Psyche
alle pijlers
Oorlog in mijn hoofd
dinsdag 21 augustus 2018 om 22:18
Beste forumleden,
Na vele malen mee te lezen heb ik beslist om zelf eens mijn verhaal te brengen aan jullie.
Mijn naam is Saartje, ik ben 22 jaar.
Sinds mijn 15e kamp ik met psychische problemen.
Het begon allemaal toen ik met vrienden samen zat, en die overtuigden me om een jointje mee te roken.
Echter heb ik bij deze ervaring mijn eerste (enorme) paniekaanval gehad. Ik wist niet wat me overkwam.
Sindsdien is mijn leven nooit meer 100% hetzelfde geweest. Als ik op medisch onderzoek moest, en ze namen mijn bloeddruk, kreeg ik opnieuw een paniekaanval. Stond ik in de winkel, paniekaanval, etc.
Enkele maanden later leerde ik mijn ex kennen. Hij rookte wiet. En dagelijks.
Doordat ik toen zo’n slechte ervaring had met die joint, heb ik daar eeuwig een soort “angst” aan overgehouden.
In het begin viel dit mee, maar naar mate onze relatie langer duurde, begon ik me meer en meer te focussen op het feit dat hij marihuana rookte. Doordat ik zo’n negatieve ervaring heb gehad, dacht ik de hele tijd dat hij dit ook ging hebben, of dat hij ging sterven of eender wat. Naja..
Na vele discussies ging het van kwaad naar erger. Ik ging er mee slapen en stond er mee op. Als hij naar vrienden ging, was ik helemaal stijf van de zenuwen en spanning omdat ik zó bang was dat hij weer ging roken.
Ik ging soms om 22u slapen, de volgende morgen stond mijn moeder op om te gaan werken om 6u. Ik was nog steeds wakker, de hele nacht gehuild, gepiekert en de ergste scenario’s spookten door mijn hoofd.
Tot het op een dag genoeg was. Ik kon niet meer, ik was op. Ik ben op een morgen wakker geworden en ik voelde me anders. Al mijn gevoelens voor mijn toenmalige vriend, waren weg.
Ik wilde me losrukken van hem.
Ik had tijdens onze relatie wel heel veel dipjes. Soms wou ik niet dat hij me aanraakte, seks had met hem, kuste,.. daarna beterde dit weer. Maar kwam telkens terug.
Ik heb 8 maand met dit gevoel rond gelopen, 8 maand heel erg depressief geweest, 8 maand gevochten tegen mijn eigen gedachten/gevoelens.
Tot ik het niet meer aankon en het uiteindelijk gedaan heb gemaakt.
Ik voelde me verlost, en enige tijd later, ontmoette ik mijn huidige vriend.
Ik was OP-SLAG VERLIEFD. Nog nooit eerder dit gevoel ervaren.
Na enkele weken contact, zijn we voor een relatie gegaan.
Al mijn angsten/negatieve gevoelens verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik was gelukkig, tonnen energie, had veel zelfvertrouwen,..
Tot we 1,5 jaar samen waren. Ik was afgestudeerd en het werkleven begon voor mij.
Ik had toen een erg drukke job. De collegas waren niet open en lieten geen “nieuwelingen” in de groep. Ik heb al moeite met werkdruk, maar daar ervoer ik intense werkdruk. Meer dan mijn lichaam aankon.
Op een avond is het noodlot weer toegeslagen. Paniekaanvallen begonnen weer, voelde me zelf even vervreemd van de mensen waar ik van hield, ik herkende de stem van mijn vriend niet meer toen we belden. Ik raakte nog meer in paniek. Lichaam Stond opnieuw stijf van de spanningen, adrenaline gierde door mijn lijf. Ik wist niet wat me overkwam. Sliep niet meer, at niet meer,..
tot ik uiteindelijk op het punt kwam dat ik nog 53kg woog, en ik ben 1.73m. Lexapro genomen, maar werd hier nog depressiever door.
Maar het ergste van al was.. mijn gevoelens voor mijn vriend waren plotsklaps helemaal verdwenen. Uuuuuren gehuild. Zo’n schrik dat het “mooiste” wat ik had, zomaar verdwenen was, schrik dat ik dezelfde ervaring had als in mijn vorige relatie.
