Psyche
alle pijlers
ouders
maandag 8 december 2008 om 17:13
Hoe moet ik in godsnaam omgaan met mijn ouders ? Rare vraag dat begrijp ik maar zal duidelijker zijn.
Ten eerste, ik kan niet zeggen wat ik denk en wat ik voel bij mijn ouders, mijn ouders zijn beide dominant en vooral mijn moeder. Alles wordt maar weggewuifd dat ik geen mening heb etc. Kortom ik heb echt het gevoel dat ik niks goed kan doen. En geloof mij ik ben echt volgens vele en zeker mijn schoonouders een ideale dochter.
Ten tweede, mijn man en mijn ouders daarmee klikt het totaal niet. Ze hebben hem eigenlijk nooit gemogen. En jullie begrijpen ook hij kan helemaal niets goed doen. Hij slaat me niet, is geen crimineel, gewoon een doodnormale jongen, hij is alleen een beetje boel eigenwijs en heeft wel een eigen mening.
Om een paar voorbeelden te noemen:
Doordat ik niet aangegeven heb dat mijn man een feestje had (ik vermijdt dit te zeggen omdat ik van te voren al bang ben voor de gevolgen ik weet namelijk dat ze dat niet leuk zouden vinden ) van zijn werk en op dezelfde dag mijn moeder haar verjaardag gaf, dat ze special verzet had voor mij ( ivm ziekenhuis onderzoek ) kwam mijn man iets te laat op deze verjaardag. Hierdoor onstaat een behoorlijk woordenwisseling met mijn man en vader (mijn vader reageerde totaal belachelijk ivm drank), kortom mijn man liep weg en nu zijn ze niet meer on speaking terms. Tevens deed mijn vader ook heel raar tegen mij wat hij nog nooit gedaan heeft (schreeuwen dat we niet meer welkom zijn etc ), dus ja ik ben ook kwaad. Met mijn moeder een paar dagen later over dit voorval gesproken en ik dacht dat ze ook achter ons stond, ons ook begreep.
Tot zaterdag... als een blad aan de boom is het veranderd, wij moeten nu onze excuses aanbieden, wij hebben het niet goed gedaan etc. Ik had geen hoi gezegd een paar dagen later, toen ik mijn moeder ophaalde voor een cursus, dat werd niet getolereerd. (dat mijn zuster mijn moeder uitscheld voor kankerhoer is wel normaal en wordt weggewuifd.....maar dat terzijde)
Kortom eigenlijk komt het hier kort op neer:
Ik heb moeite om assertief te zijn en vooral bij mijn ouders, ik wil eigenlijk iedereen te vriend houden.
Bij mijn ouders draait het alleen om zichzelf, als ik iets vertel dan begint mijn moeder er meteen over heen wat zij allemaal niet heeft, ikke ikke ikke. Ik heb het gevoel dat er eigenlijk nooit naar mij geluisterd wordt. En ik kruip eigenlijk meteen in mijn schulp als ik een discussie heb met ze...
Ik kan nog wel 4 kantjes tikken want ik heb genoeg stof om te vertellen, ben ook al bij een psycholoog geweest maar dat heeft eigenlijk weinig geholpen.
Loslaten kan ik niet....ik hang echt en dan vooral te veel aan mijn moeder, ik kruip voor haar als het moet en ik weet dat is mijn probleem.
Heeft iemand hier ook last van ? En hoe hiermee om te gaan ? Het vreet namelijk aan me en ik weet het gewoon even niet meer...
Ten eerste, ik kan niet zeggen wat ik denk en wat ik voel bij mijn ouders, mijn ouders zijn beide dominant en vooral mijn moeder. Alles wordt maar weggewuifd dat ik geen mening heb etc. Kortom ik heb echt het gevoel dat ik niks goed kan doen. En geloof mij ik ben echt volgens vele en zeker mijn schoonouders een ideale dochter.
Ten tweede, mijn man en mijn ouders daarmee klikt het totaal niet. Ze hebben hem eigenlijk nooit gemogen. En jullie begrijpen ook hij kan helemaal niets goed doen. Hij slaat me niet, is geen crimineel, gewoon een doodnormale jongen, hij is alleen een beetje boel eigenwijs en heeft wel een eigen mening.
