Psyche
alle pijlers
Positiviteit in een moeilijke tijd
donderdag 28 juli 2022 om 10:17
Lieve lezers,
Momenteel ga ik fysiek en mentaal door een erg zware periode. Liever vermeld ik niet waar het exact om gaat, ivm herkenbaarheid, maar ik heb het in ieder geval vaak erg moeilijk. Ik heb hier hulp voor gezocht, maar alles gaat in kleine stapjes. Los van het mentale zijn ook de fysieke klachten dingen die voor een buitenstaander niet echt zichtbaar zijn. Nu is het zo, dat ik geen steun heb vanuit familie. Zij worden vaak erg boos als ik bij hen ben en een slechte dag heb en me niet lekker voel. Dan zeggen ze dat ik me aanstel, dat ik me gewoon eventjes over de klachten heen moet zetten en dat ik de gezelligheid verpest. Ze zijn altijd zo goed voor me en dan kom ik met mijn klachten en verpest daarmee de boel voor hen (hun woorden). Ze vinden het allemaal maar onzin en geven soms ook aan dat ik niet welkom ben, als ik last heb van klachten. Vooral in deze situaties, waarin ik me al niet lekker voel, en zij enorm boos worden, maakt dat de klachten erger merk ik. Ik hou veel van mijn familie, maar kan momenteel geen enkele steun van ze verwachten. Langsgaan is lastig, want ik heb niet zelf in de hand wanneer ik last heb van mijn klachten. Het maakt me verdrietig en geeft me soms een erg eenzaam gevoel. Juist in zo’n periode zou ik het zo fijn vinden om wat positieve support te krijgen. Ik heb in het verleden vaak geprobeerd het gesprek met ze aan te gaan op een rustig moment. Want ik snap dat het voor hen ook pittig kan zijn. Vaak willen ze er niet over praten echter of ze zeggen vrij snel het allemaal maar onzin te vinden of dat ze het opgeven met me.
Wat ik met dit topic wil? Misschien gewoon wat positiviteit die ik niet kan vinden in de directe omgeving. Lost dat alle problemen op? Niet per se. Maar het is wel fijn om je af en toe gesteund te voelen.
Momenteel ga ik fysiek en mentaal door een erg zware periode. Liever vermeld ik niet waar het exact om gaat, ivm herkenbaarheid, maar ik heb het in ieder geval vaak erg moeilijk. Ik heb hier hulp voor gezocht, maar alles gaat in kleine stapjes. Los van het mentale zijn ook de fysieke klachten dingen die voor een buitenstaander niet echt zichtbaar zijn. Nu is het zo, dat ik geen steun heb vanuit familie. Zij worden vaak erg boos als ik bij hen ben en een slechte dag heb en me niet lekker voel. Dan zeggen ze dat ik me aanstel, dat ik me gewoon eventjes over de klachten heen moet zetten en dat ik de gezelligheid verpest. Ze zijn altijd zo goed voor me en dan kom ik met mijn klachten en verpest daarmee de boel voor hen (hun woorden). Ze vinden het allemaal maar onzin en geven soms ook aan dat ik niet welkom ben, als ik last heb van klachten. Vooral in deze situaties, waarin ik me al niet lekker voel, en zij enorm boos worden, maakt dat de klachten erger merk ik. Ik hou veel van mijn familie, maar kan momenteel geen enkele steun van ze verwachten. Langsgaan is lastig, want ik heb niet zelf in de hand wanneer ik last heb van mijn klachten. Het maakt me verdrietig en geeft me soms een erg eenzaam gevoel. Juist in zo’n periode zou ik het zo fijn vinden om wat positieve support te krijgen. Ik heb in het verleden vaak geprobeerd het gesprek met ze aan te gaan op een rustig moment. Want ik snap dat het voor hen ook pittig kan zijn. Vaak willen ze er niet over praten echter of ze zeggen vrij snel het allemaal maar onzin te vinden of dat ze het opgeven met me.
