Psyche
alle pijlers
postnatale depressie
zondag 9 augustus 2009 om 19:26
Hallo,
Ik heb een soort van postnatale depressie. Mijn kind is nu 1,5 jaar.
Ik probeer er boeken over te vinden maar kan er maar weinig over vinden. Ik zou graag een boek willen hebben wat ook mijn partner kan lezen zodat hij misschien beter gaat begrijpen wat ik voel en doormaak.
Heeft er iemand een tip?
Ik heb een soort van postnatale depressie. Mijn kind is nu 1,5 jaar.
Ik probeer er boeken over te vinden maar kan er maar weinig over vinden. Ik zou graag een boek willen hebben wat ook mijn partner kan lezen zodat hij misschien beter gaat begrijpen wat ik voel en doormaak.
Heeft er iemand een tip?
zondag 9 augustus 2009 om 19:39
zondag 9 augustus 2009 om 21:14
Hoi Brechtje,
Ik herinner jou van een eerdere post. Jij vroeg je toen af of je idd een pnd zou kunnen hebben en naar de huisarts zou gaan.
Je schrijft dat je dus een soort pnd hebt.. Ik wist niet dat daar onderscheid in was. Heb je gesprekken, medicatie, hulp thuis ? Wat is er concreet met jouw diagnose gedaan?
Boeken weet ik zo niet...
Is het niet een idee dat je partner, samen met jou, 1 of meerdere gesprekken met huisarts of andere hulpverlener gaat hebben?
Heb je al eens gegoogled of er bij jou in de buurt niet een lotgenotengroep voor partners met een pnd is?
Kijk naar een GGZ instelling, Labyrinth ed voor dat soort groepen.
Sterkte
Ik herinner jou van een eerdere post. Jij vroeg je toen af of je idd een pnd zou kunnen hebben en naar de huisarts zou gaan.
Je schrijft dat je dus een soort pnd hebt.. Ik wist niet dat daar onderscheid in was. Heb je gesprekken, medicatie, hulp thuis ? Wat is er concreet met jouw diagnose gedaan?
Boeken weet ik zo niet...
Is het niet een idee dat je partner, samen met jou, 1 of meerdere gesprekken met huisarts of andere hulpverlener gaat hebben?
Heb je al eens gegoogled of er bij jou in de buurt niet een lotgenotengroep voor partners met een pnd is?
Kijk naar een GGZ instelling, Labyrinth ed voor dat soort groepen.
Sterkte
maandag 10 augustus 2009 om 16:14
Hoi Brechtje,
er zijn veel boeken te vinden over postnatale depressie. Is er misschien een onderdeel binnen je depressie waar je weinig over terug leest of vindt, waardoor je niet kunt slagen qua boek?
Je kunt ook het GGZ bellen of er partner info dingen zijn. Zeker als je PPD vrij heftig is, kan ondersteuning voor jullie nodig zijn.
Hoe gaat het met je? Wil je er hier nog iets over kwijt of over vragen? Er zijn hier meer ervaringsdeskundigen. Zowel emotioneel als practisch.
er zijn veel boeken te vinden over postnatale depressie. Is er misschien een onderdeel binnen je depressie waar je weinig over terug leest of vindt, waardoor je niet kunt slagen qua boek?
Je kunt ook het GGZ bellen of er partner info dingen zijn. Zeker als je PPD vrij heftig is, kan ondersteuning voor jullie nodig zijn.
Hoe gaat het met je? Wil je er hier nog iets over kwijt of over vragen? Er zijn hier meer ervaringsdeskundigen. Zowel emotioneel als practisch.
maandag 10 augustus 2009 om 18:09
Hallo,
Bedankt voor de tip Zwieber, van het boek en het forum, ik zal zo eens gaan zoeken in de viva archieven.
Ik kan er echt maar weinig boeken over vinden schouderklopje. Heb nu wel een boek gevonden wat me misschien wel aanspreekt heb dat nu besteld. De meeste boeken gaan zover door op hormonen en therapie terwijl ik juist op zoek ben naar herkenning en steun.
het boek wat ik nu heb gevonden is geschreven door een vrouw die zelf een pnd doormaakte en heeft haar ervaring beschreven.
Bosaapje, inderdaad ik ben naar mijn huisarts gestapt. Die heeft me doorverwezen naar een psycholoog en daar ben ik nu in behandeling. Geen pillen, dat wil ik zelf ook niet, maar intensieve therapie. De therapie is heel zwaar, steeds weer schuldgevoel n aar mijn kind toe en daarmee steeds geconfronteerd worden. de ene dag gaat t ook beter dan de andere, maar de moederliefde voor mijn kind lijk ik kwijt te zijn. Ik zie mijn kind niet als mijn kind, ik hou van hem natuurlijk en zorg goed voor hem maar het kan voor mijn gevoel net zo goed een oppaskind zijn. het voelt niet eigen en terwijl ik dat typ krijg ik weer zon schuldgevoel daarover. hoe kan je nu niet van je eigen kind houden? Waar is dat moeder gevoel?
Ik schrijf een soort van postnatale depressie, maar eigenlijk is het gewoon een postnatale depressie. Maar het voelt zo raar, ik kan dat nog niet helemaal toegeven denk ik dat het echt zo is.
in elk geval bedankt voor jullie steun dat doet me echt goed.
Bedankt voor de tip Zwieber, van het boek en het forum, ik zal zo eens gaan zoeken in de viva archieven.
Ik kan er echt maar weinig boeken over vinden schouderklopje. Heb nu wel een boek gevonden wat me misschien wel aanspreekt heb dat nu besteld. De meeste boeken gaan zover door op hormonen en therapie terwijl ik juist op zoek ben naar herkenning en steun.
het boek wat ik nu heb gevonden is geschreven door een vrouw die zelf een pnd doormaakte en heeft haar ervaring beschreven.
Bosaapje, inderdaad ik ben naar mijn huisarts gestapt. Die heeft me doorverwezen naar een psycholoog en daar ben ik nu in behandeling. Geen pillen, dat wil ik zelf ook niet, maar intensieve therapie. De therapie is heel zwaar, steeds weer schuldgevoel n aar mijn kind toe en daarmee steeds geconfronteerd worden. de ene dag gaat t ook beter dan de andere, maar de moederliefde voor mijn kind lijk ik kwijt te zijn. Ik zie mijn kind niet als mijn kind, ik hou van hem natuurlijk en zorg goed voor hem maar het kan voor mijn gevoel net zo goed een oppaskind zijn. het voelt niet eigen en terwijl ik dat typ krijg ik weer zon schuldgevoel daarover. hoe kan je nu niet van je eigen kind houden? Waar is dat moeder gevoel?
Ik schrijf een soort van postnatale depressie, maar eigenlijk is het gewoon een postnatale depressie. Maar het voelt zo raar, ik kan dat nog niet helemaal toegeven denk ik dat het echt zo is.
in elk geval bedankt voor jullie steun dat doet me echt goed.
maandag 10 augustus 2009 om 20:45
Hoi Brechtje, weet iig ten eerste dat je hierin absoluut niet alleen staat! Het idee dat je een slechte ouder bent voor je kind is voor de meeste ouders denk ik ondragelijk. Dus als je die liefde niet voelt, voel je je al snel in enorm gebrek en heb je het idee dat je je kind daarmee schaadt. ik weet (nog) niet of dat zo is. Ik heb een ouder kind, heb dezelfde gevoelens meegemaakt en was bang mijn kind daarmee voor het leven te schaden.
