Overspannen en alleen voelen

Je moet je gewoon niet veel aantrekken van het antwoord dat je krijgt. Jij weet toch ook niet altijd het perfecte antwoord te verzinnen als iemand een ontboezeming doet? Soms is het moeilijk om op vertrouwelijkheid te reageren en je lijkt het altijd verkeerd te doen als je iets anders uitbrengt dan een paar gemeenplaatsen. Je armslag is in die situatie gewoon niet groot en de kans om per ongeluk iets te zeggen waar de ander nog meer overstuur van raakt is levensgroot.

Ontkennen van andermans problemen zal voor haar best een oplossing zijn. Vroeger was men nog niet zo open over emoties. Sommige dingen waren een schande: zwakheid en falen geef je toch niet toe?

Maar ze blijft me helpen met t huiswerk (het is mij zelf al jaren niet gelukt te stoppen)

Je oma helpt je bij je huiswerk?
School-huiswerk? Of bedoel je je huishouden?
Waarom eigenlijk?
En waar wilde je mee stoppen dan?

Vaag verhaal...

Elsy_____ schreef: ↑

19-09-2021 04:22

Is de reactie van mijn oma goed met dat nee je voelt je niet overspannen het gaat goed?

Jij begrijpt natuurlijk ook wel dat wij dat niet kunnen beoordelen en je weet ook dat je dit gewoon in therapie moet bespreken. Je zit (doordeweeks dus?) in een kliniek, maak er gebruik van!

Als zij wist hoe ik me voelde had ze allang gezegd dat ik moet stoppen met mn huiswerk.

Want? Je heel rot voelen is voor jou altijd een reden om iets niet te (hoeven) doen? Als een situatie superveel stress oplevert is het in jouw hoofd het beste om het niet aan te gaan? Zo werkt het leven niet.

Het valt me in je topics op dat je vrij snel zegt dat iets teveel is, je 'overspannen' bent, je wil stoppen met dingen omdat je het 'niet aankan'. Zelfs therapie zelf, want het roept zoveel stress bij je op. Je naar voelen = 'ik kan dit niet', en ik vraag me af of die houding je helpt. Soms help je jezelf meer door jezelf een schop onder je achterste te geven en door te zetten door zware gevoelens heen, niet van jezelf te accepteren dat je stopt en vermijdt als het heel moeilijk voelt.

Het klinkt alsof je oma je gunt dat je wat strenger wordt voor jezelf, niet altijd blijft hangen in 'het is allemaal teveel', maar gaat leren dat je door door te zetten soms ook door moeilijke gevoelens heen kan breken. Net zoals het in de kliniek heel zwaar zal zijn en continu niet fijn zal voelen (weet ik alles van; ik heb ook opgenomen gezeten), maar dat nog niet betekent dat je dus maar moet stoppen of moet concluderen dat je het niet kunt en het weer uit de weg moet gaan om 'uit te rusten'.

Dus: bespreek deze gevoelens en je overtuigingen in de kliniek en maak gebruik van de therapieën daar, daar ben je er immers voor. Dan krijg je de antwoorden op de vragen die je stelt. Maar dat vereist helaas wel heel hard werken.

Je bent al een tijd geleden gestopt met school, en zit nu in een kliniek voor groepstherapie en er is onderzoek naar wat je (allemaal) mankeert. Maar je moet nog huiswerk maken en je oma moet je daarbij helpen?

Ik vermoed dat het over je huiswerk gaat met betrekking tot therapie.

Ik ken je oma niet en er zullen vast dingen zijn die ze beter niet kan zeggen of doen, maar er zullen hopelijk ook dingen zijn waarin je wel iets aan haar hebt.
Ik krijg het idee dat ze, op haar manier, naast je probeert te staan. Jammer daarin is, dat ze je overspannen gevoel niet erkent. Ze probeert je wél moed te blijven geven en door te laten vechten door te zeggen dat je op de goede weg bent.

En weet je? Het is er vaak allebei, als je probeert op te klimmen uit een diep dal.
Je gaat namelijk je problemen te lijf met alles dat je in je hebt. En dat is eng, ontiegelijk spannend en doodvermoeiend. Dus dat je je overspannen voelt geloof ik maar al te graag.
Neemt niet weg, dat je wellicht op het goede pad zit en toch vooruitgang aan het boeken bent, in kleine stapjes (stapjes die jouw oma wel ziet dus) weliswaar.

Onthoud heel goed dat bij het opklimmen uit een psychisch diep dal, je klachten (vooral in het begin) enorm toenemen en soms zo erg worden dat je denkt dat je niet verder kan. Zaak is, om je gevoelens wel te erkennen, maar ook echt om wel door te gaan met de stappen die je aan het nemen bent. Eventueel neem je een tijdje wat minder grote stappen.
Maar niet opgeven nu. Je hebt het in je. En dat ziet jouw oma ook.

En ja, ik spreek (helaas) uit eigen ervaring.
En dit is hoe het werkt.

Succes . Niet opgeven nu.

Ik denk dat oma je probeert te helpen.