Wat ik met dit topic wil? Misschien gewoon wat positiviteit die ik niet kan vinden in de directe omgeving. Lost dat alle problemen op? Niet per se. Maar het is wel fijn om je af en toe gesteund te voelen.
donderdag 28 juli 2022 om 10:25
Nee, ik woon gelukkig op mezelf. Heb in het verleden echter altijd veel contact met de familie gehad en daarom valt het me nu denk ik wat zwaar.
donderdag 28 juli 2022 om 10:29
Dan zou ik contact even wat naar beneden doen. Niks mis mee.
En kan je met bijvoorbeeld ouders en zussen/broers daar over hebben? Over wat ze zeggen wat jouw kwets, of ze daar mee willen stoppen? Heb je dat al eens gedaan?
De rest van de familie zou ik even negeren, want veel mensen zijn nu eenmaal zo dom en verander je vaak niets aan maar met je directe gezin, daar zou ik wel een geprek aan wagen. Misschien helpt dat wel.
En kan je met bijvoorbeeld ouders en zussen/broers daar over hebben? Over wat ze zeggen wat jouw kwets, of ze daar mee willen stoppen? Heb je dat al eens gedaan?
De rest van de familie zou ik even negeren, want veel mensen zijn nu eenmaal zo dom en verander je vaak niets aan maar met je directe gezin, daar zou ik wel een geprek aan wagen. Misschien helpt dat wel.
donderdag 28 juli 2022 om 10:32
Het gaat juist om de ouders/broers/zussen in dit geval. En ja, er is al heel vaak over gepraat, maar dat heeft niets opgeleverd. Ik heb dit topic dus (zie intro) ook niet aangemaakt met het idee dat op te lossen of met het idee dat ik nog steun kan verwachten vanuit die richting. Eerder om hier wat positiviteit (of misschien herkenbaarheid) te vinden. De klachten an sich zijn al lastig en dan maakt het feit dat de familie wegvalt het nog pittiger. Voor mij in ieder geval.LuciFee2022 schreef: ↑28-07-2022 10:29Dan zou ik contact even wat naar beneden doen. Niks mis mee.
En kan je met bijvoorbeeld ouders en zussen/broers daar over hebben? Over wat ze zeggen wat jouw kwets, of ze daar mee willen stoppen? Heb je dat al eens gedaan?
De rest van de familie zou ik even negeren, want veel mensen zijn nu eenmaal zo dom en verander je vaak niets aan maar met je directe gezin, daar zou ik wel een geprek aan wagen. Misschien helpt dat wel.
donderdag 28 juli 2022 om 10:34
Dank je wel voor de reactie! Topic is daarvoor echter niet aangemaakt, om te horen of iets aanstellerij is of niet en of de lichamelijke/mentale klachten legitiem zijn of niet. Zie laatste regel van de intro.
donderdag 28 juli 2022 om 10:40
Helaas, dat is triest.Chocodream schreef: ↑28-07-2022 10:32Het gaat juist om de ouders/broers/zussen in dit geval. En ja, er is al heel vaak over gepraat, maar dat heeft niets opgeleverd. Ik heb dit topic dus (zie intro) ook niet aangemaakt met het idee dat op te lossen of met het idee dat ik nog steun kan verwachten vanuit die richting. Eerder om hier wat positiviteit (of misschien herkenbaarheid) te vinden. De klachten an sich zijn al lastig en dan maakt het feit dat de familie wegvalt het nog pittiger. Voor mij in ieder geval.
Ik herken het een beetje al is het hier mee dat ze gewoon steeds vergeten dat ik lichamelijk beperkt/chronisch pijnpatient ben. En daardoor ook vaak geestelijk aan mijn taks zit.
Zo erg als jij het schets heb ik al niet en ik ben deel van mijn familie ook echt zat.
Denk dat je het positieve niet uit die kant kan halen nee.
Heb je wel vrienden of een partner die wel een beetje begrip hebben? Of andere familie buiten hen om?
