Psyche
alle pijlers
Postpartum angst?
vrijdag 8 maart 2019 om 23:14
Hoi allen,
Ik wil graag even mijn verhaal kwijt en hoop dat er mensen zijn die het herkennen en mij gerust kunnen stellen.
Bijna 5 maanden geleden ben ik bevallen van een tweeling. Ik hou ontzettend veel van ze en ben helemaal gek op ze. Wel is het hebben van een tweeling soms zwaar.
Ik heb sinds de bevalling wel meerdere keren last gehad van angst. Ik heb hier ook al een top geopend omdat ik zo ontzettend bang was om het verkeerd te doen. Gelukkig is het hierna veel beter gegaan en heb ik echt van de jongens kunnen genieten. Een echte trotse moeder dus.
Sinds een week is het echter mis met me. De week ervoor kon ik (achteraf gezien) al minder goed mijn rust pakken. Ik zag steeds dingen die nog moesten gebeuren etc. Afgelopen vrijdag kreeg ik opeens erg veel stress. Het hoofdje van één van de jongens is wat afgeplat en daarvoor lopen we bij de fysio. Opeens kreeg ik erg veel angst dat het niet goed zou komen. Naar de fysio gegaan en daar wat tips gekregen, maar voelde dat het me te veel werd. S avonds vierde ik mijn verjaardag, maar kon daarna niet slapen en heb de halve nacht wakker gelegen.
Zaterdag kreeg ik wederom nieuws waar ik me druk over maakte en wat mij veel stress opleverde. Aangezien ik maandag moest werken ben ik zondag vroeg naar bed gegaan. Ik werd echter om half 3 wakker van één vd baby's en kon daarna niet meer in slaap komen omdat ik zo lag te malen over alles. De rest van de week is het van kwaad naar erger gegaan omdat ik eigenlijk geen één nacht fatsoenlijk heb kunnen slapen. Ik maal heel erg, maar ben bovendien ook bang geworden om wakker te liggen. Ik heb namelijk ervaren dat ik hele erge stress ervaar als ik wakker lig, daarom zie ik er nu tegenop om naar bed te gaan aangezien ik door de stress toch niet goed kan slapen. En doordat ik erg slecht slaap wordt de angst op zichzelf ook weer niet beter.
Sinds gisteren voel ik mij eigenlijk de hele dag door angstig/gestressed en heb ik ook al een paar paniekaanvallen gehad. Mijn diepste angst is dat ik gek wordt (zei het door de angst of door het slaaptekort) en dat ik daardoor niet meer voor mijn kinderen kan zorgen. Dat ze van me afgepakt worden of dat ik opgenomen moet worden en mijn vriend alleen voor ze moet zorgen (en een andere vrouw vindt ofzo..) Ik wil het zo graag goed voor ze doen en een goede moeder zijn, want ik ben zo enorm gek op ze. Belangrijk om te zeggen is wellicht dat ik ervaring heb met angst, en dat deze al mijn hele volwassen leven vaak weg is maar ook toch steeds weer terug komt. Ik heb er nooit echt hulp voor gezocht omdat het altijd vanzelf weer over ging.
Dus lang verhaal kort: ik zit in een vicueze cirkel van angst. Uiteraard ben ik al naar de huisarts gegaan en heb ik ook een doorverwijzing voor de psych, maar die heeft een wachtlijst van 4 weken. Ook heeft ze me wat slaaptabletten meegegeven zodat ik toch nog wat kan slapen. Deze heb ik gisteren genomen, maar wil ik vandaag niet weer doen omdat ik weet dat het heel verslavend is en snel zijn werking verliest.
Ik weet niet wat ik wil, ik denk gewoon mijn verhaal kwijt of herkenning/geruststelling? Aub geen verhalen over vrouwen die hierbij echt gek werden etc, want ik denk dat als ik dat lees dat ik over het randje ga zegmaar. Probeer mezelf erg voor te houden dat het wel goed komt.
Ik wil graag even mijn verhaal kwijt en hoop dat er mensen zijn die het herkennen en mij gerust kunnen stellen.
Bijna 5 maanden geleden ben ik bevallen van een tweeling. Ik hou ontzettend veel van ze en ben helemaal gek op ze. Wel is het hebben van een tweeling soms zwaar.
