Psyche
alle pijlers
Oud-collega overleden
vrijdag 13 november 2009 om 16:10
Ik heb 10 jaar bij een bedrijf gewerkt, tot ik afgekeurd werd en nu in de WIA zit. Heb af en toe nog contact met m'n toenmalige teamleider, en zo ook vandaag. Ik belde hem om iets administratiefs te vragen. En toen vertelde hij me dat H. is overleden, een paar weken of maanden geleden. Ik was zo van de kaart dat ik dat niet meer precies weet. Teamleider was ook nog best aangeslagen en vertelde over een kort maar hevig ziekbed, kanker wat toch geen kanker zou zijn en toch weer wel, behandelingen die niet aansloegen en in een paar weken tijd was ze er niet meer.
Toen ik bij dat bedrijf kwam werken, werkte H. daar al. Op een andere afdeling maar op dezelfde vloer. Reorganisaties later zaten we op dezelfde afdeling. Afdeling inmiddels heel groot, niet met alle mensen evenveel contact, ook met H. weinig contact maar ze was een persoonlijkheid waar je niet omheen kon. Vrolijk, bruisend, luidruchtig soms, en als ze ergens mee zat wist iedereen dat er wat mis was. Maar zat je zelf ergens mee en kwam je haar tegen bij de koffie-automaat dan nam ze tijd voor je, ook al sprak je elkaar verder weinig, en had ze een knuffel, een aai over je bol of een luisterend oor voor je.
Toen ik in de ziektewet zat was ze een van de mensen die naar me toe kwam als ik op kantoor kwam om dingen te regelen, gewoon om te vragen hoe het met me was. Vroeg altijd naar man en kind die ze bij een sinterklaasfeest had ontmoet toen onze gezinnen aan dezelfde tafel zaten.
H. was er toen ik het bedrijf binnen kwam, en ze was er toen ik ging. En nu is H. er niet meer. Een lijdensweg heeft ze moeten gaan begreep ik van teamleider. Haar gezin moet zonder haar verder.
En ik weet me nu geen raad met mezelf, kan het niet loslaten, ben er heel erg van geschrokken. Weet ook niet goed wat ik met dit topic wil. Even van me af praten misschien? Heb ergens ook het gevoel dat ik me niet zo verdrietig mag voelen omdat ik nooit zo close met haar ben geweest. Tegelijkertijd vind ik dat ook weer onzin, ik mag best verdrietig zijn om het bericht dat iemand is overleden.
Man is lief voor me, laat me gewoon even m'n gang gaan en sleept koffie voor me aan, zoekt een vrolijk muziekje voor me op.
*zucht* ach, morgen of straks zal ik dit wel van me af kunnen zetten denk ik. Maar nu ben ik eventjes heel verdrietig om H. en haar gezin.
Toen ik bij dat bedrijf kwam werken, werkte H. daar al. Op een andere afdeling maar op dezelfde vloer. Reorganisaties later zaten we op dezelfde afdeling. Afdeling inmiddels heel groot, niet met alle mensen evenveel contact, ook met H. weinig contact maar ze was een persoonlijkheid waar je niet omheen kon. Vrolijk, bruisend, luidruchtig soms, en als ze ergens mee zat wist iedereen dat er wat mis was. Maar zat je zelf ergens mee en kwam je haar tegen bij de koffie-automaat dan nam ze tijd voor je, ook al sprak je elkaar verder weinig, en had ze een knuffel, een aai over je bol of een luisterend oor voor je.
Toen ik in de ziektewet zat was ze een van de mensen die naar me toe kwam als ik op kantoor kwam om dingen te regelen, gewoon om te vragen hoe het met me was. Vroeg altijd naar man en kind die ze bij een sinterklaasfeest had ontmoet toen onze gezinnen aan dezelfde tafel zaten.
H. was er toen ik het bedrijf binnen kwam, en ze was er toen ik ging. En nu is H. er niet meer. Een lijdensweg heeft ze moeten gaan begreep ik van teamleider. Haar gezin moet zonder haar verder.
En ik weet me nu geen raad met mezelf, kan het niet loslaten, ben er heel erg van geschrokken. Weet ook niet goed wat ik met dit topic wil. Even van me af praten misschien? Heb ergens ook het gevoel dat ik me niet zo verdrietig mag voelen omdat ik nooit zo close met haar ben geweest. Tegelijkertijd vind ik dat ook weer onzin, ik mag best verdrietig zijn om het bericht dat iemand is overleden.
Man is lief voor me, laat me gewoon even m'n gang gaan en sleept koffie voor me aan, zoekt een vrolijk muziekje voor me op.
*zucht* ach, morgen of straks zal ik dit wel van me af kunnen zetten denk ik. Maar nu ben ik eventjes heel verdrietig om H. en haar gezin.
Iets anders
vrijdag 13 november 2009 om 17:50
Ik heb er ervaring mee van de andere kant. Een paar maanden nadat mijn vader is overleden, kreeg mijn moeder een brief waarin een vroegere voetbalmaat van mijn vader vertelde over zijn herinneringen aan mijn vader, dat hij zo veel over het spelen in een team heeft geleerd van mijn vader, en het opkomen voor elkaar ook buiten het veld. Was geweldig, fantastisch, heerlijk om die brief te krijgen!!! Zó fijn om te weten dat hij niet alleen voor ons belangrijk was, maar ook voor een voor ons relatief onbekende, dat MIJN vader zo belangrijk voor hem geweest is!!
Dus mijn advies: schrijf op wat je in de openingspost heb geschreven en stuur dat naar haar man. Ik weet echt vrijwel zeker dat hij het heel erg op prijs zal stellen.
Dus mijn advies: schrijf op wat je in de openingspost heb geschreven en stuur dat naar haar man. Ik weet echt vrijwel zeker dat hij het heel erg op prijs zal stellen.
Om een kort verhaal lang te maken...
