Psyche
alle pijlers
Op weg naar de ontembare vrouw in jezelf
vrijdag 31 oktober 2008 om 13:14
Voor iedereen die de roep in zichzelf voelt om te leven volgens haar eigen authentieke zelf: degene die je echt bent, nadat je alle verwachtingen en overtuigingen van anderen hebt losgelaten.
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 12 mei 2009 om 22:17
Loving_Life leuk om je weer even te 'zien' Klinkt goed dat ehhh...leven Gelijk heb je...niet zoveel meer achter de pc zitten. Lijkt het je leuk om verder te mailen? Heb nog een paar leuke dingen die ik met jou wil delen.
EV jij klinkt ook goed! Als je uit jezelf breekt...wauw wat een heerlijk gevoel is dat. Wat is PMT therapie trouwens?
EV jij klinkt ook goed! Als je uit jezelf breekt...wauw wat een heerlijk gevoel is dat. Wat is PMT therapie trouwens?
donderdag 21 mei 2009 om 22:35
Pink wat mooi om te lezen hoe je weer Jezelf aan het worden bent. Je bent niet stuk te krijgen You know that!
EV dat centrum klinkt erg relaxed! Zou ik nu ook wel kunnen gebruiken.
Je vroeg het ging...deze vrouw blijft groeien maar de pijn zit er nog. Ik realiseerde me vandaag waarom het zo lang duurt voordat ik over mijn ex heen ben. De ex waarmee ik nu ook samenwerk. Los van het superverliefd zijn in het begin en dan de droom 15x in duigen zien vallen en daarmee moeten dealen, is het ook onvewerkte pijn wat steeds opspeelt als ik hem zie en spreek. Hij was een spiegel voor het onverwerkte leed. Ik werd niet gehoord. Niet begrepen. Niet gerespecteerd.. Ondermijnd. Onderschat. Niet serieus genomen. Geschoffeerd.
Hij was de spiegel van mijn pijn. Nu ik dit onder ogen zie, hoef ik niet langer gefocussed op hem te blijven.
De laatste paar weken was ik ongeorganiseerd, niet gefocussed op mijn werk, alleen maar bezig met hoe hij mij ziet en hoe ik overkom. Bezig met een rol aanmeten, een "kijk mij nou fantastisch zijn" rol. Kijken of hij er is. Zijn stem of gelach feilloos uit 20 anderen stemmen verderop kunnen pikken. Me weer proberen te concentreren op wat ik aan het doen was. Verward, onzeker (nieuwe baan), halfslachtig aan het werk. Meer bezig met mijn persoon dan wat ik daar kom doen namelijk WERKEN.
Ik las tips over hoe je over een relatiebreuk moet komen. Overal komt dezelfde tip terug: GEEN CONTACT.
Hmm..ja...geen contact zou heel fijn zijn. Maar helaas, de voor mij gouden tip zat er niet bij.
Ik durf er soms niet meer over te praten. Omdat ik vind dat het afgelopen moet zijn.Dat ik me niet zo moet aanstellen. Maar dan weet ik: hier zit nog een hoop onverwerkte shit. Ik kan niks "doen". Het over me heen laten komen en blijven ademen.
Ik wil weer openstaan voor een nieuwe liefde. Dit hoofdstuk afsluiten en verder gaan. Ik hik al ik weet niet hoelang tegen dit euvel aan. Alle wijsheid, alle boeken, alle gesprekken....het helpt niks. De gevoelens willen eruit. Heb gehuild vandaag. Een inniminie beetje maar het is een begin. Al komen die tranen meer van ongesteld moeten worden dan van mijn ex maar toch...alle beetjes helpen.
EV dat centrum klinkt erg relaxed! Zou ik nu ook wel kunnen gebruiken.
Je vroeg het ging...deze vrouw blijft groeien maar de pijn zit er nog. Ik realiseerde me vandaag waarom het zo lang duurt voordat ik over mijn ex heen ben. De ex waarmee ik nu ook samenwerk. Los van het superverliefd zijn in het begin en dan de droom 15x in duigen zien vallen en daarmee moeten dealen, is het ook onvewerkte pijn wat steeds opspeelt als ik hem zie en spreek. Hij was een spiegel voor het onverwerkte leed. Ik werd niet gehoord. Niet begrepen. Niet gerespecteerd.. Ondermijnd. Onderschat. Niet serieus genomen. Geschoffeerd.
