Psyche
alle pijlers
Piekeren en depressie.. Wie stopt er ook mee???
dinsdag 9 juni 2009 om 17:39
Lieve Allemaal,
Ben hier gekomen om te delen, ervaringen uit te wisselen, hartje te luchten en misschien zelfs wel tips, adviezen en lotgenoten op te doen.
Als jong meisje was ik iemand die heel onbezorgd en huppelend door het leven ging. Nooit veel en diep nadenken, geen zorgen, geen stress, geen spanningen. Leven was all good!
Totdat op mijn 24ste mijn relatie van 6 jaar over ging. Toen kwam ik in een diep dal terecht. Had heel veel moeite om te wennen aan de nieuwe situatie, alleen te gaan wonen, zelfstandig te worden, onafhankelijk. Ik heb toen anderhalf jaar wel een depressie gehad. Was een heel moeilijke tijd, maar ook een heel leerzame. Want het heeft me enorm doen groeien en ontwikkelen en heeft me een ander, lees mooier, mens gemaakt. Ik herkende soms mezelf niet eens meer terug, zo snel ging dat, zat in een groeispurt ofzo.
Maar vanaf dat moment ben ik denk ik gaan zien en geloven dat het leven ook teleurstellingen heeft, ook minder leuke dingen, moeilijke tijden en periodes. En ik denk dat het piekeren, in fases, daar is begonnen.
Afgelopen zes jaar heb ik niet continue gepiekerd. Wel ben ik er gevoelig voor, als er problemen zijn, dingen spelen. Heb dus wel mijn piekerfases gehad, maar ze gingen ook gauw genoeg weer over, omdat de problemen opgelost werden of verwerkt. Toch bleef ik wel worstelen met mezelf. Veel vragen.. waarom doe ik zoals ik doe, waarom deed ik zus, waarom had ik nog geen relatie, wat wil ik echt graag doen qua werk etc. Ik weet nu van mezelf dat ik vrij serieus in het leven sta, filosofeer, veel en diep na kan denken over de dingen. Dat accepteer ik, alleen kan het ook de valkuil van me zijn.
Ben daar ook gesprekken over gaan voeren met mijn psycholoog. Mijn zelfbeeld, het weinig vertrouwen hebben in het leven, angstig zijn en het piekeren kwam ook daar zeker naar voren. Daar werk ik nog steeds aan en er verbeteren ook zeker dingen.
Echter is er het afgelopen jaar zoveel gebeurd, dat het voelt alsof ik nu te ver weg gezakt ben in het piekeren, en misschien zelfs in een depressie. Ik ben vorig jaar begonnen aan HBO Deeltijdstudie, naast een fulltime baan. Dinsdagavond college’s, donderdagavond colleges en zaterdagochtend. Je kan natuurlijk al nagaan dat het nieuwe, het aangaan van een studie de nodige stress en piekergedachtes met zich mee bracht. Kon ik het wel, hoe moest ik het aanpakken. Presentaties die ik moest geven waarbij ik geconfronteerd werd met mijn faalangst en onzekerheid. Kortom, de studie daagde mijn zwakheden volledig uit en dat gaf mij wel de nodige spanningen en stress. Al WEET en wist ik dat ik daarvan kon leren, zo kon groeien en overwinnen. Studie ging allemaal goed. Haalde goede cijfers, presenteren ging goed, allemaal irreele gedachtes dus.
Toen kwam er een relatie met een man waar ik al eens eerder een poging tot een relatie mee had gedaan. Maar dat ging niet goed, gaf veel stress en spanningen. Die man had ook zo zijn issues, en dan vooral op emotioneel en relationeel vlak. Er waren veel mooie gevoelens, maar het werkte niet. Aantrekken en afstoten.. en wat bij mij nog meer mijn onzekerheid ging triggeren. Ik wilde graag dat het goed kwam, wilden we beiden, dus we gaven het wel een kans. Maar bracht wel stress met zich mee voor mij, en spanning. Toen kreeg ik ineens te horen in februari dat mijn dienstverband na 8 jaar niet verder voortgezet zou worden. Aii, dat deed pijn en wat een verdriet en stress, vooral in deze tijden. En piekeren, malen, en alles wat erbij hoorde. Dan komt de angst van het onbekende om de hoek kijken, het solliciteren wat je uit je veilige omgeving haalt etc etc. Gaf mij allemaal heel veel stress.
En nu... Nu ben ik gewoon zover dat ik me zo ontzettend op kan voelen bij tijd en wijlen. Bijna alles is me teveel. Solliciteren, tentamens, een date. Ik vermijd druk, stress, spanningen. Heb laatst twee tentamens niet gemaakt terwijl dat normaal gesproken nooit in mijn hoofd op zou komen. Maar kon het niet handelen.
Het uit zich in concentratieverlies, hartkloppingen, huilbuien, druk op mijn borst, rusteloosheid, veel moe en pijn in mijn nek en andere spieren.
De huisarts zei dat het klinkt alsof ik een depressie hebt ontwikkeld en adviseerde me om de gesprekken met de psych voort te zetten en in overleg anti depressiva te gaan gebruiken.
