Post natale angst

Ik ben normaal alleen een mee-lezer, maar heb even een account aangemaakt om je een hart onder de riem te steken. Hopelijk heb je iets aan mijn verhaal.

Ik heb hetzelfde gehad na mijn bevalling. Wel heel blij met mijn baby, maar ook enorme angsten! Alles was zwart in mijn hoofd, zo bang was ik.
Ik durfde de eerste weken niet eens het huis uit (ook niet in de tuin.) De gordijnen moesten het liefst dichtblijven.
Ik durfde net als jij ook niet alleen te zijn met mijn baby. Gelukkig kon mijn man lang thuis zijn. Ik herken alles uit je bericht.

Ik lees dat je inmiddels met medicatie bent gestart. Ik hoop dat dit je gaat helpen! Ik heb er zelf heel veel baat bij gehad. (Ik kreeg Sertraline en Lorezapam.)

Ik wilde eigenlijk geen medicatie, omdat ik bang was nooit meer zonder te kunnen. Maar een psychiater van de crisisdienst zei: "Zie het als gips om een gebroken arm. Je hebt het tijdelijk nodig om vanbinnen beter te worden. En dan kijken we later wel of het gips er weer af kan.".
Dat vond ik wel een eye-opener, en toen ging ik pas overstag. Toen de medicatie eenmaal ging werken, knapte ik heel snel op. Ik voelde me weer steviger en was veel minder bang.

Een paar maanden na de bevalling voelde ik me al véél beter! Toen genoot ik van wandelen met de kinderwagen, samen naar de Hema, enzovoort.

Na 1,5 jaar heb ik de medicatie heeeel langzaam afgebouwd met behulp van afbouw-strips (werd niet vergoed, maar het was het geld meer dan waard).

Hopelijk heb je iets aan mijn verhaal: ik dacht dat ik nooit meer "gewoon" zou worden, maar het is toch echt goedgekomen!! Het wordt echt beter!! Heel veel sterkte gewenst!

Ik log nu weer uit en ga mijn account niet meer gebruiken, dus ik zal niet meer reageren. Maar ik wilde toch even een berichtje achterlaten voor je.

Waar ben je bang voor?
Zelf herken ik het in zoverre dat ik soms de zwaarte van de verantwoordelijkheid verpletterend zwaar kon voelen drukken. Dat ik dacht: als ik dit hummel laat vallen, dan is ie dood en heb ik het gedaan. Ik vond het hebben van die macht, dat hulpeloze leven in mijn hand dat volledig van mij afhankelijk was ontzettend beangstigend. Ik heb er niets mee gedaan en nu ze groter zijn heb ik dat niet meer.

Slaap je voldoende? Slapen en slaapgebrek doen heel veel met je psyche. Verder geen tips.
Sterkte!

Wees niet te streng voor jezelf.

Mijn kind is inmiddels bijna 10 maar ik kan me ook nog goed herinneren van de eerste weken dat ik het heel eng vond om alleen met haar te zijn, de verantwoordelijkheid ligt dan compleet bij jou en wat weet je nou helemaal van moeder zijn en babies.

Adem in, adem uit. Je doet het fantastisch als moeder zo te horen. Knuffel lekker met je baby en bekijk het per 5 minuten.

Ik denk dat het goed is dat je een hulptraject gestart bent. Het komt echt wel goed.

Ik kan je helaas geen tips geven maar wil toch even zeggen dat je al goed bezig bent.
Je bent druk bezig om er mee om te gaan en hebt hulp gevraagd en gaat aan jezelf werken.
Dat is toch al heel positief.

Alleenstaande moeder is ook best eng.
Ik ben ook een alleen staande moeder vanaf de geboorte van mijn dochtertje. Geen bewuste keuze maar helaas is het zo gelopen. En ze is nu 15 maanden oud.

Je weet dat je het kunt want je zegt zelf al dat je de volledige verzorging doet als je bij je ouders bijvoorbeeld bent.

Ben je altijd onzeker geweest ?

Dikke knuffel in ieder geval en ik hoop dat je snel de rust en het zelfvertrouwen krijgt

Misschien helpt het om op te schrijven wat je kunt en goed doet en vooral tegen jezelf zeggen dat je het goed doet en dat regelmatig terug lezen. Schrijf jezelf een brief .