Hij was de spiegel van mijn pijn. Nu ik dit onder ogen zie, hoef ik niet langer gefocussed op hem te blijven.
De laatste paar weken was ik ongeorganiseerd, niet gefocussed op mijn werk, alleen maar bezig met hoe hij mij ziet en hoe ik overkom. Bezig met een rol aanmeten, een "kijk mij nou fantastisch zijn" rol. Kijken of hij er is. Zijn stem of gelach feilloos uit 20 anderen stemmen verderop kunnen pikken. Me weer proberen te concentreren op wat ik aan het doen was. Verward, onzeker (nieuwe baan), halfslachtig aan het werk. Meer bezig met mijn persoon dan wat ik daar kom doen namelijk WERKEN.
Ik las tips over hoe je over een relatiebreuk moet komen. Overal komt dezelfde tip terug: GEEN CONTACT.
Hmm..ja...geen contact zou heel fijn zijn. Maar helaas, de voor mij gouden tip zat er niet bij.
Ik durf er soms niet meer over te praten. Omdat ik vind dat het afgelopen moet zijn.Dat ik me niet zo moet aanstellen. Maar dan weet ik: hier zit nog een hoop onverwerkte shit. Ik kan niks "doen". Het over me heen laten komen en blijven ademen.
Ik wil weer openstaan voor een nieuwe liefde. Dit hoofdstuk afsluiten en verder gaan. Ik hik al ik weet niet hoelang tegen dit euvel aan. Alle wijsheid, alle boeken, alle gesprekken....het helpt niks. De gevoelens willen eruit. Heb gehuild vandaag. Een inniminie beetje maar het is een begin. Al komen die tranen meer van ongesteld moeten worden dan van mijn ex maar toch...alle beetjes helpen.
vrijdag 22 mei 2009 om 19:53
Dat denk ik dan ook maar altijd: alle beetjes helpen. Wat rot zeg, dat je met je ex moet samenwerken. Dat lijkt mij echt heel lastig! En geen contact is geen optie, begrijp ik? Je hebt natuurlijk ook niet zomaar een andere baan, of misschien bevalt de baan verder wel gewoon goed?
------------------------------------------------------------------------------------------------
Geen contact is inderdaad geen optie. We zitten in hetzelfde team. We hebben niet continue direct met elkaar te maken omdat ik behalve voor dit team ook voor andere teams werk. Beetje aparte functie heb ik. De baan bevalt nog niet helemaal. Ik zit voorlopig alleen en ben nog niet goed thuis in de materie. Collega komt binnenkort weer terug maar het missen van een klankbord geeft me dat onzekere gevoel. Maak fouten, snap dingen niet helemaal waardoor ik aan mezelf ga twijfelen. Gelukkig kan ik het redelijk relativeren. Ik weet dat ik soms het onmogelijke van mezelf eis en dat ik mezelf gewoon de tijd moet geven om te leren.
------------------------------------------------------------------------------------------------
De gevoelens willen eruit, zeg je. Helpt het als ik wat vragen stel?
Bijvoorbeeld: hou je (ergens) nog van hem? Ondanks dat hij je, als ik het goed begrijp, niet hoorde, niet zag, niet respecteerde etc?
------------------------------------------------------------------------------------------------
Ik denk dat ik ergens nog van hem hou en hij van mij. Als ik hem nooit meer zag, zou ik het makkelijker kunnen verwerken en loslaten. Hij stuurde vlak voordat ik in dat nieuwe team begon een sms dat hij niet over me heen was. Wat mijn gevoelens alleen maar nog meer aanwakkerde.
------------------------------------------------------------------------------------------------
Heb jij de relatie beëindigd of hij? Was deze relatie een herhaling van 'eerdere mensen' in je leven?
------------------------------------------------------------------------------------------------
Ik heb de relatie een paar keer beeindigd. De laatste keer deed hij dat. Omdat hij vond dat ik hem niet gaf wat hij nodig had. Ik was door schade en schande wijs geworden en stortte me niet helemaal meer in de relatie nadat we het weer gingen proberen. En terecht dat ik dat niet deed. Ergens wilde ik ook dat hij er zelf een keer een punt achter zette omdat hij inzag dat het gewoon niet ging. Ik was "blij" dat hij dit keer de knoop doorhakte maar ik had niet verwacht dat hij me daarna iets zou opbiechten waardoor ik ontplofte. Die woede is weggezakt en daaronder vind ik verdriet.