En misschien lotgenoten inderdaad.
donderdag 28 juli 2022 om 10:52
Wat naar dat je familie er zo in staat. Zou stoppen met eraan blijven trekken.
Ik vind het lastig om positiviteit te bieden omdat ik niet goed weet in welke hoek ik moet zoeken vanwege je (logischerwijs) vage OP.
Maar hier heb je alvast een schattig plaatje
.
Ik vind het lastig om positiviteit te bieden omdat ik niet goed weet in welke hoek ik moet zoeken vanwege je (logischerwijs) vage OP.
Maar hier heb je alvast een schattig plaatje
.
anoniem_400536 wijzigde dit bericht op 28-07-2022 11:36
12.92% gewijzigd
donderdag 28 juli 2022 om 10:57
Wat klote TO. Juist in deze tijd kun je wel wat steun en positiviteit gebruiken. 
Niet iedereen is even empatisch, en veel mensen snappen het pas als hen zelf iets overkomt. Ik denk dat het verstandig is om wat afstand te nemen van mensen/zaken die jou verder de put in trekken.
Wat vind je leuk om te doen en haal je wel energie uit?
Niet iedereen is even empatisch, en veel mensen snappen het pas als hen zelf iets overkomt. Ik denk dat het verstandig is om wat afstand te nemen van mensen/zaken die jou verder de put in trekken.
Wat vind je leuk om te doen en haal je wel energie uit?
donderdag 28 juli 2022 om 11:08
Het feit dat je ergens last van hebt hoef je natuurlijk niet bij ieder moment van contact te benoemen.
Klagen, balen, het er over hebben moet je kunnen doen, maar er zit denk ik wel een beperking op.
Ik heb ook een familielid die bij ieder contactmoment herhaalt waar hij last van heeft. Nu denk ik ook....na 15x herhaling. Nu weet ik het wel en ga er niet altijd meer op in.
Maar als je echt last hebt van die klachten blijf je toch thuis. Dan bel je af. Het is niet zo dat je er niet mag zijn met je klachten, maar ergens begrijp ik familie ook wel. Niet dat ze je zo neersabelen, maar het is soms gewoon niet leuk als iemand constant de negatieve plek inneemt. En hoe egoïstisch dit ook klinkt: soms is de energie er niet km altijd empathie te tonen.
Klagen, balen, het er over hebben moet je kunnen doen, maar er zit denk ik wel een beperking op.
Ik heb ook een familielid die bij ieder contactmoment herhaalt waar hij last van heeft. Nu denk ik ook....na 15x herhaling. Nu weet ik het wel en ga er niet altijd meer op in.
Maar als je echt last hebt van die klachten blijf je toch thuis. Dan bel je af. Het is niet zo dat je er niet mag zijn met je klachten, maar ergens begrijp ik familie ook wel. Niet dat ze je zo neersabelen, maar het is soms gewoon niet leuk als iemand constant de negatieve plek inneemt. En hoe egoïstisch dit ook klinkt: soms is de energie er niet km altijd empathie te tonen.
donderdag 28 juli 2022 om 11:17
Ik zit momenteel al 5 weken met heftige kiespijn en ik ben echt bang dat mijn vriend en familie zo gaat denken als jij.Stormke81 schreef: ↑28-07-2022 11:08Het feit dat je ergens last van hebt hoef je natuurlijk niet bij ieder moment van contact te benoemen.
Klagen, balen, het er over hebben moet je kunnen doen, maar er zit denk ik wel een beperking op.
Ik heb ook een familielid die bij ieder contactmoment herhaalt waar hij last van heeft. Nu denk ik ook....na 15x herhaling. Nu weet ik het wel en ga er niet altijd meer op in.
