Psyche
alle pijlers
Overspannen? Wat nu?
dinsdag 29 juli 2008 om 14:32
Hai allemaal,
Ik zou proberen mijn verhaal zo kort mogelijk te houden.
Vorig jaar ben ik aangenomen bij een leuk bedrijf. Echter ging het niet goed met het bedrijf en werd het overgenomen door een andere organisatie. Bij de overname was bedongen dat al het personeel in dienst zou blijven. In principe zit ik dus best 'safe'. Echter zitten ze bij dat nieuwe bedrijf helemaal niet op mij te wachten. Ik kost geld, terwijl ze me eigenlijk niet nodig hebben. Nu proberen ze me duidelijk op allerlei manieren weg te krijgen. Ik wil zelf ook graag weg, want de sfeer is heel slecht en ik voel gewoon hun irritatie over mijn aanwezigheid. Echter liggen de banen niet bepaald voor het oprapen.
De hele situatie; slechte sfeer op het werk én solliciteren met bijbehorende afwijzingen, legt een enorme druk op me. Ik ben iemand die graag alles onder controle heeft en dat lukt nu maar niet. Het afgelopen jaar heb ik eigenlijk nergens controle meer over. Het overkomt me allemaal en ik kan er niet meer tegen. De stress heeft nu een climax bereikt. Op zaterdagavond voel ik me al depressief omdat de maandag nadert. Ik huil veel en schiet om het minste geringste uit mijn slof. Vorige week ben ik volledig ingestort en zelfs op de spoedeisende hulp beland. Dit gebeurde in het weekend, dus op mijn werk weet nog niemand hier van.
Ik weet niet wat ik hiermee aan moet. Is dit nu wat ze noemen: 'overspannen'? En zo ja; wat moet ik daar nu mee? Graag jullie raad!
Ik zou proberen mijn verhaal zo kort mogelijk te houden.
Vorig jaar ben ik aangenomen bij een leuk bedrijf. Echter ging het niet goed met het bedrijf en werd het overgenomen door een andere organisatie. Bij de overname was bedongen dat al het personeel in dienst zou blijven. In principe zit ik dus best 'safe'. Echter zitten ze bij dat nieuwe bedrijf helemaal niet op mij te wachten. Ik kost geld, terwijl ze me eigenlijk niet nodig hebben. Nu proberen ze me duidelijk op allerlei manieren weg te krijgen. Ik wil zelf ook graag weg, want de sfeer is heel slecht en ik voel gewoon hun irritatie over mijn aanwezigheid. Echter liggen de banen niet bepaald voor het oprapen.
De hele situatie; slechte sfeer op het werk én solliciteren met bijbehorende afwijzingen, legt een enorme druk op me. Ik ben iemand die graag alles onder controle heeft en dat lukt nu maar niet. Het afgelopen jaar heb ik eigenlijk nergens controle meer over. Het overkomt me allemaal en ik kan er niet meer tegen. De stress heeft nu een climax bereikt. Op zaterdagavond voel ik me al depressief omdat de maandag nadert. Ik huil veel en schiet om het minste geringste uit mijn slof. Vorige week ben ik volledig ingestort en zelfs op de spoedeisende hulp beland. Dit gebeurde in het weekend, dus op mijn werk weet nog niemand hier van.
Ik weet niet wat ik hiermee aan moet. Is dit nu wat ze noemen: 'overspannen'? En zo ja; wat moet ik daar nu mee? Graag jullie raad!
dinsdag 29 juli 2008 om 14:45
Meis, wat een klote situatie 
Inderdaad moet je hulp zoeken. Je zou naar de huisarts kunnen om de situatie uit te leggen maar je zou ook naar de bedrijfarts kunnen gaan en daar eens informeren voor hulp. Zelf zit ik te denken aan een coach of zo. Er moet hulp komen voor jou en ook gesprekken tussen jou en je werkgever met een onafhankelijk iemand erbij.
Als je lid van een vakbond hebt kun je daar eens informeren wat de mogelijkheden zijn.
Sterkte!
P.s. Je vraagt of je overspannen bent. Daar heb ik geen antwoord op maar dat het je allemaal teveel wordt kan ik me heel goed indenken.
Inderdaad moet je hulp zoeken. Je zou naar de huisarts kunnen om de situatie uit te leggen maar je zou ook naar de bedrijfarts kunnen gaan en daar eens informeren voor hulp. Zelf zit ik te denken aan een coach of zo. Er moet hulp komen voor jou en ook gesprekken tussen jou en je werkgever met een onafhankelijk iemand erbij.
Als je lid van een vakbond hebt kun je daar eens informeren wat de mogelijkheden zijn.
Sterkte!
