Psyche
alle pijlers
Overspannen?
woensdag 6 augustus 2008 om 16:37
Hallo allemaal,
Volgens mij heb ik na 4 maanden ziekenhuis bezoeken eindelijk gevonden wat ik heb! Ik hoop dat er mensen zijn die zich herkennen in dit verhaal en hopelijk wat info kunnen geven.
Hier mijn verhaal:
Ik ben eind maart ziek geworden na een 3 weekse huwelijksreis uit Thailand. Symptomen: duizeligheid, gevoel dat ik niet meer op mijn benen kan staan, slappe armen en benen, hartkloppingen (wat nu overigens al een stuk minder is), niet tegen drukte kunnen, gevoelig voor licht en geluid en zo ongelooflijk moe. Ik wil alles wel, maar het lukt niet.
Omdat ik ziek ben geworden nadat ik uit Thailand ben gekomen gingen de artsen ervan uit dat ik iets uit Thailand had meegenomen. Talloze bloedonderzoeken gehad, hartecho, holter omgehad voor 24 uur, ecg, mri-scans, ontlastingonderzoek en ga zo maar door. Uitslagen zijn telkens helemaal goed, geen bijzonderheden.
Gister konden we eindelijk in het havenziekenhuis terecht, waar ze een afdeling hebben voor tropenziekten.
Daar kregen we te horen dat de symptomen die ik heb helemaal niet voorkomen bij een tropenziekte. Ok, na 4 maanden dat gedacht te hebben en moedeloos worden omdat er niets gevonden werd toch iets meer duidelijkheid.
De arts zei dat deze klachten goed kunnen passen bij een burn-out of overspannenheid.
Na wat pluizen op internet lijkt het net alsof alle puzzelstukjes in elkaar vallen. Zo vreemd, na 4 maanden.
Opzich vind ik het niet heel vreemd dat ik mogelijk overspannen ben. Ik ben vroeger heel erg ziek geweest, lag meer in het ziekenhuis dan thuis. Hier weet ik gelukkig zelf niet zoveel meer van, maar misschien heeft het toch invloed op me.
Ik heb op mijn 16e de liefde van mijn leven ontmoet en binnen een jaar woonde we samen. Afgelopen februari zijn we getrouwd. Dit zou ik als ik de klok terug zou kunnen draaien ook zo hebben gedaan, heb daar absoluut geen spijt van integendeel zelfs ik heb de beste vent die je maar kan bedenken!
Mijn man heeft een aantal jaren terug wel een tijd gehad dat hij zelf overspannen is geweest, nooit officieel bevestigd trouwens maar alles wees erop. Misschien is dit alles toch teveel geweest bij elkaar op mijn jonge leeftijd.
Er zijn nog een aantal dingen gebeurd in mijn verleden, maar daar zal ik nu niet verder over gaan.
Op mijn 17e heb ik een tijdje last gehad van paniekaanvallen in de bus als ik naar school toe moest. Hiervoor heb ik toen paroxetine gekregen, wat op mij de uitwerking had dat ik erbij liep als een zombie.
Ik heb verder een super leuk leven, ben net getrouwd heb een leuke baan, 4 lieve katten alles gaat eigenlijk helemaal goed.
Zou ik dan nu toch de klap krijgen van al die jaren?
Morgen staat er nog een ct-scan op de planning van mijn borst en buik, hier krijg ik volgende week donderdag de uitslag van. Maar ik verwacht daar eigenlijk niets van.
Net de psycholoog gebeld, 25/8 heb ik daar een intake gesprek.
Gelukkig heb ik geen last van depressieve gevoelens ofzo, ik ben een vrij positief ingesteld mens. Het glas is bij altijd half vol, niet half leeg.
Sorry, voor mijn lange verhaal. Lucht wel heel erg op trouwens!
Peet
Volgens mij heb ik na 4 maanden ziekenhuis bezoeken eindelijk gevonden wat ik heb! Ik hoop dat er mensen zijn die zich herkennen in dit verhaal en hopelijk wat info kunnen geven.
Hier mijn verhaal:
Ik ben eind maart ziek geworden na een 3 weekse huwelijksreis uit Thailand. Symptomen: duizeligheid, gevoel dat ik niet meer op mijn benen kan staan, slappe armen en benen, hartkloppingen (wat nu overigens al een stuk minder is), niet tegen drukte kunnen, gevoelig voor licht en geluid en zo ongelooflijk moe. Ik wil alles wel, maar het lukt niet.
Omdat ik ziek ben geworden nadat ik uit Thailand ben gekomen gingen de artsen ervan uit dat ik iets uit Thailand had meegenomen. Talloze bloedonderzoeken gehad, hartecho, holter omgehad voor 24 uur, ecg, mri-scans, ontlastingonderzoek en ga zo maar door. Uitslagen zijn telkens helemaal goed, geen bijzonderheden.
Gister konden we eindelijk in het havenziekenhuis terecht, waar ze een afdeling hebben voor tropenziekten.
Daar kregen we te horen dat de symptomen die ik heb helemaal niet voorkomen bij een tropenziekte. Ok, na 4 maanden dat gedacht te hebben en moedeloos worden omdat er niets gevonden werd toch iets meer duidelijkheid.
