Psyche
alle pijlers
Overmatig verdrietig
maandag 23 juli 2018 om 19:49
Hoi, ik ben heel lang niet op dit forum geweest maar heb toch behoefte om mijn vraag te stellen.
Ik ben laatste tijd zoekende naar wat ik eigenlijk echt wil. Dat gaat met vallen en opstaan.
Maar nu reageer ik wel heel heftig.
Vorige week hoorde ik dat de kat van de buren vermist is. Ik heb zelf twee katten dus voel me verbonden met die beestjes. Ik vind dat de buren te weinig hebben gedaan om hun kat terug te vinden.
Door dit nieuws huil ik echt vreselijk veel. Ik denk dat ik verdrietig en boos ben, maar vooral ook dat het niet alleen maar om die kat gaat, maar om veel meer. Iets met loslaten, rouw, misschien allerlei verdriet en boosheid die ik nooit heb geuit maar die er nu allemaal uitkomen.
Mijn vraag is of iemand dit ook al eens heeft gehad, dus extreem reageren. En of er tips en tricks zijn om ermee om te gaan, want ik heb dagelijks echte huilbuien, die meestal worden getriggerd door een kleine confrontatie met het feit van de vermiste kat.
De buren zijn nu op vakantie trouwens, dus al zou ik ze willen aanspreken, dan kan dat nu niet.
Ik ben me bewust van mijn bijna idiote reactie, maar ik kan me er niet overheen zetten.
Ik ben laatste tijd zoekende naar wat ik eigenlijk echt wil. Dat gaat met vallen en opstaan.
Maar nu reageer ik wel heel heftig.
Vorige week hoorde ik dat de kat van de buren vermist is. Ik heb zelf twee katten dus voel me verbonden met die beestjes. Ik vind dat de buren te weinig hebben gedaan om hun kat terug te vinden.
Door dit nieuws huil ik echt vreselijk veel. Ik denk dat ik verdrietig en boos ben, maar vooral ook dat het niet alleen maar om die kat gaat, maar om veel meer. Iets met loslaten, rouw, misschien allerlei verdriet en boosheid die ik nooit heb geuit maar die er nu allemaal uitkomen.
Mijn vraag is of iemand dit ook al eens heeft gehad, dus extreem reageren. En of er tips en tricks zijn om ermee om te gaan, want ik heb dagelijks echte huilbuien, die meestal worden getriggerd door een kleine confrontatie met het feit van de vermiste kat.
De buren zijn nu op vakantie trouwens, dus al zou ik ze willen aanspreken, dan kan dat nu niet.
Ik ben me bewust van mijn bijna idiote reactie, maar ik kan me er niet overheen zetten.
maandag 23 juli 2018 om 19:56
Het klinkt alsof het voorval met de kat de trigger is geweest voor allerlei onderliggende ellende. Ik zou me daarop richten als ik jou was en uitzoeken wat er precies aan de hand is en hoe je daarmee in het reine kunt komen.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
maandag 23 juli 2018 om 19:58
Wow, dat is wel extreem ja. Goed van je dat je ziet dat je verdriet buitensporig is. Heb je enig idee waar je écht verdrietig om bent?
En tranen, tja, die laat je gewoon komen. Ze zullen er wel uit moeten.
Hoe voel je je na een huilbui? Beter of slechter?
Ik denk dat je onbewust ander verdriet aan het verwerken bent.
En tranen, tja, die laat je gewoon komen. Ze zullen er wel uit moeten.
Hoe voel je je na een huilbui? Beter of slechter?
Ik denk dat je onbewust ander verdriet aan het verwerken bent.
maandag 23 juli 2018 om 20:08
Dank.
Nee ik ben niet zwanger en dat weet ik zeker
Maar wel een hele goede vraag.
Ik heb sinds twee maanden ongeveer inzichtgevende therapie. Dit wil ik dus ook daar aankaarten woensdag, maar het is geen cognitieve therapie dus ik denk niet dat ik heel veel handvatten ga krijgen.