Ik heb opnieuw maanden met dit gevoel rondgelopen.
Uiteindelijk door heel veel stress thuis, ruzie met ouders,.. verhuisd. Samen met mijn vriend. Beiden een appartementje gehuurd. De eerste 2 weken waren HEL. Nieuwe omgeving, nieuwe situatie én in ruzie weg gegaan thuis. Maar daarna ben ik me stilletjes aan beter beginnen voelen. Ik voelde opnieuw liefde, was terug stapel op m’n mannetje. Alles verliep goed. Super zelf.
Ondertussen voelde ik me weer goed, maar af en toe kwam dit gevoel weer opsteken. Het gevoel van angst, opnieuw de schrik dat ik me plots weer “gevoelloos” zal voelen tov vriend. Enkele kleine “terugvalletjes” gehad, en geraak er altijd bovenop.
Enkele maanden geleden kwam mijn schoonzus met een eng verhaal over het vermoeden dat ze met een “geest” in hun huis zitten. Ik voelde me toen al een tijdje weer minder goed in mijn vel, maar dit, dit was de druppel. Na dit verhaal gehoord te hebben ben ik terug helemaal in paniek geschoten. Opnieuw de adrenaline. Het was zelf zo erg dat ik mijn eigen huis niet meer durfde binnenkomen, of in het donker op straat wandelen.
Dit is begonnen begin mei, heb de gevoelens wel nog steeds, maar in mindere mate. De angst van de “geesten” is gezakt, nu ben ik obessief mijn gevoelens aan het controleren wanneer ik bij mijn vriend ben. Verschrikkelijk.
Ik kan me niet meer openstellen, ik ben onbewust weer aan het panikeren dat ik “hem niet meer graag zie”, schrik dat het gene wat we hebben, dat ik dat zal moeten opgeven,..
Wat een oorlog in mijn hoofd!
Ik ben in behandeling bij een psycholoog en psychiater. Psychiater heeft me Sertraline 50mg voorgeschreven.
Ik neem het nu 5 weken, ik heb al enkele betere dagen opzitten, maar toch regelmatig weer een offday.
Ik heb het gevoel dat ik in een luchtbel leef, ik wil voelen, ik wil liefde voelen, ik wil leven, gelukkig zijn. Maar het is alsof iemand zegt dat ik dit niet verdien.
Dit heb ik ook met mijn hond. De ene dag doe ik niet anders dan haar knuffelen, de andere dag voel ik me “verwijderd” van hen.
Mijn vriend is het contrast van mij. Hij is mijn rustpunt. Altijd nuchter, kalm, en weet me perfect te kalmeren.
Hij heeft tonnen geduld, is heel erg loyaal en is erg respectvol.
Ook krijg ik nog een extra kado, dat is dat hij nog eens onwijs knap is. Blond haar en blauwe ogen om in te verdrinken.
De liefde is er, maar ik kán er niet bij. Ik ben zeker van mijn stuk, ik weet dat dit mijn angsten zijn die spreken en niet ik. Maar het blijft moeilijk.
De psycholoog denkt aan OCD. Ze legde me uit dat er verschillende vormen hierin zijn. Mijne gaat o.a meer uit naar ROCD. Zelf nog nooit van gehoord, maar herken me er wel in.
Mijn broer heeft ook OCD.
Wij hebben onlangs een huisje gekocht, suuuuper blij, maar ook weer vol zorgen. (Grote stap/verandering)
Wat als ik het plots niet meer wil? Wat als ik plots verliefd wordt op iemand anders? Wat als ik ...
Waarom reflecteer ik dit op hem? Omdat hij het dichtst bij mij staat? Omdat hij me het beste kent?
Helaas denk ik dat ik dit in iedere relatie zal hebben..
Ik hoop dat de pilletjes hun werk zullen doen. (En neen, ik verwacht geen wonderen..)
Vandaag, zijn we 3 jaar verder. Wij hebben onlangs een huisje gekocht. Mijn plaatje is compleet, alleen moet ik nog rust vinden in mijn hoofd.
Allereerst, sorry voor mijn lang verhaal. Jullie hoeven het niet te lezen, gewoon even neerschrijven voelt al aan als een opluchting.