Het heeft allemaal te maken met het negatieve denken, het piekeren. Mij onnodig druk maken, zorgen maken, stress maken en dat uit zich nu in deze status. En ik wil er ZOOOOO graag vanaf. Ben het zo zat. Het is zo een zelfkwelling, die destructieve gedachtes.
Met de psych al heel vaak over gehad. En vele tips en adviezen gekregen, maar het piekeren blijft maar doorgaan en doorgaan. En het is nu de afgelopen maanden vanwege het verlies van mijn baan en het stoppen met die moeilijke relatie e.d. alleen maar erger geworden.
Er gaat geen dag voorbij zonder een huilbui. Heb ook mijn goede dagen, zeker weten. Dan geniet ik intens.. vooral als het afleiding is..leuke dingen doen, onder de mensen, want dan ben ik in mijn hoofd niet aan het piekeren, dus kan ik genieten. Maar ik heb ook veel eenzame, sombere en verdrietige uren. En ik hik op het moment tegen alles op.
Ik weet dat ik moet zeggen STOP.. positieve gedachtes moet denken, dingen omdraaien, aandacht op het positieve. Het lukt me gewoon alleen niet uit dit dal te komen. Ben er ook misschien wat te moe voor op het moment, en teveel stress nog. Vanwege het solliciteren, het afwachten, nog de laatste dingen voor de studie en zo.
Wie heeft er ervaring mee, wie heeft er tips, adviezen. Wie wil er samen met mij stoppen met piekeren? Gewoon zelf het heft weer in eigen handen nemen, controle over mijn brein, gevoelens e.d. Want dit maakt een mens gewoon kapot.
Lieve groetjes,
Sensi Me
Ben hier gekomen om te delen, ervaringen uit te wisselen, hartje te luchten en misschien zelfs wel tips, adviezen en lotgenoten op te doen.
Als jong meisje was ik iemand die heel onbezorgd en huppelend door het leven ging. Nooit veel en diep nadenken, geen zorgen, geen stress, geen spanningen. Leven was all good!
Totdat op mijn 24ste mijn relatie van 6 jaar over ging. Toen kwam ik in een diep dal terecht. Had heel veel moeite om te wennen aan de nieuwe situatie, alleen te gaan wonen, zelfstandig te worden, onafhankelijk. Ik heb toen anderhalf jaar wel een depressie gehad. Was een heel moeilijke tijd, maar ook een heel leerzame. Want het heeft me enorm doen groeien en ontwikkelen en heeft me een ander, lees mooier, mens gemaakt. Ik herkende soms mezelf niet eens meer terug, zo snel ging dat, zat in een groeispurt ofzo.
Maar vanaf dat moment ben ik denk ik gaan zien en geloven dat het leven ook teleurstellingen heeft, ook minder leuke dingen, moeilijke tijden en periodes. En ik denk dat het piekeren, in fases, daar is begonnen.
Afgelopen zes jaar heb ik niet continue gepiekerd. Wel ben ik er gevoelig voor, als er problemen zijn, dingen spelen. Heb dus wel mijn piekerfases gehad, maar ze gingen ook gauw genoeg weer over, omdat de problemen opgelost werden of verwerkt. Toch bleef ik wel worstelen met mezelf. Veel vragen.. waarom doe ik zoals ik doe, waarom deed ik zus, waarom had ik nog geen relatie, wat wil ik echt graag doen qua werk etc. Ik weet nu van mezelf dat ik vrij serieus in het leven sta, filosofeer, veel en diep na kan denken over de dingen. Dat accepteer ik, alleen kan het ook de valkuil van me zijn.
Ben daar ook gesprekken over gaan voeren met mijn psycholoog. Mijn zelfbeeld, het weinig vertrouwen hebben in het leven, angstig zijn en het piekeren kwam ook daar zeker naar voren. Daar werk ik nog steeds aan en er verbeteren ook zeker dingen.
Echter is er het afgelopen jaar zoveel gebeurd, dat het voelt alsof ik nu te ver weg gezakt ben in het piekeren, en misschien zelfs in een depressie. Ik ben vorig jaar begonnen aan HBO Deeltijdstudie, naast een fulltime baan. Dinsdagavond college’s, donderdagavond colleges en zaterdagochtend. Je kan natuurlijk al nagaan dat het nieuwe, het aangaan van een studie de nodige stress en piekergedachtes met zich mee bracht. Kon ik het wel, hoe moest ik het aanpakken. Presentaties die ik moest geven waarbij ik geconfronteerd werd met mijn faalangst en onzekerheid. Kortom, de studie daagde mijn zwakheden volledig uit en dat gaf mij wel de nodige spanningen en stress. Al WEET en wist ik dat ik daarvan kon leren, zo kon groeien en overwinnen. Studie ging allemaal goed. Haalde goede cijfers, presenteren ging goed, allemaal irreele gedachtes dus.