Ik heb sinds de bevalling wel meerdere keren last gehad van angst. Ik heb hier ook al een top geopend omdat ik zo ontzettend bang was om het verkeerd te doen. Gelukkig is het hierna veel beter gegaan en heb ik echt van de jongens kunnen genieten. Een echte trotse moeder dus.
Sinds een week is het echter mis met me. De week ervoor kon ik (achteraf gezien) al minder goed mijn rust pakken. Ik zag steeds dingen die nog moesten gebeuren etc. Afgelopen vrijdag kreeg ik opeens erg veel stress. Het hoofdje van één van de jongens is wat afgeplat en daarvoor lopen we bij de fysio. Opeens kreeg ik erg veel angst dat het niet goed zou komen. Naar de fysio gegaan en daar wat tips gekregen, maar voelde dat het me te veel werd. S avonds vierde ik mijn verjaardag, maar kon daarna niet slapen en heb de halve nacht wakker gelegen.
Zaterdag kreeg ik wederom nieuws waar ik me druk over maakte en wat mij veel stress opleverde. Aangezien ik maandag moest werken ben ik zondag vroeg naar bed gegaan. Ik werd echter om half 3 wakker van één vd baby's en kon daarna niet meer in slaap komen omdat ik zo lag te malen over alles. De rest van de week is het van kwaad naar erger gegaan omdat ik eigenlijk geen één nacht fatsoenlijk heb kunnen slapen. Ik maal heel erg, maar ben bovendien ook bang geworden om wakker te liggen. Ik heb namelijk ervaren dat ik hele erge stress ervaar als ik wakker lig, daarom zie ik er nu tegenop om naar bed te gaan aangezien ik door de stress toch niet goed kan slapen. En doordat ik erg slecht slaap wordt de angst op zichzelf ook weer niet beter.
Sinds gisteren voel ik mij eigenlijk de hele dag door angstig/gestressed en heb ik ook al een paar paniekaanvallen gehad. Mijn diepste angst is dat ik gek wordt (zei het door de angst of door het slaaptekort) en dat ik daardoor niet meer voor mijn kinderen kan zorgen. Dat ze van me afgepakt worden of dat ik opgenomen moet worden en mijn vriend alleen voor ze moet zorgen (en een andere vrouw vindt ofzo..) Ik wil het zo graag goed voor ze doen en een goede moeder zijn, want ik ben zo enorm gek op ze. Belangrijk om te zeggen is wellicht dat ik ervaring heb met angst, en dat deze al mijn hele volwassen leven vaak weg is maar ook toch steeds weer terug komt. Ik heb er nooit echt hulp voor gezocht omdat het altijd vanzelf weer over ging.
Dus lang verhaal kort: ik zit in een vicueze cirkel van angst. Uiteraard ben ik al naar de huisarts gegaan en heb ik ook een doorverwijzing voor de psych, maar die heeft een wachtlijst van 4 weken. Ook heeft ze me wat slaaptabletten meegegeven zodat ik toch nog wat kan slapen. Deze heb ik gisteren genomen, maar wil ik vandaag niet weer doen omdat ik weet dat het heel verslavend is en snel zijn werking verliest.
Ik weet niet wat ik wil, ik denk gewoon mijn verhaal kwijt of herkenning/geruststelling? Aub geen verhalen over vrouwen die hierbij echt gek werden etc, want ik denk dat als ik dat lees dat ik over het randje ga zegmaar. Probeer mezelf erg voor te houden dat het wel goed komt.
vrijdag 8 maart 2019 om 23:27
Wat ontzettend zwaar moet dit voor je zijn.. veel sterkte.
Ik heb na de komst van mijn oudste (ongeveer 3 maanden na de geboorte) ook enorm slecht in mijn vel gezeten.
Slecht slapen, transpireren, hyperventileren en hartkloppingen.
Hulp heb ik nooit gezocht want dat vond ik toch een teken van zwakte, of dat ik niet goed functioneerde als moeder.
Achteraf heel dom van me, want ik ben er overheen gekomen hoor, alles is goed gekomen,, maar ik heb veelte lang aangemodderd met mezelf, en dat was misschien niet het geval geweest als ik hulp had gevraagd.
Ik heb na de komst van mijn oudste (ongeveer 3 maanden na de geboorte) ook enorm slecht in mijn vel gezeten.
Slecht slapen, transpireren, hyperventileren en hartkloppingen.
