reden en bovendien ben je nog steeds thuis bezig! Waarschijnlijk kom je er inderdaad niet onderuit om een deel van het verhaal te vertellen, juist als je er krampachtig over doet komt het misschien vreemd over. De situatie is zoals 'ie is, je werkt eraan en bent tegelijk nog bezig om je studie op peil te houden, dat is heel erg knap.
Over die Wajong vertel ik eigenlijk nooit iets. Mensen vragen daar dan weer nooit naar en dat komt me wel goed uit. Ik ben er ook niet trots op en hoop er ooit vanaf te komen. Maar als dat niet lukt... so be it. Je bent meer dan die uitkering, meer dan het tijdelijk stopzetten van je opleiding, meer dan de vooroordelen die waarschijnlijk vooral in je eigen (en het mijne ) hoofd zitten. Maar ik snap je drempel heel erg goed, het is ook lastig.
In september begin ik als alles goed gaat weer aan een opleiding, voor het eerst sinds het halverwege afbreken van mijn middelbare school. En ik kijk zo ontzettend uit naar het moment waarop ik de gewraakte vraag kan beantwoorden met "ik doe HBO!"
Sterkte met je therapie, succes met je deelvakken (zo goed dat je daar wel mee bezig blijft!) en heel veel plezier met je date.
Natuurlijk ben je niet verplicht mensen de reden te vertellen dat je niet een "normale" studie doet, maar in kletsgesprekjes komt altijd de vraag "en wat doe jij?". Ik heb een chronische ziekte en heel lang "niks" gedaan. Geprobeerd om deelcertificaten te halen, maar ik zat dus wel altijd thuis. Dat antwoord, "ik doe niks", ik schaam me er nog steeds voor, ook al is het door de situatie zo gerechtvaardigd. Mensen zijn over het algemeen geïnteresseerd en willen weten waarom je "niets" doet, het is heel moeilijk om er echt onderuit te komen en je wilt ook niet meteen het hele verhaal spuien.
En toch, uit ervaring: de meeste mensen maakt het helemaal niets uit. Je hebt een hele goede reden en bovendien ben je nog steeds thuis bezig! Waarschijnlijk kom je er inderdaad niet onderuit om een deel van het verhaal te vertellen, juist als je er krampachtig over doet komt het misschien vreemd over. De situatie is zoals 'ie is, je werkt eraan en bent tegelijk nog bezig om je studie op peil te houden, dat is heel erg knap.
Over die Wajong vertel ik eigenlijk nooit iets. Mensen vragen daar dan weer nooit naar en dat komt me wel goed uit. Ik ben er ook niet trots op en hoop er ooit vanaf te komen. Maar als dat niet lukt... so be it. Je bent meer dan die uitkering, meer dan het tijdelijk stopzetten van je opleiding, meer dan de vooroordelen die waarschijnlijk vooral in je eigen (en het mijne ) hoofd zitten. Maar ik snap je drempel heel erg goed, het is ook lastig.
In september begin ik als alles goed gaat weer aan een opleiding, voor het eerst sinds het halverwege afbreken van mijn middelbare school. En ik kijk zo ontzettend uit naar het moment waarop ik de gewraakte vraag kan beantwoorden met "ik doe HBO!"
Sterkte met je therapie, succes met je deelvakken (zo goed dat je daar wel mee bezig blijft!) en heel veel plezier met je date.
donderdag 14 mei 2009 om 15:21
Zie het maar zo: andere mensen kunnen zo'n leuke fulltime studie of baan volhouden omdat ze er geen (ernstige) psychische problemen naast hebben. Jij hebt wel die problemen, dus is het logisch dat je daardoor niet zoveel energie hebt voor een fulltime studie/baan. Op verschillende manieren zijn jullie allebei even druk. Het is toch ook een hele prestatie om je psychische problemen te overwinnen? Als jij straks die problemen weer helemaal de baas bent, weer wat hobbies hebt gevonden, een LIO cursus hebt afgerond en weer gezond de maatschappij in durft, heb je toch ook heel wat bereikt?
Sommige mensen met psychische problemen komen nooit meer de bank af of blijven altijd in een slachtofferrol hangen. Jij zoekt weer sociale contacten op, doet zelfs weer LIO cursussen! Wees ook een beetje trots op jezelf. Als je jezelf een loser vindt, zullen andere mensen je ook zo behandelen.