P.s. Je vraagt of je overspannen bent. Daar heb ik geen antwoord op maar dat het je allemaal teveel wordt kan ik me heel goed indenken.
dinsdag 29 juli 2008 om 14:46
Naar de huisarts en je ziek melden (met steun van je huisarts). Als je ziek bent mag je niet ontslagen worden (wat voor contract heb je?). Je komt dan ook bij een ARBO-arts terecht (die heten anders tegenwoordig trouwens) en als jij bovenstaand verhaal aan hem of haar voorlegd, heb je in elk geval een aantal weken om weer een beetje op de been te komen. Daarnaast zou ik op zoek gaan naar een psycholoog met wie je het kan hebben over hoe het met je gaat, om samen tot een oplossing te komen. Pas op jezelf, kies voor jezelf en neem even tijd en rust om weer op de been te komen Sterkte meid!
)
dinsdag 29 juli 2008 om 14:50
@ Bosaapje: bedankt voor je lieve reactie. Ik zit nu in een medisch traject vanwege mijn 'instorting'. Daarbij heb ik ook aangegeven dat ik onder enorme druk sta. Omdat ze vermoeden dat er een hartafwijking aan mijn 'instorting' ten grondslag ligt, wordt dat eerst verder uitgezocht. Mochten er verder geen medische oorzaken gevonden worden, dan zal ik inderdaad met de artsen bespreken of het misschien door de stress komt.
Ik ben niet lid van een vakbond en wat betreft de bedrijfsarts; zou ik daarvoor eerst mijn leidinggevende moeten informeren? Het voelt zo raar om die te passeren. (Alhoewel hij momenteel nog t/m augustus op vakantie is.)
Ik ben niet lid van een vakbond en wat betreft de bedrijfsarts; zou ik daarvoor eerst mijn leidinggevende moeten informeren? Het voelt zo raar om die te passeren. (Alhoewel hij momenteel nog t/m augustus op vakantie is.)
dinsdag 29 juli 2008 om 14:55
Als in 1 augustus, volgende maand? Ik neem aan dat je je ziek gemeld hebt? In dat geval is het vaak wel zinvol om ook even contact op te nemen met je bedrijfsarts. Dan geef je zelf ook aan van goede wil te zijn en aan je herstel te willen werken.
Verder wil ik je heel veel sterkte wensen, en beterschap!
dinsdag 29 juli 2008 om 15:20
@ Sydney: mijn contract wordt per september omgezet in een vast contract. Dat is bij die overname bedongen. Ze kunnen me alleen geen vast contract aanbieden als ze minimaal 4 maanden van tevoren een dossier hadden opgebouwd waarin wordt vastgelegd dat ik langdurig slecht functioneer. Dat kunnen ze nu in één maand dus niet meer doen.
En nee, ik ben niet ziekgemeld. Ik stond vanochtend echt op het punt om me ziek te melden. Maar voelde me niet sterk genoeg om mijn leidinggevende te bellen en te zeggen dat het echt niet meer gaat. Het was dus nog makkelijker om me naar m'n werk te slepen dan om me ziek te melden. Gek eigenlijk hè?!
En nee, ik ben niet ziekgemeld. Ik stond vanochtend echt op het punt om me ziek te melden. Maar voelde me niet sterk genoeg om mijn leidinggevende te bellen en te zeggen dat het echt niet meer gaat. Het was dus nog makkelijker om me naar m'n werk te slepen dan om me ziek te melden. Gek eigenlijk hè?!
dinsdag 29 juli 2008 om 15:36
Je contract eindigt van rechtswege, en dus is er geen dossieropbouw nodig om je te laten gaan. Wij hebben bij onze organisatie ook pas een verkoop gehad, waarbij ook mensen met tijdelijke dienstverbanden overgenomen zijn. Als jij je ziekmeldt is de werkgever gerechtigd om dit niet te verlengen, daarvoor is het immers een bepaalde tijd contract.
Je zegt dat de nieuwe werkgever ook niet op je zit te wachten, maar waar baseer je dat dan op? Is dat niet een negatief beeld wat jezelf voor ogen houdt?
En voor wat betreft het bezoek aan de bedrijfsarts, hier hoeft je leidinggevende niets van te weten hoor, gewoon bellen, en een afspraak maken...
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
dinsdag 29 juli 2008 om 15:40
Lieve Sisa,
ik herken een heleboel dingen in je verhaal en ik ben ook nu thuis, al een week of 3. Volgende week ga ik naar de bedrijfsarts. Hoe je het ook wilt noemen, overspannen, oververmoeid, teveel stress, jij bent nu het belangrijkste in de hele wereld. Meld je alsjeblieft ziek, het klinkt alsof je lichaam de rust nodig hebt.