Hulp heb ik nooit gezocht want dat vond ik toch een teken van zwakte, of dat ik niet goed functioneerde als moeder.
Achteraf heel dom van me, want ik ben er overheen gekomen hoor, alles is goed gekomen,, maar ik heb veelte lang aangemodderd met mezelf, en dat was misschien niet het geval geweest als ik hulp had gevraagd.
vrijdag 8 maart 2019 om 23:31
Hoi TO, hier een beetje ervaring en geruststelling.
Je hebt angst. En die angst is een slechte raadgever. Je bent bang voor dingen die (neem ik aan) helemaal niet aan de hand zijn, kortom, irreëele angst.
Je bent geen slechte moeder, maar je bent bang dat te zijn of te worden door je angst en slecht slapen, en daar heb je een cirkelredenatie te pakken!
Mijn verhaal: lang geleden ernstige paniekstoornis gehad, met heel veel angstgedachten en paniekaanvallen. Ik kon er niet zelf uitkomen, sliep nachtenlang niet en ben in therapie geweest. Met de therapie leren omgaan met paniekaanvallen door buikademhaling toe te passen. Door mijn lichamelijke paniekreactie onder controle te krijgen verdwenen de angstgedachten ook op den duur. Het ging per dag beter. Misschien fijn om te lezen op Rebio (www.rebio.nl), ik heb veel gehad aan de informatie die daar stond.
Inmiddels is het meer dan 20 jaar later. Ik heb drie kinderen gekregen en in de kraamtijd merkte ik elke keer dat ik wel veel sneller weer angstige gedachten kreeg en daar gevoeliger voor was. Gelukkig kon ik deze gedachten ook weer van mij af laten glijden, tegen mijzelf zeggen dat het irreëel was en weer doorgaan. Elke keer was het ook weer helemaal over een paar maanden na de bevalling en het had veel te maken met vermoeidheid en weinig slaap.
Kortom, als ik je verhaal zo lees denk ik ook dat het weer goed komt. Maar dat je misschien ook wat hulp nodig hebt - net als ik lang geleden. Probeer tot je afspraak met de psychiater de angstige gedachten je zo min mogelijk te laten beïnvloeden (al wete ik dat dat heel makkelijk gezegd is, maar moeilijk gedaan). Ik had veel steun aan ademhalingsoefeningen waarbij je door je buik ademhaalt en niet met je borst, door mij te concentreren op mijn ademhaling vervlogen de angstige gedachten.
Ik hoop dat je wat hebt aan mijn post.
Heel veel sterkte!
Je hebt angst. En die angst is een slechte raadgever. Je bent bang voor dingen die (neem ik aan) helemaal niet aan de hand zijn, kortom, irreëele angst.
Je bent geen slechte moeder, maar je bent bang dat te zijn of te worden door je angst en slecht slapen, en daar heb je een cirkelredenatie te pakken!
Mijn verhaal: lang geleden ernstige paniekstoornis gehad, met heel veel angstgedachten en paniekaanvallen. Ik kon er niet zelf uitkomen, sliep nachtenlang niet en ben in therapie geweest. Met de therapie leren omgaan met paniekaanvallen door buikademhaling toe te passen. Door mijn lichamelijke paniekreactie onder controle te krijgen verdwenen de angstgedachten ook op den duur. Het ging per dag beter. Misschien fijn om te lezen op Rebio (www.rebio.nl), ik heb veel gehad aan de informatie die daar stond.
Inmiddels is het meer dan 20 jaar later. Ik heb drie kinderen gekregen en in de kraamtijd merkte ik elke keer dat ik wel veel sneller weer angstige gedachten kreeg en daar gevoeliger voor was. Gelukkig kon ik deze gedachten ook weer van mij af laten glijden, tegen mijzelf zeggen dat het irreëel was en weer doorgaan. Elke keer was het ook weer helemaal over een paar maanden na de bevalling en het had veel te maken met vermoeidheid en weinig slaap.
Kortom, als ik je verhaal zo lees denk ik ook dat het weer goed komt. Maar dat je misschien ook wat hulp nodig hebt - net als ik lang geleden. Probeer tot je afspraak met de psychiater de angstige gedachten je zo min mogelijk te laten beïnvloeden (al wete ik dat dat heel makkelijk gezegd is, maar moeilijk gedaan). Ik had veel steun aan ademhalingsoefeningen waarbij je door je buik ademhaalt en niet met je borst, door mij te concentreren op mijn ademhaling vervlogen de angstige gedachten.
Ik hoop dat je wat hebt aan mijn post.
Heel veel sterkte!
zaterdag 9 maart 2019 om 00:25
Je arts heeft je medicatie voorgeschreven met een reden. Gebruik dat gewoon. Je kunt echt prima 4 dagen achter elkaar slapen op temazepam en daar geen negatieve gevolgen van ondervinden. Zó snel gaat de gewenning en verslaving niet. Prio nr 1 is dat jij weer een nacht volle rust pakt. Dus zorg daarvoor. Oordoppen in en op de logeerkamer en man voor de kinderen zorgen. In de tussentijd tot aan de psych lijken gesprekken met een POH of de huisarts me geen overbodige luxe. Bibi zegt ook hele goede dingen. Sterkte!
zaterdag 9 maart 2019 om 03:00
Dit precies. Doe wat je kunt, om een paar goede nachten te pakken. Gebruik gewoon die slaapmedicatie en leg jezelf een beetje in de watten rond het slapen gaan met wat je maar fijn vindt: een kopje warme kamillethee of warme melk met honing, een fijn muziekje, een warme kruik, een schoudermassage door je man...Diocca schreef: ↑09-03-2019 00:25Je arts heeft je medicatie voorgeschreven met een reden. Gebruik dat gewoon. Je kunt echt prima 4 dagen achter elkaar slapen op temazepam en daar geen negatieve gevolgen van ondervinden. Zó snel gaat de gewenning en verslaving niet. Prio nr 1 is dat jij weer een nacht volle rust pakt. Dus zorg daarvoor. Oordoppen in en op de logeerkamer en man voor de kinderen zorgen.
zaterdag 9 maart 2019 om 05:44
zaterdag 9 maart 2019 om 08:38
Vervelend dat je je zo voelt Dogunia, dat is zwaar.
Ik zou voor nu ook zeker de slaapmedicatie blijven nemen; slaap is nu echt prioriteit, net als goed voor jezelf zorgen. Werk je nu nog? Anders zou ik je echt adviseren je ziek te melden op je werk, hoe vervelend ook. Eerst werken aan je herstel. En krijg je hulp van mensen om je heen? Weten ze hoe je je voelt? Dat zou ik echt delen en hulp vragen, of aannemen als je het aangeboden krijgt.
Heel veel sterkte
Ik zou voor nu ook zeker de slaapmedicatie blijven nemen; slaap is nu echt prioriteit, net als goed voor jezelf zorgen. Werk je nu nog? Anders zou ik je echt adviseren je ziek te melden op je werk, hoe vervelend ook. Eerst werken aan je herstel. En krijg je hulp van mensen om je heen? Weten ze hoe je je voelt? Dat zou ik echt delen en hulp vragen, of aannemen als je het aangeboden krijgt.
Heel veel sterkte
zaterdag 9 maart 2019 om 08:41
zaterdag 9 maart 2019 om 08:52
Ik herken je verhaal mbt de angsten rondom mijn kraamweek. Ze waren weg, tot de week dat ik voor het eerst weer ongesteld werd. Hoe zit jij nu in je cyclus? Ben je alweer ongesteld geweest of niet? Ik merkte dat het de menstruatie daarna alweer veel minder was, maar heb rondom die eerste menstruatie wel een terugval van ongeveer 2 weken gehad.
zaterdag 9 maart 2019 om 10:43
Dank voor alle reacties. Ik heb een spiraal weer laten zetten dus denk niet dat het door m'n cyclus komt. Ergens is er een spookje in m'n hoofd gekropen en zorgt die er dus voor dat ik constant gestressed ben en angstig. Vraag mezelf ook af of het een pnd is of wat anders, ben namelijk wel goed aan de tweeling gehecht.
Ik ben alleen zo bang dat 't nooit meer overgaat en dat dit m'n leven is vanaf nu... Dat ik altijd angstig zal blijven en nooit meer normaal zal kunnen slapen. Dat ik gek wordt en niet meer voor m'n kinderen kan zorgen.
Ik ben alleen zo bang dat 't nooit meer overgaat en dat dit m'n leven is vanaf nu... Dat ik altijd angstig zal blijven en nooit meer normaal zal kunnen slapen. Dat ik gek wordt en niet meer voor m'n kinderen kan zorgen.
