Psyche
alle pijlers
Ouder overleden - Rouwverwerking
woensdag 31 januari 2018 om 12:59
Ik ben 2 weken geleden mijn vader verloren. Hij is kort, maar hevig ziek geweest. Ik heb goed afscheid van hem kunnen nemen, dat is het probleem niet. Het was ook zijn wens om te sterven, want hij had echt ondraaglijke pijn. Hij heeft een mooi en gelukkig leven gehad en we hadden een goede band.
Op zich mooie dingen (behalve de ziekte) waar ik ook wel vrede mee kan hebben, maar ik heb zo'n raar, onbestemd en diep verdrietig gevoel. Het is echt niet zo dat ik de hele dag loop te huilen maar het idee om hem nooit meer te zien kan soms echt aanvliegen. En de hele dag heb ik het gevoel dat er een baksteen in mijn maag zit, ondanks dat kan ik er wel heel rustig en rationeel over praten (wat er gebeurd is).
Ik ga naar mijn werk, ik zie mijn vriend(en), ik zie mijn moeder, ik doe de dingen die ik normaal gesproken doe maar het lijkt wel of de glans gewoon verdwenen is. Ik heb eigenlijk helemaal nergens zin aan, en niets boeit me ook echt. Dingen waar ik me heel druk om maakte op mijn werk laten me nu gewoon koud. En ik ben echt heel erg moe, ondanks dat ik wel veel slaap.
Ik snap dat het nog maar net gebeurd is, en dat alles nog een plekje moet krijgen, maar hoe verenig ik dat met 'nooit meer... '?
Hoe lang duurde zoiets bij jou? Wat heeft jou juist heel erg geholpen na het overlijden van je ouder?
Op zich mooie dingen (behalve de ziekte) waar ik ook wel vrede mee kan hebben, maar ik heb zo'n raar, onbestemd en diep verdrietig gevoel. Het is echt niet zo dat ik de hele dag loop te huilen maar het idee om hem nooit meer te zien kan soms echt aanvliegen. En de hele dag heb ik het gevoel dat er een baksteen in mijn maag zit, ondanks dat kan ik er wel heel rustig en rationeel over praten (wat er gebeurd is).
Ik ga naar mijn werk, ik zie mijn vriend(en), ik zie mijn moeder, ik doe de dingen die ik normaal gesproken doe maar het lijkt wel of de glans gewoon verdwenen is. Ik heb eigenlijk helemaal nergens zin aan, en niets boeit me ook echt. Dingen waar ik me heel druk om maakte op mijn werk laten me nu gewoon koud. En ik ben echt heel erg moe, ondanks dat ik wel veel slaap.
Ik snap dat het nog maar net gebeurd is, en dat alles nog een plekje moet krijgen, maar hoe verenig ik dat met 'nooit meer... '?
Hoe lang duurde zoiets bij jou? Wat heeft jou juist heel erg geholpen na het overlijden van je ouder?
woensdag 31 januari 2018 om 13:11
Dag Lady-Day, ik heb je topic destijds gevolgd, en jij dat van mij ook. Allereerst een 
voor jou. Wat een rollercoaster is het hé?
Toch is de situatie voor mij anders dan voor jou. Mijn moeder was al heel lang aan het aftakelen. Ik had die zware steen toen al, denk ik. Het vermoeid zijn herken ik. Je kunt mij om 20.00 uur opvegen. En het regelmatig op onverwachte en ongerelateerde momenten aan je ouder moeten denken ook. Maar de zware steen heb ik nu niet meer zo, en de glans van het leven is er nog. Geen advies dus, anders dan dat je hier doorheen moet. Dit is onderdeel van het rouwproces. Helemaal niet raar. Wel naar. Dus nogmaals een
voor jou. Wat een rollercoaster is het hé? Toch is de situatie voor mij anders dan voor jou. Mijn moeder was al heel lang aan het aftakelen. Ik had die zware steen toen al, denk ik. Het vermoeid zijn herken ik. Je kunt mij om 20.00 uur opvegen. En het regelmatig op onverwachte en ongerelateerde momenten aan je ouder moeten denken ook. Maar de zware steen heb ik nu niet meer zo, en de glans van het leven is er nog. Geen advies dus, anders dan dat je hier doorheen moet. Dit is onderdeel van het rouwproces. Helemaal niet raar. Wel naar. Dus nogmaals een
The owls are not what they seem
woensdag 31 januari 2018 om 13:12
Het is nog zo vers, neem je tijd. Heb geen verwachtingen, rouw komt zoals het komt. Ik spreek uit ervaring.