Tot nog toe heb ik een erg zonnig kind dat barst van het zelfvertrouwen. Zoals ik het nu kan inschatten, lijkt mijn kind er niet onder gebukt te zijn geweest. Maar dat hangt voor een deel natuurlijk ook af of je het kan opbrengen om wel bepaalde zorg te geven en of er evt. een vangnet is voor jou en je kind. Daarmee bedoel ik andere volwassenen die hun beurt van knuffelen en lachen kunnen bieden aan je kind. Ik geloof er nl. niet in dat een ouder het hele pakketje moet kunnen bieden. Met een omgeving waarin dat ook geboden wordt (denk aan een fijne creche, familie die met plezier af en toe oppast, de andere ouder die wel kan lachen met je kindje, etc.) zal het zo'n vaart niet lopen denk ik.
Dus, vooral, veroordeel jezelf er niet om. Dat was eigenlijk in het kort wat ik erover zeggen wilde. Zoek hulp, doe alles eraan om hieruit te komen en accepteer van jezelf nu ook even dat je dit niet expres doet en dat je eigenlijk gewoon 'een (tijdelijke) ziekte' hebt. Als je doorlopend griep hebt, ben je ook niet meer van het genieten, moet je de zorg ook uitbesteden, etc.
Misschien moet je eens via het GGZ naar literatuur vragen. ik denk dat ze je daar wel bij kunnen helpen. Ik zal ook even met je meezoeken. Ik vraag me trouwens wel af of je qua definitie nog steeds valt onder de post partum depressies, oftwel een postnatale depressie. Dit is wat ik ervan terug lees een depressie die gekoppeld is aan recent te zijn bevallen. ik weet niet welke definitie men hanteert van recent. Maar het kan natuurlijk best zo zijn dat jouw PPD is overgegaan in een (normale) depressie. Hormonaal zal er nl. denk ik niet meer zo veel invloed van jouw lichaam uitgaan op de depressie (of geef je nog borstvoeding?).
Tot nog toe heb ik een erg zonnig kind dat barst van het zelfvertrouwen. Zoals ik het nu kan inschatten, lijkt mijn kind er niet onder gebukt te zijn geweest. Maar dat hangt voor een deel natuurlijk ook af of je het kan opbrengen om wel bepaalde zorg te geven en of er evt. een vangnet is voor jou en je kind. Daarmee bedoel ik andere volwassenen die hun beurt van knuffelen en lachen kunnen bieden aan je kind. Ik geloof er nl. niet in dat een ouder het hele pakketje moet kunnen bieden. Met een omgeving waarin dat ook geboden wordt (denk aan een fijne creche, familie die met plezier af en toe oppast, de andere ouder die wel kan lachen met je kindje, etc.) zal het zo'n vaart niet lopen denk ik.
Dus, vooral, veroordeel jezelf er niet om. Dat was eigenlijk in het kort wat ik erover zeggen wilde. Zoek hulp, doe alles eraan om hieruit te komen en accepteer van jezelf nu ook even dat je dit niet expres doet en dat je eigenlijk gewoon 'een (tijdelijke) ziekte' hebt. Als je doorlopend griep hebt, ben je ook niet meer van het genieten, moet je de zorg ook uitbesteden, etc.
Misschien moet je eens via het GGZ naar literatuur vragen. ik denk dat ze je daar wel bij kunnen helpen. Ik zal ook even met je meezoeken. Ik vraag me trouwens wel af of je qua definitie nog steeds valt onder de post partum depressies, oftwel een postnatale depressie. Dit is wat ik ervan terug lees een depressie die gekoppeld is aan recent te zijn bevallen. ik weet niet welke definitie men hanteert van recent. Maar het kan natuurlijk best zo zijn dat jouw PPD is overgegaan in een (normale) depressie. Hormonaal zal er nl. denk ik niet meer zo veel invloed van jouw lichaam uitgaan op de depressie (of geef je nog borstvoeding?).
maandag 10 augustus 2009 om 20:47
Onderstaand stukje op wikipedia heb je vast al wel gevonden? Samenvattend komt het erop neer dat de duur, alswel als de uitingsvorm, als wel als de reden van het ontstaan en dus ook de oplossing nogal divers kan zijn.
Een postpartumdepressie is een vorm van depressie die optreedt bij vrouwen die recent bevallen zijn. Ook wordt de (enigszins onjuiste) term postnatale depressie gebruikt.
De symptomen lopen in intensiteit en duur uiteen. In lichte gevallen heeft de vrouw last van verdriet en huilbuien, angst, prikkelbaarheid, wisselende stemmingen en vermoeidheid. Meestal zijn de symptomen binnen twee weken na de bevalling verdwenen.
In ernstiger gevallen zijn de symptomen ingrijpender en langer van duur. Het kan van een paar maanden zelfs oplopen tot een paar jaar. Naast angst en verdriet kunnen ook schuldgevoelens en verlies van eigenwaarde optreden. De vrouw heeft weinig energie en interesse (soms zelfs in het kind) en is overgevoelig voor kleine irritaties. Er kunnen ook eet- en slaapproblemen ontstaan.
Een postpartumdepressie kan zelfs psychotische vormen aannemen en wordt dan ook postpartumpsychose of kraambedpsychose genoemd. De vrouw krijgt last van hallucinaties en wanen of andere denkstoornissen. Ze kan zeer bezorgd worden ten aanzien van de baby en een sterke band met de baby hebben, maar ook kan ze zeer agressief worden en een gevaar vormen voor zichzelf of haar kind. In deze gevallen is ziekenhuisopname doorgaans noodzakelijk. Sommige vrouwen ontwikkelen een angst voor de dood of krijgen suïcidale gedachten.
Over het algemeen is de oorzaak van een postpartumdepressie te zoeken in de veranderde hormoonhuishouding tijdens de zwangerschap en na de bevalling. Vaak in combinatie met een aantal risicofactoren, zoals slaaptekort, zware bevalling en een tekort aan vitamines en mineralen (onder andere vitamine B6), die kan ontstaan tijdens de zwangerschap, omdat alle voedingsstoffen naar de baby gaan. Recent onderzoek toont aan dat er een correlatie is met pijn bij de bevalling. De pijn zorgt ervoor dat er endorfines vrijkomen. Die maken de vrouw onverschilliger voor de pijn en bereiden haar voor op het moederschap.
Endorfines zijn morfine-achtige stoffen die door de hersenen worden afgescheiden en een pijnstillende werking hebben. Maar omdat het morfine-achtige stoffen zijn, hebben ze ook een emotioneel effect: ze maken je open en ontvankelijk. Dat is belangrijk voor het hechtingsproces. Zo bereidt de pijn de vrouw – via de endorfines – voor op het moederschap.
