Postnatale depressie

30-01-2021 19:13 9 berichten
Alle reacties Link kopieren
Beetje lastig welke categorie te kiezen, maar denk dat het hier bij psyche het beste kan, ook al is het in feite een lichamelijk probleem, psychisch heb ik er vooral last van.

Iemand hier die ook een postnatale depressie heeft en er over wil praten?
De openingspost houd ik even lekker kort.
Onze baby is inmiddels bijna 3 maanden oud en zelf heb ik al iets meer dan 2 maanden een postnatale depressie. Ik ben vooral benieuwd naar ervaringen en tips van anderen in die in deze situatie zitten of gezeten hebben.
Alle reacties Link kopieren
Wat vervelend om mee te maken. :hug: :hug: :hug:

Belangrijkste: Het komt weer goed,ook al voelt het nu uitzichtsloos.

Heb je hulp? Ik vond de pop-poli van het ziekenhuis erg fijn. Echt een warm bad.

Er zijn verschillende facebookgroepen waar je kunt kletsen en informatie kunt krijgen. Wellicht ook nog een idee.
rilena wijzigde dit bericht op 30-01-2021 19:50
Reden: Mijn knuffel voor TO was weggevallen.
3.41% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Geen ervaring mee Nokie.. maar toch kom ik je even een dikke :hug: geven..

Hou vol vrouw..
Nou ja.. dat dus..
Alle reacties Link kopieren
Ah, wat rot voor je. Ervaring mee en inderdaad hou vol want het gaat over. Tot die tijd: trek bij de huisarts aan de bel, zorg dat je zo min mogelijk alleen bent om ‘malen’ te ontwijken, zeg het tegen familie/vrienden en probeer veel naar buiten te gaan. Bij mij hielp een psycholoog in combinatie met antidepressiva goed, ik was er relatief snel weer vanaf.

Sterkte :hug:
Alle reacties Link kopieren
:hug: sterkte to
Dit is een blok tekst dat toegevoegd kan worden aan de berichten die je maakt. Er is limiet van 255 tekens.
Alle reacties Link kopieren
Heel veel sterkte! :hug:
Wij zijn ons kindje verloren bij 11 weken zwanger op 2 januari. Ik lees even mee want ik verdenk mezelf ook van een postnatale depressie.
:hug: :hug: :hug:

Ik heb er ook ervaring mee. Ik voelde al vrij snel dat het niet goed zat en ben uiteindelijk 3 maanden na de geboorte van mijn dochter aan de antidepressiva gegaan. Met behulp van medicatie en gesprekken met de praktijkondersteuner ben ik er weer bovenop gekomen. Na ongeveer een jaar met medicatie ben ik gaan afbouwen en gaat het nog steeds goed.
Ik merk wel dat ik gevoeliger hiervoor ben geworden.

Hoe moeilijk het ook is probeer in beweging te komen. Mij hielp het erg om per dagdeel een activiteit te plannen, zoals was opvouwen, koffie drinken bij vriendin/schoonouders, wandeling met de wagen maken, boek lezen, in de tuin bezig, boodschapje halen, enz. Ik zat in de gelukkige positie dat de werkgever van mijn man hier flexibel mee omging, dus mijn man is een grote steun en motivator geweest om niet op de bank te blijven zitten piekeren of in bed onder de dekens te blijven verstoppen.
Ook al lijkt het nu soms uitzichtloos, het komt goed echt waar!
Alle reacties Link kopieren
Ik zat er tegenaan, door snel aan de bel te trekken bij de huisarts en echt heel veel hulp en steun van man, naaste familie en 2 vriendinnen is het niet zover gekomen maar wel heel dichtbij wat ook angstig was.
Zo kwam mijm moeder ondersteunen met het huishouden, namen vriendinnen of schoonzussen mijn oudste even onder hun hoede, gaf man mij tijd om even alleen te zijn wat ik nodig had.


Praktijk ondersteuner van de huisarts heeft mij goed geholpen, vooral om daar mijn verhaal te kunnen doen en toch ook goede tips.
Maar verder tijd tijd tijd nemen, en praten, niet opkroppen van je gevoelens en wandelen deed/doet jij ook heel erg goed.

Sterkte :hug:
Tralalalala
Alle reacties Link kopieren
Ik en ik heb er te lang mee rond gelopen. Ik kwam er eigenlijk pas achter toen ik zwanger was van de tweede. Ik had wel een vermoeden maar dat heb ik weggestopt. Tot ik dus weer zwanger werd en de angst me naar de keel greep.

Mijn advies is, ook bij een vermoeden, zoek hulp en praat.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven