Ouder in psychose

Hoi allemaal,

Mijn vader is sinds kort opgenomen vanwege een psychose. Het gaat op dit moment absoluut niet goed. Hij heeft zelf aangegeven aan alles te twijfelen, de achterdocht is groot. En het doet me fysiek pijn om dit te typen maar het is gebleken dat de kans op zelfmoord
zeer aanwezig is.

Zelf heb ik jaren ervaring in de gehandicaptenzorg maar de psychiatrie altijd vermeden omdat het niet mijn doelgroep is. De ervaring helpt al erg in de omgang en weet dan ook de basis van hoe ik het beste met hem om kan gaan. Daarnaast is het fijn dat ik al weet hoe een gemiddelde behandeling zal zijn.

Ik merk dat de shock en pijn van alle gebeurtenissen de afgelopen tijd me dwarszitten. Ergens was ik hier heel ver weg al op voorbereid (hij is niet de enige in de familie) maar het kwam echt rauw op mijn dak dat hij er echt ernstig aan toe blijkt te zijn.
Ik heb ook een baby van bijna 6 maanden (goede slaper, gaat heel goed gelukkig), ben thuisblijf moeder en nog lichamelijk herstellende van de bevalling. Mijn man moet veel werken veel maar heeft mij en mijn familie veel bij kunnen staan, gelukkig.

Dit is mijn eerste slechte nacht maar ik ga in de ochtend wel de huisarts bellen of ze eventueel wat voor me kunnen betekenen m.b.t. een slaapmiddel. Ik wil het in huis hebben liggen voordat ik oververmoeid ben.
Tegen beter weten in hoop ik dat zijn vrouw en ik een soort anker in de realiteit voor hem kunnen zijn maar ik begrijp ook dat hij nooit het achterste van zijn tong zal laten zien zolang hij er nog in zit.
Zijn er mensen met tips hoe hier mee om te gaan? Ik bedoel dan met name hoe je hier als naaste rust in kan gaan vinden. Of misschien niet ál te negatieve ervaringen die iemand wil delen? Want doemscenario's heb ik genoeg

Alvast bedankt.

Lief dat je het vraagt! Het gaat naar omstandigheden goed. We zijn nog altijd wachten op wanneer de medicatie gaat werken.
Ik vind het ontzettend moeilijk om het los te laten en heb de hele tijd de neiging om de communicatie met het ziekenhuis van zijn partner over te nemen. Gezien mijn achtergrond en omdat ik bezorgd ben, wil ik dat graag. Maar ik weet dat het 1. niet mijn plaats is, zijn vrouw moet dat doen. 2. uiteindelijk voor mij te veel zal worden en 3. Dat mijn vader dat misschien ook helemaal niet fijn vindt, dat zijn zorgvragen uitgebreid met zijn dochter worden besproken.
En tóch kan ik het niet loslaten. Dat zorgt voor veel onrust in mezelf. Dus ik hou me een beetje kalm, probeer mezelf af te leiden en bel veel met mijn broer.

noekske74 schreef: ↑

14-05-2025 15:06

Hoe gaat het?
Zijn er veranderingen te bespeuren?

Enigszins. Het gaat naar omstandigheden goed maar hij is er nog altijd niet uit. Ik heb het idee dat de verpleging/artsen hetzelfde zien als ik en dat vind ik heel geruststellend.
Ze nemen ook zijn veiligheid heel serieus vanwege de eerdere pogingen dus dat is voor mij prettig.
Maar het is hardnekkig en ben bang dat er nog wel wat tijd overheen gaat eerdat hij weer een beetje gaat "landen".
Bedankt voor je post!

Ja het lijkt nu sinds een week veel beter te gaan. Hij is aan het toewerken naar ontslag.

Daar komen natuurlijk bij mij ook weer allerlei gevoelens bij kijken. Maar er wordt goed voor hem gezorgd thuis dus ik moet het toch los gaan laten.