Slaap lekker bij en installeer jezelf op de bank met een lekker dik leesboek, Gun jezelf die rust totdat je meer info hebt van de artsen en over eventueel de afwijking in je hart. Het gaat nu echt om jou.
(ter info: ook ik bleef gewoon naar werk gaan, met een mega verantwoordelijkheidsgevoel over een baan waar ik het eigenlijk niet naar mijn zin heb, geen collega's willen opzadelen enzo met mijn projecten. Totdat ik een keer thuiskwam en letterlijk niet meer op mijn benen kon staan, en zelfs toen moest er iemand anders tegen mij zeggen: jij gaat niet naar werk morgen).
take care,
Elina
dinsdag 29 juli 2008 om 15:42
De arbo-arts geeft het wel door aan je werkgever dat je langs bent geweest. Dat zijn ze verplicht, ze worden namelijk betaald door je werkgever. Maar de arbo-arts mag niet inhoudelijk ingaan op hetgeen jullie besproken hebben. Daarbij ben je niet verplicht om tegen je werkgever te melden waarom je je ziek meldt.
Ik ben, helaas, bekend met burnouts en mijn advies is dat je morgen meteen naar de huisarts gaat. Die zal waarschijnlijk aangeven dat je een burnout hebt of dat je overspannen bent en dat je eerst tot rust moet komen. Dat kan je dan aan je werkgever doorgeven.
M.b.t. je contract heb je al je nieuwe contract in huis? Of een schriftelijke bevestiging dat je inderdaad een vast contract krijgt. Zo ja dan is er op dat gebied niets aan de hand.
Take your time!
Ik ben, helaas, bekend met burnouts en mijn advies is dat je morgen meteen naar de huisarts gaat. Die zal waarschijnlijk aangeven dat je een burnout hebt of dat je overspannen bent en dat je eerst tot rust moet komen. Dat kan je dan aan je werkgever doorgeven.
M.b.t. je contract heb je al je nieuwe contract in huis? Of een schriftelijke bevestiging dat je inderdaad een vast contract krijgt. Zo ja dan is er op dat gebied niets aan de hand.
Take your time!
woensdag 30 juli 2008 om 22:09
Hai allemaal,
Bedankt voor jullie reacties. Vandaag had ik een vrije dag, maar ik kreeg m'n werk maar niet uit mijn hoofd. Vanochtend weer een enorme jankpartij. Mijn vriend probeerde me op te vrolijken. Hij zei; we maken er gewoon een leuke dag van, zodat je er weer tegenaan kunt. Ik heb geprobeerd uit te leggen dat het zo niet werkt. Dat ik gewoon niet meer kan. Maar dat begrijpt hij helaas niet. Hij denkt: ik doe een gek kunstje, maak haar aan het lachen en het is weer over. Was het maar zo makkelijk... Ik word omringd door sterke mensen. Mensen die nooit opgeven en nooit toegeven dat het niet meer gaat. Zij zullen niet tegen me zeggen: je bent overspannen, meld je maar ziek. Ik weet dat ik uiteindelijk zelf die knoop door moet hakken, maar dat lukt me niet. Daarvoor sta ik niet sterk genoeg in m'n schoenen. Ik denk steeds: wat zullen ze wel niet van me denken? En wat als ik na m'n 'overspannenheid' weer terugkeer op m'n werk? Dan weet iedereen dat ik overspannen was. En dat wil ik niet!
Nou ja, zoals jullie kunnen lezen ben ik er nog niet over uit. Zoals het er nu naar uit ziet, sleep ik mezelf morgen gewoon weer naar m'n werk...
Bedankt voor jullie reacties. Vandaag had ik een vrije dag, maar ik kreeg m'n werk maar niet uit mijn hoofd. Vanochtend weer een enorme jankpartij. Mijn vriend probeerde me op te vrolijken. Hij zei; we maken er gewoon een leuke dag van, zodat je er weer tegenaan kunt. Ik heb geprobeerd uit te leggen dat het zo niet werkt. Dat ik gewoon niet meer kan. Maar dat begrijpt hij helaas niet. Hij denkt: ik doe een gek kunstje, maak haar aan het lachen en het is weer over. Was het maar zo makkelijk... Ik word omringd door sterke mensen. Mensen die nooit opgeven en nooit toegeven dat het niet meer gaat. Zij zullen niet tegen me zeggen: je bent overspannen, meld je maar ziek. Ik weet dat ik uiteindelijk zelf die knoop door moet hakken, maar dat lukt me niet. Daarvoor sta ik niet sterk genoeg in m'n schoenen. Ik denk steeds: wat zullen ze wel niet van me denken? En wat als ik na m'n 'overspannenheid' weer terugkeer op m'n werk? Dan weet iedereen dat ik overspannen was. En dat wil ik niet!
