Psyche
alle pijlers
Paroxetine, ervaring?
donderdag 21 augustus 2008 om 11:08
Hoi allemaal,
Ik lees op dit forum veel over anti depressiva. Ben sinds dinsdag gestart met paroxetine 20 mg. Heb veel last van bijwerkingen. Misselijk, moeilijk slapen, lijk wel of ik meer down wordt. Wie heeft ervaring met deze medicijnen en wil graag zijn/haar bevindingen daarover met me delen? Ben gisteren naar de dokter terug geweest en heb er nu iets bijgehad wat ik gedurende de eerste 2 weken moet slikken. Schijnt een middel tegen angst te zijn. Hoe lang duurden bij jullie die bijverschijnselen. Dat is namelijk voor mij al een reden om met die "troep" te stoppen. Graag jullie bevindingen of wat jullie eraan gedaan hebben om uit een burn-out / depressie te komen.
Groetjes,
Sneeuwkonijn
Ik lees op dit forum veel over anti depressiva. Ben sinds dinsdag gestart met paroxetine 20 mg. Heb veel last van bijwerkingen. Misselijk, moeilijk slapen, lijk wel of ik meer down wordt. Wie heeft ervaring met deze medicijnen en wil graag zijn/haar bevindingen daarover met me delen? Ben gisteren naar de dokter terug geweest en heb er nu iets bijgehad wat ik gedurende de eerste 2 weken moet slikken. Schijnt een middel tegen angst te zijn. Hoe lang duurden bij jullie die bijverschijnselen. Dat is namelijk voor mij al een reden om met die "troep" te stoppen. Graag jullie bevindingen of wat jullie eraan gedaan hebben om uit een burn-out / depressie te komen.
Groetjes,
Sneeuwkonijn
donderdag 21 augustus 2008 om 11:13
Mijn partner slikt dit nu 9 maanden en wil graag minderen/stoppen, maar zijn huisarts werkt niet mee. Ik ben daarom eens wat informatie en ervaringen met dit middel gaan zoeken en een beetje geschrokken. Ik snap helemaal waarom de huisarts terughoudend is met het afbouwen, maar aan de andere kant ben ik er nu helemaal niet blij mee dat mijn partner iets slikt wat dermate verslavend is (en bijwerkingen geeft waar hij last van heeft).
Denk er nog eens goed over na of je dit middel wel wilt slikken. Er zijn vast alternatieven die minder verslavend zijn. En ik lees dat er steeds meer wetenschappelijk onderzoek is naar st. Janskruid als alternatief. Dat zou niet verslavend zijn.
Denk er nog eens goed over na of je dit middel wel wilt slikken. Er zijn vast alternatieven die minder verslavend zijn. En ik lees dat er steeds meer wetenschappelijk onderzoek is naar st. Janskruid als alternatief. Dat zou niet verslavend zijn.
donderdag 21 augustus 2008 om 11:49
[quote]:
Mijn partner slikt dit nu 9 maanden en wil graag minderen/stoppen, maar zijn huisarts werkt niet mee. Ik ben daarom eens wat informatie en ervaringen met dit middel gaan zoeken en een beetje geschrokken. Ik snap helemaal waarom de huisarts terughoudend is met het afbouwen, maar aan de andere kant ben ik er nu helemaal niet blij mee dat mijn partner iets slikt wat dermate verslavend is (en bijwerkingen geeft waar hij last van heeft).
Sorry, maar dit is wel wat kort door de bocht. Paroxetine is in principe niet verslavend (Lichamelijk in ieder geval niet) en je krijgt het niet voor niets voorgeschreven hoor!
Je verwijst naar St. Janskruid, uit onderzoek is gebleken dat dit alleen voor milde depressies werkt. In het geval krijg je meestal helemaal geen paroxetine voorgeschreven omdat gedragstherapie beter werkt (bij zwaardere depressies werkt een combinatie vaak het beste).
Daarnaast denk ik qua bijwerkingen (uit eigen ervaringen): alles beter dan die depressie. Als je nog de afweging maakt: is de bijwerking erger dan de kwaal dan had je dat middel misschien helemaal niet nodig.
Mijn partner slikt dit nu 9 maanden en wil graag minderen/stoppen, maar zijn huisarts werkt niet mee. Ik ben daarom eens wat informatie en ervaringen met dit middel gaan zoeken en een beetje geschrokken. Ik snap helemaal waarom de huisarts terughoudend is met het afbouwen, maar aan de andere kant ben ik er nu helemaal niet blij mee dat mijn partner iets slikt wat dermate verslavend is (en bijwerkingen geeft waar hij last van heeft).
Sorry, maar dit is wel wat kort door de bocht. Paroxetine is in principe niet verslavend (Lichamelijk in ieder geval niet) en je krijgt het niet voor niets voorgeschreven hoor!
Je verwijst naar St. Janskruid, uit onderzoek is gebleken dat dit alleen voor milde depressies werkt. In het geval krijg je meestal helemaal geen paroxetine voorgeschreven omdat gedragstherapie beter werkt (bij zwaardere depressies werkt een combinatie vaak het beste).
Daarnaast denk ik qua bijwerkingen (uit eigen ervaringen): alles beter dan die depressie. Als je nog de afweging maakt: is de bijwerking erger dan de kwaal dan had je dat middel misschien helemaal niet nodig.
donderdag 21 augustus 2008 om 12:11
Hoi Sneeuwkonijn,
Allereerst, wat vervelend voor je dat je in een situatie zit dat je aan de anti-depressiva moet. Veel sterkte.
Ik heb 1,5 jaar geleden ook Paroxetine voorgeschreven gekregen omdat ik emotioneel uitgeput en zwaar depressief was door een nogal uitputtende relatie.
Ik heb het 1,5 week volgehouden om het te slikken, mijn huisarts vertelde me ook die eerste 2 weken door te komen net als bij jou. De bijwerkingen die jij beschrijft had ik ook, ik heb door die pillen die 1,5 week bijna niet geslapen, rende om 3 uur 's ochtends rondjes met de hond om van m'n energie af te komen enz. Ook voelde ik me heel angstig, had ik paniek aanvallen en was mijn eetlust compleet weg en was ik constant aan de diarree. Aangezien ik in minder dan 2 maanden al 13 kilo was kwijt geraakt en ik echt weer moest gaan eten heeft de dokter uiteindelijk besloten me over te laten gaan op andere antidepressiva namelijk Citalopram. Hiermee had ik nog een week erge last van bijwerkingen maar daarna ging het erg snel goed. Op langere termijn had ik wel bijwerkingen als des-interesse, aankomen (wat voor mij niet zo erg was), geen libido etc. Maar het beste was wel dat ik me beter voelde, ik kon weer gewoon slapen, zonder te piekeren en had het idee dat ik het leven weer waard was. Je voelt je niet über-blij, maar veel beter als daarvoor.
Uiteindelijk ben ik maar 3 kwart jaar aan de pillen geweest en ben ik omdat ik me zo goed voelde al vrij snel dus weer gaan afbouwen. Het was een zwaar traject, wat je krijgt wel weer meer down momenten, en het is zo makkelijk dan weer naar je pillen te grijpen, maar na een paar weken doorbijten (en 's nacht kotsend boven de plee hangen), was ik er wel vanaf. Ik heb in die tijd wel last gehad van paniek aanvallen en nu nog steeds als ik me rot voel moet ik even doorbijten. Zoals iedereen doet. Die pillen hebben mij geholpen de scherpe kantjes ervan af te halen en mezelf weer te worden. Verder om uit m'n depressie te komen, ik ben gewoon van de oorzaak weggelopen en een nieuw leven begonnen...misschien heel zwak maar een jaar in een andere omgeving heeft mij er ook bovenop geholpen. Maarja, ik weet dat dat niet voor iedereen mogelijk is.