Moesten jullie het toch gelezen hebben, zijn er mensen die ervaring hebben met Sertraline? Zijn er mensen die soortgelijke gevoelens ervaren? Wie van jullie is genezen van een angststoornis?
Liefs, Saar
Na vele malen mee te lezen heb ik beslist om zelf eens mijn verhaal te brengen aan jullie.
Mijn naam is Saartje, ik ben 22 jaar.
Sinds mijn 15e kamp ik met psychische problemen.
Het begon allemaal toen ik met vrienden samen zat, en die overtuigden me om een jointje mee te roken.
Echter heb ik bij deze ervaring mijn eerste (enorme) paniekaanval gehad. Ik wist niet wat me overkwam.
Sindsdien is mijn leven nooit meer 100% hetzelfde geweest. Als ik op medisch onderzoek moest, en ze namen mijn bloeddruk, kreeg ik opnieuw een paniekaanval. Stond ik in de winkel, paniekaanval, etc.
Enkele maanden later leerde ik mijn ex kennen. Hij rookte wiet. En dagelijks.
Doordat ik toen zo’n slechte ervaring had met die joint, heb ik daar eeuwig een soort “angst” aan overgehouden.
In het begin viel dit mee, maar naar mate onze relatie langer duurde, begon ik me meer en meer te focussen op het feit dat hij marihuana rookte. Doordat ik zo’n negatieve ervaring heb gehad, dacht ik de hele tijd dat hij dit ook ging hebben, of dat hij ging sterven of eender wat. Naja..
Na vele discussies ging het van kwaad naar erger. Ik ging er mee slapen en stond er mee op. Als hij naar vrienden ging, was ik helemaal stijf van de zenuwen en spanning omdat ik zó bang was dat hij weer ging roken.
Ik ging soms om 22u slapen, de volgende morgen stond mijn moeder op om te gaan werken om 6u. Ik was nog steeds wakker, de hele nacht gehuild, gepiekert en de ergste scenario’s spookten door mijn hoofd.
Tot het op een dag genoeg was. Ik kon niet meer, ik was op. Ik ben op een morgen wakker geworden en ik voelde me anders. Al mijn gevoelens voor mijn toenmalige vriend, waren weg.
Ik wilde me losrukken van hem.
Ik had tijdens onze relatie wel heel veel dipjes. Soms wou ik niet dat hij me aanraakte, seks had met hem, kuste,.. daarna beterde dit weer. Maar kwam telkens terug.
Ik heb 8 maand met dit gevoel rond gelopen, 8 maand heel erg depressief geweest, 8 maand gevochten tegen mijn eigen gedachten/gevoelens.
Tot ik het niet meer aankon en het uiteindelijk gedaan heb gemaakt.
Ik voelde me verlost, en enige tijd later, ontmoette ik mijn huidige vriend.
Ik was OP-SLAG VERLIEFD. Nog nooit eerder dit gevoel ervaren.
Na enkele weken contact, zijn we voor een relatie gegaan.
Al mijn angsten/negatieve gevoelens verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik was gelukkig, tonnen energie, had veel zelfvertrouwen,..
Tot we 1,5 jaar samen waren. Ik was afgestudeerd en het werkleven begon voor mij.
Ik had toen een erg drukke job. De collegas waren niet open en lieten geen “nieuwelingen” in de groep. Ik heb al moeite met werkdruk, maar daar ervoer ik intense werkdruk. Meer dan mijn lichaam aankon.
Op een avond is het noodlot weer toegeslagen. Paniekaanvallen begonnen weer, voelde me zelf even vervreemd van de mensen waar ik van hield, ik herkende de stem van mijn vriend niet meer toen we belden. Ik raakte nog meer in paniek. Lichaam Stond opnieuw stijf van de spanningen, adrenaline gierde door mijn lijf. Ik wist niet wat me overkwam. Sliep niet meer, at niet meer,..
tot ik uiteindelijk op het punt kwam dat ik nog 53kg woog, en ik ben 1.73m. Lexapro genomen, maar werd hier nog depressiever door.
Maar het ergste van al was.. mijn gevoelens voor mijn vriend waren plotsklaps helemaal verdwenen. Uuuuuren gehuild. Zo’n schrik dat het “mooiste” wat ik had, zomaar verdwenen was, schrik dat ik dezelfde ervaring had als in mijn vorige relatie.