Maar als je echt last hebt van die klachten blijf je toch thuis. Dan bel je af. Het is niet zo dat je er niet mag zijn met je klachten, maar ergens begrijp ik familie ook wel. Niet dat ze je zo neersabelen, maar het is soms gewoon niet leuk als iemand constant de negatieve plek inneemt. En hoe egoïstisch dit ook klinkt: soms is de energie er niet km altijd empathie te tonen.
donderdag 28 juli 2022 om 11:18
Voor gezonde mensen is het moeilijk om te weten hoe ingrijpend en bepalend medische klachten kunnen zijn. Iemand die hier schrijft: na 15x weet ik het wel... ja, dat kan ik me voorstellen. Maar als je altijd pijn hebt en moe bent, is dat zo bepalend in je leven dat het moeilijk is om daar niks over te zeggen omdat de mensen die je ziet het wel weten en liever wat leuks van je horen.
Wat eten we vanavond?
donderdag 28 juli 2022 om 11:22
Het is ook best vaak dat iemand niet de hele tijd uit niets loopt te klagen maar dat mensen bij bepaalde gesprekken en activiteiten gewoon vergeten dat jij niet alles kan of wil ( omdat je dan later bijvoorbeeld heel erg last hebt) en als je dan aangeeft dat gaat niet want, dan ben jij aan het zeuren, hun leven aan het beperken ect.
Veel mensen hebben echt een eq van een erwt helaas.
Dus ook al je niet steeds klaagt ( of eigenlijk juist als je dat dus niet veel doet) gaan mensen het vergeten en moet jij steeds dingen aangeven of grenzen gaan bewaken en dat valt dan verkeerd of willen mensen niet horen.
Niet alle mensen zijn zo. Maar mensen die reageren zoals TO beschrijft... die vaak wel. Heel irritant.
Veel mensen hebben echt een eq van een erwt helaas.
Dus ook al je niet steeds klaagt ( of eigenlijk juist als je dat dus niet veel doet) gaan mensen het vergeten en moet jij steeds dingen aangeven of grenzen gaan bewaken en dat valt dan verkeerd of willen mensen niet horen.
Niet alle mensen zijn zo. Maar mensen die reageren zoals TO beschrijft... die vaak wel. Heel irritant.
donderdag 28 juli 2022 om 11:27
Een chronische ziekte of zoiets met veel pijn en moeheid heeft ook invloed op de mensen waar je mee omgaat. Veel leuke dingen kunnen niet meer, en dat is echt jammer. Kan me voorstellen dat familie ervan baalt, ze missen je en ze willen dat alles weer wordt zoals het was. Ze uiten het alleen een beetje (erg) lullig.
Wat eten we vanavond?
donderdag 28 juli 2022 om 11:32
Het uiten naar de zieke is sowieso beetje lullig, maakt niet uit hoe je het verpakt.
Maar op deze manier is gewoon klojogedrag.
Ik zou als ik TO was me gaan richten op logenoten, ook op dit vlak misschien handig, en op leuke mensen in haar omgeving.
En therapie misschien, ik heb een tijdje een soort rouwtherapie gehad, om te verwerken dat ik nooit meer zou kunnen werken normaal, dat mijn hele leven voor altijd veranderd was maar ook verlies van vrienden, het onbegrip, wanneer je wel of niet mensen uitleg blijft geven, hoe om te gaan dat alles en iedereen door gaat met leven en jij niet op die manier. Ect. Was maar een week of 10 maar kon alles beter accepteren over algemeen.
Maar op deze manier is gewoon klojogedrag.
Ik zou als ik TO was me gaan richten op logenoten, ook op dit vlak misschien handig, en op leuke mensen in haar omgeving.
En therapie misschien, ik heb een tijdje een soort rouwtherapie gehad, om te verwerken dat ik nooit meer zou kunnen werken normaal, dat mijn hele leven voor altijd veranderd was maar ook verlies van vrienden, het onbegrip, wanneer je wel of niet mensen uitleg blijft geven, hoe om te gaan dat alles en iedereen door gaat met leven en jij niet op die manier. Ect. Was maar een week of 10 maar kon alles beter accepteren over algemeen.
donderdag 28 juli 2022 om 11:43
Goeie tip van die therapie. Want het is nogal wat.LuciFee2022 schreef: ↑28-07-2022 11:32Het uiten naar de zieke is sowieso beetje lullig, maakt niet uit hoe je het verpakt.