Ineens vraag ik me wel af of die therapie dit toch los maakt.
En ik vraag me af of ik perse moet uitzoeken waarom ik dit verdriet/ die boosheid heb. Of dat ik maar gewoon moet leeglopen.... En hopen dat het niet te lang gaat duren.
Vroeg me af of iemand dit ook heeft mee gemaakt, of nu meemaakt. Ik voel me nogal belachelijk en daarin heel alleen, hoewel ik echt mensen om me heen heb die me willen troosten maar die weten ook niet zo goed wat ze moeten zeggen en dat snap ik. Want ik weet ook niet waar het vandaan komt.
En het voelt heel rot tijdens het huilen maar ook wel goed. Daarna ben ik vooral kapot en heb ik hoofdpijn.
Nee ik ben niet zwanger en dat weet ik zeker
Maar wel een hele goede vraag.Ik heb sinds twee maanden ongeveer inzichtgevende therapie. Dit wil ik dus ook daar aankaarten woensdag, maar het is geen cognitieve therapie dus ik denk niet dat ik heel veel handvatten ga krijgen.
Ineens vraag ik me wel af of die therapie dit toch los maakt.
En ik vraag me af of ik perse moet uitzoeken waarom ik dit verdriet/ die boosheid heb. Of dat ik maar gewoon moet leeglopen.... En hopen dat het niet te lang gaat duren.
Vroeg me af of iemand dit ook heeft mee gemaakt, of nu meemaakt. Ik voel me nogal belachelijk en daarin heel alleen, hoewel ik echt mensen om me heen heb die me willen troosten maar die weten ook niet zo goed wat ze moeten zeggen en dat snap ik. Want ik weet ook niet waar het vandaan komt.
En het voelt heel rot tijdens het huilen maar ook wel goed. Daarna ben ik vooral kapot en heb ik hoofdpijn.
maandag 23 juli 2018 om 20:25
Denk dat het dan idd door de therapie komt dat er dingen los komen. Dat is helemaal niet raar hoor, dat hoor je wel vaker. Een goede bekende van mij heeft ook in een periode van therapie heel veel gehuild, en daarna kon ze weer verder.
Dan moet het er gewoon uit. Koop maar goed veel tissues
Dan moet het er gewoon uit. Koop maar goed veel tissues
Je kunt méér.
maandag 23 juli 2018 om 20:30
Herkenbaar. Als ik in een dal zit, dan maak ik precies hetzelfde mee. De pijn gaat op het meest kwetsbare gedeelte van jouw ziel zitten (kinderen, ouderen, dieren e.d.).
Meestal een teken dat ik weer stevig aan mijn medicijnen moet gaan zitten en in jouw geval moet je dit met jouw therapeut bespreken. Blijkbaar is er iets geraakt door de verdwijning van een huisdier dat in jouw wereld dat behandeld moet worden.
En kijk wat meer onder struiken en in schuurtjes, ook daar gaan die ettertjes zitten met deze warmte
.
In ieder geval kop op; je bent niet de enige die zo reageert.
Meestal een teken dat ik weer stevig aan mijn medicijnen moet gaan zitten en in jouw geval moet je dit met jouw therapeut bespreken. Blijkbaar is er iets geraakt door de verdwijning van een huisdier dat in jouw wereld dat behandeld moet worden.
En kijk wat meer onder struiken en in schuurtjes, ook daar gaan die ettertjes zitten met deze warmte
. In ieder geval kop op; je bent niet de enige die zo reageert.
dinsdag 24 juli 2018 om 18:59
Ik mag geen diagnose geven en kan alleen voor mezelf spreken. Ja, ik heb een chronische depressie en weet door een dergelijke reactie van mezelf op zaken dat het weer even mis is.
Praat er over met de huisarts als dit soort reacties vaker optreden. Die is met dit soort zaken meer vertrouwd en kent jou ook veel beter.
Praat er over met de huisarts als dit soort reacties vaker optreden. Die is met dit soort zaken meer vertrouwd en kent jou ook veel beter.