Ik zou zeggen: ga niet voor andere mensen invullen wat ze over je zullen denken. En ga gewoon lekker door met wat je doet. En ga gewoon lekker weer een studie doen als je dat wilt, wat de psych ook zegt. Therapeuten zijn naar mijn ervaring te voorzichtig op dat gebied. Ik vind het erg jammer dat dat eigen initiatief zo wordt afgeremd. Eigen initiatief om weer wat te gaan doen lijkt me juist een teken van herstel, wat juist gestimuleerd moet worden. Natuurlijk moet je therapie blijven volgen zolang je nog klachten hebt. Maar over jezelf en je problemen en zwakke punten praten kan ook erg vermoeiend en deprimerend zijn.... Dan is het juist wel lekker om daarnaast ook iets te hebben waar je energie en zelfwaardering uit haalt.
Succes!!!!!
Iduun
Sommige mensen met psychische problemen komen nooit meer de bank af of blijven altijd in een slachtofferrol hangen. Jij zoekt weer sociale contacten op, doet zelfs weer LIO cursussen! Wees ook een beetje trots op jezelf. Als je jezelf een loser vindt, zullen andere mensen je ook zo behandelen.
Ik zou zeggen: ga niet voor andere mensen invullen wat ze over je zullen denken. En ga gewoon lekker door met wat je doet. En ga gewoon lekker weer een studie doen als je dat wilt, wat de psych ook zegt. Therapeuten zijn naar mijn ervaring te voorzichtig op dat gebied. Ik vind het erg jammer dat dat eigen initiatief zo wordt afgeremd. Eigen initiatief om weer wat te gaan doen lijkt me juist een teken van herstel, wat juist gestimuleerd moet worden. Natuurlijk moet je therapie blijven volgen zolang je nog klachten hebt. Maar over jezelf en je problemen en zwakke punten praten kan ook erg vermoeiend en deprimerend zijn.... Dan is het juist wel lekker om daarnaast ook iets te hebben waar je energie en zelfwaardering uit haalt.
Succes!!!!!
Iduun
donderdag 14 mei 2009 om 16:13
Herkenbaar, ik heb zo'n periode ook gehad.
Ik heb alleen de openingspost gelezen, ga misschien dingen zeggen die al gezegd zijn.
Ik erger me weleens dat bijna de eerste vraag bij kennismaking is: Wat doe je? Alsof wat je doet bepaalt wie je bent. Voor veel mensen is dat ook zo... maar toch...
Ik denk dat je heel trots mag zijn op het feit dat je wel iets studeert. Over je LOI studie valt vast ook wel veel te vertellen. Waarom juist die studie, wat is je doel ermee. En hoe gaat het practisch, stuur je opdrachten op of zie je weleens een leraar. Vind je het moeilijk om niet in een klasje te zitten of juist fijn. Blaaaa blaaa blaaaa. Er is meer over te vertellen dan je denkt.
En je kunt het verleden misschien bestempelen met 'tijdje ziek geweest en het lukte me niet om mijn oude studie weer op te pakken'. Als ze vragen wat je dan had, kun je zeggen dat je het daar nu liever even niet over hebt.
Als je het vanuit die mensen bekijkt: ze zijn geïnteresseerd en sommigen zouden wellicht heel goed reageren op je situatie. Anderen zijn bot en lomp, dat is waar.
Maar probeer ze niet teveel te gaan ontwijken, je kunt ook zeggen dat je het 'vandaag even niet' over studie wilt hebben.
Ik herinner me mijn neef. Op familiefeestjes, riep hij hard: 'VERKEERDE ONDERWERP' en dan ging het verder over wat hij het weekend gedaan had. (doe je natuurlijk niet snel bij mensen die je nog niet goed kent)
Je geeft zelf al aan dat je meer bent dan je angststoornis en je studie. Ik vind het dapper dat je gaat daten met deze jongen.
En misschien interesseert studie hem niet eens zoveel.
Succes en laat je nog even weten hoe het gegaan is?
Ik heb alleen de openingspost gelezen, ga misschien dingen zeggen die al gezegd zijn.
Ik erger me weleens dat bijna de eerste vraag bij kennismaking is: Wat doe je? Alsof wat je doet bepaalt wie je bent. Voor veel mensen is dat ook zo... maar toch...
Ik denk dat je heel trots mag zijn op het feit dat je wel iets studeert. Over je LOI studie valt vast ook wel veel te vertellen. Waarom juist die studie, wat is je doel ermee. En hoe gaat het practisch, stuur je opdrachten op of zie je weleens een leraar. Vind je het moeilijk om niet in een klasje te zitten of juist fijn. Blaaaa blaaa blaaaa. Er is meer over te vertellen dan je denkt.
En je kunt het verleden misschien bestempelen met 'tijdje ziek geweest en het lukte me niet om mijn oude studie weer op te pakken'. Als ze vragen wat je dan had, kun je zeggen dat je het daar nu liever even niet over hebt.
