Psyche
alle pijlers
Oorlog in je hoofd
woensdag 20 januari 2010 om 20:31
Of misschien beter gezegd: oorlog in mijn hoofd.
Slik. Ik zou niet weten hoe ik het anders moet omschrijven. Maar dit komt denk ik het dichtst bij. Soms raak ik even de weg kwijt. Dan weet ik niet waarom en hoe ik verder moet. En als ik het kenbaar maak voel ik me schuldig. En zo'n aansteller, maar ik weet ook van mezelf dat ik dat niet ben. Ik ben een watje, een heel groot watje, dat het moeilijk vind (en bang is?) om om hulp te vragen. Eeuwige gevechten tussen gevoel en verstand...en hoe verder ik lijk te komen, hoe harder ik vast loop, althans zo lijkt het. Ergens schaam ik me diep dat ik het zo schrijf, maar waarom ik me ervoor schaam is me niet helemaal duidelijk.
Eigenlijk loopt het al jaren niet lekker. Al een behoorlijke tijd niet.
Sinds een jaar of twee geleden heb ik een (voor mijn doen) hele grote stap gezet. De stap naar de hulpverlening. Een zware, maar juiste beslissing op dat moment. Nu, twee jaar later, zit ik nog steeds daar, met enkele onderbrekingen voor korte tijd.
Maar soms, zoals nu, lijkt het alsof alles even op drijfzand staat.
Sowieso loopt alles anders dan eigenlijk de bedoeling was.
Eigenlijk heb ik best wel moeite om precies aan te geven wat ik nou eigenlijk voel en denk. Maar het komt neer op denken het leven niet aan te kunnen, en soms te willen stoppen.
Ik weet ook dat het overgaat, maar het feit dat het steeds terugkomt is een factor die voor mij geloof ik niet minder of zwaarder weegt dan zo'n moment zelf.
Ik kan zelf niet goed aangeven wat ik nodig heb, of wat me zou kunnen helpen, want ik weet het niet meer. Langzaam neemt mijn hoop af. Hoop op dat het beter wordt. Ik weet dat ik zelf ook een belangrijke rol in het hele proces speel, maar door iets wat ik moeilijk kan omschrijven kom ik er niet door heen. Het lijkt er soms heel veel op dat ik uit twee verschillende personen besta, die lijnrecht tegenover elkaar staan. Alsof er tussen linker- en rechterhersenhelft een muur gemetseld is waardoor die niet met elkaar kunnen communiceren.
Sinds een tijd terug loopt alles weer 'mis'. Een beetje een rottijd achter de rug. Vriendschappen die niet waren wat het leek (alles hing van leugens in elkaar etc.), studie tijdelijk stop moeten zetten door ziekte. Compleet uitgeschakeld geweest door bacteriële infectie, longembolie. Sinds 1,5 maand ongeveer ben ik eindelijk weer een beetje in staat om wat dingen te doen, maar zoals ik was ben ik echt niet meer. Door dat hele ziekte-gebeuren
antidepressiva niet meer mogen slikken. In 1 keer gestopt, ik had geen tijd om af te bouwen. Geen vangnet gehad. Vlak voor de kerst ging het even mis. Te horen krijgen dat ze niks voor je kunnen doen. Alles stort even in een.
Door dat hele gebeuren geen eigen woonruimte meer, maar weer wonend bij ouders. Geen ideale situatie, lang verhaal, maar oud zeer, onbegrip, geen ruimte krijgen en dat soort dingen spelen dan mee. Wil niet ondankbaar zijn, ben allang blij dat ik een dak boven mn hoofd heb en ergens kon crashen, al was dat puur lichamelijk gezien dan. Alles wat er door mijn hoofd gaat moet ik zelf oplossen. Probeer mezelf staande te houden, al vraag ik me weer vaak af waarvoor. Door die ziektes had ik makkelijk dood kunnen zijn, maar ik ben er helemaal niet van geschrokken. Integendeel, op een of andere manier lijkt het helemaal niet erg om dood te gaan. En daar ben ik nu mee in de knoop, denk ik.
