Psyche
alle pijlers
Openstellen voor liefde
woensdag 15 juli 2020 om 07:41
Hoi,
De afgelopen tijd heb ik veel nagedacht, gepraat, onderzocht en geworsteld over en met mezelf. Ik heb een heftige relatie achter de rug, met een diep diep dal na de breuk. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik onveilig ben gehecht, dat ik verlatingsangst heb en dat het gevolg is dat ik altijd behoefte heb aan externe validatie om me goed, rustig, geliefd en waardevol te voelen.
Ik werd head over heels verliefd op mijn ex. Het hele niet-slapen-niet-eten-vlinders-in-mijn-buik, alles. Mijn ex was (is) onafhankelijk en sociaal, en neemt afstand (zowel fysiek als mentaal) in moeilijke, emotionele situaties. Dat waren mijn grootste triggers en dat haalde het slechtste in mij naar boven (jaloezie, bezitterigheid, woede- en paniekaanvallen). Dat was niet wie ik ben. De breuk heeft mij wakker geschud. Ik zag en besefte de achterliggende problematiek toen niet. Nu wel, ik heb al veel inzichten opgedaan, ik heb open en eerlijk met mijn ouders gepraat, ik start binnenkort met therapie om die kern aan te pakken, ik kijk naar mezelf en behandel mezelf met (meer) begrip en compassie. Ik ben al zo gegroeid sinds toen. Het bewustzijn van de kern van de angst en van de behoefte aan validatie maakt een groot verschil.
Ik ben al sinds de breuk aan het daten. Het vervult mijn behoefte, geeft me een goed gevoel, ik geniet van de aandacht en ben altijd eerlijk over wat ik te bieden heb. En ik heb het gevoel echt weer klaar te zijn voor een nieuwe relatie: ik mis iemand waarmee ik kan delen, waarmee ik kan knuffelen en praten en leuke dingen kan doen. Maar wat ik nu merk is dat ik me niet open kan stellen voor een ander. Niet écht. Ik ben eerlijk, ik praat over en vertel alles, een open boek (altijd al geweest). Ik vertrouw, ik investeer, ik wil graag. Maar m’n hart doet niet mee. Ik verwacht een reactie als ‘dan heb je de juiste persoon nog niet ontmoet’ - ik heb inmiddels zoveel fantastische mensen gedate. Knap, lief, begripvol, slim, grappig. Mensen waar ik vroeger keihard voor gevallen zou zijn. Waar zit het probleem dan?
Ik word niet verliefd. Ik ga nu met iemand om waarbij ik me goed voel. Op mijn gemak, ik geniet van onze tijd samen. Deze persoon past goed bij me. Maar ik krijg geen kriebels, blijf nuchter, sta met beide benen op de grond. Ben ik mijn naïviteit verloren? Het vertrouwen in de liefde? In mezelf? Denk ik dat ik er klaar voor ben, maar is het onbewust nog steeds vanuit een verkeerd motief? Verwar ik vroegere verliefdheid juist met toegeven aan die angst en mezelf daardoor in mijn ex(en) en de relaties verliezen? Ben ik ooit wel echt verliefd geweest? Moet ik geduld hebben en komt het vanzelf? Is de verwachting van vuurwerk te veel verwacht?
Van me afschrijven was fijn. Als iemand dit gelezen heeft: bedankt, dat waardeer ik. Elke reactie is welkom.
De afgelopen tijd heb ik veel nagedacht, gepraat, onderzocht en geworsteld over en met mezelf. Ik heb een heftige relatie achter de rug, met een diep diep dal na de breuk. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik onveilig ben gehecht, dat ik verlatingsangst heb en dat het gevolg is dat ik altijd behoefte heb aan externe validatie om me goed, rustig, geliefd en waardevol te voelen.
Ik werd head over heels verliefd op mijn ex. Het hele niet-slapen-niet-eten-vlinders-in-mijn-buik, alles. Mijn ex was (is) onafhankelijk en sociaal, en neemt afstand (zowel fysiek als mentaal) in moeilijke, emotionele situaties. Dat waren mijn grootste triggers en dat haalde het slechtste in mij naar boven (jaloezie, bezitterigheid, woede- en paniekaanvallen). Dat was niet wie ik ben. De breuk heeft mij wakker geschud. Ik zag en besefte de achterliggende problematiek toen niet. Nu wel, ik heb al veel inzichten opgedaan, ik heb open en eerlijk met mijn ouders gepraat, ik start binnenkort met therapie om die kern aan te pakken, ik kijk naar mezelf en behandel mezelf met (meer) begrip en compassie. Ik ben al zo gegroeid sinds toen. Het bewustzijn van de kern van de angst en van de behoefte aan validatie maakt een groot verschil.
