Psyche
alle pijlers
Op weg naar de ontembare vrouw in jezelf
vrijdag 31 oktober 2008 om 13:14
Voor iedereen die de roep in zichzelf voelt om te leven volgens haar eigen authentieke zelf: degene die je echt bent, nadat je alle verwachtingen en overtuigingen van anderen hebt losgelaten.
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 9 februari 2009 om 23:00
[quote]pink11 schreef op 09 februari 2009 @ 18:23:
[...]
Van deze opmerking moest ik lachen en bijna huilen tegelijk. Dank je. Inderdaad, ik wéét dat ze zo over mijn grenzen kon gaan doordat ik geen basis had. (en zij, als therapeute, wist dat ook...)
Ze kende als therapeute al mijn zwakke plekken, omdat ik die haar zelf had verteld. En ze maakte daar vervolgens misbruik van.
Over de waardevolle lessen: ja, die zie ik zeker. Ik was over het algemeen al behoorlijk eigenwijs, maar soms, in bepaalde situaties, vergat ik dat ik degene was die het beste weet wat goed voor me is. Na deze gebeurtenis is me dat nooit meer overkomen, tot grote ergernis overigens van sommige artsen en peuten, maar so be it. Laat mij eerst maar lekker doorschieten naar de andere kant voordat ik een gezonde middenweg vind
En nog een héél waardevolle les: omdat ik zelf iemand ben met een groot geweten, en ik (volgens mij is dit menseigen) ervan uitga dat degene die ik tegenover me heb in grote lijnen hetzelfde voelt en denkt als ik, daarom was ik af en toe zo'n makkelijk slachtoffer voor mensen met verkeerde bedoelingen.
Knap dat je dit van jezelf ontdekt hebt.
Ruim een jaar geleden ben ik naar een psychologe gegaan om deze traumatische ervaring te verwerken (het lijkt wel een grap, naar een therapaute stappen om te verwerken wat de andere therapeute je heeft aangedaan...). Deze psychologe voelt voor mij heel goed. Ik weet nu dat het belangrijk is.
Ze bevestigde dat de therapeute waarbij ik het trauma opliep óf psychopatisch is - niet elke psychopaat schijnt op Hannibal Lector te lijken. Of, zei ze, het kan ook dat ze een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft met psychopatische trekken. Verder noemde ze het een sektanische toestand, maar dan een individuele ipv groepsgewijs.
Ik ben gaan lezen over narcisme en psychopatie. Ik was jaren blijven hangen in een perplexheid, in een "Waarom???". En daarom kon ik niet verder met verwerken. Een therapeute moet jou toch juist beter willen maken, en niet jouw leven willen verwoesten op het moment dat het weer goed gaat?
Toen ik het boek Gewetenloos las (over psychopathie), begreep ik dat het enige wat ik hoefde te begrijpen was, dat ik niet ieder persoon kán begrijpen. Een psychopaat (ik zeg dus niet stellig dat zij dat is he, het kan ook dat ze alleen trekken hiervan heeft) ervaart dingen helemaal anders dan dat iemand met een geweten doet. De hele biochemie in de hersenen is anders. Een psychopaat krijgt géén verhoogde hartslag of zweethanden als iemand een pistool op zijn hoofd richt. Als een psychopaat beelden van een bloederig ongeluk ziet, raken andere gebieden van de hersenen meer doorbloed dan wanneer een empathisch persoon zulke beelden ziet. Dus, "ze" kunnen zich dus ook niet inleven in de ander!!! Dus óók niet in hun slachtoffers!
Jee, wat een levenslust Pink. Dat moeilijk loslaten is daar zeker ook een kenmerk van. Na deze moeilijke en vervelende ervaring, ga je weer in therapie en lees je boeken over psychopatie. Net zolang totdat je het snapt en er misschien een klein begin is om het een plekje te geven. Dat je alle schuld en verantwoording bij dat nare mens kan leggen.
Toen ik besefte dat het enige wat ik hoefde te begrijpen was dat ik het nooit zou kúnnen begrijpen, begon mijn verwerkingsproces pas.