Eigenlijk voel ik me ontzettend eenzaam. Alsof je vanuit de ruimte op een andere planeet vaststaat en naar de aarde moet kijken, maar die altijd onbereikbaar blijft. Alsof je daar alleen vaststaat, en alles ziet gebeuren maar niets of niemand jou ziet. Je moet gedwongen toekijken, maar het zal altijd onbereikbaar blijven, zo voelt het, denk ik. Ik voel me onbegrepen, alsof ik niet geholpen kan worden.Ik weet ook niet of ik mezelf nog wel begrijp. En proberen lijkt soms juist averechts te werken. Alsof je midden in de menigte bij een concert staat, en iedereen om je heen plezier heeft, maar het is net alsof er om je heen een soort veld zit waardoor je op afstand staat van alles en iedereen. Dat plezier is onbereikbaar. Alsof je van bovenaf wordt bekeken en dat het dan duidelijk is dat je er niet hoort, je niet mee kunt, terwijl de rest om je heen niets merkt. Ik voel me schuldig als ik weet dat het met andere mensen slecht gaat. Ik voel me schuldig over zoveel dingen, die ook lang niet altijd mijn schuld zijn.
Soms denk ik, kon ik alles maar weggeven. Alle lichaamsdelen en organen, aan mensen die zo iets nodig hebben. Ik wordt er blijkbaar toch niet gelukkig mee. Ik ben blijkbaar ondankbaar, en als ik ze weg kon geven zou ik tenminste nog iets goeds doen.
Soms is het net alsof in me een soort zwart gat zit, wat me aan het opeten is. Het is een vreselijk vernietigend gevoel.
Soms lijken alle dingen om te draaien. Liefde lijkt een kwaad. Liefde is een slow killer. Het lijkt op het 1e oog mooi en onschuldig, maar het maakt veel kapot. En daarom is het zo gevaarlijk.En gevaarlijker en schadelijker dan alle andere dingen die 'kwaad of slecht' zouden moeten zijn.
Relaties met andere mensen lijken rare dingen te zijn. Wil niet zeggen dat ik geen vrienden heb, maar een heel druk sociaal leven heb ik ook niet echt. Over dingen praten die door mijn hoofd gaan kan ik maar met bijzonder weinig mensen. Eigenlijk vrijwel niemand.Ja, bij de hulpverlener, die daarvoor betaald wordt, geen ene moer om je geeft eigenlijk, puur omdat het 'business' is. Dat steekt dan zo ongelooflijk, omdat je weet dat het nep is, dat het gaat eindigen (maar dat doet trouwens alles) en toch kun je je aan zo iemand gaan hechten, terwijl je dat eigenlijk altijd hebt willen voorkomen.
Eigenlijk kan ik op bepaalde gebieden een beetje verder met mn leven. Het lichaam werkt weer iets, niet helemaal, misschien gaat dat ook nooit meer zo worden, maar het kan weer iets. Een soort nieuwe start, dingen weer oppakken, maar het stomme is dat ik eigenlijk helemaal niet weet of ik dat nog wel wil. Het hoofd wil blijkbaar niet goed (ja, soms wel, soms niet). Misschien is het ook wel een soort angst, dat weet ik niet. Ben in ieder geval wel weer op zoek naar mn eigen woonruimte weer, voor mij alleen. Maar ook daar zitten 2 kanten aan. De goede is dat ik dan weer rust en ruimte voor mezelf heb, de slechte is dat het wel eens mis kon gaan; mezelf afsluiten voor alles en iedereen en verder. Ben langzaam bezig dingen weer op te gaan pakken, met heel veel moeite. Maar aan de andere kant denk ik dat straks gewoon weer een streep door heen gaat.
Wat ik hiermee precies mee wil bereiken weet ik niet. Ik vind het moeilijk om mezelf uit te drukken qua gedachten (ik weet ook niet of ik wel gevoelens kan vertalen). Ik hoop misschien op herkenning, of ervaringen hoe anderen hier mee omgaan.
(En nu ga ik het even snel plaatsen want ik twijfel al weer gigantisch of ik dit nou wel moet doen of niet, voor de zoveelste keer...)