Een beetje een lang verhaal, maar ik hoop dat je er wat aan hebt.
Allereerst, wat vervelend voor je dat je in een situatie zit dat je aan de anti-depressiva moet. Veel sterkte.
Ik heb 1,5 jaar geleden ook Paroxetine voorgeschreven gekregen omdat ik emotioneel uitgeput en zwaar depressief was door een nogal uitputtende relatie.
Ik heb het 1,5 week volgehouden om het te slikken, mijn huisarts vertelde me ook die eerste 2 weken door te komen net als bij jou. De bijwerkingen die jij beschrijft had ik ook, ik heb door die pillen die 1,5 week bijna niet geslapen, rende om 3 uur 's ochtends rondjes met de hond om van m'n energie af te komen enz. Ook voelde ik me heel angstig, had ik paniek aanvallen en was mijn eetlust compleet weg en was ik constant aan de diarree. Aangezien ik in minder dan 2 maanden al 13 kilo was kwijt geraakt en ik echt weer moest gaan eten heeft de dokter uiteindelijk besloten me over te laten gaan op andere antidepressiva namelijk Citalopram. Hiermee had ik nog een week erge last van bijwerkingen maar daarna ging het erg snel goed. Op langere termijn had ik wel bijwerkingen als des-interesse, aankomen (wat voor mij niet zo erg was), geen libido etc. Maar het beste was wel dat ik me beter voelde, ik kon weer gewoon slapen, zonder te piekeren en had het idee dat ik het leven weer waard was. Je voelt je niet über-blij, maar veel beter als daarvoor.
Uiteindelijk ben ik maar 3 kwart jaar aan de pillen geweest en ben ik omdat ik me zo goed voelde al vrij snel dus weer gaan afbouwen. Het was een zwaar traject, wat je krijgt wel weer meer down momenten, en het is zo makkelijk dan weer naar je pillen te grijpen, maar na een paar weken doorbijten (en 's nacht kotsend boven de plee hangen), was ik er wel vanaf. Ik heb in die tijd wel last gehad van paniek aanvallen en nu nog steeds als ik me rot voel moet ik even doorbijten. Zoals iedereen doet. Die pillen hebben mij geholpen de scherpe kantjes ervan af te halen en mezelf weer te worden. Verder om uit m'n depressie te komen, ik ben gewoon van de oorzaak weggelopen en een nieuw leven begonnen...misschien heel zwak maar een jaar in een andere omgeving heeft mij er ook bovenop geholpen. Maarja, ik weet dat dat niet voor iedereen mogelijk is.
Een beetje een lang verhaal, maar ik hoop dat je er wat aan hebt.
'It's better to be absolutely ridiculous, than absolutely boring'
donderdag 21 augustus 2008 om 13:31
Junipermay > ik ben ervan overtuigd dat het middel wel degelijk verslavend is. Dit is maar een klein voorbeeld. Zoek op internet en je vindt een heleboel verhalen van mensen die proberen te minderen maar niet kunnen en uit nood maar opnieuw aan de pillen gaan. Dat is nou verslaving, wanneer je niet kunt stoppen.
Ik heb zelf een depressie overwonnen zonder pillen, maar die werden me wel steeds door huisarts, arbodienst en therapeut voorgehouden. "Weet je zeker dat je geen receptje wilt?"
Mijn partner ging naar de HA en die schreef direct medicatie uit. Verder niets. Geen therapie, geen... Wel pillen, geen hulp. Dat vind ik ernstig. Mijn partner is in zijn eentje een heel eind gekomen in constructief zijn leven veranderen naar een leven dat hij wel wilde, maar er zijn nog een paar oude pijnpunten waar een therapeut hem mee geholpen zou hebben.
Ik heb zelf een depressie overwonnen zonder pillen, maar die werden me wel steeds door huisarts, arbodienst en therapeut voorgehouden. "Weet je zeker dat je geen receptje wilt?"
Mijn partner ging naar de HA en die schreef direct medicatie uit. Verder niets. Geen therapie, geen... Wel pillen, geen hulp. Dat vind ik ernstig. Mijn partner is in zijn eentje een heel eind gekomen in constructief zijn leven veranderen naar een leven dat hij wel wilde, maar er zijn nog een paar oude pijnpunten waar een therapeut hem mee geholpen zou hebben.
donderdag 21 augustus 2008 om 13:54
Aan JWvb
Ik wil hier toch even op reageren.
Tuurlijk zijn deze pillen geen veilige natuurpillen uit de reform shop en kun je er zo vanaf komen. En kun je idd 'verslaafd raken'. Toch kun je hier ook vanaf komen.
Ik vind het heel goed dat jij en je partner beide een depressie zonder die pillen hebben overwonnen. Maar sommige mensen (waaronder ik) kom er zelf gewoon niet uit, ook niet na tien keer proberen. Zelfs met een psychiater kwam ik niet boven jan. Die pillen hebben MIJ wel m'n leven terug gegeven, hoe erg de bijwerkingen en het 'afkicken' ook was.
Het is idd slecht dat artsen misschien soms te snel AD voorschrijven. Toch vind ik dat men niet uit het oog kan verliezen dat er ook mensen zijn die er daadwerkelijk veel baat bij hebben.
Bladora
Ik wil hier toch even op reageren.
Tuurlijk zijn deze pillen geen veilige natuurpillen uit de reform shop en kun je er zo vanaf komen. En kun je idd 'verslaafd raken'. Toch kun je hier ook vanaf komen.
Ik vind het heel goed dat jij en je partner beide een depressie zonder die pillen hebben overwonnen. Maar sommige mensen (waaronder ik) kom er zelf gewoon niet uit, ook niet na tien keer proberen. Zelfs met een psychiater kwam ik niet boven jan. Die pillen hebben MIJ wel m'n leven terug gegeven, hoe erg de bijwerkingen en het 'afkicken' ook was.
Het is idd slecht dat artsen misschien soms te snel AD voorschrijven. Toch vind ik dat men niet uit het oog kan verliezen dat er ook mensen zijn die er daadwerkelijk veel baat bij hebben.
Bladora
'It's better to be absolutely ridiculous, than absolutely boring'
donderdag 21 augustus 2008 om 13:58
Had mijn partner die pillen maar niet. Hij heeft er best veel last van en is ook een tijd suïcidaal geweest. En wat blijkt dan uiteindelijk een bijwerking te zijn...?
Zonder begeleiding/supervisie zouden er geen pillen geslikt mogen worden.
Ik verlies inderdaad niet uit het oog dat sommigen er baat bij hebben, maar ik vind aan de andere kant wel dat er wel heel makkelijk over gedaan wordt.
Zonder begeleiding/supervisie zouden er geen pillen geslikt mogen worden.
Ik verlies inderdaad niet uit het oog dat sommigen er baat bij hebben, maar ik vind aan de andere kant wel dat er wel heel makkelijk over gedaan wordt.
donderdag 21 augustus 2008 om 15:53
Paroxetine heeft mij laten zien wat het is om te leven! Mensen die zeggen dat het troep is moeten het helemaal niet gaan slikken. Die moeten gewoon lekker op de bank gaan zitten zikkeneuren. Ik word daar zo boos van. Weet je wat nog meer verslavend werkt? Nou, noem de hele rattaplan maar op.