Om een paar voorbeelden te noemen:
Doordat ik niet aangegeven heb dat mijn man een feestje had (ik vermijdt dit te zeggen omdat ik van te voren al bang ben voor de gevolgen ik weet namelijk dat ze dat niet leuk zouden vinden ) van zijn werk en op dezelfde dag mijn moeder haar verjaardag gaf, dat ze special verzet had voor mij ( ivm ziekenhuis onderzoek ) kwam mijn man iets te laat op deze verjaardag. Hierdoor onstaat een behoorlijk woordenwisseling met mijn man en vader (mijn vader reageerde totaal belachelijk ivm drank), kortom mijn man liep weg en nu zijn ze niet meer on speaking terms. Tevens deed mijn vader ook heel raar tegen mij wat hij nog nooit gedaan heeft (schreeuwen dat we niet meer welkom zijn etc ), dus ja ik ben ook kwaad. Met mijn moeder een paar dagen later over dit voorval gesproken en ik dacht dat ze ook achter ons stond, ons ook begreep.
Tot zaterdag... als een blad aan de boom is het veranderd, wij moeten nu onze excuses aanbieden, wij hebben het niet goed gedaan etc. Ik had geen hoi gezegd een paar dagen later, toen ik mijn moeder ophaalde voor een cursus, dat werd niet getolereerd. (dat mijn zuster mijn moeder uitscheld voor kankerhoer is wel normaal en wordt weggewuifd.....maar dat terzijde)
Kortom eigenlijk komt het hier kort op neer:
Ik heb moeite om assertief te zijn en vooral bij mijn ouders, ik wil eigenlijk iedereen te vriend houden.
Bij mijn ouders draait het alleen om zichzelf, als ik iets vertel dan begint mijn moeder er meteen over heen wat zij allemaal niet heeft, ikke ikke ikke. Ik heb het gevoel dat er eigenlijk nooit naar mij geluisterd wordt. En ik kruip eigenlijk meteen in mijn schulp als ik een discussie heb met ze...
Ik kan nog wel 4 kantjes tikken want ik heb genoeg stof om te vertellen, ben ook al bij een psycholoog geweest maar dat heeft eigenlijk weinig geholpen.
Loslaten kan ik niet....ik hang echt en dan vooral te veel aan mijn moeder, ik kruip voor haar als het moet en ik weet dat is mijn probleem.
Heeft iemand hier ook last van ? En hoe hiermee om te gaan ? Het vreet namelijk aan me en ik weet het gewoon even niet meer...
maandag 8 december 2008 om 18:51
maandag 8 december 2008 om 19:03
Kunnen jullie wel praten in jullie gezin? Ik krijg het idee dat schelden normaler is. En wat bedoel je onder assertief zijn? Hard gaan schreeuwen (zoals je zus) of rustig een gesprek aan proberen te gaan. Dat laatste doe je namelijk volgens mij al. En dat vind ik al erg goed van je.
En als je uit een gezin komt waar men gewend is gelijk te krijgen door hard te schreeuwen (qua volume of harde woorden) dan kan ik me voorstellen dat ze niet goed begrijpen wat je wilt. Sterker nog, je zult waarschijnlijk het idee hebben dat je helemaal geen resultaat boekt terwijl je juist zo goed bezig bent.
Ik vind dat je al erg goed bezig bent met aangeven dat je de huidige situatie niet accepteert en zoekt naar een oplossing. Blijven doen wat je nu al doet dus. Gebruik de kracht van de herhaling.
enneh.. ik vind het niet normaal dat jouw zus je moeder uitschelt.
En als je uit een gezin komt waar men gewend is gelijk te krijgen door hard te schreeuwen (qua volume of harde woorden) dan kan ik me voorstellen dat ze niet goed begrijpen wat je wilt. Sterker nog, je zult waarschijnlijk het idee hebben dat je helemaal geen resultaat boekt terwijl je juist zo goed bezig bent.
Ik vind dat je al erg goed bezig bent met aangeven dat je de huidige situatie niet accepteert en zoekt naar een oplossing. Blijven doen wat je nu al doet dus. Gebruik de kracht van de herhaling.
enneh.. ik vind het niet normaal dat jouw zus je moeder uitschelt.
maandag 8 december 2008 om 22:01
Ouders moet je opvoeden net zoals ze dat bij jou gedaan hebben
Anders leren ze het nooit Bovendien heb je een ultiem machtsmiddel door middel van het verbreken van het contact. Eens kijken hoelang ze dat vol houden geen kleinkinderen meer zien en steeds meer hulp nodig hebbende
Heeft Ernie ook gedaan en kan zeggen dat het hem gered heeft
Anders leren ze het nooit Bovendien heb je een ultiem machtsmiddel door middel van het verbreken van het contact. Eens kijken hoelang ze dat vol houden geen kleinkinderen meer zien en steeds meer hulp nodig hebbende
Heeft Ernie ook gedaan en kan zeggen dat het hem gered heeft