Misschien is hij een herhaling van eerdere mensen. Het 'voelt' wel zo. Wat ik in die relatie voelde was totaal niet nieuw voor mij. Ik kan niet precies zeggen welke mensen maar laat ik het houden op een boel mensen uit het verleden, inclusief ouders.
------------------------------------------------------------------------------------------------
(Dit laatste vraag ik omdat mijn twee eerdere relaties daar echte spiegels van waren. De eerste van mijn moeder, de tweede van mijn vader. Bij beide ben ik eruit gestapt. En vooral bij de laatste was dat voor mij een grote stap vooruit. Ondanks mijn angst voor zijn dominantie toch ermee durven stoppen.)
------------------------------------------------------------------------------------------------
Kijk, en dat is wat ik noem kracht. Ondanks je angst TOCH iets doen. Zo sta ik er zelf ook in. Beslissingen durf ik wel te nemen maar als ik met mijn gevoelens geen kant op kan (zoals nu) dan piep ik wel anders
Ik weet gewoon dat ik hier doorheen moet. Hoe lastig en complex ook: er is een reden dat ik nu nog dichter bij hem werk. Die weet ik nu even niet maar het zij zo.\
------------------------------------------------------------------------------------------------
Trouwens, hormonen, dat zijn ook een flinke versterkers van emotie die er al is, ik ken het.. misschien kun je ze nu gebruiken om die emoties te laten loskomen. Muziek? Helpt bij mij vaak ook.
------------------------------------------------------------------------------------------------
Muziek helpt mij ook. Heb het toevallig geprobeerd gisteravond maar ik kan het kennelijk niet forceren. Ik ga nu mijn toevlucht zoeken in het bidden om een wonder
------------------------------------------------------------------------------------------------
Geen contact is inderdaad geen optie. We zitten in hetzelfde team. We hebben niet continue direct met elkaar te maken omdat ik behalve voor dit team ook voor andere teams werk. Beetje aparte functie heb ik. De baan bevalt nog niet helemaal. Ik zit voorlopig alleen en ben nog niet goed thuis in de materie. Collega komt binnenkort weer terug maar het missen van een klankbord geeft me dat onzekere gevoel. Maak fouten, snap dingen niet helemaal waardoor ik aan mezelf ga twijfelen. Gelukkig kan ik het redelijk relativeren. Ik weet dat ik soms het onmogelijke van mezelf eis en dat ik mezelf gewoon de tijd moet geven om te leren.
------------------------------------------------------------------------------------------------
De gevoelens willen eruit, zeg je. Helpt het als ik wat vragen stel?
Bijvoorbeeld: hou je (ergens) nog van hem? Ondanks dat hij je, als ik het goed begrijp, niet hoorde, niet zag, niet respecteerde etc?
------------------------------------------------------------------------------------------------
Ik denk dat ik ergens nog van hem hou en hij van mij. Als ik hem nooit meer zag, zou ik het makkelijker kunnen verwerken en loslaten. Hij stuurde vlak voordat ik in dat nieuwe team begon een sms dat hij niet over me heen was. Wat mijn gevoelens alleen maar nog meer aanwakkerde.
------------------------------------------------------------------------------------------------
Heb jij de relatie beëindigd of hij? Was deze relatie een herhaling van 'eerdere mensen' in je leven?
------------------------------------------------------------------------------------------------
Ik heb de relatie een paar keer beeindigd. De laatste keer deed hij dat. Omdat hij vond dat ik hem niet gaf wat hij nodig had. Ik was door schade en schande wijs geworden en stortte me niet helemaal meer in de relatie nadat we het weer gingen proberen. En terecht dat ik dat niet deed. Ergens wilde ik ook dat hij er zelf een keer een punt achter zette omdat hij inzag dat het gewoon niet ging. Ik was "blij" dat hij dit keer de knoop doorhakte maar ik had niet verwacht dat hij me daarna iets zou opbiechten waardoor ik ontplofte. Die woede is weggezakt en daaronder vind ik verdriet.