Het is vreselijk om het op te bouwen als je er aan begint. Ik dacht ook: hier begin ik niet aan. Maar je moet er doorheen. Na een paar weken/maanden merk je het verschil!
Ook het afbouwen is verschrikkelijk. Ik ben er nu net bijna een week vanaf. Ook nu heb ik last van bijwerkingen. Maar die zijn alleen fysiek en niet mentaal. Mentaal voel ik me goed! Ik weet zeker dat iedereen op een punt komt om het af te bouwen en het dan lukt, bij mij lukte het na de derde keer. En als het niet luktt, dan blijf je gewoon nog maar door slikken, als je kwaliteit van leven daar beter van wordt.....!!
De bijwerkingen waar ik het meest last van had waren: zweten, altijd maar zweten. Heb erge tics in mijn gezicht gekregen (met ogen knipperen en dergelijk). En ik kon bijna geen orgasmes krijgen. Nu ik van de pillen af ben, kan ik na een minuut al klaar komen en als ik wil, 10 minuten lang, iedere minuut. Terwijl met medicijn ik soms na 30 minuten nog geen orgasme had.
Ik hoop dat je er wat aan hebt. Het heeft mij erg geholpen!!
Groetjes,
Hoops
Het is vreselijk om het op te bouwen als je er aan begint. Ik dacht ook: hier begin ik niet aan. Maar je moet er doorheen. Na een paar weken/maanden merk je het verschil!
Ook het afbouwen is verschrikkelijk. Ik ben er nu net bijna een week vanaf. Ook nu heb ik last van bijwerkingen. Maar die zijn alleen fysiek en niet mentaal. Mentaal voel ik me goed! Ik weet zeker dat iedereen op een punt komt om het af te bouwen en het dan lukt, bij mij lukte het na de derde keer. En als het niet luktt, dan blijf je gewoon nog maar door slikken, als je kwaliteit van leven daar beter van wordt.....!!
De bijwerkingen waar ik het meest last van had waren: zweten, altijd maar zweten. Heb erge tics in mijn gezicht gekregen (met ogen knipperen en dergelijk). En ik kon bijna geen orgasmes krijgen. Nu ik van de pillen af ben, kan ik na een minuut al klaar komen en als ik wil, 10 minuten lang, iedere minuut. Terwijl met medicijn ik soms na 30 minuten nog geen orgasme had.
Ik hoop dat je er wat aan hebt. Het heeft mij erg geholpen!!
Groetjes,
Hoops
donderdag 21 augustus 2008 om 19:56
Dank jullie voor jullie uiteenlopende reacties. Ik ben vandaag terug gegaan naar mijn psycholoog en hij heeft me ook zeer zeker geadviseerd die pillen te blijven slikken. Ik moet zeggen, met die tabletten tegen de angstaanvallen erbij is het redelijk te doen. Ik heb vannacht "goed" geslapen, niet liggen baden in het zweet en heb vandaag een paar kleine dingetjes ondernomen. Afwassen, kattenbak schoongemaakt (te gek voor woorden om dit te vernoemen maar heb gewoonweg geen energie) dus dit klinkt al als een hele overwinning. Zal nog zeker zijn tijd nodig hebben. Vanmiddag na de sessie bij de psycholoog nog naar mensendieck geweest. Intake gesprek en volgende week start ik met ontspannings oefeningen. Toen ik naar huis reed dacht ik, ik kruip eerst een uur in mijn bed want ik was bek-af. Eenmaal thuisgekomen toch nog maar wat kranten gelezen en wat onkruid uit de tuin gehaald. Mijn god, vast last van een upper!! Heb als advies meegekregen elke dag, al is het maar 5 minuten te wandelen. Hopelijk kan ik hier over een tijdje weer om lachen. Zou toch heerlijk zijn om weer eens een lach bui te hebben waarvan je buik pijn doet.........
Wat betreft St. Janskruid. Ik ben zelf nogal een voorstander van homeopatische middelen. Kan me daar meestal goed mee helpen. Maar die burn-out zit zo diep dat dit middel te licht is. Merkte er helemaal niets van. De psych zei ook, je moet het zien als een elastiek die maanden/jaren te zwaar belast is geweest. Rek is er volledig uit. Dat dit allemaal met je lichaam en geest kan gebeuren is me nog steeds een raadsel.
Graag hoor ik van jullie ook hoe jullie de dagen doorkwamen. Ik heb dagen (dat zal beteren naarmate de medicijnen hun werk beginnen te doen) dat ik wakker word en denk.......hoe moet ik deze dag doorkomen?? Graag jullie ervaring hierin.
@ Bladora, ik ken de verschijnselen heel goed die jij schrijft. Echter, ik heb totaal geen energie. Jij wel begrijp ik uit je verhaal. Kon jij overdag wel functioneren dan? Ik heb echt dagen in mijn bank gezeten / gehangen naar mijn schilderij boven de tv zitten kijken. Gek werd ik ervan. Probeer nu wel iets te ondernemen maar alles kost zoveel energie. Ook dat gewichtsverlies. Ben in 2 weken tijd zeker 5 kilo afgevallen. Ook al eet ik sommige dagen wel. Ben zelfs wel eens rond 22.00 uur naar de frituur gerend om een snackje te halen omdat ik me een ongeluk schrok van mijn gewicht. En dan die reacties van mensen, tsjemig, jij bent afgevallen. Je moet wel eten hoor! Broeken zakken werkelijk van mijn kont.
Wat jij schrijft, eens een jaar er tussen uit en de boel lekker ontvluchten lijkt me ook wel wat. Ik heb altijd geroepen, als ik op mijn 40ste nog alleen ben (heb wel een aantal relaties gehad die jammer genoeg op niets uitdraaiden) ga ik een tijdje naar spanje om daar de taal goed onder de knie te krijgen. Ben nu bijna 39 dus het zit eraan te komen..........!!
@ Hoops, goed van je dat je aan het afbouwen bent. Dat is toch een teken dat je wat beter voelt. Al zal het met ups en downs gaan. Hoe lang heb jij deze medicijnen geslikt en na welke tijd was je van die vervelende bijwerkingen af? Niet alle bijwerkingen vind ik even vervelend. Alleen dat niet slapen en afvallen en die paniekaanvallen.............!! Verschrikkelijk. Je komt je bed uit en kijkt tegen zo'n lege dag aan.
Ben jij ook een tijdje thuis geweest van werk?
Hopelijk tot later, kan (egoistisch gezegd) wel een oppepper gebruiken en vind het dan ook prettig hier af en toe wat te kunnen schrijven. Mocht het wat onsamenhangend overkomen, me aculpa.......!!
Liefs,
Sneeuwkonijn
Wat betreft St. Janskruid. Ik ben zelf nogal een voorstander van homeopatische middelen. Kan me daar meestal goed mee helpen. Maar die burn-out zit zo diep dat dit middel te licht is. Merkte er helemaal niets van. De psych zei ook, je moet het zien als een elastiek die maanden/jaren te zwaar belast is geweest. Rek is er volledig uit. Dat dit allemaal met je lichaam en geest kan gebeuren is me nog steeds een raadsel.
Graag hoor ik van jullie ook hoe jullie de dagen doorkwamen. Ik heb dagen (dat zal beteren naarmate de medicijnen hun werk beginnen te doen) dat ik wakker word en denk.......hoe moet ik deze dag doorkomen?? Graag jullie ervaring hierin.
