Paniek en studeren

Hoi allemaal,

Dit is mijn eerste topic hier.
Ik ben Snuf en heb last van paniek. Ik doe hbo, en dat is lastig. Ik vind het niet moeilijk, maar als ik paniek heb is het lastig functioneren. Alles gaat langs me heen. Soms moeten we in groepjes werken, en dat lukt amper. Daar word ik dan weer onzeker over. Ik denk dan dat anderen mij niet in hun groepje willen.

Heb al 5 medicijnen geprobeerd en een klinische behandeling met exposure. Alleen de pammetjes werken en die vlakken mij erg af, plus ik heb steeds meer nodig voor hetzelfde effect.

Ben nu met de psychiater in overleg over de medicatie. Heel spannend.

Ik zou graag schrijven met anderen die ook paniek hebben en daar last van hebben in opleiding of werk.

Ik vind leven met paniek echt ongelooflijk zwaar. Ik heb al een flink dossier, maar de paniek vind ik wel één van de naarste gevoelens die ik heb gehad.

Hoop op berichten.

Ooooh wat een hoop reacties al! Dankjewel allemaal. Ik zal proberen alle vragen te beantwoorden. Ik waardeer dat jullie meedenken.

@tv-icoon: Ik heb altijd het gevoel dat iedereen aan me ziet dat ik paniek heb. Het zou inderdaad kunnen dat anderen ook paniek hebben. Maar dat zie ik niet. Waarschijnlijk zien ze het aan mij ook niet? Ik ben zo bang dat ik een boos gezicht heb als ik paniek heb. In de opname zeiden ze dat mijn gezicht wel gespannen stond, maar niet boos. Dat moet ik dan maar geloven.
Ik wil heel graag goed worden in mijn vak. Ik ben zeer gemotiveerd. Mijn eerste vak is afgerond met een dikke 8. Daar ben ik trots op. Dat heb ik toch, ondanks paniek, zelf gedaan! Ik hoop als ik straks goed ben in mijn vak, dat ik dan ook meer zelfvertrouwen heb.

@suikerspinx: Dankjewel voor je steun. De opleiding maakt mij echt gelukkig. Als ik erover praat met mensen, zeggen ze dat ik begin te stralen. Groepstherapie heb ik wel gehad in de opname zeg maar... Maar daar was ik in de groep de enige met paniek. We hadden veel mensen met smetvrees en dwangklachten. In de opname zeiden ze tegen mij: Als jij blijft oefenen en doen, dan worden de klachten minder. Maar dat gebeurt niet, en dan maakt mij erg verdrietig. Ik doe alles wat ik 'moet' doen, maar het wordt niet minder. Het enige wat is veranderd, is hoe ik ermee om ga. Ik ga er anders mee om, in de zin van: "Vroeger" zou ik met paniek thuisblijven. Nu ga ik met paniek toch doén wat ik wil doen. Dat kunnen kleine dingen zijn, zoals de was. Maar ook wat grotere dingen, zoals naar de film. Mijn attitude is dus veranderd.

@MevrouwJack: Ja ik bespreek dit. Mijn slb-er die vroeg zich hardop af of ik deze studie wel moest doen. Toen ik die 8 had gehaald, zei ze dat het toch een goede keuze was. Nouja, verder is ze heel aardig hoor, daar ligt het niet aan. Ik ben heel blij dat wij regelmatig contact hebben (wekelijks zelfs). Ik ben vrij open over mijn paniek, dus ik ligt docenten van tevoren in. Dan schrijf ik dat ik soms paniek heb, en dat ik dan erg stil wordt. Paniek ziet er bij mij niet 'paniekerig' uit. Ik sla helemaal dicht. Echt lastig om dan nog te concentreren en functioneren.

@S-Groot: Nou, wat je vraagt is best een pijnpunt. Ik heb wel wat gehad aan de behandeling, de behandeling is wel geslaagd te noemen. Ze hebben me initieel al gezegd, dat ik er niet vanuit moest gaan dat de paniek weg zou gaan. Maarja, stiekem hoopte ik daar wel op... en nu doet het zeer, dat ik nog net zoveel paniek heb als ervoor. Ik ga er alleen anders mee om, en dat is de winst. Dat ik nu studeer was een jaar geleden ondenkbaar. Mijn leefruimte was van de bank tot aan de koelkast. De behandeling was puur exposure. Elke dag weer. En ik heb dus het gevoel dat dat niet werkt. Stiekem weet ik ook niet wat dan wél werkt.
Een onderliggende oorzaak: ik heb wel EMDR gehad voor een gebeurtenis in mijn puberteit. Maar ik heb zelf niet de indruk dat mijn paniek daar vandaan komt...

@ZuurSnoepje: bedoel je met CGT de G-schema's enzo? Ja die heb ik wel gehad. De behandeling was als volgt: Ik moest opschrijven wat mijn angstige verwachting was, en dan de exposure doen, en vervolgens opschrijven of mijn angstige verwachting uit was gekomen, en een alternatief bedenken. Dus bijvoorbeeld: Ik ga naar de Open Dag van de hogeschool en dan krijg ik paniek, en kan niet meer functioneren. Vervolgens ging ik naar de Open Dag. Daar paniek gekregen maar nog wel gesprekjes gevoerd. Alternatief: Ik kan, ondanks paniek, gewoon functioneren. En dat dan een miljoen keer.
Verder was het ACT gedachtegoed belangrijk. Ik moest de paniek accepteren. Nou, ik ben erachter, dat lukt me niet. Het doet teveel pijn. Het is alsof je mij op de brandstapel zet, en dan zegt: De pijn moet je accepteren. Nee, hier faal ik enorm... en dan voel ik me een zwakkeling...