Misschien is hij een herhaling van eerdere mensen. Het 'voelt' wel zo. Wat ik in die relatie voelde was totaal niet nieuw voor mij. Ik kan niet precies zeggen welke mensen maar laat ik het houden op een boel mensen uit het verleden, inclusief ouders.
------------------------------------------------------------------------------------------------
(Dit laatste vraag ik omdat mijn twee eerdere relaties daar echte spiegels van waren. De eerste van mijn moeder, de tweede van mijn vader. Bij beide ben ik eruit gestapt. En vooral bij de laatste was dat voor mij een grote stap vooruit. Ondanks mijn angst voor zijn dominantie toch ermee durven stoppen.)
------------------------------------------------------------------------------------------------
Kijk, en dat is wat ik noem kracht. Ondanks je angst TOCH iets doen. Zo sta ik er zelf ook in. Beslissingen durf ik wel te nemen maar als ik met mijn gevoelens geen kant op kan (zoals nu) dan piep ik wel anders
Ik weet gewoon dat ik hier doorheen moet. Hoe lastig en complex ook: er is een reden dat ik nu nog dichter bij hem werk. Die weet ik nu even niet maar het zij zo.\------------------------------------------------------------------------------------------------
Trouwens, hormonen, dat zijn ook een flinke versterkers van emotie die er al is, ik ken het.. misschien kun je ze nu gebruiken om die emoties te laten loskomen. Muziek? Helpt bij mij vaak ook.
------------------------------------------------------------------------------------------------
Muziek helpt mij ook. Heb het toevallig geprobeerd gisteravond maar ik kan het kennelijk niet forceren. Ik ga nu mijn toevlucht zoeken in het bidden om een wonder
vrijdag 22 mei 2009 om 20:22
Hebben jullie dat ook? Foutmeldingen en eruit gegooid worden? Grrrr...!
Pink, ik weet het Het is alleen zo makkelijker gezegd tegen een ander dan tegen jezelf. Maar ik adem nog ondanks deze gevoelens. Zoals ik al (lekker onoverzichtelijk) aan EV schreef moet ik hier gewoon doorheen.
Er is niets wat hij me kan geven wat ik mezelf niet kan geven. Dat heb ik wel door nu. Ben gelukkiger zonder dan met hem. En wist ik maar wat mij nog aan hem 'bond'. Misschien het 'houden van' wat speelt en dat in combinatie met 'zakelijk' met elkaar overweg kunnen. Ik heb er moeite mee om wat ik voel te verstoppen, er niks mee te 'mogen', te doen alsof. Zo voelt het nu ook op kantoor. We doen normaal tegen elkaar maar die spanning is elke keer voelbaar. Het vreet energie
En dat er achterkomen wat mij nog aan hem bindt...en dat dan los kunnen laten....misschien moet ik het laten rusten. Al duurt dit nog 10 jaar. Ik kan toch niks forceren in mezelf.
Alles op z'n tijd.
Pink, ik weet het Het is alleen zo makkelijker gezegd tegen een ander dan tegen jezelf. Maar ik adem nog ondanks deze gevoelens. Zoals ik al (lekker onoverzichtelijk) aan EV schreef moet ik hier gewoon doorheen.
Er is niets wat hij me kan geven wat ik mezelf niet kan geven. Dat heb ik wel door nu. Ben gelukkiger zonder dan met hem. En wist ik maar wat mij nog aan hem 'bond'. Misschien het 'houden van' wat speelt en dat in combinatie met 'zakelijk' met elkaar overweg kunnen. Ik heb er moeite mee om wat ik voel te verstoppen, er niks mee te 'mogen', te doen alsof. Zo voelt het nu ook op kantoor. We doen normaal tegen elkaar maar die spanning is elke keer voelbaar. Het vreet energie
En dat er achterkomen wat mij nog aan hem bindt...en dat dan los kunnen laten....misschien moet ik het laten rusten. Al duurt dit nog 10 jaar. Ik kan toch niks forceren in mezelf.