@ Bladora, ik ken de verschijnselen heel goed die jij schrijft. Echter, ik heb totaal geen energie. Jij wel begrijp ik uit je verhaal. Kon jij overdag wel functioneren dan? Ik heb echt dagen in mijn bank gezeten / gehangen naar mijn schilderij boven de tv zitten kijken. Gek werd ik ervan. Probeer nu wel iets te ondernemen maar alles kost zoveel energie. Ook dat gewichtsverlies. Ben in 2 weken tijd zeker 5 kilo afgevallen. Ook al eet ik sommige dagen wel. Ben zelfs wel eens rond 22.00 uur naar de frituur gerend om een snackje te halen omdat ik me een ongeluk schrok van mijn gewicht. En dan die reacties van mensen, tsjemig, jij bent afgevallen. Je moet wel eten hoor! Broeken zakken werkelijk van mijn kont.
Wat jij schrijft, eens een jaar er tussen uit en de boel lekker ontvluchten lijkt me ook wel wat. Ik heb altijd geroepen, als ik op mijn 40ste nog alleen ben (heb wel een aantal relaties gehad die jammer genoeg op niets uitdraaiden) ga ik een tijdje naar spanje om daar de taal goed onder de knie te krijgen. Ben nu bijna 39 dus het zit eraan te komen..........!!
@ Hoops, goed van je dat je aan het afbouwen bent. Dat is toch een teken dat je wat beter voelt. Al zal het met ups en downs gaan. Hoe lang heb jij deze medicijnen geslikt en na welke tijd was je van die vervelende bijwerkingen af? Niet alle bijwerkingen vind ik even vervelend. Alleen dat niet slapen en afvallen en die paniekaanvallen.............!! Verschrikkelijk. Je komt je bed uit en kijkt tegen zo'n lege dag aan.
Ben jij ook een tijdje thuis geweest van werk?
Hopelijk tot later, kan (egoistisch gezegd) wel een oppepper gebruiken en vind het dan ook prettig hier af en toe wat te kunnen schrijven. Mocht het wat onsamenhangend overkomen, me aculpa.......!!
Liefs,
Sneeuwkonijn
vrijdag 22 augustus 2008 om 12:44
Ja...Toen ik net begon met die medicijnen ben ik aardig van de kaart geweest. Ik voelde me een zombie. Had heel erg last van paniekaanvallen. En ik had ze juist daarvoor gekregen.
Ik ben snel omhoog gegaan met de dosis. Pas bij 40mg begon ik de werking te vernemen.
De bijwerkingen die ik genoemd heb, heb ik al die tijd gehad. Die gingen niet weg. Maar die wegen niet zo zwaar als de depressie waar ik n zat. Dus ik nam ze voor lief.
Ik ben vergeten te zeggen dat ik door die pillen in 3 jaar tijd 30kg ben aangekomen. Ik kon het wel hebben met mijn 55kg bij 1.85m. Alles smaakte zo goed met die pillen!! Ik kreeg enorme eetlust.
Ik ben vaak bij huis geweest. Maar ook al voordat ik begon. Ik heb ze gekregen omdat ik op een gegeven moment psychotisch werd.
Ik heb de medicijnen 4 jaar geslikt. En ben dus nu op het punt dat ik me goed voel en me sterk genoeg voel om eraf te komen. Maar het valt me fysiek erg zwaar. Ik ben misselijk, heb hoofdpijn en ben zoooo duizelig. De hele dag door. Maar mentaal voel ik me goed! Het zijn een soort van afkickverschijnselen.
Laat je niet afschrikken door spookverhalen. Die pillen hebben mij laten zien wat het is om te leven! En dat wil ik nu doorzetten zonder de pillen. En de een heeft er een jaar voor nodig en de ander 10 jaar.....So What!!
Ik wens je veel succes....en vooral doorzetten....!!
Liefs,
Hoops
Ik ben snel omhoog gegaan met de dosis. Pas bij 40mg begon ik de werking te vernemen.
De bijwerkingen die ik genoemd heb, heb ik al die tijd gehad. Die gingen niet weg. Maar die wegen niet zo zwaar als de depressie waar ik n zat. Dus ik nam ze voor lief.
Ik ben vergeten te zeggen dat ik door die pillen in 3 jaar tijd 30kg ben aangekomen. Ik kon het wel hebben met mijn 55kg bij 1.85m. Alles smaakte zo goed met die pillen!! Ik kreeg enorme eetlust.
Ik ben vaak bij huis geweest. Maar ook al voordat ik begon. Ik heb ze gekregen omdat ik op een gegeven moment psychotisch werd.
Ik heb de medicijnen 4 jaar geslikt. En ben dus nu op het punt dat ik me goed voel en me sterk genoeg voel om eraf te komen. Maar het valt me fysiek erg zwaar. Ik ben misselijk, heb hoofdpijn en ben zoooo duizelig. De hele dag door. Maar mentaal voel ik me goed! Het zijn een soort van afkickverschijnselen.
Laat je niet afschrikken door spookverhalen. Die pillen hebben mij laten zien wat het is om te leven! En dat wil ik nu doorzetten zonder de pillen. En de een heeft er een jaar voor nodig en de ander 10 jaar.....So What!!
Ik wens je veel succes....en vooral doorzetten....!!
Liefs,
Hoops
vrijdag 22 augustus 2008 om 14:23
Hallo Hoops,
De apotheker had me gezegd, start anders eens met 10 mg. Dat heb ik gisteren gedaan en en 2x 1 tablet genomen die ik erbij heb gekregen. Alprozalam of zoiets. (kan momenteel niets onthouden). Gisteren wel een redelijke dag gehad. Alleen vandaag is het weer mis. Heb weer de normale doses genomen. Mijn moeder kwam vanmorgen om mijn villatje schoon te maken (hihi, klein huisje maar hoor) en ik wilde toch wat helpen. Kan toch niet als een zombie op de bank blijven zitten. Ik heb de boven onderhanden genomen. 2 kleine slaapkamertjes en ik was me toch kapot!! Heb tot half 2 in bed gelegen. Wil zo even naar buiten, frisse neus halen. Maar voel me net zo'n zombie. Heb wel weer goed geslapen vannacht. Maar dat kwam door de oxazepam die ik een halve had genomen voor ik in bed dook. Kan niet zeggen hoe ik me voel, totaal lusteloos en zo zwak als iets. Eten krijg ik niet door mijn keel. Misschien later weer. En toch ga ik er mee door. Mijn hoofd is in elk geval iets rustiger (maar ja, wat wil je met die pammen en lammen). Vanavond komt er een vriendin uit Brabant over voor een weekend. Ik woon zelf in Zeeland. Hopelijk morgen een beetje fit zodat we wat dingen kunnen ondernemen. Dagje sauna en misschien eens een fixe strandwandeling proberen te maken. Zie er niet tegenop. Ben blij dat ik eens iemand zie en weet uit ervaring dat dit goed doet. Woon alleen en heb gelukkig een paar goede vrienden en dijken van ouders die me hier doorheen slepen. Mijn moeder komt me zo halen om te wandelen, maar ik zou zo dolgraag weer eens dingen spontaan doen. Gisteren hebben ze nog van mijn werk gebeld en iedereen leeft met me mee. Het is alleen wel door het werk gekomen dat ik deze shit situatie ben beland. En een stukje privé natuurlijk. Soms denk ik wel eens, wat heb ik bereikt tot nu toe. Ben bijna 39, goede baan waardoor ik onafhankelijk ben en nu kan ik niks meer. Had jij dat ook, dat gevoel, want ik begrijp dat jij een zware depressie achter de rug hebt! Die bijwerkingen die je nu hebt zijn idd afkick verschijnselen. Ik wou dat ik al zover was. En dat overgewicht nu zou ik me niet zo druk om maken. Ik heb al tegen de meiden op kantoor gezegd, als ik straks weer hersteld ben en ik durf nog 1 keer te roepen dat ik te dik wordt (valt op zich mee, ben 1.65 lang en woog rond de 70 kilo) dan moeten jullie me maar helpen herinneren aan de tijd dat ik op het randje van de afgrond stond.
