Partner heeft uitgezaaide huidkanker

Lang verhaal kort; drie jonge kinderen, duizenden jaren samen, man 45 jaar en ik tien jaar jonger. Partner had al poosje een plekje op zijn rug. Geen tijd om naar de arts te gaan, geen zin, nu even niet. Het plekje bleef groeien, wat volgens mijn man niets ergs was, maar een uit de hand gelopen schimmel. Gesmeekt heb ik hem, gedreigd met vanalles. Er elke dag over begonnen. Het juist even gelaten.

Een aantal weken geleden heb ik hem een ultimatum gesteld. Twee weken kreeg ie voor het maken van een afspraak. Helemaal mis is het. En we zijn er veel te laat bij.

Ik weet niet waar ik het zoeken moet. Het verdriet overheerst, maar ik ben ook zo bang en zo vreselijk boos. Boos op hem, dat hij het heeft laten lopen, en boos op mezelf. Dat ik hem niet eerder aan zijn haren naar de dokter heb gesleept. Was er nog iets aan te doen als we eerder waren geweest?

Hoe ga je met zoiets om? Hoe blijf ik zelf overeind? Ik kan hem helemaal niet missen. Onze kinderen kunnen hun vader helemaal niet missen. Wat moet ik (we?) regelen?