Psyche
alle pijlers
Passieve levensbeëindiging, mijn oma wilt niet meer
woensdag 10 juni 2009 om 00:27
Mijn oma gaat dood.
Ze is al erg oud, 94 jaar. Ouder dan de meeste van ons zullen worden. Ze is ook niet ziek, tenminste nu niet.
Een tijd geleden heef ze even in het ziekenhuis gelegen vanwege een beginnende longontsteking. Goed opgeknapt daarna.
Vanaf die tijd is het begonnen. Ze wilt niet meer. Ze is gestopt met eten omdat ze misselijk is. Hier zijn zetpillen voor maar die wilt ze niet, bang dat ze er nog zieker van wordt.
Omdat ze niet eet verzwakt ze en ligt ze de hele dag in bed, te moe om op te staan, nog te moe om de telefoon op te nemen die naast haar bed staat.
Doordat ze zo zwak is heeft ze zelfs geen fut meer om te eten. Drinken doet ze ook nog maar minimaal. Een behoorlijk neerwaartse spiraal.
Nu heeft ze met de dokter afgesproken dat er niet meer ingegrepen zal worden wanneer er wat gebeurt, er zullen morfine pleisters geplakt worden wanneer er pijn zal komen.
Ze verwachten dat het met misschien 2, hoogstens 3 weken afgelopen zal zijn.
Ik heb hier zo'n moeite mee. Ze is in feite gezond, haar hart doet het prima, ze is hartstikke goed bij maar ze wilt echt niet meer.
Het is genoeg geweest volgens haarzelf.
Wanneer ze de tabletten tegen de misselijkheid zou nemen en weer zou eten en drinken, zou ze weer opknappen.
En dat is het gene waar ik dus erg moeilijk mee kan dealen.
Wat ik nu met dit topic wil? Even van me afschrijven...een reactie waardoor ik dit wat beter kan relatieveren? Graag.
Ze is al erg oud, 94 jaar. Ouder dan de meeste van ons zullen worden. Ze is ook niet ziek, tenminste nu niet.
Een tijd geleden heef ze even in het ziekenhuis gelegen vanwege een beginnende longontsteking. Goed opgeknapt daarna.
Vanaf die tijd is het begonnen. Ze wilt niet meer. Ze is gestopt met eten omdat ze misselijk is. Hier zijn zetpillen voor maar die wilt ze niet, bang dat ze er nog zieker van wordt.
Omdat ze niet eet verzwakt ze en ligt ze de hele dag in bed, te moe om op te staan, nog te moe om de telefoon op te nemen die naast haar bed staat.
Doordat ze zo zwak is heeft ze zelfs geen fut meer om te eten. Drinken doet ze ook nog maar minimaal. Een behoorlijk neerwaartse spiraal.
Nu heeft ze met de dokter afgesproken dat er niet meer ingegrepen zal worden wanneer er wat gebeurt, er zullen morfine pleisters geplakt worden wanneer er pijn zal komen.
Ze verwachten dat het met misschien 2, hoogstens 3 weken afgelopen zal zijn.
Ik heb hier zo'n moeite mee. Ze is in feite gezond, haar hart doet het prima, ze is hartstikke goed bij maar ze wilt echt niet meer.
Het is genoeg geweest volgens haarzelf.
Wanneer ze de tabletten tegen de misselijkheid zou nemen en weer zou eten en drinken, zou ze weer opknappen.
En dat is het gene waar ik dus erg moeilijk mee kan dealen.
Wat ik nu met dit topic wil? Even van me afschrijven...een reactie waardoor ik dit wat beter kan relatieveren? Graag.
Ja, dat vind ik echt.
woensdag 10 juni 2009 om 01:31
Je oma is de enige die kan oordelen of haar kwaliteit van leven nog voldoende is. Misschien kan je het je voorstellen dat ze het met 94 jaar wel genoeg vindt, grote kans dat ze de laatste is van haar vrienden en generatie die er nog is en dat ze nooit verwacht had zo oud te worden. Met toch de aftakeling die daarbij hoort.
Maar wel moeilijk voor jullie .
Maar wel moeilijk voor jullie .
woensdag 10 juni 2009 om 02:23
Ow Mamasaar (hug).
Eens is het genoeg, weet je. Heb veel verslagen gelezen over oude mensen in verzorgingstehuizen bijvoorbeeld (misschien te googelen..) en het interesseert hen niet meer zo, het leven. Hun generatiegenoten zijn vaak overleden, ze kunnen niet meer goed mee en de buitenwereld voelt aan als een andere planeet. Fysiek gaat het soms nog wel, maar geestelijk niet (ze hebben ook zo weinig te doen nog en hebben veel al zovaak gezien..).
Wat je kunt doen nog is veel tijd met haar doorbrengen, luisteren en niet oordelen over haar keuze (je weet nooit hoe je zelf op die leeftijd zou zijn..). Gun haar een "goede 'overgang'"..
Sterkte!
Eens is het genoeg, weet je. Heb veel verslagen gelezen over oude mensen in verzorgingstehuizen bijvoorbeeld (misschien te googelen..) en het interesseert hen niet meer zo, het leven. Hun generatiegenoten zijn vaak overleden, ze kunnen niet meer goed mee en de buitenwereld voelt aan als een andere planeet. Fysiek gaat het soms nog wel, maar geestelijk niet (ze hebben ook zo weinig te doen nog en hebben veel al zovaak gezien..).
Wat je kunt doen nog is veel tijd met haar doorbrengen, luisteren en niet oordelen over haar keuze (je weet nooit hoe je zelf op die leeftijd zou zijn..). Gun haar een "goede 'overgang'"..
Sterkte!
woensdag 10 juni 2009 om 02:28
Ze is 94, heeft waarschijnlijk al heel veel mee gemaakt.
Ik kan me indenken dat je na 94 jaar er wel genoeg van hebt.
Wat bij mijn opa geholpen heeft is dat we (mijn broertje en ik) hem verteld hebben hoe erg wij hem zouden gaan missen. Daar raakte hij zo ontroerd van dat hij weer is gaan eten. (al was het een ei en een tomaat per dag)
Hij is vervolgens een pijnlijke dood gestorven doordat hij tussen een stoel en de kast is gevallen omdat hij 112 wilde bellen omdat hij zo benauwd was.
Zit er nog wel eens mee, stel dat we hem gewoon rustig hadden laten gaan ipv ons er mee te bemoeien? Als we hem niet weer aan het eten hadden gekregen? Zou ie dan rustig in zijn bedje zijn heen gegaan?
Dat je oma wel morfine wil, en rustig wil inslapen ipv er abrubt een einde aan wil maken kun je ook als iets moois zien.
Probeer nog met haar te praten, herinneringen ophalen, vertellen hoe het met je gaat. Geniet er nog even van dat ze er nog is, dat ze zo oud heeft mogen worden, maar respecteer haar keuze.
Zoek voor jezelf een foto, een foto van hoe je haar herinneren wil. Of maak een foto van jullie samen, nu het nog (redelijk) goed met haar gaat.
Heel veel sterkte.....................................................
Ik kan me indenken dat je na 94 jaar er wel genoeg van hebt.
Wat bij mijn opa geholpen heeft is dat we (mijn broertje en ik) hem verteld hebben hoe erg wij hem zouden gaan missen. Daar raakte hij zo ontroerd van dat hij weer is gaan eten. (al was het een ei en een tomaat per dag)
Hij is vervolgens een pijnlijke dood gestorven doordat hij tussen een stoel en de kast is gevallen omdat hij 112 wilde bellen omdat hij zo benauwd was.
Zit er nog wel eens mee, stel dat we hem gewoon rustig hadden laten gaan ipv ons er mee te bemoeien? Als we hem niet weer aan het eten hadden gekregen? Zou ie dan rustig in zijn bedje zijn heen gegaan?
Dat je oma wel morfine wil, en rustig wil inslapen ipv er abrubt een einde aan wil maken kun je ook als iets moois zien.
Probeer nog met haar te praten, herinneringen ophalen, vertellen hoe het met je gaat. Geniet er nog even van dat ze er nog is, dat ze zo oud heeft mogen worden, maar respecteer haar keuze.
Zoek voor jezelf een foto, een foto van hoe je haar herinneren wil. Of maak een foto van jullie samen, nu het nog (redelijk) goed met haar gaat.
Heel veel sterkte.....................................................
woensdag 10 juni 2009 om 03:44
Mooi geschreven van Kusunum.
Ik zie dit wel eens op mijn werk (verpleegkundige) Oudere mensen die niet meer willen leven, ze echt levensmoe. Vaak ook dankbaar voor het leven dat ze hebben gehad, maar het is genoeg geweest, de koek is op. Ik kan me heel goed voorstellen hoe het voor jou voelt, zo onnatuurlijk. Maar soms hebben die oudere mensen niets meer om voor te gaan, en dan is zo`n keuze heel begrijpelijk en ook mooi dat ze zo bewust die keuze kunnen nemen.
Probeer echt respect te hebben voor haar keuze, en haar te steunen. Dit zijn haar laatste weken en iemand die zo moe is, heeft steun en begrip van de dierbaren hard nodig.
Sterkte.
Ik zie dit wel eens op mijn werk (verpleegkundige) Oudere mensen die niet meer willen leven, ze echt levensmoe. Vaak ook dankbaar voor het leven dat ze hebben gehad, maar het is genoeg geweest, de koek is op. Ik kan me heel goed voorstellen hoe het voor jou voelt, zo onnatuurlijk. Maar soms hebben die oudere mensen niets meer om voor te gaan, en dan is zo`n keuze heel begrijpelijk en ook mooi dat ze zo bewust die keuze kunnen nemen.
Probeer echt respect te hebben voor haar keuze, en haar te steunen. Dit zijn haar laatste weken en iemand die zo moe is, heeft steun en begrip van de dierbaren hard nodig.
Sterkte.
woensdag 10 juni 2009 om 08:35
Vanuit je oma kan ik het me voorstellen.
Voor jou is het natuurlijk moeilijk. Maar om het mooi te laten eindigen kun je mss vaak langsgaan, samen mooie muziek luisteren, kranten voorlezen, samen zijn, kaarsje aan, lekker geurtje op, lekker troetelen, zeg maar.
Zodat je je dit als een mooie tijd kunt herrinneren, vol met mooie verhalen over elkaar.
Veel sterkte, en vergeet niet dat je haar lang hebt gekend, en bij haar hebt mogen zijn. Veel mensen hebben dat voorrecht geeneens met hun éigen ouder(s)...
Sterkte!!!
Voor jou is het natuurlijk moeilijk. Maar om het mooi te laten eindigen kun je mss vaak langsgaan, samen mooie muziek luisteren, kranten voorlezen, samen zijn, kaarsje aan, lekker geurtje op, lekker troetelen, zeg maar.
Zodat je je dit als een mooie tijd kunt herrinneren, vol met mooie verhalen over elkaar.
Veel sterkte, en vergeet niet dat je haar lang hebt gekend, en bij haar hebt mogen zijn. Veel mensen hebben dat voorrecht geeneens met hun éigen ouder(s)...
Sterkte!!!
woensdag 10 juni 2009 om 08:39
quote:Mamasaar schreef op 10 juni 2009 @ 00:27:
Ze is in feite gezond, haar hart doet het prima, ze is hartstikke goed bij maar ze wilt echt niet meer.
Het is genoeg geweest volgens haarzelf.
Wanneer ze de tabletten tegen de misselijkheid zou nemen en weer zou eten en drinken, zou ze weer opknappen.
Lieve Mamasaar,
Bovenstaand stukje heb ik even uit je post gehaald. Ik kijk er namelijk anders tegenaan. Ze wil niet meer, dát is het voornaamste. Al zou ze weer gaan eten en pilletjes tegen de misselijkheid slikken, dan nog zou ze niet opknappen, omdat ze niet meer wil. Ze is op, moe, het is goed zo voor haar.
Het mooiste wat jij kan doen voor haar is daar vrede mee hebben. Laat haar gaan naar haar geliefden die ze al verloren heeft....
Mijn oma was ook 94 en wilde ook niet meer. Zij was, ondanks nieuwe heupen, een beetje doofheid (had ze al járen), longemboliën, trombose en andere dingen die ze heeft gehad, best nog gezond. Maar ze wilde niet meer, gaf het op en wilde graag naar haar mannen (haar 1e en 2e man, en haar 2 zoons waaronder mijn vader). De huisarts zei bij ons ook, 2 a 3 weken. Maar de week erna was ze er al niet meer. Gelukkig heeft ze nog wel geweten dat ik zwanger was van een meisje, het zou haar eerste meisjes-achterkleinkind worden
Wat ik ermee wil zeggen; probeer nog zoveel mogelijk bij haar te zijn en geniet nog van haar.
Sterkte meis
Ze is in feite gezond, haar hart doet het prima, ze is hartstikke goed bij maar ze wilt echt niet meer.
Het is genoeg geweest volgens haarzelf.
Wanneer ze de tabletten tegen de misselijkheid zou nemen en weer zou eten en drinken, zou ze weer opknappen.
Lieve Mamasaar,
Bovenstaand stukje heb ik even uit je post gehaald. Ik kijk er namelijk anders tegenaan. Ze wil niet meer, dát is het voornaamste. Al zou ze weer gaan eten en pilletjes tegen de misselijkheid slikken, dan nog zou ze niet opknappen, omdat ze niet meer wil. Ze is op, moe, het is goed zo voor haar.
Het mooiste wat jij kan doen voor haar is daar vrede mee hebben. Laat haar gaan naar haar geliefden die ze al verloren heeft....
Mijn oma was ook 94 en wilde ook niet meer. Zij was, ondanks nieuwe heupen, een beetje doofheid (had ze al járen), longemboliën, trombose en andere dingen die ze heeft gehad, best nog gezond. Maar ze wilde niet meer, gaf het op en wilde graag naar haar mannen (haar 1e en 2e man, en haar 2 zoons waaronder mijn vader). De huisarts zei bij ons ook, 2 a 3 weken. Maar de week erna was ze er al niet meer. Gelukkig heeft ze nog wel geweten dat ik zwanger was van een meisje, het zou haar eerste meisjes-achterkleinkind worden
Wat ik ermee wil zeggen; probeer nog zoveel mogelijk bij haar te zijn en geniet nog van haar.
Sterkte meis
woensdag 10 juni 2009 om 08:43
woensdag 10 juni 2009 om 08:48
Hey mamasaar,
Wat moeilijk voor je....
het is soms echt moeilijk te begrijpen, dat vind ik ook.
Mijn oma is afgelopen maandag overleden op 84 jarige leeftijd. Wel een beetje ander verhaal, ze had al 30 jaar een donornier na jaren dialyseren, waar ze erg blij mee was! (ze vierde elk jaar nierendag en vond dit belangrijker dan haar verjaardag).
Ze had reuma, huidkanker, keelkanker op het laatst en ook zij wilde gewoon niet meer. Ze vroeg wel om euthanasie maar daar was ze niet slecht genoeg voor. Ze had zoooo veeeel pijn....! Ze heeft gewacht tot haar 4e achterkleinkind geboren werd en haar verjaardag (25 mei) en vorige week is ze opgenomen in een hospice.
Ze heeft een middel gekregen (dormicum) om te slapen. Dit geven ze echter alleen als het lijden ondragelijk is en de levensverwachting toch nog maar een week is. Na dit middel waar ze rustig op sliep is ze anderhalve dag later overleden.
Ze heeft van iedereen afscheid kunnen nemen, ik heb haar kunnen zeggen hoeveel ik van haar hield, ze heeft gevraagd of ik wilde zingen met mijn neef op de piano als begeleiding op de crematie en ik heb haar nog kunnen vertellen welk lied. Wat ze aanwilde, dat we met de familie daarna uit eten moesten, dat we haar collectie uilen (die verzamelde ze) moesten uitdelen na de crematie, dat ze een foto bij de kist wilde enzovoort.
Heeeel veel openheid, vragen stellen, keuzes respecteren, dat is waar ik het meest aan heb gehad.
En inderdaad zoals de rest ook al beschrijft, ook al heb je als 94 jarige geen ernstig fysieke pijn, mentaal is jouw oma gewoon op denk ik.
Eigenlijk vond ik het op deze manier wel echt een waardig afscheid en gun ik mijn oma haar rust...
Heeeel veel sterkte en liefs van mij!
Wat moeilijk voor je....
het is soms echt moeilijk te begrijpen, dat vind ik ook.
Mijn oma is afgelopen maandag overleden op 84 jarige leeftijd. Wel een beetje ander verhaal, ze had al 30 jaar een donornier na jaren dialyseren, waar ze erg blij mee was! (ze vierde elk jaar nierendag en vond dit belangrijker dan haar verjaardag).
Ze had reuma, huidkanker, keelkanker op het laatst en ook zij wilde gewoon niet meer. Ze vroeg wel om euthanasie maar daar was ze niet slecht genoeg voor. Ze had zoooo veeeel pijn....! Ze heeft gewacht tot haar 4e achterkleinkind geboren werd en haar verjaardag (25 mei) en vorige week is ze opgenomen in een hospice.
Ze heeft een middel gekregen (dormicum) om te slapen. Dit geven ze echter alleen als het lijden ondragelijk is en de levensverwachting toch nog maar een week is. Na dit middel waar ze rustig op sliep is ze anderhalve dag later overleden.
Ze heeft van iedereen afscheid kunnen nemen, ik heb haar kunnen zeggen hoeveel ik van haar hield, ze heeft gevraagd of ik wilde zingen met mijn neef op de piano als begeleiding op de crematie en ik heb haar nog kunnen vertellen welk lied. Wat ze aanwilde, dat we met de familie daarna uit eten moesten, dat we haar collectie uilen (die verzamelde ze) moesten uitdelen na de crematie, dat ze een foto bij de kist wilde enzovoort.
Heeeel veel openheid, vragen stellen, keuzes respecteren, dat is waar ik het meest aan heb gehad.
En inderdaad zoals de rest ook al beschrijft, ook al heb je als 94 jarige geen ernstig fysieke pijn, mentaal is jouw oma gewoon op denk ik.
Eigenlijk vond ik het op deze manier wel echt een waardig afscheid en gun ik mijn oma haar rust...
Heeeel veel sterkte en liefs van mij!
woensdag 10 juni 2009 om 08:50
Klopt helemaal Elninjoo. Hier in de familie is de "verhuizing" van oma destijds door 1 van haar zoons geregeld, zonder dat de rest inspraak had. Hij kwam natuurlijk na de verhuizing amper nog op bezoek..... Ik neem hem dat nog steeds kwalijk, omdat mijn oma daar min of meer is weggekwijnd.
Het is wat Digi ook al zei; ze hebben zo weinig te doen en ze hebben alles al zo vaak gezien.....
Het is wat Digi ook al zei; ze hebben zo weinig te doen en ze hebben alles al zo vaak gezien.....
woensdag 10 juni 2009 om 09:20
Lieve allemaal, dankjewel voor jullie woorden. Ze doen me verschrikkelijk goed.
Het klopt ook wat jullie zeggen. Mentaal is ze op en het is ook haar beslissing, die we ook allemaal (moeten) respecteren.
De afgelopen jaren heeft ze in een bejaardenhuis gewoont, waar ze bijna elke dag bezoek kreeg van tenminste 1 van haar kinderen. Dit doem scenario was gelukkig nooit van toepassing.
Ze heeft wel 2 jaar geleden een van haar jongste kinderen verloren (ze had er 13) en dat heeft er verschrikkelijk heftig ingehakt.
Ze vertelde me ook al jaren dat ze op haar knien heen en weer naar Maastricht wilde kruipen als ze ze zo mijn opa weer terug kon krijgen
Hij is 22 jaar geleden gestorven.
Ik ben ook eigenlijk bang om langs te gaan, niet voor mezelf, maar voor haar. Bang dat ik haar "teveel" ben. Dat ze niet op me zit te wachten.
Haar eigen kinderen zijn haar op dit moment zelfs bijna teveel.
Wanneer ik langs zou gaan zou het voor mezelf zijn, denk niet dat ik haar er een plezier mee doe, ze is zo moe.....
Dat houd me tegen, wil haar niet een bezwaard gevoel geven door mijn verdriet.
Van alle verhalen die ik op het forum lees is dit een van de minst schrijnende, zeker vanwege haar leeftijd. Maar op dit moment rollen de tranen van mijn wangen.
Ik besef dat het nu echt bijna gedaan is,,,,
Dankjewel allemaal, jullie zijn lief.
Het klopt ook wat jullie zeggen. Mentaal is ze op en het is ook haar beslissing, die we ook allemaal (moeten) respecteren.
De afgelopen jaren heeft ze in een bejaardenhuis gewoont, waar ze bijna elke dag bezoek kreeg van tenminste 1 van haar kinderen. Dit doem scenario was gelukkig nooit van toepassing.
Ze heeft wel 2 jaar geleden een van haar jongste kinderen verloren (ze had er 13) en dat heeft er verschrikkelijk heftig ingehakt.
Ze vertelde me ook al jaren dat ze op haar knien heen en weer naar Maastricht wilde kruipen als ze ze zo mijn opa weer terug kon krijgen
Hij is 22 jaar geleden gestorven.Ik ben ook eigenlijk bang om langs te gaan, niet voor mezelf, maar voor haar. Bang dat ik haar "teveel" ben. Dat ze niet op me zit te wachten.
Haar eigen kinderen zijn haar op dit moment zelfs bijna teveel.
Wanneer ik langs zou gaan zou het voor mezelf zijn, denk niet dat ik haar er een plezier mee doe, ze is zo moe.....
Dat houd me tegen, wil haar niet een bezwaard gevoel geven door mijn verdriet.
Van alle verhalen die ik op het forum lees is dit een van de minst schrijnende, zeker vanwege haar leeftijd. Maar op dit moment rollen de tranen van mijn wangen.
Ik besef dat het nu echt bijna gedaan is,,,,
Dankjewel allemaal, jullie zijn lief.
Ja, dat vind ik echt.
woensdag 10 juni 2009 om 09:34
Mamasaar; vraag aan je moeder of vader (wie komt er bij haar?) of ze aan je oma willen vragen of ze het leuk vind dat jij langskomt.
Ik weet zeker dat ze dat leuk vindt. Als je het niet doet, zul je er dan geen spijt van krijgen?
Jouw oma's situatie is geloof ik redelijk vergelijkbaar met de mijne, wat betreft haar man en kind.....Mijn oma zei ook altijd "hadden ze mij maar genomen"
Ik weet zeker dat ze dat leuk vindt. Als je het niet doet, zul je er dan geen spijt van krijgen?
Jouw oma's situatie is geloof ik redelijk vergelijkbaar met de mijne, wat betreft haar man en kind.....Mijn oma zei ook altijd "hadden ze mij maar genomen"
woensdag 10 juni 2009 om 09:58
quote:Sarah Scott schreef op 10 juni 2009 @ 09:34:
Mamasaar; vraag aan je moeder of vader (wie komt er bij haar?) of ze aan je oma willen vragen of ze het leuk vind dat jij langskomt.
Ik weet zeker dat ze dat leuk vindt. Als je het niet doet, zul je er dan geen spijt van krijgen?
Jouw oma's situatie is geloof ik redelijk vergelijkbaar met de mijne, wat betreft haar man en kind.....Mijn oma zei ook altijd "hadden ze mij maar genomen"
Ik weet wel zeker dat ik dat gevoel ook zou hebben Sarah, het idee alleen al
Het is de moeder van mijn moeder, zij gaat dus altijd langs. Ze groet haar ook altijd van ons. Ze weet ook dat we aan haar denken, gelukkig.
Mijn oma vraagt dan ook altijd hoe het met ieniemienie gaat, wat ze nu weer voor nieuws heeft gedaan/uitgehaalt. Daar moet ze ook altijd een beetje om lachen, zelfs nu nog
Mijn moeder zegt dat ik moet doen wat ik denk dat goed is, mijn eigen gevoel volgen...
Ze weet ook dat het allemaal teveel voor mijn oma is wanneer ze bezoek krijgt, maar mijn moeder wilt ook dat ik afscheid kan nemen en af kan sluiten voor zover dat dan al kan wanneer iemand er nog is.
Maar wanneer ze te telefoon nog niet meer eens kan/wil opnemen..
Ik denk echt dat ik haar dan zeker teveel ben. Zeker wanneer je bedenkt dat al haar kinderen nu ook de deur plat lopen. 12 stuks en aanhang. Tel daarbij ook nog wat kleinkinderen bij op.
Een regulier familiefeestje is er niks bij
Dus wanneer ik de drukte wat kan beperken door weg te blijven... snap je?
Maar ik ben al blij dat ze weet dat we aan haar denken.
Mamasaar; vraag aan je moeder of vader (wie komt er bij haar?) of ze aan je oma willen vragen of ze het leuk vind dat jij langskomt.
Ik weet zeker dat ze dat leuk vindt. Als je het niet doet, zul je er dan geen spijt van krijgen?
Jouw oma's situatie is geloof ik redelijk vergelijkbaar met de mijne, wat betreft haar man en kind.....Mijn oma zei ook altijd "hadden ze mij maar genomen"
Ik weet wel zeker dat ik dat gevoel ook zou hebben Sarah, het idee alleen al
Het is de moeder van mijn moeder, zij gaat dus altijd langs. Ze groet haar ook altijd van ons. Ze weet ook dat we aan haar denken, gelukkig.
Mijn oma vraagt dan ook altijd hoe het met ieniemienie gaat, wat ze nu weer voor nieuws heeft gedaan/uitgehaalt. Daar moet ze ook altijd een beetje om lachen, zelfs nu nog
Mijn moeder zegt dat ik moet doen wat ik denk dat goed is, mijn eigen gevoel volgen...
Ze weet ook dat het allemaal teveel voor mijn oma is wanneer ze bezoek krijgt, maar mijn moeder wilt ook dat ik afscheid kan nemen en af kan sluiten voor zover dat dan al kan wanneer iemand er nog is.
Maar wanneer ze te telefoon nog niet meer eens kan/wil opnemen..
Ik denk echt dat ik haar dan zeker teveel ben. Zeker wanneer je bedenkt dat al haar kinderen nu ook de deur plat lopen. 12 stuks en aanhang. Tel daarbij ook nog wat kleinkinderen bij op.
Een regulier familiefeestje is er niks bij
Dus wanneer ik de drukte wat kan beperken door weg te blijven... snap je?
Maar ik ben al blij dat ze weet dat we aan haar denken.
Ja, dat vind ik echt.
woensdag 10 juni 2009 om 09:59
mamasaar, wat naar voor je!
Als het mijn oma zou zijn, zou ik ook proberen om toch langs te gaan, ook al heb je het idee dat het voor je oma niet hoeft. Het is denk ik ook voor jezelf nl. prettig om langs te gaan en afscheid te nemen. Ik zelf ben nog altijd blij dat ik, toen mijn opa op sterven lag, samen met mijn vader langs ben geweest en even aan bed heb mogen zitten. Misschien zou jij zelf ook samen met een van je ouders kunnen gaan?
Mijn oma vindt zelf ook altijd alles te veel en niet nodig etc. en komt haar bed ook niet meer uit, behalve een keer in de week om bij een van haar kinderen te eten. Dus toen ik haar uitnodigde om bij mij te komen eten voor een keer (verjaardag+ voor mijn oma mijn 'nieuwe' huis te laten zien), wilde ze dat ook helemaal niet. Na veel telefoontjes om haar over te halen, is ze uiteindelijk alsnog geweest en heeft ze het heel gezellig gevonden en hebben mijn tantes dat nog lang moeten horen...hoe goed haar kleindochter wel niet had gekookt en hoe gezellig het was. Het was haar dus heel erg meegevallen, dus wie weet geldt zoiets ook wel voor jou oma.
edit: je hebt wel een veel grotere familie dan ik! Dus dan is dat misschien toch wel anders. Ik ben een van de 7 kleinkinderen.
Misschien kan je 5 min. van je moeder gebruiken. Dat je eigenlijk alleen even binnenloopt om je oma te begroeten en dan weer weggaat (in de tijd dat je moeder er ook is)?
Als het mijn oma zou zijn, zou ik ook proberen om toch langs te gaan, ook al heb je het idee dat het voor je oma niet hoeft. Het is denk ik ook voor jezelf nl. prettig om langs te gaan en afscheid te nemen. Ik zelf ben nog altijd blij dat ik, toen mijn opa op sterven lag, samen met mijn vader langs ben geweest en even aan bed heb mogen zitten. Misschien zou jij zelf ook samen met een van je ouders kunnen gaan?
Mijn oma vindt zelf ook altijd alles te veel en niet nodig etc. en komt haar bed ook niet meer uit, behalve een keer in de week om bij een van haar kinderen te eten. Dus toen ik haar uitnodigde om bij mij te komen eten voor een keer (verjaardag+ voor mijn oma mijn 'nieuwe' huis te laten zien), wilde ze dat ook helemaal niet. Na veel telefoontjes om haar over te halen, is ze uiteindelijk alsnog geweest en heeft ze het heel gezellig gevonden en hebben mijn tantes dat nog lang moeten horen...hoe goed haar kleindochter wel niet had gekookt en hoe gezellig het was. Het was haar dus heel erg meegevallen, dus wie weet geldt zoiets ook wel voor jou oma.
edit: je hebt wel een veel grotere familie dan ik! Dus dan is dat misschien toch wel anders. Ik ben een van de 7 kleinkinderen.
Misschien kan je 5 min. van je moeder gebruiken. Dat je eigenlijk alleen even binnenloopt om je oma te begroeten en dan weer weggaat (in de tijd dat je moeder er ook is)?
woensdag 10 juni 2009 om 10:26
quote:Mamasaar schreef op 10 juni 2009 @ 09:58:
Mijn oma vraagt dan ook altijd hoe het met ieniemienie gaat, wat ze nu weer voor nieuws heeft gedaan/uitgehaalt. Daar moet ze ook altijd een beetje om lachen, zelfs nu nog
Ieniemienie is je kindje? Ik had destijd Sarahzoon (en was dus zwanger van Sarahmeisje). Een paar dagen voor ze overleed ben ik met hem nog bij haar geweest (samen met mijn moeder). Heel de tijd dat we er waren heeft ze zijn handjes vastgehouden En gek genoeg, normaal zat ie nooit geen 10 seconden stil, maar bij oma dus wel, net of ie het aanvoelde....
En ja, het was misschien ook wel druk voor haar, maar ze zei wel dat ze het heel fijn vond dat we er waren. En dat kon ik ook wel aan haar zien
Wat Deb zegt, wilde ik dus ook als tip geven; ga een keer mee met je moeder. Ik denk dat je moeder dat helemaal niet erg vindt.
Mijn oma vraagt dan ook altijd hoe het met ieniemienie gaat, wat ze nu weer voor nieuws heeft gedaan/uitgehaalt. Daar moet ze ook altijd een beetje om lachen, zelfs nu nog
Ieniemienie is je kindje? Ik had destijd Sarahzoon (en was dus zwanger van Sarahmeisje). Een paar dagen voor ze overleed ben ik met hem nog bij haar geweest (samen met mijn moeder). Heel de tijd dat we er waren heeft ze zijn handjes vastgehouden En gek genoeg, normaal zat ie nooit geen 10 seconden stil, maar bij oma dus wel, net of ie het aanvoelde....