Ik ben al sinds de breuk aan het daten. Het vervult mijn behoefte, geeft me een goed gevoel, ik geniet van de aandacht en ben altijd eerlijk over wat ik te bieden heb. En ik heb het gevoel echt weer klaar te zijn voor een nieuwe relatie: ik mis iemand waarmee ik kan delen, waarmee ik kan knuffelen en praten en leuke dingen kan doen. Maar wat ik nu merk is dat ik me niet open kan stellen voor een ander. Niet écht. Ik ben eerlijk, ik praat over en vertel alles, een open boek (altijd al geweest). Ik vertrouw, ik investeer, ik wil graag. Maar m’n hart doet niet mee. Ik verwacht een reactie als ‘dan heb je de juiste persoon nog niet ontmoet’ - ik heb inmiddels zoveel fantastische mensen gedate. Knap, lief, begripvol, slim, grappig. Mensen waar ik vroeger keihard voor gevallen zou zijn. Waar zit het probleem dan?
Ik word niet verliefd. Ik ga nu met iemand om waarbij ik me goed voel. Op mijn gemak, ik geniet van onze tijd samen. Deze persoon past goed bij me. Maar ik krijg geen kriebels, blijf nuchter, sta met beide benen op de grond. Ben ik mijn naïviteit verloren? Het vertrouwen in de liefde? In mezelf? Denk ik dat ik er klaar voor ben, maar is het onbewust nog steeds vanuit een verkeerd motief? Verwar ik vroegere verliefdheid juist met toegeven aan die angst en mezelf daardoor in mijn ex(en) en de relaties verliezen? Ben ik ooit wel echt verliefd geweest? Moet ik geduld hebben en komt het vanzelf? Is de verwachting van vuurwerk te veel verwacht?
Van me afschrijven was fijn. Als iemand dit gelezen heeft: bedankt, dat waardeer ik. Elke reactie is welkom.
woensdag 15 juli 2020 om 07:46
Als ik je verhaal zo lees zou ik eerst eens een hele periode therapie volgen en daarna pas weer gaan daten. Het klinkt alsof je op dit moment helemaal niet toe bent aan een relatie.
Voor een stabiele, gezonde relatie moet je toch eerst zelf goed in je vel zitten.
Goed dat je in therapie gaat om je problemen aan te pakken!
Voor een stabiele, gezonde relatie moet je toch eerst zelf goed in je vel zitten.
Goed dat je in therapie gaat om je problemen aan te pakken!
woensdag 15 juli 2020 om 07:47
Je hebt een heftige relatie achter de rug met een breuk die er flink in heeft gehakt.
Je bent gelijk weer gaan daten. Je geniet van de aandacht. Je investeert in je dates. Je wil heel graag.
En.....je bent veel aan het leren over jezelf, over je valkuilen, over waarom het in relaties niet goed gaat, over hechting, over vertrouwen in jezelf. Ik lees in je andere topic dat je ook bezig bent met therapie ivm een eetstoornis. Dat is heftig!
Ik denk dat die twee dingen op dit moment niet samengaan. En diep in jezelf graven en jezelf helen op het gebied van relaties en eten en tegelijk daten omdat je zoooooo graag een relatie wil.
Deze tijd kun je beter besteden aan jezelf, therapie, groeien en helen. Dat daten en een nieuwe relatie komt straks wel weer.
Je bent gelijk weer gaan daten. Je geniet van de aandacht. Je investeert in je dates. Je wil heel graag.
En.....je bent veel aan het leren over jezelf, over je valkuilen, over waarom het in relaties niet goed gaat, over hechting, over vertrouwen in jezelf. Ik lees in je andere topic dat je ook bezig bent met therapie ivm een eetstoornis. Dat is heftig!
Ik denk dat die twee dingen op dit moment niet samengaan. En diep in jezelf graven en jezelf helen op het gebied van relaties en eten en tegelijk daten omdat je zoooooo graag een relatie wil.
Deze tijd kun je beter besteden aan jezelf, therapie, groeien en helen. Dat daten en een nieuwe relatie komt straks wel weer.
anoniem_388053 wijzigde dit bericht op 15-07-2020 07:49
7.53% gewijzigd
woensdag 15 juli 2020 om 07:54
Wat hippie-meisje zegt. Je denkt dat het totale uit balans gebracht worden door een man een vereiste is, terwijl dat nou juist een symptoom was van je ongezonde omgang met relaties. Dat daargelaten lijkt het mij ook heel gezond als je eerst ns leert op eigen benen te staan voor je je weer in een relatie stort.
woensdag 15 juli 2020 om 07:57
hippie_meisje schreef: ↑15-07-2020 07:49Kan het zijn dat je op zoek bent naar hetzelfde gevoel als wat je ex je gaf, toen je hem ontmoette?