Toen kwam er een relatie met een man waar ik al eens eerder een poging tot een relatie mee had gedaan. Maar dat ging niet goed, gaf veel stress en spanningen. Die man had ook zo zijn issues, en dan vooral op emotioneel en relationeel vlak. Er waren veel mooie gevoelens, maar het werkte niet. Aantrekken en afstoten.. en wat bij mij nog meer mijn onzekerheid ging triggeren. Ik wilde graag dat het goed kwam, wilden we beiden, dus we gaven het wel een kans. Maar bracht wel stress met zich mee voor mij, en spanning. Toen kreeg ik ineens te horen in februari dat mijn dienstverband na 8 jaar niet verder voortgezet zou worden. Aii, dat deed pijn en wat een verdriet en stress, vooral in deze tijden. En piekeren, malen, en alles wat erbij hoorde. Dan komt de angst van het onbekende om de hoek kijken, het solliciteren wat je uit je veilige omgeving haalt etc etc. Gaf mij allemaal heel veel stress.
En nu... Nu ben ik gewoon zover dat ik me zo ontzettend op kan voelen bij tijd en wijlen. Bijna alles is me teveel. Solliciteren, tentamens, een date. Ik vermijd druk, stress, spanningen. Heb laatst twee tentamens niet gemaakt terwijl dat normaal gesproken nooit in mijn hoofd op zou komen. Maar kon het niet handelen.
Het uit zich in concentratieverlies, hartkloppingen, huilbuien, druk op mijn borst, rusteloosheid, veel moe en pijn in mijn nek en andere spieren.
De huisarts zei dat het klinkt alsof ik een depressie hebt ontwikkeld en adviseerde me om de gesprekken met de psych voort te zetten en in overleg anti depressiva te gaan gebruiken.
Het heeft allemaal te maken met het negatieve denken, het piekeren. Mij onnodig druk maken, zorgen maken, stress maken en dat uit zich nu in deze status. En ik wil er ZOOOOO graag vanaf. Ben het zo zat. Het is zo een zelfkwelling, die destructieve gedachtes.
Met de psych al heel vaak over gehad. En vele tips en adviezen gekregen, maar het piekeren blijft maar doorgaan en doorgaan. En het is nu de afgelopen maanden vanwege het verlies van mijn baan en het stoppen met die moeilijke relatie e.d. alleen maar erger geworden.
Er gaat geen dag voorbij zonder een huilbui. Heb ook mijn goede dagen, zeker weten. Dan geniet ik intens.. vooral als het afleiding is..leuke dingen doen, onder de mensen, want dan ben ik in mijn hoofd niet aan het piekeren, dus kan ik genieten. Maar ik heb ook veel eenzame, sombere en verdrietige uren. En ik hik op het moment tegen alles op.
Ik weet dat ik moet zeggen STOP.. positieve gedachtes moet denken, dingen omdraaien, aandacht op het positieve. Het lukt me gewoon alleen niet uit dit dal te komen. Ben er ook misschien wat te moe voor op het moment, en teveel stress nog. Vanwege het solliciteren, het afwachten, nog de laatste dingen voor de studie en zo.
Wie heeft er ervaring mee, wie heeft er tips, adviezen. Wie wil er samen met mij stoppen met piekeren? Gewoon zelf het heft weer in eigen handen nemen, controle over mijn brein, gevoelens e.d. Want dit maakt een mens gewoon kapot.
Lieve groetjes,
Sensi Me
dinsdag 9 juni 2009 om 18:29
dinsdag 9 juni 2009 om 18:46
Hoi Esra,
dank voor je reactie. Wat herken je uit mijn verhaal? En hoe ga jij ermee om? Ben je in behandeling?
Als dit aan blijft houden volgend studiejaar, dan moet ik ook voor mezelf kiezen hoor. En eventueel tijdelijk stoppen, om het misschien later weer op te pakken als ik stabielere ben.
Maar het is dubbel. Want de studie heeft me ook veel energie gegeven, voldoening. Maar nu op het moment is het teveel. Blij dat er zomervakantie is nu....
Liefs en een knuffel terug
dank voor je reactie. Wat herken je uit mijn verhaal? En hoe ga jij ermee om? Ben je in behandeling?
Als dit aan blijft houden volgend studiejaar, dan moet ik ook voor mezelf kiezen hoor. En eventueel tijdelijk stoppen, om het misschien later weer op te pakken als ik stabielere ben.
Maar het is dubbel. Want de studie heeft me ook veel energie gegeven, voldoening. Maar nu op het moment is het teveel. Blij dat er zomervakantie is nu....