Slik. Ik zou niet weten hoe ik het anders moet omschrijven. Maar dit komt denk ik het dichtst bij. Soms raak ik even de weg kwijt. Dan weet ik niet waarom en hoe ik verder moet. En als ik het kenbaar maak voel ik me schuldig. En zo'n aansteller, maar ik weet ook van mezelf dat ik dat niet ben. Ik ben een watje, een heel groot watje, dat het moeilijk vind (en bang is?) om om hulp te vragen. Eeuwige gevechten tussen gevoel en verstand...en hoe verder ik lijk te komen, hoe harder ik vast loop, althans zo lijkt het. Ergens schaam ik me diep dat ik het zo schrijf, maar waarom ik me ervoor schaam is me niet helemaal duidelijk.
Eigenlijk loopt het al jaren niet lekker. Al een behoorlijke tijd niet.
Sinds een jaar of twee geleden heb ik een (voor mijn doen) hele grote stap gezet. De stap naar de hulpverlening. Een zware, maar juiste beslissing op dat moment. Nu, twee jaar later, zit ik nog steeds daar, met enkele onderbrekingen voor korte tijd.
Maar soms, zoals nu, lijkt het alsof alles even op drijfzand staat.
Sowieso loopt alles anders dan eigenlijk de bedoeling was.
Eigenlijk heb ik best wel moeite om precies aan te geven wat ik nou eigenlijk voel en denk. Maar het komt neer op denken het leven niet aan te kunnen, en soms te willen stoppen.
Ik weet ook dat het overgaat, maar het feit dat het steeds terugkomt is een factor die voor mij geloof ik niet minder of zwaarder weegt dan zo'n moment zelf.
Ik kan zelf niet goed aangeven wat ik nodig heb, of wat me zou kunnen helpen, want ik weet het niet meer. Langzaam neemt mijn hoop af. Hoop op dat het beter wordt. Ik weet dat ik zelf ook een belangrijke rol in het hele proces speel, maar door iets wat ik moeilijk kan omschrijven kom ik er niet door heen. Het lijkt er soms heel veel op dat ik uit twee verschillende personen besta, die lijnrecht tegenover elkaar staan. Alsof er tussen linker- en rechterhersenhelft een muur gemetseld is waardoor die niet met elkaar kunnen communiceren.
Sinds een tijd terug loopt alles weer 'mis'. Een beetje een rottijd achter de rug. Vriendschappen die niet waren wat het leek (alles hing van leugens in elkaar etc.), studie tijdelijk stop moeten zetten door ziekte. Compleet uitgeschakeld geweest door bacteriële infectie, longembolie. Sinds 1,5 maand ongeveer ben ik eindelijk weer een beetje in staat om wat dingen te doen, maar zoals ik was ben ik echt niet meer. Door dat hele ziekte-gebeuren
antidepressiva niet meer mogen slikken. In 1 keer gestopt, ik had geen tijd om af te bouwen. Geen vangnet gehad. Vlak voor de kerst ging het even mis. Te horen krijgen dat ze niks voor je kunnen doen. Alles stort even in een.
Door dat hele gebeuren geen eigen woonruimte meer, maar weer wonend bij ouders. Geen ideale situatie, lang verhaal, maar oud zeer, onbegrip, geen ruimte krijgen en dat soort dingen spelen dan mee. Wil niet ondankbaar zijn, ben allang blij dat ik een dak boven mn hoofd heb en ergens kon crashen, al was dat puur lichamelijk gezien dan. Alles wat er door mijn hoofd gaat moet ik zelf oplossen. Probeer mezelf staande te houden, al vraag ik me weer vaak af waarvoor. Door die ziektes had ik makkelijk dood kunnen zijn, maar ik ben er helemaal niet van geschrokken. Integendeel, op een of andere manier lijkt het helemaal niet erg om dood te gaan. En daar ben ik nu mee in de knoop, denk ik.