En ja, het was misschien ook wel druk voor haar, maar ze zei wel dat ze het heel fijn vond dat we er waren. En dat kon ik ook wel aan haar zien
Wat Deb zegt, wilde ik dus ook als tip geven; ga een keer mee met je moeder. Ik denk dat je moeder dat helemaal niet erg vindt.
woensdag 10 juni 2009 om 10:39
Het is haar keuze dat ze niet meer wil. Ze is het duidelijk zat en als zij er niks aan wilt doen om nog even gezond en wel door te leven, dan is dat aan haar.
Dat jij het er moeilijk mee hebt, zal niks veranderen aan het feit dat zij gewoon rustig dood wilt gaan. Dus gun het haar dan ook. Laat haar.
Dat jij het er moeilijk mee hebt, zal niks veranderen aan het feit dat zij gewoon rustig dood wilt gaan. Dus gun het haar dan ook. Laat haar.
woensdag 10 juni 2009 om 10:47
Ieniemienie is idd mijn dochter, is haar werktitel op het forum
Deb, jij ook bedankt voor je tip, ik denk dat ik dat ga doen Mam zal het ook helemaal geen probleem vinden wanneer ik mee ga. Dan gaat mijn stuiterbal ook mee, het hoeft idd niet langer dan 5 minuten te zijn.
Dank jullie voor het meedenken, waardeer ik heel erg.
Deb, jij ook bedankt voor je tip, ik denk dat ik dat ga doen Mam zal het ook helemaal geen probleem vinden wanneer ik mee ga. Dan gaat mijn stuiterbal ook mee, het hoeft idd niet langer dan 5 minuten te zijn.
Dank jullie voor het meedenken, waardeer ik heel erg.
Ja, dat vind ik echt.
woensdag 10 juni 2009 om 10:49
Herkenbaar, mijn oma wilde ook niet meer.
Was al zo vaak ziek geweest in haar leven, ze werd steeds zwakker en de wilskracht verdween.
Ze maakte de keuze niet meer te eten en drinken en nam geen medicatie meer. Haar lijf was sterker dan ze zelf voor mogelijk gehouden heeft denk ik, het duurde nog zeker 3 weken tijdens een hittegolf voor ze haar laatste adem uitblies.
Ik vond het ook erg moeilijk, mijn lievelingsoma, en ik was haar lieveling. Ik was ook nog eens hoogzwanger en wilde zo graag dat ze mijn kind zou zien....ze heeft hem niet meer gezien.
mMaar haar keuze respecteerde ik, wat moet je nog in het leven als je echt niet meer wil?
Was al zo vaak ziek geweest in haar leven, ze werd steeds zwakker en de wilskracht verdween.
Ze maakte de keuze niet meer te eten en drinken en nam geen medicatie meer. Haar lijf was sterker dan ze zelf voor mogelijk gehouden heeft denk ik, het duurde nog zeker 3 weken tijdens een hittegolf voor ze haar laatste adem uitblies.
Ik vond het ook erg moeilijk, mijn lievelingsoma, en ik was haar lieveling. Ik was ook nog eens hoogzwanger en wilde zo graag dat ze mijn kind zou zien....ze heeft hem niet meer gezien.
mMaar haar keuze respecteerde ik, wat moet je nog in het leven als je echt niet meer wil?
woensdag 10 juni 2009 om 10:51
woensdag 10 juni 2009 om 10:53
quote:Pauline65 schreef op 10 juni 2009 @ 10:51:
Ik ben het met Brum eens!
Mijn vader is vele malen jonger dan oma van TO, zit in een verpleeghuis zonder enig perspectief en hij wil ook niet meer.
Ik vind het behoorlijk egoïstisch om hem te 'dwingen wel weer te willen', alleen omdat het mij / ons beter uitkomt.Jij leest niet. Niemand dwingt haar, iedereen respecteert haar beslissing.
Ik ben het met Brum eens!
Mijn vader is vele malen jonger dan oma van TO, zit in een verpleeghuis zonder enig perspectief en hij wil ook niet meer.
Ik vind het behoorlijk egoïstisch om hem te 'dwingen wel weer te willen', alleen omdat het mij / ons beter uitkomt.Jij leest niet. Niemand dwingt haar, iedereen respecteert haar beslissing.
Ja, dat vind ik echt.