Ondanks dit weet ik dat ik hier weer uitkom. Maar heb zo'n moeite met het feit dat alles nu aan me voorbij gaat, terwijl ik vroeger zo onbezonnen was. Werken, sociale contacten, draaide mijn hand er niet voor om om vrienden in zuid frankrijk te bezoeken en zei gisteren nog tegen de psych dat ik in staat was de Himalaya te beklimmen op mijn teenslippers. Nu is een douche nemen al een hele onderneming. Acceptatie!! Daar ontbreekt het me aan. (sorry dat ik misschien aan het zeuren ben, ik ben niet zielig, enkel verdrietig en soms eenzaam).
Weet jij wat de reden was van je depressie? Ben je er met hulp van therapie uitgekomen of puur door de medicatie?
Hoop snel weer iets van je te horen!
Veel liefs,
De apotheker had me gezegd, start anders eens met 10 mg. Dat heb ik gisteren gedaan en en 2x 1 tablet genomen die ik erbij heb gekregen. Alprozalam of zoiets. (kan momenteel niets onthouden). Gisteren wel een redelijke dag gehad. Alleen vandaag is het weer mis. Heb weer de normale doses genomen. Mijn moeder kwam vanmorgen om mijn villatje schoon te maken (hihi, klein huisje maar hoor) en ik wilde toch wat helpen. Kan toch niet als een zombie op de bank blijven zitten. Ik heb de boven onderhanden genomen. 2 kleine slaapkamertjes en ik was me toch kapot!! Heb tot half 2 in bed gelegen. Wil zo even naar buiten, frisse neus halen. Maar voel me net zo'n zombie. Heb wel weer goed geslapen vannacht. Maar dat kwam door de oxazepam die ik een halve had genomen voor ik in bed dook. Kan niet zeggen hoe ik me voel, totaal lusteloos en zo zwak als iets. Eten krijg ik niet door mijn keel. Misschien later weer. En toch ga ik er mee door. Mijn hoofd is in elk geval iets rustiger (maar ja, wat wil je met die pammen en lammen). Vanavond komt er een vriendin uit Brabant over voor een weekend. Ik woon zelf in Zeeland. Hopelijk morgen een beetje fit zodat we wat dingen kunnen ondernemen. Dagje sauna en misschien eens een fixe strandwandeling proberen te maken. Zie er niet tegenop. Ben blij dat ik eens iemand zie en weet uit ervaring dat dit goed doet. Woon alleen en heb gelukkig een paar goede vrienden en dijken van ouders die me hier doorheen slepen. Mijn moeder komt me zo halen om te wandelen, maar ik zou zo dolgraag weer eens dingen spontaan doen. Gisteren hebben ze nog van mijn werk gebeld en iedereen leeft met me mee. Het is alleen wel door het werk gekomen dat ik deze shit situatie ben beland. En een stukje privé natuurlijk. Soms denk ik wel eens, wat heb ik bereikt tot nu toe. Ben bijna 39, goede baan waardoor ik onafhankelijk ben en nu kan ik niks meer. Had jij dat ook, dat gevoel, want ik begrijp dat jij een zware depressie achter de rug hebt! Die bijwerkingen die je nu hebt zijn idd afkick verschijnselen. Ik wou dat ik al zover was. En dat overgewicht nu zou ik me niet zo druk om maken. Ik heb al tegen de meiden op kantoor gezegd, als ik straks weer hersteld ben en ik durf nog 1 keer te roepen dat ik te dik wordt (valt op zich mee, ben 1.65 lang en woog rond de 70 kilo) dan moeten jullie me maar helpen herinneren aan de tijd dat ik op het randje van de afgrond stond.
Ondanks dit weet ik dat ik hier weer uitkom. Maar heb zo'n moeite met het feit dat alles nu aan me voorbij gaat, terwijl ik vroeger zo onbezonnen was. Werken, sociale contacten, draaide mijn hand er niet voor om om vrienden in zuid frankrijk te bezoeken en zei gisteren nog tegen de psych dat ik in staat was de Himalaya te beklimmen op mijn teenslippers. Nu is een douche nemen al een hele onderneming. Acceptatie!! Daar ontbreekt het me aan. (sorry dat ik misschien aan het zeuren ben, ik ben niet zielig, enkel verdrietig en soms eenzaam).
Weet jij wat de reden was van je depressie? Ben je er met hulp van therapie uitgekomen of puur door de medicatie?
Hoop snel weer iets van je te horen!
Veel liefs,
vrijdag 22 augustus 2008 om 14:43
De reden van mijn depressie is mijn jeugd. Ik ben langdurig seksueel misbruikt door mijn opa, geslagen door mijn vader, en altijd gepest op school. Je kan zeggen dat de basis niet echt goed is bij mij. Ik heb vroeger bordeline gehad. Toen ik 21 was, kwam werd ik zwaar depressief, suicudaal en paranoia. Ging toen weer even goed (na intensieve therapie), werd een paar jaar later dus psychotish en weer zwaar depressief.
Ik kan niet helemaal duidelijk krijgen waarom jij nou zo depressief bent. Er hoeft ook niet altijd een reden voor te zijn natuurlijk. Wat ik ook niet snap is waarom je er zoveel pammen bij slikt. Daar wordt je nou zo duf van!! Ik had ze er ook bij, maar puur voor nood, als ik zo gek werd dat ik rare dingen ging doen. Ik er maar 2x gebruik van gemaakt. En daar werd ik zoooooooooo'n zombie van. Ik ben natuurlijk geen arts en weet niet wat je allemaal mankeert, maar misschien is het handig om die pammen even wat rustiger aan te doen.
Ik heb altijd alles alleen moeten doen. Mijn ouders steunden me niet, mijn allerbeste vriendin zat een tijd in het buitenland en mijn andere vriendinnen hadden het altijd te druk. Mijn toenmalige vriend heeft me geholpen en me gesteund. Hij was toen we wat kregen nog getrouwd, maar is na een jaar gaan scheiden voor mij. We zijn heel gelukkig geweest, maar het ging toch uit. Toen het uit ging, ging het weer mis met mij, ik ging aan de alcohol en slikte mijn medicatie niet. Nou ik kan zeggen dat dat een leuke uitwerking heeft. Ik zette mijn baan op het spel. Ben uiteindelijk ergens anders gaan werken. Na een half jaar had ik mezelf weer op de rails. Mijn oude baas vroeg me weer terug (hoe is het mogelijk). Ik ontmoette mijn huidige vriend en nu een anderhalf jaar verder (het klinkt heel kort) was ik zover.
Ik ben trots op mezelf!
Ik ben pas 28 en heb al zoveel meegemaakt. Op dit moment voel ik me heel goed (behalve dan die duizelingen....grrr).
Meid, wat het ook mag zijn, ik zeg altijd maar: het komt altijd weer goed zolang je maar in jezelf blijft geloven!!
Ik heb mijn verhaal wat beknopt beschreven..eigenlijk heb ik mijn verhaal nog nooit beschreven, en nu ik het zo lees...pfff...de tranen biggelen hier......
Als ik het zo lees heb je veel lieve mensen om je heen....en dat is zoooo belangrijk!
Ik kan niet helemaal duidelijk krijgen waarom jij nou zo depressief bent. Er hoeft ook niet altijd een reden voor te zijn natuurlijk. Wat ik ook niet snap is waarom je er zoveel pammen bij slikt. Daar wordt je nou zo duf van!! Ik had ze er ook bij, maar puur voor nood, als ik zo gek werd dat ik rare dingen ging doen. Ik er maar 2x gebruik van gemaakt. En daar werd ik zoooooooooo'n zombie van. Ik ben natuurlijk geen arts en weet niet wat je allemaal mankeert, maar misschien is het handig om die pammen even wat rustiger aan te doen.
Ik heb altijd alles alleen moeten doen. Mijn ouders steunden me niet, mijn allerbeste vriendin zat een tijd in het buitenland en mijn andere vriendinnen hadden het altijd te druk. Mijn toenmalige vriend heeft me geholpen en me gesteund. Hij was toen we wat kregen nog getrouwd, maar is na een jaar gaan scheiden voor mij. We zijn heel gelukkig geweest, maar het ging toch uit. Toen het uit ging, ging het weer mis met mij, ik ging aan de alcohol en slikte mijn medicatie niet. Nou ik kan zeggen dat dat een leuke uitwerking heeft. Ik zette mijn baan op het spel. Ben uiteindelijk ergens anders gaan werken. Na een half jaar had ik mezelf weer op de rails. Mijn oude baas vroeg me weer terug (hoe is het mogelijk). Ik ontmoette mijn huidige vriend en nu een anderhalf jaar verder (het klinkt heel kort) was ik zover.
Ik ben trots op mezelf!
Ik ben pas 28 en heb al zoveel meegemaakt. Op dit moment voel ik me heel goed (behalve dan die duizelingen....grrr).
Meid, wat het ook mag zijn, ik zeg altijd maar: het komt altijd weer goed zolang je maar in jezelf blijft geloven!!
Ik heb mijn verhaal wat beknopt beschreven..eigenlijk heb ik mijn verhaal nog nooit beschreven, en nu ik het zo lees...pfff...de tranen biggelen hier......
Als ik het zo lees heb je veel lieve mensen om je heen....en dat is zoooo belangrijk!
vrijdag 22 augustus 2008 om 16:11
Lieve Hoops,
Wat erg dat je dat allemaal mee heb moeten maken. Ik kan me heel goed indenken dat je daardoor in een zeer diepe depressie bent gevallen. Ben ontzettend blij dat je trots op jezelf bent. En dat je er bovenop aan het komen bent.
De depressie van mij heb ik te danken aan jarenlang te veel werken. Heb ook een aantal relaties achter de rug die om verschillende redenen uit zijn gegaan. Meestal was ik degene die er een punt achter zette omdat die persoon toch niet de persoon bleek te zijn die ik verwachtte. Eén keer dacht ik echt de ware te hebben gevonden maar die heeft het toen zelf uitgemaakt. Ook alleen kon ik heel de wereld aan. Ik heb voor mezelf de lat veel te lang veel te hoog gelegd. Werk, thuis, vrienden. Iedereen kon een beroep op me doen. Niets was me te veel. Ja, op vrijdag was ik meestal kapot en ging dan lekker op de bank hangen en probeerde ik in het weekend leuke dingen te doen. Dat lukte meestal vrij aardig en als ik eens een dag niets omhanden had, kon ik daar ook van genieten.
Deze depressie vloeit voort uit mijn burn out. Ben sinds afgelopen maandag volledig in de ziektewet gegaan en omdat ik verantwoordelijk ben voor de totale personeelsadministratie van het bedrijf waar ik werk en die job alleen doe (terwijl het er 1 is voor 2 personen) word ik deze week regelmatig gebeld hoe ze e.e.a. in het vat moeten gieten. Hoe je het ook draait of keert, de salarissen van iedereen moeten toch op tijd worden betaald. Als ik dan mijn chef aan de telefoon krijg, breekt het zweet me uit. Zo moeilijk vind ik het dan. Zit nu dus nog in de beginfase en mede door die medicijnen lijkt het soms erger te zijn dan voordat ik aan de medicijnen begon. Maar goed, iedereen zegt dat dit gevoel beter wordt naarmate de periode verstrijkt waarin je ze gebruikt. Doorzetten dus en ik kom hier weer uit. Zal met redelijk veel ups en downs gepaard gaan maar dan bel ik gewoon een goede vriend en jank ik lekker even uit en kan er weer tegen.
Ik zal vanavond eens proberen te slapen zonder zo'n pam. Dat lome gevoel vind ik momenteel heerlijk. Beter dan die knikkende en trillende benen en dat gevoel dat mijn dagen zo ellendig lang zijn zonder dat er iets gebeurd.
Ben net even naar buiten geweest. Koffie gedronken op een terras en een tosti gegeten. Het regent hier pijpenstelen. Maar goed, mijn hoofd is even wat frisser.
Houd het goede gevoel vast meisje en geniet lekker van je vriendje. Ik ben ook trots op je dat je nu zover bent dat je kan afbouwen. 4 weken na het afbouwen is de rommel uit je bloed dus zullen de bijwerkingen vanzelf vertrekken.
Tot later
Wat erg dat je dat allemaal mee heb moeten maken. Ik kan me heel goed indenken dat je daardoor in een zeer diepe depressie bent gevallen. Ben ontzettend blij dat je trots op jezelf bent. En dat je er bovenop aan het komen bent.
De depressie van mij heb ik te danken aan jarenlang te veel werken. Heb ook een aantal relaties achter de rug die om verschillende redenen uit zijn gegaan. Meestal was ik degene die er een punt achter zette omdat die persoon toch niet de persoon bleek te zijn die ik verwachtte. Eén keer dacht ik echt de ware te hebben gevonden maar die heeft het toen zelf uitgemaakt. Ook alleen kon ik heel de wereld aan. Ik heb voor mezelf de lat veel te lang veel te hoog gelegd. Werk, thuis, vrienden. Iedereen kon een beroep op me doen. Niets was me te veel. Ja, op vrijdag was ik meestal kapot en ging dan lekker op de bank hangen en probeerde ik in het weekend leuke dingen te doen. Dat lukte meestal vrij aardig en als ik eens een dag niets omhanden had, kon ik daar ook van genieten.
Deze depressie vloeit voort uit mijn burn out. Ben sinds afgelopen maandag volledig in de ziektewet gegaan en omdat ik verantwoordelijk ben voor de totale personeelsadministratie van het bedrijf waar ik werk en die job alleen doe (terwijl het er 1 is voor 2 personen) word ik deze week regelmatig gebeld hoe ze e.e.a. in het vat moeten gieten. Hoe je het ook draait of keert, de salarissen van iedereen moeten toch op tijd worden betaald. Als ik dan mijn chef aan de telefoon krijg, breekt het zweet me uit. Zo moeilijk vind ik het dan. Zit nu dus nog in de beginfase en mede door die medicijnen lijkt het soms erger te zijn dan voordat ik aan de medicijnen begon. Maar goed, iedereen zegt dat dit gevoel beter wordt naarmate de periode verstrijkt waarin je ze gebruikt. Doorzetten dus en ik kom hier weer uit. Zal met redelijk veel ups en downs gepaard gaan maar dan bel ik gewoon een goede vriend en jank ik lekker even uit en kan er weer tegen.
