Overspannen/burn out, hoe eruit komen?

Dandee schreef: ↑

08-06-2024 23:03

Bedankt, loslaten is lastig.
Alles gaat gewoon door..
Werk doet moeilijk want het komt door thuis volgens hun, moet deze week naar de bedrijfsarts om te vragen of ik mij ziek mag melden (werk wilt mij uit het verzuim houden).
Wil anoniem blijven dus niet teveel op ingaan. Maar is iniedergeval een bijzonder iets, want je hebt altijd recht op ziekmelding.

Het is niet dat het thuis nu heel druk is, of we veel afspraken hebben.
De afspraken die ik heb voor ze, zijn ook gewoon nodig en kan ik niet skippen. Die zijn echt noodzakelijk en kunnen niet overgenomen worden.
En die lukken ook wel.
We hebben nu juist wat meer rust, alles loopt wel.
We hebben een kind met Ass en die vergt best wat aandacht. Daarbij nog een kind zonder diagnose wat een "rouwproces" is.
Zoals de poh zei "je hebt 2 of 3 banen tegelijk".

Het klopt dat mijn man eerder veel meer in huis deed, op een punt is dat veranderd. Hulp in huishouding wilt hij niet, kunnen we wel goedkoop krijgen doordat we mantelzorger zijn en dan recht op korting hebben via de gemeente.
En daarbij ben ik normaal heel veel thuis.

Er is gewoon heel veel gebeurd in ons leven, altijd doorgegaan en op dit punt lukt dat dus niet meer.
Al denk ik "ach gewoon weer werken en verder gaan dan komt het goed".
Maar nu moet ik erkennen dat het niet goed is, en dat vind ik heel lastig.
Ik wil gewoon een plan, hoe ik hier weer uitkom. Wat is er nodig en hoe pak ik dat aan?
Ik loop via de huisarts bij de Poh-ggz.
Dus wel meer gespecialiseerd.

Je moet aan de bedrijfsarts vragen of je je ziek mag melden?? Wat is dat voor absurd bedrijf? En wie zijn zij om te diagnosticeren dat jouw klachten enkel door de thuissituatie komen en je daarom geen recht hebt om je ziek te melden...

Ik weet níet wat ik lees....

Wat is dat voor gekkigheid? Verzuim is echt zelden 100% te wijten aan thuis of aan werk alleen maar dat is niet aan werk om te bepalen en ook niet aan de bedrijfsarts. Zelfs als het niet aan werk ligt kunnen ze je absoluut niet dwingen om te werken of om vakantiedagen op te nemen. Ziek is ziek.

Op zich snap ik je werkgever deels wel, al is het niet handig van de werkgever om het zo aan te pakken. Veel privé afspraken, zorg maar geen PGB willen en geen werkster willen, is in principe niet het probleem van de werkgever. Tijdelijk volledig of een aantal uur ziek kan even een oplossing zijn, maar uiteindelijk zal je het gewoon zo moeten regelen dat werk en privé te combineren is.

Je hebt met je werkgever in principe een afspraak om voor x bedrag zoveel uur te werken.

Ik heb dit soort situaties meegemaakt, waarbij de bedrijfsarts er helemaal in mee gaat. Na 1,5 jaar ziekte mag ik dan eens een advies geven en kom ik er achter dat 80% van het verzuim wordt veroorzaakt door privé omstantigheden waarvoor iemand geen hulp wil accepteren of wat iemand niet op een andere manier wil regelen.

Bij WIA aanvraag bij het UWV gaat men daar niet in mee. De re-integratie-inspanningen worden dan als onvoldoende beoordeeld en de werkgever krijgt een sanctie van een 3de jaarsalaris.
Voor de WIA worden alleen je eigen beperkingen meegenomen en niet dat je door privé-omstandigheden niet werkt (je bent niet verzekerd voor het starten van een gezin, alleen voor de beperkingen die uit je eigen aandoening voortkomen), een uitkering krijg je dus vaak ook niet.
Je situatie hoort waarschijnlijk niet thuis in het langdurig verzuim.

Zou zorgverlof tijdelijk een optie kunnen zijn?
Ik zeg niet dat je 0 moet verzuimen, maar weet wel dat ziekteverzuim hiervoor ook niet de uiteindelijke oplossing is.