@Anne1235: Mijn slb-er en studieadviseur zijn op de hoogte. En serieus; ze denken enorm goed mee. Ik kan niet anders zeggen. Contact met een psycholoog op school heb ik niet. Ik zit wel bij de ggz hier in de buurt en daar zie ik een cognitief gedragstherapeutisch werker. We doen exposure (ja, nog meer...) en we praten erover. Ben ook in gesprek met de psychiater. (Sorry, nu dwaal ik af... )
Wat je zegt over de klasgenoten is een hele goede. Nou zit ik dus in een groepje, en ik dacht, ik zeg het gewoon. Dus dat heb ik gedaan, maar er kwam geen reactie. En nu weet ik niet wat ik daarvan moet vinden... Ik ben nogal achterdochtig, want denk steeds dat ze me niet moeten... terwijl niks daar eigenlijk op wijst.

@WaterGirl: Ademhalingsoefeningen vind ik lastig, dat komt omdat ik dan mijn aandacht richt op mijn lijf, en dan voel ik die rotgevoelens alleen maar meer. Ik kan het wel een keer proberen, en kijken wat er gebeurt als ik doorzet... kwaad kan het vast niet, maar ik ben bang dat het averechts werkt... Toch bedankt voor de tip!

@Coolbest: die snap ik even niet...

***************************************

Even over vandaag (voor de mensen die zin hebben om te lezen): Heb eerst uitgeslapen, te lang in bed gelegen omdat ik bang ben paniek te krijgen. Toen toch op pad gegaan (moest een pakketje wegbrengen). Dat ging goed. Gelukkig hoefde ik niet te wachten. Wachten is een MEGA-trigger. Kent iemand dat? Dat je bij de kassa staat, en het je aanvliegt? Ik heb het ook als ik op muziekles wacht, bij de apotheek, in een winkel... Drama. (die smileys zijn wel leuk trouwens... )

Daarna huiswerk gemaakt. Ik ben gestrest. Mijn groepje is erg actief op de chat, en ik heb niet altijd tijd of zin om steeds online te zijn. Ook wil ik graag meewerken aan ons verslag, maar dat gaat maar een beetje 'zozo', dus iedereen doet maar wat. Ik heb voorgesteld om afspraken te maken wie wat doet. Zodat dat in ieder geval duidelijk is.

Mijn psychiater zou contact opnemen met mij. Ik wacht geduldig af. Het is een drama om een gesprek te regelen met de beste man. Kon vlak voor de kerst terecht... Nou sorry, dan val ik hem online wel lastig. Gelukkig heb ik zijn e-mailadres.

Ik slik Clomipramine. Dat is een anti-depressivum. Nu wil ik onderzoeken of een dosisverhoging helpt.

Volgend jaar moet ik een stageplek vinden. Op dit moment kan ik de opleiding makkelijk aan, maar heb ik ook weinig verplichtingen náást mijn opleiding. Ik probeer me niet nu alvast druk te maken over volgend jaar. Dat zie ik dan wel weer.

Nou, als ik reactie heb van de psych gooi ik het er hier wel op, voor de geïnteresseerden...

Bye!

Hey S-Groot, ja, het is heel erg doorbikkelen. Bijzonder dat je dat ziet. Het klopt helemaal. Ik ben non-stop bezig met wel/geen paniek. Het drukt een zware stempel op mijn leven. Dankjewel voor je knuffel en bemoedigende woorden.

Ik ben ook een tijd zo somber geweest dat ik het niet meer zag zitten. Ik wilde niet meer leven met de paniek. Dat is gelukkig wel veranderd. Ben nu niet meer somber. Alleen als ik midden in een aanval zit, wil ik nog wel eens nadenken over de dood.

Ik heb geen diagnostisch onderzoek gehad. Ik zit al jaren bij de ggz met andere klachten. Maar ik wil niet strooien met diagnoses. Het gaat nu goed met alles, behalve de paniek.

Ik kan zeggen, als ik geen paniek heb, ben ik toch best gelukkig.

Dankjewel Flipflop, voor je bericht. School is op de hoogte, ben er vrij open over. Heb het 2 medestudenten verteld, maar omdat er niet echt een reactie kwam, durf ik er niet meer over te beginnen.

Vandaag had ik weer vreselijke paniek. Ik weet dat ik me niet moet verzetten maar alles in mij schreeuwt 'NEE!'. Hoop deze week wat van de psychiater te horen.

We moeten aan een project werken, en ik ben mega-onzeker over mijn kwaliteiten. Alles wat ik maak is fout. Alles wat ik zeg is dom. Ik weet dat ik op school ben om te leren, maar toch verwacht ik dat ik alles foutloos doe.

Gisteren had ik weer paniek en het was een drama. Ik heb de Clomipramine verhoogd dus dat is mooi, dat wilde ik graag. Ik ben wel bang dat het niks doet, maar wil het in ieder geval geprobeerd hebben.

Heb nu oxazepam om rustig te zijn op school. Dat is een verademing.

Soms moet ik om mezelf lachen, omdat ik in een paniekaanval zo ontzettend zwart naar de wereld kan kijken. Alles is een probleem, overal zijn gevaren, niks is meer oké. En als de paniek dan weg is, zijn alle problemen ook verdwenen als sneeuw voor de zon. Waar heb ik me druk over gemaakt?!

Ik moet deze week een verslag inleveren, maar daar krijg ik gelukkig geen paniek van.

Jammer dat ik het niet kan laten rusten. Ben er continu mee bezig (anticipatie-angst).

Waarom zit er geen uit-knop aan mijn hoofd?