Maar, toen kon ik ook eerdere ervaringen in een ander licht zien. Zoals bijvoorbeeld wat ik heb meegemaakt met de pathologisch leugenaar die naast me woonde. Hij heeft ook nooit blijk gegeven van geweten.
Ein-de-lijk drong tot me door dat niet iedereen een geweten heeft, of in ieder geval niet in dezelfde mate. En ik voelde me wel een beetje stom dat ik dat nú pas begreep, maar doordat ik het in ieder geval nú begrijp, zal ik nooit meer een narcisten- en of psychopatenslachtoffer zijn. Laat ze hun voeding maar ergens anders halen
Dat is helemaal niet stom. Daarom vind ik deze wereld soms ook zo moeilijk en zo onbegrijpelijk. Dat harde, dat botte. Ik begrijp gewoon niet dat mensen zo kunnen zijn. Maar het is wel het leven en je moet er gewoon mee dealen. Ik vind dat zo moeilijk....
Maar wel heel fijn dat je erachter bent.
Wat ik wel wrang vond, was te lezen dat zowel narcist als psychopaat zich enorm aangetrokken voelen tot mensen met levenslust.
Voordat ik het boek had gelezen, heb ik ook wel eens gedacht dat als ik die "dartele" levenslustige uitstraling, die de therapeute zei zo mooi aan me te vinden, destijds niet had gehad, en als ik niet nét de dingen in het leven deed die de therapeute "eigenlijk zou hebben willen doen - compleet met tranen", dat ze mij dan niet als slachtoffer had willen hebben.
Dus, dat ik beter af was geweest als ik me verdekt had opgesteld, als grijs muisje, en als ik minder plezier had gehad in het leven. Dan had ik haar niet getriggerd zieke dingen met mij te doen. Ik voelde me verraden door mijn levenslustige uitstraling. Ik weet dat dit laatste krom is.
Ja! Je voelt je verraden omdat jouw levenslustige uitstraling je genekt heeft in feite. Door dat rotmens. Daar heeft ze je op kunnen pakken omdat het iets was waar ze je eigenlijk enorm om benijdde. Volg je me nog?
Maar ik denk dat dit ook een soort onderhandelen is om het veiliger te laten voelen voor mij. Ik hoop dat ik te volgen ben.
Ja, je bent absoluut te volgen. En het lijkt me de goede onderhandeling, want je redenatie is eigenlijk heel logisch. En als controle 'freak' wil je alles kunnen begrijpen en relativeren dus je moet iets hebben waar je op terug kan vallen. (heb ik ook). en dat kan op deze manier!
Alsof ik een manier zoek hoe ik het had kunnen voorkomen. Nu, door dus geen levenslust uit te stralen. Blijkbaar was dat voor mij, in combinatie met geen grenzen kunnen afbakenen, niet veilig.
Daarom heeft een deel van mij er nu nog moeite mee om weer vrijuit levenslustig te zijn. (en ik weet dat dit de verkeerde conclusie is, maar soms voelt het nog zo)
Ik hoop dat je heel snel weer al je levenslust terug vindt! Niemand kan je hier namelijk meer op pakken, want het is VAN JOU!!!
[...]
Van deze opmerking moest ik lachen en bijna huilen tegelijk. Dank je. Inderdaad, ik wéét dat ze zo over mijn grenzen kon gaan doordat ik geen basis had. (en zij, als therapeute, wist dat ook...)
Ze kende als therapeute al mijn zwakke plekken, omdat ik die haar zelf had verteld. En ze maakte daar vervolgens misbruik van.
Over de waardevolle lessen: ja, die zie ik zeker. Ik was over het algemeen al behoorlijk eigenwijs, maar soms, in bepaalde situaties, vergat ik dat ik degene was die het beste weet wat goed voor me is. Na deze gebeurtenis is me dat nooit meer overkomen, tot grote ergernis overigens van sommige artsen en peuten, maar so be it. Laat mij eerst maar lekker doorschieten naar de andere kant voordat ik een gezonde middenweg vind
En nog een héél waardevolle les: omdat ik zelf iemand ben met een groot geweten, en ik (volgens mij is dit menseigen) ervan uitga dat degene die ik tegenover me heb in grote lijnen hetzelfde voelt en denkt als ik, daarom was ik af en toe zo'n makkelijk slachtoffer voor mensen met verkeerde bedoelingen.
