Psyche
alle pijlers
Postnatale angst
donderdag 9 december 2021 om 12:47
Wie nog meer? Sinds de bevalling nu zo'n 5 maanden geleden heb ik af en aan paniekaanvallen gehad, maak me ernstig zorgen over mijn eigen gezondheid terwijl daar eigenlijk geen aanleiding voor is. Pieker me suf over van alles en nog wat. Lange stukken autorijden met de kinderen durf ik niet meer, evenals in het donker rijden. Ben bang voor de avond en voor de nacht, alleen thuis zijn gaat niet goed. Kruip dan om 20.00 uur al m'n nest in in de hoop dat het snel ochtend is. GZ-traject staat wel gepland maar moet nog een maand wachten tot ik aan de beurt ben. Ondertussen nu om de week naar de praktijkondersteuner, maar het wordt steeds moeilijker mee om te gaan. Ik sta letterlijk stijf van de spanning, de hele dag door.
♡
donderdag 9 december 2021 om 13:01
donderdag 9 december 2021 om 13:12
Ik had hier nog nooit eerder van gehoord, dit is ook niet in elk ziekenhuis. Maar bedankt voor de tip ik ga het straks met de huisarts bespreken.
♡
donderdag 9 december 2021 om 13:20
Wat goed dat je je uit hierover, als ik dat had gedaan had het mijn herstel vast versneld. Ik had exact hetzelfde, alleen dan nog een kind dat af en toe gewoon stopte met ademen. Constante stress en paniek modus hier!
Gelukkig kom je hier door heen zodra je lichaam en geest de tijd krijgen te herstellen, bij mij ging het na een jaar iets beter en na 5 jaar was ik weer de oude.
Ik wens je een goed herstel en hoop dat je snel geholpen kunt worden!
Gelukkig kom je hier door heen zodra je lichaam en geest de tijd krijgen te herstellen, bij mij ging het na een jaar iets beter en na 5 jaar was ik weer de oude.
Ik wens je een goed herstel en hoop dat je snel geholpen kunt worden!
--verlies nooit het kind in jezelf--
donderdag 9 december 2021 om 13:30
donderdag 9 december 2021 om 13:33
Ik heb dit bij beide zwangerschappen gehad en dit eindigde in een ppd. Ik heb beide keren medicatie geslikt en de tijd deed ook veel. Ik heb ook wel gesprekken gehad, maar ik kan niet zeggen dat dat nou veel hielp. Het was bij mij gewoon hormonaal. Ik ben nu weer zwanger en als het weer zo gaat, wordt direct gestart met medicatie.
donderdag 9 december 2021 om 13:37
Rot dat je dit 2x meegemaakt heb. Ik voel me over het algemeen niet depressief, het is echt met name de angst die overheerst. Ik ben altijd wel snel een piekeraar en een controlefreak, maar sinds de bevalling van de tweede is de angst echt naar een hoger niveau gegaan. Veel en veel meer aanwezig en ook voor het eerst in mn leven die paniekaanvallen. Met name rondom de menstruatie. Ik denk ook dat het bij mij heel erg met de hormonen te maken heeft.Tinkeltje33 schreef: ↑09-12-2021 13:33Ik heb dit bij beide zwangerschappen gehad en dit eindigde in een ppd. Ik heb beide keren medicatie geslikt en de tijd deed ook veel. Ik heb ook wel gesprekken gehad, maar ik kan niet zeggen dat dat nou veel hielp. Het was bij mij gewoon hormonaal. Ik ben nu weer zwanger en als het weer zo gaat, wordt direct gestart met medicatie.
Gefeliciteerd met je zwangerschap trouwens!
♡
donderdag 9 december 2021 om 13:38
Oh wat eng dat je kind stopte met ademen. Gelukkig je je inmiddels de oude. Wat heeft het dan lang geduurd , geen therapie of medicatie gehad ?lalalalalaatmaar schreef: ↑09-12-2021 13:20Wat goed dat je je uit hierover, als ik dat had gedaan had het mijn herstel vast versneld. Ik had exact hetzelfde, alleen dan nog een kind dat af en toe gewoon stopte met ademen. Constante stress en paniek modus hier!
Gelukkig kom je hier door heen zodra je lichaam en geest de tijd krijgen te herstellen, bij mij ging het na een jaar iets beter en na 5 jaar was ik weer de oude.
Ik wens je een goed herstel en hoop dat je snel geholpen kunt worden!
♡
donderdag 9 december 2021 om 13:39
Tinkeltje33 schreef: ↑09-12-2021 13:30Dat is niet overal zo, het verschilt per ziekenhuis. Bij ons is het tot 6 weken er na.
