Pesten - Leven na

Ik ben ook veel gepest op de middelbare school en tijdens mijn vervolgopleiding. Mijn verhaal staat ook in je bovengenoemde topic. Best een lang verhaal, dus vandaar dat ik het hier niet neerschrijf. Maar dat was niet het enige. Ik ben na de 2e klas naar een andere school gegaan waar ik weer opbloeide. Weer leren lachen. Vriendinnen had ik echter niet. Dat kwam ook omdat ik maar 1 jaar in dezelfde klas zat en ze woonden ver van me vandaan. Maar tijdens mijn vervolgopleiding ging het weer mis. Het beetje zelfvertrouwen wat ik weer had opgebouwd daalde weer tot nul. Tijdens mijn opleiding (een meidenklas) was ik snel weer het mikpunt. Dit keer werden de pesterijen niet fysiek. Het bleef bij nare opmerkingen en buitensluiten op dezelfde manier. Er waren 3 groepjes in de klas en ik hoorde nergens bij. Meestal bleef ik alleen over bij groepjes vormen met samenwerken. Dan wachtte ik maar tot de leraar me ergens bij zette. Als dat niet gebeurde zat ik mijn tijd maar uit. Want dan werd er soms helemaal niet naar me omgekeken. Zelf vragen of iemand met mij wilde durfde ik niet, angst voor afwijzing. Soms had ik geluk en dan weer niet. Het groepje dat me niet pestte daar wilde ik wel bij horen. Als ik een opdracht met hen samen kon doen, werd gezegd dat het voor deze keer wel mocht. Maar volgende keer moest ik maar in een ander groepje. Waarom, dacht ik? Iedereen had een vast iemand of groepje en ik moest steeds met anderen. Natuurlijk omdat niemand me erbij wilde hebben. Het meest kwetsende vond ik een les bij Omgangskunde. Daar moest iedere leerling in de klas 2 klasgenoten kiezen aan wie zij het meest en het minst had gehad. Iedereen vond het een stomme opdracht, maar het moest toch. Ik vond het al lastig om voorkeuren uit te spreken. Zeker omdat ik me voor niemand belangrijk voelde. Mijn gevoel bleek terecht. Iedereen koos mij als minst uit, ook het meisje wat ik als meest gekozen had. Dat vond ik zo pijnlijk, al had ik het wel verwacht. Ineens werd ik het verdere onderwerp van de les. Iedereen vroeg waarom ik altijd zo stil was en in de pauze alleen ging wandelen, in plaats van gezellig bij de groep zitten. Ik had dat ommetje gewoon nodig, even alleen zijn. Van nature was ik al introvert. En meepraten kon ik niet, had andere interesses. Dus wat moest ik bij hen? Dat kreeg ik toen echter niet uit mijn mond. Ik klapte helemaal dicht en vocht tegen de tranen. Het liefst had ik het uit willen schreeuwen. Een paar weken voor het eind van het 2e en laatste schooljaar (lekker op tijd) kwam er een gastles over pesten. Ineens deed het "leuke" groepje heel aardig en ik werd overal bij betrokken. Ik ben zelfs een keer met dat groepje gaan koken bij een van hen thuis. Toen ik iets terug wilde doen stelde ik voor om na het examen een BBQ bij mij thuis te doen. Wat leuk, vonden ze. Allemaal enthousiast. Maar niemand kwam opdagen. Stuk voor stuk afbellen. Een meisje zei ook al af voor 2 anderen. Want die wilden blijkbaar toch al niet komen. Het was allemaal schone schijn. Even aardig doen omdat ze er kort op zaten van school. Ik was veel te naïef. Zes jaar daarna werd ik uitgenodigd voor een klassenreünie van die school. Niet gegaan, met als reden het pesten en buitensluiten. Als ze toen niet aardig konden doen, waarom dan 6 jaar na dato wel? Het hoefde voor mij niet meer.

Ik heb aan het pesten een negatief zelfbeeld overgehouden, wat altijd al laag was. Als iemand zegt dat ik leuke kleren heb, twijfel ik of ze het echt menen. Want vroeger bedoelden ze dan juist het tegenovergestelde. Toch heb ik nu weer een klein aantal leuke vriendinnen. Maar dat heeft jaren geduurd dat ik die vond. Ze hebben net als ik een beperking en zijn ook veel gepest geweest. Toen ik op mijn 20e mijn diagnose ASS kreeg, werd me veel duidelijk.