Knap dat je dit van jezelf ontdekt hebt.
Ruim een jaar geleden ben ik naar een psychologe gegaan om deze traumatische ervaring te verwerken (het lijkt wel een grap, naar een therapaute stappen om te verwerken wat de andere therapeute je heeft aangedaan...). Deze psychologe voelt voor mij heel goed. Ik weet nu dat het belangrijk is.
Ze bevestigde dat de therapeute waarbij ik het trauma opliep óf psychopatisch is - niet elke psychopaat schijnt op Hannibal Lector te lijken. Of, zei ze, het kan ook dat ze een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft met psychopatische trekken. Verder noemde ze het een sektanische toestand, maar dan een individuele ipv groepsgewijs.
Ik ben gaan lezen over narcisme en psychopatie. Ik was jaren blijven hangen in een perplexheid, in een "Waarom???". En daarom kon ik niet verder met verwerken. Een therapeute moet jou toch juist beter willen maken, en niet jouw leven willen verwoesten op het moment dat het weer goed gaat?
Toen ik het boek Gewetenloos las (over psychopathie), begreep ik dat het enige wat ik hoefde te begrijpen was, dat ik niet ieder persoon kán begrijpen. Een psychopaat (ik zeg dus niet stellig dat zij dat is he, het kan ook dat ze alleen trekken hiervan heeft) ervaart dingen helemaal anders dan dat iemand met een geweten doet. De hele biochemie in de hersenen is anders. Een psychopaat krijgt géén verhoogde hartslag of zweethanden als iemand een pistool op zijn hoofd richt. Als een psychopaat beelden van een bloederig ongeluk ziet, raken andere gebieden van de hersenen meer doorbloed dan wanneer een empathisch persoon zulke beelden ziet. Dus, "ze" kunnen zich dus ook niet inleven in de ander!!! Dus óók niet in hun slachtoffers!
Jee, wat een levenslust Pink. Dat moeilijk loslaten is daar zeker ook een kenmerk van. Na deze moeilijke en vervelende ervaring, ga je weer in therapie en lees je boeken over psychopatie. Net zolang totdat je het snapt en er misschien een klein begin is om het een plekje te geven. Dat je alle schuld en verantwoording bij dat nare mens kan leggen.
Toen ik besefte dat het enige wat ik hoefde te begrijpen was dat ik het nooit zou kúnnen begrijpen, begon mijn verwerkingsproces pas.
Maar, toen kon ik ook eerdere ervaringen in een ander licht zien. Zoals bijvoorbeeld wat ik heb meegemaakt met de pathologisch leugenaar die naast me woonde. Hij heeft ook nooit blijk gegeven van geweten.
Ein-de-lijk drong tot me door dat niet iedereen een geweten heeft, of in ieder geval niet in dezelfde mate. En ik voelde me wel een beetje stom dat ik dat nú pas begreep, maar doordat ik het in ieder geval nú begrijp, zal ik nooit meer een narcisten- en of psychopatenslachtoffer zijn. Laat ze hun voeding maar ergens anders halen
Dat is helemaal niet stom. Daarom vind ik deze wereld soms ook zo moeilijk en zo onbegrijpelijk. Dat harde, dat botte. Ik begrijp gewoon niet dat mensen zo kunnen zijn. Maar het is wel het leven en je moet er gewoon mee dealen. Ik vind dat zo moeilijk....
Maar wel heel fijn dat je erachter bent.
Wat ik wel wrang vond, was te lezen dat zowel narcist als psychopaat zich enorm aangetrokken voelen tot mensen met levenslust.
Voordat ik het boek had gelezen, heb ik ook wel eens gedacht dat als ik die "dartele" levenslustige uitstraling, die de therapeute zei zo mooi aan me te vinden, destijds niet had gehad, en als ik niet nét de dingen in het leven deed die de therapeute "eigenlijk zou hebben willen doen - compleet met tranen", dat ze mij dan niet als slachtoffer had willen hebben.