Ik zal vanavond eens proberen te slapen zonder zo'n pam. Dat lome gevoel vind ik momenteel heerlijk. Beter dan die knikkende en trillende benen en dat gevoel dat mijn dagen zo ellendig lang zijn zonder dat er iets gebeurd.
Ben net even naar buiten geweest. Koffie gedronken op een terras en een tosti gegeten. Het regent hier pijpenstelen. Maar goed, mijn hoofd is even wat frisser.
Houd het goede gevoel vast meisje en geniet lekker van je vriendje. Ik ben ook trots op je dat je nu zover bent dat je kan afbouwen. 4 weken na het afbouwen is de rommel uit je bloed dus zullen de bijwerkingen vanzelf vertrekken.
Tot later
zondag 24 augustus 2008 om 12:39
[quote]:
Paroxetine heeft mij laten zien wat het is om te leven! Mensen die zeggen dat het troep is moeten het helemaal niet gaan slikken. Die moeten gewoon lekker op de bank gaan zitten zikkeneuren. Ik word daar zo boos van. Weet je wat nog meer verslavend werkt? Nou, noem de hele rattaplan maar op.
[/quote
Nou ja dat bedoelde ik dus eigenlijk.
Paroxetine heeft mij laten zien wat het is om te leven! Mensen die zeggen dat het troep is moeten het helemaal niet gaan slikken. Die moeten gewoon lekker op de bank gaan zitten zikkeneuren. Ik word daar zo boos van. Weet je wat nog meer verslavend werkt? Nou, noem de hele rattaplan maar op.
[/quote
Nou ja dat bedoelde ik dus eigenlijk.
zondag 24 augustus 2008 om 15:18
Mensen die zeggen dat het troep is,zijn of zelf nooit depressief geweest,of hebben een lichte depressie gehad en beweren dat je er elf wel uit kan komen.
Als je echt heel depressief bent,kom je er niet zomaar af.
Paroxetine heb ik ook een tijd gebruikt,de bijwerkingen waren het heffigst van alle ad die ik heb geslikt,maar het hielp wel goed!Niet aangekomen,niets.
Alleen vlakte het na anderhalf jaar af.Dus toen ben ik gestopt en een tijdje zonder geweest.
Nu gebruik ik na andere ad Efexor.
Als je echt heel depressief bent,kom je er niet zomaar af.
Paroxetine heb ik ook een tijd gebruikt,de bijwerkingen waren het heffigst van alle ad die ik heb geslikt,maar het hielp wel goed!Niet aangekomen,niets.
Alleen vlakte het na anderhalf jaar af.Dus toen ben ik gestopt en een tijdje zonder geweest.
Nu gebruik ik na andere ad Efexor.
zondag 24 augustus 2008 om 21:54
maandag 25 augustus 2008 om 13:27
Hallo allemaal,
Hier ben ik weer! Ik vraag me werkelijk af of die AD ooit zijn werk gaan doen. Voel me zo ellendig. Kan er wel van janken. Kom net van onder de douche en kan geen kant op. Slik ze nu een week. Als het over een week niet beter is, denk ik erover ermee te stoppen. Mijn vrienden zeggen dat ik het moet accepteren dat ik burn out en depressief ben. Maar dat vind ik zo moeilijk. Soms heb ik een avond dat ik me redelijk voel en goed slaap, maar zodra ik wakker word begint de ellende. Ik kan geen kant op, nu ook niet. Zit te huilen achter de pc. Hoe lang duurde bij jullie de bijwerkingen. Ik word er radeloos van.
Dikke knuffel voor jullie.
Hier ben ik weer! Ik vraag me werkelijk af of die AD ooit zijn werk gaan doen. Voel me zo ellendig. Kan er wel van janken. Kom net van onder de douche en kan geen kant op. Slik ze nu een week. Als het over een week niet beter is, denk ik erover ermee te stoppen. Mijn vrienden zeggen dat ik het moet accepteren dat ik burn out en depressief ben. Maar dat vind ik zo moeilijk. Soms heb ik een avond dat ik me redelijk voel en goed slaap, maar zodra ik wakker word begint de ellende. Ik kan geen kant op, nu ook niet. Zit te huilen achter de pc. Hoe lang duurde bij jullie de bijwerkingen. Ik word er radeloos van.
Dikke knuffel voor jullie.
maandag 25 augustus 2008 om 18:13
Hoi Sneeuwkonijn,
Je moet echt volhouden. Een week is echt heel kort. De meeste AD beginnen pas na een week of 4 te werken. En als je dan nog niks verneemt, moet je de dosis verhogen. Bij mij heeft het 3 maanden (!) geduurd voordat ik eindelijk de werking ervan vernam.
De bijwerkingen zijn ook echt vreselijk...Ik voelde me ook een zombie en liep er ook als een zombie bij. Durfde niet eens meer in de auto te stappen (ik bedoel dan als bijrijder...)
Doorzetten hoor!!
Je moet echt volhouden. Een week is echt heel kort. De meeste AD beginnen pas na een week of 4 te werken. En als je dan nog niks verneemt, moet je de dosis verhogen. Bij mij heeft het 3 maanden (!) geduurd voordat ik eindelijk de werking ervan vernam.
De bijwerkingen zijn ook echt vreselijk...Ik voelde me ook een zombie en liep er ook als een zombie bij. Durfde niet eens meer in de auto te stappen (ik bedoel dan als bijrijder...)
Doorzetten hoor!!
dinsdag 26 augustus 2008 om 20:01
Hoi Hoops,
Hoe gaat het nu met je? Ben je nog aan het afbouwen of heb je andere AD gekregen? Hopelijk voel jij je iets beter!
Ik ga morgen terug naar de huisarts. Zie ook groen, van ellende. Het lijkt steeds erger te worden. Huilen, huilen en bijna niet op mijn benen kunnen staan. Nog een paar weken te gaan en dan zou het moeten beteren. Kan me er geen voorstelling bij maken. Mijn ouders vertrekken a.s. vrijdag op vakantie en daar heb ik momenteel erg veel steun aan. Kan namelijk vrij weinig (geen energie). Dat wordt nog wat. Ze hebben al tig keer gevraagd of ze de reis moeten annuleren, maar dat kan ik ze echt niet aandoen. Die week kom ik ook wel door.
Laat snel weer iets van je horen meis, ben reuze benieuwd hoe het met je gaat. Wou dat ik iets voor je kon doen!!
Dikke knuffel
Hoe gaat het nu met je? Ben je nog aan het afbouwen of heb je andere AD gekregen? Hopelijk voel jij je iets beter!
Ik ga morgen terug naar de huisarts. Zie ook groen, van ellende. Het lijkt steeds erger te worden. Huilen, huilen en bijna niet op mijn benen kunnen staan. Nog een paar weken te gaan en dan zou het moeten beteren. Kan me er geen voorstelling bij maken. Mijn ouders vertrekken a.s. vrijdag op vakantie en daar heb ik momenteel erg veel steun aan. Kan namelijk vrij weinig (geen energie). Dat wordt nog wat. Ze hebben al tig keer gevraagd of ze de reis moeten annuleren, maar dat kan ik ze echt niet aandoen. Die week kom ik ook wel door.
Laat snel weer iets van je horen meis, ben reuze benieuwd hoe het met je gaat. Wou dat ik iets voor je kon doen!!