Gun jezelf tijd.
Aan rouw kan je geen periode hangen, het is zo persoonlijk. Ook over wat eventueel wel of niet werkt. Doe hetgeen waar jij je goed bij voelt en laat je niets aanpraten door anderen. Een ieder die rouwt ervaart dat anders, voelt andere pijn, verdriet enz. enz.
Gun jezelf tijd.
Aan rouw kan je geen periode hangen, het is zo persoonlijk. Ook over wat eventueel wel of niet werkt. Doe hetgeen waar jij je goed bij voelt en laat je niets aanpraten door anderen. Een ieder die rouwt ervaart dat anders, voelt andere pijn, verdriet enz. enz.
woensdag 31 januari 2018 om 13:15
Gecondoleerd met je vader, wat een verlies.
De dood van een ouder verwerken, duurt lang. Langer dan je nu denkt. Gelukkig voel je je in die periode meestal niet de hele tijd diep verdrietig. Maaar in het begin kan, naast verdriet en rouw, de schok voorop staan. Zeker als het sterfbed erg kort is geweest.
Wat je nu voelt, is de schok. Dat is dat onbestemde, zweverige, verdoofde gevoel. Je zult merken dat dit gevoel langzaam plaatsmaakt voor verdriet en gemis. Zo snel of zo langzaam als jouw brein dat aankan. En dat is ergens maar goed ook, want die rouw is nodig om je verlies te verwerken.
Ik snap heel goed dat je iets wilt ‘doen’ om de klap te verzachten. Maar er is niet zo veel wat je kunt doen. Positiever gesteld hóef je ook niet zoveel te doen. Laat het maar een beetje over je heen komen allemaal, omring je met lieve mensen en wees vooral ook lief voor jezelf.
Sterkte.
De dood van een ouder verwerken, duurt lang. Langer dan je nu denkt. Gelukkig voel je je in die periode meestal niet de hele tijd diep verdrietig. Maaar in het begin kan, naast verdriet en rouw, de schok voorop staan. Zeker als het sterfbed erg kort is geweest.
Wat je nu voelt, is de schok. Dat is dat onbestemde, zweverige, verdoofde gevoel. Je zult merken dat dit gevoel langzaam plaatsmaakt voor verdriet en gemis. Zo snel of zo langzaam als jouw brein dat aankan. En dat is ergens maar goed ook, want die rouw is nodig om je verlies te verwerken.
Ik snap heel goed dat je iets wilt ‘doen’ om de klap te verzachten. Maar er is niet zo veel wat je kunt doen. Positiever gesteld hóef je ook niet zoveel te doen. Laat het maar een beetje over je heen komen allemaal, omring je met lieve mensen en wees vooral ook lief voor jezelf.
Sterkte.
woensdag 31 januari 2018 om 13:17
Gecondoleerd TO!
Ik heb uiteindelijk 9 maanden niet gewerkt omdat ik dat door alles wat er was gebeurd niet kon bolwerken (ik heb werk waarbij het belangrijk is dat je stevig in je schoenen staat, ook emotioneel en dat was bij mij dus niet). Ik ben blij dat ik mijn dochter heb, waardoor mijn dagen toch 'nuttig' waren... Ik heb in een jaar een kind gekregen, mijn moeder verloren, verhuisd, mijn vader verloren en nog een keer verhuisd. Inmiddels is het bijna een jaar geleden dat mijn vader is overleden. Ik ben nog steeds moe en onzeker. Herken mezelf soms niet. Maar dat straals ik niet uit. Het gaat meestal goed met me. En soms voel ik me klote. Dit is bij mij niet echt gelinkd aan het overlijden. Geen huilbuien omdat ik mijn ouders mis of bijvoorbeeld op hun verjaardag ofzo, wat dat betreft ben ik heel nuchter, maar wel een soort 'leeg' gevoel. Mijn basis is weg, dat 'altijd en onvoorwaardelijk' gevoel dat ouders je (kunnen) geven, dat mis ik enorm...