Ik heb opnieuw maanden met dit gevoel rondgelopen.
Uiteindelijk door heel veel stress thuis, ruzie met ouders,.. verhuisd. Samen met mijn vriend. Beiden een appartementje gehuurd. De eerste 2 weken waren HEL. Nieuwe omgeving, nieuwe situatie én in ruzie weg gegaan thuis. Maar daarna ben ik me stilletjes aan beter beginnen voelen. Ik voelde opnieuw liefde, was terug stapel op m’n mannetje. Alles verliep goed. Super zelf.
Ondertussen voelde ik me weer goed, maar af en toe kwam dit gevoel weer opsteken. Het gevoel van angst, opnieuw de schrik dat ik me plots weer “gevoelloos” zal voelen tov vriend. Enkele kleine “terugvalletjes” gehad, en geraak er altijd bovenop.
Enkele maanden geleden kwam mijn schoonzus met een eng verhaal over het vermoeden dat ze met een “geest” in hun huis zitten. Ik voelde me toen al een tijdje weer minder goed in mijn vel, maar dit, dit was de druppel. Na dit verhaal gehoord te hebben ben ik terug helemaal in paniek geschoten. Opnieuw de adrenaline. Het was zelf zo erg dat ik mijn eigen huis niet meer durfde binnenkomen, of in het donker op straat wandelen.
Dit is begonnen begin mei, heb de gevoelens wel nog steeds, maar in mindere mate. De angst van de “geesten” is gezakt, nu ben ik obessief mijn gevoelens aan het controleren wanneer ik bij mijn vriend ben. Verschrikkelijk.
Ik kan me niet meer openstellen, ik ben onbewust weer aan het panikeren dat ik “hem niet meer graag zie”, schrik dat het gene wat we hebben, dat ik dat zal moeten opgeven,..
Wat een oorlog in mijn hoofd!
Ik ben in behandeling bij een psycholoog en psychiater. Psychiater heeft me Sertraline 50mg voorgeschreven.
Ik neem het nu 5 weken, ik heb al enkele betere dagen opzitten, maar toch regelmatig weer een offday.
Ik heb het gevoel dat ik in een luchtbel leef, ik wil voelen, ik wil liefde voelen, ik wil leven, gelukkig zijn. Maar het is alsof iemand zegt dat ik dit niet verdien.
Dit heb ik ook met mijn hond. De ene dag doe ik niet anders dan haar knuffelen, de andere dag voel ik me “verwijderd” van hen.
Mijn vriend is het contrast van mij. Hij is mijn rustpunt. Altijd nuchter, kalm, en weet me perfect te kalmeren.
Hij heeft tonnen geduld, is heel erg loyaal en is erg respectvol.
Ook krijg ik nog een extra kado, dat is dat hij nog eens onwijs knap is. Blond haar en blauwe ogen om in te verdrinken.
De liefde is er, maar ik kán er niet bij. Ik ben zeker van mijn stuk, ik weet dat dit mijn angsten zijn die spreken en niet ik. Maar het blijft moeilijk.
De psycholoog denkt aan OCD. Ze legde me uit dat er verschillende vormen hierin zijn. Mijne gaat o.a meer uit naar ROCD. Zelf nog nooit van gehoord, maar herken me er wel in.
Mijn broer heeft ook OCD.
Wij hebben onlangs een huisje gekocht, suuuuper blij, maar ook weer vol zorgen. (Grote stap/verandering)
Wat als ik het plots niet meer wil? Wat als ik plots verliefd wordt op iemand anders? Wat als ik ...
Waarom reflecteer ik dit op hem? Omdat hij het dichtst bij mij staat? Omdat hij me het beste kent?
Helaas denk ik dat ik dit in iedere relatie zal hebben..
Ik hoop dat de pilletjes hun werk zullen doen. (En neen, ik verwacht geen wonderen..)
Vandaag, zijn we 3 jaar verder. Wij hebben onlangs een huisje gekocht. Mijn plaatje is compleet, alleen moet ik nog rust vinden in mijn hoofd.
Allereerst, sorry voor mijn lang verhaal. Jullie hoeven het niet te lezen, gewoon even neerschrijven voelt al aan als een opluchting.