Maar op deze manier is gewoon klojogedrag.
Over dat eerste: misschien is het projectie van mij. Een goede vriendin is chronisch ziek, en wij hebben wel gepraat over het gevolg van haar ziekte voor haar omgeving. Ik denk (hoop) dat ze dat niet lullig vond, dat ik heb uitgesproken dat ik het jammer vond dat we niet meer samen naar concerten konden gaan en dat we sowieso minder vaak kunnen afspreken. Zo'n chronische ziekte raakt niet alleen de zieke, maar iedereen in de omgeving. Haar moeder heeft bijvoorbeeld verdriet dat haar dochter ziek is, die is ongerust en heeft soms ook verdriet dat ze geen oma gaat worden. In de vriendschap moesten we uitzoeken of ik wel kan mekkeren over mijn hoofdpijn van een kater, terwijl zij superheftige migraine heeft - ook een gekke situatie. Of kletsen over gezellige uitjes, die zij dus negen van de tien keer niet kan maken. Voelt vreemd.
Klinkt egocentrisch als ik het zo opschrijf, maar ik geloof niet dat dat het is. Gelukkig is onze band sterk, kunnen we goed praten met elkaar en is mijn vriendin een bewonderenswaardig verstandig type.
Wat eten we vanavond?
donderdag 28 juli 2022 om 11:50
Zolang je dat op een open manier doet en niet verwijtend, is dat ook helemaal niet erg. Daardoor hou je ook een evenwicht in jullie contactmakreel schreef: ↑28-07-2022 11:43Goeie tip van die therapie. Want het is nogal wat.
Over dat eerste: misschien is het projectie van mij. Een goede vriendin is chronisch ziek, en wij hebben wel gepraat over het gevolg van haar ziekte voor haar omgeving. Ik denk (hoop) dat ze dat niet lullig vond, dat ik heb uitgesproken dat ik het jammer vond dat we niet meer samen naar concerten konden gaan en dat we sowieso minder vaak kunnen afspreken. Zo'n chronische ziekte raakt niet alleen de zieke, maar iedereen in de omgeving. Haar moeder heeft bijvoorbeeld verdriet dat haar dochter ziek is, die is ongerust en heeft soms ook verdriet dat ze geen oma gaat worden. In de vriendschap moesten we uitzoeken of ik wel kan mekkeren over mijn hoofdpijn van een kater, terwijl zij superheftige migraine heeft - ook een gekke situatie. Of kletsen over gezellige uitjes, die zij dus negen van de tien keer niet kan maken. Voelt vreemd.
Klinkt egocentrisch als ik het zo opschrijf, maar ik geloof niet dat dat het is. Gelukkig is onze band sterk, kunnen we goed praten met elkaar en is mijn vriendin een bewonderenswaardig verstandig type.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
donderdag 28 juli 2022 om 11:56
makreel schreef: ↑28-07-2022 11:43Goeie tip van die therapie. Want het is nogal wat.
Over dat eerste: misschien is het projectie van mij. Een goede vriendin is chronisch ziek, en wij hebben wel gepraat over het gevolg van haar ziekte voor haar omgeving. Ik denk (hoop) dat ze dat niet lullig vond, dat ik heb uitgesproken dat ik het jammer vond dat we niet meer samen naar concerten konden gaan en dat we sowieso minder vaak kunnen afspreken. Zo'n chronische ziekte raakt niet alleen de zieke, maar iedereen in de omgeving. Haar moeder heeft bijvoorbeeld verdriet dat haar dochter ziek is, die is ongerust en heeft soms ook verdriet dat ze geen oma gaat worden. In de vriendschap moesten we uitzoeken of ik wel kan mekkeren over mijn hoofdpijn van een kater, terwijl zij superheftige migraine heeft - ook een gekke situatie. Of kletsen over gezellige uitjes, die zij dus negen van de tien keer niet kan maken. Voelt vreemd.
