Psyche
alle pijlers
Ouwe zeur...
woensdag 23 juni 2010 om 07:59
Ik ben een ouwe zeur aan het worden.
Ik had verwacht dat ik in de loop van de jaren 'groot' zou worden, maar het voelt juist onzekerder, kleiner. Dat ik mijn lichaam zou accepteren, lekkerder in mijn vel zou gaan zitten, me minder zou aantrekken van het oordeel van anderen, áls ze me mijn aanwezigheid al zouden opmerken dan.
Dat dat allemaal niet zo soepel ging, daar gaf ik mezelf wat krediet in. Hoe ik ben opgegroeid, de relatie daarna, het knokken voor een plekje voor mijzelf, maar het is allemaal goed gekomen.
Er kwam rust. De tijd om te doen en te laten wat ik zelf wil. Ik wilde graag aktief worden, mezelf ontwikkelen, mensen ontmoeten die er toe doen, en wie weet een relatie?
Maar ik sta erbij en ik kijk ernaar. Dat is het eigenlijk. In mijn hoofd zijn er plannen genoeg, maar ik voel me zo geremd. In de drie jaar dat deze situatie nu duurt ben ik echt wel fijne mensen tegengekomen, maar ik onderhoud die contacten niet. De reden daarvoor is dat ik met verschillende mensen raakvlakken kan hebben, de intentie om samen dingen te ondernemen is er wel, maar ik haak af, laat dingen verwateren etc. Ik ben erg onzeker over mijzelf en dat wordt dus erger, naarmate ik mensen ontmoet die het leven leven en voor mijn idee meer volwassen dan ik in het leven staan. Staan voor wie ze zijn.
Ook merk ik dat als ik met iemand praat, dat ik een negatieve kijk op dingen heb. Ik heb vaak een ja maar, ik vind veel dingen teveel gedoe, en het valt me op dat anderen vaak een veel openere kijk op de dingen hebben, vanzelfsprekend van het goede van de mens uitgaan en waar ik me druk over maak, daar hebben zij niet eens aan gedacht.
Wel voel ik me na contact met zulke personen geïnspireerd om eens wat minder zwaar op de hand te zijn, en het zet me dan wel weer aan het denken op een andere (positievere) manier.
Aan de andere kant denk ik ook weer meteen twee dingen: dat diegene mij wel een negatieve energiezuiger zal vinden, en direct daar achteraan vraag ik me af waar ik het idee vandaan haal dat ik invloed zou kunnen hebben op het gevoel van zulke mensen. Ze zullen echt niet bij mij stil blijven staan. Leuke mensen genoeg!
Sinds ik bij mijzelf heb gemerkt dat mijn inslag negatiever is dan die van anderen, probeer ik dat bij mezelf te houden, maar ik voel me dan wel geforceerd, hou me op de vlakte of erger, ik zeg positieve dingen die ik niet meen. Zouden ze me geloven, denk ik dan, mijn ogen doen vast niet mee...
Op dit moment zou ik het liefst willen dat iedereen mij met rust liet, de weg van de minste weerstand, maar ik besef dat mijn wereldje dan steeds kleiner wordt, ik alleen blijf met mijn remmingen en mijn angstjes (lekker veilig, dat wel), maar ik merk dat ik me soms ook wel eenzaam kan voelen, wat nieuw is voor mij want ik was altijd graag alleen, maar nu voelt het op een of andere manier anders. Ik heb altijd gedacht dat ik geen andere mensen nodig heb, ik kan het toch zo goed alleen. Maar dat is een barricade, en ik voel dat ik me daar niet achter kan blijven verschansen.
Ik weet niet waarom ik dit post. Het zit in mijn hoofd en ik wil het wel even kwijt.
Ik had verwacht dat ik in de loop van de jaren 'groot' zou worden, maar het voelt juist onzekerder, kleiner. Dat ik mijn lichaam zou accepteren, lekkerder in mijn vel zou gaan zitten, me minder zou aantrekken van het oordeel van anderen, áls ze me mijn aanwezigheid al zouden opmerken dan.
Dat dat allemaal niet zo soepel ging, daar gaf ik mezelf wat krediet in. Hoe ik ben opgegroeid, de relatie daarna, het knokken voor een plekje voor mijzelf, maar het is allemaal goed gekomen.
Er kwam rust. De tijd om te doen en te laten wat ik zelf wil. Ik wilde graag aktief worden, mezelf ontwikkelen, mensen ontmoeten die er toe doen, en wie weet een relatie?
Maar ik sta erbij en ik kijk ernaar. Dat is het eigenlijk. In mijn hoofd zijn er plannen genoeg, maar ik voel me zo geremd. In de drie jaar dat deze situatie nu duurt ben ik echt wel fijne mensen tegengekomen, maar ik onderhoud die contacten niet. De reden daarvoor is dat ik met verschillende mensen raakvlakken kan hebben, de intentie om samen dingen te ondernemen is er wel, maar ik haak af, laat dingen verwateren etc. Ik ben erg onzeker over mijzelf en dat wordt dus erger, naarmate ik mensen ontmoet die het leven leven en voor mijn idee meer volwassen dan ik in het leven staan. Staan voor wie ze zijn.
Ook merk ik dat als ik met iemand praat, dat ik een negatieve kijk op dingen heb. Ik heb vaak een ja maar, ik vind veel dingen teveel gedoe, en het valt me op dat anderen vaak een veel openere kijk op de dingen hebben, vanzelfsprekend van het goede van de mens uitgaan en waar ik me druk over maak, daar hebben zij niet eens aan gedacht.
Wel voel ik me na contact met zulke personen geïnspireerd om eens wat minder zwaar op de hand te zijn, en het zet me dan wel weer aan het denken op een andere (positievere) manier.
Aan de andere kant denk ik ook weer meteen twee dingen: dat diegene mij wel een negatieve energiezuiger zal vinden, en direct daar achteraan vraag ik me af waar ik het idee vandaan haal dat ik invloed zou kunnen hebben op het gevoel van zulke mensen. Ze zullen echt niet bij mij stil blijven staan. Leuke mensen genoeg!
Sinds ik bij mijzelf heb gemerkt dat mijn inslag negatiever is dan die van anderen, probeer ik dat bij mezelf te houden, maar ik voel me dan wel geforceerd, hou me op de vlakte of erger, ik zeg positieve dingen die ik niet meen. Zouden ze me geloven, denk ik dan, mijn ogen doen vast niet mee...
Op dit moment zou ik het liefst willen dat iedereen mij met rust liet, de weg van de minste weerstand, maar ik besef dat mijn wereldje dan steeds kleiner wordt, ik alleen blijf met mijn remmingen en mijn angstjes (lekker veilig, dat wel), maar ik merk dat ik me soms ook wel eenzaam kan voelen, wat nieuw is voor mij want ik was altijd graag alleen, maar nu voelt het op een of andere manier anders. Ik heb altijd gedacht dat ik geen andere mensen nodig heb, ik kan het toch zo goed alleen. Maar dat is een barricade, en ik voel dat ik me daar niet achter kan blijven verschansen.
Ik weet niet waarom ik dit post. Het zit in mijn hoofd en ik wil het wel even kwijt.
woensdag 23 juni 2010 om 08:29
Lieve Perel,
Het eerste wat ik denk is: Huh? Perel? Je komt in je postings leuk over en niet negatief. Tenminste, jij had de kattenavatar met een muts toch? Kikker of sinaasappel?
Ten tweede: Je bent het waard om aan jezelf te werken. Als dat jouzelf niet lukt, zoek hulp dmv een coach. Dat is niet zo zwaar als een psycholoog. (Ik zit zelf in dat traject nu).
Zij/hij kan dan kijken waar het hem in zit en met je aan de slag.
Als je dan lekker in je vel zit, gaat de rest vanzelf, omdat je jezelf dan de moeite waard vindt en dat straal je dan uit waardoor andere jou ook de moeite waard vinden.
Dikke
Het eerste wat ik denk is: Huh? Perel? Je komt in je postings leuk over en niet negatief. Tenminste, jij had de kattenavatar met een muts toch? Kikker of sinaasappel?
Ten tweede: Je bent het waard om aan jezelf te werken. Als dat jouzelf niet lukt, zoek hulp dmv een coach. Dat is niet zo zwaar als een psycholoog. (Ik zit zelf in dat traject nu).
Zij/hij kan dan kijken waar het hem in zit en met je aan de slag.
Als je dan lekker in je vel zit, gaat de rest vanzelf, omdat je jezelf dan de moeite waard vindt en dat straal je dan uit waardoor andere jou ook de moeite waard vinden.
Dikke
woensdag 23 juni 2010 om 08:40
Thanx, Pilous..
Er zit wel een leuk mens in me, dat geeft denk ik ook die frictie. Was ik een 100% in zichzelf gekeerde sjacherijnige kluizenaarster dan zou ik dit van mezelf niet zo merken.
Ik krijg het alleen niet zo naar buiten in de echte wereld.
Op het forum zit ik natuurlijk achter het schermpje..
Er zit wel een leuk mens in me, dat geeft denk ik ook die frictie. Was ik een 100% in zichzelf gekeerde sjacherijnige kluizenaarster dan zou ik dit van mezelf niet zo merken.
Ik krijg het alleen niet zo naar buiten in de echte wereld.
Op het forum zit ik natuurlijk achter het schermpje..
woensdag 23 juni 2010 om 08:49
Lieve Perel,
Ik vind jouw postings ook altijd leuk en enerverend. Maar ik vind je nu wel heel erg negatief over jezelf klinken, en zo bewust ook van alles wat je doet. En dat is zo ontzettend jammer!
Iedereen maakt wel eens fouten, en niet iedereen is altijd leuk. En waar ik me de laatste tijd ook steeds meer van bewust ben, is dat iedereen wel zijn issues en dingetjes en rarigheden heeft. Ook de mensen waarvan ik in eerste instantie denk: dat wil ik ook! Maar dan denk ik: mijn issues en dingetjes en rarigheden horen bij mij, en maken wie ik ben. En de kunst is daar juist trots op te worden, of in ieder geval niet bang te zijn ze te laten zien.
Wil graag een praktische tip geven, maar weet het niet zo goed. Zou zo'n cliché zijn van 'zeg iedere dag tegen jezelf wat je mooi vind aan jezelf', maar daar heb ik zelf niet zoveel mee . Hoop voor jou dat je de balans gaat vinden!
Liefs!
Ik vind jouw postings ook altijd leuk en enerverend. Maar ik vind je nu wel heel erg negatief over jezelf klinken, en zo bewust ook van alles wat je doet. En dat is zo ontzettend jammer!
Iedereen maakt wel eens fouten, en niet iedereen is altijd leuk. En waar ik me de laatste tijd ook steeds meer van bewust ben, is dat iedereen wel zijn issues en dingetjes en rarigheden heeft. Ook de mensen waarvan ik in eerste instantie denk: dat wil ik ook! Maar dan denk ik: mijn issues en dingetjes en rarigheden horen bij mij, en maken wie ik ben. En de kunst is daar juist trots op te worden, of in ieder geval niet bang te zijn ze te laten zien.
Wil graag een praktische tip geven, maar weet het niet zo goed. Zou zo'n cliché zijn van 'zeg iedere dag tegen jezelf wat je mooi vind aan jezelf', maar daar heb ik zelf niet zoveel mee . Hoop voor jou dat je de balans gaat vinden!
Liefs!
woensdag 23 juni 2010 om 09:05
quote:korenwolf schreef op 23 juni 2010 @ 08:48:
Je zult ongetwijfeld ook wel eens positieve gedachten en enthousiaste gevoelens over iets of iemand hebben. Uit je die dan net zo makkelijk als het 'ja, maar...', of ben je daar te onzeker voor?
Ik moet daar even over nadenken.... ik geloof dat dat vanzelf gaat..
Ik ga nu weg, ik ga er even over nadenken tijdens het sporten.
Je zult ongetwijfeld ook wel eens positieve gedachten en enthousiaste gevoelens over iets of iemand hebben. Uit je die dan net zo makkelijk als het 'ja, maar...', of ben je daar te onzeker voor?