Hoe meer de vrouw zich kan ontspannen, hoe meer endorfines er vrij komen en dus hoe minder pijn ze heeft. Bij een zware, pijnlijke bevalling wordt door het lichaam vaak meer endorfine aangemaakt.
Naast de endorfines speelt ook adrenaline een belangrijke rol. Adrenaline en endorfine zijn twee hormonen die niet alleen de pijnbeleving, maar ook de loop van de bevalling kunnen veranderen.
De afgifte van endorfines en adrenaline zijn door externe factoren te beïnvloeden. Adrenaline komt vrij bij stress, angst en 'verstoring'. Het zorgt voor een waarschuwing om te vluchten. Bij een bevalling remt adrenaline de afgifte van oxytocine (die de weeën stimuleert), waardoor de bevalling vertraagd wordt. In extreme gevallen stoppen de weeën helemaal. Adrenaline remt ook de afgifte van endorfines, zodat de bevalling pijnlijker wordt.
Tegen het eind van de bevalling heeft adrenaline trouwens het tegenovergestelde effect: 'verstoring' bij het eind van de ontsluitingsfase of bij het persen zorgt voor een versnelling van de bevalling. Zodra de bevalling achter de rug is, ben je immers weer in staat om te vluchten.
Onlangs werd ontdekt dat hersenen van moeders gevoeliger zijn voor dopamine. Dit zou de moederliefde stimuleren. De hersenen bevatten receptoren voor zowel oestrogeen als progestageen.Een snelle daling van het hormoon progesteron na de bevalling zou mogelijk een effect kunnen hebben op dopamine. En een teveel aan dopamine hangt waarschijnlijk samen met het ontstaan van een postnatale depressie of(kraambed)psychose.
Er kunnen echter ook sociale of psychische oorzaken zijn (bijvoorbeeld als het kind niet gewenst is, zorgen over de opvoeding, relatieproblemen, te hoge verwachtingen etc.). Vrouwen die vóór de bevalling al depressieve verschijnselen hebben gehad, zijn vatbaarder voor postpartumdepressie, evenals vrouwen die al last hadden van premenstruele stemmingswisselingen, zoals bij het premenstrueel syndroom.
Een postpartumdepressie is een vorm van depressie die optreedt bij vrouwen die recent bevallen zijn. Ook wordt de (enigszins onjuiste) term postnatale depressie gebruikt.
De symptomen lopen in intensiteit en duur uiteen. In lichte gevallen heeft de vrouw last van verdriet en huilbuien, angst, prikkelbaarheid, wisselende stemmingen en vermoeidheid. Meestal zijn de symptomen binnen twee weken na de bevalling verdwenen.
In ernstiger gevallen zijn de symptomen ingrijpender en langer van duur. Het kan van een paar maanden zelfs oplopen tot een paar jaar. Naast angst en verdriet kunnen ook schuldgevoelens en verlies van eigenwaarde optreden. De vrouw heeft weinig energie en interesse (soms zelfs in het kind) en is overgevoelig voor kleine irritaties. Er kunnen ook eet- en slaapproblemen ontstaan.
Een postpartumdepressie kan zelfs psychotische vormen aannemen en wordt dan ook postpartumpsychose of kraambedpsychose genoemd. De vrouw krijgt last van hallucinaties en wanen of andere denkstoornissen. Ze kan zeer bezorgd worden ten aanzien van de baby en een sterke band met de baby hebben, maar ook kan ze zeer agressief worden en een gevaar vormen voor zichzelf of haar kind. In deze gevallen is ziekenhuisopname doorgaans noodzakelijk. Sommige vrouwen ontwikkelen een angst voor de dood of krijgen suïcidale gedachten.
Over het algemeen is de oorzaak van een postpartumdepressie te zoeken in de veranderde hormoonhuishouding tijdens de zwangerschap en na de bevalling. Vaak in combinatie met een aantal risicofactoren, zoals slaaptekort, zware bevalling en een tekort aan vitamines en mineralen (onder andere vitamine B6), die kan ontstaan tijdens de zwangerschap, omdat alle voedingsstoffen naar de baby gaan. Recent onderzoek toont aan dat er een correlatie is met pijn bij de bevalling. De pijn zorgt ervoor dat er endorfines vrijkomen. Die maken de vrouw onverschilliger voor de pijn en bereiden haar voor op het moederschap.
Endorfines zijn morfine-achtige stoffen die door de hersenen worden afgescheiden en een pijnstillende werking hebben. Maar omdat het morfine-achtige stoffen zijn, hebben ze ook een emotioneel effect: ze maken je open en ontvankelijk. Dat is belangrijk voor het hechtingsproces. Zo bereidt de pijn de vrouw – via de endorfines – voor op het moederschap.
Hoe meer de vrouw zich kan ontspannen, hoe meer endorfines er vrij komen en dus hoe minder pijn ze heeft. Bij een zware, pijnlijke bevalling wordt door het lichaam vaak meer endorfine aangemaakt.
Naast de endorfines speelt ook adrenaline een belangrijke rol. Adrenaline en endorfine zijn twee hormonen die niet alleen de pijnbeleving, maar ook de loop van de bevalling kunnen veranderen.
De afgifte van endorfines en adrenaline zijn door externe factoren te beïnvloeden. Adrenaline komt vrij bij stress, angst en 'verstoring'. Het zorgt voor een waarschuwing om te vluchten. Bij een bevalling remt adrenaline de afgifte van oxytocine (die de weeën stimuleert), waardoor de bevalling vertraagd wordt. In extreme gevallen stoppen de weeën helemaal. Adrenaline remt ook de afgifte van endorfines, zodat de bevalling pijnlijker wordt.
Tegen het eind van de bevalling heeft adrenaline trouwens het tegenovergestelde effect: 'verstoring' bij het eind van de ontsluitingsfase of bij het persen zorgt voor een versnelling van de bevalling. Zodra de bevalling achter de rug is, ben je immers weer in staat om te vluchten.
Onlangs werd ontdekt dat hersenen van moeders gevoeliger zijn voor dopamine. Dit zou de moederliefde stimuleren. De hersenen bevatten receptoren voor zowel oestrogeen als progestageen.Een snelle daling van het hormoon progesteron na de bevalling zou mogelijk een effect kunnen hebben op dopamine. En een teveel aan dopamine hangt waarschijnlijk samen met het ontstaan van een postnatale depressie of(kraambed)psychose.
Er kunnen echter ook sociale of psychische oorzaken zijn (bijvoorbeeld als het kind niet gewenst is, zorgen over de opvoeding, relatieproblemen, te hoge verwachtingen etc.). Vrouwen die vóór de bevalling al depressieve verschijnselen hebben gehad, zijn vatbaarder voor postpartumdepressie, evenals vrouwen die al last hadden van premenstruele stemmingswisselingen, zoals bij het premenstrueel syndroom.
maandag 10 augustus 2009 om 20:56
Is dit misschien iets wat je zoekt voor je vriend?
Postpartum depressie voor Dummies
/is-bin/intershop.static/WFS/Bruna-B2C-Site/Bruna-B2C/nl_NL//detail/8/3/0/9789043014830.jpg
Auteur Bennett, S.S.
Reeks Voor Dummies
Uitgever Pearson Education Benelux B.V.
ISBN 9789043014830
ISBN10 9043014834
Bindwijze Paperback
Productsoort boek
Verschijningsdatum september 2007
Categorie Zwangerschap, Bevallen & Geboorte
Leeftijd Volwassenen, boekhandel: o.a. Bruna
Prijs 27,95
Omschrijving Postpartum depressie voor Dummies
Maak jij je zorgen dat jij - of iemand die je dierbaar is - aan een postpartum depressie (PPD) lijdt? Dit inzichtelijke boek vertelt je alles over deze ziekte en legt op heldere wijze uit waarin deze verschilt van de 'babyblues'. Je leest waar je de juiste hulpverleners vindt, hoe je de verschillende behandelingen (medicatie, therapie en praatgroepen) kunt beoordelen en hoe je een uitgebreid herstelplan maakt.
Recensie
Een van oorsprong Amerikaans boek, uitgegeven in de reeks van boeken '... voor dummies'. De schrijfster is psychologe en zelf ervaringsdeskundige betreffende postpartum depressie. Het complete handboek beschrijft in de 'dummies'-stijl op een heldere en begrijpelijke wijze zeer uitgebreid allerlei facetten van het onderwerp. Het geheel is doorspekt met humor. Het boek is ingedeeld in zes delen met totaal twintig hoofdstukken. Alle denkbare aspecten worden behandeld en beschreven. Er wordt gebruik gemaakt van pictogrammen en aparte kaders om de informatie te accentueren. Met diverse humorvolle, voor zichzelf sprekende tekeningen. Achterin een lijst met handige adressen en websites en een alfabetisch trefwoordenregister. Het boek is aan te bevelen aan vrouwen met een postpartum depressie en een ieder die in het onderwerp is geïnteresseerd en zeer uitgebreide informatie wenst.
G.M. v.d. Tuijn-Winkel
Postpartum depressie voor Dummies
/is-bin/intershop.static/WFS/Bruna-B2C-Site/Bruna-B2C/nl_NL//detail/8/3/0/9789043014830.jpg
Auteur Bennett, S.S.
Reeks Voor Dummies
Uitgever Pearson Education Benelux B.V.
ISBN 9789043014830
ISBN10 9043014834
Bindwijze Paperback
Productsoort boek
Verschijningsdatum september 2007
Categorie Zwangerschap, Bevallen & Geboorte
Leeftijd Volwassenen, boekhandel: o.a. Bruna
Prijs 27,95
Omschrijving Postpartum depressie voor Dummies
Maak jij je zorgen dat jij - of iemand die je dierbaar is - aan een postpartum depressie (PPD) lijdt? Dit inzichtelijke boek vertelt je alles over deze ziekte en legt op heldere wijze uit waarin deze verschilt van de 'babyblues'. Je leest waar je de juiste hulpverleners vindt, hoe je de verschillende behandelingen (medicatie, therapie en praatgroepen) kunt beoordelen en hoe je een uitgebreid herstelplan maakt.
Recensie
Een van oorsprong Amerikaans boek, uitgegeven in de reeks van boeken '... voor dummies'. De schrijfster is psychologe en zelf ervaringsdeskundige betreffende postpartum depressie. Het complete handboek beschrijft in de 'dummies'-stijl op een heldere en begrijpelijke wijze zeer uitgebreid allerlei facetten van het onderwerp. Het geheel is doorspekt met humor. Het boek is ingedeeld in zes delen met totaal twintig hoofdstukken. Alle denkbare aspecten worden behandeld en beschreven. Er wordt gebruik gemaakt van pictogrammen en aparte kaders om de informatie te accentueren. Met diverse humorvolle, voor zichzelf sprekende tekeningen. Achterin een lijst met handige adressen en websites en een alfabetisch trefwoordenregister. Het boek is aan te bevelen aan vrouwen met een postpartum depressie en een ieder die in het onderwerp is geïnteresseerd en zeer uitgebreide informatie wenst.
G.M. v.d. Tuijn-Winkel
woensdag 12 augustus 2009 om 09:46
Brechtje, je zegt 'ik houd natuurlijk van mijn kind'. Hoe bedoel je dat dan wanneer je zegt dat het net zo goed een oppaskind zou kunnen zijn? Voel je die liefde niet en was dat in het begin wel zo?
En wat is de reden dat je niet aan de medicijnen wilt? Niet dat ik daar voor pleit hoor, maar volgens mij kan het in zekere gevallen helpen om de cirkel te doorbreken en het hoeft helemaal niet voor lange termijn te zijn.
En wat is de reden dat je niet aan de medicijnen wilt? Niet dat ik daar voor pleit hoor, maar volgens mij kan het in zekere gevallen helpen om de cirkel te doorbreken en het hoeft helemaal niet voor lange termijn te zijn.
woensdag 12 augustus 2009 om 20:31
Hallo schouderklopje,
Bedankt voor je berichtjes, je doet je naam eer aan..
Wat naar voor je dat je dit ook hebt meegemaakt. Het is natuurlijk heel fijn om te lezen dat het nu goed gaat.
Wat je schrijft is heel herkenbaar.
Het is fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die deze gevoelens heeft het geeft herkenning en ook erkenning.
Bedankt ook voor de praktische info, dat boek heb ik zelf ook gezien maar dat vond ik toch teveel info, en niet echt wat ik zocht.
Ik heb nu na een tijdje het internet doorspitten, het boek vlinder van verdriet aangeschaft. Heb maar een paar bladzijdes gelezen maar de tranen lopen me over de wangen. Iemand die precies verwoord wat ik voel! Ik ben dus echt niet de enige.
Ik hoef me niet te schamen hiervoor.
Het is een boek geschreven door een vrouw die zelf een PND doormaakte en het komt ten dele erg overeen met mijn verhaal en ervaring. De psycholoog zegt dat ik een PND heb, maar dat dat nooit gezien is door iemand, dat ik gewoon door ben gegaan al die tijd. Dus de PND is al die tijd blijven doorsluimeren. Ik ben wel blij dat ik de stap heb gezet om het aan te pakken en hulp te zoeken alhoewel ik het zo moeilijk vindt. Ook ben ik zo bang dat mijn kind mij nooit als zijn moeder kan gaan zien. En dat wij nooit dichte rbij elkaar komen alleen maar verder van elkaar af.
Ik krijg nu een andere therapie, waarbij ook mijn man en kind worden betrokken. Ook fijn, want dan wordt het voor hem misschien ook wat grijpbaarder en kan hij er beter mee omgaan. In het boek heb ik ook de herkenbare passages onderstreept zodat hij het kan lezen.
Zomaar38,
ook bedankt voor jouw berichtje. Ik denk dat je op heel veel manieren van iemand kan houden. Ik hou van mijn vriendinnen, ik hou van mijn familie, ik hou van mijn man en ik hou van mijn kind. Maar allemaal op een andere manier.
ik hou van mijn kind, in de zin dat ik hem nooit wat aan zou kunnen doen. Ik wil mijn kind niet weg hebben bv. Maar het onvoorwaardelijke gevoel van liefde is er niet (meer) en dat heb ik wel gehad.