Sterkte TO! Het is een proces. Ik ben twee keer bij een psycholoog geweest maar dat hielp mij op dat moment niet echt. Voor andere klachten ben ik bij een acupuncturist terecht gekomen en hij heeft mij ook behandeld op spanning. Dit heeft mij wel wat geholpen. Uiteindelijk is er toch niet 1 manier om er mee om te gaan. Ieder neemt zijn eigen pad.
Ik heb uiteindelijk 9 maanden niet gewerkt omdat ik dat door alles wat er was gebeurd niet kon bolwerken (ik heb werk waarbij het belangrijk is dat je stevig in je schoenen staat, ook emotioneel en dat was bij mij dus niet). Ik ben blij dat ik mijn dochter heb, waardoor mijn dagen toch 'nuttig' waren... Ik heb in een jaar een kind gekregen, mijn moeder verloren, verhuisd, mijn vader verloren en nog een keer verhuisd. Inmiddels is het bijna een jaar geleden dat mijn vader is overleden. Ik ben nog steeds moe en onzeker. Herken mezelf soms niet. Maar dat straals ik niet uit. Het gaat meestal goed met me. En soms voel ik me klote. Dit is bij mij niet echt gelinkd aan het overlijden. Geen huilbuien omdat ik mijn ouders mis of bijvoorbeeld op hun verjaardag ofzo, wat dat betreft ben ik heel nuchter, maar wel een soort 'leeg' gevoel. Mijn basis is weg, dat 'altijd en onvoorwaardelijk' gevoel dat ouders je (kunnen) geven, dat mis ik enorm...
Sterkte TO! Het is een proces. Ik ben twee keer bij een psycholoog geweest maar dat hielp mij op dat moment niet echt. Voor andere klachten ben ik bij een acupuncturist terecht gekomen en hij heeft mij ook behandeld op spanning. Dit heeft mij wel wat geholpen. Uiteindelijk is er toch niet 1 manier om er mee om te gaan. Ieder neemt zijn eigen pad.
woensdag 31 januari 2018 om 13:25
Gecondoleerd. Ik herken dat wel van na het overlijden van mijn moeder, 3 maanden geleden. Ik huilde weinig en was wel verdrietig maar niet in de mate waarin ik verwacht had verdrietig te zijn. Ik voelde me meer verdoofd, onwerkelijk, alsof ik van een afstandje toekeek ofzo. Eigenlijk dacht ik al vrij snel na haar overlijden dat het best goed met me ging. De klap kwam echter pas later. Toen er steeds meer momenten kwamen die ik niet meer met haar kon delen. Bij dagen die ik niet meer met haar kon vieren.
Nou zeg ik niet dat het bij jou ook zo zal gaan, maar rouw heeft diverse fases en het kan je ineens overvallen.
Veel sterkte.
Nou zeg ik niet dat het bij jou ook zo zal gaan, maar rouw heeft diverse fases en het kan je ineens overvallen.
Veel sterkte.
woensdag 31 januari 2018 om 13:27
Wat mij trouwens hielp, was gewoon lief voor mezelf zijn. Niet zoveel moeten maar luisteren naar mijn eigen lijf. Slapen als ik moe was, soms een huilbui ‘opwekken’ door bepaalde muziek als ik daar behoefte aan had, praten als ik dat wilde en juist niet praten als ik niet wilde. Doe even vooral zoveel mogelijk wat goed voor je voelt.
woensdag 31 januari 2018 om 14:00
Bij mij kwam de klap ook na een paar maanden. Fysiek. Ik kwam compleet plat te liggen met mijn rug (ambulance, morfine)... Dat was voor mij een heel duidelijk signaal dat ik mezelf aan het voorbij aan het lopen was geweest. Ik vind het ook heel lastig om er met mijn omgeving over te praten omdat ik normaal altijd de nuchtere kartrekker ben maar vooral omdat ik mijn gevoelens zelf niet eens kan volgen, dus hoe zou ik dat dan in hemelsnaam aan iemand anders duidelijk moeten maken?!
woensdag 31 januari 2018 om 14:13
Oeh, wat een vele, en lieve, reacties al.
Ik ben inderdaad ook een enigszins bang dat er nog een klap gaat komen. Mijn vader was al een paar maanden ziek en dat werd steeds erger. Daar heb ik heel veel zorgen en verdriet over gehad. Maar tussen de diagnose (uitgezaaide kanker) en het overlijden zat maar een paar dagen. Dat ging dus toch nog heel snel.