Als je het vanuit die mensen bekijkt: ze zijn geïnteresseerd en sommigen zouden wellicht heel goed reageren op je situatie. Anderen zijn bot en lomp, dat is waar.
Maar probeer ze niet teveel te gaan ontwijken, je kunt ook zeggen dat je het 'vandaag even niet' over studie wilt hebben.
Ik herinner me mijn neef. Op familiefeestjes, riep hij hard: 'VERKEERDE ONDERWERP' en dan ging het verder over wat hij het weekend gedaan had. (doe je natuurlijk niet snel bij mensen die je nog niet goed kent)
Je geeft zelf al aan dat je meer bent dan je angststoornis en je studie. Ik vind het dapper dat je gaat daten met deze jongen.
En misschien interesseert studie hem niet eens zoveel.
Succes en laat je nog even weten hoe het gegaan is?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 14 mei 2009 om 19:50
Dag Bloemetjess,
Schaam je niet omdat je thuis zit of een Wajong hebt. Hoelang ben je al gestopt met studeren? Goed dat je in behandeling bent, maar ik ben het eens met iduna, als je weer wilt studeren moet je je niet tegen laten houden.
Je hoeft niemand te vertellen dat je een Wajong hebt. Je kan vertellen dat je even gestopt bent met studeren, door 'problemen' of anders maak je het specifieker, dat je een angststoornis hebt en daarmee aan de slag bent. Misschien is het ook makkelijker voor je, om dan te vertellen wat je van plan bent. Zo richt je je op de leuke dingen die je nog allemaal wilt, en vertel je de ander niet alleen wat er allemaal NIET loopt.
(Ik zit ook thuis en studeer even niet, dit is hoe ik het vaak aanpak )
Niemand ziet wat aan jou op straat, en de mensen die jou boeiend vinden maken er geen probleem van dat je even in de knoop zit. De leuke mensen die je ontmoet zal het ook niets uitmaken, en de minder leuke zullen het evt. 'raar' vinden, en dan weet je meteen dat je daar dus niks aan hebt.
Dus heel goed (dat vind ik echt) dat je thuis vast bent begonnen met het studiegebied dat je interessant vind. Wat wil je gaan doen straks? Ik ben zelf wel van mening dat langer wachten niet altijd beter is, maar ik weet niet zoveel over jouw situatie. Hoe dan ook; als de therapeut het niet verstandig vind, maar jij wel, moet je echt naar jezelf luisteren. De houding "doe maar rustig aan" is meer regel dan uitzondering en niet terecht, vind ik.
Over je date: leuk joh! Het beste is om gewoon eerlijk te zijn. Maar ik zou, naast eerlijk zeggen dat je even 'niks doet' omdat je problemen hebt en behandeling volgt, ook vertellen wat je toekomstplannen zijn, misschien voel je je dan minder opgelaten?
Goed een heel verhaal over wat mijn tactiek zou zijn: als je het niets vind geloof ik dat ook hoor.
Succes
Schaam je niet omdat je thuis zit of een Wajong hebt. Hoelang ben je al gestopt met studeren? Goed dat je in behandeling bent, maar ik ben het eens met iduna, als je weer wilt studeren moet je je niet tegen laten houden.
Je hoeft niemand te vertellen dat je een Wajong hebt. Je kan vertellen dat je even gestopt bent met studeren, door 'problemen' of anders maak je het specifieker, dat je een angststoornis hebt en daarmee aan de slag bent. Misschien is het ook makkelijker voor je, om dan te vertellen wat je van plan bent. Zo richt je je op de leuke dingen die je nog allemaal wilt, en vertel je de ander niet alleen wat er allemaal NIET loopt.
(Ik zit ook thuis en studeer even niet, dit is hoe ik het vaak aanpak )
Niemand ziet wat aan jou op straat, en de mensen die jou boeiend vinden maken er geen probleem van dat je even in de knoop zit. De leuke mensen die je ontmoet zal het ook niets uitmaken, en de minder leuke zullen het evt. 'raar' vinden, en dan weet je meteen dat je daar dus niks aan hebt.
Dus heel goed (dat vind ik echt) dat je thuis vast bent begonnen met het studiegebied dat je interessant vind. Wat wil je gaan doen straks? Ik ben zelf wel van mening dat langer wachten niet altijd beter is, maar ik weet niet zoveel over jouw situatie. Hoe dan ook; als de therapeut het niet verstandig vind, maar jij wel, moet je echt naar jezelf luisteren. De houding "doe maar rustig aan" is meer regel dan uitzondering en niet terecht, vind ik.