Eigenlijk voel ik me ontzettend eenzaam. Alsof je vanuit de ruimte op een andere planeet vaststaat en naar de aarde moet kijken, maar die altijd onbereikbaar blijft. Alsof je daar alleen vaststaat, en alles ziet gebeuren maar niets of niemand jou ziet. Je moet gedwongen toekijken, maar het zal altijd onbereikbaar blijven, zo voelt het, denk ik. Ik voel me onbegrepen, alsof ik niet geholpen kan worden.Ik weet ook niet of ik mezelf nog wel begrijp. En proberen lijkt soms juist averechts te werken. Alsof je midden in de menigte bij een concert staat, en iedereen om je heen plezier heeft, maar het is net alsof er om je heen een soort veld zit waardoor je op afstand staat van alles en iedereen. Dat plezier is onbereikbaar. Alsof je van bovenaf wordt bekeken en dat het dan duidelijk is dat je er niet hoort, je niet mee kunt, terwijl de rest om je heen niets merkt. Ik voel me schuldig als ik weet dat het met andere mensen slecht gaat. Ik voel me schuldig over zoveel dingen, die ook lang niet altijd mijn schuld zijn.
Soms denk ik, kon ik alles maar weggeven. Alle lichaamsdelen en organen, aan mensen die zo iets nodig hebben. Ik wordt er blijkbaar toch niet gelukkig mee. Ik ben blijkbaar ondankbaar, en als ik ze weg kon geven zou ik tenminste nog iets goeds doen.
Soms is het net alsof in me een soort zwart gat zit, wat me aan het opeten is. Het is een vreselijk vernietigend gevoel.
Soms lijken alle dingen om te draaien. Liefde lijkt een kwaad. Liefde is een slow killer. Het lijkt op het 1e oog mooi en onschuldig, maar het maakt veel kapot. En daarom is het zo gevaarlijk.En gevaarlijker en schadelijker dan alle andere dingen die 'kwaad of slecht' zouden moeten zijn.
Relaties met andere mensen lijken rare dingen te zijn. Wil niet zeggen dat ik geen vrienden heb, maar een heel druk sociaal leven heb ik ook niet echt. Over dingen praten die door mijn hoofd gaan kan ik maar met bijzonder weinig mensen. Eigenlijk vrijwel niemand.Ja, bij de hulpverlener, die daarvoor betaald wordt, geen ene moer om je geeft eigenlijk, puur omdat het 'business' is. Dat steekt dan zo ongelooflijk, omdat je weet dat het nep is, dat het gaat eindigen (maar dat doet trouwens alles) en toch kun je je aan zo iemand gaan hechten, terwijl je dat eigenlijk altijd hebt willen voorkomen.
Eigenlijk kan ik op bepaalde gebieden een beetje verder met mn leven. Het lichaam werkt weer iets, niet helemaal, misschien gaat dat ook nooit meer zo worden, maar het kan weer iets. Een soort nieuwe start, dingen weer oppakken, maar het stomme is dat ik eigenlijk helemaal niet weet of ik dat nog wel wil. Het hoofd wil blijkbaar niet goed (ja, soms wel, soms niet). Misschien is het ook wel een soort angst, dat weet ik niet. Ben in ieder geval wel weer op zoek naar mn eigen woonruimte weer, voor mij alleen. Maar ook daar zitten 2 kanten aan. De goede is dat ik dan weer rust en ruimte voor mezelf heb, de slechte is dat het wel eens mis kon gaan; mezelf afsluiten voor alles en iedereen en verder. Ben langzaam bezig dingen weer op te gaan pakken, met heel veel moeite. Maar aan de andere kant denk ik dat straks gewoon weer een streep door heen gaat.
Wat ik hiermee precies mee wil bereiken weet ik niet. Ik vind het moeilijk om mezelf uit te drukken qua gedachten (ik weet ook niet of ik wel gevoelens kan vertalen). Ik hoop misschien op herkenning, of ervaringen hoe anderen hier mee omgaan.
(En nu ga ik het even snel plaatsen want ik twijfel al weer gigantisch of ik dit nou wel moet doen of niet, voor de zoveelste keer...)
woensdag 20 januari 2010 om 20:52