Want dan sta je inderdaad niet open voor iets nieuws, maar ben je op zoek naar iets ouds.
Terwijl dat niet goed voor jou was.
Ja, dit klopt. En de andere reacties ook. En hoe stom het ook klinkt: ik vind het doodeng om te stoppen met daten. Wat uiteraard weer voortkomt uit die behoefte aan externe validatie. Ik heb dat nodig. Om me goed te voelen. Om deze moeilijke periode iets makkelijker en draaglijker te maken. En zo lang ik hier eerlijk over ben (naar mezelf en naar de ander), ervaar ik dat niet als probleem. Maar het creëert dus wel een soort barrière, waar ik me niet (meer) kan laten gaan en verliefd kan worden.
woensdag 15 juli 2020 om 08:00
Overigens ben ik het eerste jaar na de breuk bewust geen relatie aangegaan, omdat ik me juist wilde focussen op mezelf. En dat heb ik ook gedaan. Ik kan nu goed alleen zijn, geniet er zelfs van. Mijn leven is weer op orde (huis, baan, etc.). Maar ik heb weinig vrienden, voel me regelmatig toch eenzaam, en daten voelt goed. Ik heb pas sinds kort het gevoel dat ik me weer wil en kan focussen op één persoon.
woensdag 15 juli 2020 om 09:12
Liefde verandert inderdaad naarmate je ouder wordt. In het begin van je leven ben je aanhankelijker omdat je verwacht dat die ander jou helpt in je ontwikkeling.
Later als je uitgegroeid bent vind je gewoon dat de ander jou moet laten blijven die je bent, hoe je dan ook bent, dus totale acceptatie. Bepaalde dingen die je deed zoals op een tochtig hoekje staan en je laten corrumperen voor liefde doe je dan echt niet meer.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik die tijden van prille naïeve liefde en wat je er allemaal voor deed niet had willen missen; het zijn mijn mooiste herinneringen. Alles deed je voor het eerst. En dat maakt heel diepe indruk.
Later als je uitgegroeid bent vind je gewoon dat de ander jou moet laten blijven die je bent, hoe je dan ook bent, dus totale acceptatie. Bepaalde dingen die je deed zoals op een tochtig hoekje staan en je laten corrumperen voor liefde doe je dan echt niet meer.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik die tijden van prille naïeve liefde en wat je er allemaal voor deed niet had willen missen; het zijn mijn mooiste herinneringen. Alles deed je voor het eerst. En dat maakt heel diepe indruk.
retrostar wijzigde dit bericht op 15-07-2020 09:16
36.71% gewijzigd
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
woensdag 15 juli 2020 om 09:12
Het gevoel wat jij gewend bent als liefde en verliefd zijn klinkt als onwijs heftige ups en downs. Dat geeft stress en spanning = vlinders.
Mijn eerste ervaring met een liefde die wél goed zat, gaf me twijfels. Ik voelde geen vlinders, geen intense spanning en/of verliefdheid. Een enorm "is dit het dan?" gevoel bekroop me.
We zijn 8 jaar verder en staan op het punt te trouwen. Moraal van het verhaal: Verliefdheid en liefde lijkt meer op een kabbelend beekje dan een overrompelende waterval.
Dat gezegd hebbend zou ik mezelf eerst wat rust gunnen als ik jou was. Start die therapie, vlucht niet in de aandacht van een ander en ga de confrontatie met je zelf verder aan, op een dieper niveau en met hulp.
Mijn eerste ervaring met een liefde die wél goed zat, gaf me twijfels. Ik voelde geen vlinders, geen intense spanning en/of verliefdheid. Een enorm "is dit het dan?" gevoel bekroop me.
We zijn 8 jaar verder en staan op het punt te trouwen. Moraal van het verhaal: Verliefdheid en liefde lijkt meer op een kabbelend beekje dan een overrompelende waterval.
Dat gezegd hebbend zou ik mezelf eerst wat rust gunnen als ik jou was. Start die therapie, vlucht niet in de aandacht van een ander en ga de confrontatie met je zelf verder aan, op een dieper niveau en met hulp.
woensdag 15 juli 2020 om 09:20
De mensen waar ik kriebels voor kreeg als jij omschrijft waren juist niet goed voor me, en achteraf gezien eigenlijk ook helemaal niet leuk. Dat gevoel van aantrekkingskracht is heerlijk, maar je koopt er niks voor.