Nou ja, zoals jullie kunnen lezen ben ik er nog niet over uit. Zoals het er nu naar uit ziet, sleep ik mezelf morgen gewoon weer naar m'n werk...
donderdag 4 september 2008 om 13:48
@ Roosje: ik kreeg net via de viva-mail jouw berichtje op dit topic. Aangezien ik via die weg niet kan reageren (het is een no-reply mail), zet ik mijn reactie maar even hier in de hoop dat je het leest!
Wat vervelend dat je in hetzelfde schuitje zit. Ik snap dat je het moeilijk vindt om op je werk aan te geven dat het niet meer gaat. Helemaal omdat je pas een half jaar in dienst bent. Toch zou ik je aanraden om altijd naar je eigen gevoel te luisteren. Zegt je lijf: het gaat niet meer, dan gaat het gewoon niet meer. Ga het niet forceren, want voor je het weet heb je een burnout en ben je nog veel verder van huis.
Komt je overspannen gevoel door overbelasting op je werk? Of is er een slechte sfeer op het werk? Ga dan eens in gesprek met je leidinggevende en zeg dat je je baan heel leuk vindt, maar dat de drukte/stress je teveel wordt. Geef duidelijk aan wat je klachten zijn en zorg dat je een plan hebt voordat je het gesprek ingaat. Wil je aangeven dat je halve dagen wilt werken? Laat je dan niet verleiden tot hele dagen. Blijf bij je standpunt en kies voor jezelf.
Natuurlijk is dit allemaal hartstikke moeilijk en bij mij is het niet zover gekomen. Ik heb namelijk ontslag genomen. Best een riskante stap, want ik heb nog geen andere baan. Maar bij mij is de situatie waarschijnlijk wel anders dan bij jou. Bij mij waren ze al aan het reorganiseren en ik heb het zo kunnen spelen dat ik nog twee maanden salaris doorbetaald krijg.
Nu ik thuis zit, merk ik pas wat een roofbouw ik op mijn lijf heb gepleegd het afgelopen jaar. Ik zit nu al een maand thuis, maar ik voel me nog steeds niet fit. Ik ben erg vermoeid, ookal slaap ik minimaal 10 uur per nacht. Ontslag nemen is heus niet altijd de beste oplossing, maar in mijn situatie wel. Ookal brengt het ook stress met zich mee; want waar haal ik zo snel een andere baan vandaag? Ik solliciteer me dan ook suf en hoop maar dat alles goed komt. Dat ik voor mezelf heb gekozen, voelt in ieder geval al als een enorme stap vooruit en ik hoop dat jou dat ook lukt. Heel veel sterkte!
Wat vervelend dat je in hetzelfde schuitje zit. Ik snap dat je het moeilijk vindt om op je werk aan te geven dat het niet meer gaat. Helemaal omdat je pas een half jaar in dienst bent. Toch zou ik je aanraden om altijd naar je eigen gevoel te luisteren. Zegt je lijf: het gaat niet meer, dan gaat het gewoon niet meer. Ga het niet forceren, want voor je het weet heb je een burnout en ben je nog veel verder van huis.
Komt je overspannen gevoel door overbelasting op je werk? Of is er een slechte sfeer op het werk? Ga dan eens in gesprek met je leidinggevende en zeg dat je je baan heel leuk vindt, maar dat de drukte/stress je teveel wordt. Geef duidelijk aan wat je klachten zijn en zorg dat je een plan hebt voordat je het gesprek ingaat. Wil je aangeven dat je halve dagen wilt werken? Laat je dan niet verleiden tot hele dagen. Blijf bij je standpunt en kies voor jezelf.
Natuurlijk is dit allemaal hartstikke moeilijk en bij mij is het niet zover gekomen. Ik heb namelijk ontslag genomen. Best een riskante stap, want ik heb nog geen andere baan. Maar bij mij is de situatie waarschijnlijk wel anders dan bij jou. Bij mij waren ze al aan het reorganiseren en ik heb het zo kunnen spelen dat ik nog twee maanden salaris doorbetaald krijg.
Nu ik thuis zit, merk ik pas wat een roofbouw ik op mijn lijf heb gepleegd het afgelopen jaar. Ik zit nu al een maand thuis, maar ik voel me nog steeds niet fit. Ik ben erg vermoeid, ookal slaap ik minimaal 10 uur per nacht. Ontslag nemen is heus niet altijd de beste oplossing, maar in mijn situatie wel. Ookal brengt het ook stress met zich mee; want waar haal ik zo snel een andere baan vandaag? Ik solliciteer me dan ook suf en hoop maar dat alles goed komt. Dat ik voor mezelf heb gekozen, voelt in ieder geval al als een enorme stap vooruit en ik hoop dat jou dat ook lukt. Heel veel sterkte!