Over je date: leuk joh! Het beste is om gewoon eerlijk te zijn. Maar ik zou, naast eerlijk zeggen dat je even 'niks doet' omdat je problemen hebt en behandeling volgt, ook vertellen wat je toekomstplannen zijn, misschien voel je je dan minder opgelaten?
Goed een heel verhaal over wat mijn tactiek zou zijn: als je het niets vind geloof ik dat ook hoor.
Succes
vrijdag 15 mei 2009 om 10:17
Bedankt voor jullie reacties. Ik denk dat ik het maar zo doe dan; eerlijk zeggen even gestopt te zijn met fulltime studeren en bezig te zijn met thuisstudie. Mocht hij verder vragen kan ik zeggen ziek te zijn en dan er verder niet te veel op door gaan.
Ik denk dat ik me extra druk maakte, niet alleen omdat ik hem echt leuk vind maar ook omdat hij nogal een tegenpool van mij is. Zowel studerend, werkend als bezig met vrijwilligerswerk. Ook doet hij verschillende sporten waar ik niet eens naar durf te kijken Zelfs toen ik gewoon studeerde en stage liep was mijn agenda niet zo druk volgepland. Hiervoor heb ik 1 relatie gehad (van een aantal jaar) met een jongen die ook op deze manier best een tegenpool van mij was en dit werkte erg goed omdat ik dankzij hem wat actiever werd en meer dingen durfde te ondernemen. Omdat ik nu al een tijdje 'niks' doe maakt het me wel onzeker of hij wel op mij zit te wachten. Dit erbij dat het de eerste keer is dat ik een echt afspraakje heb (vorige relatie was eerste jeugdvriendje en ben daar jaren mee samen geweest) maakt me erg zenuwachtig en onzeker.
Ohja, ik ratel nu even door over dat afspraakje omdat het nu binnenkort is en ik, zoals hierboven al staat, er erg zenuwachtig voor ben. Dat betekend niet dat ik niet erg blij ben met jullie reacties, ik heb ze allemaal gelezen en ben erg blij dat jullie zo uitgebreid hebben gereageerd.
Ik denk dat ik me extra druk maakte, niet alleen omdat ik hem echt leuk vind maar ook omdat hij nogal een tegenpool van mij is. Zowel studerend, werkend als bezig met vrijwilligerswerk. Ook doet hij verschillende sporten waar ik niet eens naar durf te kijken
Zelfs toen ik gewoon studeerde en stage liep was mijn agenda niet zo druk volgepland. Hiervoor heb ik 1 relatie gehad (van een aantal jaar) met een jongen die ook op deze manier best een tegenpool van mij was en dit werkte erg goed omdat ik dankzij hem wat actiever werd en meer dingen durfde te ondernemen. Omdat ik nu al een tijdje 'niks' doe maakt het me wel onzeker of hij wel op mij zit te wachten. Dit erbij dat het de eerste keer is dat ik een echt afspraakje heb (vorige relatie was eerste jeugdvriendje en ben daar jaren mee samen geweest) maakt me erg zenuwachtig en onzeker.Ohja, ik ratel nu even door over dat afspraakje omdat het nu binnenkort is en ik, zoals hierboven al staat, er erg zenuwachtig voor ben. Dat betekend niet dat ik niet erg blij ben met jullie reacties, ik heb ze allemaal gelezen en ben erg blij dat jullie zo uitgebreid hebben gereageerd.
vrijdag 15 mei 2009 om 16:45
Gewoon afwachten.
Als je een date hebt zijn er 100 redenen te bedenken waarom het niet zou slagen, en ook 100 redenen waarom het wel zou slagen.
Ik heb een paar keer gedate, soms leuk, soms minder maar dat had eigenlijk niets te maken met werk of studie van die persoon. Een jongen met een hele goede baan die ik gewoon niet aantrekkelijk vond bijvoorbeeld. Een ander die eigenlijk mijn type niet was (party-animal, veel bier, af en toe drugs) maar nu wel een goede vriend is.
Je weet het nooit. Maak je niet te zenuwachtig. Trek wat leuks aan, gooi je haar los en ga ervoor
Als je een date hebt zijn er 100 redenen te bedenken waarom het niet zou slagen, en ook 100 redenen waarom het wel zou slagen.
Ik heb een paar keer gedate, soms leuk, soms minder maar dat had eigenlijk niets te maken met werk of studie van die persoon. Een jongen met een hele goede baan die ik gewoon niet aantrekkelijk vond bijvoorbeeld. Een ander die eigenlijk mijn type niet was (party-animal, veel bier, af en toe drugs) maar nu wel een goede vriend is.
Je weet het nooit. Maak je niet te zenuwachtig. Trek wat leuks aan, gooi je haar los en ga ervoor
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