Klinkt egocentrisch als ik het zo opschrijf, maar ik geloof niet dat dat het is. Gelukkig is onze band sterk, kunnen we goed praten met elkaar en is mijn vriendin een bewonderenswaardig verstandig type.
Je deelt dan samen het verdriet over iets wat niet meer kan. Mits je dat ook zo brengt. Zo klinkt het wel.
Vind ik ook moeilijk maar begrijp ik wel hoor.
Maar zoals bij TO in de OP en ook in mijn ervaring gebeurt dat bijna altijd heel anders, dan komt het over als een last voor de ander en word er geen rekening gehouden met hoe het is voor degene zelf. Die kunnen dat ook niet meer. En nog veel meer normale zaken vaak ook niet meer.
En hoe dat als een onterecht verwijt kan aanvoelen en ze voelen zich echt al onwijs ruk. Je geeft ze dan nog meer om kut over te voelen.
Zelf zou ik dat dus gewoon nooit op geen enkele manier aangeven bij een ander. Maar dat is omdat ik nu weet hoe het voelt als mensen dat dus doen. Maar zou wel begrijpen als je samen het er over hebt en dan samen verdriet hebt over sommige leuke dingen die nu niet meer kunnen. Daar is echt niets mis mee en kan juist heel erg fijn zijn.
En daarnaast kijken naar alles wat wel kan en andere leuke dingen verzinnen om tijd met elkaar door te brengen.
In TOs'geval klinkt vooral door dat ze er geen last van willen, ze gewoon moet doen wat de familie wil en niet moet zeuren steeds.
Ik zou daar echt afstand van gaan nemen en gewoon nee gaan leren zeggen.
Minder omgaan met die mensen en andere mensen en activiteiten gaan zoeken.
donderdag 28 juli 2022 om 12:17
Tja, wat moet je dan doen? Liegen als ze vragen hoe het gaat? Doen alsof je wel kan lopen met je gebroken benen? Thuis blijven en niet van het leven proberen te genieten omdat een ander het vervelend vind om aan te horen dat iets moeilijk gaat?Stormke81 schreef: ↑28-07-2022 11:08Het feit dat je ergens last van hebt hoef je natuurlijk niet bij ieder moment van contact te benoemen.
Klagen, balen, het er over hebben moet je kunnen doen, maar er zit denk ik wel een beperking op.
Ik heb ook een familielid die bij ieder contactmoment herhaalt waar hij last van heeft. Nu denk ik ook....na 15x herhaling. Nu weet ik het wel en ga er niet altijd meer op in.
Maar als je echt last hebt van die klachten blijf je toch thuis. Dan bel je af. Het is niet zo dat je er niet mag zijn met je klachten, maar ergens begrijp ik familie ook wel. Niet dat ze je zo neersabelen, maar het is soms gewoon niet leuk als iemand constant de negatieve plek inneemt. En hoe egoïstisch dit ook klinkt: soms is de energie er niet km altijd empathie te tonen.
Ik vind het maar vreemd gedrag.
Je hoeft niet mee te huilen maar je hoeft ook geen hork te zijn.
Mijn oma heeft bijvoorbeeld last van ouderdoms klachten. Moet ik dan daar niet meer naar luisteren omdat het toch niet overgaat?
Nou laat oma maar afzeggen ipv dat we een activiteit uitkiezen voor iedereen. Ik vind het niet sociaal.
donderdag 28 juli 2022 om 12:20
Zo klinkt de OP mij ook in de oren.LuciFee2022 schreef: ↑28-07-2022 11:22Het is ook best vaak dat iemand niet de hele tijd uit niets loopt te klagen maar dat mensen bij bepaalde gesprekken en activiteiten gewoon vergeten dat jij niet alles kan of wil ( omdat je dan later bijvoorbeeld heel erg last hebt) en als je dan aangeeft dat gaat niet want, dan ben jij aan het zeuren, hun leven aan het beperken ect.
Veel mensen hebben echt een eq van een erwt helaas.