Herkenbaar, ik had ook enorme angsten. Ben niet alleenstaand, maar was wel bang dat mijn man zou overlijden door een auto ongeluk en allerlei nare dingen als hij thuis weg ging.
Ook bang om zelf dood te gaan, m'n kindje alleen achter te laten, in fysiek nooit meer te herstellen maar vooral bang dat de angst nooit weg zou gaan en ik altijd gek zou blijven..
Gelukkig kan ik nu na bijna 2 jaar zeggen dat het over is gegaan, dat het beter wordt en willen we zelfs voor nummer 2 gaan.
Ben ik bang dat het weer mis gaat? Ja, zeker. Maar de wetenschap dat er genoeg hulp en ondersteuning is én dat het weer beter wordt helpt enorm.
Ik vond het fijn om te horen dat in niet de enige was, dat het normaal is om die eerste weken rete-zwaar te vinden, en dat hormoonschommelingen erbij horen.

Dus, je bent niet alleen, je hebt het aller krachtigste gedaan wat je kon doen en dat is open en eerlijk zijn, om hulp vragen, je netwerk betrekken en juist daarom alleen al ben je een super goede mama!
Omdat ik door mijn angsten ook een zwart gat in m'n geheugen heb, ben ik heel blij dat ik in die eerste maanden een aantal keer een goede vriendin heb gevraagd hele mooie foto's te nemen van ons kindje. Zo kan ik ook terug kijken en verliefd zijn op dat babytje van toen IPV alleen maar de nare dingen. Dat zou ik je nog als tip mee willen geven! Leg de kleine, fijne mooie momenten vast, juist ook voor de verwerking later

Hi,

Wat heftig om te lezen zeg, en helaas heel herkenbaar. Ik las laatst iets over postnatale angststoornissen, dat schijnt dus echt iets iets zijn. Helemaal niet raar dat je je nu zo voelt dus en je kan er ook helemaal niks aan doen! En dit bedoel ik als; je had niet kunnen voorkomen dat dit je overkomt. Onderschat ook de hormonen niet he, die kunnen zooooo veel met je doen. Daar kan je echt 'gek' van worden.

Ik herken het, kindje zo oud als die van jou en de eerste weken zo veel angst, huilen, paniekaanvallen, stress. Bij mij ging het om corona, en dan gek genoeg of ik het had en daarmee iedereen om mij heen dood zou maken, ik maakte me geen enkele zorgen om of mijn kindje het zou krijgen, zo zie je maar wat een gekke dingen angst met je doet.

Ik heb heel veel gepraat, heel veel dezelfde bevestiging gevraagd aan mijn omgeving en gezorgd dat er vrijwel altijd back-up was als ik alleen was met kind. En uiteindelijk antidepressiva gekregen en dat hielp na een week of 3 echt. Ik heb nog steeds milde angst maar echt een stuk minder en ik functioneer weer normaal.

Ik kan je niet helpen maar wilde wel even zeggen dat het niet gek is wat je door maakt en dat het weer beter gaat worden! Sommige vrouwen gaan gewoon niet zo lekker op hormonen en blijkbaar zijn wij daar 2 van

Accepteer alle hulp die je nu kan krijgen, laat voor je zorgen zodat jij voor je kindje kan zorgen! Het wordt weer beter, echt.

Ik was heel erg bang om van de trap te vallen... dus droeg mijn man hem steeds naar boven en beneden, tot hij zelf eens van een trede gleed.... niks aan de hand hoor gelukkig uiteindelijk, baby vloog wel even en werd ook weer gevangen.... maar het liet me wel inzien dat het niet zoveel uitmaakt of je iets zelf wel of niet doet. Risico's zullen er altijd zijn. De meeste dingen lijken trouwens te gebeuren terwijl ik niet alleen ben tot nog toe. Sta jezelf toe dat je dingen spannend vind, want dat zijn ze ook. Maar vertel jezelf ook positieve dingen om over de hobbel heen te komen. Kijk wat je aangedurfd hebt, jij kunt vast zoveel. Erg fijn ook dat er heel veel mensen klaar staan om te helpen, dat doen ze omdat je heel tof bent. Dus doe eens niet zo lelijk tegen jezelf. Er staat nergens vastgelegd dat je wel helemaal ok moet zijn op dit moment. Of uberhaupt ooit. Zeker nu nog niet als je hormonaal overhoop ligt met te weinig slaap. En als je toch weer iemand belt voor hulp dan is het om een super lange douche te kunnen nemen, met een ontspannen dutje erna.