De arts zei dat deze klachten goed kunnen passen bij een burn-out of overspannenheid.
Na wat pluizen op internet lijkt het net alsof alle puzzelstukjes in elkaar vallen. Zo vreemd, na 4 maanden.
Opzich vind ik het niet heel vreemd dat ik mogelijk overspannen ben. Ik ben vroeger heel erg ziek geweest, lag meer in het ziekenhuis dan thuis. Hier weet ik gelukkig zelf niet zoveel meer van, maar misschien heeft het toch invloed op me.
Ik heb op mijn 16e de liefde van mijn leven ontmoet en binnen een jaar woonde we samen. Afgelopen februari zijn we getrouwd. Dit zou ik als ik de klok terug zou kunnen draaien ook zo hebben gedaan, heb daar absoluut geen spijt van integendeel zelfs ik heb de beste vent die je maar kan bedenken!
Mijn man heeft een aantal jaren terug wel een tijd gehad dat hij zelf overspannen is geweest, nooit officieel bevestigd trouwens maar alles wees erop. Misschien is dit alles toch teveel geweest bij elkaar op mijn jonge leeftijd.
Er zijn nog een aantal dingen gebeurd in mijn verleden, maar daar zal ik nu niet verder over gaan.
Op mijn 17e heb ik een tijdje last gehad van paniekaanvallen in de bus als ik naar school toe moest. Hiervoor heb ik toen paroxetine gekregen, wat op mij de uitwerking had dat ik erbij liep als een zombie.
Ik heb verder een super leuk leven, ben net getrouwd heb een leuke baan, 4 lieve katten alles gaat eigenlijk helemaal goed.
Zou ik dan nu toch de klap krijgen van al die jaren?
Morgen staat er nog een ct-scan op de planning van mijn borst en buik, hier krijg ik volgende week donderdag de uitslag van. Maar ik verwacht daar eigenlijk niets van.
Net de psycholoog gebeld, 25/8 heb ik daar een intake gesprek.
Gelukkig heb ik geen last van depressieve gevoelens ofzo, ik ben een vrij positief ingesteld mens. Het glas is bij altijd half vol, niet half leeg.
Sorry, voor mijn lange verhaal. Lucht wel heel erg op trouwens!
Peet
woensdag 6 augustus 2008 om 18:01
woensdag 6 augustus 2008 om 18:09
Ik heb al eerder paniekaanvallen gehad in de bus naar school waarschijnlijk veroorzaakt door faalangst. Maar dit is toch anders.
Ik ben tijdens zo'n aanval niet in paniek, ik weet dat het toch wel weer overgaat als ik ga liggen en geen prikkels om me heen heb.
Verder heb ik ook geen angstige gevoelens ofzo, werd er alleen helemaal gek van dat de artsen niets konden vinden. Beetje moedeloos wordt je daarvan zeg maar.
Klinkt misschien raar maar het is een soort van opluchting dat ik zoveel dingen herken in het overspannen zijn. Al de klachten die ik heb, passen daarbij. En met mijn verleden is het ook niet zo raar dat het er een keertje uit komt. Beetje jammer alleen dat het net gebeurt na het trouwen en na de reis. Waarschijnlijk omdat ik nu eindelijk rust in mijn leven heb.
Het heeft nu in ieder geval een naampje en dat had het 4 maanden lang niet. Die onzekerheid is echt heel vervelend.
Het is natuurlijk nog niet zeker dat ik overspannen ben, want ik ben nog niet bij de psycholoog geweest maar het lijkt er wel heel erg op.
Zijn er dingen die ik kan doen in de tussentijd voor dat ik na de psycholoog ga? Ik rust momenteel heel veel uit puur omdat ik de puf niet heb om dingen te doen. Boodschappen doen is momenteel al te veel.
Ik ben tijdens zo'n aanval niet in paniek, ik weet dat het toch wel weer overgaat als ik ga liggen en geen prikkels om me heen heb.
Verder heb ik ook geen angstige gevoelens ofzo, werd er alleen helemaal gek van dat de artsen niets konden vinden. Beetje moedeloos wordt je daarvan zeg maar.
Klinkt misschien raar maar het is een soort van opluchting dat ik zoveel dingen herken in het overspannen zijn. Al de klachten die ik heb, passen daarbij. En met mijn verleden is het ook niet zo raar dat het er een keertje uit komt. Beetje jammer alleen dat het net gebeurt na het trouwen en na de reis. Waarschijnlijk omdat ik nu eindelijk rust in mijn leven heb.
Het heeft nu in ieder geval een naampje en dat had het 4 maanden lang niet. Die onzekerheid is echt heel vervelend.
Het is natuurlijk nog niet zeker dat ik overspannen ben, want ik ben nog niet bij de psycholoog geweest maar het lijkt er wel heel erg op.
Zijn er dingen die ik kan doen in de tussentijd voor dat ik na de psycholoog ga? Ik rust momenteel heel veel uit puur omdat ik de puf niet heb om dingen te doen. Boodschappen doen is momenteel al te veel.