Dus ook al je niet steeds klaagt ( of eigenlijk juist als je dat dus niet veel doet) gaan mensen het vergeten en moet jij steeds dingen aangeven of grenzen gaan bewaken en dat valt dan verkeerd of willen mensen niet horen.
Niet alle mensen zijn zo. Maar mensen die reageren zoals TO beschrijft... die vaak wel. Heel irritant.
donderdag 28 juli 2022 om 12:52
Bedankt voor alle reacties! Ik zal zo goed als ik kan op de berichten reageren.
@K0koro en @Noia: Dank jullie wel voor het delen van wat positiviteit! Dat is altijd ontzettend fijn! En goed om idd wat extra erover na te denken over wat wel fijn is.
@LuciFee2022: Dank je wel voor je uitgebreide antwoorden en voor het delen van een stukje van je eigen ervaring. Ondanks dat iedereen natuurlijk in een net weer wat andere situatie zit, kan het fijn zijn om daarover te lezen. Gelukkig heb ik inderdaad wel een aantal fijne vrienden (en onder het stukje in mijn intro, waarin ik het over hulp heb, valt ook therapie. Maar goede tip alsnog)! Maar ook met hen probeer ik niet te vaak hierover te praten, omdat ik niet wil dat het voor hen teveel hierover gaat. In het geval van de familie gaat het inderdaad ook over situaties zoals jij die beschrijft: niet zozeer dat ik continu praat over mijn klachten, meer dat ik er sowieso dagelijks last van heb en dat ze op momenten die ik zelf niet volledig in de hand heb spontaan meer op kunnen spelen. Soms zien mensen het op de een of andere manier toch aan me dat ik bijvoorbeeld pijn heb of soms kan ik wat minder op een dag.
Misschien is het ook gewoon een soort onmacht van de familie. Ik denk ergens dat ze gewoon graag willen dat alles goed gaat. Ze blijven me uitnodigen en ook dat is lastig. Enerzijds mis ik het contact, anderzijds is het contact gewoon niet fijn, omdat het toch meestal weer in nog meer spanningen uitloopt. Als het een dag best prima gaat en de volgende dag weer wat minder, krijg ik vaak te horen: “Wat een onzin allemaal. Gister ging het toch ook gewoon prima?” Maarja, zo gaat dat vaak. Ik ben niet in een keer genezen en heb aangegeven dat het tijd kost en niet heel snel gaat. Maar toch lijkt dat snel vergeten te worden. Ik merk dat ik door de manier waarop familie het oppakt erg gespannen wordt als ik op bezoek ga bij hen en de klachten nog erger worden. Vooral omdat ik me het ook besef dat zij het zo vervelend vinden.
@Makreel: Vind dat niet raar hoor, als het gesprek inderdaad was zoals de manier waarop jij het beschrijft. Hopelijk konden jullie ook samen naar wat leuke dingen uitkijken die nog wel kunnen.
Ik heb een aantal mensen gemist, maar ook jullie bedankt voor de toevoeging aan het topic!
@K0koro en @Noia: Dank jullie wel voor het delen van wat positiviteit! Dat is altijd ontzettend fijn! En goed om idd wat extra erover na te denken over wat wel fijn is.
@LuciFee2022: Dank je wel voor je uitgebreide antwoorden en voor het delen van een stukje van je eigen ervaring. Ondanks dat iedereen natuurlijk in een net weer wat andere situatie zit, kan het fijn zijn om daarover te lezen. Gelukkig heb ik inderdaad wel een aantal fijne vrienden (en onder het stukje in mijn intro, waarin ik het over hulp heb, valt ook therapie. Maar goede tip alsnog)! Maar ook met hen probeer ik niet te vaak hierover te praten, omdat ik niet wil dat het voor hen teveel hierover gaat. In het geval van de familie gaat het inderdaad ook over situaties zoals jij die beschrijft: niet zozeer dat ik continu praat over mijn klachten, meer dat ik er sowieso dagelijks last van heb en dat ze op momenten die ik zelf niet volledig in de hand heb spontaan meer op kunnen spelen. Soms zien mensen het op de een of andere manier toch aan me dat ik bijvoorbeeld pijn heb of soms kan ik wat minder op een dag.