Ik wil niet aan de medicijnen omdat ik ten eerste vind dat ik er zelf uit moet komen, het zelf moet doen. Dat is mijn eigenwijsheid. En ook heb ik ervaring met antidepressiva, en heb ik teveel last van de bijwerkingen.
Misschien is sintjanskruid wel iets, het schijnt dat je stemming daardoor ook wat kan verbeteren en het is homeopatisch.
Bedankt voor je berichtjes, je doet je naam eer aan..
Wat naar voor je dat je dit ook hebt meegemaakt. Het is natuurlijk heel fijn om te lezen dat het nu goed gaat.
Wat je schrijft is heel herkenbaar.
Het is fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die deze gevoelens heeft het geeft herkenning en ook erkenning.
Bedankt ook voor de praktische info, dat boek heb ik zelf ook gezien maar dat vond ik toch teveel info, en niet echt wat ik zocht.
Ik heb nu na een tijdje het internet doorspitten, het boek vlinder van verdriet aangeschaft. Heb maar een paar bladzijdes gelezen maar de tranen lopen me over de wangen. Iemand die precies verwoord wat ik voel! Ik ben dus echt niet de enige.
Ik hoef me niet te schamen hiervoor.
Het is een boek geschreven door een vrouw die zelf een PND doormaakte en het komt ten dele erg overeen met mijn verhaal en ervaring. De psycholoog zegt dat ik een PND heb, maar dat dat nooit gezien is door iemand, dat ik gewoon door ben gegaan al die tijd. Dus de PND is al die tijd blijven doorsluimeren. Ik ben wel blij dat ik de stap heb gezet om het aan te pakken en hulp te zoeken alhoewel ik het zo moeilijk vindt. Ook ben ik zo bang dat mijn kind mij nooit als zijn moeder kan gaan zien. En dat wij nooit dichte rbij elkaar komen alleen maar verder van elkaar af.
Ik krijg nu een andere therapie, waarbij ook mijn man en kind worden betrokken. Ook fijn, want dan wordt het voor hem misschien ook wat grijpbaarder en kan hij er beter mee omgaan. In het boek heb ik ook de herkenbare passages onderstreept zodat hij het kan lezen.
Zomaar38,
ook bedankt voor jouw berichtje. Ik denk dat je op heel veel manieren van iemand kan houden. Ik hou van mijn vriendinnen, ik hou van mijn familie, ik hou van mijn man en ik hou van mijn kind. Maar allemaal op een andere manier.
ik hou van mijn kind, in de zin dat ik hem nooit wat aan zou kunnen doen. Ik wil mijn kind niet weg hebben bv. Maar het onvoorwaardelijke gevoel van liefde is er niet (meer) en dat heb ik wel gehad.
Ik wil niet aan de medicijnen omdat ik ten eerste vind dat ik er zelf uit moet komen, het zelf moet doen. Dat is mijn eigenwijsheid. En ook heb ik ervaring met antidepressiva, en heb ik teveel last van de bijwerkingen.
Misschien is sintjanskruid wel iets, het schijnt dat je stemming daardoor ook wat kan verbeteren en het is homeopatisch.
woensdag 12 augustus 2009 om 21:01
Het is een beetje tegen elkaar afwegen wat is erger de kwaal of het middel maar ik wil het eerst nog zonder antidepressiva proberen. Ik kon niet meer functioneren op mijn werk doordat ik er zo slaperig van werd en afwezig. Het werken gaat nu wel en dat wil ik graag zo houden. Mijn werkgever weet er overigens ook (nog) niks vanaf.
Ik denk dat het geleidelijk is gegaan, dat het gevoel steeds minder is geworden en ik het idee kreeg dat we steeds meer uit elkaar groeide. Ik gaf alleen steeds iets anders de schuld; ik moet wennen aan het moederschap, het zijn de hormonen, etc. Eigenlijk is het gevoel van afstand naar mijn kind toe steeds sterker geworden en heeft de overhand genomen.
Heb je zelf ook te maken gehad met een PND zomaar38?
Ik denk dat het geleidelijk is gegaan, dat het gevoel steeds minder is geworden en ik het idee kreeg dat we steeds meer uit elkaar groeide. Ik gaf alleen steeds iets anders de schuld; ik moet wennen aan het moederschap, het zijn de hormonen, etc. Eigenlijk is het gevoel van afstand naar mijn kind toe steeds sterker geworden en heeft de overhand genomen.
Heb je zelf ook te maken gehad met een PND zomaar38?
woensdag 12 augustus 2009 om 21:13
Hoi Brechtje, nee dat niet maar heb het erg moeilijk gehad in het eerste jaar en vind dat nog steeds wel eens. Daarom was ik ook benieuwd wanneer je het idee had dat er een groter gevoel van afstand kwam, rond de hoeveel maanden dat ongeveer was. Ik hoop in ieder geval dat het beter met jullie gaat.
woensdag 12 augustus 2009 om 21:18
ik heb alleen nog de OP gelezen, dus op dit moment misschien een minder gepaste reactie, maar bedacht me net dat brooke shields over haar ervaringen hiermee een boek heeft geschreven. ik heb het volgens mij liggen, dus als je het wil hebben?
zal nog even teruglezen. ik heb een PPP gehad en daarachteraan meteen een depressie, dus ben er niet onbekend mee.
zal nog even teruglezen. ik heb een PPP gehad en daarachteraan meteen een depressie, dus ben er niet onbekend mee.
woensdag 12 augustus 2009 om 21:28
brechtje, toen ik depressief werd (dochter was een week of 8) voelde ik vrij weinig meer hoor. meer dat ik wist en dat het hoorde om voor haar te zorgen. ik heb ook huilend en mechanoisch liedjes gezongen en geknuffeld terwijl ik er niet echt iets bij voelde. ze is nu ruim 2 en ik ben al 3/4 jaar "beter" en ze heeft er zo te merken niets van. zoals eerder gezegd, als je mensen om je heen hebben, die het wel kunnen geven, is dat ook goed.
ik snap je aversie tegen medicijnen niet helemaal. nou ja, meer waarom je vind dat je het op eigen kracht moet doen.?alsof je dit als straf hebt gekregen, maar je doet het toch niet express? deze depressie is je toch gewoon overkomen doordat je hormonen door elkaar geschud zijn? dat kun je dan toch niet alleen oplossen? daar mag je je toch door laten ondersteunen door medicijnen? en er zijn veel soorten AD hoor, met allerlei bijwerkingen. soms moet je even zoeken welke ij je past.
en alsjeblieft, voel je niet schuldig! daar heeft niemand wat aan, je kind al helemaal niet.
dikke voor jou!
kreeft
ik snap je aversie tegen medicijnen niet helemaal. nou ja, meer waarom je vind dat je het op eigen kracht moet doen.?alsof je dit als straf hebt gekregen, maar je doet het toch niet express? deze depressie is je toch gewoon overkomen doordat je hormonen door elkaar geschud zijn? dat kun je dan toch niet alleen oplossen? daar mag je je toch door laten ondersteunen door medicijnen? en er zijn veel soorten AD hoor, met allerlei bijwerkingen. soms moet je even zoeken welke ij je past.
en alsjeblieft, voel je niet schuldig! daar heeft niemand wat aan, je kind al helemaal niet.
dikke voor jou!
kreeft
woensdag 12 augustus 2009 om 22:03
Hai Brechtje, gelukkig lees ik weer wat van je (je bent helemaal niks verplicht om hier te schrijven, maar toch vind ik het fijn om te horen hoe het met je gaat).