Dus, dat ik beter af was geweest als ik me verdekt had opgesteld, als grijs muisje, en als ik minder plezier had gehad in het leven. Dan had ik haar niet getriggerd zieke dingen met mij te doen. Ik voelde me verraden door mijn levenslustige uitstraling. Ik weet dat dit laatste krom is.
Ja! Je voelt je verraden omdat jouw levenslustige uitstraling je genekt heeft in feite. Door dat rotmens. Daar heeft ze je op kunnen pakken omdat het iets was waar ze je eigenlijk enorm om benijdde. Volg je me nog?
Maar ik denk dat dit ook een soort onderhandelen is om het veiliger te laten voelen voor mij. Ik hoop dat ik te volgen ben.
Ja, je bent absoluut te volgen. En het lijkt me de goede onderhandeling, want je redenatie is eigenlijk heel logisch. En als controle 'freak' wil je alles kunnen begrijpen en relativeren dus je moet iets hebben waar je op terug kan vallen. (heb ik ook). en dat kan op deze manier!
Alsof ik een manier zoek hoe ik het had kunnen voorkomen. Nu, door dus geen levenslust uit te stralen. Blijkbaar was dat voor mij, in combinatie met geen grenzen kunnen afbakenen, niet veilig.
Daarom heeft een deel van mij er nu nog moeite mee om weer vrijuit levenslustig te zijn. (en ik weet dat dit de verkeerde conclusie is, maar soms voelt het nog zo)
Ik hoop dat je heel snel weer al je levenslust terug vindt! Niemand kan je hier namelijk meer op pakken, want het is VAN JOU!!!
maandag 9 februari 2009 om 23:02
quote:Jint schreef op 09 februari 2009 @ 21:41:
Sensy12 en Elmervrouw, bedankt voor het warme welkom, de eerste stap is inderdaad gezet.
Ik voel me hier nog steeds een beetje ontaard. Als ik de verhalen van sommigen lees, vreselijk wat jullie allemaal hebben moeten meemaken. Ik kan me met die ervaringen absoluut niet identificeren. Waarom dan wel met hoe een aantal van jullie je, als resultaat van die ervaringen, voelen? Ik snap het zelf nog niet. Ik weet niet waar dit gevoel vandaan komt, maar goed - ik sta ook pas aan het begin van mijn zoektocht. Waar ik de afgelopen dagen mee bezig ben geweest is ervoor zorgen dat dit verdrietige gevoel niet allesoverheersend wordt. Ik probeer het op de een of andere manier toch een plekje te geven.
Als jullie het niet erg vinden blijf ik graag met jullie meelezen en af en toe posten. Heb respect voor hoe jullie in het leven staan.
Fijne avond
Je bent van harte welkom hier!!! Voel je welkom (f)
Sorry dat ik nog niet eerder op je heb gereageerd!
Sensy12 en Elmervrouw, bedankt voor het warme welkom, de eerste stap is inderdaad gezet.
Ik voel me hier nog steeds een beetje ontaard. Als ik de verhalen van sommigen lees, vreselijk wat jullie allemaal hebben moeten meemaken. Ik kan me met die ervaringen absoluut niet identificeren. Waarom dan wel met hoe een aantal van jullie je, als resultaat van die ervaringen, voelen? Ik snap het zelf nog niet. Ik weet niet waar dit gevoel vandaan komt, maar goed - ik sta ook pas aan het begin van mijn zoektocht. Waar ik de afgelopen dagen mee bezig ben geweest is ervoor zorgen dat dit verdrietige gevoel niet allesoverheersend wordt. Ik probeer het op de een of andere manier toch een plekje te geven.
Als jullie het niet erg vinden blijf ik graag met jullie meelezen en af en toe posten. Heb respect voor hoe jullie in het leven staan.
Fijne avond
Je bent van harte welkom hier!!! Voel je welkom (f)
Sorry dat ik nog niet eerder op je heb gereageerd!
maandag 9 februari 2009 om 23:08
[quote]pink11 schreef op 09 februari 2009 @ 20:36:
O, en weten jullie (sorry voor het vele ge-ik vandaag ) wat volgens mij erg belangrijk is voor "mijn weg terug".