Dikke knuffel
dinsdag 26 augustus 2008 om 20:09
He Sneeuwkonijn,
Met mij gaat het op het moment eigenlijk wel goed. Ben afgelopen vrijdag weer begonnen met 20mg te slikken. En ik daar voel ik me nu goed bij. Ik heb de huisaarts nog niet gevraagd om een andere AD.
Wat vreselijk dat je je nu zo voelt. Wat ook heel belangrijk is, is dat je nu een vast schema in de dag houdt. Smorgens om een vaste tijd op staan, om die tijd even een klein blokje om. Dat voorkomt dat je je helemaal zo nutteloos voelt.
Toen ik depressief was, deed ik iedere morgen mee aan Nederland in Beweging. Ja super suf misschien, maar dan ging ik tenminste mijn bed en had even wat beweging. Ook ik had 0 energie, maar ik voelde me altijd wel weer wat beter. Voorkom dat je de hele dag op bed gaat liggen. Het is moeilijk. Maar Burn-out zijn is ook vreselijk, maar je moet het accepteren, hoe moeilijk dat ook is.
Met mij gaat het op het moment eigenlijk wel goed. Ben afgelopen vrijdag weer begonnen met 20mg te slikken. En ik daar voel ik me nu goed bij. Ik heb de huisaarts nog niet gevraagd om een andere AD.
Wat vreselijk dat je je nu zo voelt. Wat ook heel belangrijk is, is dat je nu een vast schema in de dag houdt. Smorgens om een vaste tijd op staan, om die tijd even een klein blokje om. Dat voorkomt dat je je helemaal zo nutteloos voelt.
Toen ik depressief was, deed ik iedere morgen mee aan Nederland in Beweging. Ja super suf misschien, maar dan ging ik tenminste mijn bed en had even wat beweging. Ook ik had 0 energie, maar ik voelde me altijd wel weer wat beter. Voorkom dat je de hele dag op bed gaat liggen. Het is moeilijk. Maar Burn-out zijn is ook vreselijk, maar je moet het accepteren, hoe moeilijk dat ook is.
dinsdag 9 september 2008 om 16:16
Na 3 weken medicijnen te hebben geslikt voel ik dat ik gestaag wat uit het dal kom. Ik heb echter helaas nog van die dagen dat niets me interesseert en ik alleen maar kan huilen. Vandaag dus! Mooi weer maar ik kan er niet van genieten. Heb ook constant van die schokjes in mijn benen. Kent iemand deze bijwerking? Ik probeer dingen te ondernemen maar merk dat ik er nog niet echt van kan genieten. Zou ik inmiddels al iets moeten merken van deze medicijnen, toch?
Misschien is 3 weken nog te vroeg. In de apotheek spreken ze over 4-6 weken. Als ik me dan nog niet beter voel, wil ik ermee stoppen (met de medicijnen dan). Heb net weer op een forum zitten lezen van Tros Radar en als ik dan de vele negatieve verhalen lees denk ik, waar ben ik aan begonnen. Kan dus wel even een oppepper gebruiken. Hellup!!
Misschien is 3 weken nog te vroeg. In de apotheek spreken ze over 4-6 weken. Als ik me dan nog niet beter voel, wil ik ermee stoppen (met de medicijnen dan). Heb net weer op een forum zitten lezen van Tros Radar en als ik dan de vele negatieve verhalen lees denk ik, waar ben ik aan begonnen. Kan dus wel even een oppepper gebruiken. Hellup!!
woensdag 10 september 2008 om 20:45
Hoi Sneeuwkonijn,
even een vraagje, moest jij in één keer beginnen met 20 mg? Mijn ervaring is dat dat echt teveel is om mee te starten. Ik heb 4 jaar geleden ook paroxetine geslikt, moest ook 20 ineens. Heel beroerd geweest ook. Sinds 3 maanden slik ik het weer maar nu via een andere huisarts. En deze pakte het beter op, beginnen met 5 mg (ze hadden ze zelfs al in kwartjes voorgesneden) en na 10 dagen omhoog naar 10 mg (een halve dus). Dit ging al zo goed dat ik verder niet verhoogd heb, maar wat ik heb begrepen, ook van de apotheker, is dat rustig beginnen het allerbeste werkt en dan steeds met 5 mg. omhoog gaan. En als je gaat afbouwen, ook weer met 5 naar beneden. Je bent ondertussen al 3 weken bezig dus ik weet niet of dit nog zin heeft, maar wilde het toch even meegeven.
Schokjes in benen heb ik ook, rusteloze benen wordt het ook wel genoemd. Je kan via de apotheek hier iets tegen halen. Moeheid herken ik wel, ik moet nu weer 36 uur werken (heb het langzaam opgebouwd, elke week een uurtje per dag erbij) en als ik thuis kom ben ik echt gesloopt en ga ik het liefst gelijk naar bed. Wat ik wel merk, is als je soms doorzet, door de moeheid heen gaat, je toch wel kan opknappen.
En het eten, toen ik net begon zat ik er zo doorheen dat ik ook niks wegkreeg, geen zin in eten en ik at alleen het hoognodige om niet om te vallen. Na een week paroxetine ging het al een stuk beter (in jouw geval dus helaas niet). Als je niet steeds je huisarts wilt bellen, kun je ook de apotheker bellen (dus niet een assistente maar echt een apotheker). Die hebben meer verstand van medicijnen dan de huisarts. Ik heb regelmatig aan de telefoon gehangen met mijn vragen (hoort dit, kan dat, etc.).
Heel veel sterkte!!!
even een vraagje, moest jij in één keer beginnen met 20 mg? Mijn ervaring is dat dat echt teveel is om mee te starten. Ik heb 4 jaar geleden ook paroxetine geslikt, moest ook 20 ineens. Heel beroerd geweest ook. Sinds 3 maanden slik ik het weer maar nu via een andere huisarts. En deze pakte het beter op, beginnen met 5 mg (ze hadden ze zelfs al in kwartjes voorgesneden) en na 10 dagen omhoog naar 10 mg (een halve dus). Dit ging al zo goed dat ik verder niet verhoogd heb, maar wat ik heb begrepen, ook van de apotheker, is dat rustig beginnen het allerbeste werkt en dan steeds met 5 mg. omhoog gaan. En als je gaat afbouwen, ook weer met 5 naar beneden. Je bent ondertussen al 3 weken bezig dus ik weet niet of dit nog zin heeft, maar wilde het toch even meegeven.
Schokjes in benen heb ik ook, rusteloze benen wordt het ook wel genoemd. Je kan via de apotheek hier iets tegen halen. Moeheid herken ik wel, ik moet nu weer 36 uur werken (heb het langzaam opgebouwd, elke week een uurtje per dag erbij) en als ik thuis kom ben ik echt gesloopt en ga ik het liefst gelijk naar bed. Wat ik wel merk, is als je soms doorzet, door de moeheid heen gaat, je toch wel kan opknappen.
En het eten, toen ik net begon zat ik er zo doorheen dat ik ook niks wegkreeg, geen zin in eten en ik at alleen het hoognodige om niet om te vallen. Na een week paroxetine ging het al een stuk beter (in jouw geval dus helaas niet). Als je niet steeds je huisarts wilt bellen, kun je ook de apotheker bellen (dus niet een assistente maar echt een apotheker). Die hebben meer verstand van medicijnen dan de huisarts. Ik heb regelmatig aan de telefoon gehangen met mijn vragen (hoort dit, kan dat, etc.).
Heel veel sterkte!!!