Je zal het zo moeten regelen in je gezin dat de combi haalbaar is.
Dus je contract in uren aanpassen en een PGB regelen.
Of je man gaat weer meer doen en jullie gaan toch hulp accepteren.

Meer smaken zijn er uiteindelijk niet, want anders kan je niet voldoen aan de afspraken uit je arbeidsovereenkomst.

Ik ben het niet helemaal met je eens FaceofOZ. Iemand die op wintersport zijn been breekt mag ook gewoon ziek gemeld worden. Zelf heb ik een depressie gekregen door mijn thuissituatie en ik ben ook gewoon lange tijd ziek gemeld geweest.

Naar TO toe: als jouw man geen hulp in de huishouding wil, zou ik heel strak je grenzen gaan bewaken. Jij kan taak x en hij zal u, w, v, y en z moeten doen.

Daarnaast wens ik je veel sterkte om te achterhalen waarom je in de burnout terecht bent gekomen.

Ik snap de benadering vanuit de werkgever die je beschrijft FaceofOz, maar het is natuurlijk niet gezegd dat iemand met alle maatregelen het hoofd mentaal en fysiek wèl boven water kan houden. Het leven kan ook over mensen heen denderen op een manier die helaas geen ruimte laat voor werk (tijdelijk). Ik ken iemand wier zoontje ernstig ziek werd en overleed en de werkgever vond dat ze voor zijn behandeling dan maar verlof op moest nemen want zij zelf was immers niet ziek. Dat heet dan “grijs verzuim”. Het mag als werkgever maar of het ook menselijk is waag ik te betwijfelen (dit betrof geen klein bedrijfje maar een ministerie waar 60.000 mensen werken)

Eens, alleen een burnout duurt niet eeuwig. Je kan je er gaan 1,5 jaar achter verschuilen, niet in behandeling gaan en de boel niet aanpassen.

Iemand die een been breekt kan in eerste instantie thuis weinig en na enige tijd met een vervoersvoorziening naar het werk en weer iets doen.

Volgens de POH doet to 3 banen tegelijk en wanneer zij zich ziek meldt doet zij nog steeds 2 banen tegelijk met alle taken thuis. Dan ben je dus belastbaar, anders zou je thuis ook niets doen.

Het is moeilijk uit te leggen dat je met de kinderen naar afspraken kan gaan, kan zorgen en kan huishouden, maar 0 kan werken. Dat kan misschien paar weken of maanden, maar daarna ga je toch weer opbouwen.

Met dit belastingspatroon kun je bedenken dat dat niet gaat lukken en hoofdoorzaak is geen ziekte maar een verstoorde werk-/privebalans.

FaceofOZ schreef: ↑

09-06-2024 17:59

Eens, alleen een burnout duurt niet eeuwig. Je kan je er gaan 1,5 jaar achter verschuilen, niet in behandeling gaan en de boel niet aanpassen.

Iemand die een been breekt kan in eerste instantie thuis weinig en na enige tijd met een vervoersvoorziening naar het werk en weer iets doen.

Volgens de POH doet to 3 banen tegelijk en wanneer zij zich ziek meldt doet zij nog steeds 2 banen tegelijk met alle taken thuis. Dan ben je dus belastbaar, anders zou je thuis ook niets doen.

Het is moeilijk uit te leggen dat je met de kinderen naar afspraken kan gaan, kan zorgen en kan huishouden, maar 0 kan werken. Dat kan misschien paar weken of maanden, maar daarna ga je toch weer opbouwen.

Met dit belastingspatroon kun je bedenken dat dat niet gaat lukken en hoofdoorzaak is geen ziekte maar een verstoorde werk-/privebalans.

Ik ben anders nog nooit weer de oude geworden en heb de "hoop" opgegeven dat ik dat ooit weer wordt. In die zin, houdt de burnout in zekere zin nog steeds aan. Inmiddels 4 jaar.

Dat TO zogenaamd nog 2 banen vervuld, wil niet zeggen dat het allemaal gladjes verloopt en zegt 'm.i. weinig over de mate van belastbaarheid. Ik deed ook mijn eigen huishouden gedurende de beginfase van burnout, want ik had geen keuze. Maar wat niet zichtbaar is en dus makkelijk over te oordelen door buitenstaanders is hoe je er na een paar simpele taken aan toe bent.

Ik kan me niet vinden in jouw posts.