Liefs en een knuffel terug
dinsdag 9 juni 2009 om 19:51
Wat ik herken bij je;veel huilen,rusteloos,buikpijn van spanningen,mijn nek verkrampt,hoofdpijn,niet onder de mensen willen komen,mezelf afbakeren en zo kan ik nog wel even doorgaan!Het komt denk ik van teleurstelling op teleurstelling,in mijn relaties en ook in mijn werk,voel me momenteel nergens thuis en voel me een vreemde op de wereld,heb dit vaker gehad en heb een aantal jaren geleden hulp gehad,ging goed en nu begint het weer,probeer net als jij positief te denken en blijven maar momenteel heb ik de energie niet voor...heb ook net als jij goede dagen maar momenteel dus even niet.Alles is me even teveel,heb gelukkig wel een goede relatie maar nu ik niet lekker in mijn vel zit vind ik het ook zielig voor hem!!!Zit er weer over te denken om weer hulp te gaan zoeken maar het rare is dat ik dat heel moeilijk vind omdat ik altijd heel sterk ben maar ik herken niet meer de Esra die ik was en dat is voor mij het moeilijkst!!!
kijk altijd wat je hebt en niet wat je niet hebt...
dinsdag 9 juni 2009 om 20:06
Maansa,
Ik weet dat er pillen voor zijn inderdaad. Wellicht dat ik ga overwegen die te nemen.
Hoi Esra,
Ik vind het rot en vervelend te lezen dat je je zo rot voelt. En die teleurstellingen en daarmee omgaan, dat herken ik wel enorm. Heb jij enig idee waardoor het komt dat je nu weer een terugslag krijgt? Is er onlangs iets gebeurd in je leventje?
Je laatste zinnen herken ik ook enorm. Jezelf niet meer herkennen in wie je nu bent. Ik heb dat ook. Was ook altijd een doorzetter, positief, energiek en sterke vrouw. Nu ben ik een wrak, thans zo voelt het.
Net ook weer een enorme huilbui gehad, zomaar uit het niets. Niemand die opneemt om even te kletsen en dan voel ik nog meer paniek en verdriet. Het is nog niet zolang, dit gevoel... een paar maanden wel dat het minder ging met me, maar nu zit ik echt op een dieptepunt gewoon. Ik zal mezelf nooit van het leven beroven, dat weet ik, maar vanavond bedacht ik me wel even dat als je dit zo heel lang moet doorstaan, dat je soms liever dood bent. Al die pijn, verdriet, huilbuien... hopeloos word ik er gewoon van.
Misschien is het goed om toch hulp te zoeken Esra. Ik heb het ook te lang ontkend, met als gevolg dat het maar op is gelopen en ik mezelf nu echt kwijt ben. Kijk uit dat je dat niet laat gebeuren he!
Veel liefs...
Ik weet dat er pillen voor zijn inderdaad. Wellicht dat ik ga overwegen die te nemen.
Hoi Esra,
Ik vind het rot en vervelend te lezen dat je je zo rot voelt. En die teleurstellingen en daarmee omgaan, dat herken ik wel enorm. Heb jij enig idee waardoor het komt dat je nu weer een terugslag krijgt? Is er onlangs iets gebeurd in je leventje?
Je laatste zinnen herken ik ook enorm. Jezelf niet meer herkennen in wie je nu bent. Ik heb dat ook. Was ook altijd een doorzetter, positief, energiek en sterke vrouw. Nu ben ik een wrak, thans zo voelt het.
Net ook weer een enorme huilbui gehad, zomaar uit het niets. Niemand die opneemt om even te kletsen en dan voel ik nog meer paniek en verdriet. Het is nog niet zolang, dit gevoel... een paar maanden wel dat het minder ging met me, maar nu zit ik echt op een dieptepunt gewoon. Ik zal mezelf nooit van het leven beroven, dat weet ik, maar vanavond bedacht ik me wel even dat als je dit zo heel lang moet doorstaan, dat je soms liever dood bent. Al die pijn, verdriet, huilbuien... hopeloos word ik er gewoon van.
Misschien is het goed om toch hulp te zoeken Esra. Ik heb het ook te lang ontkend, met als gevolg dat het maar op is gelopen en ik mezelf nu echt kwijt ben. Kijk uit dat je dat niet laat gebeuren he!
Veel liefs...
dinsdag 9 juni 2009 om 20:11
Als ik je verhaal zo lees To, dan heb je vooral nu teveel op je bordje liggen. De conclusie zou m.i. dan ook zijn om te zorgen dat alles weer behapbaar wordt.
So wie so is het voor veel mensen al een beste opgave om baan en studie te combineren. Daarbovenop je veilige basis die aan het wankelen gebracht is (relatie, werk) en dan kom je uiteindelijk wel in een soort overspannen toestand terecht (binnen een overspannenheid past ook wel depressie of depressie achtige toestand).
Je kunt wel aan de medicijnen gaan. Maar er zal niet veel veranderen als je je basis niet (tijdelijk) wat anders inricht.
Blijf dingen doen die je normaal gesproken energie geven en zet even de dingen die niet per se moeten op een lager pitje.
Stekte joh. Persoonlijk vind ik medicijnen in jouw situatie wat snel klinken. Ik zou beginnen met je omstandigheden. Than again kan ik niet in jouw hoofd en jouw leven kijken. Maar als je een vrij optimistisch en zorgeloos iemand bent van nature, kan ik me niet voorstellen dat die nu heel ver weg is. Maar het mens moet wel de kans krijgen boven water te komen. Ok, flauw, je hebt er nu niks aan. Maar toch.