Bij ons tot 6 maanden (7 jaar geleden). En gelukkig maar, het kan een ppd of een ppp zijn.
Ik had ook behoorlijke angsten en ging pas 3 maanden na de bevalling naar de huisarts, omdat het vrij sluimerend was en ik verder wel redelijk functioneerde, maar ik was zo gespannen als een veer, sliep slecyt, constant alert en bang.
Binnen 2 dagen zat ik op de POP. De psychiater op de POP kon bij mij in ieder geval een post partum psychose snel uitsluiten, en dat vond ik al heel fijn. Ik kreeg een aantal gesprekken en medicatie tegen de angsten en mij werd geadviseerd om te stoppen met borstvoeding. Dat heb ik gedaan (liep al niet soepel, maar had er wel moeite mee om te stoppen). Eenmaal gestopt met borstvoeding was het binnen een paar weken alsof ik uit een tunnel kroop.
Dit is geen advies om te stoppen met bv, maar wel om gespecialiseerde hulp te zoeken die de bevalling en de hormonen meenemen in hun behandeling, en dat doen ze op een POP poli. Ik hoop dat je er op eentje terecht kan.
donderdag 9 december 2021 om 13:43
Nee, daarom vind ik het zo goed dat anderen dat wel doen. Ik heb mezelf beter verklaard toen ik na ongeveer 5 jaar merkte dat babygehuil geen sirene meer in m'n hersenen triggerde, ik weer zoals ik voorheen altijd deed met de radio hard aan in de auto kon rijden en ik niet meer volledig teruggeworpen werd in de tijd door het aanhoren van ziekenhuispiepjes op TV.diamantje123 schreef: ↑09-12-2021 13:38Oh wat eng dat je kind stopte met ademen. Gelukkig je je inmiddels de oude. Wat heeft het dan lang geduurd , geen therapie of medicatie gehad ?
Ik kon prima functioneren maar was er gewoon nog niet. Hulp zoeken had me sneller op mijn oude niveau kunnen brengen, daar ben ik van overtuigd.
--verlies nooit het kind in jezelf--
donderdag 9 december 2021 om 14:00
Ik heb dit ook gehad en was voornamelijk hormonaal. Had ook last van intrusies daarbij, maar de angst, hartkloppingen, opgejaagd gevoel overheerste vooral in de eerste paar weken. Ben toen ook gestopt met borstvoeding en weer met de pil begonnen. Dat hielp al een heel stuk. Heb me nog zeker wel 1,5 jaar vrij ongelukkig gevoeld, maar die angst, paniekgevoel, hartkloppingen enz voelde ik echt afzwakken toen ik met de pil begon weer. Alsof ik weer een klein beetje meer mezelf werd. Het ongelukkige gevoel kwam vooral gewoon omdat ik echt helemaal niks heb met baby’s. Ik vond dochter toen helemaal niet zo leuk en meer vervelend dan dat ik me blij voelde met haar. Toen ze wat ouder werd, ging praten (godzijdank kon ze dat al heel vroeg heel goed), lopen, zich beter kon uiten ging het met mij ook steeds een stukje beter. Ik ben gewoon echt geen babymoeder en wordt doodongelukkig van baby’s. Kraamvisite vind ik ook weinig aan. Ik hoef ze ook niet vast te houden enz. Geef mij maar wat oudere kinderen, daar kan ik wat mee 
Ik heb verder geen hulp gezocht. Wel ooit aangegeven bij de huisarts, maar daar kwam niet echt hulp uit voort. Uiteindelijk ging het vanzelf beter. Maar als je echt vast loopt, ga dan toch terug naar de huisarts en geef dit aan. Een maand is lang om te moeten wachten op hulp. Heb je ook steun aan je partner? Weet die hoe je je voelt?
Ik heb verder geen hulp gezocht. Wel ooit aangegeven bij de huisarts, maar daar kwam niet echt hulp uit voort. Uiteindelijk ging het vanzelf beter. Maar als je echt vast loopt, ga dan toch terug naar de huisarts en geef dit aan. Een maand is lang om te moeten wachten op hulp. Heb je ook steun aan je partner? Weet die hoe je je voelt?