Fijn dat je een boek hebt gevonden en dat je tevens ook hulp hebt. Het zijn die eerste piepkleine stapjes, maar oh zo belangrijk.
Ik heb nu even niet veel tijd om inhoudelijk te reageren. Wil je meegeven dat ik het herken en dat je echt de moed niet hoeft op te geven. Het komt wel weer dat gevoel voor je kind. Het zit ergens diep weggestopt en als je later/straks weer kleine beetjes beter gaat voelen, komt er ruimte.
Ruimte om je kind weer met een frisse blik te bekijken, ruimte om van kleine suffe dingetjes een beetje te gaan genieten, ruimte om echt contact te maken en daardoor ook ruimte om beetje bij beetje die oh zo belangrijke diepe gevoelsband op te bouwen. Want dat gebeurt na een langdurige depressie vaak niet in 1 nacht. Zoiets kost tijd. Maar het komt wel. En dan kan je ook weer voelen, waaronder verbondenheid en liefde. Dit kan je niet afdwingen. Dat proces moet je de tijd geven. Accepteer dat ook! Zolang je maar wel lief 'doet' tegen je kind. Als dit te moeilijk is voor je, bekijk dan samen met je man en hulpverlening waar je dat lief doen voor je kind kunt krijgen. Want je kind heeft er wel recht op. Misschien is een fijne betrouwbare oppas, familie of creche dagen een optie voor jullie? Naast natuurlijk je man. En jij zult hoe dan ook de zorg moeten aangaan, desnoods onder begeleiding. Ik heb nl. ervaren dat als je van die zorg wegloopt, het nog veel moeilijker is om een lijntje te krijgen met je kind.
Ik heb ook op automatische piloot staan knuffelen en vooral erg veel lief gedaan. Maar niet lief gevoeld. Ik dacht dat mijn kind dat wel zou merken, maar ik heb het geloof ik met overtuiging gedaan. Niemand in mijn omgeving merkte ook maar iets aan mij. Iedereen vond ons zo gezelligjes samen. Dat ik het vaak met tegenzin deed, was blijkbaar niet te merken (gelukkig). Aan de andere kant betekend dat ook dat je zelf vaak veel te laat in de gaten hebt wat er aan de hand is en anderen natuurlijk al helemaal niks merken. Dus loop je er ongemerkt maanden zo niet, jaren mee door.
1 tip: ik was/ben behoorlijk tegen medicatie. Uiteindelijk ben ik dit sinds kort toch gaan gebruiken. En ik met mijn stomme hoofd vraag mezelf hartgrondig af waarom ik toch zo koppig was?! Ja, ik heb het voor 90% op eigen houtje gedaan en ja, het was een stuk beter geworden (na jarenlang modderen). Maar nog lang niet zoals het hoort te zijn. Ik begin nu pas een beetje te proeven van het concept 'genieten van je kind'. Da's toch belachelijk dat ik ons dat al die tijd onthouden heb?? Met ons bedoel ik in de eerste plaats mijn kind (drijfveer nr. 1 om het toch een kans te geven) en mijn man (veel ruzies in huis, ook niet bepaald gezellig) en mezelf.
Hmm, kort verhaal wordt toch weer lang verhaal haha : s
Fijn dat je een boek hebt gevonden en dat je tevens ook hulp hebt. Het zijn die eerste piepkleine stapjes, maar oh zo belangrijk.
Ik heb nu even niet veel tijd om inhoudelijk te reageren. Wil je meegeven dat ik het herken en dat je echt de moed niet hoeft op te geven. Het komt wel weer dat gevoel voor je kind. Het zit ergens diep weggestopt en als je later/straks weer kleine beetjes beter gaat voelen, komt er ruimte.
Ruimte om je kind weer met een frisse blik te bekijken, ruimte om van kleine suffe dingetjes een beetje te gaan genieten, ruimte om echt contact te maken en daardoor ook ruimte om beetje bij beetje die oh zo belangrijke diepe gevoelsband op te bouwen. Want dat gebeurt na een langdurige depressie vaak niet in 1 nacht. Zoiets kost tijd. Maar het komt wel. En dan kan je ook weer voelen, waaronder verbondenheid en liefde. Dit kan je niet afdwingen. Dat proces moet je de tijd geven. Accepteer dat ook! Zolang je maar wel lief 'doet' tegen je kind. Als dit te moeilijk is voor je, bekijk dan samen met je man en hulpverlening waar je dat lief doen voor je kind kunt krijgen. Want je kind heeft er wel recht op. Misschien is een fijne betrouwbare oppas, familie of creche dagen een optie voor jullie? Naast natuurlijk je man. En jij zult hoe dan ook de zorg moeten aangaan, desnoods onder begeleiding. Ik heb nl. ervaren dat als je van die zorg wegloopt, het nog veel moeilijker is om een lijntje te krijgen met je kind.
Ik heb ook op automatische piloot staan knuffelen en vooral erg veel lief gedaan. Maar niet lief gevoeld. Ik dacht dat mijn kind dat wel zou merken, maar ik heb het geloof ik met overtuiging gedaan. Niemand in mijn omgeving merkte ook maar iets aan mij. Iedereen vond ons zo gezelligjes samen. Dat ik het vaak met tegenzin deed, was blijkbaar niet te merken (gelukkig). Aan de andere kant betekend dat ook dat je zelf vaak veel te laat in de gaten hebt wat er aan de hand is en anderen natuurlijk al helemaal niks merken. Dus loop je er ongemerkt maanden zo niet, jaren mee door.
1 tip: ik was/ben behoorlijk tegen medicatie. Uiteindelijk ben ik dit sinds kort toch gaan gebruiken. En ik met mijn stomme hoofd vraag mezelf hartgrondig af waarom ik toch zo koppig was?! Ja, ik heb het voor 90% op eigen houtje gedaan en ja, het was een stuk beter geworden (na jarenlang modderen). Maar nog lang niet zoals het hoort te zijn. Ik begin nu pas een beetje te proeven van het concept 'genieten van je kind'. Da's toch belachelijk dat ik ons dat al die tijd onthouden heb?? Met ons bedoel ik in de eerste plaats mijn kind (drijfveer nr. 1 om het toch een kans te geven) en mijn man (veel ruzies in huis, ook niet bepaald gezellig) en mezelf.
Hmm, kort verhaal wordt toch weer lang verhaal haha : s
donderdag 13 augustus 2009 om 21:14
Kreeft77, bedankt voor je steun, het is fijn om te weten dat er mensen zijn die hetzelde hebben doorgemaakt en die je begrijpen. Zo is het voor mijn man heel erg moeilijk om het allemaal te begrijpen.