So wie so is het voor veel mensen al een beste opgave om baan en studie te combineren. Daarbovenop je veilige basis die aan het wankelen gebracht is (relatie, werk) en dan kom je uiteindelijk wel in een soort overspannen toestand terecht (binnen een overspannenheid past ook wel depressie of depressie achtige toestand).
Je kunt wel aan de medicijnen gaan. Maar er zal niet veel veranderen als je je basis niet (tijdelijk) wat anders inricht.
Blijf dingen doen die je normaal gesproken energie geven en zet even de dingen die niet per se moeten op een lager pitje.
Stekte joh. Persoonlijk vind ik medicijnen in jouw situatie wat snel klinken. Ik zou beginnen met je omstandigheden. Than again kan ik niet in jouw hoofd en jouw leven kijken. Maar als je een vrij optimistisch en zorgeloos iemand bent van nature, kan ik me niet voorstellen dat die nu heel ver weg is. Maar het mens moet wel de kans krijgen boven water te komen. Ok, flauw, je hebt er nu niks aan. Maar toch.
dinsdag 9 juni 2009 om 20:19
Hoi Schouderklopje,
Thanks voor je reactie.
Het is inderdaad teveel ineens en in korte tijd allemaal, om mee om te gaan en mee te dealen. Heb lange tijd onder toch wel een druk, stress gestaan, en heb het gevoel dat ik daar nu de rekening voor betaal.
En overspannen, zo voel ik me inderdaad ook ja schouderklopje. Te lang, onder teveel spanning gestaan, wat door externe factoren kwam. En nog.....
Ik weet alleen niet goed hoe de basis anders in te richten. Ik ben bezig met het vinden van een nieuwe job, zit nu in de WW. Heb morgen een arbeidsvw gesprek en donderdag een tweede soll. gesprek. Zulke dingen, daar zie ik dus nu al tegenop als een berg. Bezorgt me onrust, stress en spanningen. Maar dat kan ik niet zo laten varen. Want moet toch solliciteren, inkomen krijgen. En een baan zal uiteindelijk ook een stuk rust geven.
Ik ben de laatste jaren niet echt een zorgeloos mens helaas. Vroeger wel altijd.. laatste jaren niet meer jammer genoeg. Maak ik me teveel zorgen, zie ik teveel beren op de weg, maak ik het mezelf te lastig. Daarom ben ik ook hier nu. Een ander mens, met positieve en minder angstige instelling, zou hier misschien veel beter mee om kunnen gaan????
Ben ook geen fan van medicatie, maar hoelang blijven die depressieve buien nog? Want die trek ik ook niet lang. Ik weet dan gewoon niet waar ik het zoeken moet van verdriet, wanhoop enz... Gets!!!!
Hoe is het met jou gemoedstoestand als ik vragen mag?
Liefs
Thanks voor je reactie.
Het is inderdaad teveel ineens en in korte tijd allemaal, om mee om te gaan en mee te dealen. Heb lange tijd onder toch wel een druk, stress gestaan, en heb het gevoel dat ik daar nu de rekening voor betaal.
En overspannen, zo voel ik me inderdaad ook ja schouderklopje. Te lang, onder teveel spanning gestaan, wat door externe factoren kwam. En nog.....
Ik weet alleen niet goed hoe de basis anders in te richten. Ik ben bezig met het vinden van een nieuwe job, zit nu in de WW. Heb morgen een arbeidsvw gesprek en donderdag een tweede soll. gesprek. Zulke dingen, daar zie ik dus nu al tegenop als een berg. Bezorgt me onrust, stress en spanningen. Maar dat kan ik niet zo laten varen. Want moet toch solliciteren, inkomen krijgen. En een baan zal uiteindelijk ook een stuk rust geven.
Ik ben de laatste jaren niet echt een zorgeloos mens helaas. Vroeger wel altijd.. laatste jaren niet meer jammer genoeg. Maak ik me teveel zorgen, zie ik teveel beren op de weg, maak ik het mezelf te lastig. Daarom ben ik ook hier nu. Een ander mens, met positieve en minder angstige instelling, zou hier misschien veel beter mee om kunnen gaan????
Ben ook geen fan van medicatie, maar hoelang blijven die depressieve buien nog? Want die trek ik ook niet lang. Ik weet dan gewoon niet waar ik het zoeken moet van verdriet, wanhoop enz... Gets!!!!
Hoe is het met jou gemoedstoestand als ik vragen mag?
Liefs
dinsdag 9 juni 2009 om 20:30
Sensimi,Ik ga morgen een afspraak maken bij de doker want ik wil het niet laten oplopen,medicatie ben ik ook niet echt voor maar ja,we zien wel,hopelijk voel jij je ook snel weer wat beter..ik blijf hier mee lezen naar reacties die er anders tegen aan kijken,ik denk dat het voor je ook veel scheelt als je weer werkt want dan heb je toch het gevoel dat je iets betekend..
kijk altijd wat je hebt en niet wat je niet hebt...
dinsdag 9 juni 2009 om 20:35
Hoi Esra,
Goed dat je morgen naar de huisarts gaat om deze situatie voor te leggen. Beter maar het zekere voor het onzekere. Als het te lang aanhoud, zak je er namelijk in weg, thans, das bij mij het geval denk ik geweest.