donderdag 9 december 2021 om 14:18
Intrusies heb ik vlak na de bevalling ook gehad. Echt vreselijk. En inderdaad constant dat opgejaagde gevoel, onrust alsof er elk moment iets heel erg gaat gebeuren. Ik ben inmiddels wel al een paar maanden aan de hormoonspiraal. Geen idee of dat nog effect heeft trouwens. En borstvoeding heb ik nooit gegeven.Irregular_Choice schreef: ↑09-12-2021 14:00Ik heb dit ook gehad en was voornamelijk hormonaal. Had ook last van intrusies daarbij, maar de angst, hartkloppingen, opgejaagd gevoel overheerste vooral in de eerste paar weken. Ben toen ook gestopt met borstvoeding en weer met de pil begonnen. Dat hielp al een heel stuk. Heb me nog zeker wel 1,5 jaar vrij ongelukkig gevoeld, maar die angst, paniekgevoel, hartkloppingen enz voelde ik echt afzwakken toen ik met de pil begon weer. Alsof ik weer een klein beetje meer mezelf werd. Het ongelukkige gevoel kwam vooral gewoon omdat ik echt helemaal niks heb met baby’s. Ik vond dochter toen helemaal niet zo leuk en meer vervelend dan dat ik me blij voelde met haar. Toen ze wat ouder werd, ging praten (godzijdank kon ze dat al heel vroeg heel goed), lopen, zich beter kon uiten ging het met mij ook steeds een stukje beter. Ik ben gewoon echt geen babymoeder en wordt doodongelukkig van baby’s. Kraamvisite vind ik ook weinig aan. Ik hoef ze ook niet vast te houden enz. Geef mij maar wat oudere kinderen, daar kan ik wat mee
Ik heb verder geen hulp gezocht. Wel ooit aangegeven bij de huisarts, maar daar kwam niet echt hulp uit voort. Uiteindelijk ging het vanzelf beter. Maar als je echt vast loopt, ga dan toch terug naar de huisarts en geef dit aan. Een maand is lang om te moeten wachten op hulp. Heb je ook steun aan je partner? Weet die hoe je je voelt?
Ik heb nu van de HA oxazepam mee gekregen voor als het echt niet gaat.
Mijn man is wel heel lief voor me. Die heeft vandaag vrij genomen om bij me te blijven.
♡
donderdag 9 december 2021 om 14:32
Neem lekker die oxazepam hoor! Als je van jezelf weet dat je ze niet als snoepjes gaat nemen, mag je jezelf dat wel gunnen. Alleen al even merken hoe het ook al weer was om echt ontspannen te zijn, kan even verlichten en je wat perspectief geven.
Ik hoop dat het je wat troost biedt dat het dus echt herkenbaar is voor veel vrouwen in het eerste jaar na de bevalling. Het gaat ook weer over gelukkig, supergoed dat je hulp gezocht hebt!
Ik hoop dat het je wat troost biedt dat het dus echt herkenbaar is voor veel vrouwen in het eerste jaar na de bevalling. Het gaat ook weer over gelukkig, supergoed dat je hulp gezocht hebt!
donderdag 9 december 2021 om 14:56
Die intrusies zijn bij mij ook erg herkenbaar, ik heb de vreemdste gedachten gehad. Heel naar en beangstigend. Bij mij werkte de pil trouwens averechts, daar werd het veel erger van.
Als het bij mij weer mis gaat (en die kans acht ik vrij groot), dan krijg ik ook oxacepam. En nog andere medicatie er bij om rustiger in mijn hoofd te worden.
Ik droeg in die tijd ook vaak oordoppen. Dat was heel fijn, dan hoefde ik mezelf niet steeds af te sluiten van alle geluiden om me heen. Ik kon alles wel horen, maar zachter.
Als het bij mij weer mis gaat (en die kans acht ik vrij groot), dan krijg ik ook oxacepam. En nog andere medicatie er bij om rustiger in mijn hoofd te worden.
Ik droeg in die tijd ook vaak oordoppen. Dat was heel fijn, dan hoefde ik mezelf niet steeds af te sluiten van alle geluiden om me heen. Ik kon alles wel horen, maar zachter.
maandag 27 december 2021 om 11:05
Update: gisteren weer een donkere dag gehad. Ik kan het niet echt een paniekaanval noemen maar wel heel veel chaos aan gedachten in mijn hoofd. Wat zich uit in mega onrustig voelen, huilen, somberheid en het niet meer zien zitten. Ik heb het over me heen laten komen en het proberen te accepteren. Na een uurtje ging het wel weer. S avonds nog kerst gevierd met familie en het was best gezellig. Thuis wilde ik vroeg mijn bed in maar het lukte niet om in slaap te komen dus voor de eerste keer een oxazepam genomen. Daarna goed kunnen slapen. Blij dat ik dit toch genomen heb, ga mezelf niet extra kwellen met de hele nacht wakker liggen door de onrust. Vandaag voel ik me wel weer redelijk en ben ongesteld geworden, zou het dan ook met de hormoonschommelingen / PMS te maken kunnen hebben? Toevallig was de vorige 'aanval' ook vlak voor mijn menstruatie.
♡