Aan de ene kant denk ik dus dat ik het grootste verdriet al heb gehad. Hem zien lijden, de onzekerheid over wat er aan de hand was... het was verschrikkelijk. Maar ja het echte missen, voor altijd... dat is nu begonnen. En ik kan mij niet voorstellen dat dat ooit minder wordt... en dat beangstigt me. Enorm. Ik kan mij gewoon niet voorstellen dat het ooit nog zo gezellig gaat worden als ik naar mijn ouderlijk huis ga. Geen wijntjes meer drinken, nooit. Niks samen meer vieren, nooit. Niet meer samen met de hond op pad, nooit. Ja, ik vind dit echt heel erg moeilijk.
Wat Momo zegt.. dat herken ik... ik voel me verdoofd. Alsof het niet waar is. Dat ik een toeschouwer ben bij een vreselijke film.
Mijn vader, die is er altijd voor me geweest. En nu niet meer. Ik ben een volwassen vrouw van in de 40, maar ik voel me opeens echt 'ontkoppeld' of zo.
Ik ben inderdaad ook een enigszins bang dat er nog een klap gaat komen. Mijn vader was al een paar maanden ziek en dat werd steeds erger. Daar heb ik heel veel zorgen en verdriet over gehad. Maar tussen de diagnose (uitgezaaide kanker) en het overlijden zat maar een paar dagen. Dat ging dus toch nog heel snel.
Aan de ene kant denk ik dus dat ik het grootste verdriet al heb gehad. Hem zien lijden, de onzekerheid over wat er aan de hand was... het was verschrikkelijk. Maar ja het echte missen, voor altijd... dat is nu begonnen. En ik kan mij niet voorstellen dat dat ooit minder wordt... en dat beangstigt me. Enorm. Ik kan mij gewoon niet voorstellen dat het ooit nog zo gezellig gaat worden als ik naar mijn ouderlijk huis ga. Geen wijntjes meer drinken, nooit. Niks samen meer vieren, nooit. Niet meer samen met de hond op pad, nooit. Ja, ik vind dit echt heel erg moeilijk.
Wat Momo zegt.. dat herken ik... ik voel me verdoofd. Alsof het niet waar is. Dat ik een toeschouwer ben bij een vreselijke film.
Mijn vader, die is er altijd voor me geweest. En nu niet meer. Ik ben een volwassen vrouw van in de 40, maar ik voel me opeens echt 'ontkoppeld' of zo.
woensdag 31 januari 2018 om 14:52
Mijn vader was ook ziek, onduidelijk wat hij had. Diagnose uitgezaaide kanker kwam op dinsdag, vrijdag kwam hij thuis, zondag is hij overleden... Daar heb ik ook veel meer moeite mee dan bij mijn moeder (daar was dit proces 5 weken en hadden we een jaar ervoor al een borstkankerproces meegemaakt). Mijn vader was 51...
Ik heb sindsdien (naast veel verdriet en ook dat verdoofde gevoel) juist wel zoiets van: "laten we vieren wat we kunnen en genieten... want het kan zomaar afgelopen zijn". Ik kon dus niet werken maar heb in die tijd wel geïnvesteerd in hobby's (op advies van bedrijfsarts).
Ik heb sindsdien (naast veel verdriet en ook dat verdoofde gevoel) juist wel zoiets van: "laten we vieren wat we kunnen en genieten... want het kan zomaar afgelopen zijn". Ik kon dus niet werken maar heb in die tijd wel geïnvesteerd in hobby's (op advies van bedrijfsarts).
woensdag 31 januari 2018 om 15:13
Niet het grootste verdriet. Ander verdriet. En dat mag er ook zijn. Móet er zijn zelfs. Voor de verwerking. Gun jezelf het verdriet van het gemis, ook al is het verdriet om de pijn en het lijden nu over.Lady_Day schreef: ↑31-01-2018 14:13...