Moesten jullie het toch gelezen hebben, zijn er mensen die ervaring hebben met Sertraline? Zijn er mensen die soortgelijke gevoelens ervaren? Wie van jullie is genezen van een angststoornis?
Liefs, Saar
woensdag 22 augustus 2018 om 07:55
woensdag 22 augustus 2018 om 07:59
Hee meid,
Wat moet dat vreselijk naar zijn. Om zo de controle te verliezen.
Om zo de controle over je gevoel te verliezen.
Alsof je een speelbal bent.
Je hebt al heel veel doorleeft, veel angsten en ook dieptes in jezelf ervaren.
Ik geloof dat jouw positieve zelf het helemaal gaat winnen.
Gewoon puur omdat dat stuk heel sterk is in jezelf:
Je wil voelen, je wil liefde voelen, je wil leven, je wil gelukkig zijn.
Als je weer in zo’n lastig moment komt, denk dan: ik ken dit. Dit is me inmiddels wel bekend.
Denk ook: This too will pass..................
Blijf doorademen. Zeker wanneer je obsessief gaat denken over je angst, je gevoel of verlies ervan. Wat er kan gebeuren.
Omarm jezelf desnoods: zit op bed of op de grond en omarm je knieen en maak een beetje schommelende beweging. Kan troostend werken wanneer je in een tamelijk onveilig gevoel in jezelf zit. Je haalt daarmee ook wat spanning af van je buik die toch al gespannen is in zo’n situatie.
Wat moet dat vreselijk naar zijn. Om zo de controle te verliezen.
Om zo de controle over je gevoel te verliezen.
Alsof je een speelbal bent.
Je hebt al heel veel doorleeft, veel angsten en ook dieptes in jezelf ervaren.
Ik geloof dat jouw positieve zelf het helemaal gaat winnen.
Gewoon puur omdat dat stuk heel sterk is in jezelf:
Je wil voelen, je wil liefde voelen, je wil leven, je wil gelukkig zijn.
Als je weer in zo’n lastig moment komt, denk dan: ik ken dit. Dit is me inmiddels wel bekend.
Denk ook: This too will pass..................
Blijf doorademen. Zeker wanneer je obsessief gaat denken over je angst, je gevoel of verlies ervan. Wat er kan gebeuren.
Omarm jezelf desnoods: zit op bed of op de grond en omarm je knieen en maak een beetje schommelende beweging. Kan troostend werken wanneer je in een tamelijk onveilig gevoel in jezelf zit. Je haalt daarmee ook wat spanning af van je buik die toch al gespannen is in zo’n situatie.
woensdag 22 augustus 2018 om 08:26
Neen, ik bedoelde het ook niet zo zoals jij omschrijft. Gewoon, ik heb alles wat een mens nodig heeft om zich gelukkig te voelen. Een goede betrouwbare man, een hond, een huis, vast werk (en werk dat ik heel graag doe),..
woensdag 22 augustus 2018 om 08:28
Wat een lieve reactie,Verbinder schreef: ↑22-08-2018 07:59Hee meid,
Wat moet dat vreselijk naar zijn. Om zo de controle te verliezen.
Om zo de controle over je gevoel te verliezen.
Alsof je een speelbal bent.
Je hebt al heel veel doorleeft, veel angsten en ook dieptes in jezelf ervaren.
Ik geloof dat jouw positieve zelf het helemaal gaat winnen.
Gewoon puur omdat dat stuk heel sterk is in jezelf:
Je wil voelen, je wil liefde voelen, je wil leven, je wil gelukkig zijn.
Als je weer in zo’n lastig moment komt, denk dan: ik ken dit. Dit is me inmiddels wel bekend.
Denk ook: This too will pass..................
Blijf doorademen. Zeker wanneer je obsessief gaat denken over je angst, je gevoel of verlies ervan. Wat er kan gebeuren.
Omarm jezelf desnoods: zit op bed of op de grond en omarm je knieen en maak een beetje schommelende beweging. Kan troostend werken wanneer je in een tamelijk onveilig gevoel in jezelf zit. Je haalt daarmee ook wat spanning af van je buik die toch al gespannen is in zo’n situatie.
Ja, de grootste angst is toch wel het controle verlies. Daarom ben ik er ook constant op gefixeerd.
Ik zal jouw tips zeker opvolgen!
Liefs
zaterdag 25 augustus 2018 om 19:22