Ik ben op de middelbare school veel gepest vanwege mijn lichaamsbouw en het feit dat ik mij niet volledige aanpaste aan de schoolomgeving. Aan de eerste reden had ik zelf niks kunnen doen, maar aan de tweede reden misschien wel. Achteraf was verstandiger geweest als ik ook gewoon al mijn kleding had uitgegeven aan dure merkkleding en sporten die een hogere status hadden. Ik gaf mijn geld liever uit aan uitjes en kocht de meeste dingen in de uitverkoop.
Het toppunt was toch wel dat de ouders van de rijkeluiskindjes bleven volhouden dat hun zoons en/of dochters nooit iemand zouden pesten, want ze zouden een goede opvoeding hebben genoten. Dan moesten ze er ook nog even inwrijven hoe geweldig hun kinderen waren en dat ik waarschijnlijk minder ver zou komen gezien mijn familiesituatie.

Ik moest in het begin heel erg wennen hoe mensen normaal met mijn omgevingen op het hbo. Ik dacht in het begin steeds dat er iets achter zat of dat ze iets van mij moesten hebben. Maar ze bleken geen misbruik van mij te maken en oprecht mij als vriend te zien. Vervolgens ben ik toch naar de universiteit gegaan omdat ik eerder op de middelbare school een niveau lager was gegaan mede door de pesterijen etc.

En toen pas kon ik vrede sluiten met het verleden. Dat ik uiteindelijk toch zo ver was gekomen en dat er ook aardige mensen bestonden. En nu kan ik het achter mij laten. Ik ben niet minder dan anderen. Toen ooit iemands moeder van vroeger ging ophemelen dat haar kind (nog steeds zo) geweldig was omdat ze een universitaire studie had afgemaakt. Kon ik vervolgens nonchalant zeggen dat ik dat ook heb gehaald.

hondenmens schreef: ↑

17-06-2017 12:13

Ik ben ook veel gepest op de middelbare school en tijdens mijn vervolgopleiding. Mijn verhaal staat ook in je bovengenoemde topic. Best een lang verhaal, dus vandaar dat ik het hier niet neerschrijf. Maar dat was niet het enige. Ik ben na de 2e klas naar een andere school gegaan waar ik weer opbloeide. Weer leren lachen. Vriendinnen had ik echter niet. Dat kwam ook omdat ik maar 1 jaar in dezelfde klas zat en ze woonden ver van me vandaan. Maar tijdens mijn vervolgopleiding ging het weer mis. Het beetje zelfvertrouwen wat ik weer had opgebouwd daalde weer tot nul. Tijdens mijn opleiding (een meidenklas) was ik snel weer het mikpunt. Dit keer werden de pesterijen niet fysiek. Het bleef bij nare opmerkingen en buitensluiten op dezelfde manier. Er waren 3 groepjes in de klas en ik hoorde nergens bij. Meestal bleef ik alleen over bij groepjes vormen met samenwerken. Dan wachtte ik maar tot de leraar me ergens bij zette. Als dat niet gebeurde zat ik mijn tijd maar uit. Want dan werd er soms helemaal niet naar me omgekeken. Zelf vragen of iemand met mij wilde durfde ik niet, angst voor afwijzing. Soms had ik geluk en dan weer niet. Het groepje dat me niet pestte daar wilde ik wel bij horen. Als ik een opdracht met hen samen kon doen, werd gezegd dat het voor deze keer wel mocht. Maar volgende keer moest ik maar in een ander groepje. Waarom, dacht ik? Iedereen had een vast iemand of groepje en ik moest steeds met anderen. Natuurlijk omdat niemand me erbij wilde hebben. Het meest kwetsende vond ik een les bij Omgangskunde. Daar moest iedere leerling in de klas 2 klasgenoten kiezen aan wie zij het meest en het minst had gehad. Iedereen vond het een stomme opdracht, maar het moest toch. Ik vond het al lastig om voorkeuren uit te spreken. Zeker omdat ik me voor niemand belangrijk voelde. Mijn gevoel bleek terecht. Iedereen koos mij als minst uit, ook het meisje wat ik als meest gekozen had. Dat vond ik zo pijnlijk, al had ik het wel verwacht. Ineens werd ik het verdere onderwerp van de les. Iedereen vroeg waarom ik altijd zo stil was en in de pauze alleen ging wandelen, in plaats van gezellig bij de groep zitten. Ik had dat ommetje gewoon nodig, even alleen zijn. Van nature was ik al introvert. En meepraten kon ik niet, had andere interesses. Dus wat moest ik bij hen? Dat kreeg ik toen echter niet uit mijn mond. Ik klapte helemaal dicht en vocht tegen de tranen. Het liefst had ik het uit willen schreeuwen. Een paar weken voor het eind van het 2e en laatste schooljaar (lekker op tijd) kwam er een gastles over pesten. Ineens deed het "leuke" groepje heel aardig en ik werd overal bij betrokken. Ik ben zelfs een keer met dat groepje gaan koken bij een van hen thuis. Toen ik iets terug wilde doen stelde ik voor om na het examen een BBQ bij mij thuis te doen. Wat leuk, vonden ze. Allemaal enthousiast. Maar niemand kwam opdagen. Stuk voor stuk afbellen. Een meisje zei ook al af voor 2 anderen. Want die wilden blijkbaar toch al niet komen. Het was allemaal schone schijn. Even aardig doen omdat ze er kort op zaten van school. Ik was veel te naïef. Zes jaar daarna werd ik uitgenodigd voor een klassenreünie van die school. Niet gegaan, met als reden het pesten en buitensluiten. Als ze toen niet aardig konden doen, waarom dan 6 jaar na dato wel? Het hoefde voor mij niet meer.