Hopelijk krijgt hij door de therapie waar hij dan ook mee naar toe gaat wat meer inzicht in de situatie en ook de ernst ervan.
Heb nog steeds het idee dat hij zoiets heeft van ach kom op schouders eronder en gewoon doorgaan. Hij is ook geen prater dus dat maakt het er allemaal niet makkelijker op.
Het boek wat ik heb is een verhaal van een ervaringsdeskundige en dat is zo fijn om te lezen, herkenning en ook erkenning dus ook confronterend.. Het boek van Brooke Shields zal vast een beetje op het zelfde neer komen denk ik, de beschrijving op bol.com sprak me wel aan dus misschien is dat nog een idee om ook te gaan lezen.
Fijn dat het met jou beter gaat, dat geeft hoop, het komt dus goed.
Tja die aversie tegen medicijnen, ik heb ze wel eens eerder geslikt en toen heb ik vreselijk last gehad van de bijwerkingen. Ik kon niet eens functioneren op mijn werk daardoor. Mijn werk weet nu niks van de situatie af en ikdenk dat ik dat zou wil houden.
misschien moet ik me er toch overheen zetten en bedenken dat er nu veel meer soorten antidepressiva zijn, die vast niet zulke bijwerkingen hoeven te geven.
Ik hoop dat dat schuldgevoel verdwijnt, het is nu een constante afwisseling van schuldgevoel, schaamte, boosheid en verdriet.
Bedankt voor je lieve woorden.
Hopelijk krijgt hij door de therapie waar hij dan ook mee naar toe gaat wat meer inzicht in de situatie en ook de ernst ervan.
Heb nog steeds het idee dat hij zoiets heeft van ach kom op schouders eronder en gewoon doorgaan. Hij is ook geen prater dus dat maakt het er allemaal niet makkelijker op.
Het boek wat ik heb is een verhaal van een ervaringsdeskundige en dat is zo fijn om te lezen, herkenning en ook erkenning dus ook confronterend.. Het boek van Brooke Shields zal vast een beetje op het zelfde neer komen denk ik, de beschrijving op bol.com sprak me wel aan dus misschien is dat nog een idee om ook te gaan lezen.
Fijn dat het met jou beter gaat, dat geeft hoop, het komt dus goed.
Tja die aversie tegen medicijnen, ik heb ze wel eens eerder geslikt en toen heb ik vreselijk last gehad van de bijwerkingen. Ik kon niet eens functioneren op mijn werk daardoor. Mijn werk weet nu niks van de situatie af en ikdenk dat ik dat zou wil houden.
misschien moet ik me er toch overheen zetten en bedenken dat er nu veel meer soorten antidepressiva zijn, die vast niet zulke bijwerkingen hoeven te geven.
Ik hoop dat dat schuldgevoel verdwijnt, het is nu een constante afwisseling van schuldgevoel, schaamte, boosheid en verdriet.
Bedankt voor je lieve woorden.
donderdag 13 augustus 2009 om 21:27
Schouderklopje,ik ben me er van bewust van dat iets wat ander half jaar duurt ook niet in 1 dag, nacht, week of maand is opgelost. Alleen het maakt me zo moedeloos. Door de gesprekken die ik heb met de psycholoog wordt ik constant geconftronteerd met het gevoel wat ik mis en wat ik zo graag zou willen hebben! Het voelt als een enorme zure appel waar ik doorheen moet bijten voorlopig ben ik daar nog lang niet door. Heb ook al een paar keer gedacht om op te geven; wat heeft het voor zin denk ik dan, maar dan denk ik ook weer aan mijn kind hij kan er ook niks aan doen en hij verdient een moeder, een goede moeder die er voor hem is en hem aandacht en echte liefde geeft. En daar wil ik natuurlijk alles voor doen om hem dat te geven en dat gevoel bij mezelf weer terug te krijgen.
Soms denk ik wel, hij is al te oud, de schade is al geleden, het is al te laat, maar mijn psycholoog heeft daar een andere mening over. Ze zegt dat het belangrijk is dat er in elk geval een persoon is waar hij zich aan hechten en momenteel is dat zijn vader.
Vooral de dagen dat ik de zorg alleen heb voor min zoon vallen zwaar hoe kom ik de dag door, ik ben dan blij als het tijd is voor zn slaapje. Ben dan zo blij als mijn man weer thuis om het over te nemen alhoewel hij zoveel mogelijk probeert om dan samen voor hem te zorgen dus niet de zorg volledig op hem af te schuiven zeg maar.
Dat lief doen en lief voelen dat herken ik zo. Ik geef hem kusjes, knuffeltjes, en ook al wijst hij mij af, ik blijf het doen, ik ben er al aan gewend geraakt dat hij mij niet terugknuffelt. Maar ik wil hem die liefkozingen niet ontnemen, dat heeft hij toch nodig maar aan de andere kant voelt het raar omdat ik denk dat hij dat toch merkt en voelt.
herkenbaar in je bericht; ook de omgeving merkt niets aan ons, ik doe mijn uiterste best dat masker op te houden en ben naar de buitenwereld een liefdevolle moeder en niks aan de hand. Ze moesten eens weten.
En wat betreft je tip; misschien toch maar eens in overweging nemen dus die antidepressiva..hmm.
welke heb jij geslikt?
Ik ben nu eerst maar aan st jans kruid, geen idee of dat wat helpt maar wie weet.
Bedankt voor je steun dat doet me echt goed
Soms denk ik wel, hij is al te oud, de schade is al geleden, het is al te laat, maar mijn psycholoog heeft daar een andere mening over. Ze zegt dat het belangrijk is dat er in elk geval een persoon is waar hij zich aan hechten en momenteel is dat zijn vader.
Vooral de dagen dat ik de zorg alleen heb voor min zoon vallen zwaar hoe kom ik de dag door, ik ben dan blij als het tijd is voor zn slaapje. Ben dan zo blij als mijn man weer thuis om het over te nemen alhoewel hij zoveel mogelijk probeert om dan samen voor hem te zorgen dus niet de zorg volledig op hem af te schuiven zeg maar.
Dat lief doen en lief voelen dat herken ik zo. Ik geef hem kusjes, knuffeltjes, en ook al wijst hij mij af, ik blijf het doen, ik ben er al aan gewend geraakt dat hij mij niet terugknuffelt. Maar ik wil hem die liefkozingen niet ontnemen, dat heeft hij toch nodig maar aan de andere kant voelt het raar omdat ik denk dat hij dat toch merkt en voelt.
herkenbaar in je bericht; ook de omgeving merkt niets aan ons, ik doe mijn uiterste best dat masker op te houden en ben naar de buitenwereld een liefdevolle moeder en niks aan de hand. Ze moesten eens weten.
En wat betreft je tip; misschien toch maar eens in overweging nemen dus die antidepressiva..hmm.
welke heb jij geslikt?
Ik ben nu eerst maar aan st jans kruid, geen idee of dat wat helpt maar wie weet.
Bedankt voor je steun dat doet me echt goed
vrijdag 14 augustus 2009 om 20:54
Hoi Brechtje,
sorry, ik heb het beetje druk, dus kan niet zo vaak reageren.
