Paniekaanval; teveel met lichaam bezig

Die ene dag vorig jaar dat ik een grote Paniekaanval kreeg.... en sindsdien ben ik er veel nee bezig.

10 jaar geleden had ik ook een paniekaanval gehad, en daarna heb ik ook stapjes gedaan omdat ik toen niet meer buiten kwam.

Maar die ene paniekaanval.... ik blijf er steeds aan denken. Wat als, waarom etc. Ik merk dat ik er een hele dag mee bezig ben. Na die paniekaanval heb ik wel geprobeerd dingen te doen. Maar durfde niet ver weg. Ging soms dagen wel ok. Nu ik een auto heb zie ik dat als veilige haven en daardoor durf ik nog wel naar dr winkel te gaan.

Maar merk dat ik er nu nog steeds veel mee bezig ben en er zo tegen aan t vechten ben om geen paniekaanval te krijgen. En dat vechten en piekeren ben ik de hele dag zo gespannen en angstig, waardoor ik ook weer meer ga hyperventileren en meer klachten krijgen en echt zo gefocust ben op mijn lichaam. Het begint bij het wakker worden al.

Ja heb soms ook wel goede dagen, dat ik hé gevoel heb dat ik de hele wereld aan kan. Van de week riep ik nog ja het gaat best ok, voelde mij wat rustiger. Kon wat langer na de winkel en zelf ging ik stukjes fietsen. Vorige week 20 minuten gefietst maar opeens slaat het om. De volgende dag kan ik nog angstiger zijn. door de frustratie ook meer spanning

Maar dan ben ik aan het googlen om er zo snel mogelijk van af te komen of lees ik weer verhalen over paniekaanvallen waardoor ik weer bang wordt.

Want ik ben bang dat ik het nooit vanaf kom, meer ban dat ik niet meer bang ben want ik weer het zijn normale gevoelens. Momenteel ook bezig met het boek angst is ok.

Momenteel heb ik wel therapie. 1 psycholoog doet EMDR, voor mijn paniek want dat ene beeld krikg ik niet meer uit mijn hoofd heb nu 3 sessies gehad en na de 1ee sessie voelde ik mij aardig goed. Vorige week de 3e gehad, maar voel nog niet echt verbetering. Of het heeft tijd nodig.
Ander psycholoog ben ik ook mee bezig met mijn angst rn aan mezelf werken.

Maar de hele dag er meer bezig zijn... geeft mij ook weer meer spanning. Misschien wil te snel.
Maar hoe zijn jullie van je paniekaanvallen afgekomen? Elke keer denk ik ok waarom vind ik dat zo eng? Hoe ben ik er de vorige keer afgekomen?

Iemandd even wat positieve woorden en tips dat het misschien toch ooit beter zal worden. Ben zo gefocust op mijn lichaam.

S-Groot schreef: ↑

18-03-2024 16:37

Ik weet niet of het nou zo slim is om er hier ook al aandacht aan te gaan besteden/voor te vragen?

Je bent er al met twee professionals mee bezig, daarnaast zelf 24/7 plus steeds aan het googelen erover, ik denk dat er nóg meer mee beizg zijn middels een topic echt contraproductief is.

Sterkte, hoop dat je je vragen bij je therapeuten zult stellen en ze je kunnen helpen.

Is misschien idd niet handig achteraf gezien. Maar dan zoek ik weer ergens een stukje bevestiging en een luisterend oor.

Ja die vragen stel ik wel bij mijn therapeuten, maar zie ze ook niet elke week

Pekka123 schreef: ↑

18-03-2024 18:39

Waar ben je dan zo bang voor?

Puur voor d'r paniekaanval, lichamelijke klachten en angst voor de angst. Dat ik opnieuw een paniekaanval krijg ergens op straat of dat er wat gebeurd

libe schreef: ↑

18-03-2024 19:42

Paulowna, ik heb dat ook heel lang gehad. Ik dacht dat niets hielp. Veel therapie gehad ook. Uiteindelijk aan de pil gegaan, toen werd ik wat rustiger. Het had bij mij iets met hormonen te maken. Toen werd ik zwanger. Ik dacht dat ik het nooit zou aankunnen, maar ik had geen tijd meer om met mezelf bezig te zijn. Het leven draaide vanaf dat moment niet meer om mij. Ik heb er nu al 3 jaar geen last meer van gelukkig. Hopelijk gaat het bij jou ook snel beter!

De pil ben ik gevoelig voor qua hormonen. Heb dat in verleden 10 jaar geslikt, toen heel lang gestopt paar jaar geleden weer geprobeerd maar was geen succes.

In 2013 had ik precies ook zo periode met paniekaanvallen etc. En daar ben ik ook uitgekomen. Na 10 jaar precies hetzelfde en misschien maakt het mij dit keer wel sterker.

Assiral schreef: ↑

18-03-2024 20:11

Heel naar, en heel herkenbaar.
Er mee leren leven kost tijd.
Maar laat het niet je leven beïnvloeden. Hoe moeilijk ook, ga geen dingen vermijden. Want dan wordt de stap alleen maar groter om het een volgende keer wel te doen.
Ik probeer altijd te denken: wat is het ergste dat er kan gebeuren?
Nou, niks dus.
Ik wil … doen, maar en ik heb angst.
Ik heb angst om drukke plekken te bezoeken, maar ik doe het wel.
En er is nog nooit wat gebeurt. Hooguit een paniekaanval, maar die zijn op 1 hand te tellen. Je gaat er niet dood aan.

Heb je al eens aan ontspanningsoefeningen gedacht? Yoga?

In het begin toen ik mijn 1e paniekaanval in jaren weer had gehad, bleef ik eerst een tijd thuis. Toen op een gegeven moment toch geprobeerd en ging ik gewoon fietsen naar 't centrum etc. Ging best ok totdat ik weer een terugval kreeg. En toen een eigen auto kocht en nu ik en auto heb voel ik mij daar veiliger in waardoor ik wel weg ga maar dan alleen naar dr winkel en soms ouders. Verder dan mijn woonplaats ga ik niet uit.
Heb dat nu mijn eigen gemaakt.

Maar ben wel sindskort bezig om het fietsen op te pakken, eerst in de buurt. Maar gaat wel steeds beter en ja opeens slaat het weer om. Ik krijg zoveel spanning als ik er aan denk als ik iets zou moeten of ver weg dan pak ik vaak de auto.

Elke keer neem ik mij voor, ok ga het gewoon doen. Maar als het op aan komt...
Die paniekaanval was zo heftig en leek zo lang te duren dat ik echt bijna 112 wou bellen en mij liet zakken op de grond. Daarna ben ik dagen nog ziek er van geweest. Die beeld krijg ik niet meer uit mijn hoofd.

Daarom ben ik gewoon bang dat het op straat gebeurd of in de winkel. Puur wat ik op dat moment zal voelen of hoe het zal gaan, schaamte, mensen lachen mij uit etc.

En na die ene paniekaanval heb ik nooit echt meer een paniekaanval gehad, nou ja wel soms bijna of een kleine paniekaanval.

Momenteel doe ik wel elke dag aan meditatie.