Ik heb aan het pesten een negatief zelfbeeld overgehouden, wat altijd al laag was. Als iemand zegt dat ik leuke kleren heb, twijfel ik of ze het echt menen. Want vroeger bedoelden ze dan juist het tegenovergestelde. Toch heb ik nu weer een klein aantal leuke vriendinnen. Maar dat heeft jaren geduurd dat ik die vond. Ze hebben net als ik een beperking en zijn ook veel gepest geweest. Toen ik op mijn 20e mijn diagnose ASS kreeg, werd me veel duidelijk.

Hondenmens, ik had even een wow-moment toen ik jouw nare ervaringen las. Het lijkt namelijk zeer sterk op de mijne. Ik zal even opsommen wat ik hierin herken:

- Ook in een meidenklas gezeten. De pesterijen waren ook niet fysiek, maar nare opmerkingen en buitensluiten idd. Soms werd er hoorbaar over me geroddeld, terwijl ik gewoon in de klas zat en werd er minachtend naar me gedaan door vrijwel iedereen in de klas. Zo herinner ik me een moment dat we een video zouden gaan kijken en ik mijn stoel alvast in positie zette. Kennelijk zat ik in iemands zicht en die vroeg me 'Eenmalige_vraag, kun je hier naast me gaan zitten? Niet omdat ik dat wil hoor, maar je zit in mijn zicht'. Uit zulke minachtende opmerkingen bleek wel duidelijk wat mijn positie was in die klas. De opmerking werd gemaakt door een meisje die zelf ook niet al te geweldig was, suffig type.

De meidenklas bestond uit een stuk of 5-6 vaste groepjes en je kan het wel raden, ik hoorde er bij geen een. Ik kwam opzettelijk stelselmatig te laat, want ik vond het zeer pijnlijk om vroeg te komen en alvast aan een tafelgroepje te gaan zitten. Als mensen dan kwamen binnendruppelen ging niemand uiteraard aan mijn tafeltje zitten. Ik vond dat te confronterend. Ik herinner me een raar moment dat de klas nog leeg was en ik samen met een andere 'nerd' aan een tafeltje van vier ging zitten. Er kwam een meisje binnen en tot mijn grote verbazing schoof ze bij ons groepje aan, terwijl er nog genoeg plek was aan andere tafels. Even later kwam haar hartsvriendin binnen en die schoof uiteraard naast haar vriendin aan. Tijdens de les deelde de docent mee dat dit de vaste indeling zou worden. Nou die hartsvriendin was toch boos!! Ze keek me vuil aan en riep uit 'ik vind dit geen leuk groepje. Ik wil dit niet'. En ik dacht wtf, Jullie zijn bij ons komen zitten en wij niet bij jou. Wij hebben niet om jullie gevraagd. Maar kennelijk dacht ze dat het andersom was geweest, vermoed ik.


- Samenwerken was een hel. Als een samenwerkopdracht werd aangekondigd kon ik een hele week slecht slapen totdat ik de opdracht had uitgevoerd. Ik had niemand om mee samen te werken en deed 9 van de 10 keer de opdracht in mijn eentje. Dit bracht veel stress en schaamte met zich teweeg. Een keer zouden wij een hele grote opdracht doen, reizen naar een andere stad en je moest een groepje vormen. Je kan het wel raden, niemand vroeg mij... maar het ergste was, toen ik een bepaald groepje vroeg of ik kon aansluiten er keihard 'nee' werd gezegd. Het zweet brak me toen uit en ik ben toen in discussie gegaan. Ik heb zelfs gesmeekt om erbij te mogen. Ik voelde me verraden want ik dacht dat deze meiden het minst erg waren van de klas, mij misschien zelfs enigszins aardig vonden en ze vormden het kleinste groepje. Hoe fout zat ik.

Er werd me verteld aan te sluiten bij een ander groepje. Toen heb ik me opengesteld en aangegeven dat niemand me wou en dat ik echt niet een bepaald groepje ging vragen waarvan ik wist dat de meiden een hekel aan me hadden en regelmatig gemeen tegen me deden. Het antwoord bleef nee. Dat moment is me nog lang bijgebleven.