Je verliest jezelf erin en je reactie daarop (jaloezie ed) geeft eigenlijk aan dat je ergens aanvoelt dat er iets niet klopt in de verhoudingen.
Dat gevoel is voor mij dus eerder een rode vlag, dan een vereiste voor een relatie.
Ik zou dat dus zeker loslaten.
Je verliest jezelf erin en je reactie daarop (jaloezie ed) geeft eigenlijk aan dat je ergens aanvoelt dat er iets niet klopt in de verhoudingen.
Dat gevoel is voor mij dus eerder een rode vlag, dan een vereiste voor een relatie.
Ik zou dat dus zeker loslaten.
woensdag 15 juli 2020 om 10:49
Ik zou me eerst eens puur op mezelf focussen als ik jou was. Gewoon een paar jaar alleen zijn en je zaakjes zelf opknappen. Dat geeft denk ik een groot gevoel van empowerment, kracht en zelfvertrouwen. Als je voor jezelf kunt zorgen en achter jezelf als persoon staat, kun je pas weer gaan denken aan een relatie.
woensdag 15 juli 2020 om 12:36
Wat TO beschrijft klinkt ook een beetje als een verslaving, toch? Zo'n relatie met heftige pieken en dalen is vaak verslavend, ik heb er ook 1 gehad. Sindsdien ook nooit meer hetzelfde gehad met een ander, en soms mis ik dat ook wel een beetje...clueless17 schreef: ↑15-07-2020 09:20De mensen waar ik kriebels voor kreeg als jij omschrijft waren juist niet goed voor me, en achteraf gezien eigenlijk ook helemaal niet leuk. Dat gevoel van aantrekkingskracht is heerlijk, maar je koopt er niks voor.
Je verliest jezelf erin en je reactie daarop (jaloezie ed) geeft eigenlijk aan dat je ergens aanvoelt dat er iets niet klopt in de verhoudingen.
Dat gevoel is voor mij dus eerder een rode vlag, dan een vereiste voor een relatie.
Ik zou dat dus zeker loslaten.
woensdag 15 juli 2020 om 13:15
, wilde ik even zeggen.
woensdag 15 juli 2020 om 22:26
Jullie zijn lief. Bedankt voor het begrip en de fijne reacties.
De tendens is duidelijk (en eensgezind). Eigenlijk moet ik stoppen met daten totdat ik mijn onderliggende problematiek heb aangepakt. Vanmiddag met een lieve vriendin gepraat en in dat gesprek gerealiseerd dat dit in zekere zin inderdaad een verslaving is. Ik kan die behoefte aan aandacht, waardering, liefde, begeerte, net zo min 'negeren' als mijn behoefte om alles omtrent eten te controleren. Het is dus helaas niet zo simpel als 'gewoon even niet daten' en op mezelf focussen. Wat mij nu vooral belangrijk lijkt is vasthouden aan acceptatie (van mijzelf en alles wat daarbij komt kijken) en dus zelfcompassie. Zoals mij eerder geadviseerd werd: geef dan maar toe aan die (dwingende) behoeften, als dat je nu op de been houdt, totdat je vanuit je therapie weet hoe je hiermee om kunt gaan.
De tendens is duidelijk (en eensgezind). Eigenlijk moet ik stoppen met daten totdat ik mijn onderliggende problematiek heb aangepakt. Vanmiddag met een lieve vriendin gepraat en in dat gesprek gerealiseerd dat dit in zekere zin inderdaad een verslaving is. Ik kan die behoefte aan aandacht, waardering, liefde, begeerte, net zo min 'negeren' als mijn behoefte om alles omtrent eten te controleren. Het is dus helaas niet zo simpel als 'gewoon even niet daten' en op mezelf focussen. Wat mij nu vooral belangrijk lijkt is vasthouden aan acceptatie (van mijzelf en alles wat daarbij komt kijken) en dus zelfcompassie. Zoals mij eerder geadviseerd werd: geef dan maar toe aan die (dwingende) behoeften, als dat je nu op de been houdt, totdat je vanuit je therapie weet hoe je hiermee om kunt gaan.
woensdag 15 juli 2020 om 22:28
Luci_Morgenster schreef: ↑15-07-2020 09:09Wat een hoop diagnoses/conclusies heb je zelf bedacht.
Ga anders eerst eens praten met een hulpverlener.
Hier wil ik nog even apart op reageren. Dit heb ik zeker niet zelf bedacht. Ik heb al jaren therapie achter de rug, ben net begonnen met een eetstoornisbehandeling en start (hopelijk) eind van het jaar met schematherapie (in groepsvorm).