Aan de ene kant denk ik dus dat ik het grootste verdriet al heb gehad. Hem zien lijden, de onzekerheid over wat er aan de hand was... het was verschrikkelijk. Maar ja het echte missen, voor altijd... dat is nu begonnen. En ik kan mij niet voorstellen dat dat ooit minder wordt... en dat beangstigt me. Enorm. Ik kan mij gewoon niet voorstellen dat het ooit nog zo gezellig gaat worden als ik naar mijn ouderlijk huis ga. Geen wijntjes meer drinken, nooit. Niks samen meer vieren, nooit. Niet meer samen met de hond op pad, nooit. Ja, ik vind dit echt heel erg moeilijk.
En ja, het wordt beter, echt. Maar helemaal zoals vroeger wordt het nooit meer. En dat hoeft ook niet.
The owls are not what they seem
woensdag 31 januari 2018 om 15:49
Ja, ik laat het nu ook gewoon op me afkomen hoor. Ik huil als ik wil huilen, ik praat er over als ik wil praten en ik praat er niet over als ik niet wil praten. Wel merk ik dat ik gewoon minder zin heb in 'leuke' dingen. Ik zou dit voorjaar met mijn vriend op vakantie gaan, naar het land waar mijn vader geboren is. Daar heb ik nu even geen zin aan. Ook niet om ergens anders naar toe te gaan. Ik heb geen zin in feesten en partijen. Wat een mazzel dat de kerstdagen net achter ons liggen. Verplicht gezellig doen heb ik al helemaal geen zin in.LadyL0101 schreef: ↑31-01-2018 15:13Niet het grootste verdriet. Ander verdriet. En dat mag er ook zijn. Móet er zijn zelfs. Voor de verwerking. Gun jezelf het verdriet van het gemis, ook al is het verdriet om de pijn en het lijden nu over.
En ja, het wordt beter, echt. Maar helemaal zoals vroeger wordt het nooit meer. En dat hoeft ook niet.
Ik houd me er maar aan vast dat het echt beter wordt. Dit is de eerste keer dat er iemand waar ik zo hecht mee was is komen te overlijden. Dus dit is nieuw voor mij. Mijn opa is 3 jaar geleden overleden, maar dat was anders. Hij had nog een jaar gekregen van de dokter en heeft dat jaar ook nog in redelijk goede gezondheid doorgebracht. Bovendien was hij ook bijna 20 jaar ouder dan mijn vader. Op de een of andere manier voelde de dood van mijn opa 'natuurlijker' en uiteraard had mijn opa een stuk minder invloed op mijn dagelijks leven, ondanks dat ik dol op hem was.
One day at a time dan maar... (dit troosteloze weer helpt ook niet echt.)
woensdag 31 januari 2018 om 19:26
Gecondoleerd!
Ik ben mijn vader afgelopen Augustus verloren. Hij had een vrij zeldzame vorm van dementie, op jonge leeftijd en heel snel ging het. Binnen 3,5 jaar was hij van ' normaal' naar zwaar dementerend en de laatste 1,5 jaar was er eigenlijk niets meer van hem over qua persoonlijkheid/karakter (hij was 64 toen hij overleed).
Na zo'n 3 jaar ging hij naar een verzorgingstehuis en ik verhuisde kort daarna naar Engeland om de volgende stap in mijn relatie te zetten. Ergens heeft deze afstand geholpen bij mijn verwerking. Eerste 3 jaar zag ik hem zwaar aftakelen en ik wist dat er nooit verbetering zou komen.
Mijn emoties waren heel wisselvallig na de begrafenis. Veel ups en downs. Ook erg moe en voelde mij een beetje "knopje uit" en op de automatische piloot. Ook erg boos (maar om redenen die ik hier niet zal benoemen)
Ene moment vrolijk, andere moment voelde ik me schuldig dat ik zo vrolijk was.
Situaties op werk gaven mij korte huilbuien (Ik werk met ouderen, 75+). Zeker toen binnen korte tijd meerdere mannen overleden. Heb over een stervende man gestaan en de tranen stroomden over mijn wangen terwijl we hem aan het verzorgen waren.
Dan weer een paar weken voelde ik me erg goed. En in November, uit het niets, had ik een enorm verdriet. Het kwam ineens bovendrijven die emoties, had er daarvoor nooit bij stil gestaan. Net voor mijn vader ziek werd was ik werkloos, woonde nog altijd thuis, studieschuld, geen relatie. Ik had helemaal niets. En ik voelde mij hopeloos verdrietig dat ik hem niets heb kunnen laten zien van nu. Dat ik een baan heb, een partner nu al 4 jaar lang, we hebben een eigen huis gekocht, wonend in Engeland, leuke schoonfamilie. En daarnaast ons zien trouwen ooit, een eigen kind misschien ooit. Het laatste wat hij van mij "zag", voordat hij begon te vergeten, was een hopeloos nietsnutje. En wat had ik hem graag kunnen laten zien dat ik toch wat bereikt heb. En wat had ik hem graag mijn nieuwe huis en omgeving willen laten zien. Heel pijnlijk was dat.