Inderdaad, werken zal me ook zeker goed doen. Al moet ik er nu ook even niet aan denken. Nieuwe werkzaamheden, nieuwe situatie... maar goed... zal me ook veel energie gaan geven en een stuk rust hoop ik.
Succes en sterkte en leuk dat je mee blijft lezen.
Goed dat je morgen naar de huisarts gaat om deze situatie voor te leggen. Beter maar het zekere voor het onzekere. Als het te lang aanhoud, zak je er namelijk in weg, thans, das bij mij het geval denk ik geweest.
Inderdaad, werken zal me ook zeker goed doen. Al moet ik er nu ook even niet aan denken. Nieuwe werkzaamheden, nieuwe situatie... maar goed... zal me ook veel energie gaan geven en een stuk rust hoop ik.
Succes en sterkte en leuk dat je mee blijft lezen.
dinsdag 9 juni 2009 om 20:57
Ik ben ook heel gevoelig voor stress, en van piekeren heb ik regelmatig slaaploze nachten. Moeite met slapen, maagvliesontsteking etc.
Ik ben via de huisarts nu bezig met Mindfullness oefeningen, ik ben net begonnen. Maar de eerste keer dat ik het deed voor een stressvolle dag had ik zo'n andere/relaxte dag. Heb je zoiets al geprobeerd?
Ik ben via de huisarts nu bezig met Mindfullness oefeningen, ik ben net begonnen. Maar de eerste keer dat ik het deed voor een stressvolle dag had ik zo'n andere/relaxte dag. Heb je zoiets al geprobeerd?
dinsdag 9 juni 2009 om 21:03
dinsdag 9 juni 2009 om 21:07
Ja, ademshalingsoefeningen. Je kan hier geluidsbestandjes downloaden. Ik heb ze op mijn ipod gezet en op weg naar werk in de trein uitgeprobeerd. Nu ga ik proberen er wat meer tijd voor te nemen en ze thuis doen.
http://studietips.leidenuniv.nl/mind/aandacht.htm
http://studietips.leidenuniv.nl/mind/aandacht.htm
dinsdag 9 juni 2009 om 22:10
Mindfullness is (mijns inziens) erg nuttig om minder te piekeren. Pel bv. 's een mandarijntje en hou daar je aandacht bij. Heb zelf de (engelse) versie van 'The miracle of mindfullness' van Thich Nhat Hahn gelezen, en daar staan mooie dingen in. Ben nu ook bezig in De kracht van het Nu, van Tolle.
Of je nu te onrustig bent maakt denk ik niet uit. Je hoeft niet perfect te zijn, als je merkt dat je zit te piekeren, merk het op, glimlach, en lees/mediteer/pel/relax verder.
Ben zelf ook een piekeraar, en probeer er los van te komen. Het is zo vermoeiend en niet productief.
Of je nu te onrustig bent maakt denk ik niet uit. Je hoeft niet perfect te zijn, als je merkt dat je zit te piekeren, merk het op, glimlach, en lees/mediteer/pel/relax verder.
Ben zelf ook een piekeraar, en probeer er los van te komen. Het is zo vermoeiend en niet productief.
dinsdag 9 juni 2009 om 22:56
quote:Sensi Me schreef op 09 juni 2009 @ 20:19:
Hoe is het met jou gemoedstoestand als ik vragen mag?
Liefs
In principe goed hoor. Lief dat je het vraagt ; )
Mijn situatie moet je ook niet met jouw situatie willen vergelijken, omdat ik theoretisch al heel lang niet meer overspannen ben. Heb me wel ooit zo gevoeld als jij, maar heb daar jarenlange intensieve dagbehandeling en therapie voor gehad. Dus je moet ons zeker niet willen vergelijken. hoor haha. Ik heb waarschijnlijk ook een hele andere achtergrond dan jij, waar veel problemen naar te herleiden zijn (geweest).
Wat het me wel heeft geleerd is om de lat (veel) lager te leggen en dat heeft me veel gebracht, waaronder mezelf en een stukje geluk. Nu functioneer ik echter al jaren lager dan ik ooit voor mogelijk had kunnen houden en zou ik juist graag weer op enigzins normaal niveau willen functioneren. Dat is me echter nog steeds niet gelukt zonder (diepe) inzinkingen. Dus druk opvoeren werkt tot nog toe steeds met bijbehorende dalen. Ik wil juist graag (permanent) af van die dalen zodra de prikkels weer gaan knetteren. Dat is mijn motivatie voor medicatie. Niet om van een depressie af te komen.
Maar vind het echt oprecht sneu voor je om te horen dat je het nu zo moeilijk hebt met jezelf. Het is echt belangrijk om heel erg bij je basis uit te komen en van daaruit te leren (is moeilijk hoor!) niet te hoge verwachtingen te hebben. Lotgenoten is natuurlijk al fijn en die heb je er hier ene paar gevonden. Volgens mij ben je goed bezig (al zou dat nog niet zo voelen en dat ook nog wel een tijd duren).