Alles op z'n tijd.
maandag 25 mei 2009 om 19:23
Pink, ik kreeg kippenvel van jouw post over grenzen. Je slaat geenzins wartaal uit. Het is juist heel mooi beschreven! Is het overigens de persoon die ik denk dat het is? Ik vroeg me namelijk al af hoe dat ging
Die grenzeloosheid die jij en EV hebben beschreven is herkenbaar. Iemand zei ooit dat je dan met je hele energie IN die persoon zit. Je raakt jezelf letterlijk kwijt. Is dat misschien die houvast die we zochten bij anderen? Ergens in vast willen haken om grond onder de voeten te voelen?
Over openstaan voor de liefde: heb ik dat geschreven? Ik ga door zoveel tegenstrijdige gemoedstoestanden (happy, vrij en vrolijk en vervolgens sippen, twijfelen en weer in mijn gedachten-gevangenis) dat het inderdaad zo kan zijn dat ik me open voelde staan voor de liefde om vervolgens weer geconfronteerd te worden met gevoelens voor ex. Ik heb op mezelf gelet de afgelopen weken dat we met elkaar spraken: er was geen hart die een sprongetje maakte (gewenning?), geen klamme handjes, geen trillende knietjes etc. Wel gewoon rust als ik met hem spreek. Ik denk dat ik gewoon de hele ervaring met hem (de hemel en de hel) elke keer opnieuw in mijn hoofd afspeel als ik hem weer gezien en gesproken heb.
Het gevoel dat er iets onafgemaakt is en dat ik het wil afsluiten. Heb al tig rituelen op dit loslaat-proces losgelaten maar het mocht allemaal niet baten. Ik zag hem weken geleden fietsen met een meisje. Eventjes deed het pijn (of ik duwde het heel snel weg) en daarna kon ik weer 'gewoon' verder. Pas nu merk ik hoevaak mijn gedachten bij hem zijn. Continue. Ik durf te zweren dat als we niet samenwerkten, ik hier veel minder last van zou hebben.
Aan de andere kant...als dit mijn enige 'probleem' is dan mag ik absoluut niet klagen. Ik weet waar ik jaren geleden in zat, hoe diep die put was. Daarmee vergeleken is dit exen-gedoe een klein kuiltje waar ik af en toe in stap maar waar ik zo weer uit kan stappen.
Dank jullie wel trouwens voor de lieve reacties en EV voor de vragen
Die grenzeloosheid die jij en EV hebben beschreven is herkenbaar. Iemand zei ooit dat je dan met je hele energie IN die persoon zit. Je raakt jezelf letterlijk kwijt. Is dat misschien die houvast die we zochten bij anderen? Ergens in vast willen haken om grond onder de voeten te voelen?
Over openstaan voor de liefde: heb ik dat geschreven? Ik ga door zoveel tegenstrijdige gemoedstoestanden (happy, vrij en vrolijk en vervolgens sippen, twijfelen en weer in mijn gedachten-gevangenis) dat het inderdaad zo kan zijn dat ik me open voelde staan voor de liefde om vervolgens weer geconfronteerd te worden met gevoelens voor ex. Ik heb op mezelf gelet de afgelopen weken dat we met elkaar spraken: er was geen hart die een sprongetje maakte (gewenning?), geen klamme handjes, geen trillende knietjes etc. Wel gewoon rust als ik met hem spreek. Ik denk dat ik gewoon de hele ervaring met hem (de hemel en de hel) elke keer opnieuw in mijn hoofd afspeel als ik hem weer gezien en gesproken heb.
Het gevoel dat er iets onafgemaakt is en dat ik het wil afsluiten. Heb al tig rituelen op dit loslaat-proces losgelaten maar het mocht allemaal niet baten. Ik zag hem weken geleden fietsen met een meisje. Eventjes deed het pijn (of ik duwde het heel snel weg) en daarna kon ik weer 'gewoon' verder. Pas nu merk ik hoevaak mijn gedachten bij hem zijn. Continue. Ik durf te zweren dat als we niet samenwerkten, ik hier veel minder last van zou hebben.
Aan de andere kant...als dit mijn enige 'probleem' is dan mag ik absoluut niet klagen. Ik weet waar ik jaren geleden in zat, hoe diep die put was. Daarmee vergeleken is dit exen-gedoe een klein kuiltje waar ik af en toe in stap maar waar ik zo weer uit kan stappen.
Dank jullie wel trouwens voor de lieve reacties en EV voor de vragen