En de eerste Kerst was heel vreemd. Op 1 moment in een winkel had ik een vreemd pijnlijke steek qua emoties, omdat ik geen cadeaus voor hem hoefde te zoeken.
Het is nu bijna een half jaar later en begin mij gelukkig weer stabiel te voelen. Ik denk dat ik het ergste heb gehad. Ik heb mijn verdriet ook toegelaten, maar langzamerhand wel de leuke dingen ook weer opgepakt. En mijzelf toegelaten om weer plezier hebben, zonder mij er schuldig om te voelen.
Succes de komende tijd!
Ik ben mijn vader afgelopen Augustus verloren. Hij had een vrij zeldzame vorm van dementie, op jonge leeftijd en heel snel ging het. Binnen 3,5 jaar was hij van ' normaal' naar zwaar dementerend en de laatste 1,5 jaar was er eigenlijk niets meer van hem over qua persoonlijkheid/karakter (hij was 64 toen hij overleed).
Na zo'n 3 jaar ging hij naar een verzorgingstehuis en ik verhuisde kort daarna naar Engeland om de volgende stap in mijn relatie te zetten. Ergens heeft deze afstand geholpen bij mijn verwerking. Eerste 3 jaar zag ik hem zwaar aftakelen en ik wist dat er nooit verbetering zou komen.
Mijn emoties waren heel wisselvallig na de begrafenis. Veel ups en downs. Ook erg moe en voelde mij een beetje "knopje uit" en op de automatische piloot. Ook erg boos (maar om redenen die ik hier niet zal benoemen)
Ene moment vrolijk, andere moment voelde ik me schuldig dat ik zo vrolijk was.
Situaties op werk gaven mij korte huilbuien (Ik werk met ouderen, 75+). Zeker toen binnen korte tijd meerdere mannen overleden. Heb over een stervende man gestaan en de tranen stroomden over mijn wangen terwijl we hem aan het verzorgen waren.
Dan weer een paar weken voelde ik me erg goed. En in November, uit het niets, had ik een enorm verdriet. Het kwam ineens bovendrijven die emoties, had er daarvoor nooit bij stil gestaan. Net voor mijn vader ziek werd was ik werkloos, woonde nog altijd thuis, studieschuld, geen relatie. Ik had helemaal niets. En ik voelde mij hopeloos verdrietig dat ik hem niets heb kunnen laten zien van nu. Dat ik een baan heb, een partner nu al 4 jaar lang, we hebben een eigen huis gekocht, wonend in Engeland, leuke schoonfamilie. En daarnaast ons zien trouwen ooit, een eigen kind misschien ooit. Het laatste wat hij van mij "zag", voordat hij begon te vergeten, was een hopeloos nietsnutje. En wat had ik hem graag kunnen laten zien dat ik toch wat bereikt heb. En wat had ik hem graag mijn nieuwe huis en omgeving willen laten zien. Heel pijnlijk was dat.
En de eerste Kerst was heel vreemd. Op 1 moment in een winkel had ik een vreemd pijnlijke steek qua emoties, omdat ik geen cadeaus voor hem hoefde te zoeken.
Het is nu bijna een half jaar later en begin mij gelukkig weer stabiel te voelen. Ik denk dat ik het ergste heb gehad. Ik heb mijn verdriet ook toegelaten, maar langzamerhand wel de leuke dingen ook weer opgepakt. En mijzelf toegelaten om weer plezier hebben, zonder mij er schuldig om te voelen.
Succes de komende tijd!
donderdag 1 februari 2018 om 00:15
Enigste wat ik kan zeggen dat het bij mij lastiger was.
Ik was een jonge tiener toen mijn vader overleed. Ik had er slapeloze nachten van en werd heel erg stil.
Ik gunde mezelf niet om te rouwen. Misschien wist ik ook niet hoe. Ik wilde meteen doorgaan met het leven en er vooral niet over nadenken of voelen.