Geen sorry op dit topic!! We hebben hier allemaal wat aan elkaar (hoop ik). Voel je vrij om te schrijven wat je wilt. Ik ben er van overtuigd dat dit echt met verwerken te maken heeft. Je bent die periode aan het afsluiten. Er is echt een begin!
Toen ik vanaf mijn twintigste mijn leven ging opbouwen, en steeds meer vertrouwen en plezier kreeg, stond ik mezelf toe om succesjes te hebben, plezier te hebben etc. Eigenlijk leefde ik mijn leven naar het gedicht van Nelson Mandela, dat ik een paar bladzijden hiervoor heb gekopieerd-en-geplakt.
Dat ging jaren goed, ook al gebeurde het wel eens dat iemand me pootje probeerde te haken, maar dat was summier. Ik maakte vooral leuke dingen mee. Deze gelukkige periode heeft een jaar of tien geduurd.
Nadat mijn leven aan diggelen lag dankzij de de therapeute, nou ja... het leek tijdens de "therapie" al wel dat des te beter het met me ging, des te nijdiger en emotioneler zij werd. En ik kon het niet plaatsen.
Op de een of andere manier leek het of ze mijn levenslust wilde stukmaken. En op de gebieden waarin ik succes had, probeerde ze me de grond in te trappen en me te frusteren.
Ik heb het mezelf daarna verweten dat ik op bepaalde gebieden een beetje succesvol was geweest, en het mezelf verweten dat het goed met me ging, en het mezelf verweten dat ik plezier uitstraalde. Want, zonder dat zou de therapeute niet zo nijdig op me zijn geworden en geen reden hebben gehad me te molesteren. En dan was ik nu beter af geweest!
Dit is heel krom lieve Pink. Zo werkt het niet. Je bent echt veuls te streng voor jezelf.
Toen ik het gedicht gisteren weer las dacht ik: yés, dat was het!!! . Maar mijn onderbewustzijn houdt me nog een beetje tegen voor de veiligheid.
Owja, daar wilde ik nog op reageren!! Een prachtig stuk van Nelson Mandela, dank dat je het hier gepost hebt, kende het nog niet! Ben je zelf gelovig?
Volgens mij heb ik nu een paar keer hetzelfde verteld , maar dan doe ik dat omdat ik het zelf nog niet helemaal doorgrond.
Ook al doe je dat nog 10 keer, als dit je helpt, DOEN! En ik lees nog niet steeds hetzelfde hoor dus maak je geen zorgen.
Edit: ik heb mezelf voorgenomen het gedicht van Nelson M. regelmatig te lezen, totdat ik ervan doordrongen ben dat het ookalweer mág, stralen en mezelf zijn.
Begin er s ochtends anders mee, lijkt me een goed begin van de dag!
O, en weten jullie (sorry voor het vele ge-ik vandaag ) wat volgens mij erg belangrijk is voor "mijn weg terug".
Geen sorry op dit topic!! We hebben hier allemaal wat aan elkaar (hoop ik). Voel je vrij om te schrijven wat je wilt. Ik ben er van overtuigd dat dit echt met verwerken te maken heeft. Je bent die periode aan het afsluiten. Er is echt een begin!
Toen ik vanaf mijn twintigste mijn leven ging opbouwen, en steeds meer vertrouwen en plezier kreeg, stond ik mezelf toe om succesjes te hebben, plezier te hebben etc. Eigenlijk leefde ik mijn leven naar het gedicht van Nelson Mandela, dat ik een paar bladzijden hiervoor heb gekopieerd-en-geplakt.
Dat ging jaren goed, ook al gebeurde het wel eens dat iemand me pootje probeerde te haken, maar dat was summier. Ik maakte vooral leuke dingen mee. Deze gelukkige periode heeft een jaar of tien geduurd.
Nadat mijn leven aan diggelen lag dankzij de de therapeute, nou ja... het leek tijdens de "therapie" al wel dat des te beter het met me ging, des te nijdiger en emotioneler zij werd. En ik kon het niet plaatsen.
Op de een of andere manier leek het of ze mijn levenslust wilde stukmaken. En op de gebieden waarin ik succes had, probeerde ze me de grond in te trappen en me te frusteren.