Voor wat betreft medicatie ben ik na jaren dankzij een topic hier toe overgestapt (positieve verhalen over AD in tegenstelling tot de bekende negatieve, ik zal 'm effe opzoeken) HIER
Dit is nog maar vrij kort geleden dat ik ben begonnen, maar daar staat een beetje samengevat mijn motivatie om het een kans te geven. Nadat ik mezelf jarenlang heb overtuigd dat ik toch niet erg genoeg klachten had en ik het eigenlijk een zwaktebod vond om AD te gebruiken. Ben blij dat ik mijn koppigheid en trots heb kunnen laten varen. Mijn kind heeft voor mij ook wel de doorslag gegeven. Want ik was toch al een tijd niet echt depressief meer. Maar mijn gevoel naar mijn kind toe (en ook dat ik daardoor best wel eens onredelijk boos kon zijn en me beangstigend agressief kon voelen) heeft voor mij wel de doorslag gegeven. Want ik was inmiddels wel weer zover dat ik óók kon voelen dat ik vreselijk veel van mijn kind hou (naast dat ik het bij momenten kon haten zeg maar) en ik voelde me zo vreselijk schuldig en slecht daarover. Daar wilde ik eigenlijk wel veel voor proberen om dat stukje iig beter te krijgen.
En hoe kort ik het (citalopram 20 mg.) ook gebruik, het heeft me wel echt geholpen op dat vlak! Ik heb meer ruimte voor mijn kind. Mijn kind mag er veel meer zijn.
Mijn kind greep voorheen zo in, in mijn systeem. Zo'n beetje alles wat het deed kwam ongecensureerd (en negatief geinterpreteerd!) aan en daardoor kostte het me vreselijk veel energie. Ik kon amper afstand bewaren (of mezelf afschermen?) en relativeren en daardoor moest ik heel erg beschermend zijn naar mezelf door echt afstand te nemen (weinig voelen en niet willen knuffelen).
Ik wilde niet dat mijn kind zo ruw in mijn leven ingreep. Nu met de medicatie voel ik me daarin gewoon wat relaxter. Mijn kind raakt me op een bepaalde manier juist minder hard (ik voel me ook minder afgewezen door mijn kind of minder benadeelt door mijn kind). Het is wat luchtiger, ik kan het meer zien vanuit kind-ouderperspectief (kind is dwars omdat het een kleuter is en niet om mij dwars te zitten). Dus als je het mij vraagt echt de moeite van het proberen waard.
AD (citalopram iig) werkt niet altijd per se op een depressie. Het kan op vele terreinen wat doen, zoals angsten wegnemen, neuroses wat temperen, impulsiviteit beheersen etc. Het hangt er maar net vanaf welke soort je probeert en niet elke soort werkt hetzelfde of net zo goed. Dus misschien zou je het gewoon een kans kunnen geven en kijken wat wél voor jou werkt. Ik gun het je zo om je weer een beetje lekker te voelen!
sorry, ik heb het beetje druk, dus kan niet zo vaak reageren.
Voor wat betreft medicatie ben ik na jaren dankzij een topic hier toe overgestapt (positieve verhalen over AD in tegenstelling tot de bekende negatieve, ik zal 'm effe opzoeken) HIER
Dit is nog maar vrij kort geleden dat ik ben begonnen, maar daar staat een beetje samengevat mijn motivatie om het een kans te geven. Nadat ik mezelf jarenlang heb overtuigd dat ik toch niet erg genoeg klachten had en ik het eigenlijk een zwaktebod vond om AD te gebruiken. Ben blij dat ik mijn koppigheid en trots heb kunnen laten varen. Mijn kind heeft voor mij ook wel de doorslag gegeven. Want ik was toch al een tijd niet echt depressief meer. Maar mijn gevoel naar mijn kind toe (en ook dat ik daardoor best wel eens onredelijk boos kon zijn en me beangstigend agressief kon voelen) heeft voor mij wel de doorslag gegeven. Want ik was inmiddels wel weer zover dat ik óók kon voelen dat ik vreselijk veel van mijn kind hou (naast dat ik het bij momenten kon haten zeg maar) en ik voelde me zo vreselijk schuldig en slecht daarover. Daar wilde ik eigenlijk wel veel voor proberen om dat stukje iig beter te krijgen.
En hoe kort ik het (citalopram 20 mg.) ook gebruik, het heeft me wel echt geholpen op dat vlak! Ik heb meer ruimte voor mijn kind. Mijn kind mag er veel meer zijn.
Mijn kind greep voorheen zo in, in mijn systeem. Zo'n beetje alles wat het deed kwam ongecensureerd (en negatief geinterpreteerd!) aan en daardoor kostte het me vreselijk veel energie. Ik kon amper afstand bewaren (of mezelf afschermen?) en relativeren en daardoor moest ik heel erg beschermend zijn naar mezelf door echt afstand te nemen (weinig voelen en niet willen knuffelen).
Ik wilde niet dat mijn kind zo ruw in mijn leven ingreep. Nu met de medicatie voel ik me daarin gewoon wat relaxter. Mijn kind raakt me op een bepaalde manier juist minder hard (ik voel me ook minder afgewezen door mijn kind of minder benadeelt door mijn kind). Het is wat luchtiger, ik kan het meer zien vanuit kind-ouderperspectief (kind is dwars omdat het een kleuter is en niet om mij dwars te zitten). Dus als je het mij vraagt echt de moeite van het proberen waard.
AD (citalopram iig) werkt niet altijd per se op een depressie. Het kan op vele terreinen wat doen, zoals angsten wegnemen, neuroses wat temperen, impulsiviteit beheersen etc. Het hangt er maar net vanaf welke soort je probeert en niet elke soort werkt hetzelfde of net zo goed. Dus misschien zou je het gewoon een kans kunnen geven en kijken wat wél voor jou werkt. Ik gun het je zo om je weer een beetje lekker te voelen!
zondag 13 september 2009 om 22:15
De volgende brochure: http://www.ouders.nl/pnd.htm geeft ook veel informatie over postnatale depressie en kraambedpsychose, misschien heb je er iets aan.
Zelf heb ik een kraambedpsychose gehad, de oorzaken zijn vaak hetzelfde als bij de postnatale depressie. Weinig slaap, onzeker over de baby, vaak een zware bevalling, hormonen enzovoort.
Mocht je mijn hele verhaal willen lezen, kijk dan onder Ilona bij lotgenoten PPP: http://pppsychose.come2me.nl/1077558/Lotgenoten-PPP
Ik wens je veel sterkte in je strijd tegen deze verschrikkelijke ziekte.
Liefs,
Ilona
Zelf heb ik een kraambedpsychose gehad, de oorzaken zijn vaak hetzelfde als bij de postnatale depressie. Weinig slaap, onzeker over de baby, vaak een zware bevalling, hormonen enzovoort.
Mocht je mijn hele verhaal willen lezen, kijk dan onder Ilona bij lotgenoten PPP: http://pppsychose.come2me.nl/1077558/Lotgenoten-PPP
Ik wens je veel sterkte in je strijd tegen deze verschrikkelijke ziekte.
Liefs,
Ilona