Misschien is het ook gewoon een soort onmacht van de familie. Ik denk ergens dat ze gewoon graag willen dat alles goed gaat. Ze blijven me uitnodigen en ook dat is lastig. Enerzijds mis ik het contact, anderzijds is het contact gewoon niet fijn, omdat het toch meestal weer in nog meer spanningen uitloopt. Als het een dag best prima gaat en de volgende dag weer wat minder, krijg ik vaak te horen: “Wat een onzin allemaal. Gister ging het toch ook gewoon prima?” Maarja, zo gaat dat vaak. Ik ben niet in een keer genezen en heb aangegeven dat het tijd kost en niet heel snel gaat. Maar toch lijkt dat snel vergeten te worden. Ik merk dat ik door de manier waarop familie het oppakt erg gespannen wordt als ik op bezoek ga bij hen en de klachten nog erger worden. Vooral omdat ik me het ook besef dat zij het zo vervelend vinden.
@Makreel: Vind dat niet raar hoor, als het gesprek inderdaad was zoals de manier waarop jij het beschrijft. Hopelijk konden jullie ook samen naar wat leuke dingen uitkijken die nog wel kunnen.
Ik heb een aantal mensen gemist, maar ook jullie bedankt voor de toevoeging aan het topic!
donderdag 28 juli 2022 om 17:41
makreel schreef: ↑28-07-2022 11:43Goeie tip van die therapie. Want het is nogal wat.
Over dat eerste: misschien is het projectie van mij. Een goede vriendin is chronisch ziek, en wij hebben wel gepraat over het gevolg van haar ziekte voor haar omgeving. Ik denk (hoop) dat ze dat niet lullig vond, dat ik heb uitgesproken dat ik het jammer vond dat we niet meer samen naar concerten konden gaan en dat we sowieso minder vaak kunnen afspreken. Zo'n chronische ziekte raakt niet alleen de zieke, maar iedereen in de omgeving. Haar moeder heeft bijvoorbeeld verdriet dat haar dochter ziek is, die is ongerust en heeft soms ook verdriet dat ze geen oma gaat worden. In de vriendschap moesten we uitzoeken of ik wel kan mekkeren over mijn hoofdpijn van een kater, terwijl zij superheftige migraine heeft - ook een gekke situatie. Of kletsen over gezellige uitjes, die zij dus negen van de tien keer niet kan maken. Voelt vreemd.
Klinkt egocentrisch als ik het zo opschrijf, maar ik geloof niet dat dat het is. Gelukkig is onze band sterk, kunnen we goed praten met elkaar en is mijn vriendin een bewonderenswaardig verstandig type.
Hier ook zo'n situatie. In het begin had ik iets van: kan ik dan niet meer over mijn dingen praten, als ik bijv. kiespijn heb? Want zij heeft altijd pijn, dag en nacht en haar situatie is altijd erger dan wat ik heb, omdat ik gezond ben.
Maar, als ik niet meer over mijn eigen issues kan praten dan zou de vriendschap heel ongelijkwaardig zijn. Gelukkig kan dat wel, en is ze altijd belangstellend.
Dat neemt niet weg dat ik het soms moeilijk vind. Omdat het nou eenmaal moeilijk is om steeds te horen dat iemand altijd pijn heeft en dat er geen genezing mogelijk is. Ik zou dat willen wegnemen, maar dat kan ik niet.
Ieder heeft zijn eigen problemen, die heb ik ook, maar omdat haar problemen meestal 'erger' zijn (nee, het is geen wedstrijd, maar je snapt vast wat ik bedoel) voelt het niet altijd makkelijk om iets te vertellen, al staat ze daar zeker voor open.
Het voelt ongemakkelijk om iets te vertellen over mijn vakanties, en op dat gebied houd ik mij in.
TO, je familie reageert horkerig en niet leuk.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