Ik moet daar even over nadenken.... ik geloof dat dat vanzelf gaat..
Ik ga nu weg, ik ga er even over nadenken tijdens het sporten.
woensdag 23 juni 2010 om 09:10
Oooh je zit in je midlifecrisis! Offeuh, je raakt in de overgang.....
Ik vind je ook altijd een leuk forum-mens! Ben je heel anders IRL, dan op het forum? Ik zelf ben bv IRL een stuk verlegener dan hier en meer een luisteraar dan een prater. Terwijl ik op het forum overal en nergens postjes neerplemp
Ik vind je ook altijd een leuk forum-mens! Ben je heel anders IRL, dan op het forum? Ik zelf ben bv IRL een stuk verlegener dan hier en meer een luisteraar dan een prater. Terwijl ik op het forum overal en nergens postjes neerplemp
woensdag 23 juni 2010 om 09:31
Ben ik ook idd Saar. Alleen vriend kan ik goed om mij heen hebben en verder vind ik het leuk om af en toe af te spreken met mensen, maar niet te vaak. Laat mij maar lekker hier sociaal doen en fijn met mijn vriend. En daar heb ik vrede mee. Ik hoef niet zo nodig een druk sociaal leven te hebben omdat dit hoort.
En nu ga ik naar de coach voor mijn wekelijkse sessie
En nu ga ik naar de coach voor mijn wekelijkse sessie
woensdag 23 juni 2010 om 09:48
stop met nadenken
nee, dat is de moeilijke weg ( of toch makkelijk ).
het komt op mij over dat je wat lang in je eigen gedachtes blijft hangen, Bij mij scheelt het om meer met mensen om te gaan en te praten. niet teveel praten over alles wat je dwars zit want dan over-analyseer ik weer te veel. Maar zo af en toe mij ei bij iemand kwijt kunnen en die personen zeggen dan ook: nou zo zie ik jou helemaal niet!
Krijg je wel genoeg positieve feedback? Zegt iemand wel eens tegen jou dat je leuk, aardig, mooi, positief, super enz bent??
nee, dat is de moeilijke weg ( of toch makkelijk ).
het komt op mij over dat je wat lang in je eigen gedachtes blijft hangen, Bij mij scheelt het om meer met mensen om te gaan en te praten. niet teveel praten over alles wat je dwars zit want dan over-analyseer ik weer te veel. Maar zo af en toe mij ei bij iemand kwijt kunnen en die personen zeggen dan ook: nou zo zie ik jou helemaal niet!
Krijg je wel genoeg positieve feedback? Zegt iemand wel eens tegen jou dat je leuk, aardig, mooi, positief, super enz bent??
woensdag 23 juni 2010 om 10:16
Ha Perel,
Moest gewoon even slikken van je post, ik herken veel in wat je zegt.. Had ook gehoopt/verwacht dat het met de jaren misschien vanzelf wel beter zou gaan, dat dingen makkelijker of lichter zouden worden maar kom tot de conclusie dat ik er echt zelf iets aan moet gaan doen. Heb alleen ook geen idee hoe.. denk soms ook aan een coach of psycholoog maar heb die stap nog niet willen of durven zetten.
Als je t goed vindt blijf ik meelezen, wie weet heeft iemand een goed advies
Ik hoop dat je er in ieder geval iets aan hebt dat je het hier hebt neergezet. Soms is het al een hele opluchting om iets een uit te spreken..
Moest gewoon even slikken van je post, ik herken veel in wat je zegt.. Had ook gehoopt/verwacht dat het met de jaren misschien vanzelf wel beter zou gaan, dat dingen makkelijker of lichter zouden worden maar kom tot de conclusie dat ik er echt zelf iets aan moet gaan doen. Heb alleen ook geen idee hoe.. denk soms ook aan een coach of psycholoog maar heb die stap nog niet willen of durven zetten.
Als je t goed vindt blijf ik meelezen, wie weet heeft iemand een goed advies
Ik hoop dat je er in ieder geval iets aan hebt dat je het hier hebt neergezet. Soms is het al een hele opluchting om iets een uit te spreken..