Ik heb het mezelf daarna verweten dat ik op bepaalde gebieden een beetje succesvol was geweest, en het mezelf verweten dat het goed met me ging, en het mezelf verweten dat ik plezier uitstraalde. Want, zonder dat zou de therapeute niet zo nijdig op me zijn geworden en geen reden hebben gehad me te molesteren. En dan was ik nu beter af geweest!
Dit is heel krom lieve Pink. Zo werkt het niet. Je bent echt veuls te streng voor jezelf.
Toen ik het gedicht gisteren weer las dacht ik: yés, dat was het!!! . Maar mijn onderbewustzijn houdt me nog een beetje tegen voor de veiligheid.
Owja, daar wilde ik nog op reageren!! Een prachtig stuk van Nelson Mandela, dank dat je het hier gepost hebt, kende het nog niet! Ben je zelf gelovig?
Volgens mij heb ik nu een paar keer hetzelfde verteld , maar dan doe ik dat omdat ik het zelf nog niet helemaal doorgrond.
Ook al doe je dat nog 10 keer, als dit je helpt, DOEN! En ik lees nog niet steeds hetzelfde hoor dus maak je geen zorgen.
Edit: ik heb mezelf voorgenomen het gedicht van Nelson M. regelmatig te lezen, totdat ik ervan doordrongen ben dat het ookalweer mág, stralen en mezelf zijn.
Begin er s ochtends anders mee, lijkt me een goed begin van de dag!
maandag 9 februari 2009 om 23:11
[quote]pink11 schreef op 09 februari 2009 @ 19:18:
[...]
Sterretjee wat een mooie eigenschap van jou dat je zo op anderen kunt reageren terwijl je het op het moment zelf zo moeilijk hebt.
[/quote]
Dankje lieve Pink..
Moet wel zeggen dat ik er heel lang over doe om de stukken nu te lezen. Kan me erg slecht concentreren maar vind het heel fijn om te doen. Leef heel erg met jullie mee. (f)
[...]
Sterretjee wat een mooie eigenschap van jou dat je zo op anderen kunt reageren terwijl je het op het moment zelf zo moeilijk hebt.
[/quote]Dankje lieve Pink..
Moet wel zeggen dat ik er heel lang over doe om de stukken nu te lezen. Kan me erg slecht concentreren maar vind het heel fijn om te doen. Leef heel erg met jullie mee. (f)
dinsdag 10 februari 2009 om 08:53
dinsdag 10 februari 2009 om 11:49
quote:Sterretjee schreef op 09 februari 2009 @ 23:10:
Sterretjee, gaat 'ie weer een beetje?
Wat lief dat je naar me vraagt..
Het gaat. Heb het erg moeilijk. Zo'n chaos in mijn hoofd.
Hoe is het met jou? Ik ken je eigenlijk nog niet zo goed.
Waar ben jij momenteel mee bezig?Deze is voor Lynne!! Dat stond er dan net niet bij
Sterretjee, gaat 'ie weer een beetje?
Wat lief dat je naar me vraagt..
Het gaat. Heb het erg moeilijk. Zo'n chaos in mijn hoofd.
Hoe is het met jou? Ik ken je eigenlijk nog niet zo goed.
Waar ben jij momenteel mee bezig?Deze is voor Lynne!! Dat stond er dan net niet bij
dinsdag 10 februari 2009 om 11:59
dinsdag 10 februari 2009 om 12:00
quote:anoukske schreef op 10 februari 2009 @ 08:53:
Pink, ik heb je verhaal vol verbijstering gelezen... Echt ongelofelijk dat dat soort dingen gebeuren. Wat een eng mens zeg!
Ik snap nu je aarzeling om het op te schrijven. Knap van je en sterk dat je dat toch gedaan hebt. De rest ga ik nog lezen. Eerst even werken
Hey!!
hoe gaat ie!
Werkse en een fijne dag! (f)
Pink, ik heb je verhaal vol verbijstering gelezen... Echt ongelofelijk dat dat soort dingen gebeuren. Wat een eng mens zeg!
Ik snap nu je aarzeling om het op te schrijven. Knap van je en sterk dat je dat toch gedaan hebt. De rest ga ik nog lezen. Eerst even werken
Hey!!
hoe gaat ie!
Werkse en een fijne dag! (f)