Jaren later toen ik volwassen was rond me 28e , kwam het omhoog. Toen pas kon ik erover praten en kwam het verdriet alsnog. Kwam in golven van emoties. Duurde paar maanden. Kon me moeilijk focussen toen op werk.
Ik heb geleerd op een harde manier. Dat rouwen gezond is voor je ook al is het heel zwaar.
En het wegstoppen of jezelf leren niet voelen is niet gezond. Het vreet aan je.
Nu nog mis ik hem. Op sommige momenten meer dan normaal. Bijv. een vriendin heeft een hele lieve papa. Als ik die samen zie, ja dan komt er een emotie van “kon ik maar zo... met mijn vader”.
Soms zeg ik dan in mezelf “mis je”.
Maar het overheerst me niet dat missen. Ik blijf er niet in hangen.
Wens je sterkte & moed.
Ik was een jonge tiener toen mijn vader overleed. Ik had er slapeloze nachten van en werd heel erg stil.
Ik gunde mezelf niet om te rouwen. Misschien wist ik ook niet hoe. Ik wilde meteen doorgaan met het leven en er vooral niet over nadenken of voelen.
Jaren later toen ik volwassen was rond me 28e , kwam het omhoog. Toen pas kon ik erover praten en kwam het verdriet alsnog. Kwam in golven van emoties. Duurde paar maanden. Kon me moeilijk focussen toen op werk.
Ik heb geleerd op een harde manier. Dat rouwen gezond is voor je ook al is het heel zwaar.
En het wegstoppen of jezelf leren niet voelen is niet gezond. Het vreet aan je.
Nu nog mis ik hem. Op sommige momenten meer dan normaal. Bijv. een vriendin heeft een hele lieve papa. Als ik die samen zie, ja dan komt er een emotie van “kon ik maar zo... met mijn vader”.
Soms zeg ik dan in mezelf “mis je”.
Maar het overheerst me niet dat missen. Ik blijf er niet in hangen.
Wens je sterkte & moed.
donderdag 1 februari 2018 om 08:09
Gecondoleerd allemaal!
Ik heb 4 jaar geleden mijn moeder verloren, heel onverwachts op 64 jarige leeftijd. Ze stond nog volop in het leven, was heel actief en gezond en dan opeens op een morgen is het voorbij.
Ik was heel close met mijn moeder, zij was m'n alles. Eerst voelde ik ongeloof, woede (haar dood had eventueel voorkomen kunnen worden) , verdriet. Leefde in een soort roes en deed alles op de automatische piloot.
Nu 4 jaar later voel ik nog iedere dag verdriet en gemis. Vooral het gemis is enorm. Ik zou er alles voor over hebben om nog tijd met haar te kunnen doorbrengen en zeggen hoe trots ik op haar ben en wat voor ontzettend goede en lieve moeder ze is. Ik heb er spijt van dat ik het nooit echt heb gezegd, ik nam alles maar voor lief. Ik heb geen vader in m'n leven, hij leeft nog wel en heb enigszins contact met hem maar niet uit vrije wil. Het idee ook dat er niemand meer is die onvoorwaardelijk van me houd.
Veel sterkte allemaal
Ik heb 4 jaar geleden mijn moeder verloren, heel onverwachts op 64 jarige leeftijd. Ze stond nog volop in het leven, was heel actief en gezond en dan opeens op een morgen is het voorbij.
Ik was heel close met mijn moeder, zij was m'n alles. Eerst voelde ik ongeloof, woede (haar dood had eventueel voorkomen kunnen worden) , verdriet. Leefde in een soort roes en deed alles op de automatische piloot.
Nu 4 jaar later voel ik nog iedere dag verdriet en gemis. Vooral het gemis is enorm. Ik zou er alles voor over hebben om nog tijd met haar te kunnen doorbrengen en zeggen hoe trots ik op haar ben en wat voor ontzettend goede en lieve moeder ze is. Ik heb er spijt van dat ik het nooit echt heb gezegd, ik nam alles maar voor lief. Ik heb geen vader in m'n leven, hij leeft nog wel en heb enigszins contact met hem maar niet uit vrije wil. Het idee ook dat er niemand meer is die onvoorwaardelijk van me houd.
Veel sterkte allemaal