Hoe is het met jou gemoedstoestand als ik vragen mag?
Liefs
In principe goed hoor. Lief dat je het vraagt ; )
Mijn situatie moet je ook niet met jouw situatie willen vergelijken, omdat ik theoretisch al heel lang niet meer overspannen ben. Heb me wel ooit zo gevoeld als jij, maar heb daar jarenlange intensieve dagbehandeling en therapie voor gehad. Dus je moet ons zeker niet willen vergelijken. hoor haha. Ik heb waarschijnlijk ook een hele andere achtergrond dan jij, waar veel problemen naar te herleiden zijn (geweest).
Wat het me wel heeft geleerd is om de lat (veel) lager te leggen en dat heeft me veel gebracht, waaronder mezelf en een stukje geluk. Nu functioneer ik echter al jaren lager dan ik ooit voor mogelijk had kunnen houden en zou ik juist graag weer op enigzins normaal niveau willen functioneren. Dat is me echter nog steeds niet gelukt zonder (diepe) inzinkingen. Dus druk opvoeren werkt tot nog toe steeds met bijbehorende dalen. Ik wil juist graag (permanent) af van die dalen zodra de prikkels weer gaan knetteren. Dat is mijn motivatie voor medicatie. Niet om van een depressie af te komen.
Maar vind het echt oprecht sneu voor je om te horen dat je het nu zo moeilijk hebt met jezelf. Het is echt belangrijk om heel erg bij je basis uit te komen en van daaruit te leren (is moeilijk hoor!) niet te hoge verwachtingen te hebben. Lotgenoten is natuurlijk al fijn en die heb je er hier ene paar gevonden. Volgens mij ben je goed bezig (al zou dat nog niet zo voelen en dat ook nog wel een tijd duren).
woensdag 10 juni 2009 om 10:57
Hoi Sim69,
Misschien dat ik dat dan toch es moet gaan proberen. Mindfullness. Ik heb dat boek van Tolle ook. Kom er alleen niet doorheen. Vind het zwaar om te lezen. Nu helemaal.. haha... Maar idd, die aandachtsoefeningen zijn erg goed om in het hier en nu te zijn en niet in je hoofd. Dat blijft bij mij een zwak iets, altijd in het hoofd... Vorm van controle willen houden, hakske nep natuurlijk....
Fijn dat het bij jou goed werkt.. Ik zal het ook overleggen met de psych, of dat voor mij positief zou kunnen zijn.
Hoi Schouderklopje,
Bedankt voor het delen. Wat bedoel jij met dat je al jaren onder het niveau functioneert? En bij teveel aan prikkels, dan voel je een druk, stress, spanning waar je moeilijk mee om kan gaan?
Vaak zijn dergelijke klachten al ergens in de jeugd, opvoeding ontstaan he... Dat is bij mij ook zeker het geval.
Het is vervelend, de fase waar ik in zit. Maar het zal wel ergens goed voor zijn. Waarschijnlijk wil het lot, het universum, god of who ever, mij in laten zien dat ik dingen anders aan moet gaan pakken. Daar geloof ik wel in... Een levenles ofzo, die ik aangereikt krijg. Ik ga altijd maar door, veel verantwoordelijkheidsgevoel, nog meer erbij doen, nog meer verwachtingen van mezelf. Ik moet leren goed te luisteren naar mijn lichaam. Want een mens kan niet alles zomaar aan!!!
Ik kan vanmiddag die anti depressiva ophalen. En ben er eigenlijk wel heel blij mee. Gisteren had ik namelijk weer een huilbui, en ik vind ze best beangstigend. Ze komen zomaar opzetten en voel me dan radeloos. Daar ga ik dan ook weer over piekeren en druk maken, dat ik WEER zo een bui heb, en hoelang blijft dat dan, en wordt het niet van kwaad tot erger, zak ik niet steeds verder weg bla bla bla.. En dan is de paniek nog groter.
Op naar rust en geluk.............
Misschien dat ik dat dan toch es moet gaan proberen. Mindfullness. Ik heb dat boek van Tolle ook. Kom er alleen niet doorheen. Vind het zwaar om te lezen. Nu helemaal.. haha... Maar idd, die aandachtsoefeningen zijn erg goed om in het hier en nu te zijn en niet in je hoofd. Dat blijft bij mij een zwak iets, altijd in het hoofd... Vorm van controle willen houden, hakske nep natuurlijk....
Fijn dat het bij jou goed werkt.. Ik zal het ook overleggen met de psych, of dat voor mij positief zou kunnen zijn.
Hoi Schouderklopje,
Bedankt voor het delen. Wat bedoel jij met dat je al jaren onder het niveau functioneert? En bij teveel aan prikkels, dan voel je een druk, stress, spanning waar je moeilijk mee om kan gaan?
Vaak zijn dergelijke klachten al ergens in de jeugd, opvoeding ontstaan he... Dat is bij mij ook zeker het geval.
Het is vervelend, de fase waar ik in zit. Maar het zal wel ergens goed voor zijn. Waarschijnlijk wil het lot, het universum, god of who ever, mij in laten zien dat ik dingen anders aan moet gaan pakken. Daar geloof ik wel in... Een levenles ofzo, die ik aangereikt krijg. Ik ga altijd maar door, veel verantwoordelijkheidsgevoel, nog meer erbij doen, nog meer verwachtingen van mezelf. Ik moet leren goed te luisteren naar mijn lichaam. Want een mens kan niet alles zomaar aan!!!
Ik kan vanmiddag die anti depressiva ophalen. En ben er eigenlijk wel heel blij mee. Gisteren had ik namelijk weer een huilbui, en ik vind ze best beangstigend. Ze komen zomaar opzetten en voel me dan radeloos. Daar ga ik dan ook weer over piekeren en druk maken, dat ik WEER zo een bui heb, en hoelang blijft dat dan, en wordt het niet van kwaad tot erger, zak ik niet steeds verder weg bla bla bla.. En dan is de paniek nog groter.
Op naar rust en geluk.............
woensdag 10 juni 2009 om 21:19
Nou mensen.. ik heb toch een anti depressiva gekregen. Paroxetine. Iemand ervaring ermee? Ik weet nog niet of ik ze wil slikken...... vind al die bijwerkingen zo eng....
Vandaag ook te horen gekregen dat ik een nieuwe baan heb, dus daarmee valt er al een boel stress weg en is het een mooi lichtpuntje!!!!
Ik kijk even aankomende dagen aan.. hoe het gaat met de huilbuien en het depressieve gevoel enz... En als het aan blijft houden, ook nu, kan ik alsnog besluiten die dingen te slikken!
Ondertussen gewoon werken aan mijn issues..... het piekeren, het zorgen maken, de controle.....
Vandaag ook te horen gekregen dat ik een nieuwe baan heb, dus daarmee valt er al een boel stress weg en is het een mooi lichtpuntje!!!!
Ik kijk even aankomende dagen aan.. hoe het gaat met de huilbuien en het depressieve gevoel enz... En als het aan blijft houden, ook nu, kan ik alsnog besluiten die dingen te slikken!
Ondertussen gewoon werken aan mijn issues..... het piekeren, het zorgen maken, de controle.....
woensdag 17 juni 2009 om 10:30
Hoi Sensi Me,
Ik herken je verhaal. Ik zit namelijk ook niet lekker in mijn vel.
Een van de grote redenen is 'piekeren'! Ik heb altijd in mijn leven gepiekerd. Al vanaf dat ik op de middelbare school zat. Ik was toen echt depressief. Heb wel eens een mes in mijn handen gehad. Ik wilde niet meer leven. Gelukkig is het toen helemaal met mij goed gekomen en kreeg een relatie. Na 5 jaar is deze relatie stukgelopen. Ik heb anderhalf jaar me rot gevoeld. Met een psycholoog gepraat, etc. Toen opmezelf gaan wonen. Een mooie tijd.
Nu woon ik samen met mijn nieuwe vriend. We zijn nu anderhalf jaar samen. Het gaat goed maar vanwege stress hebben we vaak meningsverschillen / ruzie. Hij heeft zijn baan verloren en ik misschien binnenkort ook. Auto moeten inleveren, etc. Brengt gewoon stress mee. Veel gesprekken met werk etc. We begrijpen elkaar niet altijd en ga dus weer piekeren. Zit in een cirkeltje. Ik ben ook onwijs moe en kan elk moment in huilen uitbarsten. Ik hoop dat allemaal weer goed gaat komen, op welke manier dan ook.
Jij heel veel sterkte gewenst!
Ik herken je verhaal. Ik zit namelijk ook niet lekker in mijn vel.
Een van de grote redenen is 'piekeren'! Ik heb altijd in mijn leven gepiekerd. Al vanaf dat ik op de middelbare school zat. Ik was toen echt depressief. Heb wel eens een mes in mijn handen gehad. Ik wilde niet meer leven. Gelukkig is het toen helemaal met mij goed gekomen en kreeg een relatie. Na 5 jaar is deze relatie stukgelopen. Ik heb anderhalf jaar me rot gevoeld. Met een psycholoog gepraat, etc. Toen opmezelf gaan wonen. Een mooie tijd.
Nu woon ik samen met mijn nieuwe vriend. We zijn nu anderhalf jaar samen. Het gaat goed maar vanwege stress hebben we vaak meningsverschillen / ruzie. Hij heeft zijn baan verloren en ik misschien binnenkort ook. Auto moeten inleveren, etc. Brengt gewoon stress mee. Veel gesprekken met werk etc. We begrijpen elkaar niet altijd en ga dus weer piekeren. Zit in een cirkeltje. Ik ben ook onwijs moe en kan elk moment in huilen uitbarsten. Ik hoop dat allemaal weer goed gaat komen, op welke manier dan ook.
Jij heel veel sterkte gewenst!
