Partner met bipolaire stoornis. Ervaringen?

Mijn man en ik zijn 11 jaar samen, waarvan 6 getrouwd. Hij is de liefde van mijn leven, we zijn echt gek op elkaar. Twee jaar geleden kreeg hij een manisch-depressieve episode en dus de diagnose bipolaire stoornis. Zijn psychiater dacht dat het misschien een eenmalige episode was omdat het toen echt als donderslag bij heldere hemel kwam. Er waren nooit eerder indicaties, symptomen, wat dan ook; hij is juist altijd de meest stabiele geweest van ons twee

Omdat het na die eerste episode anderhalf jaar lang goed ging, en zijn psychiater twijfelde of het eenmalig was, is hij vorig jaar met goedkeuring van de psychiater gestopt met zijn medicijnen. Het ging zo'n 6 maanden goed, maar helaas is het nu binnen een week of twee helemaal fout gegaan. Hij werd in razendsnelle tempo hypomanisch, en werd daarna binnen 2-3 dagen manisch-depressief met psychotische verschijnselen. Zodra ik merkte dat het fout ging probeerde ik zijn psychiater te bellen; ik woon niet in Nederland en het systeem hier is echt zo frustrerend (en gevaarlijk!). We konden pas 5-6 dagen later terecht (gisteren, dinsdag dus). Het is afgelopen vrijdag helemaal fout gelopen en eindigde in een drama waarbij hij onder politiebegeleiding naar de spoedeisende hulp is gebracht. Hij mocht daar van de dienstdoende psychiater uit twee opties kiezen; onmiddellijk medicijnen innemen of gedwongen opname. Hij heeft toen (onder luid gehuil en protest, want hij vond natuurlijk dat hij helemaal niet ziek was) de pillen ingeslikt.

Wat 2 jaar geleden totaal niet het geval was maar deze keer wel en het veel moeilijker heeft gemaakt, is dat mijn man in zijn manie opeens erg boos op me is, mij van alles verwijt, en zegt te willen scheiden. Ik zit al een week bij mijn ouders omdat hij mij niet wil zien (tja eigenlijk wil hij niemand zien, maar vooral mij niet). Hij heeft zelfs al zijn spullen gepakt en zegt dat hij een tijdje apart wil wonen en daarna wil scheiden. Ik probeer zo rustig mogelijk te blijven want ik lees overal dat dit vaak voorkomt bij manie. Toch blijft het moeilijk en voel ik me zo gebroken. Ook is er toch ergens een stemmetje dat zich blijft afvragen of hij het misschien wel meent. Wij hebben zeker geen perfecte relatie, er zijn zeker issues die aan gewerkt moeten worden, maar we zijn altijd allebei duidelijk geweest dat we nooit zomaar onze huwelijk zouden opgeven en 100% voor elkaar gaan. Hij zegt dagelijks tegen mij hoeveel hij van me houdt.

Gisteren heeft hij eindelijk zijn psychiater gezien, en het is redelijk goed gegaan. Hij heeft sinds vrijdag elke dag zijn medicatie ingenomen (Abilify 15mg oftewel aripiprazol 15mg) en ik merk dat hij langzaam weer zichzelf wordt en de boosheid weg ebt. Hij was gisteren een stuk aardiger tegen mij en heeft het woord scheiding niet laten vallen. De psychiater heeft hem kunnen overtuigen om geen drastische beslissingen te nemen (hij wilde meteen ontslag indienen, verhuizen en scheiding beginnen te regelen, zijn auto verkopen...) en morgen hebben we weer een afspraak. Hij komt dagelijks langs bij mijn ouders om zijn medicijnen in te nemen (dit was 1 van de voorwaarden van de psychiater om opname vermijden). Ik zie hem dan 5-10 minuten, verder heb ik geen contact met hem, hij wil mij en mijn ouders, met wie hij heel erg close is, niet zien. Dit maakt het extra moeilijk want ik heb geen idee wat hij de hele dag uitspookt en ik maak me zo zo veel zorgen. Ik mis hem ook verschrikkelijk

Ik leef nu 'day by day' en probeer zo rustig mogelijk te blijven, ook al ben ik eigenlijk in blinde paniek, gebroken, en moet ik nog gaan rouwen om het feit dat deze tweede episode betekent dat hij definitief een bipolaire stoornis heeft. Wij waren van plan om volgend jaar voor een kindje te gaan.. dit maakt nu alles onzeker. Mijn ouders zijn zo geschrokken van wat er vrijdag is gebeurd dat ze vinden dat wij onze kinderwens moeten loslaten. Ik moet nog goed gaan nadenken en kijken hoe het verder loopt, ik heb hoop dat als hij nu wel permanent op medicatie gaat dat hij stabiel zal blijven... Ik ben 32, de klok tikt ook door. Ik denk dat we het een paar jaar gaan uitstellen om te kijken hoe het gaat.

Sorry, dit is een hele lange verhaal geworden.
Tja, wat wil ik met deze topic... beetje mijn hart luchten en kletsen met anderen die ook een partner hebben met een bipolaire stoornis... Adviezen e.d. zijn welkom.

Polydox, ja, dat is inderdaad zo, ook met mijn man. Hij moest echt rouwen om alleen al die eerste episode, en ik ook. En behalve dat ik nu verdrietig/angstig ben om wat er nu gebeurt, voel ik nu ook al rouw om het moeten accepteren dat dit nu een deel van ons leven is. Ik verwacht dat als hij uit de manische fase is, dat hij depressief zal worden door deze realisatie.
We hadden geregeld al ruzie over zijn leefstijl; hij is van zichzelf iemand die best druk is (psychiater dacht ook aan ADHD) en heeft een baan met veel stress. Slapen is altijd een ding, en hij houdt ervan om veel dingen te ondernemen, ook als hij niet manisch is. Het wordt zeker een lange weg om balans te vinden zonder dat hij voelt dat ik hem 'bemoeder' (dat zei hij heel vaak in de eerste maanden na zijn eerste episode, omdat ik zo angstig was en daardoor continu zeurde over genoeg slapen niet teveel doen enz.). Ik denk dat we allebei in therapie zullen gaan, apart en samen om dit te verwerken en ermee te leren leven zonder dat het de dynamiek van onze relatie verwoest.